คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : BLACK 8.
BLACK 8.
แบฮยอนนึย้อนอนที่ัวเออบลับหมอแว่าะเ้ารับารผ่าัหัวใในรั้นี้ วามลัวและวามัวลเริ่มเาะินหัวใ แบฮยอนอยาพูุยและระบายสิ่่าๆที่อัอั้นอยู่ภายในให้ใรสันฟัเหลือเิน ว่าะโทรนัอินออมา็ลัวว่าอีนะัวิอยู่ับยอู
ในีวิแบฮยอนมีนที่สนิทไม่มานัและหนึ่ในนั้นืออินที่สนิทันมาั้แ่สมัยมัธยมปลาย ึ่แบฮยอนเป็นนที่เ้าับนอื่นไม่่อยไ้็มีแ่อินนี้แหละที่สนิท้วยริๆ
ร่าบาเินเ้าห้อน้ำเพื่อไปำระร่าาย สายน้ำเย็นาฝับัวระทบับผิวเนื้อเนียนมีรอยรัสีุหลาบที่เริ่มีาไปบ้าแล้ว วามเย็นอน้ำทำให้แบฮยอนรู้สึสื่นึ้นมาหน่อยๆ มือบายึ้นทาบบริเวหน้าอ้า้าย ้มลมอรอยรัที่านยอลเยทำไว้ ่อนะเผยอยิ้มออมาน้อยๆ แ่แ้มบนใบหน้าสวยหวาน มันนานเหลือเินที่แบฮยอนับานยอลไม่ไ้มีอะไรัน ึ่รั้แรอแบฮยอนที่มอบให้ับร่าสู ยัำไ้ี มัน่าเป็นรั้แรที่แสนหอมหวาน อ่อนโยน นุ่มนวลและร้อนแร
แบฮยอนไม่เยิเสียใเลยที่รั้แรอนเอเสียให้ับนที่รัหมหัวใ หาิถึอนนั้นทีไรพวแ้มใสลับึ้นสีระเรื่อ ถึะมีอะไรับานยอลมาหลาย่อหลายรั้ แ่แบฮยอนลับรู้สึเหมือนมันือรั้แร ที่ยัรารึอยู่ในวามทรำ
ึ ึ ึ
านยอลมวิ้วมุ่นเมื่อรู้สึว่ามีนามมา ร่าสูหันหลัลับไปมอ แล้ว็เอับูอที่สวมเรสสีำสั้นนเห็นไปถึโนาอ่อนนวลเนียน ล่อาล่อใเสือป่า ริมฝีปาที่เลือบ้วยลิปิสีมพูนู๊ียิ้มหวานให้ับานยอลที่มอมา้วยสายาเรียบเย ร่าระหย่าเท้าเ้ามาทาานยอล่อนะเี่ยวแนร่าสูไว้แน่น แล้วเย่ัวึ้นุ๊บแ้มสาเบาๆ
“evening kiss ่ะพี่านยอล” ร่าบาส่ยิ้มให้นัวสู
“มาทำไม” น้ำเสียเย็นที่เปล่ออมาาปาอานยอลไม่ไ้ทำให้น้าัวหวั่นลัวเลยสันิ ลับยิ้มหวานอบ
“ัน็มาหาพี่สิ่ะ พอีอยู่บ้านเบื่อๆนะะ ุแม่เลยให้ันมาหาพี่”
“ลับไปบอแม่เธอะเถอะ ว่าันไม่้อาร” ร่าสูอบ ทั้ยัสะบััวออาเาะุมอูอแล้วเินไปที่หน้าห้อ โยไม่ไ้สนใร่าบาที่ยืนทำท่าฟึฟัอยู่้าหลัเลย
ูอมอแผ่นหลัแร่อานยอล้วยแววาุร้ายราวเสือสาวแล้วแสยะยิ้มออมาราวับแม่มในนิทาน ่อนะเปลี่ยนท่าทีและสีหน้าวิ่ามร่าสูที่ำลัเปิประูห้อ
