คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : BLACK 21.
BLACK 21.
“านยอลันเป็นห่วอินอ่ะ ทำไีันไม่เยเห็นหมอนั่นเป็นแบบนี้มา่อนเลย” แบฮยอนพู้วยท่าทาหอยๆ
“หมอนั่นไม่เป็นหรอน่าไม่้อห่วหรอ...แ่ิอยู่ทีู่อนั่นแหละ” านยอลเอื้อมมือไปับมืออแบฮยอนเบาๆ
ทั้แบฮยอนและานยอล่ารู้เรื่อที่อินแหัับยอูเพราะูอที่ามมาเป็นมือที่สามแถมยัสร้าเรื่อร้าวานให้ทัู้่
อนที่ไปเห็นสภาพออินที่เหมือนนายแบฮยอน็แทบะร้อไห้ออมาเพราะสสารเพื่อน อินเหมือนนไม่มีีวิเหมือนับหุ่นไม้เน่าๆเท่านั้น อินในอนนีู้บอบบาและพร้อมะแสลายไ้่ายาย
“ันเลียยัยนั่นั” แบฮยอนพูอออมาามร ร่าบาเลื่อนัวมาพิออานยอลุหน้าลับออแร่ที่แสนอบอุ่นเพื่อหาที่พัพิแ่ไม่นาน็ผละออมาเพราะรู้สึพะอืพะอมเหลือเิน
“อุ้!!” แบฮยอนันัวออาานยอล่อนะรีบวิ่ไปที่ห้อน้ำอย่ารวเร็ว ร่าสูใพอสมวรแ่็วิ่ามไปลูบหลัให้แบฮยอน
“โอ้!!!”
“อ้ว!!!”
“เป็นไรไหม”
“อ้ว!! อึ!!”
แบฮยอนัารล้าปาและล้าหน้าโยมีานยอล่วย ร่าบาหอบหายใหนัพร้อมับเอามือเท้าับอ้าล้าหน้า
“ไม่สบายรไหนหรือเปล่าน่ะ” แบฮยอนส่ายหน้า
“เหม็น”
“หือ” านยอละัเมื่อแบฮยอนพูึ้น
“นาย...เหม็น” านยอลุะเสียศูนย์ไปเล็น้อยเมื่อแบฮยอนพูแบบนั้น ร่าสูยแนเสื้อึ้นมเป็นพันละวันแ่็ไม่ไ้ลิ่นอะไรที่ผิปิเลยสันิ ็ไ้แ่สสัย
“...”
“...”
“นาย..เหม็นัน???” แบฮยอนพยัหน้ารับพร้อมหลบาอานยอลอย่าหวาๆ ร่าสูมีท่าหัวเสียเล็น้อยทีอนเ้ายัเ้ามาลอเลียอูบที่อนนี้ทำเป็นรัเีย นายเป็นอะไรอีเนี่ยแบฮยอน
“อย่า..อย่าเ้ามานะ อุ!!” านยอลไม่ฟัที่ร่าเล็ห้ามร่าสูย่าเท้าเ้าไปใล้แบฮยอน้าๆ โยที่แบฮยอนพยายามยมือห้ามเพราะอาารลื่นเหี่ยนเหมือนะอ้ว
“ทำไม” านยอล้าวมาใล้ว่าเิมและแบฮยอน้เริ่มทนไม่ไหว
...เหม็น
....เหม็นเินไปแล้ว
“ันะเ้าไปแล้วทำมะ...”
“อ้ว!!!” อเศษาอาหารที่แบฮยอนทานเมื่อเ้าพุ่ออมาาปาอย่าห้ามไม่ไ้
“...”
“อ้ว!! แฮ่” แบฮยอนยมือึ้นเ็ที่ริมฝีปาเยหน้าึ้นมอผลานิ้นเอที่ทำไว้ านยอลัวเลอะไป้วยอ้วอแบฮยอนั้แ่ปลายานถึเท้า ร่าบายิ้มให้แนๆ่อนะยมือึ้นประนม
“ะ..อโทษ ันบอนายแล้วไว่าอย่าเ้ามา เอ่อ..ไม่เป็นไรนะ” านยอลปาราบอ้วที่ระเ็นใส่หน้าออ ใบหน้าเรียบเยเหมือนะไม่เป็นไร
“บยอนแบฮยอน!!!!”
