My Fable -Chanbaek-

ลำดับตอนที่ #14 : Wild flower l 2

B
E
R
L
I
N
❀

 

เวลาผ่านไปเนินนานจากวันสู่เดือน กาลเวลาเปลี่ยนหนุ่มน้อยที่ควรจะโตขึ้นเป็นว่าที่เจ้าสาวให้กลายเป็นชายหนุ่ม ใบหน้าที่เคยหวานเปลี่ยนเค้าโครงเป็นคมคาย พวงแก้มยุบหายเหลือเพียงสันกรามและนัยน์ตาที่ซ่อนความร้ายกาจเอาไว้ภายใน

ผ่านไปหลายเดือนแล้วกับการเดินหน้าสู่การเป็นชายหนุ่มเต็มตัว ภายในช่วงเวลาสั้นๆ ชานยอลต้องตัดชุดใหม่เปลี่ยนไปหลายขนาดเพราะไหล่ที่ขยายกว้างมากขึ้น น้ำเสียงที่เคยหวานแหบพร่าราวกับเด็กเพิ่งแตกหนุ่ม แม้ว่าคุณหนูของบ้านจะยังคงกิริยางดงามที่ต้นตระกูลได้สั่งสอนมา แต่ภายในจิตใจของเขาไม่ใช่หญิงสาวเลย

“แบคฮยอนไปไหน”

“คุณท่านไม่ให้แบคฮยอนมาเข้างานค่ะคุณหนู”

คำตอบของสาวใช้ทำชายหนุ่มต้องแอบลอบถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เครื่องประดับไข่มุกถูกสวมลงบนลำคอระหงส์ คุณหนูคนงามได้แต่ใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายจ้องมองมัน พร้อมกับคิดว่าของจุ๊บจิ๊บพวกนี้มันควรจะไปอยู่บนตัวสาวสวยเสียมากกว่าตัวเขา

“งั้นบอกแบคฮยอนว่าข้าเรียก” มือเรียวเอื้อมไปหยิบถ้วยยามากรอกลงปากก่อนจะแสร้งทำเป็นดื่มน้ำตาม พอสาวใช้เอมิเรียเดินออกไปชานยอลก็คายเอาเม็ดยาที่ซ่อนไว้ใต้ลิ้นออกมา เขาซุกซ่อนมันไว้ในกระเป๋ากระโปรงตัวบาน

ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังรูปโฉมที่ปรากฏอยู่ในกระจกบานใหญ่ ชานยอลกำลังมองเห็นทั้งหญิงสาวและชายหนุ่ม เขากำลังคิดว่าเธอที่อยู่ในกระจกนั้นเป็นใคร และชานยอลที่นั่งอยู่ตรงนี้เป็นใคร...

ตั้งแต่เกิดมาก็ถูกเลี้ยงประดุจหญิงสาวตั้งแต่จำความได้ ชานยอลซึมซับมันมานานเกินกว่าจะต่อต้าน จนกระทั่งตอนนี้ที่ความเป็นชายของเขากำลังปะทุขึ้น มันมากขึ้น มากขึ้นทุกวัน ขนตรงนั้นเริ่มงอกดกดำ แผ่นหลังกว้างใบหน้าที่เคยเรียวและมีแก้มก็ขยายใหญ่ขึ้นจนเห็นกรามและสันจมูกโด่ง

ทุกครั้งที่ชานยอลมองตัวเองเขาหลงใหลในรูปกายของชายหนุ่มที่สะท้อนออกมาจากในกระจก หลายครั้งชานยอลยกกรรไกรขึ้นมาเตรียมตัดผมแต่ก็ต้องถอดใจ เพราะเขาจะปล่อยให้ความแตกไม่ได้

“คุณหนู แบคฮยอนบอกว่าจะแอบเข้าไปในงานค่ะ คุณหนูจะลงไปเลยไหมคะ งานเลี้ยงกำลังเริ่มแล้ว”

“เดี๋ยวข้าลงไป” คนตัวสูงถอนลมหายใจก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูง ร่างกายที่เริ่มสูงใหญ่ถูกอำพรางดวยเสื้อผ้าพองหนา

ชานยอลหันไปส่งยิ้มให้กับสาวใช้คนสนิทเหมือนอย่างทุกที ทว่าคราวนี้เธอกลับต้องหลบตาด้วยความเขินอายเมื่อรู้สึกได้ว่าสายตาของคุณหนูเริ่มเปลี่ยนไป เอมิเรียหน้าแดงเห่อ เธอเดินตามคุณชายออกจากห้องนอนไปติดๆ งานเลี้ยงต้อนรับการกลับมาของนักเดินสมุทรเทอร์เนอร์กำลังเป็นไปได้สวย

