กำเนิดเทพมารสวงสวรรค์

ลำดับตอนที่ #12 : กำเนิดที่ 11 : ร้านอาวุธ

     ในโลกเก่าของชิงหลาง เมืองฟลอเทียร์ เป็นเมืองที่เหล่าผู้ฝึกพลังจิตต่างรวมตัวกันที่นี้ มันเป็นเมืองแห่งความฝันของเหล่าผู้ฝึกพลังจิตที่อยากเหยียบย่างเข้าเมืองแห่งนี้ แต่หากไม่เจียมตัว อาจจะมีการเจ็บตัวกลับมาก็เป็นได้ จะเรียกว่า ..เหนือฟ้ายังมีฟ้า.. ไม่ว่าจะแข็งแกร่งที่สุดในเมืองอื่นแต่เมื่ออยู่ในเมืองนี้ก็เป็นได้ยามเฝ้าประตูเท่านั้น


 ที่นี้มีการวัดพลังจิตเป็นลำดับเลเวล มีทั้งหมด 10 เลเวล โดยแต่ละเลเวลก็มีพลังห่างชั้นเป็นโยชน์ เป็นการวัดจาก จิตสังหาร และ แรงกดดัน และ ความชำนาญ ในการใช้ 3 ตัวนี้เป็นตัวกำหนดในการวัด ก่อนที่ ลูเซียร์จะมีฉายาว่า พระเจ้าแห่งเมืองฟลอเทียร์ เขาคือผู้ที่เคยได้รับนามจากทั่วโลกว่า

 ผู้ควบคุมทุกสรรพสิ่ง กล่าวกันกันว่า เมื่ออยู่ในสนามรบ ชายคนนี้เดินไปตรงไหนไม่ว่าจะฝ่ายมิตร หรือ ศัตรู ต่างต้องคุกเข่า!! ด้วยอำนาจของเขา ทุกคน!!

     ชายผู้ที่ได้รับขนานนามว่าไร้พ่าย...


     ชายผู้ที่ถูกขนานนามว่า เทพแห่งสงคราม...


  ลูเซียน ฟลอเรนท์ ที่มาของเขานั้นไม่มีใครร่วงรู้ และ ไม่มีใครอยากจะไปรู้ด้วย จู่ๆก็ปรากฎตัวพร้อมกับการล่มสลายของโรงเรียนที่ฝึกนักสังหาร ในวัยเพียง 10 ขวบ ต่อมา ก็เกิดการล้มสลายของประเทศที่ชอบการสงคราม ด้วยฝีมือของเขาในวัย 15 ปี ต่อมาก็คือการทำลายกองทัพกว่าล้านคนที่หักหาญมาบุกที่เมืองฟลอเทียร์ ด้วยตัวคนเดียวในวัย 17 ปี และถูกขนานนามหลังจากสงครามในครั้งนั้นว่า พระเจ้าแห่งฟลอเทียร์


     กริ้ง กริ้ง

     " ยินดีต้อนรับเข้าสู่ร้านอาวุธบุปผาสวรรค์แห่งนี้ขอรับ "

พนักงานชายที่เห็นลูกค้าเข้ามาก็เดินรุดหน้าก้มเล็กน้อยก่อนเอ่ยต้อนรับลูกค้าทั้งสามท่าน พอเงยหน้ามา ก็ถึงกับตะลึ่งในความสวยงามของผู้ทั้งสองคนที่แม้จะมีผ้าคลุมปิดอยู่ก็ไม่อาจปกปิดรัศมีความงามได้ แต่ก็ได้สติหลังจากถูกแววตาไม่พอใจกับแรงกดดันกับชายหนุ่มผู้หล่อเหลาที่ยื่นอยู่ระหว่างหญิงงามทั้งสอง


     " ข ขออภัยขอรับท่าน เชิญท่านทั้งสองเข้าข้างใน "

พนักงานชายรีบเอ่ยออกมา พร้อมสาวดท้าออกไปอย่างเร่งรีบกลัวว่าคุณชายตรงหน้าจะไม่พอใจ แน่นอนว่ามันคิดถูก ถ้ายังรั่งอยู่อย่างนี้อีก 10 วิ หน้ามันคงลงไปกระแทกกับพื้นปูนเป็นแน่ ด้วยความหึงหวงแม้ เซี้ยวหลานยังไม่หด้เป็นอะไรกับมันก็ตามที


