คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : BLACK 30.(100%)
BLACK 30.
เธอเพียนเียว และเพียเธอที่เฝ้ารอ
ันะอภาวนา่อหน้าฟ้าอันแสนไล
นั่นือันะรัเธอไม่ว่าเป็นเมื่อไหร่สถานใ
เิาิไหนันมีเธอ...มีเธอนเียว
(ู่ีวิ-cocktail เปิฟัเพิ่มวามฟิน)
แสแอ่อนสาส่อเ้ามาภายในห้อนอนที่ร่าสอร่านอนอันลมแน่น
แบฮยอนุหน้าลับอแร่หายใเ้าอออย่าเป็นัหวะ
านยอลเปิเปลือาึ้นมาปรับโฟัสรอบ้า่อนที่ะ้มลมอร่าบาที่นิทราอยู่้าๆับ
มือหนาระับแนอแบฮยอนหันหน้ามอใบหน้าเนียนใสที่ไร้เียสาและูมีน้ำมีนวลอวบอิ่มึ้นามประสานท้อ
้มูบับหน้าผามน้ำๆนนในอ้อมอ้อนิ้วหน้าัใเพราะถูรบวน แบฮยอนผละออาอแร่อานยอล่อนะหมุนัวหันหลัให้และนอนหลับ่ออย่าสบายใ
“.....”
“แบฮยอน..แบฮยอนอา”
“.....”
“ื่นไ้แล้วที่รั”
น้ำเสียนุ่มระิบที่้าหู่อนะุมพิที่หูนุ่มนิ่มเบาๆให้อีนไ้ั๊ี้เล่นๆ
านยอลนอนหัน้าเท้าแนมอเสี้ยวหน้าหวานที่หลับใหลอย่าน่ารั
“อื้ออออ”
เปลือาสีอ่อนที่ปิสนิทที่ลมหายใเ้าออเป็นสิ่ที่บอว่าร่าบารหน้านี่ี้เามาแ่ไหน
“หึ”
มือหนาเลี่ยแ้มใสไปมาหมายะแล้นี้เาเล่นๆ
เมื่อืนอนทีู่าว้วยันแบฮยอนัวน้อย็ผล็อยหลับไปในอ้อมออเาน้ออุ้มมานอนในห้อ
ำพร่ำบอรัอแบฮยอนและใบหน้าแ่ำยามที่เ้าัวำลัรู้สึัเินทำให้านยอลใเ้นไ้่ายายเสียเหลือเิน
น้ำเสียหวานล้ำปานน้ำผึ้าฟาฟ้าที่พร่ำำรัเมื่ออนลาืนยัิหู
“ื้อออ”
แบฮยอนราออมาอย่าัใเมื่อถูรบวนานัวสู มือบาปัมืออานยอลออ่อนะหลับพริ้มไปอีรั้
ร่าสูถอนหายใหน่ายๆ่อนะว้าร่าบามาอไว้แบฮยอนัืนหน่อยๆแ่็ยอมสบแ่โยีเพราะไออุ่นที่แผ่่านออมาาร่าสูับอ้อมอที่อบอุ่นนั่น
“แบฮยอนเมื่อไหร่ะื่นเนี่ยยย
ี้เาัน้า” านยอลเปรยเบาๆมือทีุ่นลูบวนที่หน้าท้อที่นูนึ้นมามาว่าเิม
นี่็ผ่านมาเือบสี่เือนแล้วที่แบฮยอนั้ท้อลูอเา
ท้ออแบฮยอน่อน้าโว่าปิมาว่าเิมนานยอลอรู้สึแปลๆไม่ไ้..แ่มัน็ไม่ถึับให่มามายอะไรแ่มัน็ให่เินไปับนที่ท้อไ้แ่สิบสี่สัปาห์
“.....”
มือหนาหยอเล่นับท้อนูนไปพลารอให้นัวเล็ื่น
ที่ริเาลุไป่อนแบฮยอเลย็ไ้แ่แ่อยาให้นัวเล็เห็นหน้าเาเป็นนแรอวันนี้
“อื้อออ!! านยอล!!”
แบฮยอนลืมาโพล่เมื่อมือหนาที่อนแรวาอยู่ที่ท้อนูนแ่อนนี้ลับไล้ล่ำนเือบะสอเ้าไปในาเัวเล็อแบฮยอนไ้แล้ว
“อ้าวื่นแล้วหรอ”
ร่าสูทำาใสเมื่อแบฮยอนหันมา้อนใส่
านยอลทำไม่รู้ไม่ี้่อนะวยเอานัวเล็เ้ามาในอ้อมออีรั้
“ไม่้อมาทำาใสเลยนลาม”
แบฮยอนีที่แนแร่และุนัวอย่าไม่ริันัและานยอล็ยิ้มรับ่อนะ้มลวยลีบปาอิ่มที่หอมหวาน
“นี่...อ๊ะ!! อืมมม”
แบฮยอนราในลำออื้ออึแ่็อบรับูบที่แสนอ่อนโยนนั่น
านยอลผละออมา่อนที่อารม์อเาะเลยเถิไปมาว่านี้
นัยน์าหวานที่่ำเยิ้ม้อนมอร่าสูนิ่ๆ่อนะยิ้มออมาอย่าน่ารันอไม่ไ้ที่ะ้มลไปุมพิริมฝีปานั่นอีรั้
“อบุสำหรับมอร์นิ่ิส”
แบฮยอนเอ่ยเสียหวาน
สวมอร่าสูอย่าอออ้อนทั้ที่อนแรทำเหมือนะผลัไส้วย้ำไป
“อือ
ะื่นไ้หรือยัเนี่ย” านยอลถามร่าบาที่เหมือนะหลับลไปอีรอบ แบฮยอนส่ายหัวปิเสธ
“ออยู่แบบนี้อีสัพัเหอะน่า”
แบฮยอนบอ้วยน้ำเสียอู้อี้ มือบาอเอวสอบแน่นแถมาเรียวยัวาพาที่สะโพอเาอี แถมยัุ๊บที่หน้าออานยอลเบาๆนนลุู่
“นท้อี้อ้อนแบบนี้ทุนหรือเปล่า”
“ทำไม”
“น่ารั”
สิ้นำแ้มใส็แระเรื่อเหมือนมีนมาสาสีใส่ เพียแ่ำพูสั้นๆที่ไม่มีอะไรมามายลับทำให้แบฮยอนเินไ้มานานี้
“ับนายนเียวแหละน่า”
นัวเล็ว่า่อนะพลิัวึ้นมาร่อมร่าสูเอาไว้อย่า...้าๆ
“เอ๊าๆๆึ้นไ้ไหมนั่นอบอวเ่อีแล้ว”
านยอลที่อนนี้นอนหายเพราะโนแบฮยอนผลัมอนท้อที่พยายามึ้นมานั่ร่อมบนัวเา
..สสัยิท้อแน่
“ฮึบ ฮ่า!!”