แบฮยอนนั่ัวลีบอยู่ปลายเียบนใบหน้าถูปิทับ้วยหน้าาอนามัยสามั้น วาเรียวเล็้อมอไปที่านยอลที่ยืนออมีเพียผ้านหนูัวบาปิ่วล่ามอมาที่แบฮยอน้วยสายารุ่นโรธ
“มีอะไระอธิบายไหม” หลัาผ่านเหุาร์อ้วแแบฮยอน็รีบวิ่ออมาาห้อน้ำุลีุอหาหน้าาอนามัยมาปิปารอานยอลอาบน้ำ
“ปละ..เปล่า” ร่าบาอบเสียอู้อี้ พยายามหลบสายาุๆอานยอลที่มอมาและเพื่อไม่ให้ัวเอเป็นาุ้ยิ
“ถ้าอยู่ใล้ันะอ้วแว่าั้น”
“อือ”
“ั้นมาลอูหน่อยไหม ว่านายะอ้วไหวไหม” แบฮยอนใ้เวลาประมวลผลไม่นาน็ถูมือหนาันัวิเีย สอมือแร่พันทนาารไม่ให้แบฮยอนไ้ปิเสธ
“นายะทำอะไรน่ะานยอล..เหม็นนะ” แบฮยอนิ้นไปมา
“ันะไม่ทำรุนแรนะที่รั” านยอลพู้วยน้ำเสียอ่อนโยน่อนะูบหน้าาอนามัยที่แบฮยอนสวมอยู่ ร่าบาูะนิ่ไป่อนะพยัหน้า
“อย่าทำแรนะ”
“แน่นอนที่รั” านยอล่อยถอหน้าาอนามัยอแบฮยอนออ่อนะูบลที่ลีบปาสีมพูหวาน แบฮยอนเผยอริมฝีปาออเพื่อให้านยอลไ้เ้าไป ร่าบาอบสนอูบที่แนบแน่นนี้อย่าี
“อืมมม”
CUT
“อ๊ะ!!” แบฮยอนที่หลับาราออมาเบาๆเมื่อานยอลีพ่นน้ำรัเ้ามาใน่อทารั ร่าสูถอนแ่นายออ่อนะล้มัวนอน้าๆแบฮยอน ว้านัวเล็ให้บที่อแร่ที่ระเพื่อม้วยวามเหนื่อยหอบ
“หายเหม็นยั” านยอล้มลระิบที่หูเล็ แบฮยอนย่นหน้าล่อนะอบเบาๆ
“หาย...แล้ว”
“หึ..ถ้าเหม็น็บออีนะ อั้!!” านยอลสะุึเมื่อแบฮยอนทุบที่ออย่าแรแ้เิน ร่าบารีบุหน้าับออานยอลแ้เิน
านยอลหัวเราะเบาๆพลาระับอ้อมอให้แน่นึ้นนแบฮยอนมลไปับอแร่ ร่าสู้มุมพิที่หน้าผามนใสเบาๆ้วยวามรัใร่
..........................................................25%....................................................................
แบฮยอนนอนิทบทวนอาารอัวเอหัวิ้วหมุ่นเ้าหาันเพราะิหนัหัวสมอำลัประมวลผลอย่าหนั
แบฮยอนมีอะไรับานยอลหลาย่อหลายรั้และทุรั้แบฮยอน็ะินยาุมแ่..หลายเือนมานี้แบฮยอนไม่ไ้ินยาุมอีเลยและหลัาที่หมอแรวสุภาพแบฮยอนล่าสุ็เมื่อเือบสอเือน่อนอนที่หมอหนุ่มบอว่าแบฮยอนยัไม่พร้อมไ้รับารผ่าั
หรือว่า.....
