คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : กักบริเวณ
*เปิดเพลงก่อน ฟังระหว่างอ่านไปพลางๆ นะคะ ^^~
ตอนที่
4 กักบริเวณ
สายตาร่างสูงก้มมองเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งคัดเรียงความจากหนังสือวิชาปรุงยาเล่มหนา
ถ้าหากคนตรงหน้า
ไม่เหมือนกับคนที่เขาเคยรู้จักขนาดนี้ก็คงดี แต่นี่ไม่ใช่เลย
นั่นยิ่งทำให้เขาเกลียดทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเด็กคนนี้
เกลียดที่ทำให้เขาคิดถึง
“พอแล้ว” เสียงเย็นชาเอ่ยสั่ง “เธอไปจัดชั้นหนังสือตรงนั้น”
เขาชี้ไปที่ตู้หนังสือด้านหลัง “แต่ห้ามอ่านอะไรใดๆ ในนั้นเด็ดขาด
ฉันต้องไปคุยกับศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ หวังว่าห้องฉันจะเป็นระเบียบเรียบร้อยนะ
พอตเตอร์ เรื่องง่ายๆ แค่นี้หวังว่าเธอคงทำได้”
แฮร์รี่วางปากกาขนนกลง เก็บหนังสือและกระดาษให้เข้าที่
“ครับ ศาสตราจารย์” เด็กหนุ่มเสียงแข็ง มองตามร่างสูงเดินออกไป จนประตูปิดลง
“ห้ามอ่าน ได้ จะจัดให้สวยเลย” เขายิ้มมุมปาก
เดินไปยังชั้นหนังสือด้านหลัง ไล่เรียงให้เป็นระเบียบ ซึ่งต้องใช้เวลาพอสมควร แต่สายตาก็กวาดทุกเล่มเผื่อมีอะไรน่าสนใจ
ผ่านไปสักพัก
ดวงตาของเด็กหนุ่มเป็นประกายเมื่อเห็นอะไรบางอย่างสะดุดตา
“อ่าฮะ นี่สินะเหตุผลที่บอกว่าห้ามอ่าน”
เขาพยักหน้าหงึกหงัก หยิบหนังสือปกหนังสีน้ำตาลหน้าที่ดูแล้วน่าจะเก่าพอสมควร ‘My Diary’
ร่างบางสุ่มเปิด แล้วไล่อ่าน
‘สายตาที่เขามองมา
ไม่น่าจะมีอะไรเกินกว่าคำว่าเพื่อน แต่ทุกครั้งที่ได้คุยกับเขา
ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น’
แฮร์รี่ขมวดคิ้ว เปิดถัดไปอีกหลายหน้า
‘รู้สึกดีเหลือเกิน
ที่ใช้เวลาอยู่กับเขาที่ร้านไม้กวาดสามอัน เขาเป็นคนที่เรียกเสียงหัวเราะได้เสมอ
แต่เวลาที่มีความสุขมักจะผ่านไปเร็ว’
เมื่อเปิดไปอีก
‘คำสัญญา
กับการกระทำ อะไรที่สำคัญกว่ากัน และฉันควรเลือกที่จะเชื่อสิ่งที่ฉันเห็น
หรือความเป็นจริงที่ฉันควรจะเลือก’
และอีกหลายหน้าถัดมา
‘เขาอบอุ่นกว่าที่ฉันเคยคิดไว้เสียอีก
อ้อมกอด จูบ สัมผัส และการกระทำทุกๆ อย่าง’
ความสงสัยยิ่งทวีมากขึ้น เขาเลื่อนเปิดไปอีก
สุ่มไปประมาณเกินร้อยหน้า แล้วเปิดออก ไล่อ่านต่อ
‘สุดท้ายเขาก็ต้องเลือกทางที่ควรเลือกสินะ
เขาทิ้งฉันไปได้ง่า--’
“พอตเตอร์!!!” เสียงตวาดเกรี้ยวกราดดังมาจากหน้าห้อง
เอกสารปึกใหญ่ในมือร่างสูงถูกปาไปบนโต๊ะทำงาน สเนปเดินตรงดิ่งเข้ามา แฮร์รี่ตกใจ ผวาจะถอยหลัง แต่ขาไม่ยอมขยับตามที่ต้องการเพราะความกลัว
