ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : อดีตรสกาแฟ...[ต่อ]
บทที่ 4 อดีตรสกาแฟ [ต่อ]
\" หา!!!! เธอชอบ โทคิยาว่า หรอ หูยยยย ... \" เพื่อนคนนึงถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแสดงความแปลกใจ
\" ก็ .. อืม ใช่ ช้านชอบ เค้าอ่ะ \" ตอนนี้ ใบหน้าของฉันเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงแล้ว..>///< ฉันรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งตัว
\" ............................ \" เงียบกันไปพักใหญ่ๆ ก่อนที่เมเมะ จะตัดสินใจเปิดประเด็น..
\" นี่ ซูนาโกะ .. เค้า-ไม่-สนับ-สนุนนะ...\" เมเมะค่อยๆเอ่ยอย่างช้าๆ แต่แฝงไว้ด้วยความเยือกเย็น
\" ... ทะ..ทำไม หล่ะ ??? \" ฉันถามกลับด้วยความสงสัย เพราะฉันไม่เคยคิดว่า เพื่อนซี้สุดๆ จะกล้าขัดขวางความรักของฉัน-*-
\" คะ..เค้า ว่า .. เอ่อ...โทคิยาว่า .. มันเป็นคนเหลาะแหละน่ะ \" เมเมะเริ่มอธิบายให้ฉันฟัง แต่ตอนนั้น ในใจของฉันมีแต่โทคิยาว่า โทคิยาว่าเพียงคนเดียวเท่านั้น ต่อให้เมเมะจะพูดว่าไม่เห็นด้วยอีกเป็นร้อยเป็นพันครั้ง....ฉันก็คงจะไม่สน
\" อืม..หรอ แต่..ก็ไม่รู้สิ ช้านชอบเค้าไปแล้วอ่ะ ... \" ฉันตอบเมเมะอย่างหน้าตาเฉย.... สุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้อีกเลยตลอดทาง...
คืนนั้น ... ใน msn
ฉันใจจดใจจ่ออยู่กับการรอคอยให้โทคิยาว่าออนไลน์... และแล้วการรอคอยก็สิ้นสุดลง เมื่อมีหน้าต่าง pop up ขึ้นมา ..... เค้าออนไลน์แล้ว!!!! O_O
ฉันตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก .. ฉันรู้สึกมีความสุข แต่ก็ รู้สึก หวาดกลัวไปพร้อมๆกัน ..... สักพักนึงเขาก็ทักฉัน
โทคิยาว่า: หวาดดี
ซูนาโกะ: อืมดีดี
โทคิยาว่า: ทำไรอยู่อ่า
ซูนาโกะ: ก็คุยกะเพื่อนๆหลายๆคนหน่ะ
----------------เงียบไปชั่วครู่------------------
โทคิยาว่า: นี่ ถามอะไรหน่อยสิ
ซูนาโกะ: ว่ามา... ( ตอนนี้หัวใจฉันเต้นเป็นจังหวะ Rock&Roll เลยแหละ ..>< )
โทคิยาว่า: เอ่อ...โซมิมูยะ เธอชอบใครอ่ะ.. ( แว้ก !! .. ถามมาแล้วอ่าส์ จะตอบยังไงดี กรี๊ดๆๆๆ ทำตัวไม่ถูกแล้วว )
ซูนาโกะ: เอ่อ..คือ นาย .. ไม่อยากรู้หรอก (>///<)
โทคิยาว่า: อ่าว .. ถ้าไม่อยากรู้จะถามมั้ยเนี่ย ... แต่ก็ช่างเหอะ เราเหมือนจะรู้แล้ว
ซูนาโกะ: แล้ว ใครหล่ะ ที่นายคิดว่ารู้ ??? ( โอ้ววววว ~~~ ^^ )
โทคิยาว่า: ไม่เอา ไม่บอกดีกว่า เดียวหน้าแตก ... ( นายนี่น่ารักเป็นบ้าเลย ... อิอิ )
ซูนาโกะ: อืม... ช้านชอบนาย ( ว้ายๆๆ บอกออกไปแล้ว จะเป็นไงเนี่ย ... ตึกตักตึกตัก )
โทคิยาว่า: แล้ว นากาโตะหล่ะ ???
ซูนาโกะ: ก็ช้านไม่ได้ชอบเค้านี่ ... แล้วตกลง เราจะคบกันได้มั้ย?? ( ... กรำ ช้านพูดอะไรออกไปเนี่ย -*- )
โทคิยาว่า: แล้วนากาโตะหล่ะ เค้าเป็นเพื่อนเรานะ ถ้าเค้าเกิดเกลียดเราขึ้นมาหล่ะ จะทำไง
ซูนาโกะ: ก็ช้านไม่ได้ชอบเค้านี่ ... เดี๋ยวช้านคุยกะเค้าเอง...แล้ว จะคบกันรึเปล่า.. ( โอ้ยๆๆ ใจร้อนๆๆ)
โทคิยาว่า: อืม ... ขอเวลา คิด1คืนนะ ....
ซูนาโกะ: อื่ม .. ไปนะ บะบาย
โทคิยาว่า: บาย..
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด คืนพรุ่งนี้ก็จะได้รู้คำตอบแล้ว... รักครั้งนี้ของฉัน มันจะได้กินแห้วเป็นกระป๋อง-*-อย่างครั้งก่อนมั้ยนะ???
ตื่นเต้นจังเลยอ่ะ....บอกไม่ถูกเลย กลัวจัง กลัวว่าจะต้องได้เจ็บปวดอีก...นายนี่ทำไมไม่ บอกๆมาเลยนะ การรอคอยนี่มันช่างยากลำบากเหลือเกิน ... คืนนี้จะนอนหลับมั้ยเนี่ยช้านนนน-*- โอ้ว! พระเจ้า ช่วยให้ลูกสมหวังด้วยเถิดดด ... จะทำไงดีนะๆๆๆ คิดถึงนายจังโทคิยาว่า .. น่ารักจังเลยนายเนี่ย.....โทคิยาว่าๆๆๆ >///< ฯลฯ ...... คร่อกกกก ฟี้.............. - -zZ
เช้าแล้ววววว......31 ธันวาคม
วันนี้ทั้งวันดำเนินไปอย่างปกติ มันเป็นวันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ ธรรมดาๆวันหนึ่ง ... แต่สำหรับฉันแล้ว วันนี้มันช่างมีความหมายมากมาย
วันนี้เป็นวันที่ฉันจะได้รับรู้คำตอบจาก โทคิยาว่า .... ฉันแทบรอให้ตอนกลางคืนมาถึงไม่ไหวแล้ววววววว กรี๊ดๆ >///<
...ใน msn หัวใจฉันเฝ้ารอแต่โทคิยาว่า ..... และนั่น สองทุ่มกว่าแล้ว เค้าก็ออนไลน์...
ซูนาโกะ: หวาดดีค่ะ ( ตื่นเต้นจนจะบ้าตายแล้ววว ><.. )
โทคิยาว่า: อืมดีๆ
ซูนาโกะ: เอ่อ... ว่าไงอ่ะ
โทคิยาว่า: แล้ว นากาโตะหล่ะ .... ( นายนี่ยังไงนะ เอาแต่ถามถึง นากาโตะ -*- )
ซูนาโกะ: ก็บอกแล้วไง ว่าเดี๋ยวจะอธิบายให้นากาโตะเค้าฟังเอง -*- ... แล้วตกลงจะคบไม่คบ
โทคิยาว่า: คบ.. แต่เราอย่าพึ่งบอกให้ใครรู้นะ ( กรี๊ดดดดดดดดดด ยัยซูนาโกะคนนี้มีแฟนแล้วววว ^^ ดีใจจัง ดีใจสุดๆเลย .. )
ซูนาโกะ: อืมได้ ไม่เป็นไร
ตอนนี้เวลาประมาณ สองทุ่มครึ่ง ... ฉัน โซมิมูยะ ซูนาโกะ มีแฟนคนแรกแล้วคร่า ไม่เป็นวัตถุโบราณแล้ว... ฉันจัดแจงโทรไปอธิบายให้นากาโตะฟัง เรื่องของฉันกับโทคิยาว่า ซึ่งเค้าก็ยอมเข้าใจโดยดี....
