กำเนิดเทพมารสวงสวรรค์

ลำดับตอนที่ #6 : กำเนิดที่ 5 : โดนเจ้านายฉกครั้งแรกไป

ทางเข้าสู่ที่พักของหลี่อิ่งจะมีสมุนไพรหายากหลายชนิด และยังเป็นส่วนผสมสำหรับยา ทะลวงชีพจร อีกด้วย


ชิงหลางเดินไปเก็บสมุนไพรที่เป็นส่วนผสมของยา ทะลวงชีพจร อย่างพอดีๆ ไม่มากไม่น้อยเกินไป ปล่อยให้สมุนไพรที่เหลือจากการเก็บขยายพันธ์ต่อไป


     " คิดไม่ถึงเลยนะที่พักของหลี่อิ่งจะมีสมุนไพรเอยะขนาดนี้ "


ชิงหลางกล่าวออกมาในขณะในมือยังโอบอุ้มสมุนไพรที่เป็นส่วนผสมของยาในครั้งนี้


    " แน่นอนเจ้าคะ หลี่อิ่งปลุกไว้เป็นงานอดิเรก "


หลี่อิ่งกล่าวออก พรางมองดูสมุนไพรแต่ล่ะต้นที่ตนเองดูแลมา


   เวลาว่างเยอะขนาดนั้นเชียวว.....


     " งั้นเข้าบ้านเจ้ากันเถอะ จะได้ทดลองหลอมยาหน่อย "


ชิงหลางเร่งฝีเท้าสาวเข้าที่พักของหลี่อิ่งอย่างไว หลี่อิ้งจิ้กจอกสาวก็ตามเจ้านายมาติดๆ


จะว่าไปความรู้ที่เราได้มามันคือพื้นฐานของลมปราณและยังมีสิ่งหนึ่งที่รู้สึกจะได้มาตอนที่ก้าวออกจากกระท่อมโทรมๆครั้งที่สอง...ไม่สิ เราเคยใช่ไปแล้วครั้งหนึ่งในการหาเคล็ดวิชา


     " หอสมุดแห่งอเลเดีย "


ทัศน์ภาพที่เคยมีแตกสลายหายไป ปรากฏหนังสือหลายร้อยเล่ม ไม่สิ หลายพันหลายหมื่นล้านเล่มเลยถึงจะถูก มันลอยกลางอากาศอย่างสะเปะสะปะ แต่ละเล่มก็ปล่อยกลิ่นอายความเก่าแก่แตกต่างกันไป เพียงแค่ชิงหลางคิด หนังสือที่ต้องการจะลอยมาตรงหน้าทันที ปกหนังสือที่เขียนว่า

     หลอมโอสถบรรพกาล

ชิงหลางยืนมือไปแตะตัวหนังสือ มันเปล่งแสงทันทีที่แตะ แสงสว่างเจิดจ้าไปทั่วบริเวณ ความเจ็บปวดเริ่มช้อนไชเข้าสู่ร่างกายชิงหลาง ผ่านไปสักพัก ชิงหลางกับรู้สึกสดชื่นราวกับพึ่งแช่ออนเซ็น


ชิงหลางคิดอยากออกจากที่นี่ ทัศนียภาพก็เริ่มแตกสลายอีกครั้ง แล้วได้นิยเสียงของหลี่อิ่งเรียกตัวตัวเอง


     " นายท่านเจ้าคะ "

      " นายท่านเจ้าคะ "


      " หะ .. ว่าอย่างไรหลี่อิ่ง "


พอชิงหลางเริ่มรู้สึกตัวได้ก็หันกลับๆไปตอบจิ้งจอกสาว


     " ข้าเห็นท่านยื่นเฉยๆชั่วขณะท่านเป็นอะไรเปล่าเจ้าคะ "


หลี่อิ่งกล่าวออกมาพร้อมเอียงคออย่างน่ารัก


     " ข้าคิดอะไรมากไปหน่อย เจ้าไม่ต้องกังวล เอาล่ะ !! เริ่มการหลอมโอสถกันเถอะ "


ชิงหลางหลับตาลงตั้งสมาธิอย่างแน่วแน่ เริ่มทำตามในหนังสือ หลอมโอสถบรรพกาล อย่างทีละขั้นๆ อย่างแรกคือ ห่อหุ้มสมุนไพรทั้งฟมดด้วยลมปราณให้มันลอยขึ้นอย่างช้าๆ อย่างต่อไปคือ การแปลงคุณสมบัติให้เป็นธาตุไฟ ชิงหลางแบมืออกไปข้างหน้า ไฟสีแดงฉานเริ่มปรากฎให้เห็นออกมา ให้เห็นเป็นลูกเล็กๆ ชิงหลางเค้นลมปราณแล้วบีบอัดพลังให้เข้าไปยังมือเพือเพิ่มขนาดไก้ประมาณลูกเบสบอล


