คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : BLACK 36.(100%)
BLACK 36.
อพื้นที่ประาสัมพันธ์น้าาาาาาาาา....
อนนี้เ้าิว่าน่าะไม่รวมเล่มฟิแล้ว เพราะว่าเ้ายัไม่แน่ใว่ามีใรอยาไ้ไหมและิว่าไม่น่าะมี(เศร้าาาาTTT)แ่ถ้าใรสนใริๆ(ย้ำว่าริๆ)
ิ่อที่ @supree_kkk ทวิเอร์ใหม่ไปฟอลไ้อันเ่าั้อนิหน่อยยยย
อบุ่าาาาาาา
...............................................................
หลายั่วโมผ่านไป
อนนี้ทั้หมอและพยาบาลำลัวิ่วุ่นเ้าออห้อลอเพื่อเรียมัวสำหรับารทำลอเพราะอนนี้่อลออแบฮยอนเปิแล้วและอีไม่นานเ็น้อยๆะไ้ออมาลืมาูโลสัที
านยอลนั่เียบอยู่้าๆแบฮยอนที่นอนปรือาอยู่
มือหนาำมือบาไว้แน่น้วยวามื่นเ้นเพราะอีไม่ี่ั่วโมเท่านั้นที่เ้าัวน้อยอพวเาะไ้ออมาลืมาูโล
“ออนุาิ่ะ”
“เอ่อ รับ”
ร่าสูลุึ้นยืนหลีทาให้พยาบาลสาวเาะน้ำเลือเ้าับหลัมือบา พร้อมับียาาให้ับร่าเล็
“อีห้านาทีุหมอะเ้ามาเริ่มารผ่าันะะ
ร่าายอุแม่ะไม่รู้สึอะไรเลยัวแ่่วอลไป แ่ไม่้อัวลนะะ
ทุอย่าะผ่านไป้วยี่ะ” พยาบาลสาวแยิ้มหวานให้ับานยอลและแบฮยอน
ผ่านไปไม่นานารผ่าั็เริ่มึ้นโยมีผ้าทึบัน่วออแบฮยอนเอาไว้
ร่าบาที่ปรือาอย่าอ่อนแร
มือบา้าที่ไม่ไ้เาะสายน้ำเลือถูมือให่อานยอลุมไว้นมิ
เปลือาสีีหลับพริ้มลเมื่ออีน้มลมอบสัมผัสอ่อนหวานที่หน้าผามน
“ไม่เป็นไรนะนี เี๋ยวทุอย่า็ะผ่านไป้วยี”
แบฮยอนยิ้มให้อย่าอ่อนล้า ไ้ยินเสียนุยันแว่วๆแ่ับใวามไม่ไ้
นัยน์าหวานหยุมอเสี้ยวหน้าอานยอลเหลือบมอไปที่ผ้าทึบั้นอี้านพลาทำหน้าื่นเ้นปนสยสยอนแบฮยอนหลุยิ้มออมา
หวื
แบฮยอนถอนหายใเมื่อรู้สึไ้ถึวามวูบโหวร่อท้อ
พร้อมับรอยยิ้มว้าอานยอลและเสียร้อไห้ัลั่น....
