คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : BLACK 16.
BLACK 16.
“แบฮยอน”
“....”
“แบฮยอนนี่ ื่นไ้แล้ว”
“อื้ออออ” เสียระิบทุ้มนุ่มหูัมาไม่ใล้ไม่ไลนัทำให้นที่ำลัฝันหวานถึลับราในลำอ้วยวามัใ แ่็ไม่ไ้ลืมาึ้นมามีเพียิ้วเรียวที่เลื่อนเ้าหาัน้วยวามหุหิที่มีนมาปลุ
านยอลถอนหายใับวามี้เาอแบฮยอนที่ยันอนหลับาพริ้มอย่าสบาย มือหนาเอื้อมไปสะิเรียแ่แบฮยอนลับปัทิ้อย่าไม่ใยี
“เ็ื้อ”
“.....”
เมื่อเห็นว่าอีนไม่มีปิิริยาอบรับและ้วยวามที่เาเป็นนใร้อน ทำให้านยอลโน้มหน้าไปประทับูบับริมฝีปาอวบอิ่มอย่าร้อนแร นนี้เาไ้แ่ราัในลำอเพราะาอาาศาูบที่ร้อนแรนี้ แบฮยอนลืมาโพล่่อนะใ้มือันออานยอลออไปใล้แ่ลับถูรวบไว้้วยมือ้าเียว
“อื้ออออออ...อืมม”
านยอลไม่ปล่อยให้แบฮยอนหายใ ุมพิรั้สุท้าย่อนะัที่ริมฝีปาล่าอแบฮยอนเบาๆอย่าหยอล้อ
“ทะ..ทำบ้าอะไรอนายเนี่ยานยอล” แบฮยอนวาแ่บนใบหน้าลับแ่ำ ริมฝีปาสีแระเรื่อเม้มเ้าหาันแน่น้วยวามเินอาย
“มอร์นิ่ิสไ” ร่าสูยิ้มเ้าเล่ห์ใส่อีน แถมยัยิบาให้ทำเอาแบฮยอนเินเ้าไปให่
“...” แบฮยอน้มหน้าุไม่ยอมเยหน้าึ้นมามอานยอล
“เป็นอะไรเนี่ย อนแ่เ้าเลยหรอ” ร่าสูใ้นิ้วเาะหัวแบฮยอนเบาๆราวับเอ็นูลูหมาัวน้อยๆ
“านยอ...อืมมมมม” แบฮยอนเยหน้าึ้นมอานยอลแ่ลับถูอีนึเ้าไปุมพิอย่ารวเร็วนั้ัวไม่ทัน าเรียวเล็เบิว้า้วยวามใเพราะไม่ทันั้ัว่อนะหลับาลรับุมพิอานยอล แ่รั้นี้ไม่ไ้าบวยเหมือนรั้แร มันเป็นเพียแะริมฝีปาเบาๆเท่านั้น
ไม่มีารรุล้ำเ้ามาอย่าาบวย
ไม่ร้อนแรนทำให้าอาาศหายใ
....แ่ลับรู้สึอุ่นที่หัวใราวับมีมือที่มอไม่เห็นโอบอเอาไว้อย่าหวแหน
มือหนา้าหนึ่เี่ยวเอวบาให้เ้ามาใล้ ่อนะถอนุมพิออมาอย่าอ้อยอิ่ ไล้สายามอวหน้าใสที่แ่ำ ลีบปาสีแเอรี่อ้าออเล็น้อยสูลมหายใเ้าปอเร็วๆ
“แฮ่!!”
“เมื่อวานนายยัอยาให้ันูบอยู่เลยทำไมมาวันนี้ถึผลัไสล่ะ” านยอลถามเหมือนำหนิแ่น้ำเสียลับเือไป้วยวามบันและเอ็นูอีน แบฮยอนไม่อบไ้แ่ส่ายหัว เพราะแบฮยอน็ไม่รู้เหมือนันว่าทำไมเมื่อวานถึ้อารูบาานยอลเหลือเิน
“ันไม่รู้อ่ะ อยู่ีๆมัน็อยาให้นายูบเยเลย” เรียวิ้วสวยมวเ้าหาัน้วยวามนในัวเอ
“่าเหอะ...แ่ถ้านายเป็นแบบนั้นบ่อยๆ็ีนะ” านยอลยิ้ม
“ัน....อนนี้ันรู้สึัวลัเลย ัวลเรื่อารผ่าัและเรื่อที่มหาลัย” แบฮยอนบอน้ำเสียอ่อยๆ ใบหน้าสะท้อนวามัวลอย่าเห็นไ้ัเน นานยอล้อออีนไว้ในอ้อมแน แบฮยอนุหน้าเ้าับออุ่น พ่นลมหายใออมาเพื่อลายวามัวลมือบา็ออบอีนเ่นัน
แบฮยอน้อารสัมผัสนี้
้อารนนนี้
้อารปาร์านยอล...
