คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Leave or stay
ตอนที่ 7 Leave or stay
“เยี่ยมเลยวันนี้
แยกกันไปแค่แปปเดียวฉันได้หนังสือมาเพิ่มหล่ะแฮร์รี่ เธอสองคนได้อะไรมาบ้าง”
เฮอร์ไมโอนี่เดินยิ้มเคียงข้างมาพร้อมกับเพื่อนทั้งสอง
เดินตรงไปยังรถม้าเพื่อเดินทางกลับฮอกวอตส์
รอนชูถุงขนมในมือ พร้อมกับของเล่นเล็กๆ น้อยๆ ที่วางแผนจะเอามาแกล้งเนวิลล์
(เท่าที่แฮร์รี่รู้)
เด็กสาวส่ายหน้าพึมพำ “ไร้สาระตลอด”
เมื่อกลับมาถึงฮอกวอตส์ ทั้งสามเดินกลับไปยังหอคอย
บอกรหัสผ่านเข้าไป นั่งบนโซฟามุมหนึ่งของห้องนั่งเล่น
แล้วกินขนมที่รอนกับแฮร์รี่ซื้อมาอย่างสนุกสนาน
หกโมงห้าสิบนาที แฮร์รี่ขยับลุกขึ้น คว้าเสื้อคลุมขึ้นมาสวม
หิมะด้านนอกเริ่มตกโปรยปราย “ฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวเจอกัน”
เฮอร์ไมโอนี่มองนาฬิกาเรือนใหญ่ในห้อง
เพิ่งนึกได้ว่าแฮร์รี่ยังคงโดนกักบริเวณอยู่ “ตายแล้ว ฉันลืมไปเลย ไปเถอะแฮร์รี่”
เด็กหนุ่มพยักหน้า หันไปพยักเพยิดกับรอนที่ยิ้มกว้าง ได้อยู่กับเด็กสาวตามลำพัง
(ในที่นี้ก็ยังมีเพื่อนร่วมบ้านนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น แต่เขาไม่สนใจหรอก) แฮร์รี่หัวเราะหึ
รู้ใจเพื่อน ส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น
เขาเองก็ยังสงสัยว่าการกักบริเวณกับสเนปยังมีอยู่หรือเปล่า
หรือพอเกิดเรื่องเมื่อคืนขึ้น แล้วสเนปจะไม่ต้องการให้เขาไปอีก
ทุกอย่างสิ้นสุดลงตั้งแต่นั้น หรือจะยังคงดำเนินต่อไป
แฮร์รี่เคาะประตูคุกใต้ดิน แล้วเปิดเข้าไป
สเนปมองมาที่เขาเหมือนยังพิจารณา แต่ไม่พูดอะไร
ให้แฮร์รี่เดินเข้ามา แล้วปิดประตูลง
ชายหนุ่มลุกขึ้นจากโซฟา วางหนังสือในมือ นวดเปลือกตาเบาๆ แล้วมองไปที่เขา
ร่างสูงคิดว่าเด็กหนุ่มจะไม่มาแล้ว
ซึ่งเขาก็คงไม่ทำอะไรในเรื่องนั้น เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นก็ถือว่ารุนแรงสำหรับ ‘เด็ก’ คนหนึ่ง
สเนปก้าวเข้ามาหาแฮร์รี่ เด็กหนุ่มยืนอยู่ตรงกลางห้อง
มองตามไม่ขยับเขยื้อน
เขาก้มลงมองร่างบางอยู่พักหนึ่ง เอ่ยออกมาเสียงเบา
“วันนี้เธอช่วยฉันเตรียมอุปกรณ์สำหรับการสอนในวันจันทร์ก็แล้วกัน”
แล้วเขาก็หันหลัง เดินไปยังตู้เครื่องมือปรุงยา เด็กหนุ่มเดินตามไป
ช่วยเขาจัดเตรียมหลายๆ อย่าง
“ศาสตราจารย์” เด็กหนุ่มเอ่ยเรียกร่างสูง เขาไม่ได้พูดอะไร
แต่ทำท่ารับรู้ว่าได้ยิน “คุณต้องการให้มีการกักบริเวณอยู่ไม๊ฮะ”
สเนปถอนหายใจ ไม่มองหน้าเขา “ฉันพูดแล้วถือว่าเป็นคำขาด
แต่ถ้าเธอไม่ต้องการจะมาที่นี่อีก แค่บอกฉัน”
“ผมอยากมา…” แฮร์รี่พูดขึ้นมาแทบจะทันที
คำพูดนั้นทำให้ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ทางฝั่งซ้ายของโต๊ะ
“งั้น…” เขานิ่งไปสักพัก แล้วเอ่ยต่อ “…ก็แล้วแต่เธอ”
เด็กหนุ่มก้มหน้ายิ้มนิดๆ ทำงานของตัวเองให้เสร็จ
“อย่างที่ฉันพูดไป มันไม่เปลี่ยนแปลงอะไรหรอกนะ พอตเตอร์”
“ผมรู้ฮะ” เขามองสเนป สายตาที่ไม่อาจคาดเดา
“เพราะฉะนั้นเธอไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้”
“ครับ” เด็กหนุ่มรับเสียงเรียบ
“เธอต้องการอะไร พอตเตอร์” เสียงเขาสูงขึ้นอย่างมีอารมณ์
แฮร์รี่ไม่ตอบ เพราะเขาเองก็ยังไม่รู้คำตอบนั้น
“บางทีฉันก็อยากให้เธอไปให้พ้นๆ ซะ
ฉันไม่ได้ต้องการให้เธอมาทำอะไรแบบนี้”
“แล้วเหตุผลที่คุณหาเรื่องผมมาตลอดคืออะไร!” แฮร์รี่เริ่มโมโห
ขึ้นเสียงกับเขา “ผมทำอะไรผิด!”
