Hemera โหด มันส์ ฮา ภริยาท่านเคาท์!!

ลำดับตอนที่ #21 : Hemera 18 : เจ้าอาณานิคมต่อสู้ได้ แม้ว่าสามีจะไม่ต้องการ

Hemera 18 : เจ้าอาณานิคมต่อสู้ได้ แม้ว่าสามีจะไม่ต้องการ 

‘เผ่าเซโลน’ เป็นชนเผ่าเร่ร่อนที่อาศัยอยู่ไม่เป็นหลักเป็นแหล่ง ลักษณะเด่นก็คือ ผู้คนเผ่านี้จะไม่ใช้พลังเวทจากธาตุต่างๆ เหมือนชาวเฮเมร่าทั่วไป แต่จะคิดค้นพลังเวทแบบแปลกๆ มาใช้กันเองภายในเผ่า เข้าข่ายคิดเองทำเอง ทำให้สายพลังของคนเผ่านี้ค่อนข้างขมุกขมัว คลุมเครือ และไม่เป็นที่รู้จักในวงกว้างเท่าไรนัก

ที่สำคัญที่สุด เผ่านี้อ้างว่าพวกตน ‘ทำนายอนาคต’ ได้

ทุกคน… อืม… ต้องพูดว่าทุกคนในเผ่า ไม่ว่าจะชายหรือหญิง เด็กหรือแก่ ทุกคนต่างเชื่อว่าหัวหน้าเผ่าตัวเองทุกรุ่นสืบเชื้อสายมาจากเทพธิดาแห่งอนาคต ครอบครองดวงตาแห่งสรรพสิ่ง มองเห็นอนาคตได้ทะลุปรุโปร่ง เชื่อกันไปเชื่อกันมา จู่ๆ ไม่รู้ว่าหัวหน้าเผ่ารุ่นไหนนึกครื้มใจ ตั้งตนเป็นเผ่านักทำนายแห่งเฮเมร่า สร้างวิหารบูชาหัวหน้าเผ่าตัวเอง และออกประกาศคำทำนายแห่งสรวงสวรรค์ทุกๆปี!

ที่เพิร์ลเคืองคือตรงนี้… ตรงที่ไอ้เผ่ากิ๊กก๊อกนี่ไม่เคยทำนายอะไรแม่นสักอย่าง!

เท่าที่จำได้ เห็นว่าเจ้าเผ่านี้เคยทำนายว่าฟานาทอสจะชนะในฟุตบอลเฮเมร่าสามัคคี แต่สุดท้ายก็แพ้ยับเยิน ถูกยิงถล่ม 12 ต่อ 0 ดับอนาถทั้งที่เป็นเจ้าภาพ! ให้ตาย! อดีตเจ้าแห่งไฟเกลียดไอ้เผ่าบ้านี่จริงๆ!

“วะฮ่าๆๆๆๆๆ!!!”

เพิร์ลที่ยืนอยู่บนป้อมปราการทำหน้าเอือม เคาะนิ้วกับต้นขาตัวเอง มองสิ่งมีชีวิตหนวดเฟิ้มในชุดเจ็ดสีที่อ้าปากหัวเราะฮ่าๆๆ น้ำลายแตกฟองบนหลังม้าอย่างไร้คำบรรยาย…

นั่นคงจะเป็น ‘ยาสโซ่ เซโลเน่’ หัวหน้าเผ่าเซโลน

“ท่านเคาท์ครับ” เฟทท์ ภูตรับใช้ประจำปราสาทพูด “ท่านจะเอายังไงต่อไปดีครับ?”

ซิลเวอร์ที่ยืนอยู่ข้างๆเธอไม่ตอบอะไร ดวงตาสีครามทอดมองลงไปเบื้องล่างอย่างเงียบๆ ราวกับกำลังใช้ความคิด เพิร์ลมองหน้าเขาแล้วก็ไม่อยากพูดอะไร เข้าใจดีว่าเรื่องนี้ต้องใช้การไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน

ไม่มีใครรู้ว่าเพราะอะไรพวกนี้ถึงอยากสู้กับซิลเวอร์ อยากดัง? หรือว่าเฮสปาเนียไปทำอะไรให้พวกนี้แค้นใจ เช่นสร้างถนนทับที่ของพวกนั้นอะไรแบบนี้? อ่า เอ่อ…ไม่รู้สิ คิดไม่ออกจริงๆ…

ฟลอเรนซ่าที่เพิ่งวิ่งตามมาสมทบหอบเบาๆ พอชะโงกลงไปมองสิ่งที่เกิดขึ้นข้างล่างแล้วก็ทำหน้าแหยะ ส่งเสียงฮึดฮัดในจมูก ก่อนจะร้องท้วงพี่ชายเสียงดัง

“พี่คะ อย่าไปยุ่งกับพวกมันเลย คนบ้ารึเปล่าก็ไม่รู้!!”