....ที่ประสานันสอเสีย
แ่ไม่ทันไ้ีใมานัวามเหน็เหนื่อยที่สะสมมานานบวับฤทธิ์ยาทำให้เปลือาสีี่อยๆปิลและสิที่เลือนรา
พร้อมับหยน้ำสีใสที่ไหลออาหาา
“ลูันน่ารัะมั ัวนุ่มนิ่มไปหมแถมยัอ้วนลมอย่านี้เลย...ันยาะอุ้มเ้าลูหมูอันเร็วๆแล้วสิ”
านยอบที่นั่เพ้อถึลูน้อยอัวเอพร้อมทำท่าประอบให้เฮุนับลู่หานฟัอย่าออรสพร้อมับอวยลูัวเออย่าเ็มที่
“ริเหรอๆ โอ๊ยยยย ันอยาเห็นแล้วอ่ะ”
ลู่หานที่อื่นเ้นไปับานยอลไม่ไ้็ระี๊ระ๊า ื่นเ้นอยาเห็นหลานัวน้อยอนเอ
นเฮุนที่นั่อยู่้าๆ้ออยปรามๆไม่ให้เสียัรบวนุแม่หมาๆที่นอนหลับั้แ่ออาห้อผ่าั
“เียบหน่อยสิลู่หาน เี๋ยวแบฮยอน็ื่นหรอ” ลู่หานหันไปทำหน้าอแใส่แฟนัวเอพร้อมับหัวไปถูไถที่ไหล่ว้าอย่าอออ้อน
“นายอยามีลูบ้าหรือยัอ่ะ”
ถาม้วยน้ำเสียปนื่นเ้น นนัวโอย่าเฮุนอไม่ไ้ที่ะเอามือไปยีที่ลุ่มผมนุ่มไม่ไ้
“ยัไม่อยาอ่ะ เรายัไม่พร้อมเลยนะ”
ลู่หานยู่หน้าอย่าน่ารัับำพูปิเสธอเฮุนที่เมื่อถามเรื่อมีลูเมื่อไหร่อีน็อยแ่ปิเสธ
อนแร็อนแหละแ่พอถามเรื่อนี้นานๆไปพอไ้ำอบแบบเิม็ินะแล้ว
“ไอ้เฮุนมัน้อแอบมีิ๊แน่เลยลู่หาน
อย่าไปยอมมันนะ”
“ไอ้เหี้ยนี่หยุเลยมึน่ะ”
“อื้ออออ”
“แบฮยอน!!!”
านยอลที่ไ้ยินเสียราแผ่วรีบย้ายัวเอาที่โฟาถลาไปนั่ที่เ้าอี้้าเียทันที
“น้ำ แ่!!!”
เสียแหบหวานเอ่ยออมาอย่ายาลำบา่อนที่านยอละุลีุอหาน้ำให้ร่าเล็ื่ม
“เป็นไบ้า โอเยั”
แบฮยอนพยัหน้าพร้อมสอสายามอไปทั่วห้อ
เห็นลู่หานับเฮุนที่ยืนอยู่้าเียพร้อมรอยยิ้ม
“ยินี้วยนะแบฮยอน”
ลู่หานว่าห่อนะยิ้มน่ารัใหุ้แม่ัวเล็ แบฮยอนยิ้มหวานอบ่อนะเหลือบมอานยอลที่นั่ับมือบาอยู่้าๆพร้อมรอยยิ้มว้าอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน
แบอยอนอที่ะยิ้มหวานอบไม่ไ้
“แหมหวานันะ
ั้นันับเฮุนลับ่อนนะไว้ว่าะมาหาหลานใหม่”
แบฮยอนพยัหน้า่อนะแย้มยิ้มหวานให้แทั้สอที่เินามันออไป
ลู่หานที่ส่ยิ้มและโบมือให้แบฮยอนนสุทาพร้อมับประูห้อที่ปิล
ร่าบาหันลับมามอหน้าานยอลที่ยิ้มหวานมาให้
และแบฮยอน้ยัสสัยว่าทำไมวันนี้านยอลยิ้มเร่ยราั
แ่แบฮยอนอบนะ...แบฮยอนอบรอยยิ้มอานยอลที่สุ
“แล้ว..ลู านยอล”
แบฮยอนถามเสียแหบ ร่าสูาลุวาวพร้อมโน้มัวหอมแ้มใสทั้สอ้าฟอให่
แบฮยอนส่เสียร้อัใเล็น้อย่อนะ้อนามออีนที่ยิ้มแ่
...วันนี้านยอลยิ้มเรี่ยราริๆนะ
“ลูอยู่ในู้อบน่ะ
ัวัวลมน่ารัเียวล่ะผิวี้าวมพูเียว....สัพัพยาบาลเอามาให้แหละ” านยอลว่าพลาสูมมือบานั่นอย่าแผ่วเบาราวับปลอบปะโลมุแม่ัวน้อย
“ว่าแ่นายล่ะไม่เ็บรไหนแล้วใ่ไหม”
แบฮยอนพยัหน้า นัยน์าหวานมอารระทำอน้าัวอย่าไม่ละสายา
านยอลผละัวไปึม่านที่ระเบียให้เปิออรับแส ่อนะ้มลสำรวรอบายบอบบาอย่าระมัระวั
ายระทำอร่าสูทำให้แบฮยอนหลุหัวเราะออมา
“ิๆ”
“หัวเราะอะไร” านยอลนั่ลที่เิม
นัยน์าลมโ้อมอุแม่ัวน้อยนอีนเินนัวม้วน
โน้มัวไปูบเบาๆที่ริมฝีปาอิ่ม่อนะผละออมา
“เปล่าะหน่อย..