ชิงหลางปล่อยให้ไฟแดงฉานไปหลอมสมุนไพรตรงหน้าอย่างไว

    ฟู่ ฟู่


จากสมุนไพรเริ่มกลายเป็นของเหลวอย่างช้าๆจุดสุดท้ายกลายเป็นแอ่งน้ำสมุนไพรเป็นที่เรียบร้อย


ขั้นต่อไปคือการคัดกรองให้สมุนไพรบริสุทธ์เท่าที่จะทำได้


ชิงหลางเริ่มเปลี่ยนไฟตรงมือให้กลายเป็นสีเหลืองอย่างช้าๆ ความร้อนแรงที่ปล่อยออกมายังทำให้หลี่อิ่งที่ยื่นมองดูยังเหงื่อไหลออกมา


ชิงหลางปล่อยไฟสีเหลื่องเข้าปะทะกับกับแอ่งน้ำสมุนไพร


กลิ่นหอมเริ่มมีออกมาให้ดมเป็นครั้งๆ การหลอมโอสถของชิงหลางก็มาถึงตอนสุดท้ายชิงหลางบีบอัดแอ่งน้ำสมุนไพรให้กลายเป็นเม็ดยา


เม็ดยา 10 เม็ดผล่อยตัวลงเข้าสู่ฝ่ามือน้อยๆของชิงหลาง หลี่อิ่งประหลาดใจถึงขีดสุด กานหลอมโอสถของนายตนเองนั้นดูประหลายอย่างมาก ไม่จำเป็รต้องมีเตาหลอมก็สามารถหลอมได้ หลี่อิ่งนับถือชิงหลางอยู่ในใจ


     " เม็ดยาทะลวงชีพจรที่อยู่ในระดับจักรพรรดิ มีความบริสุทธ์ 9 ส่วนงั้นหรอ เอาเถอะยังไงนี้ก็ครั้งแรก "


คำว่า ครั้งแรก ทำให้สกิดต่อมความสนใจของหลี่อิ่งจิ้งจอกสาวเข้าอย่างจัง เพียงครั้งแรกก็สามารถหลอมโอสถให้มีความบริสุทธ์ถึง 9 ส่วนพระเจ้า เจานายข้า คงเป็นสัตว์ประหลาดแล้วจริงๆ


     " อะ นี่ของเจ้า 5 เม็ด ของ ข้า 5 เม็ด คนละครึ่ง "


ชิงหลางจับมือที่ขาวนวลของหลี่อิ่งยัดยาโอสถ 5 เม็ดใส่ไว้ในมือ


     " จะดีหรอเจ้าคะ "


หลี่อิ่งมองดูยาในมือของตน


     " อืม ดีแน่ "


     " งั้นไม่เกรงใจเจ้าคะ "

จิ้งจอกสาวเอายาที่ได้ไว้ใส่ในแหวนมิติที่อยู่ในมือของตัวเองทันที


     " แหวนมิติหรอ เจ้าได้มาจากไหน "


ชิงหลางถามออกไป


      " ได้มาจากมนุษย์ผู้โง่เขลาที่มาท้าทายข้าน่ะเจ้าคะ "


ชิงหลางพยักหน้าก็พอจะเดาได้ มนุษย์คนนั้นคงไม่เหลือซากแล้ว


      " โกรธหรือไม่เจ้าคะ ที่ข้าฆ่ามนุษย์ "


หลี่อิ่งเริ่มร้อนลนเพราะเจ้านายตนก็เป็นมนุษย์เฉกเช่นเดียวกัน


     " ข้าไม่โกรธหรอก มันผู้นั้นไม่เจียมตัวมาสู้กับหลี่อิ่งของข้าต่างหาก "


พอได้ยินแบบนั้นหลี่อิ่งก็โล่งอกที่เจานายของตนเองไม่โกรธ


ชิงหลางนั่งลงบนเก้าอี้พลางกล่าวออกมาว่า


     " หลี่อิ่งถึงเวลาที่ข้าจะทำการปิดบ่มเพาะแล้ว เจ้าก็ต้องบ่มเพาะด้วย ระดับปรมาจารย์ยังน้อยไป "


     " เจ้าคะ "


