คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : SF พี่เนียน — เนียนครั้งที่ 2
“ทำไมมาสายแบบนี้มึง!”
เจบีที่ยืนอยู่บนเวทีเมื่อเห็นร่างเล็กๆของเพื่อนสนิทที่เพิ่งวิ่งเข้าห้องประชุมาก็ส่งเสียงดุทันที
“แฮ่ก..สายแค่ 5 นาทีเอง อย่าบ่นเป็นคนแก่ดิมึง”
แบมแบมที่วิ่งหอบแฮกๆมาต้องพยายามพูดทีละคำ โอ้ยจะเป็นลมนี่รีบวิ่งมาสุดๆละจริงๆ
“แล้วไปทำไรมา”
เจบีกระโดดลงมาจากเวทีแล้วเดินไปถือน้ำที่อยู่แถวๆนั้นเปิดฝาขวดก่อนจะยื่นให้แบมแบม
“ก็...นอนไม่หลับนิดหน่อย”
“เรื่อง? ที่ไอ้เด็กนั้นไปส่งมึงอะนะ?”
“มึงเห็นหรอ!”
“เขาเห็นกันทั้งคณะอะ”
ไม่ใช่เสียงเจบีที่ตอบแต่เป็นเสียงของยองแจที่ยกกลองออกมาจากหลังเวที
“จะ...จริงหรอ”
“เออ แล้วทำไมต้องหน้าแดง อย่าบอกนะว่า....ฮั่นแน่!”
“อะ อะไร!! ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ ไม่ต้องมามองกูด้วยสายตาแบบนั้นนะอิมแจบอม! มึงด้วยยองแจ!”
อะไรกัน ก็แค่อากาศร้อนเฉยๆมันก็เลยหน้าแดงเลือดสูบฉีดไงไม่เคยเรียนหรอ ฮึ้ย! มันน่าหงุดหงิด
“เออๆ ไม่แกล้งละ ตกลงมึงจะทำแบบที่คุยกันเมื่อคืนใช่มั้ย? แน่ใจนะว่าเด็กนั่นมันจะไม่ตกใจอะ”
“ไม่หรอกน่า มั้งนะ ขำๆเอง รับน้องก็งี้แหละมึง”
“น้องโกรธมึงขึ้นมากูไม่รับผิดชอบนะครับ อิอิ”
“อิอิ พ่องดิ”
“กล้าด่าพี่ว๊ากหรอครับน้องแบมแบม!!!”
“จะโหดเพื่อ? แก้วหูจะแตก”
“กูซ้อมบทสัส! ไป ไปหาข้าวกินไปมึง ไม่ก็ไปช่วยยองแจทำงาน”
“เรื่อง? วันนี้กูเป็นน้อง ไปกินข้าวก่อนนะครับรุ่นพี่”
แบมแบมก้มหัวให้จีบีแล้วเดินสะบัดตูดเชิดๆออกจากห้องประชุมไป
“ตอนกินข้าวห้ามใจลอยนะ”
“แค่ก!”
แบมแบมสำลักข้าวที่ตัวเองอมไว้ ก็จะไม่ให้ตกใจได้ไงล่ะอยู่ๆมาร์คก็โผล่มา โผล่มาแบบหน้าใกล้ด้วยนะ
“เฮ้ย! นี่น้ำ”
มาร์คส่งน้ำมาให้ผมดื่ม ทำไมวันนี้มีแต่คนให้น้ำนะ หมายถึงน้ำดื่มน่ะอย่าคิดลึกดิเฮ้ย!
“ขอบใจนะ ทำไมมาเช้าจัง?”
พอผมกลืนทุกอย่างลงคอไปก็กลับมาคุยกับคนที่ตอนนี้ย้ายตัวเองมานั่งตรงข้ามกับผมแล้ว
“อยู่ๆก็นึกอยากกินข้าวที่โรงอาหารน่ะ เลยตื่นเช้ามากิน”
เหตุผลแค่นี้อะนะ...
“แล้วทำไมแบมมาเช้าอะ?”
“เอ่อ...”
