- GOT7 :: มาร์คแบมวิทย์คณิต #MarkBam

ลำดับตอนที่ #10 : ❥Chapter 8. CAKE

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r

วันนี้ก็ว่างอีกวันครับ เเต่พรุ่งนี้แบมแบมจะกลับมาสอนผมแล้ว!!! ผมนี่ลุกขึ้นเต้นกาโวเลย เห็นน้องมันบอกแข่งชนะเลยจะไปฉลองวันนี้

ก็ไลน์มาชวนตั้งเเต่เมื่อคืนเเล้วครับ ใจจริงผมก็อยากไปนะเเต่ผมขอรอเจอมันวันพรุ่งนี้ดีกว่า

Rrrrrrrrr~

"ว่าไงมึง" แจ็คสันมันโทรมาครับ

"นี่ผมเอง เอ่อ..แบมแบมอะ"

"อ้าวมึงเอาโทรศัพท์ไอ้หวังมาโทรได้ไง?"

อะไรกัน อยู่ด้วยกันหรอ...

"ก็ผมจะโทรมาชวนพี่อีกรอบเผื่อพี่จะเปลี่ยนใจ มานะ"

"ไม่อะ"

"อ้าวไอ้แบม! มึงโยนไอโฟนเฮียแบบนี้ได้ไงแพงนะเว้ย นี่ถ้าเฮียรับไม่ทันนี่เดี๋ยวตบหัวแยกเลย"

ผมได้ยินเสียงไอ้หวังโวยวายใหญ่เลยครับ

"โหลมึง ไม่มาจริงอะ แบมมันโกรธมึงแล้วเว้ย!"

"ไม่ไป..."

ปากบอกไม่ไปแต่ขานี่ก้าวขึ้นรถมาละครับ

"ร้านอยู่ไหนบอกกูมา"

"เออ อยู่ที่ xxx ห่าละทำเป็นฟอร์ม"

"เสือ ก! กูยังไม่เคลียร์นะว่ามึงไปอยู่กับแบมได้ไง"

"กูมาหายองแจเว้ยไอ้ฟายยยยย "

แล้วผมก็ตัดสายมันไป อย่าให้กูรู้นะหวัง...กูเผาบ้านมึงแน่ หึ!                                       

ร้านxxx

ผมเดินเข้าไปในร้านก็เจอกับยองเเจไอ้หวังเเล้วก็...

"เฮ้ยยย ยูค!!! "

"อ้าวพี่มาร์คหวัดดีครับ มาได้ไง?"

"มึงอะมาได้ไง!?"

"อ่อ ผมเป็นผู้ช่วยครูคุมโครงงานนี้ด้วยอะ"

อย่างว่านะไอ้ยูคมันฉลาด...

"แล้ว..."

"แบมมะนออกไปนั่งอินดี้อยู่ร้านตรงข้ามนู้นนน"

แจ็คสันพูดแทรกขึ้นมา

"เอองั้นไปหาแบมก่อนนะ"

"แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม~"

แหมพ่ อ มึงสิครับ!

พอผมเดินข้ามถนนเดินมาที่ร้านผมก็เจอกับเด็กน้อยที่นั่งตักเค้กเข้าปาก นี่มันโกรธผมจริงปะเนี้ย

ผมพาร่างของตัวเองไปนั่งข้างๆโต๊ะแบมแบม แต่เเค่มีกระจกมากั้นไวเแค่นั้นเอง ดูดิผมมานั่งข้างๆนี่น้องมันยังไม่รู้ตัวเลย สนใจกันหน่อยดิเฮ้ย!

ก๊อกๆ

ผมเคาะไปที่กระจก

แหน่ะ ยังไม่รู้ตัวอีก

ก๊อกๆ

ผมเคาะไปรอบที่สอง แบมแบมหันมามองเเล้วครับ

"เฮ้ย!"

เหมือนน้องจะตกใจนะครับที่เจอผม

ผมเอามืออังไว้ที่กระจกแล้วพ่นลมหายใจใส่กระจกทำให้กระจกมันเกิดฝ้าขึ้นมา พอกระจกมี ฝ้ามากพอที่เขียนได้ผมก็เขียนคำลงไป

'โกรธ?'

แบมแบมมองไปที่คำพูด แล้วก็ส่ายหัว

ไม่โกรธจริงอะผมไม่เชื่อหรอก ร้อยทั้งร้อยที่บอกว่าไม่โกรธ=โกรธ

ผมเลยพ่นลมหายใจใส่กระจกอีกครั้ง แล้วเขียนว่า

'ง้อ'

แบมแบมพูดว่า ไม่ได้โกรธจริงๆ ผมอ่านจากปากน้องเอาน่ะครับ

ยิ่งพูดว่าไม่ได้โกรธจริงๆนี่โครตโกรธเลย ต้วนสัมผัสได้...