“นายไม่้อัวลอะไรนะแบฮยอน ยัมีันที่ยืนอยู่รนี้้าๆนายเสมอ” านยอลลูบหัวอีนเบาๆอย่าปลอบโยน
“รินะ นายะอยู่รนี้ริๆนะ” ถามย้ำเพื่อำอบและเพื่อให้ำลััวเอว่าอย่าน้อยำอบอานยอล’น่าะ’เป็นแบฮยอนนนี้
“ันไม่ใ่นลับลอัหน่อย” ว่าแล้วระับอ้อมอให้แน่นึ้นว่าเิม
......
“อะแฮ่ม!!!” เสียระแอมัึ้นนนทั้สอที่อับอยู่หันไปมอเป็นาเียวัน นุหมอแถึับรู้สึประหม่านิๆ เพราะไม่เยถู้อ้วยสายาใและำหนิในเวลาพร้อมับแบบนี้
“ปล่อย่อนานยอล” แบฮยอนพยายามผลัานยอลออไป้วยวามเินอายที่มีบุลเห็นัวเออับานยอล แ่ร่าสูลับไม่ให้วามร่วมมือแถมยัอแน่นว่าเิมอี นแบฮยอนที่พยายามผลัถึับยอมแพ้เลยทีเียว
“หมอมีอะไรหรือเปล่ารับ” เมื่อหมปัาแบฮยอน็หันไปถามหมอหนุ่มที่เินมาใล้ับเียในมือถือเอสารใบหนึ่ไว้
“อ๋อ หมอะมาบอผลรวอเมื่อวานน่ะ” หมอแบอแ่สายาเหลือบมอานยอล้วยวามรู้สึอึอั เพราะสายาที่านยอลส่มานั้นเหมือนะเือนเาให้เป็นิ้นๆเลย็ว่าไ้ แบฮยอนพยัหน้าหึหั
“รับ”
“แ่หมอ้อบอไว้่อนนะว่าผลรวรั้นี้เป็นทั้เรื่อีและร้าย” หมอแบอเสียรึมึ้นมา ทั้แบฮยอนและานยอลเอ็หันมาให้นสนใหมอแเ่นัน
“ะ..รับ”
“ะบออะไร็บอมาเหอะหมอ ทำท่าอึอัอยู่ไ้” านยอลบอ้วยท่าทาและสีหน้ารำาที่แสอออย่าัเน แ่หมอหนุ่มหาสนใไม่
“ผม้อแสวามีใับุ้วยนะแบฮยอน”
“ีใเรื่ออะไรหรือรับ” แบฮยอนถาม้วยวามสสัย แ่อีนลับยิ้มให้
“ุ้อเลื่อนารผ่าัออไปอีรั้หนึ่เพื่อที่ะไ้เรียมัวและเรียมใให้นานว่านี้ ทั้นี้ผมิว่ามันเป็นเรื่อีทีุ่ะไ้ลับไปอยู่ที่บ้านเพื่อพัผ่อน่อนะไ้รับารผ่าัสัหน่อย”
“...”
“และ่าวร้ายอย่าหนึ่ือ อนนีุ้อยู่ในภาวะเรียมานทำใหุ้เิอาาร่าๆอย่าทีุ่บอผมเมื่อวาน..ุูัวลเินไปและมันอาะเิโรแทร้อนและผลเสียระหว่าารผ่าั็ไ้”
“...”