คืนนี้ เป็นคืนที่หลายๆคนต่างพากันเคาท์ดาวน์ รอการมาถึงของปีใหม่...ฉันกับเพื่อนๆก็ได้แต่ ส่ง แมสเสจ Happy New Year ให้กันและกัน โดยที่ฉันไม่ลืม ที่จะลงชื่อผู้ส่งว่า วัตถุ(ไม่)โบราณ อิอิ^^ก็ฉันขายออกแล้วนี่หน่า.... ของขวัญวันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ปีนี้ มันช่าง..เป็นของขวัญที่วิเศษณ์ที่สุด ฉันมีความสุขมากกว่าวันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่วันไหนๆ ตอนนี้..ฉันมีคนให้รัก ให้คิดถึง มีคนที่ฉันแคร์ที่สุด ( รองจากครอบครัวนะ) ฉันไม่ต้องทนอยู่กับแห้วกระป๋องอีกต่อไป-*-โอ้สสส!!! ถึงแม้รักครั้งนี้ จะไม่ใช่รักครั้งแรกของฉัน แต่นายรู้อะไรมั้ย โทคิยาว่า ฟุน นายคือแฟนคนแรกที่ฉันมี และเป็นคนที่ฉันจะรักจนหมดหัวใจ...........หลายๆคนบอกฉันว่า การที่เราจะรักใครสักคนนั้น เราต้องรู้จักคำว่าเผื่อใจไว้บ้าง ตอนนี้ฉันก็พยามเผื่อใจอยู่ แต่ไม่รู้ทำไม การเผื่อใจนี่ถึงได้ยากเหลือเกิน ... ฉันมีความรู้สึกว่าหัวใจของฉัน เหมือนจะตกไปเป็นของนายทั้งหมดแล้ว..ตอนแรกฉันคิดว่าฉันจะคบกับนายแบบไม่ได้จริงจังนัก ถึงเลิกรากันก็คงไม่เป็นไร ...แต่พอเอาเข้าจริงๆ ฉันกับรักนายไปหมดใจแล้ว..ฉันจะมีนายคนเดียวนะ โทคิยาว่า ฉันจะไม่มีวันเผื่อใจไปให้ใคร และฉันจะไม่คิดนอกใจนาย..... ฉันรักนาย โทคิยาว่า ฟุน .......... ไม่รู้ว่านายจะคิดเหมือนกันรึเปล่า... ฉันก็ได้แต่ภาวนาให้มันเป็นแบบนั้น ......(-/l\\-)* + *+ สาธุ...
หลังจากวันหยุด เนื่องในวันปีใหม่ผ่านพ้นไป...การสอบกลางภาคก็มาถึง...
ฉันเดินขึ้นบันได..ด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความสุข.. เมื่อมาถึงชั้น 3 ( ชั้นที่ฉันสอบ) ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง ... ตาสองตาสบกัน..มันทำให้ฉันรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วร่างกาย หัวใจฉันเต้นรัว..ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง.. โทคิยาว่า เค้านั่งอยู่ตรงนั้นกับเพื่อนๆ .... แต่ฉันก็ต้องฝืนใจตัวเอง ทำเหมือนระหว่างเราไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลง... แล้วฉันก็เดินไปที่อื่น....แต่วันนั้นก่อนเข้าห้องสอบ เราหันมาเจอกันพอดี ..และฉันก็ไม่ลืมที่จะบอกเค้าว่า....โชคดี...
-หลังจากวันสอบผ่านไปนั้น เราก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้า ... และยังคงเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ สัปดาห์หน้า ฉันก็ไม่ได้เจอเค้าแล้ว เพราะพวกเราต้องแยกย้ายกันไปเข้าค่าย ซึ่งผู้หญิงกับผู้ชายจำเป็นต้องแยกกัน..
เมื่อคืนก่อนเข้าค่ายมาถึง... ฉันค่อยๆบรรจงเก็บข้าวของใส่กระเป๋า...ฉันไม่แน่ใจนัก ว่าคุณครูจะอนุญาตให้พวกเราพกมือถือไปได้หรือเปล่า แต่แน่นอนที่สุดด..ฉันจะพกไป อย่างน้อยฉันก็มีความหวังเล็กๆในใจว่า เค้าจะโทรมา....
ในค่าย..
เมื่อคณะของฉันมาถึงค่าย ไม่ทันที่ฉันจะได้วางกระเป๋าลง ก็มีคนโทรมาหาฉัน ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ พร้อมๆกับภาวนาว่าให้เป็นโทคิยาว่าโทรมาเถอะ....
\" ฮัลโหล ... \" ฉันพูดเสียงสั่นนิดๆ.....แต่ที่ปลายทางนั้น มันช่างเสียงดังเหลือเกิน มันเป็นเสียงของผู้คนมากมายที่พูดคุยกันวุ่นวายไปหมด
\" ฮัลโหล .. ถึงหรือยัง \" เสียงของใครคนนึง พูดฝ่าเสียงดังรบกวนนั้น.. ซึ่งฉันก็ไม่แน่ใจนักว่าเค้าคนนั้นเป็นใคร เพราะฉันแทบฟังไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ ว่าเค้าพูดว่าอะไร...เสียงอื่นๆมันกลบเสียงของเค้าหมด..
\" อืมถึงแล้ว \" ฉันตอบออกไป...
\" หรอ .. ทางนี้ก็ถึงแล้ว แค่นี้ก่อนนะ บาย \" พูดจบ คนๆนั้นก็วางสายไป .. พร้อมๆกับทิ้งคำถามคาใจให้ฉัน ว่าเค้าเป็นใครกัน?? -*-
เมื่อวางสายแล้ว ฉันก็จัดแจง เลือกที่นอน วางกระเป๋า ตระเตรียมทุกๆอย่างเอาไว้ ... พวกเรานอนรวมกันหน่ะ แต่กลุ่มเดียวกันต้องนอนติดกัน
คืนนั้นในค่าย...
วืดดดดดด...วืดดดดดดดดด เสียงมือถือของฉันสั่น ( ฉันปิดเสียงเอาไว้ )
\" อ้ะ..ฮัลโหล \" ฉันพูดกรอกลงไปใส่โทรศัพท์..
\" อืมๆ นี่ ยาคุเระ พูดนะ..\" โถ .. หลอกให้ฉันดีใจ อุตส่าห์นึกว่าเป็น โทคิยาว่า โทรมาซะอีก TT^TT
\" อื่อ ... \" ฉันตอบออกไปอย่างเซ็งๆ
\" ขอคุยกับ ซาโดจัง หน่อยสิ \" ยาคุเระบอกฉัน
\" อ่าว ทำไมไม่โทรไปหา ซาโดจังหล่ะ ?? \" ฉันถามยาคุเระ อย่างงงๆ .. ก็ ซาโดจัง ก็มีมือถือนี่หน่า แล้วโทรเข้าเครื่องของฉันทำไม..-*-
\" ก็ ซาโดจังเค้า ไม่ได้เอามือถือมาอ่ะ .. นะๆๆ \" ยาคุเระเริ่มออดอ้อน
\" ก็ได้ๆๆ \" พูดจบ ฉันก็ยื่นมือถือให้กับซาโดจังไป ... ซาโดจังทำหน้างงนิดๆ ก่อนที่ฉันจะบอกเธอว่า ยาคุเระ โทรมา...