หลังฟลอเรนซ่าพูดจบ ทุกคนก็ได้ยินเสียง ‘เคี๊ยกกกกกก’ และ ‘คร่อกๆๆ ครั่กๆๆๆๆ’ ดังแว่วมาตามสายลม… บางครั้งเสียงหัวเราะก็ไล่ระดับสูงขึ้นเรื่อยๆ จนฟังดูคล้ายโอเปร่า… ฟังแล้วถึงกับไมเกรนขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ… โอ๊ย ไอ้เผ่านี้ต้องเคยรับจ๊อบเป็นนักร้องที่ดาร์แซนเซียแน่ๆ! ระดับเสียงเพอร์เฟ็คต์ดีเหลือเกิน!!

“เฮ้ย!!!”

พอหัวเราะจนสะใจ ยาสโซ่ ผู้นำเผ่าเซโลนก็ยกดาบขึ้นมา ใบดาบสะท้อนสีเสื้อจนกลายเป็นสีรุ้งชวนวี้ดว้าย เขาชี้ดาบปัญญาอ่อนนั่นตรงไปที่ซิลเวอร์ที่ยืนอยู่บนป้อมปราการ แล้วก็เริ่มแหกปาก ประกาศออกมาเสียงดัง

“มาสู้กันซะดีๆ ว้อยยยย!”

เพิร์ลทำหน้านิ่ง น้ำเสียงของยาสโซ่ทำให้เธอรู้สึกเพลีย

ที่นี่เป็นเฮสปาเนีย พลังธาตุดินมากมายคอยส่งเสริมซิลเวอร์อยู่ ผลึกประจำธาตุก็อยู่แถวๆนี้ การจะสู้กับซิลเวอร์ในสถานที่ที่เอื้อต่อเขาก็เหมือนกับฆ่าตัวตายนั่นแหละ

ในเฮเมร่า ทุกๆทวีปหลักจะมีธาตุประจำถิ่น ดิน น้ำ ลม ไฟ แสง และความมืด แต่ละธาตุจะคอยส่งเสริมคนธาตุนั้นๆ และยังไอธาตุยังส่งผลต่อเด็กที่จะเกิดมาอีกด้วย เด็กๆในเฮเมร่าจะมีสิทธิ์เป็นคนธาตุใดธาตุหนึ่งเท่านั้น ไม่เหมือนพ่อก็เหมือนแม่ ถ้าไม่เหมือนพ่อแม่ก็เหมือนธาตุประจำสถานที่เกิด ไม่มีสิทธิ์เป็นธาตุผสม

เพิร์ลก็เป็นแบบนั้น เธอไม่ได้เชื้อแม่มาเลย แต่ได้สายเลือดของพ่อที่เป็นคนธาตุไฟมาแบบเต็มๆ พลังของพ่อเธอรุนแรงมาก และเธอก็ได้รับมันมาทั้งหมด แถมยังได้รับการส่งเสริมจากไอธาตุไฟแห่งฟานาทอส แผ่นดินเกิดอีกด้วย เพิร์ลจึงเป็นคนธาตุไฟที่มีพลังรุนแรงมาก

ยิ่งหลังจากเข้าร่วมสงครามประกาศเอกราช พลังของเธอก็ยิ่งรุนแรงขึ้นไปอีกหลายเท่า…

รุนแรงมากพอที่จะถูกเรียกว่า ‘เจ้าแห่งไฟ’ เทียบเท่าเจ้าหญิงฟีนิกเซีย…

คนที่ถูกเรียกว่า ‘เจ้าแห่งไฟ’ ไม่ค่อยชอบคำเรียกนี้เท่าไหร่ มันไม่สมควรที่เธอจะยกตัวเองที่เป็นสามัญชนไปเทียบเท่าเจ้าหญิงผู้กล้าแห่งฟานาทอส แค่เจ้าหญิงเรียกเธอว่าท่านพี่ก็มากพอแล้ว

“รึว่ากลัว?!” สิ่งมีชีวิตเจ็ดสียืดอกอย่างสง่าผ่าเผย ไม่เกรงสายตาชาวบ้าน เครายาวๆกระเพื่อม “โถ ท่านเคาท์ผู้ยิ่งใหญ่กลัวข้าที่หล่อกว่างั้นเหรอ!”

