นางโลมไม่สยบรัก

  นางโลมไม่สยบรัก

~~~~~●∞∞∞∞∞●~~~~~

คดีฆาตกรรมแพรพรรณเป็นพิษ
เคราะห์ร้ายกรรมซัดทำให้ จูไป่หวน ต้องบ้านแตกสาแหรกขาด
กลายเป็นคนไร้บ้าน หนีหัวซุกหัวซุน
ไม่มีที่ใดเต็มใจเปิดประตูต้อนรับคนอย่างนาง
นอกจาก หอบุปผาโอบจันทรา
สถานที่ทำให้จากเด็กใสซื่อบริสุทธิ์คนหนึ่ง
กลายเป็น หลินหลันหลัน ยอดหญิงโฉมสะคราญปานล่มเมือง
ผู้เรียนรู้การใช้ มารยา ความงาม และเรือนร่าง ของตนพิชิตมาซึ่ง หัวใจผู้ชาย
และไปสู่เป้าหมายแห่ง การแก้แค้น

 ╔╔╔╔╔╔------------------------------------------------------------------------------------------------╗╗╗╗╗

หมายเหตุ: นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาที่เหมาะกับคนเสพติดความรุนแรง
ชอบดราม่า โรแมนติก อีโรติก

แนวศิลปะทางอารมณ์

มันจะมีความทรมานใจ แดดิ้น ฟิน ลุ้น เบื่อ หงุดหงิด สงสัย หรือสาปแช่ง ในบางตอน

ตามแต่อารมณ์นักเขียนที่ปล่อยออกมาให้เสพ

คำเตือน (เตือนแล้วเตือนอีกฟังกันด้วย!) : กรุณาเช็คอายุและประสบการณ์ก่อนอ่านด้วย

ใจไม่ถึง หรือ โลกสวย อาจไม่เหมาะกับนิยายเรื่องนี้ แต่เชิญมาลองทดสอบก่อนดูได้!

เนื้อหาของนิยายเรื่องนี้อาจเหมาะสำหรับผู้อ่านที่อายุมากกว่า 18 ปีขึ้นไป

และโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านเข้าไว้

อ่านเพื่อเสพวรรณศิลป์ สื่อสารผ่านอารมณ์

ปลายตัวอักษรของนักเขียนจะไม่หยุดเคลื่อนไหว ตราบใดที่ยังผู้อ่านสนับสนุนผลงานอยู่เสมอ

เรียนรู้ เติบโต และสนุกไปพร้อมกัน

MissPdisappear

หมายเหตุ* เวอร์ชั่นที่อัพลงใน Dek-D คือส่วนที่ตัดทอนเนื้อหาไม่เหมาะสมออกไปแล้ว 

เพราะฉะนั้นจึงมีบางส่วนขึ้นเป็นแถบเทา บอกถึงการ Censored หรือตัดบางบทออกไป 

╚╚╚╚╚------------------------------------------------------------------------------------------------╝╝╝╝╝

แนะนำตัวละคร

จูไป่หวน/หลินหลันหลัน : จากสาวใช้สู่วิถีนางโลมเพื่อเป้าหมายแห่งการแก้แค้น 

หานซู่หลิน : คุณชายสกุลหาน...ยังไร้ซึ่งวี่แววหลังกระโดดน้ำหนีภัยพร้อมจูไป่หวน

เมิ้งชิว : ชายงามผู้เป็นอาจารย์สอนศิลปะในสำนักฝึกหัดนางโลม

มู่เหวินไค : คุณชายใหญ่สกุลมู่ บัณฑิตอัจฉริยะแห่งราชสำนักเฉียนฉี 

-และตัวละครอีกคับคั่งที่กำลังจะออกโรงตามมา-

-ตัวอย่างความฟิน-

"เสี่ยวหลัน...ไม่เคยมีใครบอกเจ้าหรือว่าไม่ควรลงมือถอดเสื้อผ้าต่อหน้าผู้ชาย"

เสียงถอนหายใจหนักๆ ดังออกมา เมื่อเห็นสีหน้าไม่คลายความสงสัยบนหน้านาง คล้ายเป็นความจนใจอย่างเสียไม่ได้ เมิ้งชิวจึงจำยอมเฉลยออกมาในที่สุด  

"...เพราะมันหมายถึงคำเชิญชวนให้ขึ้นเตียงแบบยั่วยวนที่สุดสำหรับผู้ชาย..."