“ผมิว่าุยัไม่พร้อมที่ะไ้รับารผ่าัเร็วๆนี้แน่ ันั้นผมึอนุาใหุ้ออาโรพยาบาลไ้วันพรุ่นี้เพราะุ้อไปทำให้ิใอุเลิว้าวุ่นเสีย่อน” หมอแบอ แบฮยอนอ้าปา้า
..นี่แบฮยอนเป็นโรเรียหรอ
ไม่น่าหล่ะหลายวันมานี้ถึอารม์แปรปรวนบ่อยเสียเหลือเิน
แบฮยอนพยัหน้าเ้าใส่ยิ้มสใสใหุ้หมอพร้อมเอ่ยปาอบุ่อนที่หมอหนุ่มะเินาไป ทิ้ให้เหลือแ่เพียานยอลและนเพียเท่านั้น
“เฮ้ออออออ เลื่อนารผ่าัอีนไ้” แบฮยอนถอนหายใอย่าเหนื่อยหน่าย สายาวามอรอบๆสวนหย่อมหลัโรพยาบาลที่านยอลพามา แบฮยอนนั่ัสมาธิอยู่โยมีานยอลนอนหนุนัอยู่
“ไม่เป็นไรหรอน่า อย่าน้อยนาย็ไ้มีเวลาเรียมัวเรียมใอีนาน...ไม่้อเรียหรอ” ร่าสูที่เยหน้าึ้นมอแบฮยอน มือหนาเอื้อมไปัผมปอยเล็ๆที่ปหน้าปาอแบฮยอนออ
“ันไม่ไ้เรียสัหน่อย เฮ้ออออ แ่มัน็ีเหมือนันนะันะไ้อยู่ับนายนานๆไ” แบฮยอน้มหน้าลมายิ้มให้านยอล ร่าสูถอนหายใอย่าเบื่อหน่าย
“พูยัับะไปาย นายแ่ไปผ่าัน่ะแบฮยอน”
“ันแ่ลัว...ถ้าารผ่าัล้มเหลวล่ะ ถ้าันไม่ฟื้นึ้นมาล่ะ...ันลัว” ใบหน้าหวานส่ยิ้มเศร้าประโยที่เปล่ออมาทำให้านยอลรู้สึเป็นห่วแบฮยอน
ร่าสูลุึ้นนั่้าๆแบฮยอน ่อนะึหัวอีฝ่ายให้มาพัพิที่ไหล่ว้า พลาลูบลุ่มผมนิ่มมืออย่าปลอบโยน
“ารผ่าั้อสำเร็แบฮยอน นายะมัวแ่ัวลับสิ่ที่ยัมาไม่ถึทำไมล่ะ..แ่ิถึวันนี้และิถึัน็พอ”
“อื่อ” แบฮยอนบหน้าลับไหล่ว้า สอแนโอบรอบเอวสอบอย่าหวแหน
แบฮยอนอยาใ้เวลาที่เหลือับานยอลให้มาที่สุ เาไม่รู้ว่าารผ่าัรั้นี้ะเิผลอย่าไร แบฮยอนอาะายหรือะยัมีีวิอยู่ แ่นัวเล็็อยาให้านยอลเป็นส่วนหนึ่ในวามทรำอัวเอ
และอยาให้ัวเอเป็นส่วนหนึ่ในวามทรำอานยอลเ่นับ
“ถ้าันาย..นายอย่าลืมันนะ อย่าลืมันเ็าเลยไม่ั้นันะมาหลอนายแน่”
“ันลัวัเลย ผีแบบนายนี่มีอะไรให้ลัวมิทราบ” านยอลยิ้มให้อย่าล้อเลียน แบฮยอนทำปาว่ำนานยอลอไม่ไ้ที่เอานิ้วิ้มหน้าผามน
“ันะแหวอนายแล้ว็ทรมานนายนายเลย..แล้ว็บีบอ หัอ้วยเห็นในหนัอบทำัน..นายะ้อลัวนหัวหแน่ๆ” แบฮยอนทำท่าทาประอบให้านยอลลัว แ่อีฝ่ายลับหัวเราะลั่นเหมือนเอเรื่อล
“ทำแบบนั้นยัไ็ไม่น่าลัวหรอ ให้ันบอไหมว่า้อทำยัไ” แบฮยอนพยัหน้าหึ นั่ัวรั้ใฟั
“ผีผ้าห่มไ..เยเล่นไหม” านยอลบอเสียระเส่า ร่าบาหน้าแ่าเมื่อานยอลพูบเพราะรู้วามหมายอมันี
“นายแ่แ้ผ้าแล้ว็...นอนรอันอยู่บนเียแ่นั้นแหะเี๋ยวั...โอ๊ยยย!! ีันทำไมเนี่ย” านยอลลูบแน้าที่ถูี่อนะมอหน้านที่ทำร้ายร่าายอเา แบฮยอนหน้าแทั้โรธทั้เินที่านยอลพูออไปแบบนั้น
“็นายพูอะไรไม่เ้าท่าเอนี่...”
“เินหรอ...ทำเป็นอายทีอนทำล่ะอร้ออ้อนวอนให้ันทำแร...โอ๊ยย!! ันเ็บนะแบฮยอน” านยอลยับัวหนีฝ่ามืออแบฮยอน นัวเล็ฟาลมาอย่าไม่ยั้มือ
“นี่แน่ะๆๆๆ านยอลนปาเสีย”
เพี๊ยะ!!!
