ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แซวจากเพื่อนๆ
บทที่ 2 แซวจากเพื่อนๆ
\".......................\" ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปากของจุนอิจิ เขายังคงนิ่งเงียบ
\" มีอะไรหรอคะพี่?? \" ฉันถามย้ำ เพราะเห็นว่าอีตาพี่ชายเงียบไปนานแล้ว...
\" มัน ..เอ่อ..คือ ...มัน \" จุนอิจิพยายามกัดฟันพูดอย่างตะกุกตะกัก สีหน้าของเขาในตอนนี้ชักไม่สู้ดีนัก... นี่เค้ากำลังจะแกล้งให้ฉันอยากรู้ไปมากกว่านี้ใช่มั๊ย!!! ฉันเริ่มนึกโมโหในใจ
\" นี่! มีอะไรก็รีบๆพูดมาสิ รอฟังอยู่นะ!!! -*- \" ฉันที่กำลังอยากรู้อยากเห็นเริ่มที่จะต่อว่าพี่ชาย ที่มัวแต่ชักช้า-*- .... ยังไม่ทันที่จุนอิจิจะทันได้พูดอะไรต่อนั้น
- ออดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด – เสียงออดบอกเวลาเข้าห้องเรียนก็ดังขึ้น...เด็กนักเรียนที่อยู่รอบๆตัวของพวกเรานั้น เริ่มทยอยกันเข้าห้องเรียน...
\" โธ่เว้ย!! ออดบ้า จะรีบมาดังเอาทำไมตอนนี้ วะ!!!! \" ฉันซึ่งน็อตหลุดไปแล้ว ได้เริ่มหันมาด่าออด แทนพี่ชาย -*- ((ชักบ้าละ))
\" นี่พี่ น้องจะขึ้นไปเรียนก่อนแล้วนะ .... \" ฉันบอกพี่ชายด้วยน้ำเสียงเซ็งสุดๆ... แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่หลุดออกจากภวังค์...มันทำให้ฉันโมโหยิ่งขึ้น -*-
\" นี่!!! \" ฉันตะคอกเสียงแข็ง...เล่นเอาเขาสะดุ้งนิดๆ \" ไม่ทราบว่าจะยืนเป็นหัวหลักหัวตออยู่ตรงนี้อีกนานมั้ยคะ คุณพี่ชายยยย \" ฉันเริ่มต่อว่าพี่ ที่เอาแต่ยืนนิ่งไม่ยอมรับรู้อะไรมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว....
\" ฮึก.. หาๆ ...อะ..เอ่อ บายครับ...\" พี่ชายของฉันที่ยังไม่ได้สติดีเท่าไรนัก ตอบกลับด้วยสีหน้าเลิ่กลั่ก...มันยิ่งทำให้ฉันหงุดหงิดหนักเข้าไปอีกO_O
\" งั้น ...หลังเลิกเรียนเจอกันที่ ลานซากุระนะ \" พูดจบ ฉันก็รีบติดสปีดขึ้นบันไดไป โดยไม่หันหลังกลับมามองพี่ชายอีกเลย...
ฉันวิ่งมาจนจะถึงระเบียงหน้าห้องแล้ว แต่!!ฉันก็ต้องเบรกอย่างกะทันหัน เพราะฉันกำลังจะชนเข้ากับใครบางคน ที่เดินขึ้นมาจากอีกทาง....
- เอี๊ยดดดดดดดดด – ฉันรีบฌบรก เนื่องจากพื้นที่ระเบียงหน้าห้องนั้นลื่นเอาการ จึงทำให้ฉันไถลไปข้างหน้า ประมาณ 2-3ก้าว ซึ่งทำให้ฉันห่างจากตัวคนๆนั้นเพียงวาเดียว....
ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมาเพื่อจะกล่าวคำขอโทษชายคนนั้น ที่ทำให้เค้าตกใจนิดหน่อย...ตกใจทำไมหน่ะหรอ?...ก็เพราะฉันจะไปชนเค้าเอาหน่ะซิ -*- .... ยังไม่ทันที่ฉันจะทันได้พูดอะไรออกไป ฉันก็ต้องเปลี่ยนใจโดยทันที เพราะชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันนั้นคือ โทคิยาว่า ฟุน .... เราสองคนสบตากันเพียงเสี้ยววินาที จากนั้นต่างฝ่ายก็ต่างสะบัดหน้าหนี....* ชิ!! จ้างให้ ฉันก็ไม่มีวันขอโทษนายหรอก..ไม่มีทาง* ฉันนึกด่าในใจ ... เจอหน้านายนี่แต่เช้า (ในระยะที่ใกล้ซะด้วย) มันทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิด แต่ก็รู้สึกหวั่นไหวในใจอยู่ไม่น้อย...
ฉันเดินเข้าห้องมาแล้ว ( เดินเข้ามาคนละทางกะอีตา โทคิยาว่า นะ!! )ฉันจึงเริ่มสอดส่องสายตาหาเพื่อนซี้ของฉัน อ๊ะ!! นั้นไง เจอแล้ว ... กำลังคุยอะไรสักอย่างกับเพื่อนอยู่ที่หลังห้องนี่เอง..
\" หวาดดี...เมเมะ!!!! ^^ \" ฉันตะโกนทักทาย เมเมะ ด้วยเสียง 8 หลอด อิอิ เล่นเอาคนทั้งห้องหันมามองเป็นตาเดียวกัน
\" เอ่อๆ หวัดดีๆ นั่งตรงนั้นนะแก .. ช้านเอากระเป๋าจองไว้ให้แกแล้ว \" เมเมะ หันมามองฉันแค่แวบเดียว จากนั้นเธอก็หันไปคุยกับเพื่อนข้างหลังห้องต่อ .. * สงสัยจะมีเรื่องอะไรกันอีกแล้วสินะ * ฉันคิด ก่อนจะตอบออกไปว่า
\" จ๊าาาาา..\" จากนั้นฉันก็เหวี่ยงกระเป๋าอันหนักอึ้งลงบนโต๊ะตรงหน้า ก่อนจะหันไปคุย(เม้าท์แตก) กับเพื่อนข้างหน้าทันที
\" นี่ ... ซูนาโกะ เป็นไงบ้างจ๊ะ ? \" วิเวียนถามฉัน พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้า
\" หืม..ก็สบายดีนี่หน่า \"
\" ไม่ใช่เรื่องนั้นนนนน...\" วิเวียนลากเสียง พลางกับยิ้มอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม
\" แล้วมันเรื่องอะไรหล่ะ?? \" ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย พร้อมกับขมวดคิ้วนิดๆ
\" ก็แหม...อย่าคิดว่าช้านไม่เห็นนะจ๊ะ เมื่อตะกี้นี้ไง ที่เธอเกือบชนเข้ากับ โทคิยาว่า อ่ะ ฮิฮิ \" ตอนนี้มีรอยยิ้มแผ่กว้างเต็มใบหน้าของวิเวียน ... รู้มั้ย แค่คำพูดแค่นี้ เล่นทำเอาฉันหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกเลย ... ฉันอยากแทรกแผ่นดินหนีไปจากตรงนี้จริงๆ -*-
\" เธอเห็นด้วยหรอ ?!? \" ฉันถามออกไป
\" แหม .. ก็เห็นสิจ๊ะ \" วิเวียนตอบกลับ ทำให้ฉันชะงักไปนิดๆ ก่อนจะรีบตอบปัดๆไปว่า
\" ... ก็ปล๊าววว .. ไม่เป็นไง...ไม่รู้สึกอะไร ก็แค่รู้สึกเซ็งนิดๆที่มาถึงก็ต้องเห็นหน้าอีตานั่น...\" พูดจบฉันก็รีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ก่อนที่วิเวียนจะทันได้สังเกตเห็นว่า ตอนนี้หน้าของฉันแดงขนาดไหน >///<
\" นี่ ซูนาโกะ อย่ามาโกหกความรู้สีกของตัวเองเลย...ดีใจหล่ะสิไม่ว่า อิอิ \" บายุมิเสริมขึ้น
\" บ้า!! ...ช้านจะดีใจไปทำไมหล่ะ.. ในเมื่อ....ในเมื่อ...ในเมื่อช้านตัดใจได้ตั้งนานแล้ว!! \" ฉันตอบออกไปพลางเบ้ปาก..พร้อมกับเชิดหน้าขึ้นนิดๆ
\" แน่ใจ!!! \" ทั้งวิเวียน และ บายุมิ ถามขึ้นพร้อมๆกัน...เล่นเอาฉันอึ้งไปนิดๆ ก่อนจะรีบสวนว่า
\" อื่ม! ก็แน่อ่ะสิ .. ไม่เชื่อก็ตามใจ \" ฉันพูดพลาง ทำหน้าทะเล้น ... *หึหึ คราวนี้พวกเธอคงจะเลิกพูดเรื่องนี้แล้วสินะ* ตอนนี้ในใจฉันเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกของผู้ชนะ..
