รักร้าย ๆ ฉบับยัยจอมซ่าส์

ลำดับตอนที่ #1 : ชีวิตเริ่มป่วน

 " ห๊า!!!! พ่อกับแม่จะย้ายหนูไปโรงเรียนประจำต่างจังหวัดแล้วตัวเองก็บินหนีไปอยู่เยอรมันกันสองคนเนี่ยนะ  แย่ ๆๆ  เป็นพ่อแม่ประสาอะไรทิ้งลูกได้ลง…ใจร้ายมาก ถึงหนูจะเรียนไม่เก่งแต่หนูก็ยังอุตส่าห์ตั้งใจเรียน  เป็นเด็กดี  ไม่เคยทำให้พ่อแม่เสียใจ เหอะ!แล้วพ่อกับแม่ก็ทิ้งหนูเนี่ยนะ "

เมื่ออาทิตย์ที่แล้วฉันยังโวยวายใส่พ่อกับแม่อยู่เลย แต่ตอนนี้กลับต้องมานั่งแง่วอยู่บ้านเพื่อนของพ่อ ใกล้กลับโรงเรียน ก็พ่อกับแม่น่ะสิ  เล่นขายบ้าน ขายรถ ขายทุกสิ่งทุกอย่างแล้วหนีไปลงทุนทำร้านอาหารที่เยอรมันทิ้งฉันให้อยู่โรงเรียนประจำ  อ้างว่าหาที่เรียนให้ไม่ทันบ้าง  กะทันหันบ้าง  โธ่! ที่แท้ก็วางแผนกันมาตั้งนาน...น่าเบื่อ

ฉันล่ำลาคุณป้าเพื่อนของพ่อแล้วหอบกระเป๋าอันใหญ่โตมโหฬารไปโรงเรียน ก็วันนี้เป็นวันเลือกหอน่ะสิ มะรืนก็เปิดเทอม  ย้ายมากลางคันเพื่อนก็ไม่มีซักคน…อยากตายชะมัด...ตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

เอี๊ย ก ก ก ก กกกกก

ฟรึบ!!!!

เหมือนวาจาจะศักดิ์สิทธิ์ ฉันล้มลงริมถนน ข้าวของหล่นกระจัดกระจาย หัวใจเต้นโครมคราม ทั้งตกใจ ทั้งเสียใจ  โธ่  เดินอีกหน่อยก็จะถึงสะพานลอยแล้ว รถต่างจังหวัดขับเร็วจะตาย…นี่แหละคือฉัน...ที่มักจะเสียใจกับการกระทำของตัวเองเสมอ…ฉันปัดเนื้อปัดตัวแล้วลุกไปขอโทษคนขับรถ…แต่ยังไม่ทันได้อ้าปาก คนขับรถเลื่อนกระจกลงแล้วตวาดฉันทันที…แถมหน้ายังละอ่อนอยู่ด้วย ชักจะเกินไปแล้ว

" นี่  จะฆ่าตัวตายก็หาวิธีอื่นเซ่! มาทำอย่างนี้ผมซวยนะ "  ไอ้คนขับรถใจไม้ใส้ระกำตะคอก อะไรกัน ชักจะยั๊วะแล้วนะ!!!

" นายก็เหมือนกัน จะหัดขับรถก็ไปหาที่อื่นสิ นี่มันถนนใหญ่นะไม่ใช่สนามฟุตบอล " ฉันสวนกลับ เรื่องอะไรจะให้นายน่าอ่อนนี่ตวาดฉันฝ่ายเดียว
" โอ้โห!...ปากร้ายซะด้วย รู้ยังงี้น่าจะชนให้ไส้แตกเลยดีกว่า "

" ก็เอาเลยสิ ไอ้รถมินิเฮงซวยนายซ่อมทีแพงพอ ๆ กับดาวน์คันใหม่เลยนะยะ มีรถหัดคิดซะบ้าง มีเงินแต่ไร้มันสมองก็เปล่าประโยชน์นะคะ อีกอย่าง หน้าละอ่อนอย่างนายมีใบขับขี่รึยังเหอะ…เป็นอะไรขึ้นมาซวยถึงพ่อถึงแม่เลยนะจะบอกเอาบุญ "  แฮ่กๆๆๆ - -")