ภายในคฤหาสน์หรูของท่านผู้พิพากษา แขกเหรื่อมากหน้าหลายตาเดินขวักไขว่ไปมา ลูกสาวท่านเจ้าบ้านพยายามจะมองหาเด็กรับใช้คนสนิทที่อาจจะแอบอยู่มุมไหนในบ้านแต่ก็ไม่พบ ชานยอลเดินหนีผู้คนยั้วเยี้ยออกไปหน้าประตูคฤหาสน์

เขาเห็นแบคฮยอนกำลังยืนทำลับๆ ล่อๆ อยู่ที่ข้างเสาต้นใหญ่ ท่าทางซุกซนของเขาเรียกรอยยิ้มจากคุณหนูของบ้านได้เป็นอย่างดี

“คุณหนู!” แบคฮยอนกระโดดโหยง คนตัวเล็กหันซ้ายหันขวาก่อนจะกวักมือเรียกคุณหนูคนสนิทให้เดินมาหาตน

เมื่อชานยอลเห็นแบบนั้นเขาก็ใช้มือยกชายกระโปรงทั้งสองข้างแล้วรีบเดินออกไปทันที ที่หลังเสาต้นใหญ่ แบคฮยอนเปิดห่อผ้าออกแล้วหยิบเอากล่องเหล็กบรรจุยาส่งให้กับคนตรงหน้า เขาทำท่าทางลับๆ ล่อๆ ก่อนจะรีบเก็บห่อผ้าใส่กระเป๋ากางเกง

“ข้าอยู่นานไม่ได้ เดี๋ยวคุณท่านมาเจอข้าจะถูกเฆี่ยนเอา”

“คืนนี้เจ้าจะไปหาข้าไหม” ชานยอลยัดกล่องเหล็กเสื้อตัวหนา เขาเอื้อมมือไปจับแขนเล็กๆ เอาไว้ก่อนที่คนตัวเล็กจะวิ่งหนีไปเสียก่อน

“วันนี้ข้ามีนัดกับพี่ชายท่าน” เด็กรับใช้จอมแก่นพูดแล้วก็ยิ้มออกมา แต่ดูเหมือนว่ามันจะทำให้คนฟังไม่ค่อยพอใจนัก ชานยอลย่นคิ้วในขณะที่มือยังจับท่อนแขนบางไว้มั่น

“ไหนเจ้าบอกจะมาหาข้า”

“ข้าเคยพูดหรอ? วันนี้ข้าจะออกไปกับคริสติน ท่านอย่าบอกแม่ข้าแล้วกัน”

“ข้าไม่อยากให้เจ้าไป” เอ่ยออกไปด้วยสีหน้าและน้ำเสียงจริงจัง ชานยอลไม่ยอมปล่อยมือ เขาไม่อยากให้แบคฮยอนออกไปดื่มกับคริสตินขี้เมาแถมยังไปเจอกับพี่ชายด้วย พวกเขาต้องทำอะไรกับแบคฮยอนแน่ “ถ้าเจ้าออกไปข้าจะบอกแม่เจ้า”

“ท่านทำอย่างกับหึงข้า” คนตัวเล็กกว่ายักไหล่ ก่อนจะพูดต่อ “แล้วยานั่นข้าก็ได้มาจากพี่ชายท่าน ท่านควรกินซะ ตอนนี้ท่านเริ่มดูเหมือนผู้ชายแล้ว พวกคนรับใช้พูดกันทั่วว่าท่านจะเหมือนพี่ชาย พวกเค้าเขินท่าน”

“งั้นหรอ... แล้วเจ้าล่ะ”

“หื้อ ข้าหรอ ข้าทำไม?”

“เจ้าเขินข้าหรือเปล่า”

“พูดเป็นเล่นไปคุณหนู ท่านหล่อขนาดนี้” แบคฮยอนว่าพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะออกมาทำเป็นพูดด้วยสีหน้าทีเล่นทีจริง คุณหนูของเขาดูดีจะตายไม่ว่าเป็นเจ้าสาวหรือเจ้าบ่าว แต่แบคฮยอนคงชอบกว่านี้ถ้าคุณหนูจะมีอกแน่นๆ กับสีผิวที่เข้มลงหน่อย “ข้าจะไปก่อน ไว้คืนนี้ข้าจะแวะไปหาท่าน”

ได้ยินเพียงเท่านั้นชานยอลก็สบายใจ เขายอมปล่อยมือให้แบคฮยอนเป็นอิสระ รอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นจางๆ ที่มุมปาก ถึงจะเป็นเพียงแค่คำพูดหยอกเอินจากเด็กรับใช้แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกดีมาก

อยากจะเป็นผู้ชายมากกว่านี้ อยากให้แบคฮยอนชื่นชมมากกว่านี้...

