คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Hemera 15 : ซิลเวอร์จะไม่จูบแค่ครั้งเดียว
Hemera 16 : ซิลเวอร์จะไม่จูบแค่ครั้งเดียว
นี่เป็นครั้งแรกที่เพิร์ลลิโซเร่ได้เห็นทัศนียภาพของเฮสปาเนียเต็มๆตา
ภาพของทวีปหลักแห่งดินที่เธอจินตนาการเอาไว้ค่อนข้างจะต่างจากภาพที่ปรากฏตรงหน้ามากพอสมควร ตอนแรก เพิร์ลคิดว่าที่นี่จะมีแต่พวกต้นไม้ ไร่นา ป่าเขา โรงสี หรืออะไรก็ตามที่มันดูเกษตรๆ อารมณ์ผู้ใหญ่ลีกับนางมา แต่พอมาเจอจริงๆ ความสวยงาม โอ่อ่า อลังการ และเปี่ยมอารยะอย่างที่คาดไม่ถึงก็ทำให้เธอเกือบลืมหายใจไปชั่วขณะ… พร้อมกับจ้องมองภาพตรงหน้าตาค้าง…
สวย… สวยจริงๆ…
เฮสปาเนีย หรือที่รู้จักกันในฐานะทวีปหลักแห่งผืนดิน เป็นที่ที่คงความสวยงามอลังการในประวัติศาสตร์และธรรมชาติไว้ได้อย่างลงตัว มีสิ่งก่อสร้างเก่าแก่ ทว่างดงามกระจายอยู่ทั่วทั้งเมือง บางอย่างก็เป็นสถาปัตยกรรมระดับตำนานของเฮเมร่าที่ตกทอดกันมาตั้งแต่สมัยที่เฮสปาเนียทรงอำนาจ หนึ่งในนั้นคือหอระฆังสีน้ำตาลเข้มที่ประดับ ‘ผลึกธาตุดิน’ ไว้ภายใน
บ้านเรือนที่นี่สวยงาม มีสีสันสดใส แต่แฝงกลิ่นอายโบราณเล็กๆ ตามประสาแคว้นที่มีประวัติศาสตร์ยาวนาน เท่าที่เพิร์ลเห็น ดูเหมือนทุกหลังจะสร้างล้อมจัตุรัสใหญ่เป็นวงกลม ตรงกลางเป็นน้ำพุทองคำ หากมองเลยตึกรามบ้านช่องไปจะมีปราสาทหลังใหญ่หลายหลังอยู่ห่างๆกันไป แซมด้วยป่ามนตราเขียวชอุ่ม ธารน้ำ น้ำตก และหุบเหว
ที่นี่ไม่ได้มีดีแค่ผู้ชายหล่อจริงๆแฮะ…
ตอนนี้ทั้งเมืองถูกตกแต่งอย่างสวยงามเป็นพิเศษเพื่อต้อนรับเจ้าสาวของท่านเคาท์ หรืออีกนัยหนึ่งคือเคาท์เตสคนใหม่ที่กำลังจะเข้ามามีบทบาทในการปกครองเฮสปาเนียในอนาคต ดังนั้นบ้านเมืองจึงต้องถูกตกแต่งอย่างดีเพื่อให้สมเกียรติ
…มีการประดับธงทิวสีฉูดฉาดอลังการตลอดทาง บนอากาศมีม่านดนตรีเวทมนต์สีจางๆ คอยขับกล่อม อีกทั้ง… ถนนเส้นที่เพิร์ลต้องผ่านมาก็ถูกสร้างใหม่ด้วยแก้วคริสตัลใสอย่างประณีต… ความพิเศษของมันคือ เมื่อมองผ่านแก้วที่ใสกระจ่างนั้นจะพบอัญมณีจำนวนมหาศาลที่เปล่งประกายล้อแสงแดดอย่างงดงาม ราวกับจะเยาะเย้ยแสงตะวันที่สาดส่องลงมา และถ้าเงยหน้าขึ้นไปมองด้านบน จะเห็นป้ายผ้าสุดหรูสีแดงขลิบทองที่ปักคำว่า ‘ยินดีต้อนรับเคาท์เตสคนใหม่!!’ กับ ‘เคาท์เตสจงเจริญ!’ แขวนไว้ด้วย!
