คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : BOSS PARK - 05 เลขาแปลงร่าง
รารีที่แสนยาวภายใแสันทร์ที่ส่อผ่านหน้า่าเ้ามา ร่าสูที่นอนอนัวเล็ระับอและยับให้หลัเปลือยเล็เ้าิอหนาัวเอมาึ้นอย่าเอาแ่ใ
“ื้อ...นอนไ้แล้วรับพี่”
ร่าเล็ที่โนรบวนส่เสียพลิัวหันหน้ามุเ้าอหนาแทน แนเล็วัอเอวหนาลับ
“รู้แล้วรับ
แ่ื่นมาุยัน่อนไ้ไหม?” านยอลพูเสียเบาๆมือหนาเี่ยผมหน้าม้าสีน้ำาลอนที่เยหน้าึ้นมอหน้ามทั้ทียัหลับา
“ุยอะไรรับ
ผมเพลียนลืมาไม่ไหวแล้ว” แบฮยอนพูหน้าเล็็มุอหนาเ่นเิม
“พี่แ่อยาะถามว่า เราะไปานMBริๆเหรอ?”
านยอลถามมือหนา็ลูบหัวนัวเล็ที่พยัหน้า “แ่านนี้มันออสื่อ...”
“แล้วไรับ
พี่ลัวเารู้ันเหรอรับ?”
แบฮยอนเยมอสามีนเอที่มวิ้ว้มมอนเอ
านยอลเริ่มะไปหมแล้วอะไรทำให้นี้อายถึไ้ล้าึ้นมาันนะ ไม่ใ่เพราะานนี้สินะ
“เปล่า...พี่ลัวแ่หนูะ...”
“นี่ใรรับปาร์ แบฮยอนไม่มีใรับไ้หรอรับ!”
นัวเล็เอ่ยเน้นื่อนเอทำให้ร่าสูยิ้มออมาแทบไม่หุบ
็อย่าว่าแบฮยอนเป็นนี้อายเวลาไปไหน็มัใ้นามสุลนเอทั้ที็แ่านแล้ว้อใ้นามสุลสามีแทนแ่อนนี้แลูเ้าัวเล็อานยอลเริ่มะปีล้าาแ็แล้วที่ยอมใ้ปาร์ึ้น้นับานเปิัวรั้แรสินะ
“็ี...พรุ่นี้ื่นไหวไหม?”
านยอลถามนัวเล็ที่พยัหน้า “ไม่้อื่นเ้า็ไ้นะ...พี่ะพาไปหาไอ้มาร์ับแบมแบม” านยอลพูและูบลหน้าผามนอนัวเล็ที่หลับไปแล้ว
เ้าวันใหม่
แบฮยอนื่นเ้าว่าปิอทุวัน้วยวามื่นเ้น นัวเล็ที่นั่หน้าโ๊ะแป้ำลัแ่หน้าัวเอให้แ่าาบยอน แบฮยอนเลาส่วนัวอบอสปาร์ที่อนนี้ยันอนอยู่ในห้อและยัไม่มีท่าทีะื่นึ้นมาอาบน้ำแ่ัวไปทำานสัที
เท้าเล็เินที่้าวเ้าห้อนอนมอเียให่ที่ยัมีนัวให่นอนว่ำหน้าเปลือยหลัเปล่าที่มีแ่รอย่วน...ึ่มันเป็นผลานอแบฮยอนเมื่อืนสๆร้อนเอแหละ
ร่าเล็เินเ้าไปใล้นัวให่มือเล็เย่าไหล่หนาปลุให้ลุแ่เหมือนมันะไม่ไ้ผล ลับเป็นว่าทำให้ร่าสูึผ้าห่มึ้นมาลุมโปพลิัวนอนะแร้าแทนะั้น
“พี่รับสายแล้ว...” แบฮยอนเอ่ยเสียเบาๆ้าหูให่
ฟึบ
!