ร่างสูงกระชากหนังสือในมือร่างบางออกโดยแรง
ยัดไว้ในตู้ตามเดิมที่เกือบทั้งหมดนั้นเป็นระเบียบเรียบร้อย
“ฉันสั่งเธอเอาไว้ว่ายังไง” ชายหนุ่มหันมาถาม
แววตาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว
“เอ่อ…” แฮร์รี่อึกอัก “…ผม…”
สเนปเดินเข้าไปหาเด็กหนุ่มช้าๆ ราวกับไล่ต้อนเหยี่อ
แฮร์รี่เดินถอยหลังด้วยความหวาดกลัว
“ฉันพูดไว้ว่า ‘ห้ามอ่าน’ สมองเล็กๆ
ของเธอนั่นไม่เข้าใจคำนี้หรือไง”
สุดทาง แฮร์รี่ถอยหลังไปชนกับโต๊ะทำงานของเขา
สมองวิ่งวุ่นหาคำพูด
กล่องเล็กๆ ใบหนึ่งหล่นลงบนพื้น เมื่อเขากระแทกเข้ากับโต๊ะโดยไม่ได้ตั้งใจ
ของภายในกล่องกระเด็ดหล่นออกมา แฮร์รี่หันไปมองตามสันชาตญาณ
นั่นมัน…
สร้อยคอเงินทรงสวยสำหรับผู้ชาย
ตรงจี้เป็นบางอย่างที่มีอัญมณีสีขาวเล็กๆ ประกายสวยเจิดจ้า
ส่วนใกล้ๆ กันนั้นเป็น รูปถ่ายของคนๆ
หนึ่งที่เขารู้สึกคุ้นหน้า…
เป็นรูปที่กอดไหล่ผู้ชายที่เขามั่นใจว่าเป็นร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเมื่อสมัยยังเรียนอยู่ฮอกวอตส์
ส่วนผู้ชายที่เขาคุ้นหน้านั้น
คล้ายคลึงกับเขาแทบทุกกระเบียดนิ้ว
พ่อ…
สเนปก้มลงไปเก็บทุกอย่างใส่กล่อง
เดินไปยัดไว้ในลิ้นชักที่โต๊ะทำงาน เขาสะเพร่าเอง หยิบออกมาดูแล้วไม่เก็บเข้าที่เดิม
แฮร์รี่อึกอัก มองหน้าร่างสูง ทำอะไรไม่ถูก
“ดูท่าทางสมองเล็กๆ
นั่นของเธอจะไม่เข้าใจคำพูดของฉันเลยสินะพอตเตอร์ โง่และสอดรู้สอดเห็นเหมือนพ่อของเธอไม่มีผิด”
สเนปพูดเสียงเย็น มองหน้าร่างบางด้วยสายตาที่เขาไม่อาจหยั่งถึง
“เมื่อไหร่คุณจะเลิกว่าพ่อผมสักที!” แฮร์รี่เริ่มหมดความอดทน
กำมือแน่น “เขาทำอะไรให้คุณนักหนา ศาสตราจารย์ พ่อปกป้องผมด้วยชีวิต!
“แต่เขามันโง่เง่า เลือดเย็น เย่อหยิ่งจองหอง!”
ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้เด็กหนุ่มจนประชิดตัว จับไหล่บางนั่นด้วยมือทั้งสองข้าง
กำแน่นอย่างแค้นใจ “เธอมัวแต่ชื่นชมพ่อเธอ พอตเตอร์
เคยรู้บ้างไม๊ว่าผู้ชายคนนั้นเคยทำอะไรเลวร้ายเอาไว้บ้าง
เอาแต่ปิดตามองในส่วนที่คนอื่นเขาชื่นชมกัน แต่ไม่เคยรับรู้ความจริงอะไรเลย!”
“โอ๊ย!... ผมเจ็บนะ...ปล่อย...” เด็กหนุ่มพยายามดันร่างสูงให้ปล่อยมือจากเขา
“แล้วเธอก็ไม่ได้ต่างจากเขาเลย พอตเตอร์ อะไรหล่ะที่เธออยากรู้ แต่มีเรื่องหนึ่งที่ฉันจะบอกเธอได้
ถ้าเธอสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างฉันกับพ่อของเธอ นี่หล่ะคืดสิ่งที่เกิดขึ้น เสียงนั่นเรียบเย็น
ราวกับไร้ซึ่งความรู้สึก
แล้วริมฝีปากหน้าก็ประทับลงมาบนริมฝีปากบางอย่างหนักหน่วงและแม่นยำ
ความคิดเห็น