ผมยืนขึ้นเเละเอาร่างหุ่นดีๆของผมแนบกระจก

แบมแบมมองด้วยสายตางงๆว่า มึงจะทำไรครับพี่มาร์ค

ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาเเล้วกดโทรออกไปยังเบอร์ของคนที่กำลังจ้องผมอยู่

แบมแบมมองโทรศัพท์นิดนึงก่อนจะมองที่ผม ผมเลยบอกให้น้องมันกดรับ

(อะไรพี่ พี่ทำไรอะ?)

"ยืนขึ้น"

(ห้ะ!? )

"กูบอกให้มึงยืนขึ้น เร็วดิ"

(เออๆ ยืนเเล้ว)

"เอาหูมาแนบที่อกกู"

(ไม่เอาอะ อายคน)

เออกูก็อายเนี้ย มึงว่ากูหน้าหนามากหรอแบม ;-;

"เร็วดิกูก็อาย"

(พี่ก็นั่งลงดิ)

"แบมเร็ว กูกำลังง้อมึงอยู่"

(ก็บอกว่าไม่ได้โกรธ)

"เอออออ ทำตามกูบอกเหอะ!"

ลีลาท่าเยอะจริงเว้ย

เเบมแบมส่งสายตาเหวี่ยงๆมาให้ผมก่อนที่ห้องจะแนบหูที่กระจกซึ่งมันตรงกับอกของผมพอดี

(เนี้ย ทำแล้วพอยัง)

"ได้ยินป้ะ..."

(ได้ยินอะไรละ)

"ฟังดีๆดิ เสียงหัวใจกูขอโทษมึงอยู่"

(..... ฮ่าาาาาาาาาาาาๆ)

ก่อนที่แบมแบมมันจะปล่อยเสียงหัวเราะออกมา คนมองกันทั้งร้านละครับ คงสงสัยสิว่าไอ้สองคนหน้าตาดีนี่มันทำไรกัน....

ผมเดินเข้าไปข้างในร้านเเละนั่งลงตรงโต๊ะที่แบมแบมนั่งอยู่ พอแบมแบมเห็นผมนั่งน้องมันก็นั่งตามแต่น้องมันกำลังกลั้นขำอยู่ครับ

"ตลกมากมั้ยมึง?"

"มากกกกกก ฮ่าๆ เสียงหัวใจขอโทษนี่คือไร ลิเกชิบหายอะพี่ ฮ่าๆ"

แหน่ะมึงยังไม่หยุดขำ

"กูคิดนานนะมุกนี้"

"นานนี่นานเเค่ไหน"

"3วิ นานปะละ"

"นานมากมั้ง"

"แล้วตกลงหายโกรธกูยัง"

"ไม่อะ เพราะไม่ได้โกรธ"

"กูไม่เชื่อ"

"งั้นโกรธก็ได้"

"นั้นไง! กูกะเเล้วว่ามึงต้องโกรธ"

"งั้นไม่โกรธ"

"โกรธก็บอกว่าโกรธ"

"โอเคๆ แบมโกรธพี่พอใจยัง"

"แล้วทำไงจะหายโกรธ?"

"เลี้ยงเค้กผมสิ •_• "

"อ้วน"

"จะไม่เลี้ยง?"

"ไม่เกิน3ชิ้น"

"พี่มาร์คน่ารักที่สุดเลยยยย หายโกรธแล้ว"

"แบม..ทำไมมึงบางครั้งก็แทนตัวเองว่าผมบางครั้งก็แทนตัวเองว่าแบม"

"ก็...ไม่รู้ว่าจะเเทนตัวว่ายังไง"

"แทนตัวเองว่าแบมสิ น่ารักดี"

"อะ...อืม"

"แบมไปสั่งเค้กแปปนะ"

แล้วแบมแบมก็เดินมานั่งที่โต๊ะพร้อมกับพนักงานที่ถือจานเค้กมาด้วย ไม่เกิน3ชิ้นแบมมันก็สั่งมา3ชิ้นจริงเว้ย...แบบนี้ไม่ให้เรียกว่าอ้วนก็

ต้องเรียกว่าหมูแล้วครับ

หมูน้อย...