" คิดว่าตัวเองฉลาดนักรึไง "

" แล้วไอ้ที่ฉันพูดมานายเคยรู้รึปล่าวล่ะ "

" ยัย…"

" พอเถอะ ที่เค้าพูดก็มีเหตุผลน่ะ " ผู้ชายอีกคนในรถกระซิบ...ฉันเพิ่งสังเกตุเห็นคนข้าง ๆ โอ้โห...ผู้ชายหรอนั่น...น่ารักเป็นบ้า แถมมีเหตุผลอีกด้วย ผิดกับนายนี่ลิบลับ...ชิ!

" อย่าให้เจออีกนะ…"  เสียงของนายนั่นดึงฉันกลับมาที่เป้าหมายเดิม

" จะทำไม…ไม่ทราบ "  ฉันทำหน้ากวนประสาทกลับไป...คิดว่าฉันจะกลัวหรอ เชอะ!

" …จะจูบซะให้เข็ด " O_O นายนั่นจับที่ริมฝีปากแล้วทำหน้ายียวน ยี้...หื่นสุด ๆๆ

" รบกวนช่วยบ้วนปากมาด้วยนะคะ "  แบร่ ๆๆ ฉันแลบลิ้นแล้วเดินสะบัดก้นออกมา สาธุพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ชาตินี้ขออย่าให้ลูกเจอให้หมอนี่อีกเลย เอ๋ แต่เจอก็อาจจะได้จูบหมอนั่นก็ได้นะ...^^ ไม่ ๆ ๆ คิดอะไรเนี่ยเรา อย่ามองคนที่น่าตาสิ บึ๋ย!
( สรุปใครหื่นกันแน่ ) 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

" น้องคะ  มาเข้าแถวนี้มา " พี่สาวคนหนึ่งกวักมือเรียกฉัน

เราเดินเข้ามาข้างในหอประชุม  บนเวทีมีป้ายเขียนว่า ' รับน้อง สู่สาย ' ด้านขวาเป็นซุ้มของแต่ละสาย ซึ่งด้านหน้าจะมีรุ่นพี่ถือธงประจำสายไขว่กันเป็นจั่ว…แน่นอนว่าเด็กใหม่ต้องมายืนออกันที่ฝั่งซ้าย...อึดอัดเป็นบ้า

" สวัสดีครับน้อง ๆ ทุกคน ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนของเรานะครับ  พี่ชื่อพี่ฟานเป็นประธานสายดำ  ส่วนนี่...พี่โซประธานสายน้ำเงิน วันนี้เราสองคนรับหน้าที่เป็นพิธีกรเพราะว่า...เราสองคนหล่อนั่นเอง ฮา ฮา ฮ่า...เอาล่ะ ก่อนอื่นก็ขอให้พี่โซชี้แจงเกี่ยวกับโรงเรียนเราดีกว่า "  พิธีกรที่ชื่อพี่ฟาน ผายมือให้เพื่อน

กรี๊ดดดดด…ผู้ชายอะไรหล่อเป็นบ้า เท่ห์ชะมัด มองมุมซ้าย มุมขวา

นั่นมัน….ไอ้คนใจร้ายเมื่อตอนบ่ายนี่หว่า…โอวโนว์...ตายแล้วฉ้าน -_-*)

" สวัสดีครับ น้อง ๆ ก็คงจะได้อ่านในระเบียบการไปบ้างแล้วนะครับ แต่สำหรับคนที่ยังไม่ได้อ่าน พี่ก็ขออธิบายคร่าว ๆ ก็แล้วกัน คือ โรงเรียนเรามีหอทั้งหมดสี่หอ มีแปดตึก  ก็หญิงสี่ ชายสี่  แต่ละหอจะแบ่งชื่อเรียกเป็นสาย มีสายเขียว หรือ Sap Green ตั้งอยู่ทางขวาสุด ถัดมาเป็นสายเหลือง Yollow Ochre  แล้วก็สายน้ำเงิน Prussian Blue ซ้ายสุด คือ สายดำ หรือ Black "
นายโซอธิบาย แล้วหันไปที่นายฟาน