ชิงหลางเก็บแววตาไม่พอใจ ก่อนจะเดินไปดูอาวุธในชั้นกระจกต่างๆที่มีออกมาตั้งโชว์ กระบี่ที่ดูสวยงามที่ถูกออกมาทำอย่างปราณีต จากความรู้ที่ได้มาก็บ่งบอกได้เลยว่ามันอยู่ระดับสามารถ ขั้นกลาง


เท่าที่ชิงหลางได้รับรู้จากข้อมูลใน ความรู้ความทรงจำลมปราณในการก้าวออกจากกระท่อมครั้งที่สอง นั้นคือ 

     การแบ่งระดับอาวุธ 8 ระดับ

     ระดับ สามารถ

     ระดับ หายาก

     ระดับ หายากสวรรค์

     ระดับ ล้ำค่า

     ระดับ ล้ำค่าสวรรค์

     ระดับ โบราณ

     ระดับ บรรพกาล

     ระดับ รักษา

     แบ่งออกเป็น ขั้นต่ำ กลาง สูง


แค่อาวุธระดับสามารถขั้นกลางก็มีราคาถึง 10 เหรียญทองแล้ว ถือว่าเป็นรายได้ครึ่งปีของชาวบ้านธรรมดาทั่วไป


     ' แต่ดูๆไปแล้วคุณภาพของมันก็เหมือนดาบที่วางขายทั่วๆไปในเมืองฟลอเทียร์ '

ชิงหลางมองสำรวจกระบี่ตรงหน้าอย่างระเอียด แล้วยิ้มขึ้นมาในใจ


      ' ถ้าทำเป็นร้านขายอาวุธ คงจะดีไม่น้อย '


ชิงหลางยิ้มเยาะในใจ เมื่อโลกเก่าเขาเคยเปิดร้านขายอาวุธมาก่อน ตอนนั้นแทบจะวุ่ยวายไปทั่วโลกเพียงเพราะร้านขายอาวุธเพียงรานเดียว ฝีมือของการทำดาบของเขานั้น แม้แต่ปรมาจารย์สร้างดาบยังชิดซ้ายเลยทีเดียว


ชิงหลางละสายตาจากกระบี่พรางเดินสำรวจอาวุธชิ้นต่อไปเรื่อยๆตามด้วยหลี่อิ่งกับเซี้ยวหลานที่มองไปทั่วร้านด้วยความตื่นเต้นที่ได้เห็นอาวุธหรูๆพวกนี้ ชิงหลางมองดูไปเรื่อยๆจนไปสะดุดกับ แหนวมิติ 2 วง จึงเดิยไปดูด้วยความสนใจ พนักงานชายอีกคนก็เดินตามมาพร้อมอธิบายว่า


      " นี้คือ แหวนมิติ ขอรับ ถูกสร้างโดยการใช้อักขระสีเหลือง จึงมีพื้นที่เพียง 1 ห้องนอน ขอรับ ราคาเพียง 70 เหรียญทองขอรับ "


ราคาของมันจะแพงก็ไม่แปลกด้วยความที่ว่าผู้ใช้อักขระนั้นมีน้อย ราคาจึงสูงขึ้น ชิงหลางที่ได้ยินแบบนั้น ก็ยกคิ้วขึ้นด้วยความสนใจ ก่อนเอ่ยออกเบาๆ

       " อักขระหรอ น่าสนใจ "

เป็นคำพูดลอยๆเบาๆที่ไม่มีใครได้ยิน ชิงหลางจึงตัดสินใจที่จะซื้อให้ตนเองและเซี้ยนหลาน เพราะ หลี่อิ่งมี แล้ว


      " ข้าเอาแหวนมิติ 2 วง "


พนักงานชายพยักหน้าอย่างยินดีรีบหยิบแหวนทั้งสองวง แล้วเดินนำชิงหลางพาไปยังเคาเตอร์จ่ายเงิน


      " ทั้งหมด 140 เหรียญทองเจ้าคะ "