ทำไมวันนี้ยิ้มบ่อยั ูสิปาะีถึหูแล้วนะ” แบฮยอนเอ่ยแว
มือบาิ้มที่เรียวปาอีนอย่าหยอล้อ แ่ลับ้อสะุ้เพราะานยอลับนิ้วเรียวนั่นเบาๆพร้อมับส่สายาลึึ้มาให้
นใบหน้าสีีึ้นสีระเรื่อ
“็นมันมีวามสุน่ะ
ทำไมอบให้ันทำหน้าบึ้ใร้ายแบบเมื่อ่อนหรือไ”
มือหนาเลี่ยปอยผมที่เริ่มยาวอแบฮยอนออาใบหน้าหวาน
พร้อมับสูมวามหอมอพวแ้มอิ่ม
“ไม่ใ่ะหน่อย”
“ัว็เล็นิเียวทำไมอทนเ่ันะ...
อบุนะแบฮยอนที่ให้สิ่ที่ีที่สุสำหรับัน” มือหนาลูบแ้มใสอย่าแผ่วเบา แ้วาใสสั่นระริ
“เพราะันรันายไ
เลยอทนมานทุวันนี้... ันรันายริๆนะ”
านยอลยิ้มบาเบา่อนะุมพิที่หลัมือบาเบาๆแ่ววามอบอุ่นลับแผ่่านไปถึหัวใ
“ัน็รันายเหมือนัน...
นีอานยอลลลล” แบฮยอนยิ้มหวาน
๊อๆ
“ออนุาับวามหวานหน่อยนะะ”
พยาบาลสาวสวยนเิมเินเ้ามาในห้อพร้อมับู้อบที่มีเ็แฝัวอ้วนลมสอนที่นอนหลับาพริ้มอยู่ในนั้น
านยอลหลีทาให้พยาบาลสาว่อนะ่วยพยุแบฮยอนที่เอาแ่้อสอร่าอ้วนลมที่ส่ายไปมาๆอย่าน่ารั
พร้อมับหยน้ำใสเม็ให่ที่ไหลรินออานัยน์าใส้วยวามื้นัน
“ะ..อ ผมอุ้ม...ไ้..ไหมรับ”
แบฮยอนพูเสียะุะัพยาบาลสาวสวยยิ้มให้่อนะพยัหน้า
“เป็นแม่นแล้วนะยัร้อไห้เป็นเ็ๆไปไ้”
านยอลว่ายิ้มๆ่อนะเ็น้ำาที่เปรอะแ้มใสให้อย่าอ่อนโยน
แบฮยอนยิ้มอบ่อนะเอื้อมมือที่สั่นระริไปรับร่าอ้วนลมอเ็น้อยมาไว้ในอ้อมแนนละ้า
“ลูน้อยอมะม๊า ฮึ!!”