ร่าเล็ึผ้าห่มผืนหนาที่ลุมทั้ัวร่าสูที่นอน มือหนาที่โผล่าไหนมาไม่รู้อวัเอวเล็และึทำให้แบฮยอนลไปนอนบนเียให่โยมีร่าสูำลัร่อมและส่ยิ้มวนๆ นมันน่าีสัสอสามทีให้เ็หลาบิแล้วมือเล็ีลอหนา้วยวามใแถมมอุใส่นัวให่ที่โน้มหน้าลมาุ๊บปาและหอมแ้มเล็ฟอให่
“ลุไ้แล้วรับ!” แบฮยอนบอานยอลที่อยู่ๆ็ฟุบนอนทับนเอ “พี่รับอย่าให้ผม้อุนะ”
แบฮยอนเอ่ยู่ร่าสูที่ยันิ่เยยับหัวให่ลไปนอนท้อนุ่มนิ่มอแบฮยอนแทน
“หนูู่ไป็เหมือนลูหมาัวน้อยๆำลัะไล่ัพี่เลยรู้หรือเปล่า”
านยอลหัวเราะเล็น้อยเยมอหน้านัวเล็ที่ำลัแยเี้ยวใส่นเอ นอแล้ไม่ไ้ริๆโยารบีบแ้มนุ่มนิ่มที่เพิ่ะหอมไปหมาๆ่อนหน้านี้
“ื่นเลยนะรับไม่อย่านั้น...”
“หนูะถีบพี่เีย...ลัวแล้ว่ะ!”
านยอลลุึ้นนั่มอนัวเล็ที่รีบยับัวลุึ้นลไปยืน้าเียปัเสื้อนเอเบาๆ “เพิ่ะเ็โมะื่นเ้าไปไหน?” านยอลเสยผมนเอหรี่มอนาฬิาในโทรศัพท์ที่วาอยู่หัวเีย
“พี่สัาับผมว่าะพาไปหาเฮียมาร์ับน้อแบม!” แบฮยอนออมอร่าสูที่ลุึ้นยืนเ็มนสูรหน้านเอำลัส่ยิ้ม
“รู้แล้ว่ะ ไม่้อย้ำ...” านยอลพูมือหนาลูบหัวเล็และลูบแ้มเนียนๆ “พี่ไปอาบน้ำ่อนนะ
หนูะลไปรอ้าล่าเลย็ไ้” านยอลบอับแบฮยอนที่เินลับไปยัโ๊ะแป้เหมือนเิม ร่าสู็ไ้แ่ยืนมอนัวเล็ที่ไม่ยอมลไป่อนเพราะอยาะลไปพร้อมนเอ
านยอลึรีบเินไปหยิบผ้าเ็ัวเ้าห้อน้ำ
ไม่นานร่าสู็เินออมาาห้อน้ำโยมีเพียผ้าเ็ัวที่พันรอบเอว
ร่าสูยืนอิับประูห้อน้ำมอนัวเล็ที่ยืนออมอนเอ
“สวมเสื้อผ้าไ้แล้วรับ เราำลัสายันนะรับ!”
แบฮยอนบอานยอลที่เินหยีผมัวเอเ้าไปหาแบฮยอนที่เินห่าออไป เพราะน้ำาเส้นผมระเ็นใส่นเอ
“อย่ามาแล้ผมนะ!!” แบฮยอนหนีานยอลที่ยีหัวัวเอแรๆไล่แบฮยอนที่ยเสื้อเิ้สีาวึ้นบัหน้านเอ
“ฮ่าฮ่าฮ่า!!” านยอลหัวเราะออมาหน้ามโน้มมอนัวเล็ใล้ๆ
“เ็ผมให้พี่หน่อยสิรับ”
านยอลพูอ้อนนัวเล็ที่่อยๆเลื่อนเสื้อเิ้สีาวที่บัหน้าล
“พี่แล้ผม!” แบฮยอนทำเสียุใส่านยอลที่ยิ้มำ
“ทีเมื่อ่อนหนูยัอบแล้พี่แบบนี้เลย…”
านยอลเบะปาใส่นัวเล็ที่ึแ้มสานเอ “เ็ผมให้หน่อยสิรับ”
