คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Hemera 5 : แต่บางทีเรื่องก็รักเรามาก ถึงได้มาหาถี่ๆ
Hemera 5 : แต่บางทีเรื่องก็รักเรามาก ถึงได้มาหาถี่ๆ
ตอนนี้ค่าความชื่นชอบในตัวท่านเคาท์แห่งเฮสปาเนียเป็นศูนย์สำหรับเพิร์ล ดีไม่ดีอาจจะติดลบร่วมด้วย…
เพราะอะไร? เหตุผลน่าจะรู้กันดี กับอีแค่เป็นเพื่อนกับบอเซียสเธอยังพอทำใจเมินๆ มันไปได้ แต่ด้วยเรื่องหลายเรื่องที่ประติดประต่อกันแล้วได้เนื้อหาไม่ค่อยน่าพึงพอใจนักทำให้เพิร์ลไม่ค่อยอยากจะยุ่งกับเขา
อดีตเจ้าแห่งเปลวเพลิงเพิ่งกลับมาถึงฟานาทอสเมื่อตอนเย็น พอถึงแล้วเธอก็มุ่งหน้ากลับบ้านทันที หลังจากจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ เพิร์ลก็ตัดสินใจจะนอนพัก…
ดวงตาสีแสดหลับลง พร้อมๆกับหมอนข้างที่ถูกกระชากเข้าหาตัว เพิร์ลใช้แขนรัดมัน ตามด้วยเอาขาพาดแล้วหนีบอย่างแนบแน่น
หวังว่าจะไม่มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นอีกนะ…
เพล้ง!!
เพิร์ลที่กำลังหลับอยู่สะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงกระจกแตก แรกสุดเธอรู้สึกได้ว่าแดดยามเช้าส่องเข้ามามากกว่าปกติ ดวงตาสีแสดค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ รู้สึกปวดที่ดวงตาเล็กน้อยเพราะยังไม่ได้ปรับแสง ตอนแรกภาพที่ฉายในตาดูเบลอๆ มีแต่แสงสว่างๆจนน่าแสบตา แต่หลังจากลืมแล้วหลับใหม่สองสามรอบ กระพริบถี่ๆบ่อยๆแล้ว ภาพทั้งหมดก็กลับมาเป็นปกติ
สิ่งแรกที่เห็นคือกระจกในห้องนอนเธอแตกเป็นรูโบ๋
สิ่งที่สองคือมีก้อนอะไรก็ไม่รู้ สีขาวๆ สไลด์อยู่บนพื้น ก่อนจะไปหยุดนิ่งที่หน้าประตูห้องน้ำ
เธอพยายามประติดประต่อเรื่อง สุดท้ายก็ตรัสรู้จนได้
มีคนปากระจก…
“เฮ้ย!!!”
เพิร์ลกระโดดลงจากเตียง พุ่งไปที่หน้าต่าง มีร่างในชุดดำคนหนึ่งกำลังวิ่งจู๊ดผ่านไป ดวงตาสีส้มวาวโรจน์อย่างโกรธแค้นเนื่องจากเธอยังผ่อนค่ากระจกไม่หมด มือซ้ายกระชากหน้าต่างให้เปิดออก มือขวาคลำหาอะไรก็ตามที่ใช้ปาได้ เมื่อจับได้กระถางกระบองเพชรที่อยู่ใกล้ที่สุด เธอก็เล็งที่หัวร่างดำนั้น ปามันออกไปสุดแรง
เพล้ง!