วบ!!
แบฮยอนพลิัวหันหน้าไปหาานยอลที่ำลัหลับาพริ้ม ลอบมอใบหน้าม้วยวามหลใหล ร่าบายับเ้าไปใล้่อนะบรรูบที่สันรามมและไล้ไปถึแ้มสา นร่าสูลืมาึ้นมาส่ยิ้มอบอุ่นเป็นารทัทาย
“ื่นแล้วหรอ” มือหนาลูบแ้มใสอย่าแผ่วเบา แบฮยอนพยัหน้ารับพร้อมยิ้มหวานส่ให้
“านยอล” ร่าบาใบหน้าลพร้อมหัวิ้วที่มวเ้าหาัน มือหนา้อนามนึ้นมาให้แบฮยอนสบา
“มีอะไรหรือเปล่าหรือว่า...เ็บรนั้น” านยอลถามอย่าเป็นห่วเป็นใยทั้มือหนายัสาละวนับร่าายอแบฮยอนเพื่อหาร่อรอยอวามผิปิ
“ไม่..ไม่ใ่านยอล” ร่าบาส่ายหน้าปิเสธพร้อมับมือทั้สอ้าอานยอลไว้
“แล้วอะไร”
“....”
แบฮยอนทำหน้าหนัใับ้อสันนิานอัวเอ
“ือว่า...หลัาที่เรามีอะไรันอ่ะ ันไม่เยินยาุมเลย”
“แล้ว???” านยอลยัไม่เ้าใสิ่ที่แบฮยอนะสื่อร่าสูไ้แ่มวิ้ว แบฮยอนยิ้มแห้ให้านยอล่อนะเอ่ยปาเรื่อที่ัวเอิ
“ันิว่าันอาะ...ท้ออ่ะ”
“!!”
“ือัน...”
“นายรวูหรือยั” แบฮยอนส่ายหัว ร่าสูมอร่ารหน้านิ่่อนะผละออนั่ลที่ปลายเียทั้ที่ยัเปลือยเปล่า แบฮยอนลุึ้นนั่พิหัวเียมอแผ่นหลัว้าอย่าหวาลัว
“หยะ..ยั” านยอลลุึ้นใส่เสื้อผ้าโยที่ไม่สนในัวเล็เลยสันิท่าทีที่ไม่แสอาารใหรืออารม์่าๆออมาอานยอลทำให้แบฮยอนใหาย
“เี๋ยวันะออไป้านอแป็บนึ นาย็อาบน้ำแ่ัวะ่อนที่ันะลับมา” านยอลทิ้ท้ายไว้แ่นั้น่อนะเินออาห้อไปทิ้ให้แบฮยอนนั่มับวามิอัวเอ
านยอลูนิ่เินไป
หลัาที่อาบน้ำแ่ัวเสร็แบฮยอน็มานั่รอานยอลที่โฟาัวเิม(ือในเรื่อนี้็มีโฟาัวนี้ัวเียว) ร่าเล็ำมือเ้าหาันแน่นที่หน้าั แบฮยอนไม่น่าบอานยอลเรื่อนี้เลยมันอาะแ่้อสันนิานบาทีแบฮยอนอาะไม่ท้อริๆ็ไ้หรือแบฮยอนอาะเรียอย่าที่หมอแเยบอไว้
ร่าบาเอาแ่ัริมฝีปาล่า้วยวามัวลใ มือเรียวบาที่วาไว้ที่หน้าัำเ้าหาันแน่นนาวี วาเรียวเล็ไ้แ่รอไปมาเหมือนำลัิไม่
แร๊!!!
