My Fable -Chanbaek-

ลำดับตอนที่ #23 : Brother in law 2

บริเวณหน้ากระจกตู้เสื้อผ้าภายในห้องนอน เด็กชายวัย 17 ปีกำลังยืนชะเง้อคอดูรอยจ้ำเลือดบนคอด้วยสีหน้าเป็นกังวล คนตัวเล็กบีบรองพื้นที่แอบหยิบมาจากห้องพี่สาวป้ายปกปิดลงไปบนคอพยายามเกลี่ยมันให้ดูเนียนที่สุด ทว่ารอยจ้ำเลือดก็ยังขึ้นสีจางๆ ให้เห็นอยู่ดี

เห็นท่าว่าใช้อะไรก็คงปิดไม่มิด ตรงหน้าเขามีแผ่นแปะแก้ปวดคออยู่ถ้าติดยาวไปถึงบ่าก็น่าจะพอแก้ตัวได้

แบคฮยอนถอนลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะลุกไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียง สายตาจ้องเหม่อไปยังความว่างเปล่าเบื้องหน้า ในหัวมีแต่เรื่องเมื่อคืนวุ่นวายเต็มไปหมด ทุกสัมผัส น้ำเสียง สีหน้า ราวกับภาพเหตุการณ์ยังวนเวียนอยู่ในหัว ความรู้สึกยามถูกสัมผัสและโอบกอดฝังแน่นอยู่ในใจเยิ่งกว่ารอยจูบประทับบนกาย

หลังจากนี้จะทำยังไงกับความรู้สึกตัวเองดี...

ตอนที่มัวแต่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยเสียงรถยนต์หน้าบ้าน ก็บอกให้คนตัวเล็กรู้ว่าใครบางคนกลับมาถึงแล้ว พอหันมองนาฬิกาก็เห็นว่าตอนนี้หกโมงกว่า ฟันคมกัดลงบนริมฝีปากด้วยความประหม่าเมื่อคิดว่าต้องเผชิญหน้ากับแฟนพี่สาว สุดท้ายก็ไม่มีทางเลือกต้องลุกออกไปเปิดประตูอยู่ดี

เวลาสี่ทุ่มกว่าๆ เสียงเปิดหน้าหนังสือยังดังอย่างต่อเนื่อง นักเรียนมัธยมที่แสนเคร่งเครียดถอดแว่นตาออก ฟุบหน้าลงกับโต๊ะด้วยความเหนื่อยหน่าย คนตัวเล็กสายหลุบตามองจอมือถือก่อนจะลุกจากเก้าอี้เดินไปเปิดประตูห้องเพื่อออกไปหาอะไรกินแก้เครียด

เสียงทีวีเบาๆ และแสงไฟที่ส่องรอดมาเข้ามาจากราวบันไดบอกแบคฮยอนว่ามีคนยังไม่นอน ขาเรียวก้าวเดินลงไปยังชั้นล่างแล้วก็พบกับว่าที่พี่เขยที่นึกว่าหลับไปแล้วกำลังนั่งดูฟุตบอลอยู่ ตรงหน้าเขามีกระป๋องเบียร์วางอยู่จำนวนหนึ่ง

เด็กหนุ่มเพียงแค่เหลือบตามองครู่เดียวก็เดินผ่านไปเข้าครัวเมื่อคนตัวโตไม่ได้คิดจะหันมาสนใจ มือเรียวสับสวิตช์ไฟห้องครัวขึ้น แบคฮยอนเดินไปเปิดตู้เย็นขุดคุ้ยดูว่ามีอะไรกินบ้าง แต่แล้วก็ต้องถอนหายใจเมื่อเจอแต่ของสด

หยิบอันนั้นยกอันนี้คุ้ยไปไม่นานก็เจอเข้ากับถุงสลัดเหลือๆ จากเมื่อวาน คนตัวเล็กหยิบถุงผักออกมาจัดการเทใส่ชามใบใหญ่ เปิดตู้เอาน้ำสลัดครีมก้นขวดออกมาราดก่อนจะหันไปหยิบส้อมมาคลุก

ขณะที่กำลังมัวแต่สนใจอาหาร ไม่ทันตั้งตัวแรงกอดรัดจากด้านหลังก็ทำคนตัวเล็กต้องสะดุ้ง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นใคร ลมหายใจร้อนที่เป่ารดแก้มมีกลิ่นแอลกอฮอร์จางๆ ผสมเคล้ากับกลิ่นน้ำหอมประจำตัวลอยคลุ้ง หัวใจดวงเล็กเต้นตึกตักเมื่อคนตัวสูงเบียดกายเข้าหาจนสัมผัสได้ถึงรอยกล้ามเนื้อ ก่อนที่ริมฝีปากอิ่มจะเคลื่อนลงจุ๊บเบาๆ บนหัวไหล่

“กินอีกแล้ว”

“ตกใจหมดเลย”

นายตำรวจหนุ่มส่งเสียงหัวเราะเบาๆ ในลำคอก่อนจะละกายออกไปเปิดตู้เพื่อหยิบของที่ตนต้องการ หมือนแค่ผ่านมาหยอกให้ใจเต้นแล้วก็ไป ปล่อยให้เด็กหนุ่มตัวเล็กได้แต่ยืนแข็งทื่อด้วยความสับสน

ใบหน้ามนหันมองเจ้าของแผ่นหลังหนาที่เดินหายออกไปในความมืด เแบคฮยอนนำขวดน้ำสลัดไปเก็บเข้าตู้แล้วดับไฟห้องครัวเรียบร้อย ก่อนจะหยิบชามสลัดเดินออกไปยังห้องโถงที่มีเพียงแค่แสงจากจอทีวีให้ความสว่าง

“ทำไมไม่เปิดไฟล่ะ” เอ่ยคำถามไปเป็นใบเบิกทางเพื่อจะบอกอีกฝ่ายว่าต้องการนั่งด้วย ทว่าคนอายุมากกว่าก็ไม่ได้ตอบอะไร นอกจากเหลือบสายตามามองพร้อมตบโซฟาที่นั่งข้างๆ

เมื่อเจ้าตัวเล็กเห็นอย่างนั้นก็ยกชามสลัดไปนั่งลงข้างพี่ชายตัวสูง ยังไม่ทันที่ก้นจะติดโซฟาดี ท่อนแขนยาวของคนข้างตัวก็ยกขึ้นวางพาดบนบ่า ดูผิวเผินก็ไม่ต่างอะไรกับคู่พี่น้องทั่วไป

“ยังอ่านหนังสืออยู่อีกหรอ”

“อื้อ”

“ขยันจัง” ชานยอลระบายยิ้มจางๆ บนใบหน้าพลางยกมือขึ้นยีกลุ่มผมนุ่มด้วยความเอ็นดู ก่อนจะดันศีรษะอีกฝ่ายให้พิงซบลงบนไหล่

ความอบอุ่นจากฝ่ามือหนา พร้อมกลิ่นแอลกอฮอร์อ่อนๆ ที่ผสมคละคลุ้งกับน้ำหอมอ่อนๆ ลอยนวลสร้างบรรยากาศแปลกใหม่ที่ชวนให้หลงใหล แบคฮยอนนึกอยากจะฝังหน้าลงกับปกเสื้อคนด้านข้างถ้าไม่ติดชามสลักที่วางอยู่บนตัก

เสียงพากย์ฟุตบอลจากในทีวียังคงดังไปเรื่อยๆ เคล้ากับเสียงฝนตกด้านนอก เพียงแค่ได้อิงซบกับเจ้าของน้ำเสียงนุ่มทุ้มหัวใจที่แสนเหนื่อยล้าของแบคฮยอนก็ได้รับการเยียวยา ได้แต่แอบอมยิ้มอยู่ในใจคนเดียวอย่างเป็นสุข

อยากอยู่ตรงนี้ไปนานๆ จัง...