จะให้ตอบว่ามาวางแผนแกล้งมาร์คไงงี้ก็ไม่ใช่ปะวะ
“เรากลัวรถติดอะ แถมตอนเช้าคนไม่เยอะด้วย”
“อืม ก็จริง”
พอกินข้าวไปยังไม่ถึงสองคำผมก็รู้สึกถูกจ้อง
“มองอะไร? ไม่กินหรอ”
“อิ่มแล้ว”
“อิ่มอะไร เราเห็นมาร์คยังไม่แตะเลย”
“อิ่มใจน่ะ”
อิ่มใจพ่องงงงงงงงงงงงงงง
“แล้วมองอะไร หน้าเรามีอะไรติดหรอ”
ผมที่ใช้มือแตะๆไปทั่วใบหน้าของตัวเองก็ไม่เห็นเจออะไรติดหน้าข้าวก็ไม่ติดแก้มสักหน่อย หรือพริกติดฟัน บ้าไม่ได้กินอะไรที่มีพริกนี่นา แล้วมองอะไรของเขานะ
“มีสิ”
“มีอะไรอะ เอาออกให้ดิ”
นี่ไม่ได้อ่อยเลยจริงๆ
“เอาออกให้ไม่ได้หรอก”
มาร์คส่ายหน้า
“ทำไม?”
“ก็ความน่ารักของแบมแบมมันติดอยู่ มาร์คเอาออกให้แบมไม่ได้หรอกนะ”
อิผี!!!! มึง มึง โอ้ยยยย จะเขินหรือจะขำดี มาร์คแม่งเล่นมุกหน้านิ่งๆนี่ต้องการอัลไล!!
“ไม่เขินหรอ?”
มาร์คถามผมเม้มปากตากระพริบปริบๆ
“เขิน...แต่ขำมากกว่า ฮ่าๆ ก็มาร์คเล่นมุกหน้านิ่งอะ”
“ไม่ได้เล่นนะนี่จริงจัง”
“เอ่อ...อิ่มแล้ว”
เปลี่ยนเรื่อง! ใช่ต้องเปลี่ยนเรื่อง
“แบมอย่าเปลี่ยนเรื่อง”
“แจ็คสันมายังอะ?”
“อยู่กับเราอย่าถามถึงคนอื่น”
“หึงหรอ”
“อืม”
สัด ตรงไปแล้ว เออ!กูเขินให้ก็ได้
“เอ่อ...”
“จีบอยู่นะ”
“ห้ะ?”
“มาร์คจีบแบมอยู่”
บอกเลยแบมช็อค!!! นี่มาร์คมันดูโฆษณาที่แบบ คุณครับชื่ออะไรผมชอบคุณขอเบอร์หน่อยได้มั้ย งี้เยอะไปปะวะ มึงแม่งไม่อ้อมเลยไง แล้วกูก็เขินไง บ้าจริงพี่ชาย
“อือๆ รู้แล้ว”
ผมก้มหน้ามองรองเท้าของตัวเอง จะว่าไปก็สวยดีเหมือนกันเนอะแต่เสริมส้นหนักไปหน่อยเดินลำบาก อ้าวผิดประเด็น!
“ไปกันเถอะ”
มาร์คหยิบกระเป๋าของผมไปสะพายก่อนจะยื่นมามาฉุดผมให้ยืนขึ้น
“ไปไหน?”
“เดี๋ยวก็รู้”
ห้องประชุม.....พามาทำไมมมมมมมมมม
“เดี๋ยวอีกหน่อยก็ถึงเวลาแล้ว เราจะไม่ต้องรีบวิ่งมาไง”
เออฉลาดเนอะ ถุย
“ทำไม วันนี้พูดมากจัง”
ก็มาร์คพูดมากจริงๆนั้นแหละครับ ทีเมื่อวานชวนคุยก็ตอบคำ พอวันนี้นะพูดไม่หยุดเลย
“ก็อยากพูดกับแบม”
เออจบ
“จะพูดเรื่องไรล่ะ”
“อีก 15 นาทีนะครับน้องๆ ใครที่เพื่อนยังไม่มารีบโทรตามนะครับ!”
ยองแจที่ถือโทรโข่งตะโกนบอกทุกคนในห้องประชุม
“ไอ้มาร์ค!!!”
แจ็คสันวิ่งเข้ามาหาเพื่อนของตน
“โอ้โห้ อะเมซิ่งจิงเกอเบล มึงมาเช้า! ขุ่นพระ อกอิแจ็คการีนจะแตก”
“เวอร์ไปมึง”
มาร์คตบหัวแจ็คสันดังป้าบไปที
“หวัดดีแบม ถึงว่าทำไมมาร์คมาเช้ารู้ละๆ คิกๆ...พี่ยองแจ เดี๋ยวแจ็คไปถือช่วย!!!”
“ไม่ต้องมา!!!”
เหมือนจะเกิดการทะเลาะเล็กๆน้อยๆเกิดขึ้น
“หิวอะ”
มาร์คลูบท้องตัวเองเบาๆ
“ก็เล่นไม่แตะข้าวในจานเลยคงอิ่มมั้ง”
ผมหยิบขนมปังที่ชอบซื้อไว้มารองท้องออกมาให้มาร์ค
“นี่ กินซะจะได้ไม่หิวรองท้องก่อนก็ได้”
“ป้อนหน่อย”
มาร์คพูดยิ้มๆแล้วอ้าปากรอ นี่มันเด็กปีหนึ่งหรืออนุบาลหนึ่งครับ! แล้วกูบ้าจี้ป้อนมันทำไมวะ!