านยอลพยายามรวบมือเล็ที่หนัเอาาร ่อนที่เาะระบมไปมาว่านี้
“โอ๊ะ!!!” านยอลรวบมือทั้สอ้าอแบฮยอนไว้้วยมือ้าเียว นัวเล็ใ่อนะรีบบิมือออามืออานยอล
“ปล่อยนะานยอลๆๆๆๆ” านยอลแสยะยิ้มเมื่อเห็นแบฮยอนิ้นรน ้วยแรที่มีน้อยนิเมื่อเทียบเา เหมือนำลั่อสู้ับเ็อนุบาลอยู่เลย
“แน่ริ็ิ้นให้หลุิ” ิ้วเรียวยัึ้นอย่าท้าทาย แบฮยอนพยายามทั้บิ ั ัแล้ว็ึ ทำทุวิธีทาแ่แรอแบฮยอนหรือะสู่แรวายอานยอลไ้
“อึบ!! ฮึบ!!” านยอลยิ้มำ ่อนะรั้อมืออแบฮยอนให้แน่นว่าเิม นนัวเล็เริ่มท้อนถึับยอมแพ้
“ยอมแพ้แล้วหรอ”
“อือ ันไม่ไหวแล้ววันนี้นายินระทิแมาหรอ ทำไมถึแรเยอะแบบนี้” แบฮยอนพูหอบนิๆ
“ปอ..แพ้แล้ว็ี นแพ้้อถูทำโทษ”
“หา?? ทำโทษอะไรอ่ะ นายไม่เห็นบอเลย” แบฮยอนเอียหน้าสสัย แ่ลับน่ารัมาๆในสายาอานยอล
“ัน้อเสียเปรียบแน่ๆ” แบฮยอนบ่นพึมพำ
“นายไม่เสียเปรียบ นายไ้เปรียบเ็มๆเลย่าหา”
“เอ๋?? แล้วนายะ อุ๊บ!!” ร่าสูโน้มหน้าลมาูบลบนริมฝีปาสีระเรื่อ แบฮยอนิ้นัืนอยู่สัพั่อนะนิ่ลอบรับูบ
มือ้าที่ว่าโอบเอวบาอแบฮยอนไว้หลวมๆ แนบริมฝีปาให้ใล้ิันมาว่าเิม ร่าายอทั้สอแนบันนแทบไม่มี่อวา านยอลปล่อยมือา้อมมืออแบฮยอนแล้วเปลี่ยนเป็นเลื่อนมาับที่ท้ายทอยอแบฮยอน
“อื้อออ..อืมม” ร่าเล็ในอาัิราในลำอเสียหวานเมื่อลิ้นร้อนแทรเ้ามาในโพรปาเี่ยวระหวัและหยอล้อันนแบฮยอนเลิ้บเลิ้ม
ร่าเล็อบสนออีฝ่าย้วยท่าทาเอะะ แบฮยอนทำเหมือนนี่เป็นูบแรทั้ที่มัน็เป็นูบรั้ที่เท่าไหร่แล้ว แ่ร่าบาลับไม่ินเสียที ้วยารอบสนอที่ไร้เียสา ทำให้านยอลอบเหลือเินที่ะุมพินัวเล็นี้้ำแล้ว้ำอี
“อื้อออ...อื้อออ” แบฮยอนิ้นัืนเมื่อเริ่มหมอาาศ มือเล็พยายามผลัไสอีนออ านยอลผละออมา้วยวามเสียายเล็น้อย ร่าบาหอบแฮ่ สูอาาศเ้าไปเ็มปอ
“นาย..อื้อออ” พูไม่ทันบร่าสู็ูบลมาอีรั้
“านยอลปละ...” อีรั้
“ะ..เี๋ยว..อื้อออ” อีรั้
“หยุเี๋ยวนี้นะานยอลไม่ั้นันะ...อืมมม” และอีรั้
านยอลปิปาแบฮยอนไปเรื่อยทั้ที่นัวเล็ยัพูไม่บประโย ย้ำที่ลีบปาสีเอรี่้ำไป้ำมา นปาเล็ๆนั้นบวมเ่อ
ยิ่แบฮยอนิ้นและัืนยิ่ทำให้านยอลอบที่ะปิปาอีน้วยุมพิ
านยอลอบที่ะูบแบฮยอน
และอบเสียเวลาที่ร่าบาราอื้ออึในลำอ
านยอลเ็บเสื้อผ้าอัวเอลใบระเป๋าใบให่วันนี้เป็นวันที่แบฮยอน้อออาโรพยาบาลหลัาที่อยู่มานานเหลือเิน พยาบาลไอริ็ำลััเียให้เรียบร้อย