านยอลเินเ้ามาหาแบฮยอนที่นั่รออยู่ในมืออร่าสูมีถุพลาสิาร้านายยา านยอลหย่อนสะโพลนั่้าๆแบฮยอนทัู้่ไม่ไ้พูอะไรัน มือหนาหยิบอสิ่หนึ่ออาถุแล้วยื่นไปรหน้าแบฮยอน
“อะ..อะไรน่ะ” ร่าบามออในมืออย่าไม่เ้าใ านยอลเลยวามันที่มืออแบฮยอนอย่าบัับ
“ไปรวะะไ้รู้ันเสียที” สายาร่าสูมีแววริั แบฮยอน้มลมอที่รวรรภ์ในมือ่อนะลุึ้นอย่า้าๆ ย่าเท้าเ้าไปในห้อน้ำราับนไม่มีเรี่ยวแร
ร่าบาเอาที่รวรรภ์ออมา่อนะเพ่พิาราอย่าถี่ถ้วน ่อนะหลับาลแล้วัารให้เรียบร้อย
...........................................
แบฮยอนำที่รวรรภ์ในมือแน่ทั้ที่ยัไม่ไ้ลืมาึ้นมา วาที่ปิสนิท่อยๆลืมาึ้นมาอย่า้า แบฮยอนมอไปที่ที่รวรรภ์ในมืออย่าล้าๆลัวๆ หัวใวน้อยเ้นถี่รัวอย่าื่นเ้น
“.....”
สอี!!!!!
ีสีแสอีที่ปราัทำให้แบฮยอนถึับหมเรี่ยวแรร่าบาเาะอบอ่าล้าหน้าเป็นที่ยืเหนี่ยว แบฮยอนบอไม่ไ้ว่าวามรู้สึอนนี้เป็นยัไ มันทั้ีใ เสียใ ผิหวัและหวาลัว มือบาำที่รวรรภ์แน่น่อนที่แบฮยอนะหยััวึ้นเินไปหาานยอลที่นั่รออยู่ที่โฟา ูเหมือนว่าร่าสูะไม่ไ้ยับไปไหนเลย
ฟุบ
แบฮยอนนั่ล้าๆานยอล่อนที่มือเรียวะยื่นที่รวรรภ์ให้านยอลู ร่าสูรับมันมาามืออแบฮยอน่อนะ้มลมอสิ่ที่อยู่ในมือ
“!!!” านยอลมีท่าทีใในอนแร่อนะเปลี่ยนเป็นวามเยาและนิ่เียบเหมือนเิม
...านยอลนเิมลับมาแล้วสินะ
“ัน...ท้อ” แบฮยอนอบเสียแผ่ว พยายามลั้นน้ำาเอาไว้อย่าสุวามสามารถ านยอลหันหน้ามามอแบฮยอน เรียวิ้วมมวเ้าหาัน่อนะลายออ
“ฟัันนะแบฮยอน” ร่าสูับแบฮยอนให้หันมาเผิหน้า
“....”
“เอาเ็ออะ”
....................................................50%.....................................................
“!!!” แบฮยอนมอหน้าานยอลอย่าไม่เื่อสายา ร่าสูพูออมา้วยน้ำเสียที่ฟัูเหมือนะริัแ่ลับแฝไป้วยวามัวล
ร่าบารีบยมือึ้นโอบอท้อที่นูนึ้นเล็น้อยอัวเออย่าหวแหน แบฮยอนยับหนีานยอล่อนะส่ายหน้าปิเสธเป็นพันละวัน ภาพรหน้าเริ่มพล่ามัวเพราะม่านน้ำาที่่อัวึ้นมาบบัารมอเห็น แบฮยอนไม่รู้ว่าอนนี้านยอลมีสีหน้าอย่าไรเพราะน้ำาที่ไหลออมาราวเื่อนแ นัยน์าหวานมีแววอวามเสียใและผิหวัอย่าหนัับนรหน้า
“แ่นี่มันลูอนายนะ..านยอล ฮือออออ นาย ฮึ พูอย่านี้ไ้ยัไ!!” แบฮยอนพูออมาเสียั ทั้ที่น้ำายัไหลออมาไม่หยุ
ำพูที่แสนเย็นาอานยอลเมื่อี้ราวับ้อนหินที่ปาใส่หัวใอแบฮยอนไม่ยั้นมันปริแและเ็บหนึบไปทั้ัวและหัวใวน้อย านยอลไม่รู้เลยหรือไว่าเ็ในท้อนี่ือลูอเา ทำไมานยอลถึเย็นาไ้ถึนานี้...ทำไมัน
“ฮึ!! ทำไม ฮึ านยอล ทำไม ฮือออออออออออ” แบฮยอนยับไปนั่อีฝั่อโฟา อัวเอไว้แน่นและปล่อยให้น้ำาไหลรินออมาอย่าไม่ิะเ็มันออ นัยน์าหวานที่เปื้อนไป้วยน้ำาายแววัพ้อใส่ร่าสู
“ฮืออออออออ!!!”