คุณหนูคนสวยหันหลังเดินกลับเข้าคฤหาสน์ไปโดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่าใครแอบลอบมองอยู่ห่างๆ ในความเงียบ

.

.

.

“นี่ถุงน้ำร้อนค่ะคุณหนู”

สาวใช้เอมิเลียนำถุงน้ำร้อนไปส่งให้คุณหนูที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง ชานยอลเหลือบตามองเธอครู่หนึ่งก่อนจะระบายรอยยิ้มออกมาเป็นการขอบคุณเหมือนอย่างทุกที แต่เอมิเลียกลับหลบหน้าด้วยความเขินอาย

“ทำไมเดี๋ยวนี้เจ้าเอาแต่หลบหน้าข้า” มือเรียวเอื้อมไปคว้าท่อนแขนสาวใช้ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินหนีออกไป ชานยอลเลิกคิ้วถามเธอที่เอาแต่ก้มหน้างุด ใบหน้าที่อาบแสงเทียนขึ้นสีแดงเห่อ หญิงสาวเอาแต่หลุบตาลงมองพื้นด้วยท่าทีประหม่า

“ค... คุณหนูไม่รู้ตัวหรือคะ”

“เจ้าไม่พูดข้าจะรู้ได้ไง”

“มีแต่คนบอกว่าคุณหนูโตแล้ว ข้าก็คิดเช่นนั้น” เธอกล่าวด้วยท่าทีเคอะเขิน ฝ่ามือที่เคยบอบบางของคุณหนูดูมีแรงขึ้นมากกว่าทุกที แม้แต่ท่าทางและสีหน้าของเขาก็ยังดูเหมือนเด็กชายวัยเติบใหญ่ กับเอมิเลียที่แทบไม่เคยได้เข้าใกล้ผู้ชายเลยตลอดชีวิต มันทำให้หัวใจเธอเต้นผิดจังหวะ

“งั้นหรอ...” ชานยอลไม่ได้ว่าอะไร เขาปล่อยสาวใช้ให้เป็นอิสระก่อนจะทิ้งตัวนอนลงบนเตียงอีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ ที่ผุดขึ้นมาบนใบหน้า

ทันทีที่เสียงปิดประตูดังขึ้น ใครบางคนที่ซ่อนอยู่ใต้เตียงก็กลิ้งออกมาพร้อมกับหอบหนังสือในอ้อมกอด แบคฮยอนปัดฝุ่นออกจากตัว แล้วโยนกองหนังสือลงบนที่นอนก่อนจะรีบวิ่งไปหยิบไม้มาขัดประตูห้องไว้ คนตัวเล็กรอจนกระทั่งเสียงยามเฝ้าระวังเดินผ่านไปถึงได้วิ่งกลับไปนอนบนเตียงข้างๆ คุณหนูคนโปรด

“คืนนี้หนาวคุณหนูว่าไหม” แบคฮยอนซุกตัวลงใต้ผ้าห่มที่มีถุงน้ำร้อนซุกอยู่ภายใน วันนี้ที่ห้องคนรับใช้หนาวอย่างกับอะไรดี ผ้าห่มผืนเล็กผืนน้อยไม่พอให้ความอบอุ่นได้ แถมเตาผิงยังมีแต่กลิ่นขี้เถ้าเต็มไปหมด

“ข้าไม่หนาวเท่าไหร่ เจ้าอยากดื่มชาไหม”

“ของโปรดข้า!” เมื่อพูดถึงชาคาโมมายชั้นดีในคืนอันหนาวเหน็บแบคฮยอนก็รีบดีดตัวขึ้นทันทีด้วยท่าทางกระตือรือร้น เขาหันไปคว้าถ้วยชามาประคองไว้ในมือเพื่อให้ความอบอุ่นแก่มือน้อยๆ ก่อนจะก้มลงสูดกลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์

สีของมันนวลใสและหอมจนแทบจะอดใจรอไม่ไหว แบคฮยอนก้มลงซดชารสจืดจางที่ไม่ฝาดเหมือนกับชาราคาถูกที่เรือนคนใช้ เขาดื่มมันจนเกือบหมดแล้วนำไปวางคืนบนจานที่เดิมก่อนจะเอนหลังลงนอนบนเตียงนุ่มๆ อีกครั้ง

คนตัวเล็กหันไปส่งยิ้มให้กับคุณหนูคนสนิทอย่างอารมณ์ดี หนังสือปกสีน้ำเงินถูกยกขึ้นเปิดไปยังหน้าที่ถูกอ่านค้างไว้ ภาพวาดอีโรติกภายในทำแบคฮยอนตื่นเต้นมากกว่าทุกที

“ทำไมเจ้าถึงได้ชอบอ่านหนังสือพรรณนี้นัก” คนตัวสูงว่าพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ มือหนาวางลงบนกลุ่มเส้นผมสีดำขลับด้วยความเอ็นดู ตั้งแต่รู้จักแบคฮยอนมาชานยอลแทบไม่เคยเห็นเพื่อนคนนี้ของเขาอ่านหนังสืออย่างอื่นนอกจากเรื่องพวกนี้เลย

“ก็ข้าหามาได้แค่นี้” เด็กรับใช้จอมแก่นตอบโต้อย่างอวดดี แบคฮยอนชอบอ่านหนังสือ เขาขอให้คุณหนูคนก่อนช่วยสอนอ่านหนังสือทว่าหนังสือที่มีให้อ่านมันก็ไม่ได้มีมากนัก แบคฮยอนค้นเจอมันในห้องทำงานของพ่อเขา เก่าบ้างใหม่บ้างแต่ก็พอทำให้วันคืนที่แสนน่าเบื่อผ่านไปได้

“ทำไมเจ้าไม่ขอยืมข้า”

“ถ้าคุณท่านรู้ข้าถูกเฆี่ยนตาย”

การอ่านหนังสือหาความรู้เป็นเรื่องต้องห้ามของข้าทาสและคนรับใช้ อันที่จริงแบคฮยอนเองก็ถูกห้ามเรียนหนังสือ เขาไม่ได้มีโอกาสที่ดีเหมือนคุณหนู มีห้องสมุดสูงใหญ่ท่วมฟ้ามีแต่หนังสือดีๆ ที่อ่านสนุกไม่รู้จบ แบคฮยอนชอบนิทานเรื่อง eleven swans เขาเคยเปิดเจอมันในห้องสมุด แต่ก็ไม่เคยได้อ่านอีกเลย

“ข้ามีเล่มนึง” คุณหนูคนงามล้วงมือเข้าไปใต้หมอนแล้วหยิบเอาหนังสือนิทานพร้อมภาพประกอบออกมา พอเจ้าเด็กรับใช้เห็นเข้าก็ทำสีหน้าตื่นเต้นดีใจใหญ่จนชานยอลอดรู้สึกมีความสุขไปด้วยไม่ได้ เขารู้อยู่แล้วว่าแบคฮยอนจะต้องชอบ

“โอ้โห! ข้าชอบเรื่องนี้! คุณหนูอ่านให้ข้าฟังที” คนตัวเล็กตื่นเต้นอย่างออกหน้าออกตา แบคฮยอนเบียดกายเข้าไปใกล้คนข้างๆ มากขึ้น ดวงตาเรียวรีจับจ้องไปยังหนังสือนิทานที่กำลังถูกเปิดออกด้วยความตื่นเต้น นอกจากจะเป็นนิทานแล้วมันก็ยังมีภาพวาดประกอบอีกด้วย

“ทำไมเจ้าไม่อ่านเอง”

“ก็ข้าชอบฟังเสียงคุณหนูอ่านนี่นา ข้าฟังแล้วหลับปุ๋ย”

ชานยอลไม่ได้ว่าอะไร เขาเพียงแค่ระบายยิ้มออกมาก่อนที่ริมฝีปากอิ่มจะขยับอ่านตัวหนังสือบนหน้ากระดาษเก่าๆ แสงเทียนจากโป๊ะอาบไล้ผิวกายและหน้ากระดาษเป็นสีเหลืองอ่อน ภายในค่ำคืนที่อากาศหนาวเหน็บ ความสุขกำลังทะลักล้นออกมานอกหัวใจคุณหนูผู้เหี่ยวเฉา

“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...”

