นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์การอ่าน
ที่ดียิ่งขึ้นผ่านแอปนิยาย Dek-D
ที่ดียิ่งขึ้นผ่านแอปนิยาย Dek-D
He is My bodyguard. ตกหลุมรักคุณบอดี้การ์ดสุดเพี้ยน
ผู้เข้าชมรวม
2,361
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
2.36K
หมวด : แฟนฟิคเกาหลี
อัปเดตล่าสุด : 7 มี.ค. 59 / 18:44 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
สวัสดีค่ะ เรามีฟิคมาให้อ่านด้วยนะค่ะ เราแต่งเองค่ะ ชื่อเรื่อง He is My bodyguard. VKOOK
O W E N TM.
ฟิคเรื่องนี้เป็นแนว ช x ช
รับไม่ได้กรุณากดปิดค่ะ
เมื่อชีวิตที่แสนจะสงบสุขของ
จอน จองกุก ต้องพังทลายลงเมื่อพ่อ ของเขาที่เป็นเจ้าของบริษัทสื่อมวลชนชื่อดังต้องไปพัวพันกับเจ้าพ่อคดีค้ายารายใหญ่เข้า เพื่อความปลอดภัยของ ลูกชายที่รักพ่อของจองกุกได้จ้างบอดี้การ์ดที่บอกได้เลยว่าเพี้ยนสุดๆ จองกุกจะทำยังไงในเมื่อเขาอยากจะช่วยพ่อและหนีออกจากบอดี้การ์ดคนนี้ ติดตามความสนุกได้ใน
'He is my bodyguard ตกหลุมรักคุณบอดี้การ์ดสุดเพี้ยน'
ฝากติดตามด้วยนะค่ะ :)
เม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ
ผลงานอื่นๆ ของ minnie_artid ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ minnie_artid
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
"หนุกอ่ะ"
(แจ้งลบ)ณ.เวลา17.00น.ของวันนี้ "เอ่อ นายกลับบ้านกับใครหรอ?" ผมถามยุนกิที่ตอนนี้ยืนนิ่งอยู่ที่ประตูรั้วโรงเรียน "อะ..เอ่อ ที่จริงคุณพ่อมารับหน่ะ แต่ท่านพึ่งจะโทรมาบอกเมื่อกี้ว่าติดธุระ จริงๆ เลยให้ผมนั่นรถเมล์กลับ" ยุนกิตอบผม "อ่าว แล้วทำไมไม่รีบไปขึ้นรถเมล์ล่ะ ช้าไปเดี๋ยวก็ไม่มีรถกลับหรอก" "อ่ะ...เอ่อ ผะ..ผมไม่รู้จริงๆว่าต้องเดินไป ขึ้นที่ตรงไหน เ ... อ่านเพิ่มเติม
ณ.เวลา17.00น.ของวันนี้ "เอ่อ นายกลับบ้านกับใครหรอ?" ผมถามยุนกิที่ตอนนี้ยืนนิ่งอยู่ที่ประตูรั้วโรงเรียน "อะ..เอ่อ ที่จริงคุณพ่อมารับหน่ะ แต่ท่านพึ่งจะโทรมาบอกเมื่อกี้ว่าติดธุระ จริงๆ เลยให้ผมนั่นรถเมล์กลับ" ยุนกิตอบผม "อ่าว แล้วทำไมไม่รีบไปขึ้นรถเมล์ล่ะ ช้าไปเดี๋ยวก็ไม่มีรถกลับหรอก" "อ่ะ...เอ่อ ผะ..