แอ๊
แบฮยอนเินออมาาห้อน้ำหลัาที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็แล้ว อีหรอบเียวับที่านยอลเ็บอเสร็พอี ร่าบาอยู่ในุลำลอสบายๆที่านยอลเอามาให้ ส่ยิ้มเล็ๆให้พยาบาลสาวสวยที่เยหน้าึ้นมาสบาพอี
“เสร็แล้วหรอ ั้นไปันเถอะ” านยอลว้ามือบาลา พลาออแรลาแบฮยอนให้เินาม นัวเล็ใ่อนะหันมายิ้มเป็นเิลาและอโทษพยาบาลสาวที่านยอลบัอาเสียมารยาทใส่
“เราวระลาุไอริเา่อนนะ” เมื่ออยู่ในลิฟ์้วยัน แบฮยอนบอานยอลและส่สายาเป็นเิำหนิให้นัวสูที่ไปเสียมารยาทับนอื่นแบบนั้น
“่าเหอะน่า ันรีบ”
“นายะรีบไปไหนล่ะ อนโฯนายไม่หนีไปไหนหรอ”
“ันะรีบไปเล่น..ผีผ้าห่มับนายอ่ะ” านยอลยิ้มทะเล้น ร่าบาหยิที่แนออีนแรๆ่อนะเินนำออมา านยอลลูบแนัวเอ้วยใบหน้าเหยเ่อนะเินามหลัแบฮยอน่อยๆ
“แบฮยอน นายรออยู่แถวหน้าโรพยาบาลเลยนะเี๋ยวันรับยาเสร็ะเินไปหา” แบฮยอนพยัหน้า่อนะเินออไปามที่านยอลบอ
ร่าบาหยุลที่สำหรับนั่พั ทรุัวลนั่ที่ม้านั่ัวยาว ที่มีายนหนึ่นั่อยู่่อนแล้ว แบฮยอนนั่ลเบาๆเพราะลัวว่าอีนะหันมามอ
ายร่าสูไม่ไ้สนใแบฮยอน ในมือมีถุยาที่หมอัมาให้แถมมือ้าวายัมีผ้าพันแผลอันให่พันไว้อี้วย แบฮยอนมออีน้วยวามอยารู้เพราะใบหน้า้าน้าอเา่าุ้นเยเหมือนเยเอันที่ไหนมา่อน
าเรียวเล็เบิว้าเมื่อสมอำไ้ว่าายนนี้ือใร
“ุเทา!!”
ื่อเทาเยหน้าึ้นมอแบฮยอนที่าโมอเาอยู่้วยวามสสัยเล็น้อย ใ่ว่าเาะำแบฮยอนไม่ไ้ เาำทั้แบฮยอนและานยอลไ้ีเลยล่ะ แ่อนนี้ไม่ระิระใะมาแ้แ้นเพราะแ่เสียุนมยอนไป็ทำเอาเาลั่นเือบะลแายไปเสียให้ไ้
“ุเป็นอะไรมาหรอรับ...แผลที่มือน่ะ” แบฮยอนถามอย่าสสัยแมเป็นห่วพยัพเยิไปทามือวาที่ถูพันไว้อย่าี เทามอมือ้านั้นสัพั่อนะสบาับแบฮยอนและหันไปมอทาอื่น
“เปล่าหรอ ผมแ่ิถึนๆหนึ่มาไปหน่อยเลยเผลอทำร้ายัวเอเ้าน่ะ” ร่าบายิ่สสัยไปให่ับำอบอเทา
ื่อเทายิ้มืนๆเมื่อนึถึวันที่เาสูเสียทุอย่า ุนมยอนเป็นทุอย่าสำหรับเา เป็นทั้แส อาาศและหัวใ อนนี้หัวใอเาวิ่หนีเาไปไลเหลือเิน...แล้วเาะมีีวิอยู่ไ้อย่าไรหาปราศาทั้หัวใและอาาศ
แบฮยอนมอรอยยิ้มอเทา็ทำให้รู้สึหหู่ไม่น้อย ร่าบารู้สึถึวามมืหม่นและามเสียใที่ปลุมร่าทั้ร่าอเทาอยู่ นทำให้รู้สึอึอั
“แล้วุนมยอนล่ะรับ” แบฮยอนถาม แ่ลับเป็นำถามในเรื่อที่ี้ใำนอบมาที่สุ เทาสะอึไปนิ ับำถามนี้และถึับนิ่ไป
“ุเทารับ??”