“…”

ภรรยาท่านเคาท์หรี่ตา มองร่างในชุดเจ็ดสีที่แหกปากปาวๆอยู่ด้านล่าง แล้วก็ยกมือขึ้นมาคลึงหน้าผากตัวเองเบาๆ

นี่มันไปเอาความมั่นใจขนาดนี้มาจากไหนกันวะ!!

และ… ดูเหมือนความพูดมากทั้งหมดทั้งมวลจะถูกเทใส่ตัวยาสโซ่แต่เพียงผู้เดียว เพราะนอกจากตัวหัวหน้าเผ่าที่แหกปากปาวๆแล้ว เพิร์ลไม่เห็นใครในทัพเซโลนที่ขยับปาก เปล่งเสียงออกมาสักคน ที่เห็นก็มีแต่พวกทหารเกราะดำๆ ยืนจับอาวุธเป็นฉากหลัง ทำหน้าตาย รอฟังสัญญาณเท่านั้น

หัวหน้าเผ่าเร่ร่อนไม่ปล่อยให้ฝั่งเฮสปาเนียตอบอะไร ดาบในมือยาสโซ่ส่องแสงสีเทาหม่น พร้อมปล่อยลำแสง พุ่งเข้าโจมตีป้อมปราการจนสั่นสะเทือน!

ตูม!

แต่โชคดีที่นี่เป็นปราการธาตุดิน ความแข็งแกร่งของมันเป็นที่เลื่องลือ ตัวปราการจึงไม่เป็นอะไรมากแม้ว่าจะไม่มีการกางบาเรียป้องกัน จะมีก็แค่รอยร้าวเล็กน้อยกับแรงสั่นสะเทือนนิดหน่อยเท่านั้น

“ทำไมถึงอยากสู้กับผม?”

 ซิลเวอร์เหมือนจะเริ่มอารมณ์ไม่ดี ดวงตาสีฟ้าคมกริบมองยาสโซ่ที่ยิ้มเผล่อย่างท้าทาย

“ชนะข้าให้ได้ก่อนแล้วจะบอก!”

แสงสีหม่นกระพริบไหว ก่อนที่ผู้ใช้จะเบนเป้าหมาย โจมตีไปยังหอระฆังข้างๆแทน!

ตู้ม!!

หอระฆังที่ตกเป็นเป้าหมายถูกพลังอัดจนถล่มลงมา แรงสั่นสะเทือนกระจายตัวไปโดยรอบราวกับแผ่นดินไหวขนาดย่อมๆ ฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่ว เพิร์ลหลับตาลงจึงไม่ค่อยเห็นอะไรชัดเจนนัก กว่าควันจะจางลง เธอก็เห็นซิลเวอร์หันไปสั่งกับเฟทท์ที่โค้งตัว รอรับคำสั่งอยู่แล้ว

“เฟทท์” ร่างสูงเอ่ย “พาฟลอเรนซ่ากับเฟลิเซียไปหลบในปราสาท กางข่ายมนต์ให้เรียบร้อย ตรงนี้ไม่ปลอดภัย”

“ครับท่าน!”

เพิร์ลมองข้ารับใช้ที่พาท่านหญิงตัวน้อยไปอีกด้านแล้วก็แอบถอนหายใจโล่งอก ตรงนี้ไม่ปลอดภัยอย่างที่ซิลเวอร์บอกจริงๆ โชคดีที่ไม่เห็นประชาชน ซิลเวอร์คงสั่งย้ายผู้คนเรียบร้อยแล้ว

เคาท์แห่งเฮสปาเนียหันมามองเธอ ใช้น้ำเสียงนุ่มพูดด้วยเหมือนทุกครั้ง

“ตรงนี้อันตรายนะเพิร์ล เธอเข้าไปรอในปราสาทก่อนนะ”

คนฟังส่ายหน้า ขมวดคิ้ว สาวเท้าเข้าไปใกล้

“นายคิดว่าฉันเป็นใครกันซิล? ฉันเคยผ่านสงครามมาแล้วนะ ถ้าฝ่ายนั้นเล่นตุกติกฉันจะได้ช่วยนายได้ไง”

“ฉันจะไม่เป็นอะไร จะรีบกลับมาหาแน่ๆ เชื่อสิ”

“หึ…” เพิร์ลหรี่ตา หัวเราะในลำคอ ยอมรับว่าโกรธนิดหน่อยที่ถูกสั่งให้หลบ เธอไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอ ต่อสู้ได้ จับดาบเป็น สนามรบก็เคยผ่านมาแล้ว จะมากังวลอะไรกับเรื่องแค่นี้  “มันมาหานายถึงที่แล้วนะ! นี่คิดจริงๆเหรอว่าศัตรูมันจะยอมสู้กับนายอย่างใสสะอาด ยอมรับความพ่ายแพ้แต่โดยดีโดยไม่มีแผนสกปรกๆ สำรองไว้เลย เช่นสั่งคนตลบหลังนาย หรือใช้จังหวะที่นายสู้กับมันปล้นเมือง เอาประชาชนมาเป็นตัวประกัน แล้วกดดันให้นายยอมแพ้ โธ่ ซิล! แค่การที่มันยกทัพมาแบบนี้ก็แปลว่านี่ไม่ใช่การต่อสู้แบบสะอาดๆแล้ว!!”