....... ซาโดจัง คุยกับยาคุเระได้สักพัก ก็ส่งมือถือมาคืนฉัน .......
\" ฮาโหลลลลลล... \" ฉันพูดยานคาง
\" เอ่อนี่โซมิมูยะ ... โทคิยาว่า มันอยากคุยด้วยอ่ะ .. รอแปปนะ \" หลังจากที่ยาคุเระพูดจบ ฉันได้ยินเสียงเด็กผู้ชายมากมายโห่.. มีเสียงแซวกันไปมา .. ซึ่งฉันค่อนข้างมั่นใจว่า เสียงเหล่านั้น เป็นเสียงของเพื่อนๆฉันเอง..
\" ฮัลโหล โซมิมูยะ .. \" โทคิยาว่าพูดเสียงหวาน ซึ่งมันทำให้ฉันหน้าแดงทันที
\" อิอิ หวาดดีคร่า \" ฉันตอบกลับอย่างร่าเริง...
\" เป็นไงบ้าง สนุกมั้ยจ๊ะ.. \" โทคิยาว่าเริ่มชวนคุย
\" อื่ม ... สนุกจิ อิอิ \" ฉันตอบพลางหัวเราะนิดๆอย่างมีความสุข จากนั้นเราก็คุยกันเป็นเวลานาน ฉันมีความสุขมากๆ ... เราคุยกันนาน จนฉันเริ่มโดนเพื่อนๆแซวแล้วหล่ะ....และแล้ว โทคิยาว่า ก็เป็นฝ่ายขอวาง เพราะว่าคุณครูเค้าเรียกแล้ว แต่ก่อนที่จะวางสายนั้น โทรศัพท์ก็ถูกส่งต่อให้เพื่อนๆของโทคิยาว่าอีกหลายคน ต่างคนต่างก็แซวฉันว่า ... \"เป็นแฟนกันแล้วก็ไม่ยอมบอกนะ\" หุหุ ..ก็อ่านะ ถึงฉันไม่ได้บอก พวกนายก็รู้เองจนได้นั้นแหละ ... อิอิ
พวกเราอยู่ค่ายกันเป็นเวลา 3 วัน 2 คืน ซึ่งโทคิยาว่าก็โทรหาฉันทุกวัน ไม่ใช่แค่โทคิยาว่าเท่านั้นที่โทรมา พวกเพื่อนผู้ชายเหล่านั้นก็โทรมาขอคุยกับแฟนของตัวเอง ทำไมต้องโทรเข้าเครื่องฉันน่ะหรอ?? ... ก็เพราะว่ามีไม่กี่คนเอง ที่พกมือถือไป.. ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือฉัน-*-
ที่หอประชุมในค่าย ... ตอนนี้เป็นเวลาพัก
ตรุ๊ด ตารา ริ๊ด ติ๊ด ติ๊ด.... เสียงโทรศัพท์ของใครคนหนึ่งดังขึ้น ... แต่แล้ว โมโมมิยะ ก็ช่วยไขข้อสงสัยให้ฉัน เมื่อเธอค่อยๆล้วงเอามือถือออกมารับ... จากนั้นใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนจากเครียดๆเป็นยิ้มแย้ม .. มันทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าคนที่โทรมาคือ จิบะคุง นั้นเอง ... จิบะคุงเป็นเพื่อนสนิทของโทคิยาว่า และเขาก็อยู่ห้องเดียวกับฉัน ส่วนโมโมมิยะนั้น เธออยู่ ห้องถัดไป...
ฉันละความสนใจไปจากโมโมมิยะ แล้วเริ่มพูดคุยกับเพื่อนๆ..แต่แล้วก็มีเสียงของคนๆหนึ่งกำลังเรียกชื่อฉัน .. โมโมมิยะนั้นเอง
\" ซูนาโกะจ๊ะ .. อิอิ มีคนอยากคุยด้วยจ้ะ \" โมโมมิยะพูดพลางยิ้มอย่างมีความสุข..
\" อื่อ... \" ฉันรับโทรศัพท์ของโมโมมิยะมาอย่าง งงๆ ... และก่อนที่ฉันจะทันถามว่าใครต้องการพูดกับฉันนั้น โมโมมิยะก็พูดขึ้นมาก่อนว่า
\" มีอะไรไม่ยอมบอกกันเลยนะ อิอิ \" เหอๆ ฉันพอจะรู้แล้ว ว่าใครต้องการคุยกับฉัน..
\" ฮัลโหล.. \" ฉันพูดอย่างอายๆ
\" อื่ม .. เป็นไงบ้างจ๊ะ \" โทคิยาว่ากรอกเสียงหวานๆมาจากปลายทาง .... หุหุ ฉันหน้าแดงไปหมดแล้ววว
\" สบายดี อ่ะ อิอิ \" ....... จากนั้นเราก็เริ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน เค้าทำให้ฉันยิ้มได้ตลอดเวลา ... ฉันมีความสุขมากๆ และฉันก็รักเขามากๆด้วยเช่นกัน...
เมื่อกลับมาจากค่าย พวกเราก็ต้องไป ร.ร. ตามปกติ ซึ่งฉันก็รอเวลานี้มานานนนนนนนนนนนนนนนน ^^
ฉันไปโรงเรียนด้วยหัวใจที่มีความสุขล้น .. แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันไปเช้าขึ้นเลย - -\" ฉันยังคงสายเหมือนเคย ..เมื่อไปถึงโรงเรียน ฉันก็พบว่า โทคิยาว่ามารอฉันแล้ว...ฉันจึงรีบเดินเอากระเป๋าไปเก็บ แล้วออกมาคุยกับเขาที่หน้าระเบียงห้อง....
\" ทำไมมาสายจัง ?? \" เขาเริ่มถามฉันก่อน
\" แหะๆๆ ก็มันชินนี่หน่า .. \" ตอนนี้ฉันรู้สึกมีความสุขมากๆ และก็อายมากๆด้วย..เราคุยกันที่หน้าระเบียงห้องสักครู่ .. จากนั้นฉันก็เดินไปนั่งที่โต๊ะริมระเบียงห้อง 6 เพราะตรงนั้น มันค่อนข้างสงบ ... และเขาก็ตามฉันมา เราพูดเล่นคุยกันอย่างสนุกสนาน ฉันก็ลุกเดินไปเดินมาเป็นพักๆ ( ก็คนมันอายนี่หน่า ^///^ ) จนในที่สุดแล้ว คนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกลับกลายเป็นโทคิยาว่าแทน ส่วนฉันก็ยืนคุยอยู่ข้างๆเขา ... จู่ๆเขาก็แซวฉันขึ้นมา นั้นทำให้ฉันอายมากๆ ฉันจึงเงื้อมือ และจงใจชกลงไปที่แขนของเขา ซึ่งตอนนี้วางอยู่บนตักของเขา ...
- วืดดดดดดดด - เสียงหมัดของฉันผ่านลม ... ฉันพลาด!!! จึงเสียหลักหน้าทิ่มลงไปนิดหน่อย- -\" และเขาก็ได้โอกาศดึงแขนฉันลงมา พร้อมกับโอบฉันนิดๆ ... >///< ฉันตกใจมาก.. จึงรีบดันตัวเองออกมา ตอนนี้หน้าของฉันแดงเหมือนลูกตำลึงสุกแล้ว ส่วนเขาหน่ะหรอ ก็นั่งหัวเราะเพราะตลกที่ฉันหน้าแดงแปร๊ดน่ะสิ - -\".... หุหุ แต่ฉันก็มีความสุขจริงๆนะเวลาที่ได้อยู่กับเขา..