จังหวะการเล่านิทานและน้ำเสียงที่สม่ำเสมอของคนข้างตัวทำเจ้าหนูแบคฮยอนเริ่มง่วงซึม ดวงตาเรียวรีหรี่ปรือใกล้หลับเต็มที เสียงนุ่มทุ้มที่ดังอยู่ข้างหูกับฝ่ามือของคุณหนูที่ลูบอยู่บนศีรษะกล่อมแบคฮยอนจนลืมตัวว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของเขา

แต่กว่าจะรู้ตัวก็ลุกไม่ไหวซะแล้ว ชาคาโมมายที่มีฤทธิ์เป็นยานอนหลับอ่อนๆ ทำแบคฮยอนหมดแรงหลับปุ๋ยไปคาอ้อมกอดของคุณหนูคนงาม

“แต่หงส์ตัวสุดท้ายก็...” ยังไม่ทันที่นิทานหน้าสุดท้ายจะได้อ่านจบ เสียงครางหงุงหงิงของเจ้าจอมแก่นก็เรียกสายตาของชายหนุ่มให้ละออกจากหน้าหนังสือ ดวงตากลมโตหลุบลงมองแพขนตาและพวงแก้มที่ต้องล้อแสงเทียน ปลายนิ้วเรียวเกลี่ยปอยเส้นผมสีเข้มขึ้นไปทัดกับใบหู

ริมฝีปากบางขยับขมุบขมิบอย่างน่ารัก ใบหน้าเรียวขยับเคลื่อนเข้าใกล้ลงเรื่อยๆ ลมหายใจอุ่นเป่ารินรดปลายจมูก

ปังๆๆๆ!!!

เสียงทุบประตูไม้ทำชานยอลถึงกับผงะรีบชักใบหน้าออก แม้แต่แบคฮยอนเองก็ต้องลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยท่าทีตกใจ พอเสียงทุบประตูดังขึ้นอีกครั้ง คนตัวเล็กถึงได้รีบคว้าหนังสือแล้วคลานไปซ่อนที่ใต้เตียงทันที

“ชานยอล! เปิดประตูเดี๋ยวนี้!”

“ข้ากำลังไป!”

เสียงเข้มของผู้เป็นแม่ดังขึ้นพร้อมกับเสียงทุบประตูถี่ๆ ชานยอลรีบลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูด้วยความประหลาดใจ และทันทีที่ไม้ขัดหลุดออก ประตูบานใหญ่ก็ถูกผลักเข้ามาอย่างแรง นายหญิงใหญ่ของบ้านเดินเข้ามาพร้อมกับสาวใช้และยามหนุ่มอีกสองนาย ใบหน้าของเธอโกรธจัด ริมฝีปากบึ้งตึง

“ท่านแม่มีเรื่องอะไร” ชานยอลเอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล แต่ก็ไม่มีคำตอบใดจากหญิงตรงหน้า ยามหนุ่มสองคนเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าและม่านออกอย่างแรง หัวใจคุณหนูเต้นตึกตักด้วยความระทึกจนกระทั่งชายคนหนึ่งตรงมาเปิดชายผ้าปูสีขาวออก

“ปล่อยข้า!” เสียงแบคฮยอนร้องลั่น เมื่อเท้าเล็กๆ ถูกจับกระชากออกมาจากเตียง คนตัวเล็กพยายามจะซ่อนหนังสือไว้แต่มันก็ถูกดึงติดออกมาด้วย ทั้งแขนและขาบิดส่ายไปมาแต่ถึงแม้ว่าจะพยายามดิ้นรนสุดขีดแค่ไหนก็ไม่อาจสู้แรงชายฉกรรจ์ได้

“ปล่อยแบคฮยอน!” คุณหนูชานยอลหันไปตวาดใส่คนรับใช้เสียงแข็งแต่ชายหนุ่มทั้งสองก็ยังนิ่งเฉย มีเพียงแค่แบคฮยอนที่ยังเอาแต่พยายามบิดตัวไปมาเพื่อดิ้นรนให้หลุดจากการเกาะกุม

“เจ้าคิดว่าแม่ไม่รู้หรอ” หญิงวัยกลางคนกล่าวเสียงเหี้ยม นัยน์ตาของเธอจับจ้องไปยังใบหน้าของลูกชายคนเล็กก่อนจะหลุบลงมองหนังสือกามโลกที่ตกอยู่บนพื้น ไม่มีความลับใดที่เกิดขึ้นในคฤหาสน์แล้วหล่อนไม่รู้

“แบคฮยอนแค่มานอนเป็นเพื่อนข้า” เด็กหนุ่มเอ่ยออกไปด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจแม้น้ำเสียงจะฟังดูนุ่มนวลแค่ไหน ชานยอลพยายามออกข้อแก้ตัวแทนเด็กรับใช้คนสนิทที่กำลังตกที่นั่งลำบาก เขารีบเอาตัวบังแบคฮยอนเอาไว้

“งั้นหรอ เค้าบอกให้เจ้าขัดขืนคำสั่งแม่ด้วยหรือเปล่า”

“แบคฮยอนไม่ได้ทำอะไรผิด ข้าชวนเค้ามาเอง!”