แต่กระถางลอยวืด ตกเฉียดไปหนึ่งเมตร ทำให้คนถูกต้นกระบองเพชรหมายหัวสะดุ้งเฮือก มันหันมามองเธออย่างตกใจ ก่อนจะรีบแผ่นไฟแลบเข้าตรอกข้างๆ ทำให้เธอมองไม่เห็นมันในที่สุด
เพิร์ลมองรูโบ๋ที่เด่นเป็นสง่าอยู่บนหน้าต่าง ในขณะที่ชั่งใจว่าจะตามช่างมาซ่อมดีหรือไม่นั้น ผลึกสีขาวที่เป็นตัวทะลุผ่านกระจกมาเมื่อครู่นั้นก็เปล่งแสงจ้าเสียจนเธอต้องหันไปมอง มันสว่างเสียจนเธออยากจะเอาผ้าดำมาคลุม อดีตเจ้าแห่งเพลิงเดินตรงไปหาเจ้าผลึกที่นอนแน่นิ่งอยู่หน้าห้องน้ำ มือค่อยๆช้อนมันขึ้นมาอย่างระมัดระวัง
เมื่อดูดีๆ เพิร์ลถึงได้สังเกตว่าผลึกที่ว่าไม่ได้มีสีขาว แต่เป็นก้อนใสๆ มีอะไรก็ไม่รู้คล้ายกระแสลมวิ่งมาราธอนวนไปวนมาอยู่ในนั้น กระแสเวทธาตุลมแผ่ออกมาอย่างรุนแรงจนเธอต้องเบ้หน้า จ้องมองก้อนผลึกที่มีสายลมหมุนติ้วๆอยู่ข้างในด้วยสายตางงๆ งงจนอยากจะเขวี้ยงมันทิ้งแล้วนอนต่อ สุดท้าย เพิร์ลก็เลือกที่จะทำตามเสียงหัวใจตัวเอง เธอโยนผลึกลมมาราธอนนั่นไว้ที่เดิม ก่อนจะปีนขึ้นเตียงอย่างเหนื่อยล้า แต่ก็ยังไม่วายหันมามองมัน …เธอเริ่มคิด… คิดว่าสิ่งที่นอนนิ่งอยู่หน้าห้องน้ำบ้านเธอมีรูปร่างและลักษณะคล้ายๆกับผลึกแห่งเปลวไฟของฟานาทอส
ผลึกแห่งเปลวไฟแห่งฟานาทอสเป็นสีแดงเพลิง มีเปลวไฟเวทลุกโชนอยู่ข้างใน เจ้านี่ก็มีเหมือนกัน แถมกระแสเวทที่แผ่ออกมายังรุนแรงสูสีกันอีกด้วย…
เพิร์ลลิโซเร่นิ่งไปสักพัก ก่อนจะเด้งออกจากเตียง คว้าผลึกธาตุลมเจ้าปัญหามาดูใกล้ๆอีกครั้ง…
“ไม่ใช่มั้ง…”
ต่อจากนั้นสองสามวัน…
เพิร์ลเริ่มรู้สึกว่าไอ้ผลึกหน้าห้องน้ำมันชักจะเริ่มนำพาความซวยมาให้เธอมากขึ้นทุกที
วันแรก เธอเดินออกจากบ้าน ไปกินข้าว แต่ไม่มีที่นั่ง เธอก็เลยเดินไปร้านที่สอง แต่ร้านปิด พอเธอเดินไปร้านที่สาม หลังจากกินไปได้แค่สองคำเจ้าของร้านก็สั่งปิดร้านด่วนเนื่องจากต้องพาเมียที่ปวดท้องคลอดกระทันหันไปคลอดลูก สุดท้าย เพิร์ลก็ต้องซื้อหมูปิ้งมานั่งกินข้างถนนเยี่ยงคนไม่มีที่ไป พอกลับบ้านเธอก็พบว่าประตูบ้านเปิดไม่ออก พอใช้เวทเปิด ประตูก็เปิดผางออกมาอย่างอลังการ กระแทกหน้าผากเธอเต็มๆ
วันที่สอง เพิร์ลเดินสะดุดพรมเช็ดเท้าหัวเกือบฟาดพื้นตายคาบ้าน พอออกไปเดินเล่นก็โดนเด็กวิ่งชน เธอเกือบจะร่วงลงภูเขาไฟอยู่แล้วแต่เด็กหง่าวนั่นกลับแหกปากร้องไห้โยเย เอานิ้วชี้ๆๆ ตัวเธอให้แม่ดูพลางร้องห่มร้องไห้จนปากแบะ แล้วเธอก็โดนแม่ของเด็กด่าๆๆๆ ข้อหาเดินขวางทางลูก พอด่าจนหนำใจแล้วก็เรียกค่าเสียหาย… ซึ่ง… เพิร์ลไม่เห็นว่าไอ้เด็กปากโทรโข่งนั่นจะมีร่องรอยบุบสลายตรงไหน!