แล้วก็!! อา สิ่งที่ทำให้เพิร์ลปลื้มหนักกว่านั้นเห็นจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากชาวเฮสปาเนียในชุดสีสันสดใสที่ยืนกันเต็มสองข้างทาง ทุกคนต่างโบกไม้โบกมือ ยิ้มแย้มแจ่มใส ส่งเสียงต้อนรับเธอกันเกรียวกราว แถมยังมีการโปรยกระดาษสารพัดสีสัน ปรบมือ และปูพรมแดงต้อนรับตลอดทางอีกด้วย!
“ยินดีต้อนรับสู่เฮสปาเนีย ท่านเคาท์เตส!”
“เคาท์เตส! เคาท์เตส!”
“ท่านหญิงคนใหม่ของพวกเรา!”
โอ้…!
ร่างบางแทบจะเอามือสองข้างจับแก้มแล้วดีดดิ้นกับภาพที่เห็น การต้อนรับแสนอบอุ่นนี่มันอะไรกัน!
นี่เป็นการต้อนรับที่ยอดเยี่ยมที่สุดในชีวิตของเพิร์ลลิโซเร่ เบรเวล อดีตเจ้าอาณานิคมแห่งไฟจริงๆ! ไม่อยากจะพูดถึงเมื่อก่อน… สมัยที่กำลังล่าอาณานิคมมันส์ๆ ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน ก็มีแต่กองทัพเจ้าถิ่นหน้าตาไม่รับแขกถืออาวุธออกมาต้อนรับ ดอกไม้ หรือเสียงโห่ร้องอะไรไม่เคยมีทั้งนั้น แค่ไปขอใช้ห้องน้ำยังมีการร่ายอาณาเขตป้องกันเลย!
แต่ถ้ามี… เอิ่ม… เธอคงต้องพิจารณาตัวเองในฐานะเจ้าแห่งไฟผู้โฉดชั่วหน่อยแล้วละ…
“ลู…” เพิร์ลหันไปมองเพื่อนเจ้าสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มือข้างหนึ่งจับแก้มตัวเอง ทำสายตาตื่นเต้น “ฉันควรโผล่หน้าออกไปโบกมือปะ?!”
“แกควรทำตั้งนานแล้วนะ” ลูซี่สวน
“โฮ่!”
หลังจากโผล่ไปแค่ครึ่งหน้า เพ่งมองทุกซอกทุกมุมจนมั่นใจแล้วว่าไม่มีหน่วยลอบสังหารปะปนมากับผู้คน หญิงสาวก็มีสีหน้าผ่อนคลายขึ้น เริ่มโบกไม้โบกมือ ส่งยิ้มสดใสให้บรรดาชาวบ้านที่รายล้อม พอได้เห็นหน้าของว่าที่เคาท์เตสคนใหม่ ชาวบ้านที่เคยปลื้มจิตปลื้มใจกันอยู่แล้ว ก็ดูจะปลาบปลื้มขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว
“ท่านเคาท์เตส!”
เสียงหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับการถอดหมวกและถอนสายบัวต้อนรับอย่างพร้อมเพรียง แล้วอีกหลายเสียงก็ดังต่อกันมาเป็นทอดๆ
“เรารักท่านเคาท์ เรารักเคาท์เตส!”
“สวยสมคำเล่าลือจริงๆด้วย! ท่านเคาท์เตสของพวกเรา!”
“หันมาทางนี้หน่อยสิคะท่านหญิง!”
“ช่างงดงามเหลือเกิน นี่แหละอัญมณีแห่งเฮสปาเนีย!”
แม่เจ้า!!
โอ๊ย น้ำตาจะไหล!
การต้อนรับที่แสนอบอุ่นทำให้อดีตเจ้าแห่งไฟรู้สึกตื้นตันสุดๆ เธอยิ้ม รับฟังเสียงรอบกายด้วยความปลาบปลื้ม มันน่าซึ้งใจจริงๆ น่าซึ้งใจโคตรๆ! ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครทำอะไรแบบนี้ให้เธอเลย ถ้าทำได้ เธออยากจะออกไปวาดลวดลายโชว์เต้นอุกะๆ ให้ชาวบ้านดูแล้วด้วยซ้ำ! ให้รู้กันทั่วเฮสปาเนียไปเลยว่าว่าที่เคาท์เตสคนนี้ใจดี มีเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขาต่อเด็ก สตรี และคนชราแค่ไหน!!