“อะแฮ่มๆ อีก5นาทีมานั่งที่กันได้แล้วนะครับ แล้วคู่นั้นน่ะกุ๊กกิ๊กอะไรกันครับมนต์รักรับน้อหรือยังไงครับ!!”
“ฮิ้ววววววววว”
ทั้งห้องประชุมส่งเสียงแซวมาร์คและแบมแบมที่อยู่ข้างๆเวที อิเจบีมึงตลอดอะ กูอยู่เงียบๆของกูมั้ยล่ะ!!
เมื่อถึงเวลาเรียกรวมนักศึกษาทุกคนก็มานั่งเป็นแถวกันอย่างเป็นระเบียบ รวมทั้งผมเเละมาร์คด้วย เจบีสั่งให้ทุกคนจับคู่กับใครก็ได้ซึ่งแน่นอนผมคู่กับมาร์ค ส่วนเเจ็คสันก็คู่กับจุนฮเว...ดูเหมือนจะจับคู่ไปต่อยใครมากกว่านะคู่นั้น และที่เด็ดคือแต่ละคนมีชื่อใหม่กันครับ! ผมชื่อบวมบวม มาร์คชื่อมัคมัค แจ็คสันชื่อแจ็คการีน จุนฮเวชื่อจุนเน่ มุ้งมิ้งเหลือเกินคณะกู...
เมื่อทุกอย่าเรียบร้อยพวกเราก็มานั่งกันเหมือนเดิมแถมยังต้องมีเลือกผูกกับบัดดี้ตัวเองด้วย
"เอาล่ะครับน้องๆทุกคน กิจกรรมวันนี้ไม่มีอะไรมาก พี่จะให้น้องๆดูแลบัดดี้ตัวเองให้ดีช่วยเหลือกันและกันและที่สำคัญผ้าห้ามหลุด!! อ่อ ส่วนใครกลัวความมืดพี่ก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น ใครไม่ไหวก็ไม่ต้องเล่นนะครับอยู่รอเพื่อนๆกันข้างนอก"
ใช่แล้วครับกิจกรรมวันนี้คือเดินในห้องมืดแล้วมันจะทะลุไปถึงด้านหลังที่เป็นป่าของมหา'ลัย ดูน่ากลัวอะดิ จริงๆก็น่ากลัวนะครับสำหรับเด็กปีหนึ่งแต่พวกรุ่นพี่นี่ดิสนุกกันจริงเชียวแหละตอนในห้องมืดน่ะ เพราะพวกมันจะแกล้งหลอกผีไง!!! แต่นี่ชินครับไม่กลัวรู้หมด แต่แผนผมน่ะเด็ดกว่าหลอกผีเยอะ
"แบมกลัวรึเปล่า"
มาร์คก้มลงมากระซิบผมเพราะตอนนี้เราใกล้จะเข้าห้องมืดกันแล้ว
"มะ...ไม่กลัว"
ที่เสียงสั่นนี่แอคติ้งล้วนๆ จริงจี๊งงงงงง
"ไม่ไหวก็บอกจะได้พาออกไปพัก"
"เราไหวน่า ไป! ถึงตาเราเเล้ว"
ในห้องมืดมาก มืดชนิดชิบหายมาร์คจับมือผมแน่นมาก กลัวหายรึไง ถ้าจับมือแบบนี้จะเริ่มแผนการของผมได้ยังไง!
"มาร์ค ปล่อยมือก่อน เราจะจาม"
มาร์คลังเลเล็กน้อยว่าจะปล่อยมือเล็กนั้นไหม
"ฮัดเช่ย!"
ตลอดทางที่ผมเดินมามันเงียบมากครับ แบมแบมไม่พูดอะไรเลยแถมยังไม่ยอมให้จับมืออีก ผมก็ไม่ตื้อหรอกถึงจะกลัวคนตัวเล็กหายไปก็ตาม
"ทางออกอยู่นั้นไงแบม"
พอก้าวผ่านห้องมืดมาก็พบว่าคนข้างๆกายนั้นหาย!!
"แบม!! แบมอยู่ไหน!!!"
"เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้นวะมาร์ค"
แจ็คสันกับจุนฮเวที่เพิ่งเดินมาถึงทางออกรีบเข้าไปหาเพื่อนตนที่กำลังโวยวายอยู่
"แบม...แบมแบมหายไป"
มาร์คตอบเสียงแผ่ว ถ้าแบมเป็นอะไรไปนะเขาจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย
"รีบไปบอกพี่เจบีเหอะ!"