“เพิร์ล เธอฟัง…”

“ฉันรู้!” แล้วก็คนพูดก็ยอมรับอย่างหน้าชื่นตาบาน “เชื่อมั้ย ไอ้ที่พูดมาๆมาฉันเคยทำมาหมดแล้ว!”

เอ้า! นี่เธอพูดจริงๆนะ! แผนสกปรกกับนักล่าอาณานิคมเป็นของคู่กัน ทำไมเธอจะไม่รู้ทันทุกแผนชั่วบนโลก? ในเมื่อเธอทำมันหมดแล้ว!

อืม… นึกแล้วเพิร์ลลิโซเร่ก็อายในความเลวของตัวเอง เลวจริงๆ ตอนนั้นอะไรดลใจให้เธอทำกันนะ?

“ฉันแค่อยากให้เธอปลอดภัย” ซิลเวอร์ฝืนยิ้มอย่างที่ไม่เคยเป็น พลางกุมมือเธอไว้แน่น “เพราะงั้นฉันจะสู้กับมันเอง… ทุกอย่างจะเรียบร้อย เชื่อฉันนะ”

เมื่อสบกับดวงตาสีฟ้าที่จ้องมองมาอย่างแน่วแน่เพิร์ลก็นิ่งลงไปครู่หนึ่ง ทั้งๆที่เสียงเตือนมากมายดังก้องในหัว

เขาเป็นห่วงเธอ… เธอรู้ดี

แต่เธอ… ไม่อยากให้เขาไป…

“อยู่เงียบๆไปเถอะ”

ร่างบางตอบพร้อมรอยยิ้ม ยังไงเธอก็ตัดสินใจแล้ว แม้ว่าจะไม่เข้าใจนักว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึกแบบนี้ก็ตาม

 “ฉันจะสู้กับมันเอง…”

เธอสลัดมือซิลเวอร์ออกแม้เขาจะไม่ยอมปล่อย จากนั้นก็เดินสาวเท้าฉับๆ ตรงไปที่ระเบียงป้อมปราการ ตอนแรกผู้นำเผ่าเซโลนก็ทำหน้าโมโห ไม่พอใจที่เคาท์เตสเข้ามาขวาง จึงอ้าปากกว้าง เตรียมจะตะโกนอะไรสักอย่าง แต่พอเห็นสายตาของท่านหญิงแห่งเฮสปาเนียก็กลืนน้ำลายเอื๊อก… ไม่กล้าแม้แต่ขยับตัว…

“เฮ้ย…”

สีหน้าของนายหญิงแห่งเฮสปาเนียเต็มไปด้วยความแน่วแน่ เธอตวัดสายตาแข็งกร้าวกวาดมองไปทั่วกองทัพเซโลน ก่อนจะเงื้อมือตบกำแพงร้าว!!!

“อยากสู้มากใช่มั้ยฮะ!!!”

…

เงียบ…

ไอธาตุไฟที่ร้อนระอุแผ่ออกมาทั่วบริเวณ ดวงตาสีแสดดูคล้ายคบเพลิงที่ถูกจุดขึ้นให้ลุกโชน

ทหารของเผ่าเซโลนต่างมีอาวุธครบมือ ดูน่าเกรงขาม แต่เพิร์ลไม่สนใจ ร่างบางฟาดมือกับที่เท้าแขนอย่างแรงเพื่อระบายอารมณ์อีกรอบ ก่อนจะประกาศเสียงกร้าว แฝงด้วยความเก็บกดเล็กๆ หลังจากที่ต้องปั้นหน้าสวยมาหนึ่งวันเต็มๆ

 “ไม่ต้องถึงมือซิลหรอก! ฉันจะฆ่าพวกแกเอง!!!”

“นายหญิง!”

ฮวนน่าวิ่งเข้ามาเพื่อจะห้าม แต่เพิร์ลหันกลับไปถลึงตาใส่ ตอนนี้เธอไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งสิ้น ร่างบางยกขาขึ้น …แล้วกระโดดลงจากป้อมปราการ!