เกมแข่งเตะลูกหนังผ่านไปแมทช์แล้วแมทช์เล่าจนเข้าสู่ช่วงสุดท้าย ตัวเลขมุมขวาบนของจอทีวีบอกเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว อากาศหนาวเย็นด้านนอกทำคนตัวเล็กเริ่มตาปรือ ร่างน้อยใต้ผืนผ้าห่มเบียดกายเข้าหาความอบอุ่นจากร่างกายที่แข็งแรงกว่าตามสัญชาตญาณ

“ง่วงแล้วหรอเรา” ชายหนุ่มหลุบสายตาลงมองเด็กชายที่นอนพิงอยู่บนอก มือหนาไล้เบาๆ บนท่อนขาเรียวที่ถูกเกี่ยวขึ้นมาวางเกยบนหน้าตัก อีกนิดเดียวแบคฮยอนก็จะไปนั่งทับอยู่บนร่างพี่เขยแล้ว

“อื้อ นิดนึง..” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่น้ำเสียงกลับงึมงำจนฟังแทบไม่ได้ความ ดวงตาเรียวรีหรี่ปรือ แม้จะง่วงขนาดไหนแต่แบคฮยอนก็ยังดื้อรั้นไม่ยอมไปนอน

“ง่วงก็หลับ”

“อื้อ...”

สองร่างนั่งเบียดชิดกันบนโซฟาจนแทบจะเป็นหนึ่งเดียว เด็กหนุ่มร่างเล็กหวังเพียงอบอุ่นจากความชิดใกล้ นัดวงตาเรียวรีช้อนขึ้นมองพี่ชายตัวสูงข้างๆ ก่อนที่ริมฝีปากบางจะขยับเอ่ยคำพูดออกไป

“พี่ชานยอล...”

“หื้อ?” คนถูกเรียกชื่อก้มลงมองเจ้าของเสียงงึมงำ แล้วก็ต้องพบกับนัยน์ตาใสแจ๋วที่ช้อนมองมากับน้ำเสียงที่ฟังแล้วอดรู้สึกพิลึกไม่ได้

“เรื่องเมื่อวานไม่เป็นไรหรอ” ตัดสินใจเอ่ยถามออกไป คิ้วเรียวขมวดนิ่วน้อยๆ อย่างเป็นกังวล ทว่าใบหน้าของคนตัวสูงกลับดูผ่อนคลายกว่าที่จินตนาการ

“ไม่เป็นไรหรอก” ชายหนุ่มตอบกลับไปพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ กับความขี้กังวลของเจ้าตัวเล็ก ชานยอลก้มลงประทับจูบลงบนหน้าผากมนและเปลือกตา มาจนถึงปลายจมูกก่อนจะละใบหน้าออกสบสายตาจ้องอีกฝ่าย ส่งความเจ้าเล่ห์ผ่านเววตานิ่งสนิท “ลองทำดูอีกทีก็ได้นะ...”

ริมฝีปากอิ่มประทับลงบนเรียวปากบางเป็นการย้ำความมั่นใจให้กับคนขี้กังวล ฝ่ามือบสงยกขึ้นดันหน้าอก สายตาที่จ้องมองมาเมื่อครู่ทำหัวใจดวงเล็กสั่นไหวได้ไม่ยาก

“อื้อ...”

แบคฮยอนส่งเสียงครางในลำคอเมื่อพี่เขยตัวร้ายบดริมฝีปากลงมาจูบคลึงอีกครั้งจนรู้สึกได้ถึงกลิ่นแอลกอฮอร์ที่ส่งผ่านทางลมหายใจ แม้จะไม่ได้ตั้งใจให้สถานการณ์นี้เกิดขึ้นอีกแต่ก็ถูกชักนำไปจนได้

มันจะมีสักครั้งไหมที่ใครสักคนหนึ่งจะมีสติพร้อมตอนที่สัมผัสกัน มันเป็นเพราะอาการป่วยหรือความมึนเมาที่ก่อให้เกิดเรื่องแบบนี้ หรือแท้จริงแล้วสิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงข้ออ้างที่เปิดให้ความต้องการภายในจิตใจได้ออกมาโลดเล่น...

ร่างเล็กๆ ถูกผลักลงนอนกับโซฟา นัยน์ตาสีดำสนิทจดจ้องน้องชายตัวเล็กอย่างไม่มีความลังเลในแววตาจนอีกฝ่ายต้องหลบหน้าซะเอง ชานยอลเท้าแขนคร่อมร่างข้างใต้ มือหนายกขึ้นเกลี่ยปอยผมปรกหน้าผากเบาๆ สายตาไล่มองตั้งแต่ดวงตามาจนถึงริทฝีปากจิ้มลิ้ม

“เรื่องนี้เรารู้กันแค่สองคนก็พอ”

กล่าวออกไปพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ ตรงมุมปากก่อนที่นายตำรวจหนุ่มที่ควบสถานะพี่เขยทาบกายลงป้อนสัมผัสร้อนระอุลงบนกลีบปากบางอีกครั้ง เป็นการตอกย้ำถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นว่าไม่ใช่เพียงเหตุชั่วคราว

ฝ่ามือร้อนระอุสอดเข้าใต้เสื้อนอนตัวบาง สัมผัสเรือนร่างและผิวเนื้อเนียนของเด็กหนุ่มอย่างเพลิดเพลิน ไม่ต้องมีคำอธิบายใดๆ การกระทำแค่นี้ก็เพียงพอที่จะตอบคำถามมากมายในใจเด็กหนุ่ม

แบคฮยอนปล่อยกายปล่อยใจให้ไหลไปกับสัมผัสวาบหวานและหัวใจที่ถูกเติมเต็มด้วยความอบอุ่น อย่างที่ไม่ได้นึกหน้าหลังใดๆ แค่หัวใจได้รับความสุขนี้ก็เพียงพอ

.

.

.

‘เรื่องนี้เรารู้กันแค่สองคนก็พอ...’

น้ำเสียงนุ่มทุ้มยังดังวนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุด และเมื่อนึกถึงทีไรหัวใจก็เต้นรัวทุกที เด็กหนุ่มร่างเล็กนอนเหม่ออยู่บน มือบางถือโทรศัพท์ที่โชว์ข้อความล่าสุดจากแฟนของพี่สาว หัวใจดวงเล็กเต็มไปด้วยความสับสนระคนสุขสม

ยิ่งได้สัมผัสยิ่งดำดิ่ง หลงเข้าไปในวังวนความรู้สึกของตัวเอง ไม่ว่าทำยังไงก็ไม่อาจลบใบหน้าและสายตาของอีกฝ่ายยามจ้องมองมาได้ แบคฮยอนตกลงในบ่วงรักอันเหมือนกับดักใยแมงมุมที่ยิ่งดิ้นยิ่งพันตัว จากที่เคยเสพติดเพียงความอบอุ่นจากรอยยิ้มและฝ่ามือ พอได้สิ่งที่มากกว่าอย่างอ้มกอดก็กลับกลายเป็นยิ่งทุรนทุรายอยากได้เพิ่มมากขึน แต่ก็พยายามบอกตัวเองว่าจะไม่เรียกร้องมากกว่านี้เด็ดขาด

ได้แต่เก็บความสับสนวุ่นวาย และความรู้สึกไว้ในใจ แอบมีความสุขเงียบๆ อยู่เบื้องหลัง ถ้ารู้ตัวว่าไม่สามารถครอบครองความรักนั้นได้แบคฮยอนก็คงทำได้แค่ประคองตัวเองให้อยู่ในโซที่มีความสุขมากที่สุด

จะรู้ตัวบ้างไหมนะว่าทำให้ใครคิดมากอยู่ตรงนี้ เก็บทุกอย่างมาใส่ใจไปหมดอย่างกับคนไม่เคยมีความรัก...