ผมไม่รู้จริงๆว่าต้องเดินไป ขึ้นที่ตรงไหน เฮะๆ" ยุนกิหัวเราะแห้งๆให้ผม "ฮะฮ่า ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจว่านายเป็นเด็กใหม่ งั้นตอนนี้นายก็โชคดีสุดๆเลยล่ะ" ยุนกิทำสีหน้างงเล็กน้อยเมื่อผมพูด "หมายความว่าไงครับ" "เพราะว่าฉันก็นั่งรถเมล์กลับด้วยนะสิ งั้นรีบไปกันเถอะ" พูดจบผมก็จับมือยุนกิ แล้วลากไปทันที "ขอบคุณนะครับ" "ไม่เป็นไรน่า" ผมวิ่งไปเรื่อยๆ แล้วหยุดที่ป้ายรถเมล์ "ยังไม่ออกทีครับ^_^"ยุนกิยิ้มตาหยีเมื่อเห็นรถเมล์จอดอยู่ "ขึ้นก่อนสิ" ผมดันหลังของยุนกิให้ขึ้นรถเมล์ไปก่อน "ว่าแต่บ้านนายไกลมั้ยยุนกิ" ผมถามทันทีเมื่อนั่งลงที่เบาะรถเมล์ "อ่อ ไม่ไกลหรอก ถัดไปประมาณห้าป่้าย ก็ถึงครับ" นั่น สาบานสิว่าไม่ไกล- -^ "เห้ย จริงอ่ะ เหมือนกันเลย^_^" "โอ้ว จริงหรอครับ ดีจังเลย" ยุนกิพูดแล้วยิ้มตาหยี ตึกตัก ตึกตัก หัวใจผมเต้นรัว เหมือนมันกำลังจะระเบิด ในไม่ช้า ผมเอามือมาจับหน้าอกตัวเองเอาไว้ บ้าน่า! นี่ผมเป็นอะไรของผม โรคหัวใจกำเริบหรอ?แต่ผมไม่ได้เป็นโรคหัวใจซักหน่อย "เป็นอะไรหรอ?" ยุนกิถามผม สีหน้าเขาดูเป็นห่วงจริงๆ "ไม่รู้สิ อยู่ๆหัวใจมันก็เต้นเร็วแปลกๆ สงสัยลมเย็นมั้ง"ยุนกิเลิกคิ้วขึ้น เพราะถ้าเป็นผม ผมก็งงเหมือนกันว่ามันเกี่ยวกับลมเย็นตรงไหน เห้อ ทำไงได้ ขนาดตัวผมเองผมก็ยังไม่รู้เหมือนกัน อะไรที่พอจะตอบไปได้ ผมก็ตอบไปทั้งนั้นเเหละ "อ่อๆ ที่จริงเรียกผมว่าชูก้าก็ได้นะครับ" ชูก้างั้นหรอ ชื่อสมกับหน้าตาจริงๆ คนอะไรไม่รู้หน้าหวานอย่างกับผู้หญิง "อ่อ ได้สิ ชูก้า^_^" ผมพูดพร้อมกับยิ้มให้ "เอ่อ เจโฮปเป็นอะไรกับจะ...จองกุกหรอครับ" ห้ะ!!! ถามแบบนี้อย่าบอกนะว่า.... "นี่นายคิดว่าฉันกับจองกุกเป็นแฟนกันงั้นหรอ!" ผมพูดอย่างอารมณ์เสีย "ขะ...ขอโทษครับ" ชูก้าพูดพรางทำหน้าตาเหมืิอนกำลังจะร้องไห้ ซึ่งมันทำให้เรเวลความโกรธ ของผมลดลงทันที "ไม่เป็นไรๆ ไอ่ฉันก็แค่ตกใจหน่ะ ฮะฮ่า" "ครับ" "ไอ้กุกกับฉันเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยประถม อาจจะเป็นเพราะพ่อแม่ของเรา รู้จักกัน หรือว่านิสัยเราเข้ากันนี้เเหละ เราเลยสนิทกัน" "...." "นี่จะบอกให้นะ ฉันไม่ชอบไอ้บ้าจอบยื่น นั่นหรอกนะ"ผมพูดแล้วทำท่าฟันจอบ "เอ่อ...