านยอลเอียแ้มให้นัวเล็นั้นึเล่นามใอบถึมันะเ็บ็เถอะเายอมถ้าทำให้แบฮยอนยิ้มไ้
“ผมะเ็ให้็่อเมื่อพี่ยอมไปใส่เสื้อผ้ารับ”
แบฮยอนเอ่ยสั่านยอลที่รีบว้าเสื้อเิ้ในมือเล็สวมใส่รหน้าแบฮยอนทันที
ร่าเล็ทำไ้เพียส่ายหัวและยิ้มมอร่าสูที่เหมือนะรีบเินไปหยิบาเึ้นสวม่อนเสร็ แถมยัทิ้ผ้าเ็ัวลบนเียรีบลับมาทิ้ัวนั่เ้าอี้มอแบฮยอนที่้อเินวนลับไปหยิบผ้าเ็ัวอร่าสูโยนละร้าแทน
“เสร็แล้วรับ เ็ผมให้พี่เลย” านยอลทวำสัาับนัวเล็ที่เินมายืน้าหลันเอ
มือเล็ยีผมสีำสนิทอร่าสูนั่มอนเอผ่านระ
มือเล็่อยๆเอื้อมไปเสียบปลั๊ไร์เป่าผม่อนะัารเป่าผมให้ับนแ่ที่นั่มอนผ่านระยิ้มน้อยยิ้มให่แบบไม่ละสายา
บริษัท CPARK
ร่าสูโปร่ำลัเินยิ้มเ้ามาบริษัททุน่าโ้ัวให้ับหุ้นส่วนรายให่อบริษัทที่่ารู้ัและเห็นเามาที่นี่แทบทุวัน
นบาทีสาวๆ็แอบิ้นหุ้นับบอสนเอันเล่น้วยันบ่อยๆ
“ไม่ทราบว่าุนานะอยู่ไหนรับ?”
เฮุนเอ่ยถามหิสาวที่้มหน้าเินนเอ
“อยู่ั้นบนหน้าห้อบอส่ะ”
เธออบ่อนะโ้ัวให้ับเฮุนและรีบวิ่ไป ทิ้ให้ร่าสูไ้แ่พยัหน้าและำลัะเอ่ยอบุ
เฮุนที่ึ้นลิฟ์มาถึั้นบนสุโยไม่รู้ว่าเลาหน้าห้ออเพื่อนสนิทนเอื่อนานะนั้นนไหนทั้ที็มาบ่อยแ่ไม่ไ้สนใยว่าใรนไหนะื่ออะไร แ่ยัไ็เถอะอนนี้เฮุนนนี้้อหาทาเอหิสาวเลาหน้าห้อเพื่อนสนิทให้ไ้แถมยั้อแ้ัวเพื่อไม่ให้เธอสสัยเรื่อที่บอสับเลาส่วนัวนั้นไม่เ้าบริษัทในวันนี้
“ุนานะเปล่ารับ?” เฮุนยืนมอหิสาวที่เยหน้าึ้นมามอ
“่ะ...ือบอสยัไม่เ้ามาเลย่ะ” หิสาวบอับเฮุนที่พยัหน้าเนียนๆไปามน้ำ
เธอเ้าใว่าเาำลัมาหาานยอลแน่ๆ
“ือผมะมาบอว่า...านยอลิธุระ้านอนะรับอีอย่าเา็เรียเลาที่อยู่ในห้อไปพบมันที่โน่นแล้ว
เพราะลู้ารีบเร่นะรับ” เฮุนบอับหิสาวที่รีบมวิ้ว
“วันนี้...บอสไม่มีาราออไปพบลู้านะะ” เธอมอเฮุนที่ยมือึ้นมาปาเหื่อนเอ
เาเ้าใแล้วละว่าทำไมานยอลถึให้นานะอยู่หน้าห้อแบบนี้
“พอีมันบอผมว่าลู้านพิเศษนะรับาMB” เฮุนพูและยิ้มแห้ให้ับนานะที่พยัหน้า
“แล้วุเฮุนมีอะไรหรือเปล่าะ?”