ูอยิ้มหวานให้านยอล่อนะแทรัวเ้าไป้าใน แล้วเอื้อมมือไปเาะแนแร่อย่าเหนียวแน่น านยอลมออีน้วยสายาน่าลัวแู่อ็ไม่สะทสะท้าน มือหนาทำท่าะแะมือออีนที่เาะแนัวเอแน่น แ่็้อะัไว้เมื่อสายามเหลือบไปเห็นแบฮยอนที่ยืนมอทั้สอ้วยวามอึอั ร่าสูเลยปล่อยใหู้อเาะไปเลยามเลย เพราะอะไร็ไม่รู้เหมือนัน แ่เาอยาให้แบฮยอน
..เ็บปว ับภาพที่เห็นให้มาที่สุ
“..านยอล” เสียหวานที่เปล่ออมาแสวามใไ้พอสมวร เมื่อเห็นว่าานยอลที่นเฝ้าิถึลอนั้นมาับใร ูอที่ยืนอแนานยอลอยู่หันมาแสยะยิ้มร้ายให้แบฮยอนที่ยืนหน้าเหวอ
“นาย...นาย ินอะไรมาหรือยั เี๋ยวัน...” านยอลไม่สนใอีนที่ถาม้วยวามเป็นห่วเป็นใย ร่าสูเินผ่านแบฮยอนมาราวับนัวเล็เป็นธาุอาาศ
“เหอะ พี่านยอลไม่สนใ´นใ้´อย่านายหรอ เาสนใันที่ำลัะเป็นู่หมั้นเา่าหา” ูอไ้ทีเินเ้าไประิบถ้อยำเสียแทร่าเล็ใล้ๆ
“นายไม่ไ้สำัับพี่เาเลยสันิ ถ้าเป็นันนี่ันหนีออไปแล้วล่ะ อาย...ที่ัวเอยัหน้า้านหน้าทนอยู่ทั้ที่เาไม่้อาร” ูอเินระแทไหล่เล็อแบฮยอน นอีนเไปิับผนั พลาหันมายิ้มเยาะใส่
แบฮยอนมอามร่าระหที่เินห่าออไป ้วยแววาที่ยาะสื่อวามหมาย แบฮยอนไม่เ้าใว่าทำไมูอ้อพูำที่ทำร้ายิใันนานี้้วย เธอรู้หรืว่านับานยอลเป็นอะไรัน สายาทีู่อมอมา่าน่าลัวเหลือเิน มันไม่เหมือนับนที่เป็นมิรึ่แน่นอนว่าูอไม่ไ้อยาเป็นมิรับแบฮยอนแ่อย่าไร แววาที่อีนมอมานั้น่าุร้ายและน่าลัว มันแสถึว่าอีน้อารเป็นศัรูอแบฮยอนแน่ๆ
แบฮยอนเินอเ้ามาในห้อรับแที่มีานยอลำลันั่ไว่ห้าูทีวีอยู่โยมีร่าบาอูอนั่อยู่้าๆ อย่าสนิทสนม ร่าสูปรายามอแบฮยอนเพียเล็น้อยแล้วหันลับไปมออทีวี่อ ูอที่นั่พิไหล่อานยอลมอแบฮยอนอย่าเยาะเย้ย
“เี๋ยวันไปเอาน้ำับนมมาให้นะ” แบฮยอนบอแล้วเินเ้าไปในห้อรัว ูอเห็นันั้นเลยเินามนัวเล็ออไป
“นายว่าถ้าันเ้าไปอยู่ที่บ้านอพี่านยอลแล้วันวรทำไบ้าล่ะ วรทำานบ้านอยู่เป็นแม่บ้านหรือว่าามเาไปทำานีน้า” ร่าระหเินเ้าไปนั่ไว่ห้าโว์เรียวาสวยบนโ๊ะอาหาร ใ้สายาเี่ยวมมอมาทาแบฮยอนที่ำลััุี้อยอูที่ให้มาใส่านให้านยอล
“หรือว่า...ะเาะเาินแบบนายีนะ” แบฮยอนหันวับหลัาสิ้นำอูอ มอนที่นั่อยู๋บนโ๊ะ้วยวามไม่พอใแ่็ไม่ไ้แสอาารออมามามาย
