คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ฟิคแก้เครียดหลังสอบ GAT...
ในช่วงนี้นักเรียนชั้นมอปลายปีสุดท้ายก็เริ่มมีการสอบบ้างประปรายแล้ว พวกที่มีที่เรียนแล้วก็นั่งชิวอยู่บ้านไปแต่คนที่ยังไม่มีก็ยังคงเริ่มสอบเก็บคะแนนไว้ยื่นในสถาบันต่างๆ ผม กันต์พิมุกต์ ภูวกุล นักเรียนชั้น ม.6 คนนี้ก็อยู่ในชะตากรรมต้องสอบเช่นกัน...ละวันนี้ วันที่ต้องสอบวันที่ต้องลงนรกหรือขึ้นสวรรค์ขึ้นอยู่กับเราล้วนๆเลย...
ผมค่อนข้างมั่นใจกับการสอบครั้งนี้มากเรียกว่าเตรียมตัวดีมาพอประมาณเลยก็ว่าได้
ผมมาก่อนเวลาสอบเป็นเวลาพอสมควร ก็นั่งเสียบหูฟัง ฟังเพลงคลายเครียดลดความตื่นเต้นก่อนสอบไปบ้างเล็กน้อยย้ำว่าเล็กน้อยจริงๆ จากนั้นก็เอาสมุดคำศัพท์ขึ้นมาอ่านทวนนิดหน่อย แต่ตอนนี้อ่านอะไรก็ไม่เข้าหัวแล้วครับจริงๆเหมือนเมมโมรีจะเต็มชั่วขณะ
ผมนั่งอยู่หน้าห้องไม่นานนักเรียนจากโรงเรียนอื่นๆก็ทยอยเดินมากันเรื่อยๆ ทุกคนตรวจสอบสิ่งของที่ต้องใช้ในห้องสอบก่อนจะไปตรวจเช็คชื่อที่หน้าห้อง แล้วมานั่งรอเพื่อฟังประกาศเข้าห้อง
พอประกาศให้นักเรียนทุกคนเข้าห้องสอบ ต่างคนก็ต่างลุกทยอยเข้าห้องสอบไป พอผมนั่งประจำโต๊ะอาการตื่นเต้นหัวใจเต้นแรงมันก็กลับมาอีกครั้ง และก็มีประกาศว่าเริ่มทำข้อสอบได้บวกกับเสียงเล็กแหลมของครูคุมสอบทำให้ผมตกใจนิดหน่อย ผมนำมืออันสั่นเทาค่อยๆแกะข้อสอบ
สั่นทำไมวะ! ผมดุตัวเองในใจ
หลังจากที่เห็นข้อสอบก็ถึงกับร้องว่า โอ้ไอ้เหี้ยฆ่ากูเถอะ อ้วกข้าวเหนียวหมูปิ้งที่กินมาเมื่อเช้าออกมาแล้วโดดลงหน้าต่างตอนนี้ทันมั้ยวะ...
เมื่ออ่านข้อสอบและตั้งใจทำไปสักพักผมก็มองนาฬิกาที่ใส่ประจำ เข็มนาฬิกาชี้บอกเวลาว่าอีก 5 นาทีจะหมดเวลาเข้าห้องสอบ ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรจนกระทั่งมีนักเรียนเข้ามาใหม่คนนึง โอ้โหใครแม่งมาสายชิบหายเลย อยากจะมองหน้าเหลือเกินแต่ติดที่ฝนคำตอบอยู่ ผมจึงเก็บความสงสัยไว้แล้วลงมือฝนคำตอบต่อไป
เมื่อผมฝนคำตอบและทบทวนข้อสอบผมก็เหลือบมองที่โต๊ะข้างๆมองโฉมหน้าบุคคลที่มาสายมากในวันนี้
โอ้โห...หล่อเหลือเกิน
ไม่รู้ว่าผมมองคนนั้นนานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีคนนั้นก็หันหน้ามาแล้วยิ้มให้ผม ผมนี่รีบหันหน้ากลับแล้วฟุบลงเลยครับ
หมดเวลาครั่งชั่วโมงแรก วิชาต่อไปก็มา
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เห็นข้อสอบวิชานี้แล้วอยากจะฉีกๆกินแล้วเคี้ยวๆให้ละเอียดแล้วให้มันย่อยไปรวมกับข้าวเหนียวหมูปิ้งจริงๆ!