“เพิร์ล!!”

“ท่านหญิง!”

วงเวทสีแดงสดปรากฏขึ้นที่พื้น เมื่อปลายเท้าของหญิงสาวสัมผัสมัน แสงสีแดงนั่นก็สว่างวาบ ลุกไหม้กลายเป็นเปลวไฟ เช่นเดียวกับน่านฟ้าเฮสปาเนียที่กลายเป็นสีแดงก่ำดุจเลือด ราวกับจะตอบรับกระแสเวทที่พลุ่งพล่านออกมาจากกายของหญิงสาว

เพิรลลิโซเร่ เบรเวล เจ้าอาณานิคมแห่งไฟกำลังจะอาละวาด!

ทั้งไอธาตุ ทั้งสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ฝ่ายตรงข้ามหวาดหวั่น ยาสโซ่ที่เห็นท่าไม่ดีก็เริ่มลนลาน ชูดาบขึ้น พร้อมกับเอ่ยปลุกใจทหาร ชี้ปลายดาบไปที่หญิงสาวคนเดียวที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“แค่ผู้หญิงคนเดียว! อย่าไปกลัวมัน!”

“เฮ!!”

หลังจากนั้น เพิร์ลไม่แน่ใจเหมือนกันว่ายาสโซ่สั่งทหารของตนว่าอะไร มันเป็นภาษาเซโลนที่เธอฟังไม่ค่อยออก รู้ตัวอีกที เธอก็ถูกบรรดาทหารชุดเกราะของยาสโซ่ล้อมรอบ พากันจ่ออาวุธมาที่เธอ

“…”

ดวงตาสีส้มปราดมองรอบกาย อา… อย่างน้อย พวกนั้นก็เว้นระยะห่างจากตัวเธอพอสมควร นี่คงอยู่ในช่วงดูเชิง ยังไม่กล้าลงมือ

แล้วเพิร์ลก็ยิ้ม

จริงๆ คือแสยะ…

            โครม!!

ไม่จำเป็นต้องรอให้ใครบุกเข้ามา เพิร์ลใช้จังหวะนั้นสะบัดมือขวา อัดพลังธาตุไฟสีแดงๆ ก้อนหนึ่งเข้าใส่กองกำลังชุดเกราะแถบหนึ่งจนลอยวืด กระเด็นไปกระแทกต้นไม้อย่างหนักจนเกราะแตกไม่เหลือชิ้นดี! เว้นช่วงให้อึ้งไม่นาน เพิร์ลเดินก้าวเท้าฉับๆ ตรงไปข้างหน้าอย่างมาดมั่น ดวงตาจ้องตรงไปยังยาสโซ่ที่อยู่หลังสุด

เธอเป็นพวกโจมตีตรงๆ ถ้าจะโจมตีก็จะทำซึ่งๆหน้า เอาให้มันโจ่งแจ้ง เห็นกันทุกคนนี่แหละ!

“เฮ้ย! เฮ้ย!”

“สายตาแบบนั้น ใช่คนรึเปล่า!?”

“บ๊ะ ไอ้พวกนี้! ก็บอกแล้วไงวะว่าอย่าไปกลัวมัน!”

กองอัศวินเกราะดำระส่ำระส่าย มองร่างบางที่ทำท่าจะเดินฝ่าทหารเข้ามาเด็ดหัวแม่ทัพด้วยสายตาหวาดๆ ไม่รู้ว่าจะมีเวทแบบไหนมาเล่นงานพวกเขาอีก ทว่า… แม้จะหวั่นใจ แต่ความเป็นอัศวินที่ฝั่งแน่นทำให้พวกเขาจำต้องฝืนใจกระชับอาวุธ บุกเข้ามาประชิดตัว หมายจะจัดการให้จบเร็วที่สุด!

เคร้ง!

ดาบอาบเวทของเผ่าเซโลนเข้าปะทะกับดาบสีแดงที่ไม่รู้ว่าเพิร์ลเรียกออกมาตอนไหน หญิงสาวออกแรงฟันสวน เข้าปะทะอาวุธจนดาบของฝ่ายที่พุ่งมาโจมตีร่วงลงพื้น จากนั้นก็เหวี่ยงดาบ ฟาดฟันศัตรูอีกหลายร่างที่บุกเข้ามาคนแล้วคนเล่าอย่างไม่ปราณี

แรงอัดของดาบตวัดเฉือน… กรีดพื้นดินจนเกิดเป็นรอยบากขนาดใหญ่ และไม่ใช่แค่รอยเดียว… มันเกิดขึ้นแทบจะทุกครั้งที่เพิร์ลออกดาบ จนทำให้พื้นเบื้องล่างเกิดเป็นรอยบาดลึกยาวเหยียดนับสิบ ซ้ำยังมีควันคุออกมา ราวกับถูกกรงเล็บยักษ์ครูดอย่างน่าพรั่นพรึง

ฉัวะ!