“เาไม่อยู่แล้วล่ะ..ุนมยอนน่ะเาไปาันแล้ว” ร่าสูยิ้มออมาอีรั้แ่รั้นี้ลับเป็นรอยยิ้มที่เศร้าที่สุที่แบฮยอนเยเห็นมา วาอเทาหม่นแสลและสั่นไหวราวับ้นไม้้นเล็ๆที่ถูพายุลูให่ัเ้า
“เอ่อ ือ..ทำไม??”
“เพราะผมเอ ผมไม่เยเ้าใุนมยอนเลย ผมมัวทำแ่านนไม่มีเวลาให้เาและเา็มัะแอบไปมีอะไรับแฟนอุ” ประโยสุท้ายเทาหันมามอแบฮยอน้วยสายาเลียัแ่็เปลี่ยนเป็นเศร้าใอย่ารวเร็ว
“ือ...”
“ุนมยอนเอาแ่บอว่าไม่เป็นๆ ทั้ๆที่เารู้สึไม่ีเลย เาพูอีอย่าแ่ลับทำอีอย่าหนึ่..มันทำให้ผมสับสน นวันหนึ่ผมิที่ะเอาืนแฟนอุแุ่นมยอนับไ้..เราทะเลาะันหนัมาน...เลิัน” ถ้าแบฮยอนไม่ไ้าฝา็เห็นเหมือนมีน้ำใสๆลออยู่ที่หน่วยาอเทา
แบฮยอนเ้าใวามรู้สึอเทาี...วามรู้สึเหมือนถูทิ้ให้อยู่่อไปโยปราศานที่รั
“ผมเ้าใุนะ...เรื่อแบบนี้ถ้าอีฝ่ายไม่พู็ไม่มีทารู้หรอแ่ในทาลับันถ้าุเลือที่ะใส่ใอีฝ่ายมัน็ไม่เิเรื่อแบบนี้” แบฮยอนปลอบร่าสูที่ยันั่นิ่ฟัำพูอแบฮยอนอยู่
“มันรู้สึแย่สุๆเลยใ่ไหม...” ร่าบามอหน้าอเทา เหมือนเป็นำถาม
“มันยิ่ว่าแย่ะอี มันเหมือนับโนับทุ้มแล้ว็่อยอีหลายรั้นาแ่มันลับไม่ินเลยสันิ มันเหมือนะเ็บแ่ลับนิ่เย..ราวับถูแ่แ็” เทาบอวามรู้สึที่เาำลัเผิอยู่ในที่แห่วามริ ไม่ใ่วามฝันที่เามัะฝันถึุนมยอนทุืนแ่อนนี้มันือวามริที่โหร้ายที่สุเมื่อ้อื่นาฝันแล้วพบว่าุนมยอนเินาเาไปเสียแล้ว
แบฮยอนมออีนอย่าสะท้อนใ สสารื่อเทาเหลื่อเินที่้อเอับวามรู้สึแบบนี้ แบบที่แบฮยอนเยเอ
“ถ้าุไม่อยารู้สึแบบนั้น็ไปสิ..ไปหานทีุ่รัะและอืนีาเา”
“มันะเป็นไปไ้ยัไในเมื่อเราเลิันแล้ว และเา็ไม่มีวันลับมา” น้ำเสียทุ้มเปล่าออมาอย่าเศร้าสร้อยเมื่อนึถึใบหน้าอุนมยอนที่ร้อไห้ มอเา้วยแววาัพ้อและผิหวัมันทำให้เาเ็บยิ่ว่า่อยำแพหรือรีาัวเอเสียอี
“ุิว่าุนมยอนไม่รัุแล้วหรือไ...เารัุมานะเพียแ่เาแ่เ็บปวับ่วเวลาอุเท่านั้นเอถ้าุปรับัวเพื่อที่ะให้เ้าันไ้ับุนมยอน”
“ผมไม่อยาให้เาลับมาเ็บปวอี..ผมไม่อยาให้เาอ่านหนัสือเล่มเิมๆทั้ที่เารู้อยู่แล้วว่าอนบะเป็นเ่นไร”
“แล้วทำไมุไม่เียนอนบใหม่ล่ะ..เพียแุ่ปรับัวและมีเวลาใหุ้นมยอน รัเาให้มาว่านี้ ให้เวลาทุนาทีอุให้เา”
“...”
“แ่นีุ้ะทำให้นทีุ่รัหน่อยไม่ไ้หรอ...ุไม่ิะเียนอนบที่ี้วยัวุับุนมยอนหรือรับ...เื่อผมลับไป้อุนมยอนะ่อนที่ทุอย่าะสายเินไป ่อนที่เาะเอหนัสือเล่มใหม่”
“....”