คืออ่านไม่ทัน!!!! ผมนี่เบะเลยครับรีบอ่านรีบผมสุดๆอะ ครูมาเก็บนี่น้ำตาร่วงเลย ฮือออออ แม่ครับแบมทำไม่ทัน T^T
ลาก่อนสวรรค์ของน้องแบม...
พอหมดเวลาครูคุมสอบก็ปล่อยนักเรียนออกจากห้องสอบด้วยความรับหรืออะไรไม่รู้ทำให้ขาผมมันไปเกี่ยวกับขาโต๊ะอะดิ แล้วเป็นไง ก็ล้มสิครับ!! แต่มีมือของใครก็ไม่รู้ยื่นมาให้ผมจับ ผมจับมือนั้นแล้วปัดฝุ่นเล็กน้อย
“ขอบคุณนะ”
“อื้ม”
เขาตอบพร้อมยิ้มให้ผมอีกครั้งแล้วเดินผ่านตัวผมไป
นายมาร์ค ต้วน
คนอะไรชื่อสั้นชิบหาย ประเด็นคืออ่านทันด้วยไง! 5555555555555555555555555555555555
พอเที่ยงผมกับเพื่อนๆก็นัดกันทานข้าวที่โรงอาหารของโรงเรียนกันนี่แหละครับ ขี้เกียจไปไกลไง
“โอ้ยมึง! กูอะหลับตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงแรก!”
เป็นยูคยอมที่เปิดประเด็นขึ้นมา
“ไอ้ห่า! มึงว่ากูทำทันปะ! ออกไรให้กูสอบวะแม่ง”
ตามด้วยยองแจ
“กูจะร้องไห้”
ผมพูดแล้วเริ่มเบะอีกครั้ง
“โอ๋ๆ น้องแบมไม่ร้องๆ”
ยูคยอมเข้ามากอดผมแล้วโยกไปมา
“อือ...”
“มึง...”
“ขอนั่งด้วยได้มั้ยครับ?”
ยองแจยังพูดทันจบก็มีคนมาขอนั่งด้วย จะว่าไปทุกที่มันก็เต็มหมดเลยจริงๆนั้นแหละ
“ได้ครับ”
ยองแจขยับมานั่งข้างๆผม เพราะจะให้เพื่อนใหม่สามคนมานั่งด้วย
“มาร์คมึงเข้าสอบทันปะวะ!”
“อีกห้านาทีหมดเวลาอะ เกือบซวยละกู”
พอได้ยินชื่อมาร์คๆผมก็เอาหน้าที่ซุกอยู่อกยูคยอมออกมามองเพื่อนใหม่ตรงข้าม
“อ้าว เด็กขี้แง”
มาร์คทักขึ้นทั้งๆที่ยังเคี้ยวข้าวเต็มปาก
“รู้จักกันหรอ?”
ยูคยอมถามแล้วทิ้งตัวนั่งข้างๆผม
“สอบห้องเดียวกันอะ แล้วอย่ามาว่าเรานะ!”
ผมยู่หน้าใส่อีกคน
“ในห้องสอบก็ร้อง”
“หะ...เห็นหรอ?”
ผมว่าผมรีบเช็ดออกแล้วนะ
“อือ ก็มองตลอดเวลาอะ”
“…”
“อิ่มแล้ว ไปกันเถอะยองแจยูคยอม”
ผมรีบลุกขึ้นแล้วลากเพื่อนทั้งสองออกมาด้วย
“น่ารักว่ะมึง”
แจ็คสันที่ปริปากพูดหลังจากที่คนนั้นออกไป...ก็ผมไม่รู้จักชื่ออะ ชื่อยังยาวแถมอ่านยากอีก ดูแบบพวกผมดิ มาร์ค ต้วน แจ็คสัน หวัง เจบี อิม เออโคตรประหยัดคำเลยจริงๆ...
“คนไหน?”
ผมถาม
“คนที่คุยกับมึงนั้นแหละ”
“สัส กูจอง”
“หึ กูรู้อยู่ละ กูล้อเล่น!”