จะว่าไปของพี่ก็ไม่ใช่น้อยนะครับ" ผมหุบฟันทันทีเมื่อได้ยินชูก้าพูด "..." "ฮะฮ่า แต่มันก็หล่อนะครับ" ชูก้าหัวเราะเหมือนผม ว่าแต่เมื่อกี้ชูก้าพูดว่าอะไรนะ ผมหล่อหรอ อร๊ายยย เขิ๊นเขิน "อุ๊ย ชูก้านายพูดไรเนี้ย เขิ๊นเขิน" ผมปิดตัวแล้วตีอกชูก้า "-_-^ เจโฮปครับ เคะแตกแล้วครับ" ชะอุ้ย ผมหยุดบิดในทันที "ก็มันเขินจริงๆนี่" "ครับ" "เอ่อ ว่าแต่นายเป็นผู้ชายจริงๆหรอชูก้า" "ชายแท้ครับ" ชายแท้หรอ- -^ ชายแท้ที่ไหนเขาตัวขาวราวผู้หญิง หน้าก็เนียน ขาก็เรียว แถมผอมอีกต่างหาก โอ๊ย นี่ใช่ทอมรึเปล่า "อะ..อ่อ แล้วนายไม่มีเรื่องอะไรจะ บอกฉันเลยหรอ" "มีสิครับ คือผมอยากขะบอกว่า ผมพึ่งย้ายมาจากปูซาน เพราะพ่อผมเขาย้ายมาที่นี่เพราะงาน ผมเลยถูกย้ายมาด้วย มาอยู่นี่ เพราะยังไม่มีเพื่อนซักคนนึง ผมเลยกลัวนิดหน่อยหน่ะครับ ในห้องเรียนหน่ะก็มีแค่วีและก็เจโฮปนี่เเหละที่คุยกับผม ขนาดจองกุก เขายังไม่คุยกับผมเลย" "เอาน่า นายไม่ต้องกลัวเรื่องเพื่อน หรอกนะ เพราะว่านายมาอยู่กับฉันก็ได้" "ผมเกรงใจจองกุกครับ" "หูย นายไม่ต้องเกรงใจไอ้นั่นหรอกนะ เพราะว่ามันเฟรนรี่กับทุกคนเเหละ ที่มันไม่คุยกับนายวันนี้หน่ะ อาจจะเป็นเพราะมันไม่มีเวลามั้ง เพราะว่าวันๆมันเอาแต่คิดเรื่องของวี คิคิ" ผมพูดติดตลก แต่เรื่องวีกับจองกุกนี่ก็น่าคิดนะ ก็รู้หรอกนะว่าวีคือบอดี้การ์ด แต่มันก็ไม่จำเป็นต้องดูแลกันขนาดนี้ก็ได้ เอ่อ จะว่าไปจองกุกก็กำลังคบกับยุนมี อยู่นี้น่า ทำไมช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นมันพูดถึง ยุนมีเลย สงสัยคงจะชอบวีเข้าจริงๆเเล้ว สินะ "จองกุกชอบวีหรอครับ" "ไม่แน่ใจเหมือนกัน ไอ่ฉันก็พูดไปเรื่อยเเเหละ เพราะช่วงนี้เห็นพวกมันสนิทกันแปลกๆ แต่จองกุกมันก็มีแฟนเป็นผู้หญิงนะ ฉันว่าเราเลิกคิดเรื่องนี้กันเถอะ ฮะฮ่าฮ่า" ผมพูดจบก็หัวเราะทันทีซึ่งชูก้าก็หัวเราะตาม ผมกับชูก้าก็ต้องหยุดหัวเราะเมื่อเห็นกระเป๋ารถเมล์ ชูก้ายื่นเงินไปให้กระเป๋ารถเมล์ทันที เปรี๊ยก!! ผมตีมือชูก้าแล้วยื่นไปให้แทน "น่า เดี๋ยวฉันจ่ายให้" ชูก้าได้ยินดังนั้นจึงก้มหน้าลง ผมจับหลังชูก้า "ปะ..เป็นอะไร" "ฮือๆ เจโฮป ทำไมนายถึงได้ดีกับฉัน แบบนี้ ฮึก!ขอบอกเลยนะ มะ..