แบฮยอนปีบป่ายึ้นไปนั่บนัวอานยอลไ้สำเร็ร่าบา(เอ๊ะหรือไม่บาแล้ว)
ส่ยิ้มให้อย่าผู้นะ
“อ๊อ!!”
านยอลระอัเมื่อร่าบาย่มัวลอย่าแร้วยวามที่แบฮยอนท้อ้วยมันเลยหนัพอสมวรที่มานั่ทับบนัวเา
“เห็นไหมๆๆๆๆๆๆอย่ามาูถู....โอ๊ะ”
แบฮยอนที่นั่อยู่บนมอานยอล่อนะยัิ้วึๆไปให้อย่าลอี านยอลเอื้อมมือทั้สอ้าไปับที่เอวที่อแบฮยอนไว้ันไว้ไม่ให้นัวเล็เี๋ยวะเป็นอันราย่อแบฮยอนและลูในท้อ
“ื้ออีแล้ว”
านยอลุอย่าไม่ริัพลาเปิเสื้อยืัวให่ที่ลุมัวแบฮยอนไว้่อนที่มือหนาะไล้ไปที่หน้าท้อนูนที่มีสิ่มีีวิเล็ๆึ่เป็นเลือเนื้ออเาส่วนหนึ่อยู่ในท้ออแบฮยอนอย่าอ่อนโยน
“....”
“อะแฮ่ม!!นายะสิท้อันเลยไหมล่ะานยอล”
แบฮยอนมอูร่าสูที่ทอสายาอ่อนโยนมอมาที่ท้ออเา...านยอลรัลูมาๆแน่ๆเลย
“ถ้าสิไ้สิไปนานแล้วแ่นี่ิที่พุะทิินายไเลยเ้าไปไม่ไ้สัที”
านยอลหันมาเอ่ยแวแบฮยอน ร่าบา้อนวใส่ไปให้แ่ร่าสูลับแ่เลิิ้วอบนิ่ๆ
“ิ!! ทำไมนาย้ออบว่าัน้วยเล่าันไม่ไ้อ้วนสัหน่อยที่มันูอ้วนนี่เรียว่าท้อนะฮึ!! ันไม่ไ้อ้วยสัหน่อยฮึ...านยอลใร้าย ฮืออออ!!!” านยอละัมือที่ลูบท้อเนียนมอร่าบาที่ร้อไห้อย่านพร้อมับทุบที่อเ้าัปึ
ปึๆๆๆ!!!
“ไอ้นใร้ายอบทำร้ายันั้แ่อนนั้นถึอนนี้เลยนไม่รัษานพู
ฮึ นหลอลว ....ฮือออ!!!!” แบฮยอนเอาแ่ปิหน้าร้อไห้อแนานยอลสสาร
“เพราะันอ้วนใ่ไหมนายถึอยาไปมีนไหม
ฮึ!!! อยาลับไปหาลู่หาน ฮึ!! ใ่ไหม อึ!!”
อะไรัน
เมื่อี้ยัีๆอยู่เลยแ่อยู่ๆ็ร้อไห้โวยวาย ิเล็ิน้อยอีแล้ว
านยอลลุึ้นนั่รวบัวแบฮยอนมานั่ระหว่าลาและอปลอบร่าเล็
“ไม่เอาน่าที่รั..อย่าิมาสิเมื่อี้นายยัีๆอยู่เลยทำไมอารม์เสียไปไ้ล่ะ”
“็ใ่สิ ฮึ!! ันมันี่เ่า!!” แบฮยอนพยายามสะบััวออาอ้อมแนอันแสบอบอุ่นอร่าสู.แ่็สู้แรอานยอลไม่ไ้เอาแ่ปิหน้าร้อไห้และพิัวับอแร่
“แบฮยอนอา”
านยอลพูเสียอ่อน
“ฮึ!! ฮือออ” อีน็เอาแ่ร้อไห้เหมือนเ็ๆ
“ไม่เอาไม่ร้อนะนี
เี๋ยวลู็ร้อามหรอ”
านยอลแะมือบาออเบาๆรวมมือบาไว้้วยมือ้าเียว่อนะเ็น้ำาให้อย่าอ่อนโยน
“ฮึ!!”