พนักงานชายยื่นแหวนมิติสองวงให้พนักงานหญิงอีกคนจัดการ ชิงหลางจ่ายเงินแล้วเดินออกมาพร้อมหญิงสาว แต่จู่ๆก็หยุดเดินเอาดื้อๆหันหลังมองเซี้ยวหลานคุกเข่าลงหนึ่งข้าง สวมแหวนมิติ ใส่เข้าไปในนิ้วนางมือซ้ายอย่างแผ่วเบาๆทพให้เอาเซี้ยวหลานที่กำลังอึ่งกับเหตุการณ์เมื่อครู่ หน้าแดงราวกับเนื้อแตงโมที่แดงช่ำ หลี่อิ่งสบัดหน้าไปทางซ้ายด้วยหน้าตาที่บูดบึ่งแล้วชำเลืองมองหน้าชิงหลางด้วยความเคือง


      ' ไม่ต้องห่วงหน้าของเธอ ฉันจะให้อาวุธ ที่เธอเห็นแล้วต้อง ตกใจเป็นแน่ '


พอชิงหลางส่งเสียงทางลมปราณไป หลี่อิ่งก็ค่อยๆมีสีหน้าเป็นปกติ แต่ก็ยังเคืองอยู่ดี เมื่อกี้มันไม่ต่างให้กับขอแต่งงานเลยนะกับเซี้ยนหลานเลยนะ นี้คือสิ่งที่เธอคิด


ชายสองคนที่ยืนอยู่ในซอกตึก มองดูหญิงสาวที่กำลังคุยกับชายคนหนึ่งพร้อมกับสาวข้างกายชายคนนั้น ชายสองคนจ้องมองไปแล้วหันไปคุยกับชายที่อยู่ข้างๆ


       " พวกเราเจอเซี้ยวหลานแล้ว เจ้าจงไปแจ้งข่าวให้กับคุณชายจิวซะ "


บ่าวที่ถูกคุณชาย จิวซวง สั่งให้ตามหาเซี้ยวหลานได้ออกคำสั่งให้บริเวณของตนให้ไปแจ้งข่าวแก่เจ้านาย


      " ขอรับ "


ผู้เป็นบริวาณกล่าวด้วยใบหน้าที่แน่นิ่งแล้วหายตัวไปอย่างรวดเร็ว


     " เจ้าหนีไม่พ้นมือคุณชายจิวหรอก เซี้ยวหลาน "


ก่อนมันจะหายแว็บเพื่อติดตามเป้าหมายต่อไป ชิงหลางด้วยที่รู้อยู่แล้วว่าพวกตนโดนติดตาม แต่ก็ไม่ทำให้พวกมันรู้ว่าเขารู้อยู่แล้ว เขาจึงเดินไปตามเกมของพวกมัน


ชิงหลางพูดคุยหยอกล้อกับหญิงสาวงามจนมาถึงถนนที่ไม่ค่อยมีผู้คนเดินผ่าน สายลมพัดทำให้ดูหวังเหว่ง


       ตึก ตึก ตึก ตึก


เสียงย่ำเท้าหลายสิบคนที่กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ทำให้พวกชิงหลางถึงกับหยุดแล้วมองไปข้างหน้าทันที


เซี้ยวหลานที่มองเห็นชายข้างหน้าที่ตามด้วยยอดฝีมืออีกหลายคนก็อดสะท้านไม่ได้ แววตาปรากฏความโกรธอย่างถึงที่สุด


ชายตรงหน้าที่กำลังเดินมาอยู่ห่างจากชิงหลางไป 10 เมตร ยิ้มออกมาอย่างน่าเกลียด

     " ฮ่าๆๆไม่เจอกันนานนะ เซี้ยวหลาน "

คุณชายจิวซวงพูดออกมาพร้อมหัวเราะอย่างน่าเกลียด เซี้ยวหลานขบฟันเข้าด้วยกัน


      " ไอ้เลว คนชั่วอย่างแกนี้มัน "


แต่ก่อนที่คุณชายจิวจะกล่าวขึ้นกล่าวขึ้นก็มีเสียงดังออกมาจากชายหนุ่มที่อยู่ข้างเซี้ยรหลาน


     " โอ๊ะ เจ้าอย่าลืมพระเอกอย่างข้าสิ ถ้ายังไม่อยากถูกกระทืบตอนนี้ละก็น่ะ "

#อย่าลืม เม้น

#อย่าลืม กดหัวใจ

#เป็น กำลังใจ ให้ไรต์นะ