[SS x HP] แค้นร้าย ศาสตราจารย์ที่รัก [ Snape x Harry ]

ลำดับตอนที่ #10 : Last forever

ตอนที่ 10     Last forever

ย่างเข้าเดือนมกราคม หิมะยังคงตกต่อเนื่องจนทุกอย่างรอบๆ ดูเป็นสีขาวโพลนไปหมด

ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง จนแฮร์รี่อดขำตัวเองไม่ได้ว่า เขามานั่งเรียนวิชาปรุงยาด้วยความตื่นเต้นตั้งแต่เมื่อไหร่

เด็กหนุ่มนั่งยิ้ม ก้มหน้ากับโต๊ะ มือกำปากกาขนนกแต่ไม่ได้จดอะไร

“มิสเตอร์พอตเตอร์ กักบริเวณเย็นนี้ โทษฐานที่ไม่ฟังในสิ่งที่ฉันสอน” สเนปมองหน้าเขา ใบหน้าเคร่งเครียดราวกับว่าเขาทำผิดร้ายแรง

เด็กหนุ่มเม้มปาก พยายามกลั้นยิ้มกับสีหน้านั้น ส่วนเฮอร์ไมโอนี่หน่ะหรือ นั่งเอามือกุมขมับบังใบหน้า หัวเราะเงียบๆ จนทั้งตัวทั้งโต๊ะเรียนสั่นไปหมดแล้ว

ตั้งแต่สเนปเดินเข้ามาในห้อง แฮร์รี่เลือกที่จะทำเป็นนิ่งเฉยกับการที่ร่างสูงสบตาเขาบ่อยครั้ง เพราะมันเป็นสายตาที่ทำให้เขาหน้าแดงได้ทุกครั้งที่มอง แต่ก็ทำเป็นมองไม่เห็น เพราะอยากจะลงโทษคนที่ ‘ปล่อยให้คนอื่นจูบ’ ให้เข็ด ถึงแม้จะพ้นกำหนดเวลา ‘ลงโทษ’ มาแล้วก็ตาม

ทำไมเฮอร์ไมโอนี่จะไม่รู้เหตุผลของการกักบริเวณนั้น หากเป็นคนอื่นคงมองว่าเป็นเรื่องปกติ การที่สเนปมองไปที่เพื่อนของเธอบ่อยครั้งอาจจะเป็นการจับผิด หรือการกักบริเวณเพื่อนของเธอก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นประจำเช่นกัน แต่เมื่อรู้สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างทั้งคู่ และการลงโทษของแฮร์รี่ โดยใช้เวลาส่วนใหญ่ทุกเย็นในช่วงหลังมานี้ ไปห้องสมุดกับเธอแทบทุกวัน เพียงเพื่อจะไปนั่งคุยกันในหลายๆ เรื่อง รวมทั้งเรื่องนี้เช่นกัน ซึ่งจากที่ฟังและสีหน้าที่แสดงออกของแฮร์รี่ เขาสะใจพอดูกับการลงโทษนั้น

ร่างสูงหงุดหงิดจริงๆ กับการที่ต้องอยู่คนเดียว และไม่ได้เจอแฮร์รี่ (เป็นการส่วนตัว) เลย ตั้งแต่เริ่มต้นการลงโทษครั้งนั้น

และถึงแม้เวลาจะผ่านมาหลายวันแล้ว ร่างบางก็ยังหลีกเลี่ยงที่จะพบเขาอยู่ดี

จนวันนี้เมื่อจบคลาส ชายหนุ่มก็อารมณ์เสียสมบูรณ์แบบ ปิดประตูเสียงดังเมื่อก้าวออกจากห้องทันทีที่สั่งงานเสร็จ

“นิสัยไม่ดีเลยแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่บ่น พลางส่ายหน้าเบาๆ สบตาเพื่อนรัก

“เฮ้ เธอต้องเข้าข้างฉันสิเฮอร์ไมโอนี่”

“ไม่หล่ะ ครั้งนี้ฉันขอบาย”

เด็กหนุ่มหน้างอ ใช้ศอกกระทุ้งแขนเพื่อนเบาๆ ไปที

“ไปหารอนกันเถอะ เผื่อว่าจะหายแล้ว ตานั่นคงอยากกลับมากินอาหารที่ห้องโถงใหญ่น่าดู”

รอนเป็นไข้ตั้งแต่เมื่อวาน ถึงแม้จะดื่มยาของมาดามพอมฟรีย์แล้ว และดูเหมือนอาการดีขึ้นเกือบจะเป็นปกติทันที แต่พยาบาลประจำโรงเรียนยังคงต้องการให้รอนนอนอยู่ที่ห้องพยาบาลก่อนเพื่อความมั่นใจ