“านยอลอโทษนะ..านยอละไม่แวแบฮยอนว่าอ้วนอีแล้ว
ะไปทำให้แบฮยอนร้อไห้อี...หยุร้อนะ”
มือหนาเพียรเ็ราบน้ำาออ่อนะยิ้มอ่อนโยนให้แบฮยอนที่มอมาอย่าไม่แน่ใ
“รินะ???”
อนนี้แบฮยอนัวน้อยอเาเหมือนับลูแมวหลทาทีู่ลัวสิ่รอบ้าแ่ลับน่ารัะนอที่ะอุ้มไปเลี้ยที่บ้านไม่ไหว
“ริสิรับ
ถ้าานยอลทำผิอีะให้แบฮยอนทำโทษเลย...มะม๊าอย่าร้อไห้นะ”
านยอลอร่าเล็เอาไว้เยาับไหล่บา
แบฮยอนพยัหน้า่อนะลี่ยิ้มว้าเหมือนเ็ไ้อถูใ
“....”
“....”
วามเียบรอบำมีเพียเสียสูน้ำมูเบาๆอแบฮยอนแ่บรรยาาศลับไม่ไ้อึอัเลยสันั
ร่าบาพิที่แผ่นออานยอลหลับาพริ้มอย่าสบายใับที่นั่ส่วนัวที่มีเพียแบฮยอนไ้นั่เพียนเียว
ฟอ
“อ๊ะ!! หัวโมย” แบฮยอนบ่นเบาๆเมื่อโนโมยหอมแ้มแ่ใบหน้าลับแ่านอย่าน่ารั
มืออานยอลวาที่หน้าท้อที่นูนมาว่าปินูนว่านที่ท้อสามเือนโยทั่วไป
“แบฮยอนท้อนายโไปหรือเปล่า”
“หือ???...ัน็ว่ามันให่เินไปนะ”
แบฮยอนอบ้มลมอท้อที่นูนึ้นมาแ่ลับยิ้มออมาบาๆ
“ูๆไปัน็นึว่าบวมน้ำ”
“ว่าไนะ!!”
ิ้!!
“เอ่อ” แบฮยอนส่สายาาโทษใส่ร่าสูที่ยมือึ้นเหนือหัวอย่าสำนึผิที่บัอาไปแวร่าบาเ้าอีนไ้
“แ่ถึะอ้วนยัไัน็รัแหละน่า”
“อย่ามาปาหวาน”
“ริๆนะ
ั้แ่ที่ันรู้ว่ารันายัน็ไม่้อารอะไรอีแล้ว”
“ถึแม้ว่าันะอ้วนว่านี้
น่าเลียว่านี้นาย็ยัะรัันใ่ไหม???”
“อือ
ันเยินะว่าบาทีันอาะอยู่นเียวไ้ท่ามลาผู้นเป็นแสนล้าน แ่พอวันหนึ่ที่เอนายัน็รู้เลยว่ามันไม่ใ่”
“.....”
“แ่อยามีนให้รัใหู้แลและอยาสร้าวามฝันไป้วยัน
อยาสร้ารอบรัวเล็ๆ้วยัน
ถึแม้ว่าารเริ่ม้นอเราสอนะไม่ไ้ราบลื่นเหมือนนอื่นเาแ่อนนี้....”
“....”
“นายือนที่ันอยาะอยู่้วยไปลอีวิ”
“แล้วลอีวิอนายมันนานแ่ไหนหรอานยอล”
“อ่า
มันอาะแ่อนนี้หรือแ่นาทีเียว็ไ้....แ่ถ้าันไ้รันายมัน็ถือว่าุ้ม่ามาที่สุ
แ่เราสอนไ้เินไป้วยันสอน็พอแล้วไม่ใ่หรอ”
“ผู้นร้อยพันอาทำให้นายไว้เวาัน็ไ้นะานยอล” แบฮยอนถอนหายในิ่ มอออไปนอระเบีย
“มันไม่เป็นแบบนั้นหรอแบฮยอนเพราะหัวใและสายาอันไ้หยุอยู่ที่นายนเียวหมแล้ว
มันไม่สามารถมอใรอื่นไ้อี่อไป...ันโีเหลือเินที่ไ้มาเอนาย
ทานะวันอัน”
“....”
“มีแ่นายและมีแ่ัน....มีแ่เรา”
“ฮึ!!”