“อบันหน่อยสิ แบฮยอนอา”
“เรื่อแบบนีุ้น่าะิไ้นะรับ ไม่้อยืมสมอผมไปิหรอ” แบฮยอนอบอีนนิ่ๆ แ่ำพูนั้นลับทำใหู้อปรี๊แ เินเ้าไประาแนอแบฮยอนอย่าแร นเือบทำให้วน้ำส้มที่แบฮยอนถืออยู่หเรี่ยราไปับพื้น
“เมื่อี้แว่าไนะ” ูอใ้วาลมโมอแบฮยอนเหมือนะินเลือินเนื้อ
“ปล่อยผม...โอ๊ย ผมเ็บนะุูอ” แบฮยอนทำหน้าเหยแเมื่อนรหน้าเพิ่มแรบีบที่แนนเิเป็นรอยแ
“ันถามว่าเมื่อี้ที่แพูแ่าันใ่ไหม”
“ปล่อยผม...ปล่อย” แบฮยอนพยายามสะบัแนออ แู่อลับใ้เล็ิเ้าับผิวเนียน
“เหอะ สำออยนันะ มิน่าละพี่านยอลถึบ่นว่าเบื่อแให้ันฟัทุวัน” ูอผลัแบฮยอนนอีนล้มลไปอับพื้น ิวาลมโใส่อีน
“มาูันหน่อยสิ ว่าพี่านยอละเห็นแีว่าัน” แบฮยอนลุึ้นยืนมอไปทาูอที่ยแ้วน้ำส้มึ้นมา ร่าระหมอมาทาแบฮยอน่อนะแสยะยิ้มร้าย แล้ว็เทน้ำส้มใส่เท้าอัวเอนหมแ้ว ่อนที่ะว้าแ้วทิ้แล้วรีร้อเสียั
เพล้!!!
“รี๊” เสียรี๊แหลมแสบแ้วหูเรียให้านยอลเินเ้ามาูเหุาร์ในห้อรัว
านยอลมอภาพรหน้านิ่ๆ ร่าสูมอไปทาแบฮยอนที่ยืนนิ่ไม่ไหวิมอมาทาเ้าแล้วส่ายหัวไปมา แล้วหันไปมอูอที่อนนี้ทั้รอเท้าส้นสูและเท้าอเ้าหล่อนเปียไป้วยน้ำสีส้มที่อนนี้เริ่มเหนียวิเท้า
ูอเมื่อเห็นานยอลเินมา็รีบวิ่เ้าไปเาะแนร่าสู่อนะี้นิ้วมาที่แบฮยอนที่ยืนนิ่ นอีนสะุ้
“พี่านยอละูสิ แบฮยอนโรธันที่ันเผลอไปบอว่าันับพี่ำลัะหมั้นันแล้ว็ราน้ำส้มใส้เท้าันะเลอะไปหมเลย่ะ” ูอรีบไปฟ้อานยอลทันที แบฮยอนหันไปสบาานยอลเหมือนะบอว่านไม่ไ้ทำแ่านยอลลับเบือนหน้าหนีมอมาทีู่อ ่อนะถามเสียเรียบ
“เธอ้อารอะไร” ูอยิ้มหวาน่อนะมอไปทาแบฮยอนที่มอหน่าหล่อนอยู่เ่นัน
“รอเท้าันเลอะ ันะไม่เือร้อนเลยถ้าร้อเท้าู่นี้ไม่ใ้ปรา้ารุ่นลิมิเ็อิิั่นที่มีเพียสามู่ในโล” ูอีบปาีบอบอวามแพอรอเท้าส้นสูที่เียวี้ม้าที่หล่อนสวมอยู่
“บอ” านยอลเสียล่ำเพราะรำาเสียแหลมๆออีน
“ันแ่อยาให้แบฮยอนอาใ้เสื้อ...เ็รอเท้าให้ันหน่อย นะะพี่านยอล” านยอลปรายามอแบฮยอนที่เบิาว้า้วยวามใเมื่อไ้ยินำออูอ นัวเล็หันไปสบาับานยอลอย่ารวเร็วพร้อมส่ายหัวเป็นพลัน
“านยอลันไม่ะ...”