“่อนทีุ่ะไม่มีโอาสอีเลย” แบฮยอนทิ้ท้ายไว้่อนะลุึ้นเมื่อเห็นานยอลเินออมา ร่าบาเินเ้าไปหาานยอลโยปล่อยให้ไ้ิ้วยัวอเาเอ
เรื่อแบบนี้มันไม่เ้าใรออใรหรอ อนนี้เทาอาะิไ้แล้วไปอโอาสาุนมยอนหรือะปล่อยให้มันผ่านไปโยที่ไม่ทำอะไรเลย
“เมื่อี้ใรน่ะ” านยอลถามแบฮยอนทันทีที่ทั้สออยู่ในรถ้วยัน แบฮยอนถอนหายใพลาาเ็มันิรภัย
“นรู้ัน่ะ นายไม่เยเห็นหน้าเาหรอ..ออรถไ้แล้วันหิว้าว” านยอลพยัหน้ารับำ่อนะออรถไป ามลอบมอน้าๆที่เอามือุมท้อแถมยัเสียท้อร้ออแบฮยอนที่น่าันนี่อี
โร
“เราแวะินอะไร่อน่อยลับแล้วันนะ” แบฮยอนหันมาบอานยอล้วยรอยยิ้มเิน ร่าสูหันหน้ามามอ่อนะพยัหน้า
“ะินอะไรล่ะ”
“ราเม็!! ันอยาินราเม็อ่ะ อยู่โรพยาบาลแล้วไม่ไ้ิน”แบฮยอนแบะปาประอบท่าทา านยอลยิ้ม่อนะเลี้ยวรถเ้าอที่้าทา
แบฮยอนรีบลารถแล้วเินนำอีนเ้ามาในร้าน ลิ่นน้ำุปหอมุยทำเอาแบฮยอนเลิ้มแถมยัมีเสียท้อร้อัมาอี ร่าบารีบนั่ลบนโ๊ะ่อนะสั่ราเม็ับพนัาน
“ราเม็ุปปลาเ็มนะ..แล้วนายล่ะ”
“เอาเหมือนับรับ” พนัานพยัหน้า่อนะเินเ้าหลัร้าน แบฮยอนนั่มอรอบๆร้านที่แ่สไล์ี่ปุ่นสุๆแถมยัมีลิ่นอน้ำุปปลาเ็มลอยลบอบอวนนี่อี
“นี่นายทำหน้าโรเวอร์ ทำยัะไม่เยินราเม็” านยอลทัเมื่อเห็นร่าบาทำท่าะหลุเ้าไปในโลแห่ราเม็ แบฮยอนหันมา้อนใส่ร่าสู
“็ร้านนี้ร้านโปรันนี่...แล้วนายล่ะเยินอ่ะเปล่าสั่เหมือนันเลยหรือว่าสั่ไม่เป็น”
“สั่เป็นเถอะ”
“โอ๊ะ มาแล้วๆๆ” แบฮยอนทำท่าเริร่าเมื่อราเม็ามโที่ส่ลิ่นหอมวาอยู่รหน้า ร่าบาเอ่ยอบุ่อนะลมือินทันที
“นี่ๆๆ ่อยๆิน็ไ้เี๋ยว็ิอายหรอ” านยอลปราบเมื่อเห็นอีนยัราเม็ใส่ปาโยไม่ว่าหายใเลย แบฮยอนพยัหน้าทั้ที่ราเม็เ็มปานแ้มพอเหมือนะแอยู่รอมร่อ
“พี่านยอล่ะ ไม่ิเลยว่าันะมาเอพี่ที่นี่” ูอยิ้มร่าเินมาเาะแนานยอล
“เธอมาไ้ยัไ”
“ุแม่อยาินราเม็น่ะะ ูอเลยมาื้อให้..แล้วนี่พี่มาับใร่ะ อ๋อนใ้พี่นี่เอ” แบฮยอนเยหน้าาามเราเม็ที่แสนอร่อยมอหน้าูอ้วยวามไม่พอใ แ่สาวเ้าไม่ไ้สนใแบะปาใส่แบฮยอนอี
านยอลนั่นิ่ๆ เพราะรู้สึรำาูอเหลือเินที่สาวเ้าอบมาเาะแะอยู่ลอเวลาที่เอหน้า
“หมอนี่ไม่ใ่นใ้” ร่าสูอบออมาเสียเรียบ ูอและแบฮยอน่าสสัย
“เอ่อ..แล้วเป็นอะไรับพี่านยอลล่ะะ”
“เป็นเมีย” ูอเบิาว้า้วยวามใแ่แบฮยอนับ้มหน้าเินเมื่อานยอลส่สายารุ่มริ่มมาให้