“เดี๋ยวได้เล่นกับตีนกูนะมึงอะ”
ผมใช้ส้อมจิ้มไปที่แขนแจ็คสัน
“โอ้ย! ไอ้มาร์ค!”
“พวกมึงหยุดพูดแล้วแดกไปเงียบๆ!”
แล้วทุกอย่างรอบตัวอิมแจบอมก็กลับสู่ความสงบอีกครั้ง อาเมน
“สอบตอนบ่ายสู้ๆนะ”
ผมบอกยองแจและยูคยอมก่อนที่จะแยกย้าย ผมสอบอาคารไม่เหมือนเพื่อนครับเพื่อนเลยพากันเดินมาส่งแล้วก็เดินไปอาคารสอบของตัวเอง
สอบวิชานี้คงหลับฝันดีแน่ๆ คณิตศาสตร์....
ทุกอย่างยังเป็นไปเหมือนการสอบตอนเช้าทุกอย่างต่างแค่เปลี่ยนที่นั่ง แล้วก็ตรงที่มาร์คไม่ได้เข้าสาย
รอสักพักก็ได้เวลาทำข้อสอบ นี่กำลังคิดอยู่ว่าจะทำก่อนดีหรือหลับก่อนดี จะเรียกทำก็ไม่ถูกเรียกเดาน่าจะถูกกว่า....
พอเห็นโจทย์เขาก็เริ่มงอก กันต์พิมุกต์คนนี้เป็นผู้ที่แอนตี้เลขทุกๆชนิดแรงมากยกเว้นเลขที่อยู่บนตัวเงิน
แอบเหลือบมองมาร์คนิดนึง โอ้โหนี่คนหรืออะไรทดเต็มหน้ากระดาษเลย ทดแบบทำจริงๆอะครับไม่ใช่ทดมั่วหรือวาดรูปแต่อย่างใด
เมื่อถึงเวลาอันเป็นสมควรยิ่งผมก็ลงมือเดาข้อสอบทันที พอทำเสร็จหนังตาก็เริ่มหย่อน...
ราตรีสวัสดิ์ คร่อกกกก
ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหนพอลืมตาตื่นขึ้นมาก็เจอกับสายตาของมาร์คที่ฟุบอยู่แล้วมองมาทางผม เอ่อ...ถ้าจะจ้องขนาดนี้ เอากลับไปมองเล่นที่บ้านเลยมั้ย! คือมาร์คนั่งที่ข้างๆผมพอดีเป๊ะไม่ขาดไม่เกิน
พอประกาศบอกเหลือเวลา 5 นาที ผมก็ก้มทวนเล็กน้อยว่าฝนถูกรึเปล่า
5
4
3
2
1
หมดเวลาทำข้อสอบ
เยส! นี่มันเสียงสวรรค์ชัดๆ!
พอครูบอกให้ลุกได้ ผมนี่จะไม่รีบครับจะไม่ให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยตอนเช้าแน่ๆ!
แต่!!!
กึก!
“นี่”
มาร์คจับข้อมือผมไว้
“ห้ะ?”
ผมมองด้วยแววตาสงสัยสุดขีด
“ชื่อมาร์คนะ”
“อือ”
“ขอเบอร์หน่อยดิ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อื้อหืออออออออออออ ขอกันตรงๆแบบนี้คนแมนๆแบบกันต์พิมุกต์จะทำไงได้ ก็ต้องให้!!! น่ะสิครับ!
จบ!55555555555555555555 เครียดไง เครียดเอามาลงฟิคเลย คือฟิคนี้มันเรียลตรงอารมณ์ของแบมแบมนะ5555555555 แล้วห้องสอบเรามันมีคนมาสายแบบนี้จริงๆเว้ย ผมนี่แบบ โอ้โหมาสายฝุดๆ
เอาเป็นว่า พรุ่งนี้สอบเสร็จ จะมาอัพฟิค เรื่องอื่นๆ ต้องการระบายลงฟิคมากจริงๆ
จะอัพดีเจ โคโค่ พี่เนียนนี่ไม่อัพ จะพูดทำไม55555555555555555555
บัย โชคเดรรรรรรร
ปล. เจบี อิม 55555555555555555555 เออ เอาน่าจะได้สั้นๆ
ความคิดเห็น