ในเย็นวันอังคารที่ครอบครัวกลับมาถึงบ้าน หลังจากทริปท่องเที่ยวของบริษัท ช่วงห้าโมงก่อนอาหารค่ำบรรยากาศในบ้านดูครึกครื้นมากกว่าทุกที ว่าที่ลูกเขยของบ้านเองก็แวะเข้ามาหาพ่อแม่แฟนสาวที่บ้านและอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกัน แม้แต่แบคฮยอนที่เอาแต่อุดอู้อยู่ในห้องตั้งแต่กลับมาจากโรงเรียนก็ลงมานั่งเล่นข้างล่าง

“ตรงชายหาดข้างโรงแรมอะสวยมากเลย มีที่ให้ถ่ายรูปด้วยนะ ถามโรงแรมเมาค้ามีบริการรับจัดโต๊ะด้วย”

ระหว่างรอการเตรียมอาหารภายในห้องโถง หัวข้อเรื่องสถานที่งานหมั้นและถ่ายพรีเวดดิ้งก็ถูกยกขึ้นมาในบทสนทนา ลูกชายคนเล็กของบ้านที่ไม่ได้มีหน้าที่ช่วยอะไรก็ได้แต่นั่งเงียบเล่นโทรศัพท์มือถือไปท่ามกลางวงสนทนาของผู้ใหญ่

“อือ ก็ดี ไม่ไกลด้วย” นายตำรวจว่าที่คู่หมั้นมองภาพถ่ายในมือถือแฟนสาวพร้อมออกความเห็นเพียงเล็กน้อย มือที่วางพาดบนบ่าเกี่ยวเส้นผมยาวของหญิงสาวขึ้นเกี่ยวทัดใบหู ท่ามกลางสายตาของใครบางคนที่แอบลอบมองมา

“ขอเบอร์ติดต่อเค้ามาแล้วด้วย ถ้าพี่โอเค ฉันก็โอเค”

“เอาอันนี้ก็ได้”

“แล้วแบคฮยอน เรื่องติวข้อสอบเป็นยังไงบ้าง” ผู้เป็นพ่อหันไปถามลูกชายที่เอาแต่นั่งเงียบอยู่นาน ชานวุคพับหนังสือพิมพ์ลงก่อนจะเอ่ยต่อ “เห็นเอาแต่อ่านหนังสือ แสดงว่าไม่ยากใช่ไหม”

ถึงจะพูดเหมือนสอบถามด้วยความห่วงใย แต่ประโยคหลังกลับแฝงไปด้วยการกดดันทำเอาเด็กหนุ่มที่ขาดความมั่นใจอยู่แล้วยิ่งทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่

“ก็พอทำได้ฮะ” คนตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงัก ตอบอ้มแอ้มไปแบบไม่เต็มคำ เพื่อไม่ให้คนเป็นพ่อคาดหวังมากนัก ถึงแม้ว่าตัวเองจะพยายามจนเลือดตาแทบกระเด็น

“อย่าให้แย่กว่าปีที่แล้วแล้วกัน” ชายวัยกลางคนกล่าวออกไปด้วยสีหน้าสบายๆ ทว่าต็มเปี่ยมไปด้วยความคาดหวังที่ลูกชายคนเล็กต้องแบก บทสนทนาจบลงแค่นั้นเมื่อต่างฝ่ายก็ต่างเงียบ กลายเป็นว่าอยู่ดีๆ วงบทสนทนาก็น่าอึดอัดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“ถ้าสอบได้คะแนนดีๆ อยากได้อะไรเดี๋ยวพี่ซื้อให้”

เสียงทุ้มดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศอึมครึมเหมือนเสียงสวรรค์ แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายตรงหน้าเขาแล้วก็พบกับรอยยิ้มเล็กๆ ที่ทำให้อุ่นใจได้เสมอ นัยน์ตาสีอ่อนลุกวาวเมื่อได้ยินคำว่าซื้อของแต่ก่อนจะที่จะได้พูดอะไรเสียงหญิงสาวก็ดังขึ้นขัดเสียก่อน

“ตามใจน้องฉันเกินไปแล้ว” แพยอนตวัดมือตีแฟนหนุ่มพลางช้อนสายตามองค้อน ด้วยความกลัวว่าน้องชายจะจะถูกตามใจจนเสียนิสัย ทว่าสีหน้าชานยอลก็ยังคงผ่อนคลายไม่ได้สะทกสะท้านอะไร

“ได้จริงหรอ?” คนตัวเล็กตอบอย่างกระตือรือร้นจนผู้เป็นพ่อต้องชำเลืองสายตาปราม

“อะไรก็ได้ เดี๋ยววันสอบพี่ไปรับที่โรงเรียน”

“เนี่ย พี่ชานยอลตามใจใหญ่เดี๋ยวก็เคยตัว” คนเป็นพี่สาวชักสีหน้าตอบแทน แต่คำพูดนั้นหาได้เข้าหูน้องชายคนเล็กไม่ แบคฮยอนจัดการจดข้อมูลเอาไว้ในหัวแล้วว่าจะต้องขอของหนึ่งสิ่งจากพี่เขยหลังผลสอบออก

“เอางี้ดีกว่า เดี๋ยวพ่อพาไปเที่ยวจะได้ไม่ต้องรบกวนชานยอล”

พอได้ยินคำว่าไปเที่ยวเด็กหนุ่มก็ยิ่งดีใจใหญ่ หัวใจของแบคฮยอนฟูฟ่องหลังจากที่ทนลากตัวเองให้อ่านหนังสือด้วยความทรมานมาหลายคืน รอยยิ้มที่ไม่ค่อยได้เห็นจากลูกชายของบ้านปรากฏขึ้น

จากสถานการณ์ที่น่าอึดอัดพลิกเปลี่ยนเป็นสดใสด้วยคำพูดเดียวจากนายตำรวจหนุ่ม คนตัวเล็กเหลือบสายตาขึ้นสบกับพี่ชายตรงหน้า ก่อนที่จะต้องหลุบลงด้วยความเขินอายเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังจ้องมองมา แม้ว่าสีหน้าของเขาจะเรียบเฉยแต่แบคฮยอนก็ยังสัมผัสได้ถึงรอยยิ้มและความเป็นห่วงที่สะท้อนในแววตา

“เออ ชานยอล เดี๋ยวพ่อขอคุยเรื่องงานหน่อย ไว้ทานข้าวเสร็จขึ้นไปหาหน่อยนะ”

“ได้ครับ”

“มากินข้าวกันได้แล้ว”

น้ำเสียงสดใสของผู้เป็นแม่หยุดบทสนทนาต่างๆ เอาไว้ แบคฮยอนรู้สึกเหมือนถูกช่วยชีวิตไว้อีกครั้ง คนตัวเล็กรีบลุกจากโซฟาวิ่งเข้าห้องครัวไปทันที กับข้าวหลายอย่างเรียงรายบนโต๊ะส่งกลิ่นหอมฉุย พอมานึกดูดีๆ ก็เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าไม่ได้กินข้าวกับครอบครัวนานแล้ว

เพราะว่าบางครั้งบทสนทนาในมืออาหารก็ทำให้แบคฮยอนอึดอัดจนอยากจะหลีกเลี่ยง คนตัวเล็กเดินไปนั่งตรงที่นั่งประจำก่อนที่ว่าที่คู่หมั้นของพี่สาวจะตามมานั่งข้างๆ

พี่ชานยอลยังคงแสดงออกด้วยท่าทีปกติเหมือนเดิมอย่างเสมอต้นเสมอปลาย จนบางทีก็อดสับสนเลยไม่ได้ว่าอันไหนคือตัวตนของเขากันแน่...