ส่วนวันที่สาม… อืม… ต้องย้อนกลับไปในคืนวันที่สอง ลูซี่ส่งเลททิต้ามานัดผองเพื่อนไปกินข้าวด้วยกันที่ดินแดนแห่งความมืด เธอเลยรีบตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวแต่เช้า แต่พอไปถึงกลับไม่เจอใคร และเมื่อเรียกเลททิต้ามาอ่านอีกรอบก็พบว่าเธออ่านเวลานัดผิด ทำให้มาเร็วกว่าเวลานัดไป… สองชั่วโมง…
เพิร์ลลิโซเร่ถึงกับต้องลงไปนั่งง่อยที่ม้านั่งรอเพื่อนๆ…
เธอนั่งจนร่างกายเริ่มจะเป็นง่อย หูก็เงี่ยฟังเสียงเพลงโอเปร่าที่ดังออกมาจากโรงอุปรากรแถวๆนั้นแก้เซ็ง ฟังจนบรรลุได้แล้วว่าเนื้อเรื่องเป็นยังไง ก็คือมีปีศาจตนหนึ่งหลงรักนักร้องสาว แต่นักร้องสาวคนนั้นมีผู้ชายอีกคนหนึ่งหมายปองอยู่แล้ว เกิดเป็นรักสามเส้า ตอนนี้ชายหนุ่มที่หลงรักนักร้องกำลังร้องเพลงพร่ำเพ้อพรรณนาถึงความในใจที่มีต่อเธออย่างเพ้อๆ กึ่งเจ็บปวดเล็กๆ จนเพิร์ลเริ่มเห็นภาพผู้ชายคนหนึ่งกำลังกัดผ้าเช็ดหน้า เข่าทรุดอยู่ตรงมุมห้อง แล้วมีแสงไฟส่องลงมาตะหงิดๆ…
ในขณะที่เธอกำลังจินตนาการภาพในโรงละครอยู่ ก็มีผู้ชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามาหา เขากระดกหมวกทักทายตามมารยาทครั้งหนึ่ง ก่อนจะส่งหนังสือพิมพ์ให้เธอ ดูแล้วท่าทางน่าจะเป็นคนส่งหนังสือพิมพ์ แล้วเขาก็เดินจากไป
เพิร์ลกางหนังสือพิมพ์ในมือออก หนังสือพิมพ์ของดินแดนแห่งความมืดหรูหราใช่เล่น กรอบหนังสือพิมพ์เป็นสีทองที่ทำมาจากทองจริงๆ ตัวอักษรเรียงเป็นระเบียบ ทั้งเล่มใช้ฟ้อนท์ไฮโซ มีภาพประกอบสีขาวดำแต่แลดูคลาสสิคจนเพิร์ลไม่กล้าเอาไปใช้ในห้องน้ำเหมือนหนังสือพิมพ์ฟานาทอส
เธอกวาดสายตามองทั่วหน้าปก ส่วนใหญ่จะเป็นข่าวเกี่ยวกับตารางเวลาการแสดงละครเวทีในโรงละครแห่งความมืด (หรือโรงละครแห่งชาติสำหรับที่นี่) พร้อมภาพประกอบที่หากใช้พลังเวทปาดผ่านรูปก็จะสามารถฟังตัวอย่างเพลงที่ใช้ในการประกอบการแสดงได้ สาวธาตุไฟดีดนิ้วเปาะ ก่อนที่หนังสือพิมพ์จะเปลี่ยนหน้าของมันเองอย่างรู้งาน
หน้าต่อไปถึงจะเป็นข่าวสารบ้านเมืองจริงๆจังๆสักที
‘เฮเมร่าวุ่น! เรียกประชุมผู้นำทุกทวีปหลัก!!’