ไม่ๆ ระบำอุกะๆ ไม่ดี ต้องรำวงฟานาทอสดิ แจ่มกว่าเยอะ
รถม้า ไม่สิ รถสิงโตแล่นไปเรื่อยๆ ด้วยความเร็วสม่ำเสมอ สุดท้ายก็มาถึงบริเวณมหาวิหารใหญ่กลางจตุรัสเฮสปาเนียโดยมีเสียงโห่ร้องต้อนรับดังกึกก้องตลอดเวลา อืม… เหมือนซิลเวอร์จะเคยบอกเธอว่าวิหารนี้ชื่อว่า ‘ซาน เคียร่า’ เป็นวิหารศักดิ์สิทธิ์ที่ชาวเฮสปาเนียให้ความเคารพมาก มีสถานะไม่ต่างกับวิหารจันทราและสุริยาของดินแดนแห่งแสงสว่าง เป็นโบสถ์สีขาว ประดับด้วยรูปปั้นงดงาม ดูสง่าและศักดิ์สิทธิ์
“ยินดีต้อนรับค่ะพี่สาว”
เพิร์ลที่กำลังจะก้าวลงจากรถชะงักเพราะเสียงๆหนึ่งที่ดังขึ้น ไม่ทันจะก้มไปมองก็มีร่างเล็กๆ ของเด็กหญิงในชุดกระโปรงฟูฟ่องคนหนึ่งปราดมาด้านหน้าพร้อมกับยื่นช่อดอกไม้ให้ ใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักของเด็กน้อยเป็นสีชมพูอ่อนๆ ท่าทางจะเป็นเด็กขี้อาย
เจ้าสาวเบิกตาขึ้น ลอบตั้งคำถามในใจ ใคร?
เด็กคนนั้นก้มตัวลง ตอบให้อย่างรู้ใจ “หนูเฟลิเซีย พี่ซิลเวอร์รอพี่สาวอยู่ในวิหารค่ะ”
เจ้าสาวส่งเสียง ‘อ้อ’ เบาๆ ที่แท้ก็เป็นน้องสาวของซิลเวอร์นี่เอง…
พอมองดูดีๆแล้ว เด็กคนนี้ก็มีส่วนคล้ายซิลเวอร์อยู่เหมือนกัน หน้าตาน่ารักหมดจด โดยเฉพาะดวงตาสีฟ้าสดที่แทบจะลอกกันมา แต่ของเด็กคนนี้จะกลม โต ดูใสซื่อกว่า ไม่คมกริบแบบผู้เป็นพี่ชาย
“หนูช่วยถือชายกระโปรงนะคะ”
เฟลิเซียวิ่งเตาะแตะไปด้านหลังพร้อมกับเด็กอีกคน มือเล็กยกชายกระโปรงสีแดงของเพิร์ลขึ้นมาถือไว้อย่างเบามือ พอหันไปมองลูซี่ เพื่อนเจ้าสาวคนเก่ง เพิร์ลก็เห็นเพื่อนสาวธาตุน้ำของตัวเองทำตาวาว กระดี้กระด้า เอามือปิดปากพร้อมกับส่งเสียงอู้อ้าพิสดาร ทำท่าทางเหมือนอยากจะฉุดเด็กเข้าบ้านอยู่
ลูซี่เป็นโรคคลั่งเด็ก… มีปฏิกิริยาตั้งแต่เด็กวัยทารก วัยหัดเดิน วัยฟันน้ำนมเพิ่งขึ้น เรื่อยไปจนถึงวัยสิบขวบต้นๆ ถ้าไม่เชื่อ ดูจากไอ้สายตาวิ้งวับ ปานประดุจจะอุ้มเด็กกลับบ้านนั่นได้เลย!
แต่ถึงจะชอบเด็ก ลูซี่กลับมาบ่นให้ฟังอยู่บ่อยๆว่าอยากจะฆ่าน้องชายตัวเอง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม?