___________________________________________________________________________________________

ทุกวันที่มีเวลาว่างแบคฮยอนทุ่มเททั้งหมดไปกับการอ่านหนังสือกระทั่งมาถึงวันสอบกลางภาคที่เป็นคะแนนสำคัญ การเพียรพยายามอ่านหนังสือไม่ได้เสียประโยชน์ซะทีเดียว และการติวข้อสอบล่วงหน้าก็ทำให้แบคฮยอนจดจำข้อมูลที่สำคัญไปสอบได้ ถึงจะแค่จำเท่านั้น

ราวกับได้ยกภูเขาออกจากอกเมื่อเรื่องหนักสมองมากมายถูกย้ายออกไปจากหัว ทันทีที่กริ่งข้อสอบวิชาสุดท้ายดังนักเรียนมัธยมปลายที่แสนเหนื่อยล้าก็แทบจะล้มฟุบลงกับพื้น แบคฮยอนต้องหอบร่างไร้วิญญาณออกจากห้องสอบ แต่ถึงจะเหน็ดเหนื่อยอย่างน้อยก็ยังมีเรื่องดีๆ อยู่บ้าง เมื่อมีข้อสอบหลายวิชาที่มั่นใจว่าทำได้

ดวงตาเรียวรีหลุบมองนาฬิกาข้อมือซึ่งบอกเวลาสี่โมงกว่าๆ คนตัวเล็กรีบวิ่งออกไปหน้าโรงเรียนอย่างกับเด็กประถมเพื่อรอพี่ชายที่สัญญาว่าจะมารับ สองมือกำกระชับสายกระเป๋าแน่น เพื่อนในชั้นหลายคนเดินผ่านไปและทักทาย บางกลุ่มก็ชวนกันไปเลี้ยงฉลองหลังสอบเสร็จ ทว่าคนตัวเล็กยังคงมุ่งมั่นที่จอรออยู่ตรงนี้

เวลาผ่านไปหลายต่อหลายนาทีจนเริ่มใจไม่ดี นักศึกษาที่เคยเดินขวั่กไขว่เริ่มบางตา แบคฮยอนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แรงสั่นในกระเป๋าเตือนว่ามีข้อความเข้ามือถือ มือบางล้วงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อออกมาดู ก่อนที่แววตาสุกใสจะต้องสลดลง

‘ขอโทษที วันนี้ไปรับไม่ทัน ไว้วันหลังพาไปเลี้ยงขนมนะ’

ข้อความถูกส่งมาจากหมายเลขคุ้นเคย แม้ว่าจะรู้สึกน้อยใจอยู่นิดๆ แต่ห็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเข้าใจ นิ้วเรียวกดข้อความส่งตอบกลับไปพร้อมกับอีโมจิน่ารัก เพียงไม่นานข้อความก็ถูกอ่าน ทว่าก็ไม่มีสิ่งใดถูกตอบกลับมาเหมือนเคย..

คนตัวเล็กเก็บมือถือลงกระเป๋าแล้วตัดสินใจเดินออกไปรอรถโดยสารประจำทางเพื่อไปสถานีรถไฟเอง แววตาเหงาหงอยก้มลงมองพื้นถนนอย่างพยายามกลั้นความเสียใจเอาไว้ ทั้งที่วันนี้พยายามเต็มที่แล้วแท้ๆ แต่ก็ช่างมันเถอะ...

รองเท้าผ้าใบเขรอะฝุ่นคู่เดิมมอมแมมมากขึ้นกว่าวันก่อน ไม่ต่างจากจิตใจเจ้าของที่ขาดการดูแลพอๆ กัน อยู่ดีๆ หยดน้ำตาก็ร่วงลงมาทั้งที่ไม่ได้เสียใจเลยสักนิด อาจจะเป็นเพราะความเหนื่อยล้าที่สั่งสมมาอย่างยาวนาน บางทีแบคฮยอนน่าจะควรต้องพักสักที

รองเท้าผ้าใบเขระฝุ่นมาหยุดอยู่หน้ารั้วสีขาว แบคฮยอนกลับมาถึงบ้านตอนห้าโมงกว่า แล้วก็ต้องพบว่าประตูบ้านถูกล็อคเอาไว้ พอไขกุญแจเข้าไปก็ต้องพบกับความเงียบ คนตัวเล็กก้มมองนาฬิกาเพื่อให้แน่ใจอีกครั้งว่าตอนนี้ใกล้หกโมงแล้ว ลานจอดหน้าบ้านลงยังว่างดูท่าทางแม่กับพี่สาวคงจะออกไปข้างนอก

เด็กหนุ่มถอนลมหายใจก่อนจะเดินขึ้นบันไดเข้าห้องนอนตัวเองไปทันที กระเป๋าเป้ถูกวางไว้หน้าประตูก่อนที่คนตัวเล็กจะตรงไปกระโดดลงเตียง โทรศัพท์เครื่องบางถูกหยิบขึ้นมากดส่งข้อความถึงพี่สาว

ตรงกล่องสนทนาด้านล่างมีรายชื่อที่เขาเพิ่งแมสเสจหาไปเมื่อชั่วโมงก่อน และก็ยังไม่มีข้อความตอบกลับเหมือนเดิม เจ้าของใบหน้าเหงาหงอยได้แต่ถอนลมหายใจ ความเงียบทำให้เด็กชายผู้แสนเหนื่อยล้ายิ่งว้าเหว่

แบคฮยอนตัดสินใจพิมพ์ข้อความส่งไปพร้อมต่อท้ายด้วยอีโมจิหน้ายิ้ม ทั้งที่ในใจไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย

‘อยากเจอจัง :)’

หลังจากที่ใช้เวลานอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงเกือบชั่วโมงฟ้าด้านนอกก็เริ่มมืดลง หลังจากที่ต้องใช้ชีวิตกับหนังสือเป็นสัปดาห์พอมีเวลาว่างแบคฮยอนก็ไม่รู้จะต้องทำอะไรแล้ว ปลายนิ้วเคาะลงกับโต๊ะเป็นจังหวะ ริมฝีปากบางมุ่ยขึ้นอย่างนึกเซ็ง เสียงบางอย่างที่ดังรอดเข้ามาในหูฟังทำให้คนตัวเล็กต้องกดหยุดเพลง พอได้ยินเสียงชัดๆ ถึงได้รู้ว่าแม่กับพี่สาวมาถึงบ้านแล้ว

เจ้าของห้องรีบรุดขึ้นไปเปิดประตูวิ่งออกไปข้างนอกทันที ขาเรียวก้าวลงบันไดรัวด้วยความกระตือรือร้น

“แม่! วันนี้พี่ชานยอลมาหรือเปล่า!” ยังไม่ทันที่เท้าจะถูกพื้น แบคฮยอนก็ตะโกนถามออกไปเสียงดังโดยที่ไม่ดูเลยว่าคนที่ตัวเองถามถึงก็ยืนอยู่ข้างหน้า

“คิดถึงหรือไง” คนถูกเรียกหาส่งเสียงหัวเราะเบาๆ กับสีหน้าประหลาดใจของน้องชายคนรัก ชานยอลเดินเข้าไปหยิกแก้มเจ้าตัวเล็กด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะเดินผ่านเข้าไปในครัว ปล่อยให้อีกฝ่ายได้แต่ยืนเขินเก้ออยู่หนาบันได