“มันไม่มีหรอรับ
แ่านยอลฝาให้ผมหาุเรื่อาราานะให้แบฮยอนเป็นนทำแทนนะรับ
แล้วมันใ้ให้ผมมาเอาอนนี้ไปให้มันที่MB” เฮุนพูและมอหน้าเธอทีู่สีหน้าไม่่อยะี
เธอเอื้อมัวหยิบแฟ้มาราานอานยอลส่ให้เฮุนที่รับมา “อบุรับ”
เฮุนส่ยิ้มแห้ๆให้เธอที่ลุึ้นโ้ัวให้
ระหว่าที่ลลิฟ์เฮุนแอบเปิูาราานอานยอลที่ยาวเหยียยิ่ว่าิวแถวถ่ายแบบอเาเป็นไหน็แทบถอหายใแทนเพื่อนสนิทหูาไม่ไ้
“แๆวันนี้ทำไมบอสไม่เ้าบริษัทันนะ”
เสียหิสาวที่ำลัเินเ้ามาในลิฟ์พร้อมับเปิประเ็นเรื่อบอสให่
เฮุนรีบถอยัวไปอยู่มุมสุอลิฟ์้มหน้าแอบฟัอยู่อย่าเียบๆ
“ะไปรู้เหรอ
เรื่อเ้านายันไม่ยุ่หรอ”
“อย่าทำเป็นสอ
แ่วันนี้น้อเลานั้น็ไม่มานะ”
เธอหันไปมอเพื่อนที่ยืน้าๆ
“แล้วไ
เธอิว่าเาแอบิ๊อยู่เหรอ”
“ันิว่าใ่นะ
เมื่อวาน่อนันยัเห็นบอสึ้นรถน้อเลานนั้นลับเลย...”
เธอพูสียเบาลเพราะเห็นเฮุนอยู่
“ุพระ!
ริเหรอ”
หิสาวอีนยมือึ้นมาทาบอและป้อปิปานเอ้วยวามใ
“วามริันำลัสืบเียบๆ
อีอย่า้อไปถามุนานะเพราะเธอรู้เรื่อนี้ี” หิสาวพูึ้น่อนลิฟ์ะ่อยๆเปิออ
เฮุนเยหน้าึ้นและรีบแทรัวเินออาลิฟ์ไม่ลืมที่ะแลมอลับเ้าไปมอหน้าหิสาวทั้สอนและรีบวิ่ออไป
โรแรมหรูลาใโลที่ัานแฟั่นโว์อแบรน์ัอย่า
MB’S
Secret Fashion Show 2017
แบฮยอนที่ับแนานยอลแน่น้วยวามื่นแเมื่อะไ้พบับไออลที่นเอนั้นอบอย่า
มาร์ ้วน
“พี่รับผมื่นเ้น” แบฮยอนเยมอานยอลที่ลูบหัวเล็
“อะไระนาัน
อบเามาเลยหรอไอ้มาร์นะ” านยอลถามแบฮยอนที่รีบพยัหน้าทันที
หน้ามเริ่มมวิ้วมอแบฮยอนที่แสอาารว่าอบมาแ่ไหน “แล้วพี่ับไอ้มาร์หนูอบใรมาว่า?” านยอลถามแบฮยอนที่เยมอหน้านเอ
“เฮียมาร์รับ!” แบฮยอนอบอย่ามั่นใ หัวใเล็ๆอานยอลแทบะหยุเ้นและวายลอยู่รนี้
“แ่ผมรัพี่นะรับ...” แบฮยอนพูเสียแผ่วเบา
“รัแล้วไ แ่หนูอบมัน…”
านยอลเอ่ยัพ้อ้วยหัวใที่ห่อเหี่ยว
“แ่อบไรับ
แ่ผมรัพี่...อีอย่าทุห้อหัวใอแบฮยอน็มีแ่ปาร์ านยอลนหูาๆ” แบฮยอนเอียอพูมอร่าสูที่ำลัแอบยิ้ม
“ไหนมาให้พี่หอมแ้มนีอพี่หน่อย”
านยอลอวัรอบเอวเล็หอมแ้มนุ่มนิ่มอแบฮยอนไปฟอให่ที่ทำให้หัวใเานั้นลับมาฟอโไ้เหมือนเิม*
“ะหวานไปถึไหนู่นี้!” เสียะโนัมาา้านหลัแบฮยอนและานยอลรีบหันไปมอ
ร่าสูที่เินล้วระเป๋าาเเ้ายืนรหน้ายิ้มำับวามน่ารัทัู้่ั้แ่เรียนมา้วยันยันแ่านแล้วยัไม่เลิะทำัวให้นอื่นอิาหมั่นไส้เล่น
“เฮียมาร์...” แบฮยอนยับัวไปหลบหลัานยอล นนัวให่มวิ้วมอ เอ้า! ไหนเมื่อี้เ้าัวเล็บอว่ารัเาแล้วทำไมมาเินอายหลบหลัเาเวลาเอไอ้มาร์ันวะ
โลนี้ไม่มีวามยุิธรรมริๆ !!!
