คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ❥Chapter 6. ถั่วงอกภาค2
เรื่องราวของเด็กสองคน...ไม่สิสามคนถ้านับเด็กข้างๆซอยอย่างแจ็คสันหวังเข้าไปด้วยมันเกิดขึ้นเมื่อ 'มาร์ค' อายุ10ขวบ ในซอยของเขาได้มีครอบครัวที่ย้ายเข้ามาใหม่เเละบ้านหลังที่ย้ายมาใหม่ก็ไม่ใกล้ไม่ไกลจากบ้านของเขาเพราะบ้านอยู่ตรงข้ามกันเลยยังไงละ หลังจากครอบครัวใหม่ที่ย้ายเข้ามามาร์คก็ได้รู้จักกับ 'แบมแบม' เด็กที่เป็นลูกของครอบครัวที่อยู่บ้านตรงข้ามกับเขา ซึ่งทางบ้านของมาร์คเองก็สนิทกับบ้านของแบมแบนค่อนข้างเร็ว ครั้งแรกที่มาร์คเห็นแบมแบมครั้งเเรกคำถามเเรกที่ผุดขึ้นมาในหัวของเขาเลยก็คือ ทำไมน้องตัวเล็กจังเวลาลมพัดมาเเรงๆน้องจะปลิวหรือเปล่า มันสงสัยจนเก็บไว้คนเดียวไม่ได้ มาร์คได้กระตุกชายเสื้อของผู้เป็นเเม่ตนเองเบาๆ
"ม๊าๆ ม๊าครับทำไมน้องตัวเล็กจัง?"
"ก็น้องแบมเขายังเด็กไงคะ"
"เวลาคนมาแกล้งน้องน้องก็สู้คนอื่นไม่ได้อะดิ" แบมแบมที่ยืนอยู่ข้างๆเเม่ของตนได้ยินแบบนั้นก็แอบขัดใจเล็กน้อยเขาเเค่ตัวเล็กแต่เขาไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น
"แต่ไม่เป็นไร! มาร์คจะปกป้องน้องเอง" พูดออกไปอย่างเเน่วเเน่
"น้าฝากน้องด้วยนะมาร์ค น้องแบมยังไม่มีเพื่อนก็ช่วยเล่นกับน้องเขาหน่อยนะจ๊ะ" แม่ของแบมแบมพูดเสียงอ่อนโยนพร้อมกับลูบหัวของมาร์คไปมา
"คะ...คุณแม่ฮะ" เด็กน้อยร่างเล็กที่ยืนเงียบมานานก็อยากจะมีบทบาทพูดบ้าง
"ว่าไงคะ?"
"บะ...แบมกลัวพี่มัค" ด้วยความที่ยังเด็กบางคำก็ยังออกเสียงไม่ชัด
"ห้ะ! ว่าไงนะนายกลัวฉันได้ยังไงนี่ฉันออกจะหล่อ! แถมยังเรียกชื่อประหลาดๆแบบนั้นอีก มานี่เลย" เเล้วมาร์คก็จับมือเล็กๆของแบมแบมให้เดินตามเขามา
"แงงงง ไม่อาววววพี่มัคน่ากลัวววว ฮือออออออ" แบมแบมตกใจจนร้องไห้ก็มีที่ไหนล่ะพึ่งรู้จักกันเเต่ทำตัวกับเขาแบบนี้
"โอ๋ๆ น้องแบมไม่ร้องนะคะพี่มาร์คใจดีนะ"
"แง ม่ายยยยยยยยยเเบมจะอยู่กับแม่"
"ดูเเลน้องดีๆนะมาร์ค" เหมือนว่าคุณแม่จะไม่ฟังคำขอของน้องแบมเลย
"คุณพี่ว่าน้องแบมจะเป็นอะไรไหมคะ?"