“นเราไม่ไ้้อารสิ่ที่ีที่สุหรอนะแบฮยอน...แ่นเรา้อารสิ่ที่ใ่มาที่สุ
และอนนี้ัน็ไ้เอแล้ว”
“านยอล...อืมมม”
มือหนาุมใบหน้าเรียวเล็เอาไว้่อนะ่อยๆบรรุมพิเบาและอ่อนโยนที่ริมฝีปาอิ่มแบฮยอนหลับาพริ้ม
านยอลูลีบปาเล็เบาๆ่อนะไล้ลิ้นร้อนเ้ามาในโพรปาหวาน ละเลียามอฟันและเี่ยวระหวัลิ้นเล็อย่าอ่อนโยน
แบฮยอนเลิ้มับุมพิที่เ็มไป้วยวามอ่อนโยนและหอมหวานราวับสายไหมเส้นนุ่ม
“อื้ออออ”
แบฮยอนราในลำอเมื่อุมพินี้เหมือนะร้อนแรึ้นเรื่อยๆ
น้ำสีใสไหลหนืามปลายาแ่ไม่มีใรสนใานยอลูลิ้นเล็เล่นอย่าสนุสนานัริมฝีปาล่าเล่นเบบาๆ่อนะผละออมอใบหน้าอแบฮยอนที่แ่ำ
“ไม่เอาน่าปิหน้าทำไม”
แบฮยอนหลับาปี๋เอามือปิหน้าแน่น านยอลพยายามแะมือเล็นั่นอออย่าเบามือ
“เิน...ัวะแอยู่แล้ว”
านยอลยิ้มบา่อนะูบที่นิ้วเรียวทีนิ้วๆ
แบฮยอนพยายามหลบสายาวนเินที่ร่าสูมอมา
“น่ารัอีแล้ว”
“ื้อออออ”
“อนะ”
านยอล้มลเลิเสื้ออแบฮยอนออ่อนะุมพิที่หน้าท้อนูนเบาๆ
ทั้อ่อนโยนและอ่อนหวาน
ารระทำอานยอลที่แสถึวามรัและใส่ใทำให้นที่ไ้รับอย่าแบฮยอนรู้สึอุ่นวาบที่หัวใอย่า่วยไม่ไ้
แบฮยอนยิ้มออมาบาเบาแ่นัยย์าหวานเปี่ยมไป้วยวามสุและเป็นประายสใส
“ลูปะป๊าานยอลทำไมน่ารัอย่านี้”
“....”
“อยาให้ปะป๊าหอมอีหรอ
ไม่เอาหรอมั้เี๋ยวมะม๊าั๊ี้”
ฟอ
ปาว่าไม่แ่ใบหน้าับ้มลิับท้อนูนแ็และูบลเบาๆหฯน้อยในท้ออุ่นวาบไปามแม่
แบฮยอนมอานยอลทีุ่ยับลูยิ้มๆ่อนะเท้าแนทั้สอ้าไป้าหลัเป็นที่้ำยัน
าเรียวเหลือบไปมอนาฬิาที่ฝาผนั
10:45
สายโ่ป่านนี้แล้วยัไม่พาันไปอาบน้ำิน้าวันสันมัวแ่นั่เล่นบนเียอยู่ไ้
แบฮยอนเอาแ่บนทั้ที่บนใบหน้าลับมีรอยยิ้มประับไว้
“สายแล้วานยอลไป...อ๊ะ!!”
ุบ
“....”
ุบๆ
“....”
ุบๆๆๆ
“อึ!! ฮึ”
ุบ
“...”
านยอลผละหน้าออมาาหน้าท้ออแบฮยอนมอหน้าสวยหวานที่อนนี้มีน้ำาไหลมาอีรั้แบฮยอนยิ้มทั้น้ำา....านยอลเอ็เ่นัน
ุบๆๆ
มือหนาที่สั่นน้อยๆ้วยวามื่นเ้นลูบหน้าท้อนวลเนียนอีรั้และทุรั้ะมีแรระแทเล็ๆที่ฝ่ามือ
ุบ
“ฮึ...ลู”
แบฮยอนสะอื้นวามือทาบับมือหนา ึมับ่วเวลาที่หนูน้อยิ้นอบลับมา
เหมือนเ็น้อยะรู้ว่าพ่อและแม่รออยมาแ่ไหนเลยิ้นะแรนแบฮยอนเบ้หน้า้วยวามุแ่ลับยิ้มออมาอย่าอิ่มเอม
“ลูิ้นแหละแบฮยอน”
านยอลบอ้วยน้ำเสียื่นเ้นหลัาที่นิ่้าเป็นเวลานาน แบฮยอนพยัหน้ารับ
านยอล้มลุมพิที่สะือ้ำๆอย่าีใและเ้าหนู็ิ้นลับมาทุรั้เ่นัน
ุบ
“ฮึ...”
“ลูิ้นรั้แรใ่ไหมแบฮยอน”
ร่าบาพยัหน้ารับและมือบา็รีบปาน้ำาแห่วามปลื้มปิิออ
ียิ้มหวานให้านยอลร่าสูรับแบฮยอนเ้ามาอพรมูบที่ศีรษะเล็้ำๆอร่าเล็แน่นหมายะส่วามรู้สึทั้หมไปในลูน้อยในท้อเ่นัน
“ันีใัานยอล
ในที่สุ ฮึ”
“ัน็ีใลูอเรา”
านยอลพูเสียสั่นลุลี้ลุลน แบฮยอนออบพร้อมสะอื้นในลำอ
น้ำาเหือแห้ไปแล้วหลเหลือแ่วามยินีเอาไว้ให้ทั้สอน
“ลับเาหลีแล้วเราไปอัลราาวน์ันนะ
ันอยารู้เหลือเินว่าลูอเราะเป็นยัไ”
“ไ้สิ
ัน็อยารู้แทบแย่” แบฮยอนอบ้วยรอยยิ้มหวาน
านยอลุ๊บที่ลีบปาอิ่ม่อนะผละออ
ร่าสูเอนหน้าผาไปนับแบฮยอนสบนัยน์าหวานที่ยัหลเหลือน้ำาอยู่
มือที่ว่าับมือบาเอาไว้แล้วบีบเบาๆ
“อบุนะแบฮยอน
อบุริๆ”
…………………………60%………………………………
“อ้าววันนี้มาสายนะรับ
ผมนึว่าะไม่มาันะแล้ว”
ัยที่นั่รออยู่หน้ารีสอร์ทเอ่ยทัู่รัที่ำลัเินระหนุระหนิันมานทำให้ผู้นรอบ้า่าอิาันเป็นเบือ
ร่าเล็ที่อยู่ในุหลวมโร่ว่าปิเพราะเป็นอานยอล
ที่ร่าสูพยายามและบัับู่เ็ให้ใส่
“อโทษรับุัย
พอีมีเรื่อนิหน่อยน่ะรับ ลูอพวเราเพิ่ิ้นรั้แรเลยื้นเ้นันให่”
“.....”