พวกเขาไปเยี่ยมรอนบ่อยครั้งภายในวันเดียว จนมาดามพอมฟรีย์ไล่ตะเพิดออกมาหลายหนเพราะความวุ่นวายเมื่อทั้งสามใช้เวลาอยู่ด้วยกัน

แล้วรอนก็สามารถออกมาจากห้องพยาบาลได้เมื่อพวกเขากลับไปเยี่ยมอีกครั้ง รอยยิ้มของเด็กหนุ่มผมแดงปรากฎขึ้นอย่างพึงพอใจเมื่อนึกถึงอาหารที่ห้องโถงใหญ่มื้อเย็นนี้

เมื่อมาถึงห้องนั่งเล่นรวม เฮอร์ไมโอนี่ยกมือขึ้นสัมผัสหน้าผากรอนบ่อยครั้ง เพื่อความสบายใจว่าเด็กหนุ่มหายเป็นปกติดี จนครั้งนี้รอนต้องจับมือเธอไว้ก่อนที่จะเอื้อมมาหาเขาอีกครั้ง กำแน่นแล้วใช้นิ้วโป้งลูบหลังมือเธอเบาๆ “ฉันไม่เป็นอะไรแล้วเฮอร์ไมโอนี่ ไม่ต้องห่วง” พลางยิ้ม ยังไม่ปล่อยมือนั้น

เด็กสาวหน้าแดงก่ำ สบตาคนตรงหน้า “อือ รู้แล้ว ปล่อยน่า”

“อะแฮ่ม” แฮร์รี่กระแอม จนทั้งสองสะดุ้ง ปล่อยมือออกจากกัน

เขาส่ายหน้า สั่งตัวหมากรุกพิฆาตฝ่ายของรอน ที่มัวแต่สวีทหวานแบบไม่รู้ตัว

เขาขยับลุกขึ้น อ้าปากหาว คว้ากระเป๋าขึ้นสะพาย แล้วบอกเพื่อนทั้งสอง “ฉันไปก่อนนะ กักบริเวณวันนี้คงแย่น่าดู”

เด็กหนุ่มมองไปที่รอนที่ยังคงมองเฮอร์ไมโอนี่ ส่วนเด็กสาวมองหน้าเขา  พยักหน้าตอบรับกับการขยิบตานั้น

-----------------------------------

“เพิ่งพ้นโทษมาไม่กี่วัน ช่างกล้าหาญชาญชัยจริงๆ นะครับ ศาสตราจารย์”

แฮร์รี่ยืนกอดอก มองคนที่นั่งอยู่บนโซฟาซึ่งกำลังตีหน้าขรึมใส่เขา

คนถูกต่อว่ายักไหล่ วางหนังสือในมือลง ลุกขึ้นไปหาร่างบาง

“เธอนี่เวลาใจร้ายก็ทำได้ดีเยี่ยมจริงๆ เปรียบเทียบกับการเรียนวิชาของฉันช่างต่างกันลิบลับ”

แฮร์รี่ย่นจมูก “ด้วยความยินดีครับ และ…” เขากำมือ ทุบไปที่อกร่างสูงเบาๆ “…ใครจะไปเก่งเท่าคุณกัน”

สเนปคว้ามือบางนั้นไว้ ดึงร่างบางเข้ามาโอบหลวมๆ “ไม่ต้องห่วงนะเด็กน้อย เธอมีแฟนเป็นศาสตราจารย์วิชาปรุงยาแบบนี้ ฉันจะเพิ่ม ‘เอ็กซ์ตร้าคลาส (Extra class) ให้เธอเป็นกรณีพิเศษ”

แฮร์รี่หน้าแดงจนสเนปยิ้มขำ เด็กหนุ่มต้องพยายามดันเขาออกด้วยความเขินกับจินตนาการ ‘เอ็กซ์ตร้าคลาส’ นั่น

“คุณนี่ น่าเกลียดจริงๆ ผมไม่ได้ขอเพิ่มคลาสนั่นสักหน่อย”

“ฉันเพิ่มให้ด้วยความเต็มใจ เด็กน้อย”

“ผมไม่ใช่ ‘เด็กน้อย’ นะครับ” แฮร์รี่เลิกคิ้ว

“งั้นหรือ?”

“ถ้าไม่มั่นใจ ก็ทำให้ผมเป็น ‘ผู้ใหญ่’ สิครับ” เขายิ้ม ตีหน้านิ่ง ตลกกับท่าทีตะลึงค้างของสเนป

เด็กหนุ่มหัวเราะออกมานิดนึง สเนปจึงเข้าในว่านั่นเป็นการยั่วยวนเล็กน้อยของร่างบาง

“ให้ตายเถอะแฮร์รี่ เธอนี่มันปิศาจชัดๆ” เขากระพริบตา สะบัดหัว

“ขอบคุณครับ” เขาหัวเราะ เขย่งขึ้นไปสัมผัสริมฝีปากนั้นเบาๆ แล้วถอยออกมา “ไปอาบน้ำเถอะฮะ”

“ด้วยกัน?”