" ส่วนด้านโครงสร้างจะเหมือนกันทุกสาย คือ มีเจ็ดชั้น ชั้นแรกเป็นของอาจารย์ประจำสาย ชั้นที่สอง - สามเป็นของ ม.4 ชั้นที่สี่ - ห้าเป็นของ ม.5 ส่วนชั้นที่หก - เจ็ดแน่นอน เป็นของพวก ม.6 ทุกห้องจะมีห้องน้ำในตัว เพื่อไม่ให้มีการกลั่นแกล้งหรือปัญหาต่าง ๆ แต่ละห้องต้องพักด้วยกันสองคน จะสามคนในกรณีจำเป็นเท่านั้น "

" ครับ ต่อไปก็จะเป็นการแนะนำให้รู้จักกับประธานสาย ซึ่งก็คือหนุ่ม ๆ ทั้งหลายด้านนี้ และประธานเชียร์กับสาว ๆ ด้านโน้น…" เด็กผู้หญิงหลายคนซุบซิบกันเรื่องพิธีกรทั้งสองคน

โฮะ ๆๆ โซ...คนอะไรชื่อตลกชิปเป๋ง

นายโซ ตัวสูงโปร่ง ผิวขาวซีด ผมสีน้ำตาลเข้มตัดกับผิวหน้าขาวใส ขับใบหน้าให้ดูโดดเด่นยิ่งขึ้น จมูกโด่งรับกับตาตี่ ๆ ที่ดูกวน ๆ ริมผีปากเรียวบางนั้นยิ้มน้อย ๆ เผยให้เห็นเหล็กดัดฟันสีขาว ดูน่ารักใส ๆ…ทั้ง ๆ ที่มันไม่ใช่เลย

นายฟาน รูปร่างสูงใหญ่สมส่วน ผิวคล้ำ ผมสีดำสกินเฮดยิ่งทำให้ดูเท่ห์ระเบิด แววตาดูขบขัน รอยยิ้มบ้าน ๆ ที่ดูเป็นมิตร ดูแล้วก็เทห์ดี…

ประธานสายและประธานเชียร์ต่างกล่าวต้อนรับน้อง ๆ ด้วยน่าตายิ้มแย้ม และแล้วก็มาถึงคิวประธานสายดำพี่ฟานรับไมค์มาแล้วยิ้ม

" ยินดีต้อนรับนะครับ พี่อยากบอกว่า...รักน้อง ๆ ทุกคนครับ...ในวงเล็บ ผู้หญิง ส่วนผู้ชายขอให้เป็นหน้าที่ของพี่โซละกัน  "

สาวๆ กรี๊ดสนั่น พี่ฟานยิ้มแล้วยื่นไมค์ให้นายโซ นายนั่นรับมาแล้วยิ้มเแหย ๆ

" เอ่อ..พี่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร...ก็อย่างที่คนอื่น ๆ บอก ' เราคือครอบครัวเดียวกัน '  คุณครูทุกท่าน คือ คุณพ่อ คุณแม่ ที่จะคอยอบรมสั่งสอนดูแลให้พวกเราเป็นคนดี และโรงเรียนแห่งนี้จะเป็นบ้านให้พวกเราได้อยู่อาศัย  ผืนทรายทุกเม็ดจะเป็นพื้นให้พวกเราได้เหยียบย้ำ  น้ำทะเลทุกหยดจะเป็นรั่วบ้านที่มั่นคง และพวกพี่ ๆ ก็จะคอยปกป้องน้อง ๆ ครับ " นายนั่นพูดแค่นี้แหละทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องต่างพากันกรี๊ดลั่นหอประชุม