"ไม่หรอกค่ะคุณน้อง..."มั้งนะ
หลังจากที่แบมแบมอยู่กับมาร์คก็รู้ว่ามาร์คไม่ได้น่ากลัวแบบที่ตนคิด ก็พี่มาร์คน่ะออกจะใจดีในห้องก็มีของเล่นเยอะเเยะแถมยังให้ขนมน้องแบมกินเยอะเเยะอีกน้องแบมไม่กลัวพี่มาร์คเเล้ว แต่....มีเเต่อิพี่เเจ็คสันที่แกล้งเขานะดิ! ใครเรียกมันมาาาาา
"แงพี่มัคคคคคค พี่แจ๊ะฉานมันแกล้งเค้าาา" ตอนคิดก็เรียกชื่อถูกนะเเต่ตอนพูดนี่ดิทำไมออกเสียงไม่ได้ สงสัยฟันยังขึ้นไม่ครบ
"ไอ้หวัง! แกล้งแบมทำไมอยากโดนดาบพิคาดใช่ไหม!" เเล้วมาร์คก็ใช้ดาบปลอมที่เป็นเป็นพลาสติกแทงไปที่ท้องของเเจ็คสัน
"เอื้อออออ! ข้าน้อยสมควรตายยยย" ด้วยท่าทางที่โอเวอร์ทำให้คนมองดูอย่างแบมแบมถึงกับขำก๊าก
"แบมพี่จัดการไอ้เเจ็คสันให้เเล้วนะ"
"พี่มาร์คเก่งที่สุดเลยยยย" แบมแบมกระโดดกอดมาร์ค มาร์คไม่หนักหรอกนะก็แบมตัวเล็กขนาดนี้นี่นา
"ส่วนพี่เเจ๊ะฉาน แบมจะไม่คุยด้วยเเล้ว!" พูดกับเเจ็คสันพร้อมแลบลิ้นให้ทีนึงเเต่เจ้าตัวเล็กก็ยังกอดมาร์คอยู่ ไม่สิต้องเรียกว่าตอนนี้มาร์คอุ้มเขาอยู่
"ทำไมทำแบบนี้พี่แจ็คทำไรผิด!"
"ก็แกล้งแบมแย่งขนมแบมไม่ทำตัวน่ารักแบบพี่มัค แบมน่ะรักพี่มัคไม่รักพี่เเจ๊ะฉานแล้ว!" ไอ้ตัวเล็กพูดจบก็ซบหน้าลงที่อกเขาเลย แบมจะรู้ไหมว่าใจเขาเต้นเเรงขนาดไหน
"ฮือออออออ พี่เเจ็คไม่ยอมมมม กรี้ดดดดดด ม่ายยยยยยยยยยย จะดิ้นๆๆ น้องแบมไม่รักพี่" แจ็คสันก็แค่เด็กที่ท่าเยอะก็เเค่นั้น
หลังจากที่ม๊าของแจ็คสันมารับแจ็คสันกลับบ้านไปก็รู้สึกว่าบ้านของมาร์คจะสงบสุขมากขึ้น
"พี่ว่ามันเย็นเเล้วเดี๋ยวพี่เดินไปส่งน้องแบมที่บ้านนะครับ"
"ได้ครับ พี่มัคพี่มัคมือๆ จับมือน้องแบมด้วย" เเบมแบมยื่นมือไปให้มาร์ค มาร์คยิ้มจากนั้นก็จับมือเล็กๆของแบมไว้แล้วไปส่งที่หน้าบ้าน
"พรุ่งนี้น้องแบมไปเล่นกับพี่มัคได้ไหมฮะ"
"มาได้สิครับ เจอกันพรุ่งนี้นะ"
หลังจากนั้นแบมแบมก็เข้าออกบ้านของมาร์คทุกๆวันเด็กสองคนสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อแบมแบมโดนแกล้งจากแจ็คสันหรือไม่ก็โดนแกล้งจากเด็กในซอยมาร์คก็จะเป็นคนที่คอยปกป้องแบมแบมเสมอ แบมแบมของมาร์คต้องไม่มีใครทำอะไรได้ถ้าใครทำให้แบมแบมเจ็บตัวคนนั้นจะต้องเจ็บมากกว่าแบมร้อยเท่า แบมแบมติดมาร์คมากไม่ว่าจะซื้ออะไรจะกินอะไรเขาก็ต้องคิดถึงมาร์คก่อนเป็นคนแรก แบมแบมไม่รู้ว่าถ้าเขาไม่มีมาร์คเป็นเพื่อนเล่นเขาจะต้องทำยังไง คงเหงาน่าดูเลยถ้าในชีวิตนี้ไม่มีพี่มาร์ค แต่ดูเหมือนว่าแบมจะต้องเผชิญกับความเหงาเร็วขึ้นเมื่อแม่ของตนเข้ามาบอกว่าอาทิตย์หน้าจะย้ายบ้านไปที่ต่างจังหวัดเพราะแม่เลื่อนตำแหน่งแต่ต้องไปทำงานอีกจังหวัดหนึ่ง แบมแบมก็แค่เด็กตัวเล็กๆที่ความคิดยังเป็นเด็กแบมแบมร้องไห้จนแม่ต้องไปเรียกมาร์คมาปลอบ