“อโทษที่ให้รอนานนะรับ”
“ไม่เป็นไรรับๆ
ผมไม่ไ้ว่าอะไรอยู่แล้ว นีุ่แบฮยอนท้อี่เือนแล้วรับ”
ัยถามร่าบาอย่าสสัย
“เือบสี่เือนแล้วรับ”
ว่าพลามือบายึ้นมาลูบหน้าท้ออย่าอ่อนโยนพร้อมับยิ้มให้ัยที่มอ้วยวามยินี
“อ่า
ผมยินี้วยนะรับ” านยอลและแบฮยอนพยัหน้ารับ้วยรอยยิ้ม
“รับ
ว่าแ่วันนี้เราะไปทำอะไรันหรือรับ”
านยอลถามวันนี้ัยะพาเาับแบฮยอนไปเที่ยว
“อ๋อ
ผมว่าะพาไปหมู่บ้าน้าาลาที่ให่ที่สุรับ
เห็นว่าุแบฮยอนอบ้าผม็เลยิว่ามาที่นี่น่าะีที่สุ”
“ริหรอรับ”
แบฮยอนาลุวาวเป็นประายเมื่อไ้ยินว่าัยะพาไปู้า
มือบาับมืออานยอลแน่น้วยวามีใ หันไปยิ้มให้น้าๆนาปิ
“รับ
ผมว่าเรารีบไปันีว่าเี๋ยวะไม่ทันูารแสอ้า้วย”
แบฮยอนและานยอลพยัหน้า่อนะเินามัยไปึ้นรถ
ทั้สอเลือที่ะนั่้านหลัเพราะะไ้นั่้วยันสอ่อสอส่วนัย็รับหน้าที่เป็นสารถีับรถไปโยปริยา
ร่าบาูะื่นเ้นเป็นพิเศษและพูมาว่าปิ
มือบายัเี่ยวแนอานยอลแน่ไม่ยอมปล่อย
“ันื่นเ้นัานยอละไ้เห็น้าัวเป็นๆสัที
มัน้อน่ารัมาๆแน่เลยและ้อัวให่มาๆ้วยันะโอบมันไ้ไหมน้า”
แบฮยอนทำท่าประอบ
“มันัวให่ว่านายเป็นี่เท่าะโอบมันไ้ไ
หึ” านยอลว่า่อนะผลัหัวอีน้วยวามเอ็นู
แบฮยอนแบะปาใส่นอีนรู้สึหมั่นไส้
“ั้นันโอบนาย็ไ้....ัวอุ่นว่า้าอี”
ร่าบาว่า่อนะหันไปโอบอนที่อยู่้าๆพร้อมบหน้าลับอแร่
ถูไถไปมาอย่าอออ้อน
“น่ารัอีแล้วนะ”
านยอลว่าพร้อมับใบหูที่ึ้นสีแเรื่อๆ แบฮยอนผละออมา่อนะยิ้มาปิให้อีน
“ัน็น่ารัทุวันแหละไม่้อมเลย”
ร่าบาเอนหัวบลับไหล่หนา านยอลับมือบาวาไว้ที่ั่อนะนวลึเบาๆ
“อ๊ะ!!!”
ุบ
“เป็นอะไรแบฮยอน”
“สสัยลูิ้น
ื้นเ้นเหมือนันที่ะไ้ไปู้า” แบฮยอนว่า
“ีู้่....มะม๊าีู้่อบิไปเอ”
านยอลว่า่อนะรวบัวแบฮยอนึ้นมานั่ั
“เอ๊ะานยอลหยุนะ..อายุัยเาบ้า”
แบฮยอนเอ็เบาๆแถม้วยฝามือที่ีแนอานยอลเบาๆ
“ไม่เป็นไรหรอรับามสบายเลย”
ัยบอ่อนะมอทัู้่ผ่านทาระมอหลัยิ้มๆับวามน่ารัอู่นี้
นัวสูที่ทำหน้าที่เป็นเ้าอี้ส่วนัวให้นท้อัวน้อยนั่
แบฮยอนเบือนหน้าหนีสายาล้อเลียนอัย่อนะหันหน้าไปุออานยอล
“นบ้า”
ร่าบาว่า้วยท่าทาเินอาย านยอลยิ้มทะแล้น่อนะเอี่ยวัวไปุ๊บปาอิ่มเบาๆและระับอร่านุ่มนิ่มบนั
“ถ้าะหลับ็หลับไ้นะน้อ
เี๋ยวที่เป็นหมอนให้” น้ำเสียทุ้มระิบ้าหูแล้แบฮยอนเล่นๆ
ร่าบาหอหนี่อนะทำเป็นหลับทั้ที่หน้าแแ๋
หมู่บ้าน้าลา ัหวัสุรินทร์
ในที่สุ็มาถึสัทีนี้็ปาเ้าไปเือบเที่ยวและารแส้ารอบแรไ้บลแล้
อนแรที่ัยบอไปแบบนั้นแบฮยอน็หน้า๋อยสนิทแ่พอัยบอว่ามีอีรอบอนบ่ายสอ็ยิ้มร่าอีรั้
“เร็วสิๆานยอล
ั้า”