ไม่เคยมีใครดีกับฉับแบบนี้มาก่อนเลย " นึกว่าเป็นอะไร ที่แท้ก็ซึ้งในน้ำใจของ คนหล่อนี่เอง "เอาน่า งั้นนายค่อยเลี้ยงข้าวฉัน"ผมพูด จึงทำให้ชูก้าหยุดร้องแล้วเงยหน้าขึ้นมา "เลี้ยงข้าว?" "ใช่" "ค่ารถเมล์10บาท ให้ผมเลี้ยงข้าวมื้อละ 100?" "ฮ่าฮ่า ล้อเล่นน่า นั่นๆลงป้ายนี้รึเปล่า" ผมชี้ไปที่ป้ายที่จะลงจอด "ใช่ครับ" จากนั้นผมกับชูก้าก็ลงจากรถเมล์ ทันที "บ้านนายอยู่ไหน" ผมถาม "ซอยนี้ครับ" ชูก้าพูดแล้วโบกมือให้ผม ผมเดินตามชูก้าไป "ตามมาทำไมครับ" ชูก้าถาม "เดี๋ยวไปส่ง" "ไม่ต้องครับ เดินไปไม่ถึงห้าสิบก้าวเอง" "มันอันตรายนะ ซอยนี้ยิ่งมืดๆอยู่" ผมพูดแล้วดันหลังชูก้าไป "เจโฮปไม่กลัวผีรึไงซอยนี้ยิ่งมีข่าวคนตายบ่อยๆด้วย" ขนผมลุกซู่ขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินคำว่าผี "ฉะ..ฉันไม่กลัวหรอก" "หรอครับ?" "เออนะสิ ฉันหน่ะออกจะแม๊นแมน กรี๊ดดด!!!" ผมร้องลั่นพร้อมกับปิดตา เมื่อมีตัวอะไรไม่รู้ออกมาจากพุ้มไม้ "-_-^" ผมค่อยลืมตาขึ้นมา และผมก็ต้องอายเพราะสิ่วที่ทำให้ผมตกใจจนหัวใจเกือบจะวายตายนั่นคือแมว "แกรีบไปไกลๆเลยนะ ไอ้แมวบ้า" ผมตะคอกใส่เจ้าแมนจนทำให้มันวิ่งหนีไป "สงสารจัง" "ฉันหรอ เออ อิแมวบ้านั่นทำฉันหัวใจ เกือบวาย" "เปล่าครับ สงสารแมว" "-_-^" "แมววิ่งหนีม้าไปแล๊ว" ชูก้าพูด ให้ตายเถอะ ไอ้ความกวน-ีนนี่เจ้าไปได้แต่ใดมา สงสัยต้องติดจากอิจอบกุกแน่ๆ "ถึงแล้วครับ" ชูก้าพูดแล้วกดกริ่งหน้าบ้าน บ้านของชูก้าใหญ่มาก พ่อของชูก้าต้องเป็นนักธุรกิจแน่ๆ "คุณหนูมาแล้วหรอค่ะ เป็นอะไรบ้างคะ แล้วนั่นใครค่ะ?" ผู้หญิงคนนึงพูดแล้วชี้มาที่ผม "ไม่ต้องมายุ่ง เจโฮปกลับบ้านดีๆนะ" ชูก้าตะหวาดใส่หญิงวัยกลางคน คนนั้นแล้วกลับมาโบกมือให้ผม ผมโบกกลับ แล้วหันหลังเดินไป ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ทำไมชูก้าถึงได้มีท่าทีว่าไม่ชอบใจเธอนัก แต่ดูท่าทีแล้วไม่น่าจะเป็นคนใช้เลย เพราะการแต่งตัวของเธอก็เหมือนกับคุณนายระดับสูง หรือว่า! ใช่ต้องใช่แน่ๆ ตู๊ดๆ ผมต้องหยุดคิดเมื่อโทรศัพท์สั่น "ฮัลโหลครับ" (อิโฮป ทำไมแกยับไม่กลับบ้าน) "อ่อ มาส่งเพื่อนหน่ะ" (ที่ไหน แล้วไปกับรถอะไร แกไม่ได้เอารถไปนี่) "รถเมล์ครับ พอมารับผมด้วยนะ ซอยถัดมาจากป้านโรงเรียนห้าป้ายนะ" (นี่แน่ใจหรอว่าไปส่งเพื่อน อุตส่าห์แถกเงิงไปส่งนะแก) "ก็เพื่อนผมมันบอบบางนี่ ขืนถูกไอ้พวกชอบเพศเดียวกันมาเห็นเข้า มันไม่ลากเพื่อนผมเข้าโพลงหญ้าหรอ" (แหมๆ ลูกผู้ชายจริงๆ งั้นแกรอนั่นนะ จะรียไปรับ ตู๊ดๆ) พูดจบพี่ผมก็วางายทันที ก็อย่างที่ผมคุยกับพี่ผม ที่จริงบ้าผมไม่ได้อยู่แถวนี้หรอก แต่เห็นชูก้าตัวเล็กบอบบางเลยมาส่ง เป็นไง ผมแม๊นแมนใช่มะ(ใช่ ถ้าตัดตอนที่แมวพุ่งออกมาจากพุ้มหญ้าอะนะ- -) ผมยืนรอพี่ผมที่ป้ายรถเมล์ พร้อมกับคิดเรื่องของชูก้า..... อ่านน้อยลง
Kim_Flame | 5 ธ.ค. 58
-
4
-
1
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยม"หนุกอ่ะ"
(แจ้งลบ)ณ.เวลา17.00น.ของวันนี้ "เอ่อ นายกลับบ้านกับใครหรอ?" ผมถามยุนกิที่ตอนนี้ยืนนิ่งอยู่ที่ประตูรั้วโรงเรียน "อะ..เอ่อ ที่จริงคุณพ่อมารับหน่ะ แต่ท่านพึ่งจะโทรมาบอกเมื่อกี้ว่าติดธุระ จริงๆ เลยให้ผมนั่นรถเมล์กลับ" ยุนกิตอบผม "อ่าว แล้วทำไมไม่รีบไปขึ้นรถเมล์ล่ะ ช้าไปเดี๋ยวก็ไม่มีรถกลับหรอก" "อ่ะ...เอ่อ ผะ..ผมไม่รู้จริงๆว่าต้องเดินไป ขึ้นที่ตรงไหน เ ... อ่านเพิ่มเติม
ณ.เวลา17.00น.ของวันนี้ "เอ่อ นายกลับบ้านกับใครหรอ?" ผมถามยุนกิที่ตอนนี้ยืนนิ่งอยู่ที่ประตูรั้วโรงเรียน "อะ..เอ่อ ที่จริงคุณพ่อมารับหน่ะ แต่ท่านพึ่งจะโทรมาบอกเมื่อกี้ว่าติดธุระ จริงๆ เลยให้ผมนั่นรถเมล์กลับ" ยุนกิตอบผม "อ่าว แล้วทำไมไม่รีบไปขึ้นรถเมล์ล่ะ ช้าไปเดี๋ยวก็ไม่มีรถกลับหรอก" "อ่ะ...เอ่อ ผะ..ผมไม่รู้จริงๆว่าต้องเดินไป ขึ้นที่ตรงไหน เฮะๆ" ยุนกิหัวเราะแห้งๆให้ผม "ฮะฮ่า ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจว่านายเป็นเด็กใหม่ งั้นตอนนี้นายก็โชคดีสุดๆเลยล่ะ" ยุนกิทำสีหน้างงเล็กน้อยเมื่อผมพูด "หมายความว่าไงครับ" "เพราะว่าฉันก็นั่งรถเมล์กลับด้วยนะสิ งั้นรีบไปกันเถอะ" พูดจบผมก็จับมือยุนกิ แล้วลากไปทันที "ขอบคุณนะครับ" "ไม่เป็นไรน่า" ผมวิ่งไปเรื่อยๆ แล้วหยุดที่ป้ายรถเมล์ "ยังไม่ออกทีครับ^_^"ยุนกิยิ้มตาหยีเมื่อเห็นรถเมล์จอดอยู่ "ขึ้นก่อนสิ" ผมดันหลังของยุนกิให้ขึ้นรถเมล์ไปก่อน "ว่าแต่บ้านนายไกลมั้ยยุนกิ" ผมถามทันทีเมื่อนั่งลงที่เบาะรถเมล์ "อ่อ ไม่ไกลหรอก ถัดไปประมาณห้าป่้าย ก็ถึงครับ" นั่น สาบานสิว่าไม่ไกล- -^ "เห้ย จริงอ่ะ เหมือนกันเลย^_^" "โอ้ว จริงหรอครับ ดีจังเลย" ยุนกิพูดแล้วยิ้มตาหยี ตึกตัก ตึกตัก หัวใจผมเต้นรัว เหมือนมันกำลังจะระเบิด ในไม่ช้า ผมเอามือมาจับหน้าอกตัวเองเอาไว้ บ้าน่า! นี่ผมเป็นอะไรของผม โรคหัวใจกำเริบหรอ?แต่ผมไม่ได้เป็นโรคหัวใจซักหน่อย "เป็นอะไรหรอ?" ยุนกิถามผม สีหน้าเขาดูเป็นห่วงจริงๆ "ไม่รู้สิ อยู่ๆหัวใจมันก็เต้นเร็วแปลกๆ สงสัยลมเย็นมั้ง"ยุนกิเลิกคิ้วขึ้น เพราะถ้าเป็นผม ผมก็งงเหมือนกันว่ามันเกี่ยวกับลมเย็นตรงไหน เห้อ ทำไงได้ ขนาดตัวผมเองผมก็ยังไม่รู้เหมือนกัน อะไรที่พอจะตอบไปได้ ผมก็ตอบไปทั้งนั้นเเหละ "อ่อๆ ที่จริงเรียกผมว่าชูก้าก็ได้นะครับ" ชูก้างั้นหรอ ชื่อสมกับหน้าตาจริงๆ คนอะไรไม่รู้หน้าหวานอย่างกับผู้หญิง "อ่อ ได้สิ ชูก้า^_^" ผมพูดพร้อมกับยิ้มให้ "เอ่อ เจโฮปเป็นอะไรกับจะ...จองกุกหรอครับ" ห้ะ!!! ถามแบบนี้อย่าบอกนะว่า.... "นี่นายคิดว่าฉันกับจองกุกเป็นแฟนกันงั้นหรอ!" ผมพูดอย่างอารมณ์เสีย "ขะ...ขอโทษครับ" ชูก้าพูดพรางทำหน้าตาเหมืิอนกำลังจะร้องไห้ ซึ่งมันทำให้เรเวลความโกรธ ของผมลดลงทันที "ไม่เป็นไรๆ ไอ่ฉันก็แค่ตกใจหน่ะ ฮะฮ่า" "ครับ" "ไอ้กุกกับฉันเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยประถม อาจจะเป็นเพราะพ่อแม่ของเรา รู้จักกัน หรือว่านิสัยเราเข้ากันนี้เเหละ เราเลยสนิทกัน" "...." "นี่จะบอกให้นะ ฉันไม่ชอบไอ้บ้าจอบยื่น นั่นหรอกนะ"ผมพูดแล้วทำท่าฟันจอบ "เอ่อ...จะว่าไปของพี่ก็ไม่ใช่น้อยนะครับ" ผมหุบฟันทันทีเมื่อได้ยินชูก้าพูด "..." "ฮะฮ่า แต่มันก็หล่อนะครับ" ชูก้าหัวเราะเหมือนผม ว่าแต่เมื่อกี้ชูก้าพูดว่าอะไรนะ ผมหล่อหรอ อร๊ายยย เขิ๊นเขิน "อุ๊ย ชูก้านายพูดไรเนี้ย เขิ๊นเขิน" ผมปิดตัวแล้วตีอกชูก้า "-_-^ เจโฮปครับ เคะแตกแล้วครับ" ชะอุ้ย ผมหยุดบิดในทันที "ก็มันเขินจริงๆนี่" "ครับ" "เอ่อ ว่าแต่นายเป็นผู้ชายจริงๆหรอชูก้า" "ชายแท้ครับ" ชายแท้หรอ- -^ ชายแท้ที่ไหนเขาตัวขาวราวผู้หญิง หน้าก็เนียน ขาก็เรียว แถมผอมอีกต่างหาก โอ๊ย นี่ใช่ทอมรึเปล่า "อะ..