..เรามักจะลงไปเข้าแถวด้วยกัน .. บางที ถ้าฉันไม่ทันเห็นเขา เขาก็จะเอามือมาปิดตาฉันจากข้างหลังต่อหน้าเพื่อนๆ การทำแบบนั้นเรียกเสียงโห่ได้ดีจริงๆ^^ ... เขาโทรหาฉันในตอนเย็นทุกวัน เขาไม่เคยผิดเวลาเลย วันนี้ก็เช่นกัน เขาโทรมาหาฉัน และบอกให้ฉันไป โรงเรียนเช้าๆ
\" พรุ่งนี้ .. ไปโรงเรียนเช้าๆหน่อยสิ .. \" เขาทำเสียงออดอ้อน...ซึ่งนั่นทำให้ฉันใจละลาย...อิอิ
\" .. ทำไมหล่ะ ??.. \" ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย
\" ก็....เราจะได้มีเวลา จู๋จี๋ กันไง 5555+ \" เขาพูดน้ำเสียงรื่นเริง ซึ่งเล่นเอาฉันอายม้วนเลยทีเดียว >///< ..
\" บ้า .. อิอิ \"
แต่คำพูดของเขาเหมือนมีมนต์สะกด วันถัดมาฉันมา โรงเรียนเช้าจริงๆด้วย ... ขณะที่ฉันกำลังเดินเหม่อเข้าประตูโรงเรียนมานั้น ..
\" มาเช้าจริงๆด้วย \" เขาโผล่ออกมาจากข้างๆป้อมยาม .. ทำให้ฉันสะดุ้งนิดๆ
\" อ๊ะ!! อืม.. ก็ฟุนบอกให้มาเช้าๆนี่หน่า \" ฉันตอบออกไปอย่างอายๆ ตอนนี้เราสนิท(สวีท)กันมากพอที่จะกล้าเรียกชื่อของกันและกันแล้ว
\" อ่านะ ... ดีแล้ว \" เขายิ้ม ก่อนจะตอบฉัน
\" แล้ว .. รู้ได้ไง ว่า เราจะมาตอนนี้อ่ะ ?? \" ฉันเริ่มถามคำถามที่สงสัย เพราะจู่ๆเขาก็โผล่มาตอนที่ฉันกำลังเดินเข้าโรงเรียนพอดี
\" ก็ เราก็พึ่งมาเมื่อกี้แหละ แล้วเห็นซูนาโกะกำลังมาพอดี ก็เลยรออ่ะ...อิอิ \" และแล้ว เราก็เดินขึ้นห้องไปด้วยกัน ... เรียกเสียงฮือฮาได้จากเพื่อนๆได้ไม่น้อย.. ตอนนี้เรื่องที่ฉันกับฟุนเป็นแฟนกัน ก็ไม่จำเป็นต้องปิดต่อไปแล้ว เพราะข่าวนี้ได้แพร่ไปทั่วสายชั้นภายในเวลาอันรวดเร็ว...
เย้ๆๆ คืนนี้มีบอล ... แมยูแข่งซะด้วย !! อิอิ ( ลืมบอกไปค่ะ ฉันเป็นพวกเด็กผี หุหุ ) แข่งกับหงส์แดง...ฉันนึก พร้อมกับอมยิ้มนิดๆ เพราะว่าคืนนี้จะได้ดูหุตบอล
ตอนกลางคืน..ขณะที่ฉันกำลังเปิด ทีวี เพื่อดูฟุตบอลอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ... ฟุนโทรมานั้นเอง
\" ฮัลโหล ซูนาโกะหรอ \"
\" อื่ม .. เราเอง \" ตอนนี้ฉันยิ้มหน้าบานเลย ^^ หุหุ
\" ดูบอลอยู่อะปล่าวว \" เขาถามฉันขึ้น...แต่ดูจากน้ำเสียงของเขาแล้ว เขาค่อนข้างมั่นใจเลยทีเดียวว่าฉันดูอยู่ ซึ่งมันก็แน่นอนอยู่แล้วอ่านะ
\" ดูสิ ทำไมจะไม่ดู อิอิ \" ฉันตอบพลางหัวเราะออกไปเบาๆ
\" พนันบอลกันมั้ย ?? \" เขาถามฉันขึ้นอย่างช้าๆ
\" ง่าส์ ไม่อ่ะ เราไม่มีเงินอ่ะ - -\" \" ฉันตอบเขาด้วยเสียงละห้อย ก็คนมันไม่มีเงินจริงๆนี่หน่า - -
\" งั้นก็พนันด้วยอย่างอื่นสิ ... หึหึ \" ตอนนี้น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยอะไรหลายๆอย่าง .. เสียงหัวเราะนั่น มันก็มีเล่ห์เหลี่ยมชะมัด -*-
\" อะไรหล่ะ?? \" ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย..
\" หอมแก้มไง..อิอิ ถ้าหงส์ชนะ ซูนาโกะต้องให้เราหอมแก้มทีนึงนะ อิอิ \" เสียงของเขาตอนนี้ มันช่างฟังดูมีความสุขนัก
\" แล้ว ถ้า ผีชนะหล่ะ ... เราจะทำอะไรก็ได้อย่างหนึ่งใช่มั้ย ?? \" ตอนนี้ฉันถามเขากลับบ้าง
\" อื่อ \"
\" งั้นก็ตกลง...แต่ถ้าผีชนะ เราขอเตะ ฟุน แรงๆทีนึงนะ อิอิ \" หุหุ ยังไงๆ ผีก็ต้องชนะอยู่แล้ว .. ฉันค่อนข้างมั่นใจเลยทีเดียว เมื่อดูจากรูปเกม แล้ว และก็เป็นจริงดังคาด ผีชนะไป 1-0 ... เช้าวันนั้นฉันจึงได้ไปเตะเขาที่โรงเรียน .. ฟุนก็เอาแต่บ่นว่า ลูกเดียวเอง เกือบไปละนะ ฝากไว้ก่อนๆ จากนั้นเขาก็เอานิ้วมาลูบที่แก้มฉันแรงๆ พลางยิ้มอย่างมีความสุข... ซึ่งแน่นอน ฉันก็มีความสุขเช่นกัน
วันนี้ เป็นวันจันทร์ ในตอนบ่าย ห้องของฉันมีคาบว่างติดกัน 2 คาบเลย..ฉันจึงออกมานั่งสวีทกับฟุนที่หน้าระเบียงห้อง พร้อมด้วยเพื่อนๆอีกไม่กี่คน..
ฉันและฟุนนั่งชันเข่าเบียดๆกัน..ใจฉันตอนนี้มันเต้นไม่เป็นจังหวะเลย...ตามตัวก็รู้สึกร้อนผ่าว ... แล้วจู่ๆ ฟุนก็จับมือฉัน O_O เขาจับมือฉันไว้แน่น เขาเอานิ้วของเขามาประสานไว้กับนิ้วของฉัน ราวกับว่าจะไม่ให้เราหลุดจากกันไปไหน ... ซึ่งฉันก็จับมือเขาตอบด้วย ... และสักพัก ฉันก็ซบลงไปที่ไหล่ของเขา .. มันช่าง อบอุ่นเหลือเกิน...ฉันมีความสุขมากๆ ฉันรักเขาจังเลยอ่าส์ ... เราจับมือกัน และฉันก็ซบไหล่เขา จนหมดเวลาพักเลยแหละ ตอนนี้ทั้งมือของฉันเต็มไปด้วยเหงื่อ ... แต่ขอบอกว่า วันนี้ฉันมีความสุขที่สุดเลย และฉันก็อยากหยุดเวลาของเราเอาไว้ตรงนี้... ตลอดไป....