อนนี้เหมือนุแม่ัวน้อยะเหวี่ยนิๆเพราะ้วยอาาศที่ร้อนอบอ้าอเมือไทยบวับเ้าัทีู่ื่นเ้นเินเหุ
านยอลหันไปมอหน้าัย่อนะหัวเราะออมาันสอน
“รับมาแล้วรับ”
านยอลวิ่ไปับมือุแม่ัวน้อยเอาไว้่อนะาร่มที่ื้อมาให้ับร่าบา แบฮยอนปาเหื่อที่มับออใบหน้าแ่านเพราะโนแทำให้านยอลอสสารไม่าย
เพราะเ้าัวเล่นวิ่ไปวิ่มาเหมือนับลืมว่าท้ออยู่ีนะที่ลูไม่ไหลออมา
‘อ๊ะ!!านยอลูนั่นไปันเถอะ’
‘ร้าบบบบบบ’
‘โอ๊ะ!!! เาทำอะไรันน่ะไปูันเถอะ’
‘รับบบ’
‘านยอลเินเร็วๆสิทำัวเป็นาแ่อยู่ไ้’
‘รับบบบบ’
‘านยอลหิวน้ำ’
‘านยอลอยาไ้นั่นอ่ะ’
‘านยอลไปูรนั้นัน’
‘ว้ายยยยย!!! น่ารััเลยยย’
‘านยอลลลลลลลลลล’
‘านยอลลลลลลลลลลลลลลลลลล เร็วเร๊วววววววววว’
‘ร้าบบบบบบบบบบบบบ’
เห็นไหมึริๆ
เฮ้ออออ
อนนี้ทั้เาแบฮยอนและัยมานั่ทานอาหารลาวันันที่ร้านแห่หนึ่ที่ัยบอว่าอาหารอร่อยมาบรรยาาศร่มรื่นัับอาาศร้อนๆนั่น
แบฮยอนและานยอลให้ัยเป็นนเลืออาหารมาทานเพราะทั้สอไม่่อยรู้ัอาหารไทยสัเท่าไหร่นั
“แบฮยอนร้อนไหม”
ร่าสูว่าพลาเอาพัที่แอบื้อมาึ้นมาพัให้แบฮยอน
ร่าบาพยัหน้า่อนะยื่นหน้าไปรับลมาพัที่านยอลพัให้
“ร้อนนนนนนนนนนน”
น้ำเสียหวานลายาว่อนะหันมายิ้มให้น้าัว
พัไ้สัพั็มีอาหารมามายเอามาเสิร์ฟให้นเือบเ็มโ๊ะ
แบฮยอนาลุวาวอีรั้เมื่อเห็นอาหารหน้าาน่าทานเ็มโ๊ะไปหม ินเอาๆนไม่สนใน้าๆที่ทำหน้าพะอืพะอมอยู่
“ุานยอลไม่ทานหรอรับ”
ัยถามึ้นเมื่อสัเมานานว่าานยอลไม่แะอะไรสัอย่า
ร่าสูยิ้มแห้ๆให้โบมือปัปิเสธ
“เอ่อ
ทานรับทาน” แบฮยอนเยหน้าึ้นมาาาน้าวที่เิมไปแล้วสามรั้
มือบาถือ้อเอื้อมไปัแอ่อมเนื้อที่ส่ลิ่นหอมรัวนไป่อมที่ปาอานยอล
“ินสิๆอร่อยนะ”
ลิ่นเหม็นาวแปลๆลอยเ้ามูอร่าสูโยอัโนมัิ
เหมือนมีอะไรมาุที่อวามเหม็นเริ่มัึ้นนอยาะอ้ว
“อุ ไม่...”
“ินสิอร่อยนะไม่ินะเสี...”
พลั่
เร้
รื
านยอลปั้อนอแบฮยอนทิ้่อนะรีบวิ่ไปที่ห้อน้ำอย่ารวเร็ว
แบฮยอนับัยยัะลึอยู่ับที่นเมื่อไ้สิแบฮยอนเลยลุามนัวสูไปที่ห้อน้ำ
“เี๋ยวผมไปามเอ”
“รับ”
...............................
“อ้ว!!!”
“โอ้
แ่!!! อ้ว”
“อึ อ้ว!!!”
“านยอลเป็นไรมาไหม”
มือบาลูบแผ่นหลัออีนเบาๆ ถามไถ่อย่าเป็นห่วเป็นใย
พอแบฮยอนเ้ามาในห้อน้ำ็ไ้ยินเสียอ้วอานยอลัมาแ่ไล
ร่าบาเลยรีบมาูอย่าเป็นห่ว
“อ้ว
อึ”
“ไม่เป็นไรแล้ว
อึ!!!”
ร่าสูสูอาาศเ้าเ็มปอ่อนะเินไปล้าหน้า แบฮยอนเินามมา่อนะเอามือทาบที่หน้าผาอร่าสูแ่็ไม่พบวามผิปิใๆเลย
ร่าบา้มหน้า้มาลมอสำรวร่าายอร่าสู
มือบาับนั่นนี่อานยอลไปมานูลนลาน
“ไม่เป็นไรแล้วแบฮยอน...ันมะ..”