“ไม่ริ!! หมอนี่เนี่ยนะ...นี่แทำอะไรพี่านยอล” ูอหันมาเล่นานแบฮยอน แ่ร่าบาลับนั่นิ่ ทั้านยอลยัไม่มีท่าทีสนใหล่อนสันิเียว
ูอเหลือบไปเห็นพนัานเสิร์ฟที่เินถือามราเม็ร้อนๆมาทานี้ หล่อนยิ้มอย่ามีเลศนัย่อนะออแรนเ็เสิร์ฟนนั้นนามราเม็ที่ร้อนสุๆหรามืออแบฮยอน
“โอ๊ยยยย!!!” แบฮยอนร้อลั่นเมื่อน้ำร้อนลวผิวบริเวมือ้าวา านยอลลุึ้นอัโนมัิมอมือบาที่แเป็นปื้นและเริ่มมีุ่มน้ำ แบฮยอนน้ำาไหลพรา้วยวามเ็บแสบที่แผล
ูอยิ้มเยาะเมื่อเห็นแบฮยอนร้อไหุ้มมือที่โนน้ำลวอย่าน่าสสาร หล่อนเหยียยิ้มสะใพร้อมมอไปทาานยอลทีุ่มมือ้าที่โนน้ำร้อนลวอแบฮยอนึ้นมาูอย่าทะนุถนอม นอไม่ไ้ที่ะรู้สึอิาในใ
“อโทษรับ ผมไม่ไ้ั้ใ..ุนนี้เาเินนผมเอ..ผมไม่ไ้ั้ใริๆนะรับ” พนัานเสิร์ฟ้มหน้าอโทษอโพย านยอลพยัหน้าเหมือนไม่เอาวามเพราะเารู้ว่านที่ทำให้แบฮยอนถูน้ำร้อนลวือูอ
“ไม่เป็นไรรับผมไม่ิใอะไร” านยอลบอ่อนะประอแบฮยอนที่ร้อไห้ัวโยนเินออมา้านอร้านโยมีูอเินามมาไม่ห่า
“พี่ะไปสนใมันทำไมะ...ถ้ามันาย็ไม่ไ้เือร้อนพี่สัหน่อย” ูอรั้แนแร่ไว้และทำท่าะผลัแบฮยอน แ่านยอลับมือเรียวที่เอื้อมะไปผลัแบฮยอน บีบแน่นนสาวเ้าทำหน้าเหยเ้วยวามเ็บปว
“อย่าพูมาถ้าไม่อยาเอี...และอย่าแะ้อนอันถ้าเธอไม่อยานรทั้เป็น” านยอลเสียล่ำ ่อนะผลัูอล้มลไปที่พื้นแล้วเปิประูให้แบฮยอนเ้าไป่อนะออไปโยไม่สนใูอที่นั่ำหมัแน่น้วยวามเียแ้นใ
............................................................................
ฮ่า!!!!ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ผิา้าาาาา แบฮยอนไม่ไ้ท้อ อย่าระหน่ำ่าไรท์นะ
ที่ริว่าะเียนให้ท้อแหละแ่พอิถึอน่อๆไปแล้วสสารแบฮยอน
ไม่ว่าไรท์น่าาาาาาาาา
รัหรอถึมาลให้(วามเี่ยว้อ???)
ไรท์ว่าะปิเรื่อนี้เร็วๆและะเปิเรื่อใหม่ แ่็มีปัหาที่เมื่อไหร่เรื่อนี้ะบแ่นี้แหละ
ไรท์ถามอะไรหน่อยสิ เรื่อนี้สนุป่ะ น่าเบื่อไหมอ่ะ ไรท์ว่าทุนเบื่อัที่ไรท์อัพ้าาาาาา
อีอย่าหนึ่รีเอร์หรือเปล่าับฟิเรื่อนี้อ่ะ....ถ้าไรท์อโทษน้าาาที่เียนไม่ีสัเท่าไหร่นทำให้ันไปามๆันแ่ไม่เป็นไรนะไรท์ะพยายามเียนให้ออมาีที่สุเพื่อรีเอร์ทุนเลย
สุท้ายนี้อยาะบอว่ารันอ่าน ทั้นเม้นไม่เม้น เป็นแฟนลับหรือไม่เป็นแฟนลับ
แ่ทุนที่เ้ามาูเ้ามาอ่านและเม้น็เป็นำลัใีๆที่ทำให้ไรท์แ่่อไปไ้
รัทุนนะุ๊บๆๆ
ฮุๆๆๆ มาสปอยให้้า
รอิามนะว่าน้อแบะท้อวอย่าที่ทุนเม้นหรือเปล่า
ความคิดเห็น