“น้องแบมไม่ร้องนะครับ” มาร์คเดินเข้ามากอดปลอบน้องแล้วโยกตัวไปมาเบาๆ
“ฮึก...บะแบมมาอยากยะย้าย ฮึก” เด็กน้อยพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น
“บะ..แบมอยากอยู่...กับพี่มัค ฮึก”
“โอ๋ เด็กน้อยเราจะอยู่กับพี่ตลอดนะครับอยู่ในนี้” มาร์คชี้ไปที่หัวใจ
“อะ...อือพะพี่มัคก็จะอยู่ในนี้เหมือนกัน” แบมแบมที่ไปที่หัวใจของตัวเองเช่นเดียวกับที่มาร์คทำ
วันนี้เป็นวันที่ต้องไปส่งแบมแบมที่หน้าบ้านแต่มาร์คกลับงอแงเสียนี่สิ เขาไม่อยากเห็นน้องเป็นครั้งสุดท้ายเข้าไม่อยากจะร้องไห้ต่อหน้าน้องมาร์คต้วนก็แค่เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่มีความรู้สึก
“มาร์คมาเร็วลูกไม่งอแงสิ เดี๋ยวน้องแบมเห็นจะร้องตามนะ”
“มาร์คไม่อยากให้น้องแบมไปอะม๊า”
“ไม่เอาสิ ตอนนั้นเป็นคนปลอบน้องไม่ใช่หรอทำไมมาทำตัวงอแงแบบนี้เองละ”
“ก็มันใจหายอะม๊า แง” มาร์คกอดแม่ของตนแล้วปล่อยโฮออกมา
“โอ๋ๆ ไม่เอาไม่ร้องถ้าเราไปช้าน้องแบมจะไม่อยู่ก่อนนะ “
“ครับ”
มาร์ค ต้วนเดินออกมาจากในบ้านด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ถึงจะเศร้าแค่ไหนก็ต้องยิ้มต้องไม่ร้องไห้ให้น้องแบมเห็นเด็ดขาด!
“พี่มัคคคคค กอดโหน่ยยยยยย” เด็กน้อยเมื่อเห็นพี่ชายเดินออกมาจากบ้านก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที
มาร์คสวมกอดแบมแบมนี่จะเป็นกอดสุดท้ายแล้วหรอ เราจะไม่เจอกันแล้วจริงๆหรอ...
“พี่จะคิดถึงเรานะ”
“ต้องคิดถึง ห้ามลืมแบมด้วย”
“ไม่ลืมครับ”
“พี่มัครักน้องแบมป่าว?” เด็กน้อยถามทั้งๆที่ยังกอดกันกลม
“ระ..รักครับ”
“น้องแบมรักพี่มัคที่สุดในโลกเลย”
“ฟอดดด” นี่เป็นของขวัญสุดท้ายที่แบมให้กับมาร์ค ก็แม่บอกว่าการหอมแก้มคือการแสดงความรักนี่นา
มาร์คพาแบมแบมมาส่งให้กับคุณแม่ของน้องที่ยืนรออยู่ฝั่งตรงข้าม
“ดูแลตัวเอด้วยนะคะคุณพี่ไว้เจอกันนะคะ ดูแลตัวเองด้วยนะมาร์คขอบใจนะลูกที่ดูแลแบมอย่างดี”
“ครับ”
แล้วสองแม่ลูกก็ยืนโบกมือให้กับรถที่พึ่งขับออกไป....
แล้วเจอกันอีกครั้งนะแบมแบม....