เพิร์ลเดินช้าๆ ผ่านบรรดาแขกเหรื่อที่รอต้อนรับอยู่ด้านนอก ย่างเท้าตรงเข้าไปที่ตัววิหาร พอถึงหน้าประตู ภาคีหญิงสาวพรมจารีในชุดขาวที่คอยท่าอยู่ก็เปิดประตูให้ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วเสียงดนตรีในวิหารก็ดังกระหึ่มเข้ามาทักทายอย่างรู้งาน
ด้านในสุดของวิหาร… เขากำลังรอเธออยู่
ทุกคนยืนขึ้นทันทีที่เจ้าสาวเข้ามาถึง จึงเป็นโอกาสดีที่ทำให้เพิร์ลได้สังเกตว่ามีใครมาร่วมงานบ้าง ตรงริมหน้าต่างมีเพ่ยเซียน นั่งอยู่กับเจ้าหญิงไอนาริเอลที่กำลังซับน้ำตาป้อยๆ โดยไม่ทราบเหตุผล นาซีนั่งอยู่ไม่ห่างจากเธอนัก ข้างๆ เป็นเถียนเถียนและนักปราชญ์ซันชาริโอ้ นอกจากนั้นยังมีท่านเจ้าเอเธอร์ เจ้าหญิงฟีนิกเซีย อัศวินทมิฬ แล้วก็เจ้าหญิงจากดินแดนแห่งแสงสว่างที่เห็นหน้าไม่ชัดรวมอยู่ด้วย เท่าที่เพิร์ลเคยเห็นหน้าก็มีเท่านี้ คาดว่าคงมาเพิ่มอีกในงานตอนกลางคืน
แต่ไม่มีอะไรดึงดูดสายตาเท่ากับชายผมเงินที่ยืนอยู่ในสุดอีกแล้ว…
พอเข้ามาในพิธีจริงๆ เพิร์ลก็ต้องฝืนความประหม่า ก้าวตรงไปข้างหน้าให้ดูดีที่สุด ดวงตามองตรงไปยังเจ้าบ่าวที่ระยะห่างระหว่างเขาและเธอน้อยลงทุกที วันนี้ซิลเวอร์ก็ยังคงหล่อเหลาน่าหลงใหล แม้ว่าจะอยู่ในชุดประจำตำแหน่งเต็มยศ ประดับอินทรธนูและป้ายห้อยยศมากมายจนดูรุ่มร่าม แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เสน่ห์ของเขาน้อยลงเลยสักนิดเดียว
มือแกร่งเอื้อมมาสัมผัสทันทีที่เพิร์ลส่งมือให้ รอยยิ้มบนใบหน้าคมดูอ่อนโยน เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกมากกว่าทุกครั้ง เพียงแต่ว่าเจ้าตัวไม่ได้กล่าวมันออกมาให้เธอได้ยินเพราะอยู่ในงานพิธี
เขากุมมือเธอแน่นขณะหันหน้าเข้าหาบาทหลวงที่อยู่ในงาน ดำเนินพิธีต่อไปไม่นานก็ถึงช่วงที่สำคัญที่สุด บาทหลวงชราส่งยิ้มให้คู่บ่าวสาว ก่อนจะเอ่ยขึ้น
“ท่านเคาท์ซิลเวอร์ เทรส ซิลเวิร์สเตอร์ อาร์เจนเต้ เอล เซฟาเต้… ท่านจะรับเพิร์ลลิโซเร่ เบรเวล เป็นภรรยาหรือไม่?”
ซิลเวอร์คลี่ยิ้มบาง กุมมือเธอแน่นขึ้นอีก “รับครับ”
“แล้ว…” แล้วบาทหลวงก็หันหน้ามาทางเธอ “เพิร์ลลิโซเร่ เบรเวล จะรับท่านเคาท์เป็นสามีมั้ย?”
อดีตเจ้าแห่งไฟกลืนน้ำลายเอื๊อก… แอบเหล่มองเจ้าหญิงฟีนิกเซียที่แผ่รังสีฆ่าฟันออกราวกับจะกดดันกลายๆ… เธอรู้ รู้ดีว่าถ้าตอบว่า ‘ไม่’ เจ้าหญิงก็พร้อมจะเสกคำสาปแห่งไฟเข้าตัวเธอได้ทุกเมื่อ
หญิงสาวสูดหายใจเข้า สร้างรอยยิ้มหวาน ตอบเสียงดังฟังชัด
“รับค่ะ”
“งั้นเจ้าบ่าวจูบเจ้าสาวได้”
…
…
…
เฮ้ย!!!!
เหมือนน้ำร้อนสาดกลางวง เพิร์ลผงะ หน้าที่เก๊กๆ มากลายเป็นใบหน้าเหวอๆ ได้แต่ยินเสียงกองเชียร์ที่ดูจะคึกขึ้นมาทันตาเห็น แหกปากเชียร์ให้จูบกันเสียงดังสนั่นจนน่ากลัวว่าวิหารจะพังลงมา… เออ มันพังลงมาก็ดีนะ จะได้ไม่ต้องจูบกันไง!