เชิญชวน? ข้าน่ะหรือ...ทำแบบนั้น" ยังไม่วายชี้หน้าตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเถียงเสียงอ่อยว่า "ข้าเปล่านะ ข้าก็แค่อยากให้ท่านเห็น...สิ่งพวกนั้น ไม่ได้คิด...ยั่วท่านจริงๆนะ"

ดวงตาใสซื่อมองตรงหน้าอย่างตีแผ่ถึงความบริสุทธิ์ใจทำให้คนมองอดมอบจูบให้แก่ปากเล็กๆ ที่ช่างสรรหาคำมาเจรจาได้เสนาะหูคนฟัง ทั้งยังเปล่งเสียงหัวเราะทุ้มๆ อีกด้วย ก่อนจะค่อยๆ สอนนางอย่างใจเย็นเหมือนคราบที่เป็นอาจารย์ผู้รอบรู้ในสำนักฝึกหัดนางโลม

"เจ้าแยกแยะไม่ออกหรือว่า ระหว่างผู้ชายเปลื้องผ้าให้..." ว่าพลางสาธิตด้วยการคลี่ชายขอบกระโปรงนางให้ถอยร่นแผ่ออกเป็นแพกางไม่ให้ผิวนวลเสียดสีกับความแข็งของไม้ เหมือนกับแผ่นหลังของนางที่มีลำแขนข้างหนึ่งมารองไว้ "...กับเป็นคนเปลื้องผ้าเองต่อหน้าผู้ชาย อันไหนจะเป็นการยั่วยุอารมณ์คนมองได้มากกว่ากัน..."

"แค่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นชายแท้บริสุทธิ์ใจทั้งแท่ง..อย่างไรก็ต้องหวั่นไหวไม่มากก็น้อย"

พอฉกชิงช่วงเวลาที่ลูกศิษย์สาวกำลังตั้งใจฟังด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็นจนลอกคราบส่วนล่างสำเร็จตามเป้าหมายแล้ว ปลายนิ้วร้ายจึงเปลี่ยนมาเป็นเกลี่ยปลายคางมนไปมาอย่างพิจารณา

"ยิ่งกับ...ผู้หญิงสวยแสนสวยเหมือนผีเสื้อกลางคืนจับตัวยากอย่างเจ้าแล้ว...ให้ตายซะเถอะที่ให้ปล่อยเจ้าไปพ้นมือข้าในคืนนี้.."

"แต่ข้าไม่ตั้งใจยั่วท่านจริงๆ นะ ข้าแค่..."

"ข้ารู้...เจ้ายังไม่เรียนรู้มากพอให้ทันความคิดผู้ชายอย่างข้าหรอก ข้าแค่บอกไว้ไม่ให้เจ้าเผลอทำแบบนี้โดยไม่ตั้งใจต่อหน้าอีก หากไม่ใช่เพราะว่า..."

"อื้อ!"

แล้วนางก็สะดุ้งเมื่อเขากุมเข้าบีบทรวงอกข้างหนึ่งของนางตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มือเล็กข้างหนึ่งไม่อาจต้านทานความใหญ่หนาของมืออีกข้างที่มีอำนาจเหนือเนื้อนวลนั้นไว้ได้ ทั้งยังกระซิบแหบพร่าว่า

"เจ้ากำลังต้องการข้าเหมือนกัน..."

ฝากกดติดตามเพจนิยายของ Misspdisappear

ฝากเพจสำหรับติดตามผลงาน

ทวง ด่า จิก ระบายเกี่ยวกับนิยายได้ที่นี่

จิ้มเลย!

▼▼▼▼ 

CR.SQW