แล้วเวลาก็ล่วงเลยผ่านไปความทรงจำของมาร์คค่อยๆจางหายไปเขาจำเด็กที่ชื่อแบมแบมไม่ได้แต่เขาจำความรู้สึกทุกอย่างที่มีให้กับเด็กน้อยบ้านตรงข้ามได้ เขาไม่รู้ว่าถ้าอีกคนรู้ว่าเขาลืมขึ้นมาจะทำยังไงบางทีอีกคนก็อาจจะลืมเขาแล้วด้วยเช่นกัน มาร์คมีแค่รูปถ่ายใบเดียวที่ถ่ายคู่กับเด็กน้อยบ้านตรงข้ามมันเป็นภาพถ่ายที่เด็กสองคนจูงมือกัน หยิบขึ้นมาทีไรเป็นต้องอมยิ้มทุกที ขอโทษนะที่พี่จำเราไม่ได้พี่ขอโทษที่รักษาสัญญาไม่ได้....แต่ในทางกลับกันแบมแบมไม่มีวันลืมพี่มาร์คของเขาได้หรอก J
ห้องมาร์คดูไม่ค่อยเปลี่ยนไปมากเท่าไหร่จะเปลี่ยนไปก็แค่สีของผ้าปูที่นอนกับมีชั้นวางของเพิ่มขึ้นมาแบมแบมไม่ใช่คนที่จำรายละเอียดได้ดีขนาดนั้นแต่เขาจำรายละเอียดของมาร์คได้ก็เท่านั้นห้องดูสะอาดกว่าที่คิดอีกแหน่ะ แบมแบมกวาดสายตาไปรอบๆก็เจอกับภาพถ่ายใบหนึ่งที่ตัวเขาเองก็มีเหมือนกันยังเก็บไว้อีกหรอ...ไม่รู้เผลอจ้องมองดูรูปนั้นนานเท่าไหร่ "สนใจรูป?" มาร์คถามเมื่อเห็นว่าแบมมองรูปนานผิดปกติ
"อ่ออะอื้ม...เอ่อใครหรอ?"
"กูจำไม่ได้" เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนเขาไม่ได้ขอให้มาร์คจำได้ เขารู้อยู่เเล้วว่าถ้าถามไปอาจจะได้คำตอบแบบนี้แต่พอได้ยินจริงๆมันปวดใจแปลกๆแฮะ
"แต่กูรู้เเค่ว่ากูรักเด็กคนนั้นมาก" เหมือนโลกของแบมแบมจะกลับมาหมุนอีกครั้งอย่างน้อยพี่มันก็จำความรู้สึกที่มีให้กันได้นะ แค่นี้ก็ดีใจเเล้วแบมแบมยิ้มเขาดีใจจนกลั้นไว้ไม่อยู่
"พี่มาร์ค...ขอกอดหน่อยดิ" ไม่รอเจ้าของชื่ออนุญาติแบมแบมก็โผเข้ากอดมาร์ค ขอบคุณนะพี่มาร์ค
"เฮ้ย!" มาร์คที่ดูตกใจอยู่นั้นดูว่าจะมีท่าทางเก้ๆกังๆมาร์คไม่รู้ว่าจะวางมือไว้ที่ไหนดีควรจะกอดตอบหรือเปล่ามาร์คไม่รู้เลยไม่รู้ด้วยว่าหัวใจของตัวเองเต้นเเรงขนาดไหน
"มึงเป็นไรไหม?"
"กอดตอบ...กอดแบมตอบ" ไอ้การแทนตัวด้วยชื่อตัวเองนี่มันคือไร!!! แล้วให้กอดมันคือไรโว้ยยยยมาร์คจะทนไม่ไหวเเล้วนะ.... มาร์คมาร์คกอดแบมแบมตามที่เจ้าตัวขอมาร์คลูบหลังแบมแบมเป็นการปลอบตอนนี้เหมือนมีอะไรเปียกๆที่อกของเขา
"แบมมึงร้องไห้หรอ"
"ปะ...ป่าว" โกหกไม่เก่งเลยนะเสียงสะอื้นขนาดนี้กูไม่รู้เลยมั้งนี่มึงเห็นกูโง่มากใช่ปะ! ตอบ!