แฮร์รี่หน้าแดงเหมือนโดนเอาคืน “บ้า หมายถึงให้คุณไปอาบน้ำต่างหากครับศาสตราจารย์”

ร่างสูงหัวเราะชอบใจ ยอมปล่อยแฮร์รี่เป็นอิสระ

----------------------

“โว้ว! อะไร--”

“สุขสันต์วันเกิดครับ ศาสตราจารย์”

สเนปมองไปรอบๆ ห้อง บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยของโปรด เปลวเทียนขาวทอง สลับชมพูอ่อน ทำให้ห้องดูสว่างไสวให้ความรู้สึกในแง่บวก

แฮร์รี่เดินเข้ามาหาเขา ยื่นของสิ่งหนึ่งมาให้

“ของขวัญวันเกิดฮะ พอดีว่าผมไม่ค่อยมีเวลาหา ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก แล้ว…”

เขาเงียบลงเพียงเท่านั้น สบสายตาร่างสูงที่มองลงมา

แหวนเงินสำหรับผู้ชายวงหนึ่ง มีรูปตัว H เล็กๆ สลักอยู่ด้านบน อัญมณีสีเทาประดับอยู่บนตัวอักษรนั้น อีกวงเป็นเป็นตัว S ซึ่งมีอัญมณีสีเขียวประดับอยู่ สองวงวางคู่กัน ดูลงตัวและงดงามอย่างน่าประหลาด

“มันมีความหมายนะฮะ อัญมณีสีเทาหมายถึงคุณ ซึ่งจะดูแล ‘H’ นั่นก็คือผม อีกวงหนึ่งก็เช่นเดียวกัน ‘s’ มีอัญมณีสีเขียว--สีตาของผม ซึ่งผมก็จะดูแลคุณเท่าที่ผมทำได้ ความหมายมัน…เด็กไปหรือเปล่าฮะ…” เด็กหนุ่มเกาคางแก้เก้อ เมื่อสเนปยังคงนิ่งเงียบ

“ฉัน…”

“ผมพอจะรู้นะครับ ว่าคุณเจออะไรมาบ้าง ผมเห็นว่าคุณเก็บอะไรไว้ หรือพ่อเคยให้อะไรคุณ” เขามองสเนปที่ตอนนี้สบตาลงมาที่เขา “ผมไม่ได้ขอให้คุณลืม หรือทิ้งความทรงจำทุกอย่างที่มีกับเขา แต่ผมขอให้คุณเปิดใจ เริ่มใหม่ ตรงนี้ ถ้าหากคุณสามารถทำได้ แต่ถ้าไม่ ผมจะไม่ขออะไรทั้งนั้น” เด็กหนุ่มพูดอย่างแน่วแน่

สเนปยืนนิ่งค้าง เรื่องราวร้อยพันวิ่งวุ่นในหัว แต่อย่างหนึ่งที่เขารู้สึกได้อย่างแท้จริง แม้จะเป็นเวลาเพียงไม่นาน คือเขาไม่อาจสูญเสียคนตรงหน้านี้ไป

“ถ้าหาก…” เขาเริ่ม “…ฉันยังรักเขาอยู่…” ร่างสูงกลืนน้ำลาย คล้ายลังเลที่จะพูด แต่พยายามเรียบเรียงให้ออกมาถึงความรู้สึกที่เป็นอยู่ “ฉันคงไม่มายืนอยู่ตรงนี้ ตรงหน้าเธอ แฮร์รี่”

ร่างบางยืนนิ่ง แม้จะยังพยายามทำความเข้าใจกับคำพูดนั้น แต่รอยยิ้มก็ค่อยๆ ปรากฎขึ้นบนใบหน้า

สเนปหยิบแหวนวงหนึ่งขึ้นมา สวมให้แฮร์รี่ แล้วรอให้แฮร์รี่สวมอีกวงให้เขา โดยการยื่นมือออกไป

แฮร์รี่หน้าแดง จะจินตนาการว่าเป็นงานแต่งงานก็รู้สึกแปลกๆ เขินชะมัดเลยแฮะ

เขาสวมแหวนให้สเนป แม้จะดูไม่เป็นทางการ แต่เขาก็รู้สึกพองโตในอกที่สเนปตอบรับ

ส่วนร่างสูงความรู้สึกดีแล่นพล่านยิ่งกว่าแฮร์รี่หลายเท่า ใช้นิ้วโป้งขึ้นลูบปลายคางเขาแล้วปล่อย “เธอยังเด็กน้อยจริงๆ แฮร์รี่”

เด็กหนุ่มหน้าบึ้ง ขมวดคิ้วใส่เขา “งั้นก็ถอดออกเลย”