"ว่าไงนะ! แบมแบมหายไป!?"
"อะไรนะ!!"
รุ่นพี่ต่างส่งเสียงเอะอะโวยวายว่าเกิดขึ้นได้ยังไงเเละสั่งให้ทุกคนหยุดกิจกรรมเเล้วสั่งให้เปิดไฟทั้งหมด แต่หาจนทั่วเเล้วก็ไม่มีวี่แววจะเจอร่างเล็กๆของแบมแบมเลย
"พี่บอกให้ดูแลบัดดี้ให้ดีๆ!!"
"..."
"เหอะ! ขนาดดูแลเพื่อนแค่นี้ยังดูแลไม่ได้ แล้วจะไปดูแลใครได้!"
"เจบีมึงใจเย็นดิ!"
ไอรีนวิ่งมาห้ามร่างสูงของเพื่อน อะไรมึงจะอินกับบทขนาดนั้น
มาร์คได้แต่ก้มหน้ายอมรับผิด ใช่ ขนาดดูแลแบมแค่นี้ยังไม่ได้แล้วคนอย่าเขาจะดูแลแบมตลอดไปได้ยังไง หึ มึงมันโง่มาร์ค
ผ่านไปชั่วโมงกว่าๆก็ยังตามหาแบมแบมไม่เจอ
"ไปอยู่ไหนนะแบม เรากำลังจะบ้าตายเเล้ว"
มาร์คได้เเต่บ่นกับตัวเองแล้วตามหาร่างเล็กต่อไปเรื่อยๆ
"เลิกหาเถอะ ไม่มีประโยชน์แล้วล่ะมาร์คพวกเราหากันจนทั่วเเล้ว"
เจบีที่เดินเข้ามาคุยกับมาร์คกล่าว
"ผม...ไม่ยอมแพ้หรอก ยังไงผมก็จะหาแบมแบมให้เจอ!!"
พรึ่บ!
ไฟทั้งหอประชุมถูกดับลงทำให้เกิดเสียงกรี๊ดและตกใจเป็นอย่างมากให้แก่นักศึกษาคนอื่นๆ
แสงไฟที่เกิดจากเทียนทำให้เกิดแสงสว่างขึ้นเล็กน้อย
"แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทู๊ยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู สุขสันต์วันเกิดนะมะ..."
แผละ!
มาร์คใช้มือปัดเค้กออกให้หล่นจากมือของแบมแบม
"เล่นอะไรของแบม!!"
"มะ..."
"รู้มั้ยว่าเราเป็นห่วงแค่ไหน เห็นความรู้สึกเราเป็นเรื่องล้อเล่นรึไง!!!"
แบมแบมสะดุ้งโหยง ไม่เคยเห็นใครโกรธน่ากลัวขนาดนี้มาก่อนเลย
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบไฟทุกดวงถูกเปิดให้กลับมาสว่างอีกครั้ง เเละมาร์คก็ได้ลุกขึ้นพาร่างของตัวเองออกจากห้องนี้ไป
"มาร์ค!"
แบมแบมได้เเต่ตะโกนอยู่แบบนั้น
"ฮึก...เจบะ บี กู ฮือออออ"
ร่างเล็กปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร เจบีดึงแบมแบมเข้ามากอดไว้
"กู ฮึกก็แค่แกล้ง...ฮือ"
"มึงแกล้งแรงไปไง กูเตือนเเล้ว"
"ก็ใครจะไปรู้เล่า!"
เเบมแบมได้เเต่ทุบอกเพื่อนตัวเองเบาๆ
"เลิกร้องแล้วไปง้อเด็กนั้นไป ไปขอโทษน้อง"
"อือ"
รอก่อนนะมาร์ค....รอพี่ก่อนนะ
รอก่อนนะที่รักรอเราก่อน5555555555555555555
เห็นที่อัพล่าสุดละตกใจ แงขอโทษดั้วคือไม่ใช่ไม่ว่างแต่ต้องอ่าน นส นี่ ขก.อ่าละก็มาเเต่งฟิคไงประ เด็น 5555555 สอบเสร็จจะมาลงตอนสุดท้ายให้น้า คงอีกนาน อิอิกรรม สัญญาว่าตอนสุดท้ายจะเอาให้น้ำตาลขึ้นจอเลยจริงๆ
ปล.ฝากฟิคใหม่ ที่ลงเเค่อินโทรไว้ด้วยเดี๋ยวจิลืม ไงไงไง
ด้วยรักเเละเลิ้บยูวววววว
#มบวคณ
@Mintwerry
ความคิดเห็น