\" ไม่เชื่อ!!!!! \" ..... คำตอบของสองคนนั้นทำให้ความรู้สึกของผู้ชนะของฉันเมื่อตะกี้สลายไปในอากาศแทบจะทันที ... -*- และถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกของผู้ที่กำลังจะถูกต้อนให้จนมุม
\" พอๆเปลี่ยนเรื่องๆ \" ฉันพูดขึ้น จากนั้นก็หันหน้าหนีไปทางอื่น -*- ทำเอาสองคนนั้นหัวเราะกันยกใหญ่ ... * ทำไมนะ ... ฉันกับอีตา โทคิยาว่านั่น ต้องเคยมีอดีตกันด้วย .. อดีตที่ขมขื่น .. อดีตที่ทำให้ฉันเจ็บมาจนถึงวันนี้ .. อดีตที่ทำให้เพื่อนๆรู้ดีว่า ฉันไม่มีทางลืมเขาได้ง่ายๆเลย...ถึงแม้ว่าฉันกับเขาพวกเราจะเลิกคุยกันมาได้ เกือบปีแล้วก็ตาม*
*********************************************************
น้องสาวสุดเฉิ่ม: หุหุ ออกมาแล้ววว กับตอนที่2 อย่าลืมโหวตๆ เม้นๆ ให้เยอะๆนะคร้า จะได้มีกำลังใจแต่งต่อ อิอิ
\".......................\" ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปากของจุนอิจิ เขายังคงนิ่งเงียบ
\" มีอะไรหรอคะพี่?? \" ฉันถามย้ำ เพราะเห็นว่าอีตาพี่ชายเงียบไปนานแล้ว...
\" มัน ..เอ่อ..คือ ...มัน \" จุนอิจิพยายามกัดฟันพูดอย่างตะกุกตะกัก สีหน้าของเขาในตอนนี้ชักไม่สู้ดีนัก... นี่เค้ากำลังจะแกล้งให้ฉันอยากรู้ไปมากกว่านี้ใช่มั๊ย!!! ฉันเริ่มนึกโมโหในใจ
\" นี่! มีอะไรก็รีบๆพูดมาสิ รอฟังอยู่นะ!!! -*- \" ฉันที่กำลังอยากรู้อยากเห็นเริ่มที่จะต่อว่าพี่ชาย ที่มัวแต่ชักช้า-*- .... ยังไม่ทันที่จุนอิจิจะทันได้พูดอะไรต่อนั้น
- ออดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด – เสียงออดบอกเวลาเข้าห้องเรียนก็ดังขึ้น...เด็กนักเรียนที่อยู่รอบๆตัวของพวกเรานั้น เริ่มทยอยกันเข้าห้องเรียน...
\" โธ่เว้ย!! ออดบ้า จะรีบมาดังเอาทำไมตอนนี้ วะ!!!! \" ฉันซึ่งน็อตหลุดไปแล้ว ได้เริ่มหันมาด่าออด แทนพี่ชาย -*- ((ชักบ้าละ))
\" นี่พี่ น้องจะขึ้นไปเรียนก่อนแล้วนะ .... \" ฉันบอกพี่ชายด้วยน้ำเสียงเซ็งสุดๆ... แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่หลุดออกจากภวังค์...มันทำให้ฉันโมโหยิ่งขึ้น -*-
\" นี่!!! \" ฉันตะคอกเสียงแข็ง...เล่นเอาเขาสะดุ้งนิดๆ \" ไม่ทราบว่าจะยืนเป็นหัวหลักหัวตออยู่ตรงนี้อีกนานมั้ยคะ คุณพี่ชายยยย \" ฉันเริ่มต่อว่าพี่ ที่เอาแต่ยืนนิ่งไม่ยอมรับรู้อะไรมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว....