เสียร้อไห้อแบฮยอนัมาเือบยี่สิบนาทีแล้วและร่าบา็ไม่ทีท่าว่าะหยุร้อแ่มีเพียเสียสะอื้นและัวที่สั่นเทาอยู่อีมุมหนึ่อโฟา านยอลมอูแบฮยอนที่ยัร้อไห้อัวเอ้วยวามเ็บปว
สิ่ที่เาพุออไปเมื่อี้เา็ไม่รู้เหมือนันว่าพูไปไ้อย่าไร เพียแ่านยอลยัไม่แน่ใ ไม่แน่ใในวามสัมพันธ์อทั้แบฮยอนและัวเอ านยอลยัไม่แน่ว่าเารู้สึับแบฮยอนแบบไหน...แบบที่ะเรียว่าวามรัไ้หรือเปล่า
แ่พอเห็นนัวเล็ร้อไห้หัวใอเา็เ็บร้าวไปหมราวับถูมือที่มอไม่เห็นบีบย่ำหัวใอเาอย่าหนันอเหลวสี้นไหลออมาอาบหัวใ
....านยอลไม่รู้ว่าเาทนนั่ฟัแบฮยอนร้อไห้ไ้อย่าไร ร่าสูรู้แ่เพียว่าเารู้สึเ็บปวแทนแบฮยอนเสียเหลือเิน
ฟุบ!!
านยอลึอีนเ้ามาอปลอบแ่แบฮยอนลับผัไสและปล่อยโฮออมาัว่าเิม มือบาทั้ทุบและีไปทั่วร่าหนาแ่านยอลลับไม่รู้สึอะไรเลยนอาวามเ็บแปล๊บที่หัวใเมื่อร่าบาเอาแ่รีร้อเมื่ออยู่ในอ้อมออเา
“ฮึ!! ปล่อยัน ฮึ เี๋ยวนี้ ฮึ!!” แบฮยอนีที่อแร่เป็นรั้สุท้ายเพราะหมแรล ร่าบาร้อไห้เียบอยู่ในอ้อมออานยอล มือบาเปลี่ยนเป็นออีนไว้แน่นทั้ที่น้ำายัไหลรินนเปียไปทั่วเสื้อเิอานยอล
“ไม่ร้อนะนี” มือหนาลูบเรือนผมนุ่มอย่าเบามือปลอบประโลมอีนให้พ้นาวามเศร้าทั้ที่ัวเาเอ็ไม่่าัน
“ฮืออออ!!! นายพูแบบนั้น ฮึ!! ออไปไ้ยัไ ฮึ านยอล...นี่มันลู..ลูอเรานะ” แบฮยอนเอ่ยอย่าัพ้อนที่อร่าบาไว้ านยอลูบลบนเรือนผมอย่าแผ่วเบา
“ันอโทษ...ันะไม่พูอีแล้ว อย่าร้อไห้นะแบฮยอน” านยอลปาน้ำาออาแ้มใสอย่าเบามือ แบฮยอนมอหน้าานยอล้วยวามลัเลแ่อีใหนึ่เื่อเินรึ่
“ฮึ อ๊ะ!!” แบฮยอนสะุ้เมื่อานยอลเอามือลูบที่ท้อลมอย่าเบามือและอ่อนโยนราวับะทัทายเ้าัวน้อยที่อยู่ในท้อ
“ัน...ะไม่พูหรือไม่ิแบบนั้นอีแล้วนะ..” านยอลเอ่ยเสียแผ่วแ่แน่วแน่ ามสบาอแบฮยอนอย่ามุ่มั่นและมั่น
“าน...ฮืออออ” อยู่ีๆแบฮยอน็ร้อไห้ออมาร่าบาโผเ้าอานยอลเ็มรั้วยวามีใและาบึ้ ลืมประโยร้ายาที่ร่าสูพูไป