"ขอบคุณนะพี่มาร์ค" แบมแบมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมแล้วยิ้มให้เอ่อ...ทำไมน่ารักจังวะ
"อะ...อืม" ตอนนี้แบมแบมออกไปจากอ้อมกอดของมาร์คแล้ว ไอ้หัวใจมึงอย่าเต้นแรง!
"พี่มาร์คแบมถามไรหน่อยดิ"
"อือ ถามมาดิ"
"ถ้าพี่เจอเด็กคนนั้นพี่จะทำไงอะ" เป็นคำถามที่ตอบยากเหมือนกันนะครับ นั้นดิถ้าผมเจอเด็กคนนั้นผมจะทำไงดีนะ
"คง..." ทำไมหน้าแบมมันดูลุ้นกับคำตอบขนาดนั้นวะครับ
"ก็จับมากอด...กระชากมาจูบแล้วก็ลูบแล้วก็คลำ...หึหึ"
"เอ้ยยย!!! พอเลยคนบ้ากาม"
"อะไรด่ากูอีกมึงดูเดือดร้อนแทนเขานะเนี้ย แต่ถ้ากูเจอจริงๆกูก็คงดึงมากอดพูดว่าขอโทษนะที่ลืมแล้วก็คิดถึงนะไม่เจอกันนานโตขึ้นเยอะเลย..." มาร์คจะรู้ไหมว่าคำตอบแบบนี้ทำให้แบมยิ้มกว้าง มาร์คจะรู้ไหมว่ามาร์คได้บอกกับเด็กคนนั้นแล้ว มาร์คจะรู้ไหมว่าเด็กคนนั้นโตขึ้นเยอะเเล้วนะ มาร์คจะรู้ไหมว่าเด็กคนนั้นก็คิดถึงมาร์คเหมือนกัน แต่มาร์คคงไม่รู้....
"รู้เเล้ว" "ห้ะมึงพูดไรนะ!?"
"เอ่อออ พูดว่า อยากดูต้นถั่วเเล้วแฮะๆ"
“นู้น วางอยู่บนโต๊ะอะ”
“ไอ้พี่มาร์ค!!!!!!”
“อะ... อะไร”
“ทำไมมันเป็นงี้! “ เออก็เนี้ยกูเลยให้มึงมาดูเนี้ยผมป่าวมีเจตนาทำมิดีมิร้ายน้องอย่างที่ทุกคนเข้าใจผิดนะครับ! นี่พวกคุณเห็นผมเป็นคนบ้ากามแบบนั้นหรอห้ะ! มาร์คต้วนโดนรีดเดอร์ใส่ร้ายป้ายสี
“กูไม่รู้ มันตายมั้ง”
“มันไม่ได้ตายแต่มันเน่าโว้ยยยยยย!”
“อ้าว กูจะรู้ปะละกูไม่เคยปลูก”
“โง่” เจ็บกว่าคำว่าอื้มก็คำว่าโง่นี่แหละครับ
“แล้วนี่อะไร? “ แบมแบมชูถุงถั่วที่ผมเก็บไว้ข้างๆโต๊ะขึ้นมา
“ถั่วไง”
“พี่ซื้อถั่วแดงมาทำไม!!!!” โว้ยยจะเสียงดังทำไมเมื่อกี้ยังมุ้งมิ้งงุ้งงิ้งอยู่เลย
“ก็พนักงานยัดใส่มือกู”
“พี่นี่มัน...” แบมแบมจิ๊จ๊ะเล็กน้อย จิ๊จ๊ะไมวะอยากฟังกูร้องเพลงจิ๊จ๊ะให้ฟังก็บอก
“แต่อย่ามาจิ๊จ๊ะให้มันมากไปมันจะเป็นบ้าเรื่องเล็กจะกลายเป็นเรื่องใหญ่…”
“ร้องเพลงทำไม ?”
“เห็นจิ๊จ๊ะนึกว่าอยากฟังเพลง”
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง”
“หากเปลี่ยนเป็นจ๊ะจ้าจะดีกว่าไหมฉันว่าเข้าทางแต่ถ้าจิ๊จ๊ะฉันก็ต้องไป…”
“ยังไม่จบใช่ป้ะ!!!”
“ยังๆอีกท่อนนึง”
“พี่มาร์ค”
“ว่า ? เสียงกูเพราะอะดิ”
“เพราะ...เพราะอะไรถึงร้อง ประสาท!”