น้ำาหยลบนแ้มอุ้มอทารน้อย
แบฮยอนยิ้มทั้น้ำา้มลสูมวามนุ่มนิ่มอลูน้อยอย่าเท่าเทียมัน้วยวามรัที่มีอยู่เ็มอ
“แอ้!!!” ทั้สอเปร่เสียประสานันและเริ่มิ้นุับออนเป็นแม่พยาบาลสาวและานยอล่ายืนมอ้วยวามยินี
“ั้นอีรึ่ั่วโมิันะเอาเ็ๆไปที่ห้อพัสำหรับเ็นะะ”
านยอลพยัหน้ารับ่อนะเอ่ยอบุามหลัพยาบาลสาว
่อนที่วามะมอไปทีุ่แม่ัวเล้ที่ร้อไห้อแให้ลูน้อยปลอบ
“หยุร้อไ้แล้วน่าุม๊า ไม่เห็นหรอว่าลูเริ่มอแแล้วนะ”
านยอลบีบมูรั้นอุแม่ัว้อยแบฮยอนยู่น่าเพราะหนั่อนะยิ้มออมาเมื่อเ็ๆหาวพร้อมัน
“็นมันีในี่” านยอลเมื่อเห็นว่าแบฮยอนเริ่มไม่ไหวเพราะเ้าสอแฝนี่ัวหนัเหลือเิน
ุม๊าัวเล็นิเียวแ่ทำไมลูถึัวอ้วนลมแบบนี้
“เราะั้ื่อลูอเราว่าอะไรี”
แบฮยอนเอ่ยถาม
“ันิไว้แล้วล่ะ”
“หืม???” ุแม่ว่าพลาสูน้ำมู
และมอานยอลอย่าสสัย
“ื่ออะไหหรอ” านยอลยิ้ม่อนะพยัเพยิไปที่เ้าัวลมที่แบฮยอนอุ้ม
“เ้าหมูทีุ่ม๊าอุ้มื่อปาร์อออน
ส่วนหมูัวนี้ื่อปาร์อุน เป็นไีป่ะ” แบฮยอนาวาว ่อนะพยัหน้าเป็นเ็
้มลหอมแ้มอวบอูมอเ้าหมูน้อยอออน
่อนะโน้มไปหอมแ้มอุนที่อยู่บนออานยอล
“หอมลูแล้วไม่หอมุป๊าบ้าหรอ”
านยอลัพ้ออย่าไม่ริันั
แบฮยอนยิ้มว้า่อนะโน้มัวไปหอมแ้มุพ่อัวโฟอให่ๆ
านยอลยิ้มอย่าพอใ่อนะโมยหอมแ้มุแม่แล้วเลยไปที่เ้าแฝแ่ละน
“ลูอเราน่ารัเนอะ
น่ารัมาเลยล่ะ” แบฮยอนว่า้อนามออีนที่ยืนอุ้มหมูน้อยอุนอยู่้าเีย
“ะไม่ให้ลุน่ารัไ้ยัไ็ุม๊าออะน่ารันานี้ไ”
แ้มใสึ้นสีมพูเรื่อ่อนะหลบาลมโที่มอมาอย่าุน
“ุป๊ารัุม๊านะ”
“แ่ไหน”
“ที่สุ”
“แอ้อออออออ/แอ้อออออออ”
“รวมทั้เ้าลูหมูสอัวนี้้วย”
านยอลว่า่อนะ้มลฟัแ้มนิ่มออุนอย่ามันเี้ยว
แบฮยอนที่มอูอย่ามีวามสุพร้อมับหมูอออนที่มอหน้าุแม่าแป๋ว
..................................................60%.............................................
“แอ้!!”
แบฮยอนยิ้มหวานเมื่อแล้หมูอออนที่หลับอุุไ้สำเร็
อออนน้อยยับัวเล็น้อย่อนะหลับาพริ้มส่วนเ้าหมูัวน้อ็หลับเป็นาย
หลัาที่ินนมมะม๊าแบฮยอนนอิ่ม็พาันหลับอย่าสบายใเิบนแบฮยอนอหมั่นไส้ปนเอ็นูไม่ไ้
“....”