“มาถึงก็ถามหาพี่ชานยอลเลยนะ พี่แกยืนอยู่ตรงนี้” แพยอนหันไปแขวะน้องชาย ปลายนิ้วชี้เข้าหาตัว ท่าทีกระตือรือร้นเกินเหตุเด็กชายทำหญิงสาวอดหมั่นไส้ไม่ได้

“ไปไหนกันมา” เมื่อรู้ตัวว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตา คนตัวเล็กก็เบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่น นัยน์ตาสีอ่อนจ้องมองไปยังถุงคลุมชุดสีขาวที่วางพาดอยู่บนโซฟา หัวใจดวงเล็กหวั่นเล็กน้อยเมื่อได้เห็นชายกระโปรงผ้าชีฟองที่โผล่ออกมา

“ไปรับชุดงานหมั้นมา แล้วแกกินข้าวหรือยัง”

เด็กหนุ่มส่ายหน้าไปมา หางตาเรียวแอบเหลือบไปเห็นชายหนุ่มตัวสูงที่ยืนดื่มน้ำอยู่ในห้องแต่ก็ไม่ได้หันไปมอง ได้ยินเสียงแม่กับพี่สาวกำลังคุยกันเรื่องชุดสำหรับงานหมั้นที่จะจัดขึ้น รู้สึกเหมือนถูกบางสิ่งบีบคั้นจนอกแน่นไปหมดและตัวเขาก็กำลังเล็กลงเรื่อยๆ

แบคฮยอนตัดสินใจหันหลังเดินกลับขึ้นบันไดไปเมื่อไม่มีใครทักถามเรื่องสอบ ได้แต่เก็บสีหน้าเหงาหงอยกับความรู้สึกคับแน่นในอกเอาไว้

ทันทีที่บานประตูห้องนอนปิดลง เด็กหนุ่มร่างเล็กก็เดินไปทิ้งตัวบนที่นอนเหมือนคนหมดแรงไม่ต่างจากทุกวัน ถึงจะบอกตัวเองว่าไม่ได้เสียใจสักหน่อยแต่หยดน้ำตากลัร่วงผล็อยออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ มือบางยกขึ้นปาดเช็ดผิวแก้มลวกๆ

ทั้งที่วันนี้ก็เป็นวันสำคัญของแบคฮยอนแท้ๆ เรื่องงานหมั้นอะไรมันก็แค่พิธีๆ หนึ่งเท่านั้น แต่ทุกคนก็เอาแต่ให้ความสนใจจนลืมใครบางตรงนี้ไปซะสนิท ถึงจะบอกว่าไม่แต่พอเห็นชุดกับท่าทีของผู้ป็นแม่แล้วมันก็อดเสทือนใจไม่ได้

ทำไมถึงเหนื่อยจังนะ... อยากหายไปจัง...

‘ก๊อกๆๆ’

“แบคฮยอน”

เสียงเคาะประตูดังเสียงนุ่มทุ้มอันแสนคุ้นดังขึ้นฉุดคนที่กำลังจมกับความคิดให้รู้ตัว เด็กหนุ่มรีบเช็ดน้ำตาออกก่อนจะลุกขึ้นเปิดประตูไปยืนประจัญหน้าอยู่กับพี่ชายที่ตอนแรกบอกว่าจะไม่มาหา คนตัวสูงแทรกกายเข้ามาในห้องพร้อมกับปิดบานประตูลง

ไม่ต้องมีคำพูดใด ร่างเล็กโถมกายเข้ากอดคนตรงหน้าทันที ความเหนื่อยล้าและความคิดถึงที่เก็บกั้นเอาตีขึ้นมาเต็มอก กี่วันแล้วนะที่ไม่เจอกัน สัมผัสจากฝ่ามือหนาที่ลูบอยู่บนศีรษะส่งความอบอุ่นไปถึงหัวใจที่แสนเหนื่อยล้า ชานยอลกระชับร่างคนอายุน้อยกว่าเข้ามากอดแน่น

“นึกว่าจะไม่มาแล้ว”

“ก็อยากเจอไม่ใช่หรอ”

หยดน้ำตาที่พยายามกักเก็บไว้ไหลซึมเปื้อนเสื้อชายหนุ่มตรงหน้า เพียงแค่มีพี่ชานยอลนี้อยู่ตรงนี้แบคฮยอนก็ไม่ต้องการใครอีก

มีความสุขจัง... หรือว่าที่จริงแล้วไม่ได้ต้องการอย่างอื่นนอกกว่านี้กันแน่นะ...

“สอบเป็นไงบ้าง”

“ทำได้เยอะเลย” ตอบเสียงอู้อี้ออกไป ก่อนที่สองร่างจะผลักดันกันไปล้มลงบนเตียง รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าจิ้มลิ้ม คนตัวเล็กซุกหน้าลงกับแผ่นอกพี่ชายสูดดมกลิ่นหอมที่ทำให้รู้สึกสบายใจ เก็บเกี่ยวทุกกำลังใจเอาไว้ก่อนที่เวลาจะหมดลง

เมื่อไหร่ที่แบคฮยอนเริ่มคิดนอกลู่นอกทางทีไร ผู้ชายคนนี้ก็มักดึงเขากลับมาที่เดิมทุกทีไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไร ขนาดที่แม้แต่งานหมั้นก็ยังไม่อาจสั่นคลอนความรู้สึกที่มีอยู่ได้

“แล้วร้องไห้ทำไม ทำได้ก็ดีแล้วนี่” ชานยอลหลุบสายตาลงมองแพรขนตาที่ยังมีรอยชุ่มอยู่ ใช้ปลายนิ้วปาดเช็ดคราบน้ำตาที่ยังหลงเหลือออกจากหางตา

“อื้อ... ก็ทำได้ แต่ไม่รู้คะแนนดีไหม” ถึงแม้จะดีใจที่รู้สึกว่าทำข้อสอบได้แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าผลคะแนนจะออกมาอย่างที่คาดหวัง

“ยังไงก็ทำเต็มที่แล้วนี่” คนตัวสูงเกี่ยวปลายนิ้วสางเรือนผมสีเข้ม ยกเกี่ยวมันหน็บทัดใบหูขาว สายตาจดจ้องใบหน้าคนขี้กังวลด้วยความเอ็นดู ถึงจะยังไม่ไม่เห็นคะแนนแต่ชานยอลก็เชื่อว่าแบคฮยอนต้องทำได้ดีแน่ “อยากได้อะไรไหม”

“อือ...” เด็กหนุ่มเหลือบตาขึ้นมอง ทำท่าคิดพลางส่งเสียงอืมในลำคอ

ริมฝีปากจิ้มลิ้มที่เม้มเข้าหากันกับสีหน้าครุ่นคิดและแววตาใสซื่อสะกดชายหนุ่มหยุดในห้วงความคิดชั่วขณะ นัยน์ตาสีดำสนิทจ้องลึกลงไปในดวงตาสุกใสของเด็กชายตรงหน้า ราวกับมีแรงดึงดูดบางอย่าง ใบหน้าคมค่อยๆ ขยับเคลื่อนเข้าใกล้จนปลายจมูกชิดกัน... ทว่าก่อนที่ริมฝีปากจะสัมผัสเสียงเคาะประตูก็เรียกให้ชานยอลต้องละใบหน้าออก

ก๊อกๆๆ

“แบคฮยอน พ่อมาแล้วนะ”