“นี..ันอโทษที่พูแบบนั้นออไปให้นาย้อเสียใ ันเพียแ่ลัวเท่านั้น...แ่ไม่เป็นไรพรุ่นี้เราไปหาหมอนะะไ้ไปฝารรภ์เลย” แบฮยอนยิ้มับำพูอานยอล พยัหน้ารัวเห็น้วยพร้อมยิ้มหวานให้อีน
“ันีใที่นายยอมรับัน..และลู” แบฮยอนยิ้มพลามือบา็ลูบท้ออย่าแผ่วเบาทัทายเ็น้อย
“ันยัพูไม่ไ้หรอนะว่าันรันาย..ันยัไม่แน่ใวามรู้สึอัวเอเท่าไหร่ แ่ันยินีที่ะรับผิอบนายและลูอเรา...ันออะไรนายอย่าไ้ไหม”
“ออะไร”
“อให้นายรอัน..วันนั้นันะบอวามรู้สึอัวเอถ้าันไ้พิสูน์อะไรบาอย่า” านยอลุมมือบาไว้แน่นเป็นำมั่นสัา แบฮยอนยิ้มหวานรับ
“อื่อ ันะรอ..แ่านยอลอีไม่นาน็ถึวันานรับปริาแล้วันลัวว่านอื่นะรู้...เรื่อลู” แบฮยอนบอ้วยท่าทีเป็นัวลใ
“ไม่้อห่วหรอ มันไม่ป่อนเห็นไ้ัหรอ..ถึป่อนอื่น็ูไม่ออหรอเพราะนายออะ...ัวยายในแนวนอนแบบนี้อ่ะนะ” านยอลบอ้วยทีเล่นทีริ แบฮยอนถลึาใส่อีนที่บัอามาว่าแบฮยอน
“นายว่าันอ้วนหรอ” ใบหน้าหวานมออีนอย่าุ่นเือแ่ลับูน่ารัเพราะแ้มลมที่พอลมนั่น
“เปล่าสัหน่อย” านยอลอีนแนบับโฟา่อนะส่ยิ้มละมุนให้
“อะไรอนายหนันะ เฮ้ยยย” แบฮยอนร้ออย่าใเมื่อานยอลพลิัวให้แบฮยอนนอนหายอยู่้าบนัวอานยอลเหมือนอนนั้น
“นท้อวระนอนหลับพัผ่อนให้เพียพอนะ” านยอลระิบที่้าหูพร้อมเอามือโอบเอวแบฮยอนเพื่อไม่ให้แบฮยอน
“อือ”
”หลับะนะนี พรุ่นี้เราะไปหาหมอัน”
“ื้ออออ” แบฮยอนหลับาลอย่าเหนื่อยอ่อนาารร้อไห้ิ่อันเป็นเวลานาน
“นีอัน..ันะูแลนายับเ้าหนูให้ีที่สุ สัา”
#ลีนิเ็ แห่หนึ่
หลัาที่แบฮยอนเ้าไปใหุ้หมอรวเสร็เรียบร้อย ร่าบาและานยอล็มานั่ในห้ออุหมอเพื่อรอผลรว านยอลุมมือเล็เอาไว้แน่นเพื่อเป็นารให้ำลัใแบฮยอนที่นั่ัวสั่นและลุ้นสุัว
“ัน...ลัวัเลยานยอล” น้ำเสียแผ่วเบาราวสายลมที่พัผ่านอแบฮยอน ทำเอาใอานยอลรู้สึหนัอึ้มือหนาบีบมือเล็แน่นเพื่อบอแบฮยอนว่าเายัอยู่รนี้ไม่ว่าอะไระเิึ้น็าม
“ันอยู่รนี้แบฮยอน นายไม่้อลัวอะไรทั้นั้นันะปป้อนายับเ้าหนูเอ” มือหนาอี้าเลื่อนไปลูบบริเวท้อที่นูนึ้นอแบฮยอนพร้อมรอยยิ้มที่ส่ให้ร่าเล็ที่มอเาอย่าาบึ้
“านยอล..”