สเนปหัวเราะ ดึง ‘เด็กน้อย’ เข้ามากอดไว้หลวมๆ กลิ่นสบู่จากร่างสูงทำให้แฮร์รี่รู้สึกสดชื่นและผ่อนคลาย

“ของขวัญมีเท่านี้? วันเกิดฉันทั้งทีแต่มีเเค่นี้?” เขาถาม สบตาร่างบาง

แฮร์รี่เขย่งเท้าขึ้นไปจุ๊บริมฝีปากนั่นเบาๆ เรียกว่า ‘จุ๊บ’ จริงๆ “ครับผม เท่านี้พอ มากกว่านี้คุณต้องเคยตัวแน่ๆ” เด็กหนุ่มตอบอย่างรู้ทัน

สเนปเงยหน้าขึ้นหัวเราะเสียงดัง

เป็นครั้งแรกที่แฮร์รี่ได้ยินสเนปหัวเราะ หัวเราะแบบหัวเราะจริงๆ ไม่ใช่การยิ้มมุมปากตามมารยาทหรือยิ้มแค่ดวงตา

เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย อาจจะเป็นเพราะความไม่คุ้นเคยเนื่องด้วยความเคยชินที่เห็นร่างสูงมีแต่ความเศร้าหมองอยู่ในดวงตายามที่ใช้มองเขาตลอดเวลาที่ผ่านมา

สเนปก้มลงมองร่างบางอีกครั้ง ใบหน้ายังคงแต้มด้วยรอยยิ้ม ที่ดวงตาแพรวพราวจากอารมณ์ขันเพราะคนรู้ทัน

“อย่างน้อยๆ คืนนี้ผมก็ทำให้คุณยิ้มได้หล่ะ” แฮร์รี่พูด ยิ้มอย่างพึงพอใจ

เขาสบตาคนในอ้อมแขนนั้นสักพัก ก่อนจะก้มลงจูบเบาๆ แล้วเปลี่ยนเป็นดูดดื่มเรียกร้องในเวลาถัดมา

ทันทีที่สเนปถอนริมฝีปากออก แฮร์รี่ต้องใช้มือเกาะบ่าแข็งแรงนั่นไว้ด้วยเรี่ยวแรงที่เหลือเพื่อพยุงตัว ริมฝีปากแดงฉ่ำจากการถูกดูดกลืนลิ้มรสเผยอออกเล็กน้อย สบตาร่างสูงด้วยความต้องการที่พุ่งสูงขึ้น ซึ่งสาเหตุก็เป็นเพราะคนตรงหน้านั่นแหละ แต่สเนปจะประคองเขาไว้ด้วยสติที่มีมากกว่าเขาถึงแม้จะไม่เต็มร้อยก็ตาม

“เธอคิดผิด แฮร์รี่” เขากระซิบ เสียงพร่าอย่างควบคุมอารมณ์ สบตาสีเขียวคู่สวยนั่น “เธอไม่ได้แค่ทำให้ฉันยิ้มได้ แต่เธอเปลี่ยนแปลงฉัน ทำให้ฉันเป็นในสิ่งที่ควรเป็น”

เขาไม่ใช่คนที่จะพูดอะไรหวานๆ เป็น แต่นั่นคือสิ่งที่เขาสามารถอธิบายได้เท่าที่สติจะหลงเหลือ ทุกอย่างในตัวเขาถูกแฮร์รี่เปลี่ยนแปลงไปทั้งหมด ถึงแม้จะยังมีความกลัวและความเจ็บปวดเกาะติดอยู่ภายในใจเขา แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้อย่างแท้จริงในตอนนี้คือ

“ฉันรักเธอ แฮร์รี่”

สติแฮร์รี่กลับมาครบร้อยเปอร์เซ็นเมื่อได้ยินคำนั้น ตะลึงค้าง ไม่อยากเชื่อว่าจะได้ยินและได้รับสิ่งนั้นจากคนตรงหน้า

ที่หลายคน (แม้แต่เฮอร์ไมโอนี่) เคยบอกว่า สิ่งเหล่านี้จะต้องใช้เวลา จะไปบังคับให้อีกฝ่ายรู้สึกในแบบเดียวกันไม่ได้ แต่หากว่าเขาสามารถสื่อความรู้สึกนี้ออกไปให้คนตรงหน้าได้หล่ะ เขาจะสามารถรับรู้ได้ไหม

คำตอบนั้นค้นหาได้ไม่ยากเลย

“ผมก็รักคุณเช่นเดียวกัน”

เขายิ้ม ดึงร่างสูงลงมาประทับริมฝีปาก ทุกสัมผัสล้ำลึกอบอุ่นราวกับท่วงทำนองเพลงยามเช้าของเทศกาลคริสต์มาส

xxx With Love xxx