“โอ้ยไรว้า เออไม่เล่นก็ได้”
“ไปซื้อถั่วมาปลูกใหม่กัน”
“เพื่อ ไม่เอาอะยุ่งยากง่วงร้อนด้วย”
“ไม่ได้แค่ถั่วงอกพี่ยังปลูกไม่ได้เลยแล้วพี่จะทำไรได้”
“นอนไง”
“ไม่เว้ยยยย ห้ามนอนนนนนน!!” แบมแบมดึงแขนผม นี่ถ้าเป็นฉากในละครน้ำเน่าผมคงฉุดน้องมันลงมานอนทับบนตัวผมแล้ว แล้วหน้าเราสองคนก็จะค่อยๆเข้าใกล้กันเรื่องๆแล้วก็....พรึ่บ!ตัดไปที่โคมไฟ แต่ขอโทษนะครับ!นี่ไม่ใช่ละคร! อิ___อิ
“ม่ายยยยยย” ผมพูดแล้วเอาผ้าห่มคลุมโปรงทันที
“เออ จะทำแบบนี้ใช่ปะ!”
“อั๊ก!!!” บอกเลยว่าจุก! จะไม่ให้จุกได้ไงครับก็แบมแบมมันกระโดดลงมาทับผมตัวก็ใช่ว่าจะผอมโอ้ยยยซี่โครงหัก
“ไอ้อ้วนออกไปปปปป หนักโว้ยยย”
“จะออกไปซื้อถั่วด้วยกันไหม ตอบ!”
“เออๆๆ ไปๆรีบลงไปเลยมึงแม่ งหนักยังกับช้างบวกฮิปโป”
“หรอ”
“โป้ก!”
“โอ้ยยย!! จะลงดีๆก็ไม่ได้มึงโขกหัวกูทำไม!”
“ให้เวลา5นาที เจอกันด้านล่างนะ “ นี่มันแบมแบมคนเดียวกับที่กอดผมแล้วร้องไห้ไหมครับ ฮืออร่างชายต้วนพังหมดแล้ว
“จะไปซื้อที่ไหนอะ?” ผมถามน้องทันที่ที่ผมแบกร่างที่จะพังแหล่มิพังแหล่ลงมาจากห้อง
“หน้าซอยก็มีมั้ง”
“มั้งนี่มีหรือไม่มีเอาชัวร์ๆ”
“มี...มั้ง”
“มึงนี่มัน...”
“ป่ะเหอะ!” แบมแบมจับมือผมแล้วออกแรงดึงเบาๆ
“เดี๋ยวๆ จะเดิน?”
“ก็ใช่ไง หน้าซอยเอง”
“กูมีจักรยาน รอกูแปป” แล้วผมก็รีบวิ่งไปจูงจักรยานคันเก่งของผมที่ไม่ค่อยได้ใช้งานเท่าไหร่ หวังว่ายางคงยังไม่แบนนะ
“อะ มึงขี่” ผมจูงจักรยานมาที่หน้าแบมแบม
“เรื่อง?” แล้วน้องมันก็โดดนั่งซ้อนท้ายจักรยานผมเลยครับ ไรอะจะให้ผมขี่จักรยานหรอ ม๊ายยยยย
“เร็วๆดิ “ น้องมันเร่งผมครับ จะให้ทำไงได้ครับนอกจากทำใจ ผมนี่ร้องเพลงอ้ายคนจนจำต้องทนปั่นรถถีบจะไปจีบอิน้องคนงามเลย
“มีใครเคยบอกไหมว่ามึงหนัก”
“...”
“แบม”
“เงียบไปเลย! ทำไมต้องชอบว่าคนอื่นอ้วนด้วยอะ” อ้าวผมพูดว่ามันอ้วนยังครับป๊าว ผมแค่บอกว่ามันหนักเฉยๆ
“จอดร้านข้างๆเซเว่นร้านนั้นนะ”
“เดี๋ยวผมลงไปซื้อให้นะพี่รอนี่ล่ะ อย่าไปไหนนะ!” ผมจะไปไหนได้ครับ นี่ผมไม่ใช่เด็กสองขวบนะเออ
แล้วไม่ถึง5นาทีแบมแบมก็ออกมาจากร้าน
“นี่อะเขาเรียกว่าถั่วเขียว!”