อ่อ แล้วนายไม่มีเรื่องอะไรจะ บอกฉันเลยหรอ" "มีสิครับ คือผมอยากขะบอกว่า ผมพึ่งย้ายมาจากปูซาน เพราะพ่อผมเขาย้ายมาที่นี่เพราะงาน ผมเลยถูกย้ายมาด้วย มาอยู่นี่ เพราะยังไม่มีเพื่อนซักคนนึง ผมเลยกลัวนิดหน่อยหน่ะครับ ในห้องเรียนหน่ะก็มีแค่วีและก็เจโฮปนี่เเหละที่คุยกับผม ขนาดจองกุก เขายังไม่คุยกับผมเลย" "เอาน่า นายไม่ต้องกลัวเรื่องเพื่อน หรอกนะ เพราะว่านายมาอยู่กับฉันก็ได้" "ผมเกรงใจจองกุกครับ" "หูย นายไม่ต้องเกรงใจไอ้นั่นหรอกนะ เพราะว่ามันเฟรนรี่กับทุกคนเเหละ ที่มันไม่คุยกับนายวันนี้หน่ะ อาจจะเป็นเพราะมันไม่มีเวลามั้ง เพราะว่าวันๆมันเอาแต่คิดเรื่องของวี คิคิ" ผมพูดติดตลก แต่เรื่องวีกับจองกุกนี่ก็น่าคิดนะ ก็รู้หรอกนะว่าวีคือบอดี้การ์ด แต่มันก็ไม่จำเป็นต้องดูแลกันขนาดนี้ก็ได้ เอ่อ จะว่าไปจองกุกก็กำลังคบกับยุนมี อยู่นี้น่า ทำไมช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นมันพูดถึง ยุนมีเลย สงสัยคงจะชอบวีเข้าจริงๆเเล้ว สินะ "จองกุกชอบวีหรอครับ" "ไม่แน่ใจเหมือนกัน ไอ่ฉันก็พูดไปเรื่อยเเเหละ เพราะช่วงนี้เห็นพวกมันสนิทกันแปลกๆ แต่จองกุกมันก็มีแฟนเป็นผู้หญิงนะ ฉันว่าเราเลิกคิดเรื่องนี้กันเถอะ ฮะฮ่าฮ่า" ผมพูดจบก็หัวเราะทันทีซึ่งชูก้าก็หัวเราะตาม ผมกับชูก้าก็ต้องหยุดหัวเราะเมื่อเห็นกระเป๋ารถเมล์ ชูก้ายื่นเงินไปให้กระเป๋ารถเมล์ทันที เปรี๊ยก!! ผมตีมือชูก้าแล้วยื่นไปให้แทน "น่า เดี๋ยวฉันจ่ายให้" ชูก้าได้ยินดังนั้นจึงก้มหน้าลง ผมจับหลังชูก้า "ปะ..เป็นอะไร" "ฮือๆ เจโฮป ทำไมนายถึงได้ดีกับฉัน แบบนี้ ฮึก!ขอบอกเลยนะ มะ..ไม่เคยมีใครดีกับฉับแบบนี้มาก่อนเลย " นึกว่าเป็นอะไร ที่แท้ก็ซึ้งในน้ำใจของ คนหล่อนี่เอง "เอาน่า งั้นนายค่อยเลี้ยงข้าวฉัน"ผมพูด จึงทำให้ชูก้าหยุดร้องแล้วเงยหน้าขึ้นมา "เลี้ยงข้าว?" "ใช่" "ค่ารถเมล์10บาท ให้ผมเลี้ยงข้าวมื้อละ 100?" "ฮ่าฮ่า ล้อเล่นน่า นั่นๆลงป้ายนี้รึเปล่า" ผมชี้ไปที่ป้ายที่จะลงจอด "ใช่ครับ" จากนั้นผมกับชูก้าก็ลงจากรถเมล์ ทันที "บ้านนายอยู่ไหน" ผมถาม "ซอยนี้ครับ" ชูก้าพูดแล้วโบกมือให้ผม ผมเดินตามชูก้าไป "ตามมาทำไมครับ" ชูก้าถาม "เดี๋ยวไปส่ง" "ไม่ต้องครับ เดินไปไม่ถึงห้าสิบก้าวเอง" "มันอันตรายนะ ซอยนี้ยิ่งมืดๆอยู่" ผมพูดแล้วดันหลังชูก้าไป "เจโฮปไม่กลัวผีรึไงซอยนี้ยิ่งมีข่าวคนตายบ่อยๆด้วย" ขนผมลุกซู่ขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินคำว่าผี "ฉะ..