เ้าหมูน้อยที่ลืมาูโลไ้แ่หนึ่อาทิย์แ่ลับอ้วนท้วมะนนเป็นแม่เือบะอุ้มไม่ไหว
อออนยับัวเ้าไปใล้ับน้อ่อนที่ะหาวหวอออมาอย่าน่ารั
แล้วลมทั้สอ้าะทับันนล้นแผละออมาให้วามรู้สึเหมือนมาร์เมลโล่ที่ำลัลนไฟร้อนๆพร้อมเ้าปา
ร่าบาภายใุ้ผู้ป่วยอโรพยาบาลสีฟ้าสใสแย้มยิ้มหวานออมาอย่ามีวามสุ
นิ้วเรียวไล้ามโรหน้าลมนิ่มอย่าสสนุสนาน่อนะ้มลหอมแ้มนิ่มอสอแฝอย่ารัใร่
แ่ไม่ทันไร็้อเบ้หน้า้วยวามเ็บปวที่บาแผลรท้อน้อย
“อ๊ะ!!” แบฮยอนร้อออมาเบาๆ่อนะล้มัวลนอน
ล่อมเ้าแฝัวลมที่เริ่มะยับัวื่น
เียที่โรพยาบาลนี่่อน้าให่เลยไม่เป็นปัหาสำหรับลูน้อยทั้สอและแบฮยอนที่ะนอน้วยัน
“อือ อื้มมม”
พลาฮัมเพลล่อมเสียหวาน มือบาเอื้อมไปบที่้นลมเบาๆ เ้าแฝพี่ยับัวเ้าุอแม่่อนะหลับไปอีรอบ
แร๊
านยอลที่มือถืออพะรุพะรัเินอย่าแผ่วเบาเ้ามาในห้อพัอแบฮยอน่อนะเห็นุแม่ัวน้อยนอนหลับปุ๋ยโยมีเ้าแฝทั้สอเป็นแนนำ
หมูอออนที่นอนุออแบฮยอนและอุน็นอนแผ่ินพื้นที่เบียัวลมๆใส่แฝพี่
“ฮึ” ร่าสูเินเอาอที่ื้อมาวาไว้ที่โ๊ะ
มีทั้อาหาราวหวานและออบอแบฮยอนเยอะแยะที่านยอลแวะื้อมาระหว่าทา
ร่าสู้มลสูมวามหอมาุแม่ัวน้อยและลูแฝทั้สอ แ่พอมุที่แ้มนิ่มอหมูอุน็ูเหมือนับเ้าัวะไม่พอใลืมามอนเป็นพอาแป๋ว่อนะแบะปาเหมือนะร้อไห้
“ู่วววว
ไม่ร้อนะเ้าหมูน้อย” มือหนาบ้นออุนเบาๆหวัล่อมให้เ้าัวลมหลับาล่อนที่ะแผเสียร้อ้า
าเล็เยิ้มๆ่อนะ่อยๆหลับลเ่นเิมพร้อมับานยอลที่ถอนหายใพรือย่าโล่อ
ร่าสูเินไปนั่ที่โฟาที่อนนี้มันลายเป็นที่นอนให้เาเสียแล้ว
ร่าสูโยอ้ายวาลายวามเมื่อยล้า สอสามวันมานี้านยอล้อลับไปทำานเพราะมีไ์านใหม่เ้ามาเป็นานให่ที่บริษัททุ่มเินสร้าสุๆึ่ผลอบแทนที่ไ้มานั้นอาะทำให้บริษัทยายสาาใหม่ไ้อีสอสาาเลยที่เียวและานให่านนี้เป็นานยอลที่มีหน้าที่รับผิอบทั้ารสร้าและออแบบ
านยอลหาวหวอ่อนะหยิบานที่ั่้าอัวเอึ้นมาทำ่อเพื่อรอใหุ้แม่ัวน้อยื่นและะไ้ทาน้าวัน
าม้อที่ัวหนัสือในเอสารอย่าั้ใพร้อมับหัวิ้วที่มวเป็นพัๆ
Rrrrrrr
านยอลรับสายโทรศัพท์อย่ารวเร็วเพราะลัวว่าแบฮยอนและลูะื่น
มือหนายโทรศัพท์เรื่อบาแนบหู
“รับ...ไมม่มีปัหาอะไรใ่ไหมรับ...รับ...สะวรับ...รับ...อบุรับ”