\" ฮึก.. หาๆ ...อะ..เอ่อ บายครับ...\" พี่ชายของฉันที่ยังไม่ได้สติดีเท่าไรนัก ตอบกลับด้วยสีหน้าเลิ่กลั่ก...มันยิ่งทำให้ฉันหงุดหงิดหนักเข้าไปอีกO_O
\" งั้น ...หลังเลิกเรียนเจอกันที่ ลานซากุระนะ \" พูดจบ ฉันก็รีบติดสปีดขึ้นบันไดไป โดยไม่หันหลังกลับมามองพี่ชายอีกเลย...
ฉันวิ่งมาจนจะถึงระเบียงหน้าห้องแล้ว แต่!!ฉันก็ต้องเบรกอย่างกะทันหัน เพราะฉันกำลังจะชนเข้ากับใครบางคน ที่เดินขึ้นมาจากอีกทาง....
- เอี๊ยดดดดดดดดด – ฉันรีบฌบรก เนื่องจากพื้นที่ระเบียงหน้าห้องนั้นลื่นเอาการ จึงทำให้ฉันไถลไปข้างหน้า ประมาณ 2-3ก้าว ซึ่งทำให้ฉันห่างจากตัวคนๆนั้นเพียงวาเดียว....
ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมาเพื่อจะกล่าวคำขอโทษชายคนนั้น ที่ทำให้เค้าตกใจนิดหน่อย...ตกใจทำไมหน่ะหรอ?...ก็เพราะฉันจะไปชนเค้าเอาหน่ะซิ -*- .... ยังไม่ทันที่ฉันจะทันได้พูดอะไรออกไป ฉันก็ต้องเปลี่ยนใจโดยทันที เพราะชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันนั้นคือ โทคิยาว่า ฟุน .... เราสองคนสบตากันเพียงเสี้ยววินาที จากนั้นต่างฝ่ายก็ต่างสะบัดหน้าหนี....* ชิ!! จ้างให้ ฉันก็ไม่มีวันขอโทษนายหรอก..ไม่มีทาง* ฉันนึกด่าในใจ ... เจอหน้านายนี่แต่เช้า (ในระยะที่ใกล้ซะด้วย) มันทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิด แต่ก็รู้สึกหวั่นไหวในใจอยู่ไม่น้อย...
ฉันเดินเข้าห้องมาแล้ว ( เดินเข้ามาคนละทางกะอีตา โทคิยาว่า นะ!! )ฉันจึงเริ่มสอดส่องสายตาหาเพื่อนซี้ของฉัน อ๊ะ!! นั้นไง เจอแล้ว ... กำลังคุยอะไรสักอย่างกับเพื่อนอยู่ที่หลังห้องนี่เอง..