ท ท ทำไมงานแต่งงานต้องมีประเพณีนี้ด้วย!!!?
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้า กำลังคิดว่าจะแกล้งเป็นลมให้หน่วยพยาบาลหามไปนอกวิหาร แต่กลับถูกขัดโดยเสียงนุ่มๆ… ทว่า ที่กระซิบเบาๆ ข้างหู กว่าจะรู้ตัว เธอก็อยู่ในอ้อมแขนของซิลเวอร์เสียแล้ว
“ไม่ให้หนีแล้วนะ”
“…!”
เอวถูกรั้งเข้ามาใกล้ ดวงตาสีฟ้าฉายแววเจ้าเล่ห์ ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะประกบเข้ากับริมฝีปากของหญิงสาวที่ไม่ทันป้องกันตัว นั่นทำให้ดวงตาสีส้มเบิกกว้างอย่างตกใจ ยกมือกำปกเสื้อเขาไว้แน่น
จูบ…
เรากำลัง… จ จูบ…?
ริมฝีปากร้อนประทับลงบนกลีบปากนุ่มราวกับจะตีตรา รสสัมผัสที่ทั้งอ่อนโยนและร้อนรุ่มชวนละลายแล่นเข้ามาในความรู้สึก เขารั้งท้ายทอยเธอเบาๆ แล้วกดจูบลงไปแน่นขึ้นอีก
กว่าซิลเวอร์จะยอมละริมฝีปากออก เพิร์ลก็แทบจะเข่าทรุดลงไป เธอไม่ได้ยินเสียงปรบมือดังกระหึ่มของคนรอบกายแม้แต่น้อย สิ่งเดียวที่รู้สึกในตอนนี้คือสัมผัสอุ่นร้อนที่ยังคงเหลือบนริมฝีปากกับความร้อนของใบหน้า… ถ้าส่องกระจกแล้วเห็นไฟลุกหน้าเธอจะไม่แปลกใจเลย!
นี่มันจูบแรก! จูบแรกเชียวนะ!!
“อะไร?” ท่านเคาท์ตัวแสบถามขำๆ ยกมือขึ้นเกลี่ยแก้มเธอเบาๆ “เห็นใจกันหน่อยสิ ฉันไม่ได้เจอเธอตั้งนานนะ”
“บ้าเหอะ…”
“อย่าพูดแบบนี้สิ”
ว่าแล้วคนฉวยโอกาสก็ชิงหอมแก้มเจ้าสาวไปอีกหนึ่งที เมื่อเห็นว่าคนถูกหอมหน้าแดงซ่านก็หลุดยิ้มออกมา อดไม่ได้ที่จะคว้าตัวเข้ามากอดไว้แน่น พลางไซ้จมูกกับเรือนผมสีดำเบาๆ เพื่อให้คลายความคิดถึงที่อัดกันแน่นอยู่ในใจ
“คืนนี้…” เขาเอ่ย “ถ้าทำมากกว่ากอด คงไม่ว่าอะไรใช่มั้ย?”
“ซิล…!”
“ฮือออออ!!!!”
ว ว็อท!?
เพิร์ลเบิกตากว้าง ได้โอกาสออกจากอ้อมกอดของซิลเวอร์ พอหันไปทางต้นเสียง ก็เห็นเพ่ยเซียนกำลังพยายามปลอบเจ้าหญิงไอนาริเอลที่กำลังร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่าอยู่
“เอ่อ องค์หญิงเพคะ…”
“เพ่ย…!” เจ้าหญิงปาดน้ำตา เอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดจมูก “ฉันไม่เป็นอะไรจ้ะ ฉันแค่ดีใจมาก! ฮึก… ฉันก็แค่ดีใจ… ใช่ ดีใจมากจริงๆ! ฮืออออออ!”