สเนปกำมือแน่น อยากจะบีบร่างบางนั่นให้แหลกคามือ แต่พยายามหยุดตัวเองไว้
“งั้นเธอลองบอกฉันสิว่ามีเหตุผลอะไรบ้างที่ฉันควรทำดีกับเธอ! นิสัยเย่อหยิ่งที่เธอแสดงออกมานั่นเหมือนกับพ่อของเธอไม่ผิดเพี้ยน!”
“ทำไมต้องเอาผมไปเปรียบเทียบกับเขา!”
แล้วสเนปก็เข้าไปกระชากแขนแฮร์รี่
บีบร่างบางนั่นด้วยมือทั้งสองข้าง
“พวกเธอไม่มีทางต่างกันหรอก! ลองดูคำพูดเธอสิพอตเตอร์! แล้วบอกฉันว่ามีอะไรบ้างที่แตกต่าง! มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องดีกับคนที่ฉันเกลียดและเกลียดฉัน!”
เด็กหนุ่มพยายามดันร่างสูงออกเพราะเจ็บจากแรงบีบนั้น “ผมไม่เคยรู้จักพ่อผม! ผมไม่รู้ว่าทั้งเขาทำอะไรคุณไว้บ้าง! และ ใช่! ผมเกลียดคุณ!” เขากระแทกเสียงใส่คนตรงหน้าด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยว
แต่คงไม่เท่าร่างสูงที่ตอนนี้หูอื้อกับสิ่งที่ได้ยิน
ดวงตาพร่าเลือนไปชั่วขณะ มือนั้นคลายออกจากแขนร่างบาง อุ้มเขาขึ้นมาด้วยความรุนแรง
เหวี่ยงเด็กหนุ่มลงบนโต๊ะ
ภาพค่ำคืนก่อนย้อนกลับเข้ามาในหัว ไม่! ไม่ใช่แบบนี้!
“อย่า…ศาสตราจารย์!” เด็กหนุ่มดิ้นรน
แผนที่เขาวางไว้คือการให้ชายหนุ่มค่อยๆ เปิดใจตอบรับเขา
และเปลี่ยนแปลงความคิดที่เจ็บปวดนั้น ไม่ใช่การกระทำหยาบคาย ต่ำช้าแบบนี้!
“ศาสตราจารย์ ปล่อยผมนะ!”
เสียงร้องนั่นดูเหมือนจะไม่เป็นผล
ต่อให้เขาดิ้นรนก็ไม่อาจหลุดไปจากอ้อมแขนหนานั้นได้เลย
มือหนาบีบใบหน้าเขาให้ปวดร้าว
มืออีกข้างรวบสองแขนเขาขึ้นไว้เหนือหัวอย่างง่ายดาย ริมฝีปากหนาอุ่นประทับลงมา รุนแรง
ร้อนผ่าว
“อื้อออออ…ศาสตราจารย์…หยุดนะ อื้อออออ…” เด็กหนุ่มพยายามสะบัดหน้าหนี
หวาดกลัวความรุนแรงของอีกฝ่าย
ลิ้นร้อนรุกรานอย่างเป็นเจ้าของ
กัดเม้มริมฝีปากร่างบางโดยไม่สนใจความเจ็บปวดของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย ปล่อยแขนนั้น
ทึ้งเสื้อเขาออก ไม่สนว่ามันจะขาด หรือแรงทุบบนแผ่นหลังจากอีกฝ่าย
“คุณต้องหยุด…ฮึก…อย่าทำแบบนี้…” แฮร์รี่น้ำตาคลอ
“เธอก็เกลียดฉันเหมือนกันไง พอตเตอร์”
เขากัดซอกคอขาวนั้นอีกครั้ง ไล้ระเรื่อยขึ้นมายังริมฝีปากบาง
“แล้วทำไมเมื่อคืนสิ่งที่เธอแสดงออกมันถึงไม่ใช่แบบนั้นหล่ะ” และลิ้มรสหวานนั้นอีกครั้ง
ไล่ริมฝีปากร้อนลงมาบนแก้มเนียนแดง
“เพราะผมไม่อยากให้คุณเจ็บปวด”
เสียงนั่นไม่ได้พูดออกมาด้วยแรงอารมณ์
แต่มันแฝงความเสียใจอยู่ในนั้น