เสียงตะโกนของพี่สาวคนโตดังรอดผ่านประตูเข้ามา แบคฮยอนหัวใจกระตุกวูบ สองร่างรีบละออกจากกันก่อนเจ้าของห้องจะรีบหยัดตัวลุกขึ้น

“เดี๋ยวลงไปฮะ”

สองสายตาจ้องมองบานประตูกระทั่งเสียงคนด้านนอกเงียบลง ชายหนุ่มลุกยืนขึ้นพลางถอนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขายิ้มขำกับตัวเองที่เกือบจะเลินเล่อเผลอใจทำอะไรนอกเวลาไปซะแล้ว มือหนาวางลงบนศีรษะเด็กหนุ่มผลักโยกไปมาเบาๆ ก่อนที่คนตัวสูงจะเดินไปยังประตู

“พี่ไปรอข้างล่าง”

ชานยอลกล่าวแค่นั้นก็เปิดประตูเดินออกจากห้องไป ปล่อยเจ้าของห้องเอาไว้กับหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ แบคฮยอนยกมือขึ้นจับหน้าอกก่อนจะรีบกระโดดออกจากเตียงด้วยความกระตือรือร้นพอกัน

“ตกลงว่าเลือกสถานที่แล้วใช่ไหมล่ะ”

“ใช่ค่ะ นัดตากล้องไว้แล้วด้วย”

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเย็นวันนี้พร้อมหน้าไปด้วยครอบครัวและว่าที่ลูกเขยแสนดี หัวข้อสนทนายังไม่พ้นเรื่องแผนงานหมั้นและการถ่ายพรีเวดดิ้งต่างๆ ที่จะเกิดขึ้น เด็กหนุ่มตัวเล็กที่ไม่ได้มีปากเสียงอะไรเอาแต่ตักข้าวเข้าปากไม่พูดไม่จา ไม่ได้สนใจจะฟังอะไรทั้งนั้น

“ตกลงว่าไปถ่ายที่นั่นหรอ”

“ค่ะ จองโรงแรมเรียบร้อย”

“อือ... แล้วแบคฮยอน สอบวันนี้เป็นไงบ้าง” หัวข้อที่เกือบจะลืมไปแล้วถูกนำมาพูดบนโต๊ะ ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่บนหัวโต๊ะอาหารหันไปถามลูกชายคนเล็กเรื่องการสอบ นัยน์ตาของผู้เป็นพ่อเหลือบมองลอดแว่น ทำเอาเด็กหนุ่มที่ไม่ทันได้เตรียมคำตอบแทบพูดไม่ออก

“ก็พอทำได้ฮะ” ตอบออกไปเสียงอ้อมแอ้มพลางพยักหน้าเบาๆ ด้วยความไม่มั่นใจ ถึงจะอยากบอกว่าทำได้มากกว่าทุกทีแต่ก็กลัวว่าจะเป็นการสร้างกับดักให้ตัวเองตอนผลสอบออกมา

“แสดงว่าก็ยังมีที่ทำไม่ได้ใช่ไหม” ชานวุคกล่าวด้วยน้ำเสียงสบายๆ ทว่ากลับสร้างความกดดันให้คนฟังได้อย่างมหาศาล

“ก็...มีบางวิชาฮะ...” ความมั่นใจเที่เคยเตรียมมาถูกบั่นทอนจนหมด ความประหม่าทำคนตัวเล็กเผลอกำตะเกียบด้วยความลืมตัว กระทั่งเสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้นช่วยชีวิตไว้

“ดีแล้ว พี่จะได้ไปเที่ยวด้วย” ว่าที่ลูกเขยของบ้านเอ่ยขึ้นแทรกพลางระบายยิ้มบนใบหน้า หยุดการสอบเค้นที่แสนตึงเครียดลง

“ชานยอลก็จะไปด้วยหรอ?”

“โอ้ยพ่อ ช่วงนี้ชานยอลยุ่งจะตาย ทำงานตลอดแทบจะไม่ได้พัก บ้านตัวเองยังไม่ได้กลับเลย” แพยอนตอบคำถามผู้เป็นพ่อแทนแฟนหนุ่ม เธอเองก็รู้ดีว่าคนรักงานวุ่นวายแค่ไหน ขนาดบ้านชานยอลเองยังไม่ค่อยได้กลับเลย เวลาจะไปเที่ยวคงไม่มี “ไหนจะเรื่องานหมั้นอีก นี่ก็พยายามเคลียร์งานให้ได้วันว่างอยู่”

“ไว้ลาก็ได้ นานๆ ที ถือว่าไปพัก” นายตำรวจหนุ่มตอบออกไปด้วยท่าทีสบายๆ ทำเอาแฟนสาวถึงกับต้องหันมามองหน้า ถึงจะงานยุ่งแค่ไหนชานยอลก็อยากไปเที่ยวทริปนี้อยู่ดี

“แล้วถึงวันถ่ายพรีฯ จะลาได้หรอ?”

“อีกตั้งเดือนนึง”

“งั้นก็ไปด้วยกันทั้งหมดเลย”

เมื่อศูนย์รวมการตัดสินใจของคนในบ้านชี้ที่ทางสะดวกทุกคนก็ตัดสินใจเป็นเอกฉันท์ แบคฮยอนแทบเก็บความดีใจไว้ไม่อยู่ รอยยิ้มแห่งความสุขฉาบขึ้นบนใบหน้าจิ้มลิ้ม ดูเหมือนว่าความพยายามของแบคฮยอนจะได้รับการตอบสนองแล้ว

ดวงตาเรียวรีเหลือบมองพี่เขยที่นั่งอยู่ด้านข้าง นึกอยากจะขอบคุณสักสิบครั้ง แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังเอียงหูลงฟังสิ่งที่คนรักพูด เด็กชายก็ได้แต่ต้องเก็บคำพูดและความดีใจไว้ แบคฮยอนหลุบตาลงมองจานข้าว แอบยิ้มเล็กๆ กับปลาตัวน้อย จะได้ไปเที่ยวพร้อมกันครบหน้าครอบครัวสักที

อย่างน้อยตอนนี้ก็ถือว่าได้รางวัลล่ะนะ...

_______________________________________________________________________

ในวันหยุดสุดสัปดาห์ของช่วงปิดเทอมกลางภาค รถคันใหญ่ของครอบครัวขับเคลื่อนไปตามถนนริมทะเล คนที่ดูจะร่าเริงที่สุดในทรปนี้ก็คงไม่พ้นคนอายุน้อยสุดที่ตื่นเต้นรอตั้งแต่วันสอบเสร็จ ใบหน้าหวานยื่นออกไปรับลมนอกกระจก สูดกลิ่นลมทะเลที่ทำให้สดชื่นปอดได้มาก

นายตำรวจหนุ่มที่อาสาทำหน้าที่ขับรถแอบชำเลืองสายตามองเด็กชายผ่านกระจกมองหลัง พอเห็นเจ้าตัวเล็กสดใสเขาก็ดีใจไปด้วยไม่ได้ รถยนต์คันสีดำชะลอเลี้ยวเข้าจอดที่ริมทางเพื่อพักสูดอากาศหลังจากขับรถมาหลายชั่วโมง ชานยอลดับเครื่องและดึงเบรกมือก่อนจะหันไปปลุกคนรักที่นอนฟุบหลับอยู่ข้างๆ

“ตื่นได้แล้ว”

“ถึงแล้วหรอ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสลึมสลือเสยผมยุ่งเหยิงขึ้น คิ้วเรียวขมวดมุ่น แพยอนชายสายตามองวิวทะเลด้านนอกก่อนจะเอนหลังพิงเบาะรถ