“สวัสีรับน้อแบฮยอน...” มาร์ ้วนเอียอมอแบฮยอนที่หลบหลัานยอลพร้อมับส่ยิ้มที่แสนทำให้ใละลาย เล่นทำเอาานยอลหุหิมอาวาใส่มาร์ที่หัวเราะเบาๆ
“สวัสีรับเฮียมาร์...” แบฮยอนอบทั้ทียัหลบสายามาร์
“พอๆ หนูะเินไรมันวะ” านยอลเริ่มเือหันไปุแบฮยอนที่เบะปา
านยอละไปเ้าใอะไร เวลาเอนที่อบมายืนใล้แถมยัเอ่ยทัทายพร้อมส่สายาแสนวนให้ใละลายแบบนั้น !!
“อย่าไปุน้อสิวะ
หึ็บอหึไปสิ” มาร์หัวเราะานยอลที่อยู่ๆ็หึเรื่อแบฮยอนเอาแ่เินอายนเอ
“มาๆเี๋ยวะพาไปหาแบม” มาร์เอ่ยและเินนำไปห้อโถนาให่ที่ำลััแ่ามธีมานวันนี้
เมื่อมาถึแบฮยอนที่เห็นแบมแบมำลััแานและลมือทำเอับมือ็รีบปลีัวออห่าานยอลปล่อยให้สอนัธุระิเาุยไปามประสานบริหาราน
หลัาร่าเล็เินไป่วยานแบมแบมมาร์็พาานยอลไปนั่โฟารอเพื่อนร่าสูอีนที่อีสัพัะมา
“สวัสีเสี่ยมาร์!” เสียะโนปนวนเป็นใรไปไม่ไ้แน่นอนนอาเฮุนที่ทิ้ัวนั่มือหนา็หยิบน้ำึ้นมาระื่มนหมแ้วโยไม่สนใใร
“้าัวะ ไอ้ฮุน” านยอลถามเฮุนที่แลมอมือหนา็ยื่นสิ่อที่เ้าัวสั่ให้ไปเอาเลยทำให้เานั้น้อมา้า ่อนะหันไปมอหน้ามาร์ที่ะโมอ้วยวามสสัย
“าราานไอ้านมันนะ แล้วมึลับวันไหนวะ?” เฮุนถามมาร์ที่ส่ายหัวไปมา
“ถ้ามึอยารู้ว่าูลับวันไหนถามแบมโน่นนะ” นิ้วยาวี้ไปยัแฟนัวน้อยอนเอที่ำลัพูุยับแบฮยอนอย่าสนุสนาน
“แล้วมึะบินไปไหนอีวะ?”
านยอลเอ่ยถาม
“ไปถามแบมสิวะ
ูไม่รู้น้อมันอยาะไปไหน”
มาร์อบนั่ออมอเฮุนที่ำลัลั้นำอะไรบาอย่า
“ูว่ามันมาแนวมึแน่ๆวะ” เฮุนเอ่ยึ้นมาหนาบบ่าานยอลที่รีบปัออ
“เหมือนรไหน?!!” มาร์ับานยอลเอ่ยึ้นพร้อมัน
“ลัวเมียไมึ ฮ่าฮ่า!” เฮุนหัวเราะลั่นี้หน้าเพื่อนสอนที่ส่ายหัวไปมา ไม่ไ้ะปิเสธ้อล่าวหาโยใ เพราะวามริพวเา็ลัวริๆนั้นแหละ
อีอย่าเถียไปเี๋ยวเฮุน็ะุเรื่อเ่าๆึ้นมาแเล่นอี
“ูว่าเปลี่ยนเรื่อๆ
อย่าเอาเรื่อเมียมาพูันีว่า” านยอลเอ่ยึ้นทำให้มาร์พยัหน้าเห็น้วย
“เออ สรุปยัไวะน้อะมาเปล่า?”