“นาย ฮึ!! ฮือออออ ไม่ ฮึ ไม่เป็นไร”
นัยน์าหวานที่ปริ่มไป้วยน้ำาที่่ำเยิ้ม่อนะไหลอาบแ้มนวล
ร่าสู่อน้าใแ่็่อยๆเ็น้ำาออให้เบาๆ
“ใ่
ป่ะไปิน้าวไ้แล้ว”
เ็น้ำาเสร็็พาร่าบาเินออมาาห้อน้ำเินรไปที่โ๊ะที่มีัยนั่รออยู่้วยสีหน้าไม่สู้ีนั
“ุานยอลเป็นอะไรมาหรือเปล่ารับ”
ัยลุึ้นถามอย่าเป็นห่ว านยอลลาเ้าอี้ให้แบฮยอนนั่่อนะเินไปนั่ที่อัวเอไม่วายเอามือปิมูไว้เพราะลิ่นเหม็นแปลๆที่ลอยละลุ้นอยาะวิ่ไปอ้วอีรอบ
“ไม่เป็นไรแล้วรับ
ว่าแ่ทำไมอาหารพวนี้ถึเหม็นัรับ” านยอลว่า่อนะี้ไปที่อาหารที่โ๊ะ
แบฮยอนับัยหันมามอหน้าันอย่าสสัย่อนะเหลียวไปมอานยอล
“เอ่อ
ไม่นะานยอลอร่อยออ” แบฮยอนว่า
“แ่มันเหม็นริๆนะ
เหม็นาวนอยาะอ้ว”
ร่าสูว่าพร้อมเอามือปิปาประอบแบฮยอนมอานยอลอย่าสสัย
“ผมรู้แล้วล่ะว่าุานยอลเป็นอะไร
ผม็เยเป็นเหมือนัน” ัยบอพร้อมมอไปที่านยอลยิ้มๆ
“เป็นอะไรหรอรับ”
“ุรู้สึพันี้อยาินอาหารแปลๆใ่ไหม
แล้ว็เหม็นาวอาหารแล้ว็รู้สึมวนท้อ???” ัยั้ำถามับานยอลร่าสูิาม่อนะพยัหน้ารับ
“แป็บนะรับ
น้อรับ ผมอสั่อาหารเพิ่ม เอายำมะม่วับยำระท้อนนะรับอเปรี้ยว”
านยอลและแบฮยอนไม่เ้าใในารระทำอัยสัเท่าไหร่
เมื่อัยสั่อาหารเสร็็หันมายิ้มให้ับานยอลและแบฮยอน
“ผมอบทานมันบ่อยๆอนที่ภรรยาผมท้อน่ะ”
“เอ่อ
มั่นเี่ยวอะไรันหรอรับ”
ัยไม่อบแล้วั้าวเ้าปา่อและไม่นานยำมะม่วและยำระท้อนที่น่าินวนน้ำลายสอ็มาเสิร์ฟอยู่รหน้าอานยอล
“นี่อะไรหรอรับ
ทำไมไม่เหม็นเหมือนอาหารอันอื่น”
ร่าสูถามอย่าสสัยี้ไปที่อาหารที่ทำให้รู้สึอยาิน
“มันเรียว่ายำมะม่วับยำระท้อนรับ
ุลอทานูสิ” านยอลรีบัยำมะม่วเ้าปารสาิเปรี้ยว เ็มเผ็และหวานลุเล้าอยู่ในปาอเา
านยอลูะื่นอบมันอย่ามา
แบฮยอนที่มอูอไม่ไ้ที่ะัมาิมแ่เ้าัวลับเบ้หน้าับรสาิที่เปรี้ยวี๊
“อร่อยมารับ”
แบฮยอนวัหน้าไปมอานยอลสายาเหมือนะบอว่า’นายบ้าไปแล้วหรอ’ ัยหัวเราะ
“รับ
อนที่ภรรยาผมท้อผม็ินอาหารแบบนี้มาลอเลยแถมยัอบเหม็นาวและอ้วแบบุานยอล้วย”
“???”
“นที่บ้านผมเรียว่าแพ้ท้อแทนเมียรับ”
หลัาทาน้าวลาวันเสร็ที่แสนเอร็อร่อยและวามริับอาารอานยอลทำให้แบฮยอนอที่ะแวอีนไม่ไ้
“สสัยนายรัันมาแน่ๆเลยถึแพ้ท้อแทนัน
มิน่าล่ะทำไมเี๋ยวนี้ไม่่อยมีอาารอะไรเลย”
แบฮยอนว่ามอนที่หน้าแาร่มให้เ้าัวอยู่ยิ้มๆ่อนะเอื้อมมือไปึหูอีนเล่นอย่ามันเี้ยว
“.....”
“ไม่เถียล่ะ
ไม่เถียล่ะหรอูสิหูแเลย” แบฮยอนว่า่อนะเินไปามทา
“ะเถียทำไมเพราะมันเป็นเรื่อริ”
“ที่แพ้ท้อแทนันอ่ะนะ”
“เปล่า”
ร่าบาหมุนัวไปมอานยอลพร้อมับอมลมไว้ที่แ้มอย่าน่ารั
“แล้วอะไร”
“ที่บอว่าเรื่อริน่ะือ...ันรันาย”
่า
-/////-
เินสิรออะไรอยู่.....