“หึ... ข้าไม่ยักรู้ว่าเจ้าคิดอะไรเป็นได้ด้วยตัวเอง ตั้งแต่วันแรกที่ข้าเห็นมันข้าก็รู้ว่ามันจะเป็นตัวปัญหา เอาตัวไป!”

“ไม่!! ปล่อยข้า! คุณหนูช่วยด้วย!” พอได้ยินคำว่าเอาตัวไปแบคฮยอนก็ทั้งดิ้นทั้งถีบ ร้องเสียงเอะอะโวยวายไปทั่ว แต่เมื่อชานยอลจะเข้ามาช่วยเขาก็ถูกชายอีกคนตรงเข้าล็อคตัวเอาไว้แน่น

“ข้าสั่งให้ปล่อยไง! ถ้าแม่จะลงโทษแม่ก็ลงโทษข้าแทนแบคฮยอน” คุณหนูคนงามพยายามฝืนตัวอย่างสุดความสามารถทว่าก็ไม่อาจสู้แรงคนม้าร่างใหญ่ได้ ยิ่งดิ้นแขนทั้งสองข้างก็ยิ่งถูกล็อคแน่นขึ้น

“หึ เจ้าถูกลงโทษแน่ แต่ไม่ใช่ด้วยวิธีนี้... เอามันไปเฆี่ยน...”

“ไม่! คุณหญิงอย่าตีข้า! คุณหนูช่วยด้วย!! คุณหนูช่วยข้าด้วย! อย่าให้เค้าตีข้า!” แบคฮยอนทั้งร้องทั้งดีดดิ้นไปตลอดทางจนเสียงดังไปทั่วทางเดินส่วนชานยอลเองก็ได้แต่ยืนบิดตัวไปมาถึงแม้ว่าแขนของเขาจะแดงช้ำไปหมด ดวงตากลมโตจ้องลึกลงไปในสายตาของผู้เป็นแม่และพบเห็นเพียงแค่ความเย็นชาที่เคลือบแฝงไปด้วยความโหดร้าย

“ท่านแม่ได้โปรดลงโทษข้าแทนแบคฮยอนเถอะ”

“ข้าไม่เฆี่ยนให้ผิวเจ้าลายหรอก แต่ไม่ต้องห่วง ไอ้ลูกขี้ครอกนั่น ข้าจะจัดการให้มันเข็ดหลาบเอง...” ว่าแล้วนายท่านใหญ่และสาวใช้ก็เดินถือตะเกียงออกไปจากห้อง ปล่อยให้คุณหนูชานยอลได้แต่พร่ำคำอ้อนวอนขอให้ผู้เป็นแม่ช่วยเห็นใจลงโทษตัวเองแทนเด็กรับใช้

เสียงร้องของแบคฮยอนยังดังก้องไปตลอดทางเดิน ร่างผอมๆ ถูกเหวี่ยงลงบนเตียงอย่างแรง คนม้าหนุ่มใช้สายตานิ่งเรียบจ้องมองไปยังชายหนุ่มในร่างหญิงสาวตรงหน้าก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

เสียงลงไม้ขัดดังขึ้นจากด้านนอก ชานยอลวิ่งไปเขย่าประตูแต่ก็พบว่ามันถูกล็อคจากด้านนอกเรียบร้อยแล้ว ไม่ว่าจะพยายามทุบ เอ่ยคำอ้อนวอนหรือข่มขู่เท่าไหร่ ก็ไม่มีเสียงใครตอบกลับมาเลย

ชายหนุ่มทรุดร่างลงนั่งหน้าประตูด้วยความคับแค้นใจ หยดน้ำตาหลั่งหยดลงบนชุดนอนสีขาว มันเป็นเพราะชานยอลเองที่ไม่เข้มแข็งและแข็งแรงมากพอที่จะช่วยแบคฮยอนเอาไว้ได้ เพราะชานยอลเองที่อ่อนแอ เขามันไม่ต่างจากผู้หญิงพวกนั้น และไม่เคยเป็นชายในฝันของแบคฮยอนได้เลย ไม่เคยทำให้แบคฮยอนชื่นชมได้เลย...

“อึก... ฮึก...”

. 

.

.

แกร๊ก...

