[ตีพิมพ์กับ สำนักพิมพ์ B2S] When the winter come again เมื่อปลายหนาวกลับมาอีกครั้ง [END]

                    สวัสดีค่ะ เรื่องนี้เป็นนิยาย ชายรักชาย นะคะ ถ้าใครที่ตามมาจากเรื่องเก่าโปรดระมัดระวัง 555+

               ที่มาของเรื่องนี้ไม่รู้ว่าไปมายังไงเหมือนกันค่ะ อยู่ดีๆ พลอตมันก็วิ่งเข้ามาในหัว ลองๆ อ่านก่อนแล้วกันนะคะ ชอบก็ตามเลยจ้า

ถ้าช่วยคอมเมนต์สนับสนุนด้วยจะดีใจมากกกก และขอให้ทุกคนมีความสุขกับเรื่องนี้นะคะ 

ติดตามนักเขียนได้ที่   twiter   @aliizie

          ชีวิตที่แล้วปลายหนาวถูกน้ำอิงพี่ปีสามที่แสนน่ารัก น่าเอ็นดูของคณะ ใช้คำว่ารุ่นน้องที่สนิทที่สุดและเป็นอนาคตแฟนหากเจ้าตัวเลิกกับใครคนนั้นมาพันธนาการเขาไว้ และเขาตอนนั้นเพียงเพราะความโง่งม มืดมนจนไม่สนิทกับใคร เมื่อมีคนที่เป็นเหมือนแสงสว่างอย่างน้ำอิงเข้ามาในชีวิตเขาจึงกอดไว้ไม่ปล่อย ยอมทำทุกอย่างโดยไม่ลืมตามาดูความเป็นจริงสักนิด หากแต่สุดท้ายวันที่เขาต้องมาตามใช้หนี้ ตามแก้ปัญหาให้น้ำอิงกับแฟนมาตลอดจนกระทั่งต้องมาตายเพราะเรื่องราวที่คนทั้งคู่่ก่อ ก็ทำให้เขารู้ว่า นอกจากเป็นไอ้โง่ไว้ให้หลอกใช้แล้ว เขาก็ไม่ได้เป็นอะไรสำหรับน้ำอิงเลย เมื่อได้ชีวิตใหม่มาในคราวนี้ ปลายหนาวเพียงหวังว่าจะใช้ชีวิตให้ดี ดูแลยาย ดูแลคนที่ดีกับตัวเองจริงๆ รักตัวเองให้มากๆ และเลิกที่จะรักใคร เลิกเอาความรักของตัวเองไปผูกไว้กับใคร

พุทธรักษาติดใจกับรุ่นน้องที่เจอกันโดยบังเอิญ หากแต่ความน่ารักเล็กๆ น้อยๆ ที่ได้รู้กลับทำให้สายตาที่มองน้องเปลี่ยน ขาลุยอย่างพุทธรักษาเลยไม่ลังเลสักนิดที่จะรุกคืบเข้าใกล้ ก่อนจะตะล่อมค่อยๆ ครอบครองหัวใจน้องทีละนิดๆ เพื่อพิสูจน์ให้น้องรู้ว่าความรักจริงๆ น่ะเป็นเช่นไร!

หลังจากบทจูบนั้นสิ้นสุด ใบหน้าของปลายหนาวเต็มไปด้วยห้วงอารมณ์รุนแรง หากพุทธรักษาเพียงแต่ยิ้ม นิ้วเรียวยกขึ้นลูบไล่ไปตามรอยขมวดมุ่นระหว่างคิ้วเข้ม ปลายหนาวหลับตารับสัมผัสนั้น เหมือนจะจดจำมันไว้ให้นานที่สุด ดวงตากระพริบเปิดแล้วประสานนิ่ง มือหนาข้างหนึ่งคว้าจับนิ้วของเขาไว้ ก่อนเอียงหน้าไปแตะริมฝีปากที่ปลายนิ้วนั้นแผ่วเบา

“ผม...ไม่มั่นใจเลย ไม่มั่นใจเรื่องของเราสักนิด ผมรู้แค่ผมไม่รังเกียจพี่ ไม่เลย แต่..."

"ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไรปลายหนาว ไม่ต้องคิดอะไร" เสียงทุ้มนุ่มกระซิบอยู่ชิดริมฝีปาก “แค่ปล่อยมันเป็นไป ปล่อยให้ความรู้สึกนี้พาเราไปจนสุดทาง” จมูกโด่งลดลงซุกไซ้ข้างแก้มขาว ริมฝีปากนุ่มๆ แตะเบาที่เปลือกตา ก่อนจะจ้องลึกลงไปในแววตาของอีกคน

“พี่สัญญาไม่ได้ว่าจะอยู่ด้วยกันจนวันตาย พี่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น 

...พี่รู้แค่ตอนนี้ เวลานี้ ทั้งหมดของพี่เป็นของเรา...เป็นของปลายหนาวคนเดียว"

ดวงตาของพุทธรักษาเปิดเปลือยทุกความรู้สึกที่มีจนทำให้ปลายหนาวรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่าง... บางอย่างที่เอ่อท้นขึ้นมาจากอก เต็มตื้นขึ้นมาถึงคอ และกำลังทะลักล้นออกมาทางกระบอกตา

พุทธรักษายกแขนขึ้นกอดรอบคอปลายหนาวดึงมาซบไว้กับอก 

ปลายหนาวกอดร่างในอ้อมแขนไว้แน่น แล้วร้องไห้....เขารู้สึกเหมือนความรักที่ครั้งหนึ่งเขาเคยมีให้กับน้ำอิงกลับมาเต้นเร่าอยู่ในร่าง ความรักที่เขาคิดว่าเขาอาจจะไม่มีวันที่จะมอบให้ใครได้อีก ความรักที่คิดว่าจะมอบให้เพียงคนในครอบครัวตอนนี้ กลับเป็นพุทธรักษาที่คว้ามันไป 

...และเขารู้ว่าพุทธรักษาก็มอบความรักแบบเดียวกันนั้นให้เขาไม่ต่างกัน…

พุทธรักษาคลายตัวออกจากอ้อมกอด ใช้ปลายนิ้วไล่กรีดน้ำตาจากแก้ม และปากอุ่นก็เลื่อนลงประกบอีกครั้ง..ผละออก แล้วประทับจุมพิตลงใหม่ คราวนี้หนักแน่น และเรียกร้องกว่าเดิม

“มองพี่ ปลายหนาวมองมาที่พี่”

ประโยคคำสั่งออดอ้อนจนใจสั่น

“จูบพี่”

อีกครั้งที่ปากร้อนผ่าวประกบลงมา

“...เป็นเจ้าของพี่...เป็นของพี่...ของพี่คนเดียว”

ปลายหนาว อธิกสุรทิน บุญมาก

ชายหนุ่มที่ย้อนกลับมาในช่วงชีวิตมหาวิทยาลัยอีกครั้ง ความปรารถนาสูงสุดในชีวิตนี้ คือสะสมแต้มบุญให้ได้มากๆ มีความเชื่อว่าตัวเองใช้แต้มบุญในชีวิตไปกับการเกิดใหม่แล้ว

 

       

Z Y C L O N