เพิร์ลใช้นิ้วลากบนกระดาษ เมื่อกระดาษหนังสือพิมพ์ที่สร้างจากเวทมนต์สัมผัสกับกระแสพลังเวทในร่างของผู้ถือ รายละเอียดข่าวที่พิมพ์ด้วยตัวอักษรแลดูตระการตาก็ปรากฏขึ้น
ผลึกประจำทวีปหลักทั้งหกล้วนแต่มีความสำคัญต่อสมดุลของเฮเมร่า การปกป้องผลึกดังกล่าวจึงเป็นเรื่องสำคัญมากที่สุดของทุกหนแห่ง แต่เมื่อไม่นานมานี้ ทางสภากลางเพิ่งจะได้รับข่าวร้ายจากเขตแดนแห่งสายลม… เทมเพสเทีย เกี่ยวกับเรื่องผลึกประจำดินแดน
เมื่อไม่กี่วันมานี้ ทางสภากลางได้รับแจ้งมาจากทางเทมเพสเทียว่าผลึกแห่งวายุที่เก็บรักษาไว้ในปราสาทแห่งแวนเดียร์ได้ถูกขโมยไป ทางการเทมเพสเทียพยายามจะตามหาตัวคนร้ายแต่ก็ไม่สำเร็จ คาดว่าคนร้ายคงลบร่องรอยของตัวเองด้วยมนตราชั้นสูงถึงขนาดจอมเวทประจำปราสาทยังไม่สามารถแกะรอยได้ ทางการจึงได้ขอความร่วมมือจากทุกทวีปหลัก ในการช่วยตามหาผลึกแห่งสายลมที่หายไป โดยการประชุมผู้นำของแต่ละแคว้นจะเริ่มขึ้นในอีกสองวันข้างหน้าหลังจากนี้
หน้าหนังสือพิมพ์ถูกพับปิดลง ก่อนที่เพิร์ลจะยกมือขึ้นมานวดขมับตัวเอง…
สรุปว่าผลึกแห่งวายุถูกขโมยไปจากปราสาทแวนเดียร์… ตอนนี้ยังหาตัวคนทำไม่ได้ แถมยังไม่รู้ด้วยว่าผลึกไปอยู่ที่ไหน อืม… เธอเห็นเค้าลางแห่งความวุ่นวายของเฮเมร่าชัดเจนทีเดียว…
เอ่อ ใช่… แล้วไอ้ผลึกหน้าห้องน้ำนั่นละ…?
“อ้าว เพิร์ล”
เจ้าของชื่อเงยหน้ามองคนเรียกที่เหมือนจะเพิ่งเดินออกมาจากโรงอุปรากรข้างหน้า ด้วยดวงตาสีน้ำเงินเรืองแสงอันเป็นเอกลักษณ์ทำให้เพิร์ลรู้ได้ว่าเป็นใครโดยไม่ต้องมองหน้าด้วยซ้ำ
“นาซ…” เธอหมายถึงนาซี “แกไปดูโอเปร่ารอบเช้ามาเรอะ?”
นาซียิ้ม “อันที่จริงเป็นรอบตีสองต่างหาก เพิ่งเลิกเนี่ย”
อา… ลืมไปว่าคนที่นี่นิยมโอเปร่าเข้ากระแสเลือด…
เพิร์ลพยักหน้า ทำความเข้าใจรสนิยมชนแห่งความมืด นักฆ่าสาวสวยค่อยๆหย่อนตัวลงมานั่งข้างๆ สาวธาตุไฟเขยิบเข้าไปชิด ก่อนจะยกนิ้วขึ้นชี้ข่าวผลึกหายให้ดู “คิดว่าไง?”
นาซีกวาดสายตาสีน้ำเงินของตัวเองอ่านข่าวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะส่งเสียง ‘อ้อ’ ออกมาเบาๆ
“ข่าวนี้ดังมาสามวันแล้วนี่!”
“เหรอ?”
“แต่คนขโมยน่าจะเก่งอยู่นะ จอมเวทที่ปราสาทแวนเดียร์ก็ใช่ว่าจะกากๆ …หึ น่าสนใจดีเนอะ!” นาซีพูดต่อ “เห็นว่าจะมีประชุมที่แวนเดียร์อีกสามวัน เมื่อวานก็ได้ยินข่าวว่ามีคนใหญ่คนโตจากแต่ละทวีปหลักแห่มากันตรึมเลย ทั้งเจ้าหญิงไอนาริเอล นักปราชญ์จอมเวทซันชาริโอ้ แล้วก็เคาท์ซิลเวอร์… เอ่อ ขอโทษ ฉันลืมไปว่าแกเกลียดมัน”
เพิร์ลคิ้วกระตุกเมื่อได้ยินชื่อสุดท้าย จากนั้นก็ถามต่อโดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายพูดต่อ “แล้วแกเคยเห็นผลึกแห่งวายุปะ?”