หลี่อิ่งตอบรับ ทำให้ชิงหลางพยักหน้าด้วยความพอใจ


เวลาร่วงโรยไปกว่า 5 ปี

ผมสีดำเงางามยาวจนถึงหัวไหล่ถูกรวบกลายเป็นหางม้า หน้าตาดูดีเกลี้ยงเกลา ผิวที่เรียบเรียนดังทารก ขาวดังหิมะที่โปรยปราย เป็นชายที่นั่งบ่มเพาะอยู่บนเตียงนอนในบ้านของหลี่อิ่ง ค่อยๆลืมตาอย่างช้าๆสายลมที่มาจากไหนไม่ทราบเคลื่อนตัวผ่านชายหนุ่มผมสีดำหรือก็คือ ชิงหลาง พัดผ่านไปทั่วบริเวณบ้านของหลี่อิ่ง


     " ยินดีด้วยค่ะ ที่เข้าสู่ระดับ จักรพรรดิ ได้ "


ชิงหลางลืมตาขึ้นมาก็เห็นหลี่อิ่งที่ดูมีน้ำทีนวลขึ้นส่วนสูงก็เพิ่มขึ้น แถม สวยขึ้นสุดๆยืนตรงหน้า


     " เจ้าเองก็เข้าสู่ระดับราชันย์เหมือนกันแล้วไม่ใช่หรอ แถมอยู่ขั้นที่ 6 ด้วย "


หลี่อิ่งส่ายหน้า แล้วตอบกลับไป


     " เป็นเพราะเม็ดยา ทะลวงชีพจรของท่าน ที่อยู่ในระดับจักพรรดิ ความบริสุทธ์ 9 ส่วนต่างหากเจ้าคะ ถึงทำให้ข้าถึงระดับนี้ได้ "


     " ชั่งถ่อมตัวไปนะหลี่อิ่งของข้า เจ้าก็รู้ถึงมีเม็ดยาก็ใช่ว่าจะสามารถใช้ประโยชน์ได้ทั้งหมด เจ้าถึงกับสามารถใช้ได้ถึง 8 ส่วนจากทั้งหมด เป็นอัจฉริยะจริงๆ "


ชิงหลางกล่าวชื่นชม


     " ข้าสามารถเปิดจุดชีพจรได้เพียง 64 จุด ไม่เหมือนท่านหรอกที่เปิดชีพจรได้ถึง 124 จุด ถ้าข้าเป็นอัจฉริยะ แล้วท่านล่ะจะเป็นอะไร "


หลี่อิ่งกล่าวขึ้น


     " คนหล่อไง "


หลี่อิ่งถึงกับกุมขมับที่มีเจ้านายผู้หลงตัวเองขนาดนี้


     " ว่าไงหลี่อิ่งสนใจไปเที่ยวในเมืองไหม ข้าไม่ได้ไปตั้ง 5 ปี คิ๊ดถึงคิดถึง "


ชิงหลางกล่าวออกอดที่ยิ้มไม่ได้ที่ตนเองจะได้เข้าเมืองแล้ว


      " ข้าไม่เคยเข้าเมืองมนุษย์มาก่อน จึงรู้สึกแปลกๆอยู่บ้าง "


หลี่อิ่งพูดไปทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่ เพราะพึ่งรู้สึกตัวว่าเจ้านายไม่ได้ใส่เสื้อใส่แค่เพียงกางเกงเท่านั้นซึกแพ็คอันสมบูรณ์เรียบเนียนเผยให้เห็น


     " นี่..หลี่อิ่ง เงยหน้าขึ้นสิ "


หลี่อิ่งก็เงยตามคำพูดของเจ้านาย


     อุบ!!


ริมฝีปากถูกประกบเข้ากับริมฝีปากของชิงหลาง ลิ้นที่ช้อนไชเข้าสู่ฐานทัพของหลี่อิ่ง ชิงหลางจู่โจมอย่างไม่หยุดไม่หย่อน หลี่อิ่งที่พึ่งเคยโดนครั้งแรกถึงกับขาอ่อนเข่าสุดไม่สามารถขัดขืนต่อการโจมตีที่มากประสบการณ์ในโลกเก่าของชิงหลางได้ครั้งนี้ได้


ชิงหลางพะปากออกจากหลี่อิ่งน้ำลายที่ติดการจนยืดคล้ายเนย


     " ท ท่านเอาครั้งแรกของข้าไป "


หลี่อิ่งแทบอยากเอาหน้าแทรกแผ่นดินให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย


     " หรือว่าอยากโดนอีก "


    " ไม่เจ้าคะ "

#อย่าลืม เม้น

#อย่าลืม กดหัวใจ

#เป็น กำลังใจ ให้ไรต์นะ

เม้นกันเยอะๆ ไรต์พึ่งเคยเขียนแบบนี้นะเนี้ย~ O MG