เสียงบานประตูไม้ถูกเปิดออก ชานยอลที่เอาแต่ยืนมองหน้าต่างมาทั้งวันรีบหันไปมองสาวใช้คนสนิทด้วยความดีใจ แต่แล้วก็ต้องผิดหวังเมื่อเห็นว่ามีใครเดินมากับเอมิเลียด้วย สาวใช้คนเดิมเดินนำเอาถาดข้าวไปวางไว้บนโต๊ะข้างเตียงโดยมีชายหนุ่มคอยเดินคุมอยู่ด้านหลังเพื่อดูแลทุกกิจกรรมที่จะเกิดขึ้นภายในห้องนี้

“แบคฮยอนล่ะ” ชานยอลเอ่ยถาม แต่หญิงสาวก็ไม่สามารถกล่าวตอบอะไรได้ เธอทำได้เพียงแค่ส่งสายตาแห่งความเห็นใจมาให้ก่อนที่จะเดินกลับออกไปพร้อมกับชายหนุ่ม

คนตัวสูงได้แต่ถอนลมหายใจออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ชานยอลเดินกลับไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียงอีกครั้ง ดวงตากลมโตหลุบลงมองถาดข้าวและยาด้วยความรู้สึกแสนทรมานใจ

พอหันไปมองกระจกที่อยู่ตรงปลายเตียงก็เห็นเพียงแค่ร่างกายที่หน้าสมเพศของตัวเอง ชานยอลลุกขึ้นเดินไปยืนอยู่หน้าบานกระจก ดวงตากลมโตกวาดมองร่างกายที่เริ่มผอมแห้งของตัวเอง มือเรียวยกขึ้นแกะปมเชือกสีขาวออกช้าๆ ทันทีที่ผ้าเนื้อบางหลุดออกจากไหล่ ร่างกายสมกับเป็นชายก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า

ชายหนุ่มที่ถูกห่อหุ้มเอาไว้ด้วยเปลือกของหญิงสาว ไม่ว่าจะด้วยเสื้อผ้า ความคิด หรือแม้แต่ถูกหลอกให้เชื่อว่าตัวเองเป็นหญิงสาว ชานยอลไม่รู้ว่าเสื้อผ้าเหล่านี้กักขังตัวตนเขาหรือเขากันแน่ที่กักขังตัวเอง... เพราะชานยอลเอาแต่อ่อนแอ เอาแต่ทำตัวเป็นผู้หญิง ถึงได้ไม่เคยเป็นชายหนุ่มอย่างแท้จริงสักที

คนตัวสูงเดินเปลือยร่างกลับไปยังเตียงนอนอีกครั้ง ดวงตากลมโตจ้องมองถาดอาหารก่อนที่จะเจอเข้ากับกระดาษแผ่นเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ในถ้วยยา เขารีบหยิบมันออกมาแล้วเปิดอ่านทันที

‘แบคฮยอนออกไปจากคฤหาสน์แล้ว’

ราวกับหัวใจได้พังสลายลงอีกครั้งเมื่อได้รู้ว่าดวงใจของตนเองได้หลุดลอยออกไปนอกคฤหาสน์แล้ว การถูกเฆี่ยนตีอาจทำร้ายแบคฮยอนได้ไม่พอเท่าที่แม่ต้องการ

พอก้มลงมองตัวเองก็เห็นเพียงแค่ร่างกายผอมบางและผิวขาวเนียน ไม่มีแม้แต่กล้ามเนื้อเพราะแทบไม่เคยได้ใช้แรงงาน การถูกเลี้ยงแบบผู้หญิงมาทั้งชีวิตขังชานยอลเอาไว้ในกรอบความคิดเดิมๆ ปลายนิ้วยกมือขึ้นลูบปลายคางที่เริ่มสากอีกแล้ว เดี๋ยวไม่นานคนใช้ก็คงจะมาบริการให้เหมือนทุกที

จะต้องไปตามหาแบคฮยอน... เป็นชานยอลในแบบที่แบคฮยอนคาดหวัง และใช้ชีวิตอย่างอิสระสักที

กล่องเหล็กที่บรรจุยาหลายสิบเม็ดถูกนำออกมาจากใต้หมอน ชานยอลหยิบมันมาตบเข้าปากแล้วดื่มน้ำตาม เขาเทยาในถ้วยทิ้งลงลิ้นชักเหมือนทุกที มือเรียวยกขึ้นลูบผมที่ถูกตัดจนเกือบสั้นกุด สำหรับหญิงสาวการถูกก้อนผมสั้นเป็นเรื่องน่าอับอาย พวกเขาตัดผมผู้หญิงเหล่านั้นเพราะไม่อยากให้เธอออกนอกบ้าน แต่สำหรับชานยอลแล้วเขาไม่รู้สึกแบบนั้น

คนตัวสูงเอนตัวล้มลงนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อยใจ ถ้าเมื่อใดสักวันได้เจอแบคฮยอนอีก ถึงวันนั้นชานยอลคงเป็นชายชาตรีที่สมบูรณ์แบบดังหวัง...