\" หวาดดี...เมเมะ!!!! ^^ \" ฉันตะโกนทักทาย เมเมะ ด้วยเสียง 8 หลอด อิอิ เล่นเอาคนทั้งห้องหันมามองเป็นตาเดียวกัน
\" เอ่อๆ หวัดดีๆ นั่งตรงนั้นนะแก .. ช้านเอากระเป๋าจองไว้ให้แกแล้ว \" เมเมะ หันมามองฉันแค่แวบเดียว จากนั้นเธอก็หันไปคุยกับเพื่อนข้างหลังห้องต่อ .. * สงสัยจะมีเรื่องอะไรกันอีกแล้วสินะ * ฉันคิด ก่อนจะตอบออกไปว่า
\" จ๊าาาาา..\" จากนั้นฉันก็เหวี่ยงกระเป๋าอันหนักอึ้งลงบนโต๊ะตรงหน้า ก่อนจะหันไปคุย(เม้าท์แตก) กับเพื่อนข้างหน้าทันที
\" นี่ ... ซูนาโกะ เป็นไงบ้างจ๊ะ ? \" วิเวียนถามฉัน พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้า
\" หืม..ก็สบายดีนี่หน่า \"
\" ไม่ใช่เรื่องนั้นนนนน...\" วิเวียนลากเสียง พลางกับยิ้มอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม
\" แล้วมันเรื่องอะไรหล่ะ?? \" ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย พร้อมกับขมวดคิ้วนิดๆ
\" ก็แหม...อย่าคิดว่าช้านไม่เห็นนะจ๊ะ เมื่อตะกี้นี้ไง ที่เธอเกือบชนเข้ากับ โทคิยาว่า อ่ะ ฮิฮิ \" ตอนนี้มีรอยยิ้มแผ่กว้างเต็มใบหน้าของวิเวียน ... รู้มั้ย แค่คำพูดแค่นี้ เล่นทำเอาฉันหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกเลย ... ฉันอยากแทรกแผ่นดินหนีไปจากตรงนี้จริงๆ -*-
\" เธอเห็นด้วยหรอ ?!? \" ฉันถามออกไป
\" แหม .. ก็เห็นสิจ๊ะ \" วิเวียนตอบกลับ ทำให้ฉันชะงักไปนิดๆ ก่อนจะรีบตอบปัดๆไปว่า
\" ... ก็ปล๊าววว .. ไม่เป็นไง...ไม่รู้สึกอะไร ก็แค่รู้สึกเซ็งนิดๆที่มาถึงก็ต้องเห็นหน้าอีตานั่น...\" พูดจบฉันก็รีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ก่อนที่วิเวียนจะทันได้สังเกตเห็นว่า ตอนนี้หน้าของฉันแดงขนาดไหน >///<
\" นี่ ซูนาโกะ อย่ามาโกหกความรู้สีกของตัวเองเลย...ดีใจหล่ะสิไม่ว่า อิอิ \" บายุมิเสริมขึ้น
\" บ้า!! ...ช้านจะดีใจไปทำไมหล่ะ.. ในเมื่อ....ในเมื่อ...ในเมื่อช้านตัดใจได้ตั้งนานแล้ว!! \" ฉันตอบออกไปพลางเบ้ปาก..พร้อมกับเชิดหน้าขึ้นนิดๆ
\" แน่ใจ!!! \" ทั้งวิเวียน และ บายุมิ ถามขึ้นพร้อมๆกัน...เล่นเอาฉันอึ้งไปนิดๆ ก่อนจะรีบสวนว่า
\" อื่ม! ก็แน่อ่ะสิ .. ไม่เชื่อก็ตามใจ \" ฉันพูดพลาง ทำหน้าทะเล้น ... *หึหึ คราวนี้พวกเธอคงจะเลิกพูดเรื่องนี้แล้วสินะ* ตอนนี้ในใจฉันเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกของผู้ชนะ..
\" ไม่เชื่อ!!!!! \" ..... คำตอบของสองคนนั้นทำให้ความรู้สึกของผู้ชนะของฉันเมื่อตะกี้สลายไปในอากาศแทบจะทันที ... -*- และถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกของผู้ที่กำลังจะถูกต้อนให้จนมุม
\" พอๆเปลี่ยนเรื่องๆ \" ฉันพูดขึ้น จากนั้นก็หันหน้าหนีไปทางอื่น -*- ทำเอาสองคนนั้นหัวเราะกันยกใหญ่ ... * ทำไมนะ ... ฉันกับอีตา โทคิยาว่านั่น ต้องเคยมีอดีตกันด้วย .. อดีตที่ขมขื่น .. อดีตที่ทำให้ฉันเจ็บมาจนถึงวันนี้ .. อดีตที่ทำให้เพื่อนๆรู้ดีว่า ฉันไม่มีทางลืมเขาได้ง่ายๆเลย...ถึงแม้ว่าฉันกับเขาพวกเราจะเลิกคุยกันมาได้ เกือบปีแล้วก็ตาม*
*********************************************************
น้องสาวสุดเฉิ่ม: หุหุ ออกมาแล้ววว กับตอนที่2 อย่าลืมโหวตๆ เม้นๆ ให้เยอะๆนะคร้า จะได้มีกำลังใจแต่งต่อ อิอิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น