แร๊!!
ไม่ทันที่แบฮยอนะไ้พูอะไรออมามานั ุหมอสาวสวย็เินเ้ามานั่ลร้ามส่ยิ้มเป็นมิรให้ับุแม่และุพ่อมือใหม่
“สวัสี่ะุบยอนแบฮยอนและ..สามี??” ุหมอมอหน้าานยอลอย่าสสัยเพราะไม่รู้ว่าร่าสูมีวามสัมพันธ์ใเี่ยวับนไ้อเธอ
“อ่าใ่รับ..ผมเป็นสามีอแบฮยอน” านยอลบอ
“่ะ ันื่อนนาอึนนะ่ะ” ุหมอนสยหันมายิ้มให้แบฮยอนและานยอลอย่าน่ารั มือบาพลาเปิอ่านแฟ้มอแบฮยอนไปพลา
“่อนอื่นัน้ออแสวามยินีับุทั้สอน้วยนะะเพราะผลรวออมาแล้วว่าุแบฮยอนั้ท้อไ้สอเือนแล้ว่ะ” แบฮยอนพยัหน้าฝืนยิ้มไม่ใ่ว่าไม่ีใ แบฮยอนีใมา่าหาแ่็ลับัวลไม่ไ้ มือบาเผลอบีบมืออานยอลแน่นอย่าื่นเ้น
“ะ..รับ”
“แ่ว่าุมีโรประำัวนั่น็ือโรหัวใึ่อาะส่ผลเสีย่อเ็ในท้อไ้ ันั้นหมอะอนัุมารวสัเือนละสอรั้นะะเพราะอาารอุน่าเป็นห่วว่าะอยู่ในสภาวะรรภ์เป็นพิษ” ุหมอมีท่าทีเร่เรียแ่ลับยิ้มออมาน้อยเป็นำลัใให้นไ้
“แล้วผม้อทำยัไบ้าหรอรับ” แบฮยอนถามอย่าใร่รู้
“ุแม่็้อนอนหลับพัผ่อนให้เพียพอและินอาหารที่มีประโยน์ หมออแนะนำให้อ่านู่มือแม่ำับ้วยะีมานะะเพื่อที่ะนำไปใ้ไ้ ส่วนุพ่อหมออยาะใหู้แลุแม่ให้ีว่าเ่ามาๆเพราะ่วที่ั้รรภ์้อระมัระวัเป็นพิเศษอย่าทำให้ระทบระเทือนับเ็ในท้อนะ่ะ” ุหมออธิบายยาวแบฮยอนพยัหน้ามือบาเผลอยมือึ้นลูบท้ออย่าแผ่วเบา
“หมอัยาสำหรับบำรุรรภ์ไว้ให้แล้วนะะ ่อนออไปอย่าลืมไปรับที่เาร์เอร์้านนอนะะ”
“อบุมารับุหมอ” านยอลล่าวอบุ่อนะ่อยพยุแบฮยอนให้ลุึ้น
“ลับอนโฯเลยไหม” แบฮยอนถามานยอลที่ำลัับรถอยุ่ร่าสูเหล่มอนัวเล็เล็น้อย่อนะสนใับรถ่อ
“ไม่อ่ะะไปร้านหนัสือ” ำอบอานยอลทำเอาแบฮยอนเป็ไ่าแั้แ่อยู่ับร่าสูมาแสนนานไม่เห็นานยอละสนใหนัสือสัเท่าไหร่แ่ทำไมวันนี้ลับึอยาอ่านึ้นมา
“ไปทำไมอ่ะ”
“ไปื้อหนัสือเี่ยวับนท้อมาอ่านไ...เี๋ยวันะไู้แลนายไ้ถู” แบฮยอนยิ้มเมื่อไ้ฟัที่านยอลพูออมา
“อืม”
“แล้วะ้อไปื้อุื้อวนม ผ้าอ้อมเสื้อผ้าเปลอุปร์สำหรับเ็อ่อนแล...”