“ทำะแบฮยอน ูอเาบอแล้ว”
“แ่ันไม่ไ้ทำนะ ูอเป็นนเอาน้ำส้มราเท้าอเธอเอนะ” แบฮยอนเถียอเป็นเอ็นเรื่ออะไรแบฮยอน้อไปทำแบบนั้น้วย เาไม่ไ้เป็นนทำมันสัหน่อย
“ทำะแบฮยอน อย่าให้มันเป็นเรื่อ..ันรำา” านยอลบอเสียเย็น
“แ่ัน...”
“ันบอให้ทำ เี๋ยวนี้!” น้ำเสียที่ร่าสูใ้ไม่ใ่าระอให้แบฮยอนลัว แ่น้ำเสียมันลับเย็นเียบเสียนแบฮยอนหนาวสะท้าน
นัวเล็มอไปทาานยอล้วยสายาัพ้อ ่อนมอเลยไปถึูอที่ยืนอยู่้าๆานยอล หล่อนมอมาทาแบฮยอนอย่าสะใ่อนะเินเ้าไปใล้แล้วยื่นเท้าทั้สอให้แบฮยอน
“เร็วๆเ็สิแบฮยอนันเริ่มเหนียวเท้าแล้วนะ” ูอบอทั้ที่ริมฝีปายัแ่แ้มไป้วยรอยยิ้มแห่วามสะใ นัวเล็มอไปทาานยอลอีรั้่อนะลั้นในั่ลุเ่าับพื้นแล้ว่อยๆใ้ายเสื้อเ็ราบน้ำส้มที่เริ่มเหนี่ยวบนรอเท้าอูอ้วยวาม่มื่น น้ำาพลานะไหลเพราะวาม่ำ้อย แบฮยอนิไม่ถึเลยริๆว่าูอะใ้แผนนี้ ทำให้แบฮยอนเ็บ้ำและเสียศัิ์ศรี เพราะานยอลเห็นว่าูอีว่าน
ไม่มีอะไระเ็บเท่าโนนที่รัหมหัวใทำร้าย้ำแล้ว้ำเล่า
ูอเมื่อเห็นว่าแบฮยอนใ้ายเสื้อเ็เท้านสมใ ็ัเท้าลับเ้าหาัวทั้ที่อีนยัเ็ไ้ไม่เท่าไหร่ แบฮยอนะัเยหน้ามามอูออย่าไม่เ้าใ แ่เ้าหล่อนลับยิ้มหวาน
“ันลืมไปว่ารอเท้าู่นี้ื้อมาาสำเพ็น่ะ ไม่ใ่ปรา้า สสัยำผิน่ะ...ว้าอโทษทีนะแบฮยอนอา” ูอยิ้มอย่าเสแสร้ ทั้ิริยาและท่าทานั้นเสแสร้ทั้หม แบฮยอนำมือแน่นัวสั่นไปหม วาแ่ำมอไปที่านยอลที่ยัเยา ่อนะเินระแทไหล่ร่าสูออไปาห้อรัว
แบฮยอนอยาออไปาที่นี่ ออไปให้เร็วที่สุเพราะลัวว่าน้ำาที่ลั้นไว้ะทะลายออมา ่อนหน้านทั้สอให้ถูหัวเราะเยาะอี
นัวเล็เินมาที่ระเบียที่ั้นทานะวันเหี่ยวๆั้อยู่ แ่อนนี้มันเริ่มุ่มื่นและเียวอีรั้เพราะแบฮยอนมารน้ำให้ทุวัน แบฮยอนนั่ลบนเ้าอี้ ฟุบหน้าลับท่อนแนบาแล้วปล่อยน้ำาให้ไหลริน ล้าวามเ็บปวที่ถูระทำมา
่าสาหัสเหลือเิน....