มาร์ถามานยอลที่พยัหน้า “แ่สื่อเยอะนะโว้ย
มึ็รู้!”
“แบฮยอนล ูบอน้อแล้วเหมือนัน”
านยอลเอ่ยและยิ้มอย่าีใ “อีอย่าไฮไลท์มึ้อูอนเินพรมแวะ” านยอลพูสายา็แลมอนัวเล็ที่ำลัยิ้มาหยีหันมามอนเอเหมือนัน
“อิานมีเมียอยู่้วยวะ!!” เฮุนถอหายใมอทุนที่ำออมา
“็ลับีนไปสิวะ
ิถึ็แ่ลับไปหามันยาเย็นอะไร!” มาร์เอ่ยและบบ่าหนาเฮุนที่เบะปา
“ริๆวะ ูอั๋วลับเลยแม่ ิถึใะาละ” เฮุนลุึ้นหยิบมือถือออมาอั๋วเรื่อบินทันที
านยอลับมาร์ไ้แ่ส่ายหัวไปมาับวามโ่อเฮุนที่บาทีมัน็โ่ริๆแบบไม่ไ้แล้โ่ พอะทำลาไอ้นี้็แม่อย่าอัริยะ
“านเริ่มี่โมวะ?” านยอลถามมาร์
“หโม็เินพรมเ้าานันแล้ว” มาร์อบ “เออู้อไป่วยน้อมันัาน่อละนี้บัรเิ” มาร์ล้วระเป๋าหยิบบัรเิสำหรับแระับวีไอพีให้ับานยอลที่รับมาและเ็บสอไว้ในารา
“อบใมึวะ” านยอลลุึ้นบบ่าหนาอมาร์เบาๆ
“เออ
ไม่เป็นไรวะแ่ถ้าแบฮยอนมีานโว์เมื่อไหร่็วนูไป้วยละ!”
“ูรับประันไ้เลยวะว่าแบฮยอนิถึมึเป็นแร” านยอลเอ่ยสายา็แลมอนัวเล็
“ั้นูลับ่อนนะ ้อพาน้อไปเสื้อสูทวะ”
“เออ ับรถีๆละ” มาร์เอ่ยบอานยอลที่ยมือึ้นโบและเินไปหาแบฮยอน
หนึ่อาทิย์ผ่านไป
หลัาวันที่านยอลพาแบฮยอนไปพบับเพื่อนสนิทและไออลในวใอย่ามาร์
้วน็ถูเ็บเป็นวามลับไว้อย่าสนิท
โยไม่มีใรสสัยทั้สอทำัวเหมือนปิและนานะเลาหน้าห้อ็ยัไม่อบี้หน้าแบฮยอนอย่าเสมอ้นเสมอปลายอยู่เหมือนเิม
“ผมลับ่อนเลยไ้ไหมรับ?” แบฮยอนถามานยอลที่เยหน้ามอเาเล็น้อย “ผมรีบไปเอาสูทนะรับ
อีอย่า้อไปลับไปอาบน้ำแ่หน้าอี” แบฮยอนพูเสียอ้อนสามีนเอ
“รอพี่อีนิไม่ไ้เหรอ?” านยอลเท้าามอนัวเล็ที่ส่ายหัวไปมาทันที “ั้น็ลับไป่อนเลย็ไ้่ะ”
านยอลอบและี้แ้มนเอเป็น้อแลเปลี่ยน
ฟอ
~
ปาเล็หอมแ้มสาไปฟอให่เหมือนะรู้านว่ามันเป็น้อแลเปลี่ยนแถมปาเล็ยัุ๊บลปาหนาเป็นอแถมให้นัวสูที่ยิ้มน้อยยิ้มให่อิ่มออิ่มใเมื่อไ้อแถมนิแรร์ไอเทม
“เอันที่บ้านนะรับ” แบฮยอนบอับานยอลมือเล็็รีบไปว้าระเป๋าเินออาห้อ
โยไม่ลืมที่ะโ้ัวให้ับนานะที่แลสายามอเา
ทุ่มว่าๆร่าเล็ที่เรียมัวเรียบร้อยพร้อมับแ่หน้าในแบบอนเอที่็ไม่มีใรำเาไ้แน่นอนว่าเาือบยอน
แบฮยอนเลาส่วนัวอปาร์ านยอลเพราะวันนี้เามาในนามปาร์ แบฮยอนภรรยาอปาร์
านยอลและเ้าอแบรน์เสื้อผ้าBPARKเท่านั้น
“พี่รับเร็วๆสิรับ มันสายแล้ว!”