อุ… เอิ่ม…
เพิร์ลคิดว่าเจ้าหญิงไอนาริเอลเป็นคนสวยนะ… สวยมากๆ… สวยหยาดฟ้ามาดิน หากมีการประกวดเจ้าหญิงที่สวยที่สุดในเฮเมร่า เจ้าหญิงแห่งวารีคนนี้ก็ย่อมต้องได้ชัยไปโดยไม่ต้องกังขา ดูสิ ขนาดตอนร้องไห้ก็ยังสวย แม้จะดูเพี้ยนๆไปนิดก็เถอะ
“ท่านพี่” เป็นเจ้าหญิงฟีนิกเซียที่เดินเข้ามาทัก ใบหน้ายังคงงดงามทว่าเรียบเฉยตามเคย “ยินดีด้วยค่ะ”
“ขอบคุณนะคะ”
“ยินดีด้วยท่านเคาท์”
นี่คงเป็นช่วงสำหรับแขกผู้มีเกียรติทั้งหลาย เพราะหลังจากเจ้าหญิงพูดจบไม่ทันไร ท่านเจ้าเอเธอร์ เฟเทอร์รอนแห่งเขตแดนสายลมก็เดินเข้ามาจับมือเช็คแฮนด์กับซิลเวอร์ พร้อมกับเอ่ยคำอวยพรตามประสาลูกหลานชาวเอลฟ์
“ขอให้ชีวิตแต่งงานของท่านราบรื่น”
“ขอบคุณมากครับ” เจ้าบ่าวรูปหล่อยิ้มรับ “งานเลี้ยงจะมีตั้งแต่บ่ายถึงค่ำ เชิญที่ปราสาทเซฟาเต้ได้เลยนะครับ”
ปราสาทเซฟาเต้ที่ถูกกล่าวถึงคือปราสาทของซิลเวอร์ ดูเหมือนว่าจะเป็นปราสาทหลังใหญ่ที่อยู่สุดทางนั่น… ท่านเจ้าแห่งสายลมพยักหน้า ตอบรับอย่างชัดเจน “ยินดียิ่ง”
หลังจากนั้นไม่นาน พอแขกคนสำคัญๆ เริ่มออกไปเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงตอนเย็นจนหมด แขกที่เหลืออยู่ก็ทยอยออกไปเรื่อยๆ โดยมีคู่บ่าวสาวมองส่งจนลับตา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในวิหารแล้วเพิร์ลก็ถอนหายใจ ยกกระโปรงขึ้น กำลังจะก้มลงไปถอดรองเท้าส้นสูงออกแล้วเขวี้ยงทิ้ง ทว่า ซิลเวอร์กลับไม่ปล่อยให้เธอทำแบบนั้น
ร่างสูงโอบเพิร์ลแน่น ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
“เธอยังไม่ได้ตอบฉันเลยนะ”
“ตอบอะไร?”
คำถามและใบหน้างงๆของเพิร์ลเรียกรอยยิ้มของเขาได้ดี
“สรุป… ฉันทำมากกว่ากอดได้รึเปล่า…?”
ไม่ได้โว้ย!!!
อดีตเจ้าอาณานิคมอยากจะตอบแบบนั้นแล้วก้มลงไปถอดส้นสูงให้มันจบๆไป แต่สายตาของเขากลับตรึงเธอไว้กับที่ เผลอแสดงสีหน้าอึกอักออกมาต่อหน้าคนที่รุกไล่เธอจนจนมุม… ทั้งๆที่มันไม่ใช่นิสัยของเพิร์ลเลย
คนๆนี้ทำให้เธอตอบโต้ไม่ถูกมาหลายครั้งแล้ว
ให้ตาย ไม่มีทางแก้เลยรึไงกัน!?
เคาท์หนุ่มรอคำตอบเพียงชั่วอึดใจ เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่ตอบ ทั้งยังมีสีหน้าเหมือนพูดไม่ออก ดวงตาสีฟ้าก็หรี่ลงน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สามารถทำให้ใครต่อใครร้อนวาบได้ง่ายๆ
“ฉันทำจริงๆนะ…”
นี่แหละเสน่ห์ที่ร้อนแรงของเขา เจ้าบ่าวของเธอ…
ซิลเวอร์เชยคางเพิร์ลเบาๆ… เผยรอยยิ้มบางๆ… แล้วจูบซ้ำลงไปอีกรอบ…
นังไรท์เตอร์ตายแล้วค่ะ คร่อก… เอื่อออออออ…. (?)
รู้สึกว่าตอนที่แล้วไม่ค่อยสนุกเนอะ เลยมาแก้ตัวเอากับตอนนี้ ตอนหน้าจะเข้าหอแล้วค่า!
ความคิดเห็น