สเนปชะงัก ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองร่างบางในอ้อมแขน
มือที่ตรึงแขนของเด็กหนุ่มเริ่มผ่อนลง
ดวงตาคู่สีเขียววาวฉ่ำไปด้วยน้ำตา
สบตาเขากลับอย่างหวาดหวั่น
“ฉันไม่อยากได้ยินเธอพูดแบบนั้นอีก พอตเตอร์”
เสียงของร่างสูงเย็นชา มองริมฝีปากร่างบางที่บวมเจ่อเพราะการกระทำรุนแรงของตัวเอง
“นั่นคือที่ผมรู้สึก คุณจะให้ผมแสดงออกยังไง” น้ำตาหยดหนึ่งใหลรินลงมาทางหางตาของแฮร์รี่
“ผมแค่ไม่ต้องการให้คุณเจ็บ เพราะฉะนั้นได้โปรด…” เด็กหนุ่มส่ายหน้า
กัดริมฝีปากตัวเอง
สเนปเลื่อนมือข้างหนึ่งขึ้นเช็ดน้ำตานั้นแผ่วเบาอย่างลืมตัว
อารมณ์คุกรุ่นดับลงเพราะคำพูดนั้น นิ้วมือไล้ลงมายังริมฝีปากร่างบาง
และโดยไร้ซึ่งความนึกคิดใดๆ เขาประทับจูบลงไปอย่างนุ่มนวล
สัมผัสนั้นทำให้เด็กหนุ่มตัวสั่น
ร่างสูงสัมผัสหยอกเย้าริมฝีปากเขาด้วยอารมณ์ต้องการและเป็นเจ้าของ
จนเขาไม่อาจปัดป้อง เผยอริมฝีปากตอบรับจูบนั้นอย่างเร้าอารมณ์จนร่างสูงรู้สึกพึงพอใจกับริมฝีปากคู่บาง
แฮร์รี่รู้สึกว่าตัวเองลอยขึ้นจากโต๊ะนั้น “อ๊ะ!...”
ร่างสูงโอบอุ้มเขาเข้าไปยังห้องนอน
ใบหน้าของชายหนุ่มนิ่งเรียบ ดวงตาสีดำคู่นั้นมืดมิดไม่อาจเดาความคิด
สเนปวางแฮร์รี่ลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา ทับคร่อมรางบางไว้ดั่งเจ้าของ
“ศาสตราจารย์...”
เขาสบตาเด็กหนุ่ม กลืนน้ำลายด้วยความต้องการ
อ้อยอิ่งสายตาที่ริมฝีปากหวาน แล้วสบตาคู่สวย
“ถ้าเธอ...ไม่ต้องการ...พอตเตอร์...ฉันขอให้เธอเดินออกไป ตอนนี้เลย”
สเนปหอบหายใจ ให้โอกาสแฮร์รี่ หวังให้ร่างบางเปลี่ยนใจ
เด็กหนุ่มแววตาสั่นไหว คิ้วขมวดมุ่นเมื่อได้ยินชายหนุ่มเอ่ย
แล้วคลายออก
มือบางค่อยๆ เอื้อมขึ้นมา สายตาของแฮร์รี่เริ่มมั่นคง
สัมผัสบนใบหน้าร่างสูงแผ่วเบา
สเนปเหมือนกับจะกระตุกใบหน้าตัวเองออกเพราะไม่ตั้งตัว
แต่ก็ไม่ทำ สบตาร่างบาง สายตาเต็มไปด้วยคำถาม
"ไม่ฮะ" ถึงแม้ว่าเขาจะต้องเจ็บปวด คำนี้เตือนขึ้นมาในสมองอีกครั้ง
มือบางสัมผัสแผ่วเบาบนใบหน้านั้น นิ้วโป้งเด็กหนุ่มลูบไล้ริมฝีปากหนา
ก่อนจะรั้งท้ายทอยร่างสูง กดให้เขาโน้มลงมาสัมผัสริมฝีปากเขา แผ่วเบาแม่นยำ
ดูท่าทางป๋าจะฝังใจมากเลยนะเนี่ย
เอ๊ ! ป๋าควรจะเปิดใจให้หนูรี่ได้แล้วน้า เล่นตัวจริงๆ เลยนะป๋า
หลังจากนี้จะมีฉากหวานๆ เข้ามาแล้วน้า
ติดตามตอนต่อไปกันเล้ย ^^~
ความคิดเห็น