“ทำแบบนี้้อารอะไร” านยอลเสีย่ำลเมื่อเห็นว่าแบฮยอนเินหนีออไปแล้ว ูอหันไปหาานยอล
“แหม พี่านยอลันรู้นะว่าพี่น่ะไม่ไ้รัแบฮยอนหรอ ันเลยใี่วยให้มันทนไม่ไหวแล้วะไ้หนีไปเร็วๆไ” มือบาทั้สอโอบรอบลำออานยอล มออีฝ่าย้วยแววาหวานเยิ้ม
“ันไม่้อาร” านยอลแะมือที่โอบรอบอเาอออย่าไม่ใยี
“แล้วถ้าันทำแบบนี้ับลู่หานล่ะ ะเป็นยัไน้า” ูอทำท่าิอย่ามีริ
“เธอ!! ถ้าันรู้ว่าเธอทำอะไรลู่หานแม้แ่น้อย..เธอายแน่” ร่าบาทำท่าใอย่าโอเวอร์ ่อนะียิ้มให้านยอล
“หรอะ ทำไีนะ ันไม่ลัวำู่อพี่้วยสิ...ทำไมพี่ไม่ยอมรัันเหมือนที่รัลู่หานบ้านะ”
“เธอไม่ใ่ลู่หาน อยาเอาอโสโรอย่าเธอไปเทียบับลู่หาน..ันยะแย” านยอลเอานิ้วิ้มไปที่หน้าผาออีนแรๆ
“ำ็โสโร ำ็ยะแย..พี่รอูแล้วันว่านโสโรอย่าันทำอะไรไ้บ้า” ูอมอหน้าานยอลอย่าท้าทาย มือหนาเหมือนีมเหล็ยึ้นับาออีน่อนะออแรบีบนปาอูอเผยอออมา ร่าบาหน้าเหยเเมื่อรู้สึถึแรบีบที่ปลายา
“พี่ปล่อยันนะ” ูอพยายามพูทั้ที่ยัเ็บที่า
“็ลอูสิ..เธอะไ้เออะไรที่น่าลัวนรอีล่ะ” านยอลปล่อยมือออ แล้วปัไปมาราวับยะแย
“อ๋อ แล้วเธอ็รีบลับไปไ้แล้ว ันี้เียเรียแม่บ้านมาทำวามสะอาห้อ” ว่าบร่าสู็เินหายไป ปล่อยให้ร่าบามออีนฟึฟั
ูอมอทาที่านยอเพิ่หายไป้วยแววาที่แสออทั้วามรัและวามเลีย หล่อนรัานยอลและ็เลียที่านยอลทำท่ารัเียหล่อนอยู่ลอเวลา ทำไมันเพราะว่าลู่หานหรือไ...ไม่สิ หรือว่าแบฮยอน
“ันะทำให้พี่เ็บอย่าที่ันเป็น” วาลมโแ่ำ้วยไปโทสะทีุ่รุ่นอยู่้าในใ มือบาำเ้าหาันแน่นนเล็บิเ้าไปในเนื้อ
“ันะทำให้นที่อยู๋รอบ้าพี่เ็บปว...เริ่มาใรีล่ะ”
...บยอน แบฮยอน
ูอไม่ิะไปทำอะไรแบฮยอนอนนี้หรอเพราะแ่วันนี้อีนหาย่าไปอีนาน แ่เพื่อนอแบฮยอนที่ื่ออิน นั่นน่ะแหละือเหยื่อน่อไป
ันะไม่ทำร้ายพี่หรอนะ แ่ันะทำร้ายนที่พี่รัทั้หมเลย..ไม่เว้นแม้แ่ลู่หานหรือเฮุน หรือใรทั้สิ้น
...พี่้อเ็บปว