แม้ฝ่ายตรงข้ามจะมาก แต่เพิร์ลก็ยังคงจับดาบอย่างไม่หวั่นไหว พุ่งตรงเข้าสะบั้นหั่นแหลก รุกเข้าโจมตีศัตรูอย่างหนักหน่วงจนกองกำลังทหารเกือบครึ่งกองแตกพ่าย ทั้งๆที่ไม่ได้ใช้มนตราเลยด้วยซ้ำ!!

สมัยล่าดินแดน เวลาเพิร์ลอยากได้ดินแดนไหนต้องตรวจสอบดูก่อนเสมอ หากเป็นดินแดนที่พอมีกำลังหน่อยเธอก็จะใช้แผนชั่วๆ เข้าช่วย แต่ถ้าที่นั่นอ่อนแอ เพิร์ลจะไม่ทำอะไรทั้งนั้น…

จับดาบให้มั่นแล้วใช้กำลังยึดไปเลย!!!

ประสบการณ์เธอเยอะ… รู้ๆ อยู่ว่าเธอเคยผ่านสงครามมาก่อนจะเริ่มฝักใฝ่ในทางเลว การสู้กับทหารเซโลนที่ดูจะไม่ได้ฝึกอะไรมาเลยจึงเป็นเรื่องง่าย ต่อให้พวกนั้นจะมีเวทแบบไหนก็ตาม

ตามประสาชาวฟานาทอสที่รักการต่อสู้ พอได้ออกแรง เจ้าอาณานิคมก็เริ่มลืมโลก ขยับนิ้วเรียกเปลวไฟมาหลอมรวมกันที่ดาบ จัดการทีเดียวทั้งฟันทั้งเผา บางทีก็ใช้เวทมนต์ผสมกับอาวุธ ถล่มมันทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้า อะไรเกะกะก็ปัดทิ้งหมด ก่อมหันตภัยทุกที่ที่ย่างเท้าเข้าไป

อีกแค่นิดเดียวก็จะถึงตัวยาสโซ่ อีกนิดเดียวเท่านั้น!

“น นังนี่!”

ยาสโซ่กัดฟันกรอด ชี้ดาบ ยิงลำแสงสีมัวๆ นั่นตรงมาที่เพิร์ล แต่หญิงสาวกลับตัดมันจนขาดสะบั้นอย่างง่ายดาย พอเรียกมาอีก เพิร์ลก็ตัดมันออกอีกครั้ง แล้วดีดนิ้ว เอ่ยปากร่ายมนต์ในสนามรบเป็นครั้งแรก เปิดฉากเรียกลูกบอลเพลิงให้ตกลงมาจากฟ้า โจมตีกองทัพศัตรูเป็นการโต้ตอบ!

ตูม! ตูม! ตูม!!!!

พอลูกบอลเพลิงชักไม่ทันใจ อดีตเจ้าอาณานิคมก็กรีดดาบลงบนพื้น ใช้เวทย์ร่ายมนต์อัญเชิญลาวา ไม่ช้าก็มีลาวาร้อนๆ ในรูปมือคนยื่นออกมาจากพื้น กระชากทหารเซโลนลงหลุมไปตามๆกัน ใครที่ยังรอดอยู่เพิร์ลก็จัดการไล่ฟันจนแตกกระเจิง เชือดบ้าง ยกขาถีบทิ้งบ้าง ล็อคคอแล้วจับทุ่มบ้าง พอมีกับดักหรืออะไรโผล่มาขวางก็ถูกเผาวอด ไม่ก็โดนทั้งสับทั้งหั่นจนแหลกไม่เหลือซาก เผลอๆก็ใช้มนต์ สร้างเปลวไฟให้มีรูปลักษณ์คล้ายสัตว์ร้าย สั่งให้ไปขย้ำคอทหารที่เหลือ

ไปๆมาๆท้องทุ่งของเฮสปาเนียก็เป็นหลุมเป็นบ่อ พื้นดินแตก ต้นไม้โค่น เห็นกองไฟเป็นหย่อมๆ ท้องฟ้ากลายเป็นสีเลือด เหมือนถูกก่อการร้ายต่อเนื่องเจ็ดวันเจ็ดคืน ทั้งๆที่ผ่านมาไม่ถึงห้านาที!