แบฮยอนะโนเร่านยอลที่ำลัผูเนไทอย่าเร่รีบ
เท้ายาว็้าวลบันไไปหาแบฮยอนที่วัมือเรียอยู่้านล่ารอ
“โอ๊ย! ไม่ใส่มันไปละ!” านยอลึเนไทที่อออ ายาวรีบ้าวึ้นรถที่เพื่อนสนิทอย่ามาร์
้วนส่มารับแระับวีไอพีแบบเาและแบฮยอน
“มาผมะผูให้!” แบฮยอนเินไปึเนไทในมือานยอลึ้นมาผูให้ับร่าสูที่วันนี้แลูหล่อว่าปิ
ริๆ็ไม่อย่าะอวยสามีนเอแ่วันนี้แบฮยอนยอมรับว่าานยอลหล่อเป็นพิเศษริๆ นะลอบแอบมอหน้ามบ่อยๆที่มอแล้ว็ใละลาย แถมยัหวั่นในใว่าะมีสาวๆมาเ้าใล้แน่ๆ
“หล่อใ่ไหมละ?” านยอลถามแบฮยอนที่้มหน้าลทันที “แสว่าพี่สู้ไอ้มาร์ไ้แล้วนะสิ”
านยอลับปลายานัวเล็ให้เยมอหน้านเอแบบใล้ๆ มูโ่้มลแะมุเล็และถูไปมา้วยวามหมั่นไส้เ้าัวเล็ที่ำลัหน้าแ
“อื้อ…” แบฮยอนเบี่ยหน้าหนีเมื่อปาหนาะลทาบับปานเอ
“รีบไปันเถอะรับ อีอย่ามันไม่ใ่มีแ่เราสอนะรับอย่ามาทำแบบนี้!” แบฮยอนเอ่ยุนัวสูที่หัวเราะในลำอ
“นั้นสินะ
ถ้าอนลับพี่ให้นที่บ้านเอารถมาส่็แสว่าทำไ้สินะ”
“เ้าเล่ห์!” แบฮยอนแลมอนัวสูที่ยัไหล่วนใส่ “ไม่ไ้ทั้นั้นแหละ! ไม่อนุา็อย่าหวั!!”
“ไม่ไ้็ไม่ไ้” านยอลหัวเราะผละมือออาปลายา สายาม็เอาแ่้อมอหน้านัวเล็ที่วันนี้็แลูแปล่าไปว่าทุ แบฮยอนนเิมำลัลับมาสินะ “แ่หน้าัไปนะวันนี้...” านยอลเอ่ยับนัวเล็ที่ยิ้มมุมปาแบบนาร้าย
“็วันนี้ผมเป็นปาร์ แบฮยอนไม่ใ่บยอน
แบฮยอน”
“พี่อยาให้หนูเป็นปาร์
แบฮยอนลอไปั”
านยอลหัวเราะมอแบฮยอนที่อยู่ๆ็เอนัวลบอหนานเออย่านี้อ้อน “เป็นอะไระ?” มือหนาลูบหัวเล็ที่วันนี้ัทรโยเปิหน้าผา
“เปล่า...ผมแ่อยาอพี่” มือเล็วัอเอวหนา “ผม่วนอนไ้ไหม?” สายเล็้อนมอหน้านัวสูที่ทำัวเป็นหมอนให้ทั้หนุนทั้อพยัหน้า้าเป็นารอนุา
“ใล้ถึพี่ะปลุหนูนะะ” านยอลเอ่ยบอนัวเล็ที่หรี่าหลับลอย่า้าๆ วามริแบฮยอนไม่ไ้หลับานยอลรู้ีนัวเล็แ่ะหนีารอบำถามเาเท่านั้น
ไม่นานรถหรู็อลเมื่อถึหน้าานที่มีพรมแปูยาวเ้าไปภายในาน
แสแฟรมามายที่มาาล้ออนั่าวนิ้วนั้น็เอาแ่ัเอร์รัวๆถ่ายภาพแที่เินพรมแ แถมยัมีสื่อนั่าวที่ะถามทุน้วยำถามเิมๆ
แน่นอนวันนี้านยอลและแบฮยอน้อมอบำถามันมาแล้ว
เมื่อถึิวที่นับรถเปิประูรถื่ออานยอล็ถูประาศนั่าวและ่าภาพรีบเ้ามาถ่ายรูป้วยวามสนใ ร่าสูที่้าวลารถ่อนะหันไปมอนัวเล็ที่่อยๆลามยืน้าๆร่าสู ึ่มันเป็นอะไรที่น่าแปลใสำหรับทุน
“ุานยอลมาับใระ?”