\" หา!!!! เธอชอบ โทคิยาว่า หรอ หูยยยย ... \" เพื่อนคนนึงถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแสดงความแปลกใจ
\" ก็ .. อืม ใช่ ช้านชอบ เค้าอ่ะ \" ตอนนี้ ใบหน้าของฉันเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงแล้ว..>///< ฉันรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งตัว
\" ............................ \" เงียบกันไปพักใหญ่ๆ ก่อนที่เมเมะ จะตัดสินใจเปิดประเด็น..
\" นี่ ซูนาโกะ .. เค้า-ไม่-สนับ-สนุนนะ...\" เมเมะค่อยๆเอ่ยอย่างช้าๆ แต่แฝงไว้ด้วยความเยือกเย็น
\" ... ทะ..ทำไม หล่ะ ??? \" ฉันถามกลับด้วยความสงสัย เพราะฉันไม่เคยคิดว่า เพื่อนซี้สุดๆ จะกล้าขัดขวางความรักของฉัน-*-
\" คะ..เค้า ว่า .. เอ่อ...โทคิยาว่า .. มันเป็นคนเหลาะแหละน่ะ \" เมเมะเริ่มอธิบายให้ฉันฟัง แต่ตอนนั้น ในใจของฉันมีแต่โทคิยาว่า โทคิยาว่าเพียงคนเดียวเท่านั้น ต่อให้เมเมะจะพูดว่าไม่เห็นด้วยอีกเป็นร้อยเป็นพันครั้ง....ฉันก็คงจะไม่สน
\" อืม..หรอ แต่..ก็ไม่รู้สิ ช้านชอบเค้าไปแล้วอ่ะ ... \" ฉันตอบเมเมะอย่างหน้าตาเฉย.... สุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้อีกเลยตลอดทาง...
คืนนั้น ... ใน msn
ฉันใจจดใจจ่ออยู่กับการรอคอยให้โทคิยาว่าออนไลน์... และแล้วการรอคอยก็สิ้นสุดลง เมื่อมีหน้าต่าง pop up ขึ้นมา ..... เค้าออนไลน์แล้ว!!!! O_O
ฉันตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก .. ฉันรู้สึกมีความสุข แต่ก็ รู้สึก หวาดกลัวไปพร้อมๆกัน ..... สักพักนึงเขาก็ทักฉัน
โทคิยาว่า: หวาดดี
ซูนาโกะ: อืมดีดี
โทคิยาว่า: ทำไรอยู่อ่า
ซูนาโกะ: ก็คุยกะเพื่อนๆหลายๆคนหน่ะ
----------------เงียบไปชั่วครู่------------------
โทคิยาว่า: นี่ ถามอะไรหน่อยสิ
ซูนาโกะ: ว่ามา... ( ตอนนี้หัวใจฉันเต้นเป็นจังหวะ Rock&Roll เลยแหละ ..>< )
โทคิยาว่า: เอ่อ...โซมิมูยะ เธอชอบใครอ่ะ.. ( แว้ก !! .. ถามมาแล้วอ่าส์ จะตอบยังไงดี กรี๊ดๆๆๆ ทำตัวไม่ถูกแล้วว )
ซูนาโกะ: เอ่อ..คือ นาย .. ไม่อยากรู้หรอก (>///<)
โทคิยาว่า: อ่าว .. ถ้าไม่อยากรู้จะถามมั้ยเนี่ย ... แต่ก็ช่างเหอะ เราเหมือนจะรู้แล้ว
ซูนาโกะ: แล้ว ใครหล่ะ ที่นายคิดว่ารู้ ??? ( โอ้ววววว ~~~ ^^ )
โทคิยาว่า: ไม่เอา ไม่บอกดีกว่า เดียวหน้าแตก ... ( นายนี่น่ารักเป็นบ้าเลย ... อิอิ )
ซูนาโกะ: อืม... ช้านชอบนาย ( ว้ายๆๆ บอกออกไปแล้ว จะเป็นไงเนี่ย ... ตึกตักตึกตัก )
โทคิยาว่า: แล้ว นากาโตะหล่ะ ???
ซูนาโกะ: ก็ช้านไม่ได้ชอบเค้านี่ ... แล้วตกลง เราจะคบกันได้มั้ย?? ( ... กรำ ช้านพูดอะไรออกไปเนี่ย -*- )
โทคิยาว่า: แล้วนากาโตะหล่ะ เค้าเป็นเพื่อนเรานะ ถ้าเค้าเกิดเกลียดเราขึ้นมาหล่ะ จะทำไง
ซูนาโกะ: ก็ช้านไม่ได้ชอบเค้านี่ ... เดี๋ยวช้านคุยกะเค้าเอง...แล้ว จะคบกันรึเปล่า.. ( โอ้ยๆๆ ใจร้อนๆๆ)
โทคิยาว่า: อืม ... ขอเวลา คิด1คืนนะ ....
ซูนาโกะ: อื่ม .. ไปนะ บะบาย
โทคิยาว่า: บาย..
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด คืนพรุ่งนี้ก็จะได้รู้คำตอบแล้ว... รักครั้งนี้ของฉัน มันจะได้กินแห้วเป็นกระป๋อง-*-อย่างครั้งก่อนมั้ยนะ???
ตื่นเต้นจังเลยอ่ะ....บอกไม่ถูกเลย กลัวจัง กลัวว่าจะต้องได้เจ็บปวดอีก...นายนี่ทำไมไม่ บอกๆมาเลยนะ การรอคอยนี่มันช่างยากลำบากเหลือเกิน ... คืนนี้จะนอนหลับมั้ยเนี่ยช้านนนน-*- โอ้ว! พระเจ้า ช่วยให้ลูกสมหวังด้วยเถิดดด ... จะทำไงดีนะๆๆๆ คิดถึงนายจังโทคิยาว่า .. น่ารักจังเลยนายเนี่ย.....โทคิยาว่าๆๆๆ >///< ฯลฯ ...... คร่อกกกก ฟี้.............. - -zZ
เช้าแล้ววววว......31 ธันวาคม
วันนี้ทั้งวันดำเนินไปอย่างปกติ มันเป็นวันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ ธรรมดาๆวันหนึ่ง ... แต่สำหรับฉันแล้ว วันนี้มันช่างมีความหมายมากมาย
วันนี้เป็นวันที่ฉันจะได้รับรู้คำตอบจาก โทคิยาว่า .... ฉันแทบรอให้ตอนกลางคืนมาถึงไม่ไหวแล้ววววววว กรี๊ดๆ >///<
...ใน msn หัวใจฉันเฝ้ารอแต่โทคิยาว่า ..... และนั่น สองทุ่มกว่าแล้ว เค้าก็ออนไลน์...
ซูนาโกะ: หวาดดีค่ะ ( ตื่นเต้นจนจะบ้าตายแล้ววว ><.. )
โทคิยาว่า: อืมดีๆ
ซูนาโกะ: เอ่อ... ว่าไงอ่ะ
โทคิยาว่า: แล้ว นากาโตะหล่ะ .... ( นายนี่ยังไงนะ เอาแต่ถามถึง นากาโตะ -*- )
ซูนาโกะ: ก็บอกแล้วไง ว่าเดี๋ยวจะอธิบายให้นากาโตะเค้าฟังเอง -*- ... แล้วตกลงจะคบไม่คบ
โทคิยาว่า: คบ.. แต่เราอย่าพึ่งบอกให้ใครรู้นะ ( กรี๊ดดดดดดดดดด ยัยซูนาโกะคนนี้มีแฟนแล้วววว ^^ ดีใจจัง ดีใจสุดๆเลย .. )
ซูนาโกะ: อืมได้ ไม่เป็นไร
ตอนนี้เวลาประมาณ สองทุ่มครึ่ง ... ฉัน โซมิมูยะ ซูนาโกะ มีแฟนคนแรกแล้วคร่า ไม่เป็นวัตถุโบราณแล้ว... ฉันจัดแจงโทรไปอธิบายให้นากาโตะฟัง เรื่องของฉันกับโทคิยาว่า ซึ่งเค้าก็ยอมเข้าใจโดยดี....