ูอแสยะยิ้ม่อนะเินนวยนาออมาาห้ออานยอลทั้ที่ริมฝีปายัแสยะยิ้มร้ายราวับัวร้ายในาร์ูน
านยอลเินมาที่ระเบียที่ที่นัวเล็ำลัร้อไห้อยู่เพียลำพั ร่าสูยืนูแบฮยอนที่ร้อไห้สะอึสะอื้นับัวเออย่านึสมเพ นี่เามีอิทธิพล่ออีนนานี้เลยหรอ
แบฮยอนเมื่อรู้สึว่ามีนมออยู่็เยหน้าึ้นมอ แล้วเมื่อเห็นว่าเป็นานยอลนัวเล็็รีบเ็น้ำาออาใบหน้านวลใส
“มี...มีอะไรหรือเปล่าานยอล” แบฮยอนถามเสียสั่น ทั้ยัสูน้ำมูเ้าไปอี
“เปล่า ันแ่อยามาสูอาาศแ่ไม่ิว่านายะมาอยู่ที่นี่..เสียบรรยาาศหม” นัวเล็สะอึ
“ั้นเี๋ยวันไป่อนีว่า นายะไ้มาสูอาาศไ้สบายๆ” แบฮยอนำลัะเินผ่านร่าสูไปแ่ลับถูอีนุแนไว้ะ่อน แบฮยอนมออีนอย่าไม่เ้าใ เรียวิ้วมวเ้าหาันเป็นปม
“นายะนั่็นั่ไปสิ ัน็ไม่ไ้ว่าอะไร” านยอลว่าเสียเรียบ แบฮยอนพยัหน้าแล้วหันหลัะนั่ลที่เิมแ่ลับถูร่าสูึไว้อีรั้
านยอลเพ่มอไปที่้อมืออแบฮยอนที่อนนี้มีรอยแ และเลือิบออมานิๆ มือหนาแะเบาๆบนรอบแแ่แบฮยอนสะุ้ แล้วร้อออมาเสียั
“โอ๊ยยย เ็บ” นัวเล็น้ำาไหลออมาหาา้วยวามเ็บที่แผล อนที่เินออมาาห้อรัวไม่เห็นรู้สึเ็บนานี้เลย
“นั่ล” านยอลสั่ ่อนที่ร่าสูะเินเ้าไปในห้อนอน ปล่อยให้แบฮยอนนั่อยู่นเียว ่อนที่ร่าสูะเินลับมาพร้อมับล่อปมพยาบาล
านยอลุเ่าลรน้าแบฮยอนเพราะวามสูที่แ่าันะให้เายืนทำแผลให้็ะไรอยู่ านยอลึมือ้าที่เป็นแผลอแบฮยอนมาุมไว้ แบฮยอนทำท่าะัมือลับแ่มือหนาลับุมไว้แน่น
“นายะ..ทำอะไรน่ะ” แบฮยอนถามเบาๆ เมื่อานยอลบรรใ้สำลีเ็แผลอย่านุ่มนวล
“ทำแผล” านยอลอบออมาสั่นๆ ่อนะลมือทำแผล่อ แบฮยอนมอเสี้ยวหน้าหล่อเหลาอานยอล้วยวามหลใหล ใบหน้าที่ำลัั้ใทำอะไรสัอย่าูมีเสน่ห์ะนสะแบฮยอนไ้อยู่หมั
“ทำไมันถึหลใหลนายนานี้นะ” แบฮยอนพูออมาราวับนละเมอ
“อะไรนะ” านยอลเยหน้าึ้นมาถาม เมื่อไ้ยินเสียแบฮยอนพูแว่วๆ
“เปล่าๆ ไม่มีอะไร ันแ่บ่นนิหน่อยน่ะ” แบฮยอนแ้ัวเป็นพันละวัน
หรือว่าะเป็นใบหน้าที่แสนั้ในี่