“แวะลงแป๊บนึงก่อน หิวน้ำไหม” มือหนาเอื้อมไปเกี่ยวปอยผมที่ปรกรกออก แต่หญิงสาวกลับเบือนหน้าหนีพร้อมกับส่งเสียงงึมงำในลำคอออกมา

“ไม่ลงนะ ร้อน”

“งั้นเดี๋ยวซื้ออะไรมาให้”

ชานยอลปลดเข็มขัดนิรภัยเปิดประตูลงจากรถพร้อมๆ กับเด็กชายตัวเล็กที่แทบจะกระโดดลงไปทันทีที่รถจอด บานประตูรถถูกปิดดังปัง ลมทะเลยามสายลอยปะทะเข้าใบหน้า แม้ว่าอากาศจะค่อนข้างร้อนแต่ก็ยังทำให้รู้สึกสดชื่น

รถยนต์อีกคันที่ขับตามหลังมาจอดลงใกล้ๆ กัน คนตัวเล็กเดินลุยทรายไปกลางหาดอ้าสองแขนรับลมร้อน เงยหน้าขึ้นหยีตาขึ้นสู้แสงแดดหลังจากที่เก็บตัวแต่ในห้องมานาน มองท้องฟ้าแสนสดใสผ่านไรขนตา ยิ้มออกมาด้วยความดีใจกับพยอนทริปที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น มีความสุขจนอยากจะตะโกนออกไปดังๆ เลย

"แม่! ถ่ายรูปให้หน่อย!" หันไปตะโกนเรียกผู้เป็นแม่ที่เปิดกระจกนั่งมองอยู่ในรถ ก่อนที่จะต้องมุ่ยหน้าเมื่ออีกฝ่ายส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมกับชี้นิ้วให้ดูแสงอาทิตย์

เสียงปิดประตูรถเรียกเด็กหนุ่มให้ต้องหันไปมองพี่สาวที่บอกว่าจะพักเดินลงมาจากรถด้วยใบหน้ายุ่งๆ เรียวคิ้วขมวดย่น ชายกระโปรงผ้าพริ้วสีเขียวแก่ปลิวสไวไปกับเส้นผมยาวสลวย ข้างๆ กันมีแฟนหนุ่มคอยยืนเอาใจใส่ด้วยการช่วยปัดปอยผมออกจากใบหน้า ทั้งยังสละหมวกที่ตัวเองใส่สวมให้กับคนรัก

ภาพที่แสนบาดตาทำแบคฮยอนต้องเบือนหน้าหนีก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ลืมไปเลยว่าไม่ได้มาเที่ยวคนเดียว ถ้าเป็นอย่างนี้ก็คงเหมือนทุกที เวลามีพี่อยู่ทีไรแบคฮยอนเป็นแค่ตัวแถมทุกที

นัยน์ตาที่เคยสดใสสลดลง วันที่แสนสนุกตั้งท่าว่าจะสะดุดลงแต่คนตัวเล็กก็ไม่อยากคิดอะไรเยอะแยะ สุดท้ายก็ต้องเดินกลับไปที่รถเพราะดูจากสีหน้าครอบครัวแต่ละคนแล้วคงอยากไปให้ถึงที่พักไวๆ

อยู่ๆ มีความคิดไม่ดีแว่บเข้ามาในหัวว่าการเอาใจใส่ที่ตัวเองได้รับเนี่ย หากเทียบกับพี่สาวแล้วมันเป็นกี่เปอร์เซ็นต์กันนะ ไม่ว่าจะจากครอบครัวหรือใครๆ แต่พอคิดว่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบไม่ได้ก็ได้แต่ทำใจ...

กระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กถูกวางกองไว้หน้าประตู ทันทีที่มาถึงบังกะโลเด็กชายตัวเล็กก็วิ่งไปกระโดดขึ้นเตียงเป็นอย่างแรก ศีรษะทุยชะโงกขึ้นมองวิวทางกระจกหน้าต่างห้องนอนที่มองเห็นชายหาดส่วนตัวเกือบทั้งแถบ

“แบคฮยอนมานอนกับแม่เลย ห้องนั้นให้พี่นอนกับพี่ชานยอล”

ยังไม่ทันดีใจได้ครบนาทีเสียงกล่าวของผู้เป็นแม่ก็ทำเด็กหนุ่มต้องหน้ามุ่ย คนตัวเล็กหยัดกายขึ้นนั่งบนเตียงใช้สายตากับเรียวคิ้วขมวดขุ่นจ้องมองหญิงวัยกลางคนด้วยใบหน้าบึ้งตึง นี่มันวันท่องเที่ยวของแบคฮยอนนะ ทำไมเขาถึงไม่ได้นอนห้องส่วนตัวล่ะ

“ไม่เอาหรอก พ่อนอนกรนอะ”

“งั้นก็นอนโซฟาข้างนอก”

ริมฝีปากยิ่งงอง้ำเมื่อได้ยินว่าตัวเองต้องเป็นฝ่ายออกไปนอนข้างนอก คนตัวเล็กทิ้งกายลงบนเตียงแล้วคว้าผ้าห่มขึ้นคุมร่างอย่างเอาแต่ใจ ทำเป็นไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น ยังไงก็ต้องนอนในห้องนี้ให้ได้

“เอ้า ออกมาก่อน ให้พี่นอนก่อน พี่ปวดหัว”

เจ้าของทริปได้แต่ร้องปฏิเสธอยู่ในใจ พอเปิดผ้านวมมาออกมาก็เห็นพี่สาวเดินทำสีหน้ากระเง้ากระงอดเข้ามาในห้องนอนเพราะอาการปวดหัวไมเกรน สุดท้ายแบคฮยอนก็ต้องลุกขึ้นหลีกทางให้พี่สาวอย่างช่วยไม่ได้ แม้ว่าในใจจะเต็มไปด้วยความขุ่นข้อง

แบบนี้มันก็ไม่เห็นต่างจากการไปเที่ยวทุกที คนตัวเล็กได้แต่ถอนลมหายใจก่อนจะลากกระเป๋าเสื้อผ้าตัวเองออกไปวางไว้ข้างโซฟา รู้ว่าถึงโวยวายไปก็มีแต่จะทำให้บรรยากาศแย่ลง แบคฮยอนเริ่มนึกไม่ออกแล้วว่าตัวเองมาทำอะไรที่นี่จากที่คาดหวังไว้ทุกอย่างมันกลับไปเหมือนเดิมหมด

ไม่เห็นสนุกเลย...

เวลาเดินล่วงลับเข้าสู่ช่วงบ่ายที่แดดเริ่มจางลง หลังจากกินข้าวเสร็จได้พักผ่อนจากการเดินทางก็ถึงเวลาได้ลงเล่นน้ำทะเลสักที ลูกสาวคนโตของบ้านตื่นขึ้นจากอาการปวดหัว แพยอนเปลี่ยนไปสวมชุดคลุมผ้าพลิ้วทับบิกินี่อวดผิวขาวรับแสงแดดกับหมวกปีกกว้างดูสวยอย่างกับนางแบบ ขณะที่แบคฮยอนสวมเพียงกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดที่ใส่มา

แสงแดดอบอุ่นส่องจรดเม็ดทราย ที่สุดขอบฟ้าโปร่งโล่งมีขบวนก้อนเมฆน้อยใหญ่เรียงรายดูราวกับภาพในโปสการ์ด สองเท้าเปลือยเปล่าเหยียบย่ำลงหาดทรายขาวละเอียด สายลมในเย็นพัดผ่านพอให้ได้เย็นชื่นใจ