คืนนี้ เป็นคืนที่หลายๆคนต่างพากันเคาท์ดาวน์ รอการมาถึงของปีใหม่...ฉันกับเพื่อนๆก็ได้แต่ ส่ง แมสเสจ Happy New Year ให้กันและกัน โดยที่ฉันไม่ลืม ที่จะลงชื่อผู้ส่งว่า วัตถุ(ไม่)โบราณ อิอิ^^ก็ฉันขายออกแล้วนี่หน่า.... ของขวัญวันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ปีนี้ มันช่าง..เป็นของขวัญที่วิเศษณ์ที่สุด ฉันมีความสุขมากกว่าวันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่วันไหนๆ ตอนนี้..ฉันมีคนให้รัก ให้คิดถึง มีคนที่ฉันแคร์ที่สุด ( รองจากครอบครัวนะ) ฉันไม่ต้องทนอยู่กับแห้วกระป๋องอีกต่อไป-*-โอ้สสส!!! ถึงแม้รักครั้งนี้ จะไม่ใช่รักครั้งแรกของฉัน แต่นายรู้อะไรมั้ย โทคิยาว่า ฟุน นายคือแฟนคนแรกที่ฉันมี และเป็นคนที่ฉันจะรักจนหมดหัวใจ...........หลายๆคนบอกฉันว่า การที่เราจะรักใครสักคนนั้น เราต้องรู้จักคำว่าเผื่อใจไว้บ้าง ตอนนี้ฉันก็พยามเผื่อใจอยู่ แต่ไม่รู้ทำไม การเผื่อใจนี่ถึงได้ยากเหลือเกิน ... ฉันมีความรู้สึกว่าหัวใจของฉัน เหมือนจะตกไปเป็นของนายทั้งหมดแล้ว..ตอนแรกฉันคิดว่าฉันจะคบกับนายแบบไม่ได้จริงจังนัก ถึงเลิกรากันก็คงไม่เป็นไร ...แต่พอเอาเข้าจริงๆ ฉันกับรักนายไปหมดใจแล้ว..ฉันจะมีนายคนเดียวนะ โทคิยาว่า ฉันจะไม่มีวันเผื่อใจไปให้ใคร และฉันจะไม่คิดนอกใจนาย..... ฉันรักนาย โทคิยาว่า ฟุน .......... ไม่รู้ว่านายจะคิดเหมือนกันรึเปล่า... ฉันก็ได้แต่ภาวนาให้มันเป็นแบบนั้น ......(-/l\\-)* + *+ สาธุ...
หลังจากวันหยุด เนื่องในวันปีใหม่ผ่านพ้นไป...การสอบกลางภาคก็มาถึง...
ฉันเดินขึ้นบันได..ด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความสุข.. เมื่อมาถึงชั้น 3 ( ชั้นที่ฉันสอบ) ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง ... ตาสองตาสบกัน..มันทำให้ฉันรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วร่างกาย หัวใจฉันเต้นรัว..ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง.. โทคิยาว่า เค้านั่งอยู่ตรงนั้นกับเพื่อนๆ .... แต่ฉันก็ต้องฝืนใจตัวเอง ทำเหมือนระหว่างเราไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลง... แล้วฉันก็เดินไปที่อื่น....แต่วันนั้นก่อนเข้าห้องสอบ เราหันมาเจอกันพอดี ..และฉันก็ไม่ลืมที่จะบอกเค้าว่า....โชคดี...
-หลังจากวันสอบผ่านไปนั้น เราก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้า ... และยังคงเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ สัปดาห์หน้า ฉันก็ไม่ได้เจอเค้าแล้ว เพราะพวกเราต้องแยกย้ายกันไปเข้าค่าย ซึ่งผู้หญิงกับผู้ชายจำเป็นต้องแยกกัน..
เมื่อคืนก่อนเข้าค่ายมาถึง... ฉันค่อยๆบรรจงเก็บข้าวของใส่กระเป๋า...ฉันไม่แน่ใจนัก ว่าคุณครูจะอนุญาตให้พวกเราพกมือถือไปได้หรือเปล่า แต่แน่นอนที่สุดด..ฉันจะพกไป อย่างน้อยฉันก็มีความหวังเล็กๆในใจว่า เค้าจะโทรมา....
ในค่าย..
เมื่อคณะของฉันมาถึงค่าย ไม่ทันที่ฉันจะได้วางกระเป๋าลง ก็มีคนโทรมาหาฉัน ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ พร้อมๆกับภาวนาว่าให้เป็นโทคิยาว่าโทรมาเถอะ....
\" ฮัลโหล ... \" ฉันพูดเสียงสั่นนิดๆ.....แต่ที่ปลายทางนั้น มันช่างเสียงดังเหลือเกิน มันเป็นเสียงของผู้คนมากมายที่พูดคุยกันวุ่นวายไปหมด
\" ฮัลโหล .. ถึงหรือยัง \" เสียงของใครคนนึง พูดฝ่าเสียงดังรบกวนนั้น.. ซึ่งฉันก็ไม่แน่ใจนักว่าเค้าคนนั้นเป็นใคร เพราะฉันแทบฟังไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ ว่าเค้าพูดว่าอะไร...เสียงอื่นๆมันกลบเสียงของเค้าหมด..
\" อืมถึงแล้ว \" ฉันตอบออกไป...
\" หรอ .. ทางนี้ก็ถึงแล้ว แค่นี้ก่อนนะ บาย \" พูดจบ คนๆนั้นก็วางสายไป .. พร้อมๆกับทิ้งคำถามคาใจให้ฉัน ว่าเค้าเป็นใครกัน?? -*-
เมื่อวางสายแล้ว ฉันก็จัดแจง เลือกที่นอน วางกระเป๋า ตระเตรียมทุกๆอย่างเอาไว้ ... พวกเรานอนรวมกันหน่ะ แต่กลุ่มเดียวกันต้องนอนติดกัน
คืนนั้นในค่าย...
วืดดดดดด...วืดดดดดดดดด เสียงมือถือของฉันสั่น ( ฉันปิดเสียงเอาไว้ )
\" อ้ะ..ฮัลโหล \" ฉันพูดกรอกลงไปใส่โทรศัพท์..
\" อืมๆ นี่ ยาคุเระ พูดนะ..\" โถ .. หลอกให้ฉันดีใจ อุตส่าห์นึกว่าเป็น โทคิยาว่า โทรมาซะอีก TT^TT
\" อื่อ ... \" ฉันตอบออกไปอย่างเซ็งๆ
\" ขอคุยกับ ซาโดจัง หน่อยสิ \" ยาคุเระบอกฉัน
\" อ่าว ทำไมไม่โทรไปหา ซาโดจังหล่ะ ?? \" ฉันถามยาคุเระ อย่างงงๆ .. ก็ ซาโดจัง ก็มีมือถือนี่หน่า แล้วโทรเข้าเครื่องของฉันทำไม..-*-
\" ก็ ซาโดจังเค้า ไม่ได้เอามือถือมาอ่ะ .. นะๆๆ \" ยาคุเระเริ่มออดอ้อน
\" ก็ได้ๆๆ \" พูดจบ ฉันก็ยื่นมือถือให้กับซาโดจังไป ... ซาโดจังทำหน้างงนิดๆ ก่อนที่ฉันจะบอกเธอว่า ยาคุเระ โทรมา...