ฉันไม่กลัวหรอก" "หรอครับ?" "เออนะสิ ฉันหน่ะออกจะแม๊นแมน กรี๊ดดด!!!" ผมร้องลั่นพร้อมกับปิดตา เมื่อมีตัวอะไรไม่รู้ออกมาจากพุ้มไม้ "-_-^" ผมค่อยลืมตาขึ้นมา และผมก็ต้องอายเพราะสิ่วที่ทำให้ผมตกใจจนหัวใจเกือบจะวายตายนั่นคือแมว "แกรีบไปไกลๆเลยนะ ไอ้แมวบ้า" ผมตะคอกใส่เจ้าแมนจนทำให้มันวิ่งหนีไป "สงสารจัง" "ฉันหรอ เออ อิแมวบ้านั่นทำฉันหัวใจ เกือบวาย" "เปล่าครับ สงสารแมว" "-_-^" "แมววิ่งหนีม้าไปแล๊ว" ชูก้าพูด ให้ตายเถอะ ไอ้ความกวน-ีนนี่เจ้าไปได้แต่ใดมา สงสัยต้องติดจากอิจอบกุกแน่ๆ "ถึงแล้วครับ" ชูก้าพูดแล้วกดกริ่งหน้าบ้าน บ้านของชูก้าใหญ่มาก พ่อของชูก้าต้องเป็นนักธุรกิจแน่ๆ "คุณหนูมาแล้วหรอค่ะ เป็นอะไรบ้างคะ แล้วนั่นใครค่ะ?" ผู้หญิงคนนึงพูดแล้วชี้มาที่ผม "ไม่ต้องมายุ่ง เจโฮปกลับบ้านดีๆนะ" ชูก้าตะหวาดใส่หญิงวัยกลางคน คนนั้นแล้วกลับมาโบกมือให้ผม ผมโบกกลับ แล้วหันหลังเดินไป ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ทำไมชูก้าถึงได้มีท่าทีว่าไม่ชอบใจเธอนัก แต่ดูท่าทีแล้วไม่น่าจะเป็นคนใช้เลย เพราะการแต่งตัวของเธอก็เหมือนกับคุณนายระดับสูง หรือว่า! ใช่ต้องใช่แน่ๆ ตู๊ดๆ ผมต้องหยุดคิดเมื่อโทรศัพท์สั่น "ฮัลโหลครับ" (อิโฮป ทำไมแกยับไม่กลับบ้าน) "อ่อ มาส่งเพื่อนหน่ะ" (ที่ไหน แล้วไปกับรถอะไร แกไม่ได้เอารถไปนี่) "รถเมล์ครับ พอมารับผมด้วยนะ ซอยถัดมาจากป้านโรงเรียนห้าป้ายนะ" (นี่แน่ใจหรอว่าไปส่งเพื่อน อุตส่าห์แถกเงิงไปส่งนะแก) "ก็เพื่อนผมมันบอบบางนี่ ขืนถูกไอ้พวกชอบเพศเดียวกันมาเห็นเข้า มันไม่ลากเพื่อนผมเข้าโพลงหญ้าหรอ" (แหมๆ ลูกผู้ชายจริงๆ งั้นแกรอนั่นนะ จะรียไปรับ ตู๊ดๆ) พูดจบพี่ผมก็วางายทันที ก็อย่างที่ผมคุยกับพี่ผม ที่จริงบ้าผมไม่ได้อยู่แถวนี้หรอก แต่เห็นชูก้าตัวเล็กบอบบางเลยมาส่ง เป็นไง ผมแม๊นแมนใช่มะ(ใช่ ถ้าตัดตอนที่แมวพุ่งออกมาจากพุ้มหญ้าอะนะ- -) ผมยืนรอพี่ผมที่ป้ายรถเมล์ พร้อมกับคิดเรื่องของชูก้า..... อ่านน้อยลง
Kim_Flame | 5 ธ.ค. 58
-
4
-
1
ความคิดเห็น