“น นี่มันเวทไฟด้านมืด… ทำไมยังมีคนใช้มันได้อยู่อีก!!?”

“แล้วเราเอาไงต่อดีครับท่าน!?”

เพิร์ลกระชากดาบออกมาหลังจากกระซวกไส้โกเลมอีกตัวที่โผล่มาขวาง ก่อนจะชี้ดาบจ่อไปที่หน้ายาสโซ่ ประกาศสงครามเงียบๆ

ชายเคราเฟิ้มกัดฟันกรอด พึมพำเวทคำสาปเบาๆ ก่อนที่ควันสีหมอกจะเข้าปกคลุมไปทั่วบริเวณ ก่อร้างเป็นภูติพราย ส่งเสียงร้องแสบหู ไม่นานพวกมันก็รวมตัวกันเป็นก้อนเล็กๆ ที่ฝ่ามือของเขา…

เพิร์ลเงื้อดาบ หมายให้เปลวไฟบนตัวดาบเป็นตัวดูดซับคำสาปก่อนจะเผาทิ้งเหมือนทุกครั้ง แต่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะทำได้รึเปล่า…

เธอไม่มั่นใจว่าคำสาปของเซโลนจะเปราะบางเหมือนเวทที่ใช้โจมตีรึไม่? แค่ดูสีก็รู้ หม่นๆ มัวๆ แบบนั้นเอามาสู้กับเวทไฟเข้มข้นไม่ได้อยู่แล้ว ดังนั้น จุดขายของมันน่าจะเป็นคำสาป

ถ้างั้น… สมมติว่าเธอใช้ ‘อาคมอัคคีนิรันดร์’ ละ?

ไม่เอาน่า… อาคมนั้นใช้ต่อหน้าคนเยอะๆได้ที่ไหน

เจ้าของเรือนผมสีดำพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด เธอก็อยากใช้มันเหมือนกัน เพียงแต่ว่าเธอใช้มันต่อหน้าคนเยอะๆไม่ได้ เพราะอาคมนี้เป็นอาคมลับเฉพาะ มีไม่กี่คนในเฮเมร่าที่สามารถใช้มันได้ และถ้าเพิร์ลใช้มันต่อหน้าสาธารณชน เธอก็คงกลายเป็นที่ฮือฮา ถูกสอบประวัติยันโคตรเหง้า ดีไม่ดีเรื่องล่าอาณานิคมอาจแดง เป็นเป้าให้พวกกบฏตามมาลากคอไปเชือดได้ง่ายๆ

ไม่เอานะแบบนั้น…!

คนวิตกจริตทำหน้าเครียด แต่สุดท้ายแล้วตัดสินใจยอมยืนนิ่งๆ ให้ยาสโซ่ร่ายคำสาปใส่ เพราะอีกใจหนึ่งก็อยากรู้ว่ารูปแบบเวทมนต์ที่พวกเซโลนบูชากันนักหนาว่าเป็นยังไงกันแน่

ถ้ายังไงค่อยใช้อาคมอัคคีลบล้างคำสาปเอาก็ได้

กลุ่มควันสีเทาหม่นปกคลุมไปทั่วบริเวณโดยมียาสโซ่เป็นศูนย์กลาง เพิร์ลลิโซเร่ยังไม่มีทีท่าว่าจะโจมตีสวน แต่แอบร่ายเวท… ร่ายเวทป้องกันระดับต่ำกันไว้นิดหน่อยแล้ว

และนั่นคือการประมาท

กึก...

กลิ่นคำสาปที่ไม่ค่อยคุ้นนักลอยมาแตะจมูก เพียงสูดเข้าไปก็ส่งผลให้ร่างทั้งร่างกระตุกวูบ สันหลังเย็นวาบ ตาพร่า ไม่ช้า อาการเหมือนถูกกระแทกในหัวก็ตามมา…

เธอไม่น่าประมาทเลยจริงๆ!

เมื่อเจ้าของเสียสมาธิ ม่านเวทที่กางไว้ก็สลาย ส่งผลให้ควันแปลกๆ และพลังของมันเข้ามาเล่นงานได้ง่ายกว่าเดิม

“แค่ก!”