“เคย! ครั้งหนึ่งเคยไปทำงานที่เทมเพสเทีย คนว่าจ้างเคยพาไปเที่ยวปราสาทแวนเดียร์อยู่ สวยดี”
“เหรอ… แล้วไอ้ผลึกนั่นมันหน้าตา…”
ไม่ทันจะพูดจบดี วงเวทมนตราสีฟ้าก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า ก่อนที่ร่างของลูซี่จะก้าวออกมา
“…สุดท้ายก็ต้องกินข้าวกันสามคนเหมือนเดิม!” ลูซี่บ่นทันทีที่มาถึง วงเวทสีฟ้าค่อยๆจางหายไปเมื่อเจ้าของสะบัดมือ “เถียนเถียนไม่ว่าง เพ่ยก็ต้องไปเป็นองครักษ์ให้เจ้าหญิง…”
“ที่จะมีประชุมปะ?” นาซีถาม ลูซี่พยักหน้าแทนคำตอบ “แล้วแกไม่ต้องไป?”
“ไม่ละ เขาให้คนของปราการวารีไป ไม่อยากยุ่ง รำคาญ” จอมเวทแห่งผืนน้ำทำหน้าเมื่อย โบกมือสร้างก้อนน้ำขึ้นมาลูกหนึ่ง แล้วก็ตบมันให้หายไป ลูซี่เป็นคนขี้รำคาญ เธอจึงไม่ชอบพิธีรีตองอะไรที่มันยุ่งยาก แม้ว่าจะเป็นพิธีของทางการก็ตามที จอมเวทสาวคนนี้จึงไม่ค่อยมีบทบาทในราชสำนักแห่งวารีเท่าไหร่นักแม้จะถูกยกย่องว่าเป็น ‘สุดยอดผู้ใช้มนตราแห่งธารา’ ก็ตาม
‘สุดยอดผู้ใช้มนตราแห่งธารา’ ถอนหายใจยาว ก่อนจะสั่นหัวดิก นาซีลุกขึ้นมาตบบ่าเธอแปะๆ
“ก็ดีแล้วที่แกไม่ต้องไป ราชสำนักวารีขึ้นชื่อว่าเรื่องมาก อุย… พูดแบบนี้จะโดนจับเข้าคุกมั้ยเนี่ย…”
“งึ่ย!” จอมเวทน้ำกระแทกเสียง “ปล่อยเรื่องนี้ไปเถอะ เออ แล้วฟานาทอสส่งใครไปอะเพิร์ล?”
เพิร์ลส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่รู้ ขนาดข่าวผลึกแห่งวายุถูกขโมยเธอยังเพิ่งจะรู้จริงๆจังๆวันนี้ด้วยซ้ำ…
“ว่าแต่” นาซีหันหน้ามาแล้วจ้องเพิร์ลตาใส “เมื่อกี้แกจะถามว่าอะไรนะ?”
“เอ่อ….”
คนถามและเพิ่งจะถามไปเอามือเคาะหัว พยายามนึกให้ออกว่าตัวเองกำลังจะถามอะไร แต่ก็คิดไม่ตกสักที เธอจึงตัดสินใจตัดบทสนทนาเอาซะดื้อๆด้วยการตอบสั้นๆ เอาให้มันจบๆไป
“จำไม่ได้อะ…”
พอบทสนทนาโดนตัด ทั้งสามก็พากันออกเดินไปยังร้านอาหารที่ตั้งใจจะพากันไปนั่งเต๊ะท่าคุยกัน นาซีและลูซี่ทั้งคุยและเถียงกันไปตลอดทาง มีแต่เพิร์ลที่เดินตามหลังไปอย่างเงียบๆ พยายามคุ้ยสมองตัวเองดูว่าเมื่อกี้จะพูดว่าอะไร
บางครั้งเพิร์ลลิโซเร่ เบรเวลก็เป็นคนขี้ลืมขั้นรุนแรง… สมองเหมือนกระตุกบ่อย คือจะลืมสิ่งที่ตัวเองจะทำไปชั่วขณะและจะกลับมาระลึกได้เมื่อมันสายไปแล้ว… เหมือนตอนนี้…
ผลึกแห่งวายุยังคงส่องประกายอยู่ที่เดิม
ความคิดเห็น