.

.

.

จากวันเดือนเคลื่อนเข้าสู่แรมปี คฤหาสน์ท่านผู้พิพากษาได้ถูกรับเลือกให้เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงต้อนรับการเลื่อนตำแหน่งอีกครั้ง

คุณหนูของบ้านถูกจับแต่งองค์ทรงเครื่องตั้งแต่ตีห้า วิกผมสีดำถูกสวมลงบนศีรษะพร้อมกับสร้อยเพชรจุกจิกก่อนที่หมวกใบเล็กจะถูกติดลงบนวิกอีกครั้ง ชานยอลนั่งนิ่งมองตัวเองในกระจก ใบหน้าของเขาเรียบเฉยเหมือนอย่างทุกที

“วันนี้ข้าต้องรีบลงไปหรือเปล่า” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้น ชานยอลมองดูชุดทรงพุ่มที่ห่อหุ้มร่างกายเขาอย่างกับเป็นกล่องของขวัญ เพื่อปิดบังสัดส่วนที่เก้งก้างและมัดกล้ามเล็กๆ บนแขน น้ำเสียงที่ฟังลื่นหูเริ่มแตกพร่าเมื่อยาไม่สามารถกดฮอร์โมนเพศตามธรรมชาติได้อีกต่อไป ไม่นับรวมยากระตุ้นที่ถูกกินเข้าไปทุกวัน

ชานยอลเริ่มเข้าใกล้ความเป็นผู้ชายมากขึ้นทุกทีจนแม่แทบจะไม่มองหน้าเขา แถมสาวใช้ก็เอาแต่หลบตา มีเพียงแค่เอมิเลียที่ยังปฏิบัติกับชานยอลเหมือนกับเป็นคุณหนูคนเดิม

“คุณหนูลงไปหลังงานเริ่มก็ได้ค่ะ”

“งั้นเจ้ากับข้าก็มีเวลา” มือหนาคว้าเกี่ยวเอวสาวใช้ร่างน้อยให้เข้ามาใกล้ เอมิเลียหน้าแดงเห่อ เธอก้มหน้างุดหัวใจเต้นตึกตักเมื่อฝ่ามือของผู้ชายที่ไม่เคยได้สัมผัสลูบไล้ไปทั่วเอวขอด ชานยอลก้มลงกระซิบคำพูดลงที่ข้างใบหูหญิงสาวในขณะที่มือเขาลูบลากไปทั่วเรือนร่างของเธอ “ป่านนี้คนใช้คงเตรียมงานกันอยู่”

“คุณหนู...”

behide curtain

“เจ้ารีบแต่งตัวซะ ข้าจะลงไปก่อน” กระซิบคำพูดลงที่ข้างใบหูก่อนจะปล่อยให้หญิงสาวล้มพับลงกับพื้น

ชานยอลมองดูตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจก ชุดกระโปรงผู้หญิงฟูฟ่องและหมวกน่ารักแทบจะไม่สามารถปกปิดความเป็นชายหนุ่มของเขาได้อีกต่อไป เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ ทุกวันจนแทบจะลืมไปแล้วว่าตัวเองเคยใส่เสื้อผ้าเบอร์ 17 และรองเท้าเบอร์ 8

ยังไม่ลืม...

ชานยอลไม่เคยลืมคนที่เปลี่ยนชีวิตเขาไปตลอดกาล ไม่เคยลืมความรู้สึกแรกที่เกิดขึ้นในหัวใจก่อนจะรู้จักคำว่าเพศหรือคำว่ารักซะอีก ไม่ว่ายังไงก็ไม่เคยลืมแบคฮยอนและยังรอวันที่จะได้พบเจออย่างมีหวังเสมอ

ตอนนี้จะอยู่ที่ไหนกัน ยังซุกซนเหมือนเดิมหรือเปล่า คิดถึงกันบ้างไหมหรือว่าลืมไปแล้ว แบคฮยอนคนนั้นยังเหมือนเดิมอยู่ไหม ยังรอชานยอลเหมือนอย่างตัวเขาที่เอาแต่เฝ้ารออย่างนี้หรือเปล่า…

#myfablecb

ตัวเต้มค้นหาได้ในแท็กเลยค่ะ