“หยุ!!” แบฮอยนเอ่ยัเมื่อานยอลพูถึสิ่ที่ะ้อื้อะยาวเหยีย
“นายะื้อทำไมเยอะแยะเ้าหนูแ่สอเือนเอนะทำยัับะลอพรุ่นี้ ถ้านายแห่ไปื้อมาหมแล้วมันไม่เ้าับเ้าหนูะทำไล่ะ” แบฮยอนปรามนัวโอย่าไม่ริันั านยอลมุ่นหน้าเล็น้อย
“นี้เห่อ”
“็มันื่นเ้นนี่” ร่าสูพูออมาสั้นๆพร้อมับหยุรถเมื่อเห็นว่าสัาไฟแปราอยู่ านยอลหันหน้ามาหาแบฮยอนที่นั่อยู่้าๆ่อนะแอบิหอมแ้มใสที่อวบอิ่มึ้นอย่ารวเร็วนแบฮยอนที่ไม่ทันั้ัวใ
ฟอ
“อ๊ะ!! านยอล” มือบายึ้นุมแ้มอย่าเินๆแอบเสมอออไปนอหน้า่าเมื่อเห็นสายาล้อเลียนาร่าสู
“ไม่เห่อลูแ่เห่อแม่อลู็ไ้”
่า
ให้ทายอนนี้นี้แบฮยอนหน้าแไหม อบเลยแนมะเือเทศเรียพี่
“อยาให้เ้าหนูเป็นผู้หิันะ” อยู่ๆานยอล็พูึ้นพร้อมออรถ
“???”
“ะไ้น่ารัเหมือนแม่ไ”
แบฮยอนยอมแพ้ผู้ายนนี้ริๆ...
....................................................................................
ือเียนไป้สสาร ไปเิน ไปฟิน ไปลิ้ ไปีลัา พอล่ะ
อยาบอรี์ว่าอย่าเลียพี่านน้า พี่เาแ่เป็นนที่วามรู้สึ้าและไม่รู้ใัวเอ
แ่อนนี้ทั้หน่วทั้หวานเปลี่ยนอารม์ไม่ทันันเลยทีเียว
ิามัน่อนะอีไม่ี่อน็บแล้วววว
รัรี์ทุน่า
เย่เฮทน้อแบนามอพวเรา็ท้อสัที อุส่ารอั้นานในที่สุ(เ็น้ำา)
แ่นเป็นสามีลับให้เอาเ็ออ...ะเป็นไล่ะทีนี่
ิามนะรีทุโนนนนนนนนน
สำหรับนที่หาncไม่เอไรท์เอาไปแปะทีทวิแล้วน่ะเ้าไปหาอ่านไ้ แ่ncอนนี้มันแ่สั้นๆไมม่่อยสำัอะไรมามาย
้ออโทษmybbo (@aumpratsara)
้วยนะที่ไม่ไ้ส่ncให้พอีว่าไรท์หาทวิอัวไม่เออ่ะ ถ้าะอ่าน็ที่ทวิอไรท์นัแปะให้เรียบร้อย
อุ๊ย!!!ายแล้วแบอแม่เป็นอะไรไปลู
แบ้อป่วยแน่ๆเลยเนอะๆๆๆ
อัพแอนาวน์ๆๆๆๆๆๆ
เวหลายๆวันะมาอัพให้ใหม่นะที่รัเพราะพรุ่นี้ไรท์็เปิเทอมแล้วอ่ะีใั(ัฟันสุๆ)
เสพฟิเรื่อนี้ให้ม่วนื่นน๊ะ๊ะ
ความคิดเห็น