....... ซาโดจัง คุยกับยาคุเระได้สักพัก ก็ส่งมือถือมาคืนฉัน .......
\" ฮาโหลลลลลล... \" ฉันพูดยานคาง
\" เอ่อนี่โซมิมูยะ ... โทคิยาว่า มันอยากคุยด้วยอ่ะ .. รอแปปนะ \" หลังจากที่ยาคุเระพูดจบ ฉันได้ยินเสียงเด็กผู้ชายมากมายโห่.. มีเสียงแซวกันไปมา .. ซึ่งฉันค่อนข้างมั่นใจว่า เสียงเหล่านั้น เป็นเสียงของเพื่อนๆฉันเอง..
\" ฮัลโหล โซมิมูยะ .. \" โทคิยาว่าพูดเสียงหวาน ซึ่งมันทำให้ฉันหน้าแดงทันที
\" อิอิ หวาดดีคร่า \" ฉันตอบกลับอย่างร่าเริง...
\" เป็นไงบ้าง สนุกมั้ยจ๊ะ.. \" โทคิยาว่าเริ่มชวนคุย
\" อื่ม ... สนุกจิ อิอิ \" ฉันตอบพลางหัวเราะนิดๆอย่างมีความสุข จากนั้นเราก็คุยกันเป็นเวลานาน ฉันมีความสุขมากๆ ... เราคุยกันนาน จนฉันเริ่มโดนเพื่อนๆแซวแล้วหล่ะ....และแล้ว โทคิยาว่า ก็เป็นฝ่ายขอวาง เพราะว่าคุณครูเค้าเรียกแล้ว แต่ก่อนที่จะวางสายนั้น โทรศัพท์ก็ถูกส่งต่อให้เพื่อนๆของโทคิยาว่าอีกหลายคน ต่างคนต่างก็แซวฉันว่า ... \"เป็นแฟนกันแล้วก็ไม่ยอมบอกนะ\" หุหุ ..ก็อ่านะ ถึงฉันไม่ได้บอก พวกนายก็รู้เองจนได้นั้นแหละ ... อิอิ
พวกเราอยู่ค่ายกันเป็นเวลา 3 วัน 2 คืน ซึ่งโทคิยาว่าก็โทรหาฉันทุกวัน ไม่ใช่แค่โทคิยาว่าเท่านั้นที่โทรมา พวกเพื่อนผู้ชายเหล่านั้นก็โทรมาขอคุยกับแฟนของตัวเอง ทำไมต้องโทรเข้าเครื่องฉันน่ะหรอ?? ... ก็เพราะว่ามีไม่กี่คนเอง ที่พกมือถือไป.. ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือฉัน-*-
ที่หอประชุมในค่าย ... ตอนนี้เป็นเวลาพัก
ตรุ๊ด ตารา ริ๊ด ติ๊ด ติ๊ด.... เสียงโทรศัพท์ของใครคนหนึ่งดังขึ้น ... แต่แล้ว โมโมมิยะ ก็ช่วยไขข้อสงสัยให้ฉัน เมื่อเธอค่อยๆล้วงเอามือถือออกมารับ... จากนั้นใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนจากเครียดๆเป็นยิ้มแย้ม .. มันทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าคนที่โทรมาคือ จิบะคุง นั้นเอง ... จิบะคุงเป็นเพื่อนสนิทของโทคิยาว่า และเขาก็อยู่ห้องเดียวกับฉัน ส่วนโมโมมิยะนั้น เธออยู่ ห้องถัดไป...
ฉันละความสนใจไปจากโมโมมิยะ แล้วเริ่มพูดคุยกับเพื่อนๆ..แต่แล้วก็มีเสียงของคนๆหนึ่งกำลังเรียกชื่อฉัน .. โมโมมิยะนั้นเอง
\" ซูนาโกะจ๊ะ .. อิอิ มีคนอยากคุยด้วยจ้ะ \" โมโมมิยะพูดพลางยิ้มอย่างมีความสุข..
\" อื่อ... \" ฉันรับโทรศัพท์ของโมโมมิยะมาอย่าง งงๆ ... และก่อนที่ฉันจะทันถามว่าใครต้องการพูดกับฉันนั้น โมโมมิยะก็พูดขึ้นมาก่อนว่า
\" มีอะไรไม่ยอมบอกกันเลยนะ อิอิ \" เหอๆ ฉันพอจะรู้แล้ว ว่าใครต้องการคุยกับฉัน..
\" ฮัลโหล.. \" ฉันพูดอย่างอายๆ
\" อื่ม .. เป็นไงบ้างจ๊ะ \" โทคิยาว่ากรอกเสียงหวานๆมาจากปลายทาง .... หุหุ ฉันหน้าแดงไปหมดแล้ววว
\" สบายดี อ่ะ อิอิ \" ....... จากนั้นเราก็เริ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน เค้าทำให้ฉันยิ้มได้ตลอดเวลา ... ฉันมีความสุขมากๆ และฉันก็รักเขามากๆด้วยเช่นกัน...
เมื่อกลับมาจากค่าย พวกเราก็ต้องไป ร.ร. ตามปกติ ซึ่งฉันก็รอเวลานี้มานานนนนนนนนนนนนนนนน ^^
ฉันไปโรงเรียนด้วยหัวใจที่มีความสุขล้น .. แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันไปเช้าขึ้นเลย - -\" ฉันยังคงสายเหมือนเคย ..เมื่อไปถึงโรงเรียน ฉันก็พบว่า โทคิยาว่ามารอฉันแล้ว...ฉันจึงรีบเดินเอากระเป๋าไปเก็บ แล้วออกมาคุยกับเขาที่หน้าระเบียงห้อง....
\" ทำไมมาสายจัง ?? \" เขาเริ่มถามฉันก่อน
\" แหะๆๆ ก็มันชินนี่หน่า .. \" ตอนนี้ฉันรู้สึกมีความสุขมากๆ และก็อายมากๆด้วย..เราคุยกันที่หน้าระเบียงห้องสักครู่ .. จากนั้นฉันก็เดินไปนั่งที่โต๊ะริมระเบียงห้อง 6 เพราะตรงนั้น มันค่อนข้างสงบ ... และเขาก็ตามฉันมา เราพูดเล่นคุยกันอย่างสนุกสนาน ฉันก็ลุกเดินไปเดินมาเป็นพักๆ ( ก็คนมันอายนี่หน่า ^///^ ) จนในที่สุดแล้ว คนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกลับกลายเป็นโทคิยาว่าแทน ส่วนฉันก็ยืนคุยอยู่ข้างๆเขา ... จู่ๆเขาก็แซวฉันขึ้นมา นั้นทำให้ฉันอายมากๆ ฉันจึงเงื้อมือ และจงใจชกลงไปที่แขนของเขา ซึ่งตอนนี้วางอยู่บนตักของเขา ...
- วืดดดดดดดด - เสียงหมัดของฉันผ่านลม ... ฉันพลาด!!! จึงเสียหลักหน้าทิ่มลงไปนิดหน่อย- -\" และเขาก็ได้โอกาศดึงแขนฉันลงมา พร้อมกับโอบฉันนิดๆ ... >///< ฉันตกใจมาก.. จึงรีบดันตัวเองออกมา ตอนนี้หน้าของฉันแดงเหมือนลูกตำลึงสุกแล้ว ส่วนเขาหน่ะหรอ ก็นั่งหัวเราะเพราะตลกที่ฉันหน้าแดงแปร๊ดน่ะสิ - -\".... หุหุ แต่ฉันก็มีความสุขจริงๆนะเวลาที่ได้อยู่กับเขา..