“แล้วทำไมปลูกถั่วเขียวได้ถั่วงอก?” ผมป่าวกวนตีนนะเออ
“.....” แบมแบมมันเงียบไปเลยครับ วะฮ่าๆขรรมหน้ามันจริงๆ
“ผมว่าเปลี่ยนเรื่องเถอะ…เอ่อพี่มาร์ค”
“ห้ะ ว่าไง?”
“ยืมเงินซื้อไอติมหน่อยดิ ลืมเอาเป๋าตังมาอะนี่หยิบมาแต่ค่าถั่ว”
“ทำตัวน่ารักๆก่อนดิเดี๋ยวให้ยืม”
“ทำไงอะ”
“ก็แบบ พี่มาร์คขาน้องแบมยืมเงินหน่อยน้า งุงิงุงิ”
“ไม่กินก็ได้!” โหยยยแผนหลอกล่อเด็กของผมใช้ไม่ได้ผมหรอเนี้ย
“มึงไม่กินแต่กูจะกิน” ผมยักคิ้วกวนๆให้น้องมัน ผมเตรียมที่จะเดินเข้าเซเว่นแต่ก็ดูเหมือนจะมีตัวอะไรมากระตุกเสื้อ
“พี่มาร์คซื้อให้น้องแบมด้วยน้า นะ นะ นะ ” เหมาโรงงานไอติมมาให้ต้วนด่วน!!
“เออๆ “
ผมเดินถือไอติมออกมาสองโคนของผมเป็นรถสตอเบอร์รี่ครับงุงิเหมาะกับหน้าตาผมเลย ส่วนแบมผมซื้อชาเขียวมาให้น้องครับผมว่าแบมคงชอบมั้ง
“อะ” ผมยื่นไอติมชาเขียวให้น้อง
“รู้ด้วยอะว่าแบมชอบชาเขียว “ เดาถูกด้วยแฮะ
“อร่อยมะ?” แบมแบมกินไอติมดูท่าทางมีความสุขมากอะครับพอมันกัดคำนึงนี่แล้วทำหน้าฟิน อะไรมันจะขนาดนั้น
“อร่อยยยยยยยยย”
“ชิมหน่อย “
“อะ” แบมแบมยื่นไอติมมาตรงหน้าผม ผมกัดไอติมไปคำนึง ผมว่ามันก็ไม่ได้อร่อยมากมายอะไรนะครับหรือว่าผมไม่ชอบชาเขียวอันนี้ก็ไม่รู้นะ
“อร่อยป่าว”
“เฉยๆว่ะ”
“โหยไรอะ ออกจะอร่อย”
“รีบกินแล้วรีบกลับกันเถอะ”
“ฟี่”
คุณได้ยินเสียงอะไรไหมครับ...เสียงเหมือนลม ลมมาจากไหน จากล้อรถจักรยานผมไง!!! อหหหหหหหหหหหห ยางแบนนนนน
“พี่มาร์ครถมันยางรั่วป่าวอะ”
“แถวนี้ไม่มีร้านปะยางด้วยดิ เอาไงดีมึง”
“เดินอะเดินแล้วจูงจักรยานไปด้วย “
“เฮ้อออ มันก็ต้องเป็นแบบนั้นสินะ “
แล้วผมกับแบมแบมก็เดินเงียบกันมาตลอดทางดีนะที่แดดมันไม่ค่อยร้อนเท่าไหร่ แบมแบมเหมือนกำลังคิดอะไรตลอดเวลา แล้วดูเหงื่อนั้นดิครับคงร้อนสินะ
“แบม มึงขึ้นมานั่งบนเบาะดิ”
“ไม่เอาอะ แบมตัวหนักเดี๋ยวพี่มาร์คหนัก”
“ก็เห็นมึงร้อน มาเหอะกลัวเดินๆอยู่แล้วมึงเป็นลมกูไม่แบกนะเว้ย”
“ตามใจ” แล้วแบมแบมก็ขึ้นมานั่งบนเบาะแบบเต็มใจมั้ง
ผมก็เดินจูงจักรยานไปเรื่อยๆ ไม่หนักหรอกครับที่ว่าน้องหนักอะแค่แกล้งเล่นไปเท่านั้นครับ เห็นน้องมันโกรธแล้วตลกดี
ในที่สุดก็ถึงที่หมายปลายทาง ณ บ้านทรายทองต้วนเอง!