หลัาที่วาสาย็เหลือบมอใบหน้าหวานที่หลับาพริ้มอยู่บนเีย่อนที่ะยิ้มออมาน้อยๆ
านยอลที่านยอลรับานให่อบริษัทานนี้เพราะอนนี้เามีแพลนะสร้าบ้านหลัให่ให้แบฮยอนและลูอยู่
ใรเาะอยาให้เมียับลูอยู่ในห้อสี่เหลี่ยมแบๆัน
านยอลิเรื่อนี้อยู่หลายวัน่อนะัสินใื้อที่ินที่เานเมือในราาหลายล้านพร้อมับออแบบบ้านเอและวบุมารทำานอ่าเรียไ้ว่าทุ่มสุๆ
และอนนี้บ้านหลันั้นำลัอยู่ในั้นอนารสร้าและอีไม่นานที่มันะเสร็
ร่าสูอยาให้แบฮยอนเป็นนแ่ภายในบ้านเพราะแบฮยอนเป็นนน่ารัอ่อนหวาน
บ้านอเราะน่าอยู่และอบอุ่นไม่เบา
...บ้านอเรา
รออีไม่นานหรอนะแบฮยอน
“านยอล ลับมาแล้วหรอ”
เสียหวานอแบฮยอนปลุอีนให้หลุาภวั์วามิ านยอลเินไป้าเียมอร่าบาที่เอามือยี้าเหมือนเ็ๆ
“รับ”
ร่าสูว่า่อนะเลี่ยปอยผมที่ปรหน้าปราแบฮยอนออ
่อนะุมพิที่ปาอิ่มเบาๆหนึ่ที่
“นึว่าวันนี้ะลับึเหมือนเมื่อวานอี”
แบฮยอนว่าเพราะเมื่อวานว่าานยอละลับ็ปาไปีหนึ่ร้อนถึร่าบาที่นั่รอเป็นั่วโมๆอแเหมือนเ็น้อปลอบันอีนานว่าะไ้หลับ็ปาเ้าไปีสาม
“วันนี้เอาานลับมาทำ้วยน่ะ
อืม วันนี้ื้ออินมาฝาเยอะเลยทแทนที่เมื่อวานลับึ”
แบฮยอนาลุวาวเมื่อไ้ยินำว่าอินนอีนอไม่ไ้ที่ะ้มลฟัแ้มนิ่มอีรั้
“ื้ออออ พอเลยๆเหม็นเหื่อ”
านยอลเอามือเท้าับอบเีย่อนะโน้มหน้าไปหาแบฮยอนทที่โยัวหลบ
“เหม็นริหรอ หือ”
“หมะ เหม็นสิ อ๊ะ”
านยอล้มลัริมฝีปาล่าอแบฮยอนอย่ามันเี้ยวนุแม่หน้าร้อนผ่าวอย่าน่ารั
“เหนื่อยัเลย วันนี้น่ะานเยอะมาเลย”
ร่าสูทิ้ศีรษะพิไหล่บา่อนะถอนหายใออมาอย่าเหนื่อยอ่อน
แบฮยอนเมื่อเห็นว่าานยอลเหนื่อยริเลยยมือึ้นลูบแผ่นหลัว้าปลอบใ
“อำลัหน่อยสิ”
“ไม่ให้”
“ะเอา”
มีหรือที่แบฮยอนะทนสายาเว้าวอนาอีนไ้ ร่าเล็โน้มใบหน้าออีนลมา่อนะุมพิเบาๆที่หน้าผาออีน
“พอไหม”
“พอ็ไ้”
านยอลว่า่อนะมูลบนแ้มเนียนใสอีรั้
“เหนื่อยมาเลยหรอ”
มือบาลูบไล้ไปามโรหน้าออีนอย่าอ่อนหวาน
านยอลพยัหน้าพร้อมับเอียแ้มไปแนบิับมือนิ่มพร้อมับหลับาพริ้ม
“อือ เรีย้วย”
“อ่อ
ไม่น่าล่ะหัวถึล้านว่าเิมอี”
“ย่า แบฮยอน”
โป๊
“โอ๊ยย!!”
“แอ้ออออออออออ!!!!”
“แอ้ออออออออออ!!!!”