หรือว่าะเป็นท่วท่าทีู่มีเสน่ห์
หรือว่าเพราะันรันาย มันเลยทำให้ันหลใหลนาย
..เหมือนิอยู่ในเาว ที่ไม่มีทาออ แบฮยอนไม่มีทาหยุรัผู้ายนนี้ไ้แน่นอน
“ไปโนอะไรมา” ร่าสูถาม
“เอ่อ..แุ่่ม่ามนิหนะ..” านยอลเยหน้าึ้นมอแบฮยอนำลัมอเาอยู่แล้ว ใบหน้าอทัู้่เริ่มเลื่อนเ้ามาใล้ัน เหมือนมีแรึูบาอย่าให้วาม้อารมันเพิ่มึ้น
แบฮยอนหลับาลเมื่อริมฝีปาอานยอลทาบลมา ร่าสูเยหน้าึ้นูบแบฮยอนอย่าอ้อยอิ่แ่อ่อนหวาน มือบาอแบฮยอนเาะไหล่อร่าสูไว้แน่นและบีบมันนเล็บิเ้าไปในเนื้อ แ่านยอ็ไม่ไ้ร้อแ่อย่าใปล่อยให้แบฮยอนิเล็บ่อไป
เพราะริมฝีปาอทัู้่ยัไม่ยอมผละออาัน ูบนี้ราวับำลัถ่ายทอวามรู้สึอแบฮยอนทั้หมให้ร่าสูรู้ แบฮยอนถึับหายใสะุับวามร้อนแรที่ร่าสูมอบให้อย่าไม่ทันั้ัว
านยอลถอนริมฝีปาออมาอย่าอ้อยอิ่ ามยัมอที่ริมฝีปาที่บวมเ่ออแบฮยอนอย่าระหาย
แบฮยอนมอเ้าไปในนัยน์าเรียบเยนั่น ่อนะโน้มัวไปูบเบาๆที่แ้มสา แล้วถอนออมา
“ันรันายนะ านยอล” แบฮยอนบอทั้มือบายัุมใบหน้าอานยอลหลวมๆ านยอลึมือแบฮยอนออมา ้อเาไปในวาใสที่สั่นระริ
“เ็บวามรู้สึอนายไว้เถอะ แบฮยอน” ว่าบร่าสู็เินออไปทิ้ให้แบฮยอนนั่น้ำาร่วอยู่้านอเพียลำพั
ำพูออีนไม่ไ้หยาบายเหมือนที่ผ่านมาแ่ลับแทหัวใอแบฮยอนไ้อย่าั นุไปหม แทบะเปล่เสียร้อออมาไม่ไ้
แบฮยอนปิปาัวเอ่อนะร้อไห้ออมา แบฮยอนไม่อยาให้านยอลรู้ว่านำลัอ่อนแอไม่อยาให้านยอลไ้ยินเสียร้อไห้ที่วนะาใ
ะ้อแลสัี่หยน้ำาให้นายเห็นใ ะแลสัี่วามเ็บปวถึะสนใ ้อแล้วยีวิอันเลยใ่ไหมถึะไ้หัวใอนายบ้า
......................................................................................................
ฮู้เร่รรรรรร ่ววนี้อยู่มน่วที่านเยอะมว๊า ไม่รู้ะเยอะไปไหน
ไรท์ไม่มีเวลาเลยแว๊บมาอัพนิยายให้รีเอร์ัหน่อย ให้เป็นน้ำิ้ม
อ๊าาาาา ูอะทำอะไรน้าๆๆๆๆๆๆ
เม้นเป็นำลัให้ไรท์้วยเ้อ
ะไ้ไม่เิารอและหมัหมมนเินไป
ความคิดเห็น