“เดี๋ยวกูเอาจักรยานไปเก็บนะ “
“อือ รีบมานะ” หือ...รีบมานะ วรั้ยยย ต้วนชอบคำนี้
“มาแล้วๆ” หลังจากที่พี่มาร์คเอารถจักรยานไปเก็บเป็นที่เรียบร้อยพี่มันก็วิ่งมาเลยครับ
“มาปลูกถั่วงอกกันเร็วๆ” ดูเหมือนผมจะตื่นเต้นกว่าพี่มันนะครับ ก็แหมไม่ได้ทำอะไรแบบนี้มาตั้งนานแล้วอะครับรู้สึกเป็นเด็กอีกครั้ง
“มึงซื้อกระถางมาด้วย? “ ใช่แล้วครับผมซื้อกระถางต้นไม้มาด้วย ก็มันเล็กๆน่ารักดีอะครับเนี้ยหมดเงินไปกับไอ้นี่แหละ
“ช่ายยยย น่ารักออก พี่มาร์คเอาดินมาใส่เร็ว ” แล้วพี่มาร์คก็ถือกระถางผมไปไหนก็ไม่รู้ครับกลับมาพร้อมดินในกระถาง ถ้าเอาดินทรายมาใส่จะตบให้
“ไปเอาดินมาจากไหน?”
“สวนของม๊า”
“อ่อออ อือพี่เอาถั่วยัดๆลงไปเลย” ผมยื่นถั่วเขียวให้พี่มาร์คเม็ดนึง
“แค่เม็ดเดียว? “
“ก็ใส่ไปทีละเม็ดแต่ใส่เยอะๆก็ได้”
“อะมึงก็ใส่ด้วยดิ มันจะได้โตเป็นเพื่อนกัน” ผมก็ใส่เม็ดถั่วลงในกระถาง
“เสร็จแล้ว แล้วก็รดน้ำมันด้วยนะ อย่าทำมันตายล่ะ!”
“ไม่ทำมันตายหรอกน่า ก็มันเป็นต้นที่กูปลูกกับมึงนี่นา...”
“อะ อือๆๆ ดูแลมันดีๆด้วย”
“จะดูแลอย่างดี” นี่เรากำลังพูดถึงเรื่องถั่วงอกกันใช่ไหมครับ ตอบ!!! กันต์พิมุกต์รู้สึกเมาแดดเพราะตอนนี้หน้าแดงมาก! โบ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
โบ้มมมมมมมมมมมมมมมมม ครบ100%เเย้ววววว อยากแต่งให้ยาวกว่านี้เเต่กั๊กไว้อยู่ มันอึนอะก็สอบเสร็จก็งี้แหละนะทนๆอ่านไปหน่อยนะคนดีของเค้า 5555555555555
ปิดเทอมเเล้วจ้าาาาาาาา เเต่เรียนพิเศษวันจันทร์ ฮืออออออ พัก2วันเองอะ
ใครปิดเทอมเเล้วบ้างงงง ใครยังไม่ปิดก็ตั้งใจอ่านหนังสือสอบตั้งใจเรียนกันด้วยนะคะ
ถ้าไม่ตั้งใจเรียนจะเป็นเเบบอิพี่ต้วนนะเออ 5555555
ใครไปคอนบ้าง ถามอีกละ ._. ก็เค้าไม่มีเพื่อนอะเเงๆๆๆ งื้อๆๆๆ ฮือๆๆๆๆๆ
เค้าไปวันเสาร์ โซนG 3800นะงับ แฮ่! (บอกทำไม5555555)
อีก8วัน! นับถอยหลัง 5 4 3 2 กันเลยทีเดียว
นี่ๆ อยากแต่งฟิคเรื่องใหม่...เเต่ยังไม่มีอารมณ์เพราะคิดชื่อเรื่องไม่ออก กากจริงๆเลยเค้าเนี้ย
โอเช ไว้เจอกันตอนหน้าเนอะ เลิ้บๆ <3
#มบวคณ
ความคิดเห็น