ถ้าที่นี่โครงสร้างไม่ดีมีหวังหลังคาพังลงมาแน่ ๆ - " -

" โอ้โห สายน้ำเงินนี่สุดยอดจริง ๆ เอาล่ะ เวลาที่ทุกคนรอคอยมาถึงแล้ว เราจะจับสลากแบ่งสายกันแล้วนะครับ…เริ่มจาก 4/12 ละกัน พี่ขอบอกว่าไม่ว่าเราจะได้อยู่สายไหน จะได้อยู่กับเพื่อนในห้องหรือไม่ ก็ไม่ต้องเสียใจนะครับเพราะยังไงเราก็คือ ครอบครัวเดียวกัน "

พิธีการแบ่งสายเริ่มขึ้น เด็ก ม.4 ทยอยขึ้นไปจับสลากที่แท่นด้านบน แล้วเดินไปประกาศที่ไมค์ข้างเวที เมื่อผลปรากฎออกมาว่าอยู่สายไหน รุ่นพี่สายนั้นต่างส่งเสียงร้องโห่ต้อนรับ และรับเอาน้องใหม่เดินลอดธงสายหน้าซุ้มเข้าไปด้านใน  เด็กที่เข้าไปในซุ้มประจำสายของแต่ละคนตอนนี้ไม่ต่างจากคนบ้าเพราะโดนรุ่นพี่แกล้งสารพัด…แต่ก็ดูเป็นบรรยากาศที่อบอุ่นดี  ฉันตื่นจากภวังค์เมื่อรู้สึกว่า ตัวเองยืนอยู่คนเดียว และเมื่อมองขึ้นไปบนเวทีก็เห็นสองคนนั้นยืนกระซิบคุยกันแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์มาที่ฉัน...

" วันนี้เรามีน้องใหม่ระดับ VIP จะเป็นใครนั้น เชิญพบกับเธอได้เลย ณ บัดนี้...ขอเชิญบนเวทีเลยครับ "  คนที่ชื่อฟานเรียก เสียงปรบมือดังก้องหอประชุม หลายคนหันมามองฉันด้วยความสงสัย  ฉันเดินขึ้นไปบนเวทีด้วยความรู้สึกว่าหน้าตัวเองเล็กเท่าเหรียญบาท

" มาเลยครับ มายืนข้างพี่ฟานสุดหล่อ ช่วยบอกชื่อกับนามสกุลด้วยครับ "
ไอ้พี่ฟานยื่นไมค์ให้ฉัน ฉันแอบมองหน้านายนั่นแวบนึง…-_-^ นายนั่นยิ้มแบบกวน ๆ ตอบกลับมา

" ชื่อ รพิรัตน์  ณรงควีร์ ชื่อเล่น เลม่อน "  ฉันบอกแบบไฮสปีด

" วะฮาฮ่า คนอะไรชื่อมะนาว อะไรเล็กเหมือนมะนาวน่าาา " สองคนนั่นหัวเราะคิกคัก อุณหภูมิร่างกายฉันสูงขึ้นทันตา นายโซกระแอม แล้วจ้องมาที่ฉันพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก
" ไม่ ๆๆ พี่หมายถึงชื่อพ่อกับแม่น่ะ อยากรู้ว่าลูกสาวใครน้อ ถึงสามารถเข้ามาต่อกลางคันแบบนี้ได้ ขอบอกว่าโรงเรียนเราไม่เคยรับเด็กกลางคันนะครับ " นายจะหลอกถามชื่อพ่อแม่ฉันไว้ล้อใช่มั้ย เชอะ! อย่าฝันไปหน่อยเลยน่า

" เอ่อ  น้องทุกคนครับ พี่ขอบอกว่า ระบบรุ่นพี่รุ่นน้องที่นี่คือ รุ่นน้องต้องเชื่อฟังและปฎิบัติตามคำสั่งรุ่นพี่...โดยไม่มีข้อแม้ " นายฟานเสริมต่อ นี่มันรุมกดดันกันชัด ๆ

เอาวะ!!!แค่ชื่อพ่อกับชื่อแม่

" พ่อชื่อ ตชัส  ณรงควีร์ แม่ชื่อ รพีพร  ณรงควีร์ "  ฉันบอกแบบยานคางน้ำเสียงแกมประชด
อยากรู้นักใช่มั้ย...อยากมาเป็นลูกชายบ้านฉันหรอยะ >"<)