“ไม่ทราบว่าใรรับ?”
“ภรรยาเปล่าะ?”
“่วยอบ้วย่ะ”
นั่าวที่เริ่มรัววามถามมามายนานยอลนั้นเลืออบไม่ถูไ้มอไปยัแบฮยอนที่ยัยิ้มให้่าภาพ
มือเล็ับมือหนาทีุ่มแน่นไม่ยอมปล่อยหรือให้หลุไประับมือมาึ้นนรู้สึถึเหื่อที่ึ้นบนมือเล็ านยอลทำไ้เพียใ้หัวแม่มือลูบมือเล็เบาๆและ้มมอหน้าเล็ที่เยมอึ้น้วยวามประหม่า
“่วยอบที่ะ!” นั่าวยัเร่ให้ายหนุ่มอบำถาม
านยอลทำไ้เพียส่ยิ้มลับและวาสายามอไปยันั่าวทุนที่ยัรอำอบาเา
“ให้เาอบเอีว่ารับ...” านยอลหันไปมอแบฮยอนที่รีบโ้ัวให้ับนั่าวที่รีบหันไปมอแบฮยอน้วยวามื่นเ้นและ่าภาพ็รัวเ็บภาพทำเอาแบฮยอนาลายไปหม
“สะ...สวัสีรับผมปาร์ แบฮยอน เ้าอแบรน์BPARK” แบฮยอนเอ่ยแนะนำัว
“เป็นอะไรับุานยอละ?” นั่าวนหนึ่เอ่ยถามึ้น แบฮยอนรีบหันไปมอเธอทันที
“ผมเป็นภรรยาเารับ”
แบฮยอนอบและส่ยิ้ม มือเล็็ุมมือหนาแน่น้วยวามลัวและโล่ใที่เาล้าทำสิ่ที่นเอลัวมาลอ โยเพาะเรื่อที่เาับานยอลที่เ็บมันมานานเือบห้าปี และวันนี้พวเา็ำลัเปิเผยมันออมาอย่าเ็มใที่อยาะให้มันเป็นไปามวามริแถมยัเป็นวาม้อารอานยอล
บันทึลับอแบฮยอน
"พี่รับอายไหมรับ?" แบฮยอนเยมอหน้าานยอลที่ส่ายหัวไปมาและส่ยิ้มให้ับนเอ "ผมทำถูแล้วใ่ไหมรับ?" แบฮยอนยัถามานยอลที่ำลัลูบหัวนเอ
"ถูแล้วรับ เพราะยัไวามลับมัน็ไม่มีในโล ถ้าเราะปิบัมันไปนานแล้วเท่าไหร่ะให้ถึสิบปี สัวันพวเา็้อรู้อยู่ี วันนี้หนูเ่มาเลยนะ" านยอลเอ่ยมนัวเล็ที่พยัหน้าและเ้าสวมอร่าสู "ลบวามิที่ิว่าเราไม่เหมาะสมันไ้แล้วนะนี ไม่ว่าใระมอยัไหนูอย่าไ้ไปสนใ..."
"รับ...เหมือนที่พี่เยบอผม 'เพราะวามรัอพี่ที่มีให้หนู มีมาว่าที่หนูิ'..." แบฮยอนเอ่ยประโยที่านยอลเยบอับนเอ
"มันมีมาว่านั้นอีรับ เพราะ่อให้แล้วยีวิพี่็ยอม" านยอลยิ้มและ้มลูบหน้าผามนอนัวเล็ที่เยู่บปลายาหนา
ความคิดเห็น