มือหนาเลเบาๆที่หน้าผามน่อนที่แบฮยอนะร้อว้วยวามใพร้อมับเสียร้ออเ้าหมูน้อยที่แผลั่น
นุป๊าและุม๊าพาันใ
“โอ๋ๆๆๆ ไม่ร้อนะลู”
แบฮยอนรีบอุ้มอออนึ้นมาแนบอ่อนะโยไปมา านยอล็เินอ้อมไปอุ้มอุนึ้นมาและพาเินรอบห้อ
“แอ้ออออ”
“ไม่ร้อนะนี”
มือหนาประอร่าลมึ้นมาอย่าเบามือพร้อมับเอ่ยบอเสียนุ่ม
“โอ๋
หมูน้อยไม่ร้อนะรับบ”
แบฮยอน้มลหอมแ้มที่เปียน้ำาฟอให่่อนะโยัวไปมาอีรั้
“อือออ” ไม่นานสอแฝ็สบลทัุ้ปาและุม๊าพาันถอนหายใเฮือให่
“ให้ายสิ”
านยอลว่าพร้อมับมอหน้าอุนน้อยที่มอเาอบาแป๋วใส
“โอ้ อะอ๋อยอ้าอ่ะ(อร่อยมาอ่ะ)
ำๆๆ” หลัาที่แบฮยอนื่นไ้ไม่นาน็้อุลีุอปลอบเ้าหมูอ้วนที่พอื่นมาปุ๊บ็อแปั๊บทำใหุ้แม่ัวน้อยเสียพลัานไปมาเลยทีเียวับารล่อมเ้าแฝสอให้สบล
และหลัานั้นไม่นานุรพยาบาล็พาเ้าแฝไปที่ห้อสำหรับเ็อ่อนทำให้านยอลและแบฮยอนมีเวลาพัินอาหารัน
“่อยๆิน็ไ้”
านยอลปรามพลาหยิบระาษทิู่เ็ราบแิมิที่แ้มอแบฮยอนออ
ร่าบาเยหน้าึ้นยิ้มาหยี่อนะลมือินอาหารเียบๆ
“วันนี้ใรมาอยู่เป็นเพื่อน”
านยอลถาม
“ลู่หานน่ะ
วันนี้ลู่หานอบนมมาให้ิน้วย อร่อยมาเลย” านยอลยิ้มเอ็นู ร่าบาที่อนนี้ินอย่าับแร้ลั้าวหน้าแะหรี่่อปาอีน
“ป้อน”
ให้ายสิแบฮยอนนะแบฮยอน
“มานั่นี่สิานยอล”
หลัาที่ร่าสูเลียร์านเสร็เรียบร้อย็ไ้เวลาเ้านอนพอี
ุแม่ัวน้อยที่นัู่วาไรี้อยู่หันมาบลที่เียปุๆเรียานยอล
“ร้าบบบ”
แบฮยอนเอนัวบับไหล่หนา ถูไถหัวเล็เบาๆอย่าอ้อนๆ
“มีอะไรล่ะ หืมม”
“เปล่า
เห็นว่าวันนี้นายเหนื่อยมาหลายวัน็ะให้ราวัลนเ่ไ” แบฮยอนว่า
“หันหลัๆ”
ร่าสูทำามอย่าว่า่าย ห่อนที่มือบาะวาแหมะที่ไหล่หนา
ออแรบีบเบาๆให้อีนไ้ผ่อนลาย
“อืมมมม”
“ูมาาทีวีน่ะ
เาว่านวแบบนี้แล้วะผ่อนลาย” านยอลยิ้มับวามน่ารัอแบฮยอนที่เอาใใส่ทุเรื่ออเา
แรอมือที่บีบลมาอย่าสม่ำเสมอทำเอาเลิ้มไ้่ายๆเลยทีเียว
ฟุ่บ
“อ๊ะ!!
ทำอะไรน่ะ” แบฮยอนเหวลั่น เมื่ออีฝ่ายพลิัวันแบฮยอนนอนลบนเียพร้อมับึ้นร่อมไว้
“ไม่อยาให้นวไหล่
อยาให้นวอย่าอื่นมาว่า” ร่าสูมอนใ้ร่า้วยสายาเร่าร้อน
“าน...อื้ออออ เบาๆนะ”
“รับทราบรับ”
แล้วืนนี้็ผ่านพ้นไปอีืนพร้อมับเสียราหวานที่ัออมาเป็นระยะ...
อันยอ ายละรอบรัวนี้น่ารัันริเียว ุพ่อนี่็ปาหวานะเินแทนเลย รอบรัวสุสันนนน
อะฮึม!!! ้ออโทษรี์ทุน้วยนะที่เ้ามาอัพ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ไม่อยาแ้ัวอะไรแ่็อยาให้เ้าใเ้า้วยเพราะว่า่วนี้ทั้เรียนทั้ิวหนัมาริๆและอนนี้ำลัเรียนภาษา้วยัวเออยู่เลยไม่่อยมีเวลามาอัพให้
อโทษริๆน้าาาาาาาาา
เอนอยรีิ้นะ
ความคิดเห็น