..เรามักจะลงไปเข้าแถวด้วยกัน .. บางที ถ้าฉันไม่ทันเห็นเขา เขาก็จะเอามือมาปิดตาฉันจากข้างหลังต่อหน้าเพื่อนๆ การทำแบบนั้นเรียกเสียงโห่ได้ดีจริงๆ^^ ... เขาโทรหาฉันในตอนเย็นทุกวัน เขาไม่เคยผิดเวลาเลย วันนี้ก็เช่นกัน เขาโทรมาหาฉัน และบอกให้ฉันไป โรงเรียนเช้าๆ
\" พรุ่งนี้ .. ไปโรงเรียนเช้าๆหน่อยสิ .. \" เขาทำเสียงออดอ้อน...ซึ่งนั่นทำให้ฉันใจละลาย...อิอิ
\" .. ทำไมหล่ะ ??.. \" ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย
\" ก็....เราจะได้มีเวลา จู๋จี๋ กันไง 5555+ \" เขาพูดน้ำเสียงรื่นเริง ซึ่งเล่นเอาฉันอายม้วนเลยทีเดียว >///< ..
\" บ้า .. อิอิ \"
แต่คำพูดของเขาเหมือนมีมนต์สะกด วันถัดมาฉันมา โรงเรียนเช้าจริงๆด้วย ... ขณะที่ฉันกำลังเดินเหม่อเข้าประตูโรงเรียนมานั้น ..
\" มาเช้าจริงๆด้วย \" เขาโผล่ออกมาจากข้างๆป้อมยาม .. ทำให้ฉันสะดุ้งนิดๆ
\" อ๊ะ!! อืม.. ก็ฟุนบอกให้มาเช้าๆนี่หน่า \" ฉันตอบออกไปอย่างอายๆ ตอนนี้เราสนิท(สวีท)กันมากพอที่จะกล้าเรียกชื่อของกันและกันแล้ว
\" อ่านะ ... ดีแล้ว \" เขายิ้ม ก่อนจะตอบฉัน
\" แล้ว .. รู้ได้ไง ว่า เราจะมาตอนนี้อ่ะ ?? \" ฉันเริ่มถามคำถามที่สงสัย เพราะจู่ๆเขาก็โผล่มาตอนที่ฉันกำลังเดินเข้าโรงเรียนพอดี
\" ก็ เราก็พึ่งมาเมื่อกี้แหละ แล้วเห็นซูนาโกะกำลังมาพอดี ก็เลยรออ่ะ...อิอิ \" และแล้ว เราก็เดินขึ้นห้องไปด้วยกัน ... เรียกเสียงฮือฮาได้จากเพื่อนๆได้ไม่น้อย.. ตอนนี้เรื่องที่ฉันกับฟุนเป็นแฟนกัน ก็ไม่จำเป็นต้องปิดต่อไปแล้ว เพราะข่าวนี้ได้แพร่ไปทั่วสายชั้นภายในเวลาอันรวดเร็ว...
เย้ๆๆ คืนนี้มีบอล ... แมยูแข่งซะด้วย !! อิอิ ( ลืมบอกไปค่ะ ฉันเป็นพวกเด็กผี หุหุ ) แข่งกับหงส์แดง...ฉันนึก พร้อมกับอมยิ้มนิดๆ เพราะว่าคืนนี้จะได้ดูหุตบอล
ตอนกลางคืน..ขณะที่ฉันกำลังเปิด ทีวี เพื่อดูฟุตบอลอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ... ฟุนโทรมานั้นเอง
\" ฮัลโหล ซูนาโกะหรอ \"
\" อื่ม .. เราเอง \" ตอนนี้ฉันยิ้มหน้าบานเลย ^^ หุหุ
\" ดูบอลอยู่อะปล่าวว \" เขาถามฉันขึ้น...แต่ดูจากน้ำเสียงของเขาแล้ว เขาค่อนข้างมั่นใจเลยทีเดียวว่าฉันดูอยู่ ซึ่งมันก็แน่นอนอยู่แล้วอ่านะ
\" ดูสิ ทำไมจะไม่ดู อิอิ \" ฉันตอบพลางหัวเราะออกไปเบาๆ
\" พนันบอลกันมั้ย ?? \" เขาถามฉันขึ้นอย่างช้าๆ
\" ง่าส์ ไม่อ่ะ เราไม่มีเงินอ่ะ - -\" \" ฉันตอบเขาด้วยเสียงละห้อย ก็คนมันไม่มีเงินจริงๆนี่หน่า - -
\" งั้นก็พนันด้วยอย่างอื่นสิ ... หึหึ \" ตอนนี้น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยอะไรหลายๆอย่าง .. เสียงหัวเราะนั่น มันก็มีเล่ห์เหลี่ยมชะมัด -*-
\" อะไรหล่ะ?? \" ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย..
\" หอมแก้มไง..อิอิ ถ้าหงส์ชนะ ซูนาโกะต้องให้เราหอมแก้มทีนึงนะ อิอิ \" เสียงของเขาตอนนี้ มันช่างฟังดูมีความสุขนัก
\" แล้ว ถ้า ผีชนะหล่ะ ... เราจะทำอะไรก็ได้อย่างหนึ่งใช่มั้ย ?? \" ตอนนี้ฉันถามเขากลับบ้าง
\" อื่อ \"
\" งั้นก็ตกลง...แต่ถ้าผีชนะ เราขอเตะ ฟุน แรงๆทีนึงนะ อิอิ \" หุหุ ยังไงๆ ผีก็ต้องชนะอยู่แล้ว .. ฉันค่อนข้างมั่นใจเลยทีเดียว เมื่อดูจากรูปเกม แล้ว และก็เป็นจริงดังคาด ผีชนะไป 1-0 ... เช้าวันนั้นฉันจึงได้ไปเตะเขาที่โรงเรียน .. ฟุนก็เอาแต่บ่นว่า ลูกเดียวเอง เกือบไปละนะ ฝากไว้ก่อนๆ จากนั้นเขาก็เอานิ้วมาลูบที่แก้มฉันแรงๆ พลางยิ้มอย่างมีความสุข... ซึ่งแน่นอน ฉันก็มีความสุขเช่นกัน
วันนี้ เป็นวันจันทร์ ในตอนบ่าย ห้องของฉันมีคาบว่างติดกัน 2 คาบเลย..ฉันจึงออกมานั่งสวีทกับฟุนที่หน้าระเบียงห้อง พร้อมด้วยเพื่อนๆอีกไม่กี่คน..
ฉันและฟุนนั่งชันเข่าเบียดๆกัน..ใจฉันตอนนี้มันเต้นไม่เป็นจังหวะเลย...ตามตัวก็รู้สึกร้อนผ่าว ... แล้วจู่ๆ ฟุนก็จับมือฉัน O_O เขาจับมือฉันไว้แน่น เขาเอานิ้วของเขามาประสานไว้กับนิ้วของฉัน ราวกับว่าจะไม่ให้เราหลุดจากกันไปไหน ... ซึ่งฉันก็จับมือเขาตอบด้วย ... และสักพัก ฉันก็ซบลงไปที่ไหล่ของเขา .. มันช่าง อบอุ่นเหลือเกิน...ฉันมีความสุขมากๆ ฉันรักเขาจังเลยอ่าส์ ... เราจับมือกัน และฉันก็ซบไหล่เขา จนหมดเวลาพักเลยแหละ ตอนนี้ทั้งมือของฉันเต็มไปด้วยเหงื่อ ... แต่ขอบอกว่า วันนี้ฉันมีความสุขที่สุดเลย และฉันก็อยากหยุดเวลาของเราเอาไว้ตรงนี้... ตลอดไป....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น