“พี่กินด้วยดิ แบมสั่งมาให้พี่ด้วยนะ นี่ชีสเค้ก นี่ชาเขียว นี่สตอเบอร์รี่ แบมคิดว่าพี่น่าจะชอบอันหลังนะ”

ปากก็ว่าไปมือก็ชี้ๆ แล้วมือที่ถือช้อนอีกข้างก็ตักเค้กเข้าปากไปด้วย

ถ้าจะบอกว่าชอบคนกินเค้กมากกว่าเค้กนี่จะผิดไหม

“กินเลย กูอิ่ม”

อิ่มอกอิ่มใจ

“ได้ไง แบมสั่งมาตั้งเยอะแบมกินไม่หมดหรอก กินดิกินๆ”

แบมแบมตักเค้กที่มีสตอเบอร์รี่โง่ๆอันเล็กๆโป๊ะอยู่ที่หน้าเค้กมาชิ้นพอดีคำแล้วยื่นช้อนมาจ่อที่ปากของผม

“อยากจะป้อนกู ก็บอก”

ผมพูดเสร็จก็อ้าปากงับเค้กที่อยู่ในช้อนให้หมด   เอ...ช้อนเดียวกันแบบนี้มันเป็นจูบแบบอ้อมๆได้ไหมนะ

มาร์คได้แต่คิดแล้วอมยิ้มอยู่คนเดียว

มือของร่างสูงหยิบโทรศัพท์ของตนเองที่อยู่ไหนกระเป๋าขึ้นมาเปิดโปรแกรมถ่ายรูป

“แชะ”

ไอ้ชิบหาย! ลืมปิดเสียง..

“หือ”

แบมแบมที่กำลังจมอยู่กับการกินเมื่อได้ยินเสียงแชะที่ดังออกมาจากโทรศัพท์ก็ละสายตาจากเค้กบนหน้ามามองที่ร่างตรงข้ามของตนเอง

ทันที

“แอบถ่ายแบมหรอ”

“ถ่ายเค้กหรอก หลงตัวเองนะมึง”

“ถ่ายเค้กอะไร สูงไปมะ เค้กอะอยู่บนโต๊ะ”

“ถ่ายเค้กที่ปากมึงไง”

“อะ...อะไรเล่า!”

“กินดีๆหน่อยดิ”

มาร์คใช้นิ้วมือเรียวยื่นไปเกลี่ยที่ริมฝีปากของร่างตัวเล็กตรงข้าม

“กินมูมมาม เค้กมันไม่หายไปไหนหรอกน่า”

ถ้าแบมแบมไม่ได้ตาฝาดไปเขาแอบเห็นมาร์คเลียเค้กที่ติดอยู่บนนิ้วของตัวเองด้วย

“เป็นไรอะหน้าแดง ไม่สบาย? “

“เมาเค้ก”

“บ้าป่าวมึง ฮ่าๆ อิ่มยังซัดซะเรียบ”

“อยากกลับบ้าน”

“งอแงเป็นเด็กๆ ป่ะเดี๋ยวไปส่งไปบอกลาพวกไอ้หวังไอ้ยูคมัน”

“รู้จักพี่ยูคด้วยหรอ”

“จัดว่าสนิท”

โลกกลมจริงๆ

“ง้อกันเสร็จแล้วหรอจ๊ะ”

พอเดินเข้ามาอีกร้านปุ๊ปแจ็คสันก็แกว่งปากปั๊ป  มึงไม่แซวกูก็ไม่ได้ว่านะหวัง

“อือ จะพาน้องมันกลับแล้วนะ มึงก็อย่าพากันกลับดึกละ”

“น้องแบมจะกลับแล้วหรอครับ พี่ยูคไปส่งไหม?”

หืมมมมมมม เดี๋ยวนะ...

“กูไปส่งแบมเอง มึงอยู่กับไอ้หวังไปเถอะ”

ผมแกะมือของยูคยอมที่มันจับข้อมือของแบมแบมออก ก่อนที่ผมจะพาแบมแบมออกมานอกร้าน

“ไอ้เชี้ยยูคมึงเล่นไรสั ส มึงก็รู้ว่าไอ้มาร์คมันหวง”

“ขำๆน่า ดูหน้าพี่มาร์คดิ นี่ถ้าไม่รู้จักกันนะผมว่าผมโดนกระทืบตายคาร้านแล้วว่ะพี่”

“กูก็ว่างั้น ขี้หวงชิบหายเลย “

 
 

 ได้ยินไหมเสียงหัวใจเค้ากำลังขอโทษ...555555555555555555555
มาอัพเเล้วว คือเเก...ลืม!ลืมเนื้อเรื่อง ช่างมันเถอะ อิอิ
คือเรียนไม่ได้หนักนะเเต่เหนื่อย เหนื่อยมาT^T
แต่เดือนหน้าเราจิสบายละฮร่ะ ไปเที่ยวกานนนนนนน
เปลี่ยนเพลงหน้าฟิคอีกเเย้ววว เค้าชอบเพลงเน้

 ปล.อยากกินช็อคโกแลตราดกล้วยอยากกินน้ำสตอเบอร์รี่ดอยคำมากค่ะ...
หิว!!!!