ธารเวทที่ไม่คุ้นเคยค่อยๆแทรกเข้าไปในจิตสำนึก ดึงภาพที่เธอไม่ต้องการเห็นออกมาอย่างช้าๆ แต่ทรมาน… พลังของมันคงเป็นการดึงภาพหลอนในจิตใจของผู้ต้องคำสาปออกมา

เปลวไฟเล็กๆถูกรวบรวมไว้ที่ฝ่ามือ แต่ยังไม่ทันได้ตอบโต้มันก็สลายไปเหมือนถูกเป่า เจ้าอาณานิคมพยายามเรียกสติเต็มที่ แต่มันกลับถูกขัดขวางด้วยภาพๆหนึ่ง…

ภาพของตัวเธอเอง… กับร่างหนึ่งในเปลวไฟ……

อย่า…

แค่เห็นภาพนั้น ร่างกายของเพิร์ลลิโซเร่ก็ร้อนผ่าว เม็ดเหงื่อใสไหลจรดปลายคาง เธอสูดลมหายใจเข้า… หน้ามืด ตัวสั่นเทิ้ม อ่อนแรงแทบทรุดแต่ก็พยายามทรงตัวเอาไว้

ไฟนั่น… คือเปลวไฟต้องสาปที่คอยหลอกหลอน… ฆ่าเธอทั้งเป็นมาตลอดหลายปี…

มันคอยทรมานเธอทุกครั้งที่หวนนึกถึง เชือดเฉือนกันทั้งที่ยังหายใจทุกคราที่ระลึกได้ ทิ้งไว้เพียงภาพหลอนแห่งความเจ็บปวด…

“…”

ดาบที่ลดลงจนแทบลากพื้นถูกบีบแน่นเพื่อเรียกตัวเองกลับมา สองขายืดขึ้นเพื่อยืนตรง แต่มันกลับทรุดลงไปเองราวกับจะกลั่นแกล้ง

บ้าเหอะ ยาสโซ่ต้องอาศัยจังหวะนี้โจมตีเธอแน่ๆ!...

เพิร์ลลิโซเร่ที่กำลังตาลายพยายามคว้าสติ ฝืนตัวเอง กำดาบเตรียมสู้ต่อทั้งที่ตาพร่าจนแทบไม่เห็นอะไรตรงหน้า ร่างกายที่เป็นแบบนี้คงโจมตีได้ไม่เท่าเมื่อก่อน แต่ยังไงเธอก็จะสู้ให้เต็มที่ ให้สมศักดิ์ศรีที่เกิดมาเป็นชาวฟานาทอสที่ได้ชื่อว่าเป็นเลือดนักรบ

ซิลจะได้หายห่วงด้วย…

หมับ…

ตอนนั้น… ในตอนที่เพิร์ลกำลังหยัดขายืนขึ้นอีกครั้งทั้งๆที่ตัวสั่น ก็มีมือข้างหนึ่งเอื้อมมาโอบกอดเธอเอาไว้จากด้านหลัง ก่อนจะกดหัวเธอลงเบาๆ ให้แนบไปกับแผ่นอกอย่างนุ่มนวล

มันเต็มไปด้วยความหวงแหน… เต็มไปด้วยการปลอบโยน…

ยิ่งไปกว่านั้นคือความห่วงใย...

ตอนแรกเพิร์ลพยายามจะดึงพลังธาตุไฟในตัวออกมาลบล้างคำสาปอย่างที่เคยทำมาตลอด แล้วค่อยชักดาบต่อสู้ต่อ แต่สัมผัสอ่อนโยนนี้ทำให้เธอหยุดทุกอย่างอย่างไม่รู้เหตุผล ทั้งๆที่มันไม่ใช่มนต์สะกด… แต่กลับทรงพลังพอที่จะทำแบบนั้น

“ซิล…?”

เธอเรียกชื่อเขาออกมาเบาๆ แต่ว่ามันอ่อนแรงเสียจนไม่มีคนได้ยิน

แกร๊ก…

เสียงกระชับดาบดังขึ้นข้างหู ดูเหมือนเขาจะชักดาบออกมาเพื่อปกป้องเธอ เพิร์ลได้ยินเสียงหายใจแผ่วเบา ไม่นาน คนที่กอดเธอไว้ก็เอ่ยขึ้นมาอย่างแน่วแน่

“อย่ามาเล่นตลกกับภรรยาผม”

ขอโทษที่มาช้าจริงๆนะคะ! แถมไม่ทันตามสัญญาด้วย ไม่มีอะไรจะแก้ตัวจริงๆ ทุกอย่างเกิดจากปัญหาทางสุขภาพของไรท์เตอร์เองค่ะ T_T… เมื่อวานก็เพิ่งออกจากโรงพยาบาล ได้ยามาเป็นตัน กินกันจนแทบจะผลิตยาได้เลยทีเดียว

หวังว่าจะยังไม่ทิ้งกันนะคะ!

                                                            
     

    Micelle Jean