“ไปเ้าไปไ้แล้ว”
านยอลันหลัแบฮยอนให้ไปนั่ที่ อนนี้ทั้านยอลแบฮยอนและัยเ้ามาในสนามเรียบร้อย
นั่ที่ที่สำหรับแส้าเรียบร้อยแล้ว ร่าบาื่นเ้นนออนอหน้า
“อเิพบับารแส้าอหมู่บ้านาลาไ้เลยรับ!!!!!” สิ้นเสียแบฮยอน็ปรบมืออย่าอารม์ี ร่าบานั่นิู่เียบๆะมีบ้าที่เห็นอันนั้นเห็นอันนี้แล้วสะิานยอลยิๆใหู้ามเหมือนเ้ๆ
“น่ารัะมัเลย
ันอยาไฮไฟว์ับมันะมัเลย”
แบฮยอนผู้ื่นเ้นับ้าลอเวลา
อนนี้เหล่า้า็ทยอยันมาแสให้วามสนุับผู้มันมามายหลายารแส เ่น
้าเะบอล วาภาพ เ้นรำและอีมามาย านยอไม่ไ้สนใ้าสัเท่าไหร่ร่าสูเอาแ่มอแบฮยอนที่นัู่อย่าสนุนัยน์าหวานเปล่ประายสวยามไม่เสียแรเลยที่เาอุส่าห์ถ่อมาถึสุรินทร์
แ่ไ้เห็นแบฮยอนมีวามสุเา็มีวามสุมามายเหลือเิน
“หว้าเลอแป็บเียวบะละ”
แบฮยอนบ่นะเินามหลัานยอลมืออทั้สอสอประสานันนไม่มี่อว่าใใ
“ุัยรับ ผมสามารถไปไฮไฟว์ับ้าไ้ไหม“
แบฮยอนหันไปถามัยที่เหมือนะลายเป็นหมาหัวเน่าไปั่วะ
“ไ้รับเี๋ยวผมพาไปแ่เล่นนานไม่ไ้นะรับเพราะเรา้อรีบลับรีสอร์ท”
ัยว่า่อนะเินนำทั้สอไปที่วา้า
“เอ่อ าว่าาิสอนนี้้อารไฮไฟว์ับ้าไม่ทราบว่าพวเาทำมันไ้หรือเปล่ารับ”
วา้าหันมามอแบฮยอน ร่าบายิ้ให้่อนที่วา้าะพยัหน้า
านยอลพาแบฮยอนมายืนรหน้า้า
มือบา่อยเอื้อมไปลูบหัวอ้า่อนที่มันะเอาหัวเล่นับมืออแบฮยอน
“ิ ิ”
แบฮยอนหัวเราะิัานยอลมออย่าเอ็นูุแม่ัวน้อย่อนะเอาโทรศัพท์ึ้นมาถ่ายรูป
“่ะ
ถ่ายรูปแล้วไม่บอะไ้โพสให้”
แบฮยอนว่า่อนะไปยื่น้าๆ้าและยิ้มออมานาปิ
“เี๋ยวผมถ่ายให้ไหมรับ”
านยอลพยัหน้า่อนะเินไปหาแบฮยอน มือหนาอเอวอแบฮยอนไว้มืออี้า็ุมมือบาไม่ห่าามมอูนัวเล็้วยแววาแสนอบอุ่น
แบฮยอนเอ็เอาหัวมาพิที่ไหล่หนา่อนะหันไปยิ้มให้ล้ออย่าน่ารั
“เสร็แล้วรับ”
ัยยื่นโทรศัพท์ให้านยอลร่าสูเอามารว่อนะล่าวอบุ หันไปมอแบฮยอนที่ที่ำลัไฮไฟว์ับ้าร่าสู็ถ่ายรูปรัวนลัวว่าหน่วยวามำอโทรศัพท์ะเ็มเสีย่อน
“ลับันไ้แล้ว”
“ร้าบบบบบบ”
แบฮยอนอบ่อนะวิุ่๊ิ๊มาหาานยอลล้อแนอีนอย่าอออ้อนพร้อมับยิ้มให้ราวับอทานะวันในอนเ้า
“วันนี้สนุมาเลย”
ุ๊บ
“อบุนะ
รันายที่สุ”
แบฮยอนเย่ปลายเท้าุ๊บปาอีนเบาๆ่อนะผละออหันมายิ้มแป้นแล้นนใเ้นแร
“ฝาไว้่อนเถอะ”
“ฮะๆๆ”
ทั้สอเินึ้นรถและเหมือนเิมแบฮยอนนั่อยู่บนัอานยอลและร่าบา็เผลอหลับไปเลย
“...”
“ุูะรัุแบฮยอนมานะรับ”
ัยถามึ้นอย่าแวๆ านยอลยิ้มให้้มลมอนในอ้อมอ
“รับ
็แบฮยอนมีนเียวนี่ผมะไปรันอื่นอีไ้ไ”
“รับ”
“อทานะวันอผมมีอเียว้วยสิ”
……………………………………………………..
น่าเลียมา 40%มาว่า60%
อนนี้านแบน่ารั
อร๊ายยยยยยยยย
ไม่ไหวละพิมพ์มึ้นเ็มอมเลยทีเียวเียว
รัรีืทุนนนะ
ปล.เม้นให้เหมือนเิมนะ
ยิ่เม้นเยอะยิ่ึ ยิ่ึยิ่อัพเร็ว
อย่าเพิ่ทิ้ันไว้ลาฟิแบบนี้นะทุนTTTTT
หายไปนานเลยไม่ไ้มาอัพ
ันท้อเหลือเินโหยหาอมเม้นอ่ะ
มันไม่มีำลัใเลย
แ่ะพยายามแ่ให้ไ้ ฮึบๆเพื่อทุน
มา้าหน่อยแ่็มาหวานนะ
อบอนนี้มามันหวานนนนน
เหลือไม่มาแล้วะพยายามแ่ให้บไวๆและอัพบ่อยๆนะ่อานี้็ปลอราม่าไปเลย
ะมาแนวหวานแบบรอบรัวสุโ่
เอนอยรีิ้!!!!
ปล.ออมเม้นหน่อยยยยยยยยยยยยย
ความคิดเห็น