" น้องช่างเป็นคนที่เปิดเผยจริง ๆ ถ้าเป็นพี่ ๆ คงไม่บอกชื่อจริง ๆ หรอก ก็ชื่อพ่อแม่เราอ่ะ บอก
มั่ว ๆ ไปใครจะรู้และที่สำคัญก็ถือเป็นการทำตามคำสั่งรุ่นพี่ด้วย อันนี้พี่ไม่ได้สอนให้โกหกนะครับ แต่สอนให้เอาตัวรอด "  นายโซมองฉันด้วยสายตาเยาะเย้ย
จี๊ดมาก…ฉันเริ่มมึนเพราะต้องสะกดกลั้นความโกรธเอาไว้...เป็นคนขี้โมโหซะด้วยสิ

หายใจเข้าลึก ๆ ใจเย็นไว้เล…นับหนึ่งถึงสิบ

" ไหน ๆ เพื่อนก็บอกไปแล้ว น้อง ๆ  ก็อย่าเอาไปล้อเพื่อนนะครับ…หมายถึง อย่าลืม…ฮะ ฮ่า
ฮ่า " นายฟานกับนายโซหัวเราะ รวมทั้งพวกที่อยู่ข้างล่าง นี่เห็นฉันเป็นตัวตลกใช่มั้ย…

" เฮ้ย ฟาน คุณพ่อน้องชื่ออะไรนะ…"  นายโซถามเพื่อนแต่ตากลับมองมาที่ฉัน...ชักจะทนไม่ไหวแล้วน้ะ……

" โตเป็นควายแล้วยังเล่นล้อชื่อพ่อแม่คนอื่นอีกหรอ!!"  ฉันตะโกนแล้วชกเข้าที่ท้องนายโซ  นายนั่นตัวงอลงไปนอนกับพื้น ฉันเดินเฉียดนายโซไปจับสลากแต่กลับโดนนายนั่นดึงขาจนล้มลง  ฉันถีบเข้าที่เป้านายนั่นหนึ่งป๊าบ แล้วนายนั่นก็ลากฉันเข้าไปก่อนจะกดฉันลงพื้นเหมือนคู่มวยปล้ำ - - X

โอ๊ะ...เจ็บนะไอ้บ้า...ฮึ!!!ใครจะยอม…

ฉันดิ้นสุดฤทธิ์พร้อมทั้งรวบรวมกำลังทั้งหมดผลักนายนั่นออกแล้วขึ้นคร่อมทันที

อ๊าก ก ก ก ก ฉันจับหัวนายโซโขกกับพื้น

โป๊ก!  ล้อชื่อพ่อแม่ฉันใช่มั้ย
โป๊ก!  กดฉันใช่มั้ย
โป๊ก!  นายทำฉันเจ็บ

ฉันหยุดแล้วลุกออกจากตัวนายโซเมื่อคนข้างล่างร้องโหวกเหวก  ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย TOT ตายแล้วหน้ามืดไปหน่อย…พี่ฟานเดินเข้ามาพยุงนายนั่นที่นอนร้องโอดครวญให้ลุกขึ้น

ฉันเดินไปจับสลากที่เหลืออันสุดท้าย  แล้วเดินไปที่ไมค์ริมเวที

" สายดำค่ะ " ฉันหันไปทางไอ้พี่ฟานที่มองฉันเหวอ ๆ ระวังตัวไว้ ฉันยังไม่ได้จัดการนายเลย…

หนึ่ง  สอง  สาม  ฉันวิ่งไปเตะขาไอ้พี่ฟาน แล้ววิ่งลงเวทีไปที่ซุ้มสายดำ โดยมีพี่ ๆ ร้องต้องรับ

และแล้วพิธีการแบ่งสายก็จบลงด้วยการนองเลือด....

+++++++++สนุกก็อย่าลืมเม้นนะคะ+++++++++++