เด็กหนุ่มร่างเล็กเดินเอื่อยๆ ไปตามชายหาด นัยน์ตาสีอ่อนจดจ้องไปยังแผ่นหลังกว้างของใครบางคน เจ้าของเส้นผมสีดำสนิท ผิวสีคร้ามแดดพราวไปด้วยหยดน้ำ แผ่นหลังแข็งแรงที่แบคฮยอนอยากจะกอดสักครั้งถ้าไม่ติดว่าเจ้าของตัวจริงอยู่ตรงนี้

ชายหนุ่มที่สวมเพียงกางเกงว่ายน้ำสีเข้มโชว์ท่อนบนเปลือยเปล่า เดินเบียดชิดหยอกล้อกันไปตลอดทางกับหญิงสาวในชุดบิกีนี่ ท่าทีอ้อร้อของพี่สาวกับแฟนหนุ่มทำแบคฮยอนอดคิดไม่ได้ว่านี่อาจเป็นทริปซ้อมฮันนีมูนก่อนแต่งงาน

แพยอนซบใบหน้าลงกับแผ่นหลังของชายคนรัก สองแขนโอบรอบเอวหนาวางท่าให้ผู้เป็นแม่ถ่ายรูปให้ด้วยท่าทีเริงร่าต่างจากเมื่อเช้า สีหน้าเปี่ยมสุขและรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าของคนตัวสูงทำเด็กชายตัวเล็กอดรู้สึกวูบโหวงในใจไม่ได้

ดวงตาเรียวรีหลุบมองผืนทรายสีขาว ก่อนที่สองเท้าจะพาตัวเองไปนั่งลงบนรอยเปียกระหว่างคลื่นทะเลและชายหาด แบคฮยอนวักมือสาดน้ำเล่นกับคลื่นทะเลและความรู้สึกเหงาในจิตใจ ได้แต่แอบถามตัวเองว่ามาทำอะไรที่นี่กันนะ ทำไมถึงรู้สึกเป็นส่วนเกินมากกว่าเดิมอีก

พอหันไปมองใครบางคนที่หวังอยากให้ช่วยก็กลับกลายเป็นยิ่งตอกย้ำกับตัวเองว่าไม่ได้มีความสำคัญอะไรขนาดนั้น เมื่อเทียบตัวจริงที่สำคัญกว่า ทำไมถึงเผลอคิดไปได้นะ ทั้งที่ไม่สามารถจะคิดอะไรได้เลยแท้ๆ มีสติหน่อยสิ

สองขาเรียวหยัดลุกขึ้นก่อนที่คนตัวเล็กจะหันหลังเดินห่างออกไปจากครอบครัว สองเท้าเหยียบย่ำไปตามรอยเปียกของคลื่นน้ำ ขณะที่ในหัวกำลังคิดว่าสิ่งที่ตัวเองได้รับนั้นเทียบได้เพียงหนึ่งเม็ดทรายในหาดของพี่สาวหรือเปล่านะ...

ไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็เป็นเหมือนตัวแถมอยู่ดี ได้แต่คิดแล้วก็น้อยใจอยู่เงียบๆ คนเดียว ไม่ทันไรหยดน้ำตาก็เกาะพราวเลือนภาพตรงหน้าเสียแล้ว เป็นแค่หยดน้ำตาเม็ดเล็กที่หลั่งออกมาด้วยความรู้สึกตัดพ้อในใจ

ทำไมต้องน้ำตาไหลด้วย ไม่ได้เสียใจสักหน่อย

อยากจะให้ตัวเองเป็นฟองอากาศในคลื่นทะเลจัง ให้มันสลายหายไปให้หมด ทั้งความรู้สึกและตัวตน...

“แบคฮยอน!”

เสียงทุ้มตะโกนดังดังลั่นชายหาด ชานยอลป้องปากตะโกนเรียกน้องชายคนรักที่กำลังเดินห่างไปไกลเรื่อยๆ เห็นอีกฝ่ายเพียงแค่หันหน้ามามองพร้อมกับโบกมือให้ลางๆ แต่ก็ไม่ได้เดินมาหา นัยน์ตาที่ซ่อนความรู้สึกมากมายจ้องแผ่นหลังเล็กๆ กับรอยเท้าที่กำลังเดินห่างออกไป

ชายหนุ่มได้แต่ถอนลมหายใจ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรในเมื่อฝ่ามือของเขายังกอบกุมมือแฟนสาวเอาไว้..

ทั้งที่วันนี้เป็นวันฉลองการสอบของแบคฮยอนแท้ๆ แต่ใครๆ กลับเอาแต่ให้ความสำคัญกับลูกสาวคนโตของบ้าน ทำเอาหัวใจที่รักความยุติธรรมของนายตำรวจไม่อาจสงบลง ทว่าเขาก็ทำได้แค่ยืนมอง ซ่อนความรู้สึกต่างๆ ไว้ภายใต้สีหน้าและแววตาสงบนิ่ง ขณะจ้องมองแผ่นหลังที่แสนโดดเดียวของน้องชายตัวเล็ก...

.

.

.

21:16

เสียงรูดซิปกระเป๋าดังเบาๆ เมื่อเสื้อผ้าถูกนำออกเปลี่ยนเรียบร้อย นาฬิกาไม้บนผนังบอกเวลาสามทุ่มเศษๆ แล้ว หลังจากที่กินข้าวอาบน้ำทำกิจกรรมส่วนตัวเสร็จแบคฮยอนก็ต้องมาปูที่นอนกลางห้องโถงเพราะว่าเขาเลือกที่จะไม่นอนกับพ่อแม่ และห้องนอนอีกห้องก็ต้องยกให้พี่สาวกับแฟน

ความฝันที่จะได้นอนเกือกกลิ้งบนเตียงและตื่นมาพร้อมวิวทะเลเป็นอันต้องดับลง แค่เพราะเป็นน้องก็ต้องเสียสละไปหมดทุกอย่าง หรือว่าเพราะเป็นแบคฮยอนกันแน่นะ?

ดวงตาเรียวรีจ้องมองบานประตูห้องพี่สาวกับแฟนหนุ่มพร้อมกับความคิดต่างๆ นาๆ ที่ผุดขึ้นในหัว เด็กหนุ่มได้แต่ถอนหายใจกับความเพ้อเจ้อของตัวเอง ก่อนล้มตัวลงนอนบนพื้นแข็งกระด้างพร้อมกับคว้าเอาโทรศัพท์มากดเล่นฆ่าเวลาได้

“จะนอนแล้วหรอ”

เสียงเปิดบานประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงคุ้นหูที่ดังเบาๆ คนตัวเล็กเหลือบสายตามองพี่เขยที่เดินออกมาจากห้องด้วยชุดกางเกงวอร์มกับเสื้อยืดสีดำพอดีตัว ชายหนุ่มเพียงแค่เอ่ยทักทายแล้วก็เดินจากไป ในมือเขาถือกุญแจรถดูท่าทางเหมือนจะออกไปไหน

แบคฮยอนลุกขึ้นชะเง้อคอมองพี่ชายที่เดินหายออกไปจากประตูบ้าน และยังไม่ทันจะได้นึกอะไรเสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าในมือถือก็ดังขึ้น

‘ออกมาหาพี่หน่อย’

รถยนต์คันสีดำขับเรียบไปตามถนนชายหาด บรรยากาศภายในห้องโดยสารเงียบไม่ต่างจากด้านนอก เด็กหนุ่มร่างเล็กเบือนหน้าและสายตาออกไปทางกระจกจ้องมองวิวทะเลยามค่ำคืน สายลมยามเย็นพัดยกปอยผมปลิวสไว ระหว่างทางไม่มีบทสนทนาใด

เจ้าของรถคันโตถอนลมหายใจเฮือกใหญ่ นัยน์ตาคมเหลือบมองเด็กหนุ่มที่เอาแต่ยื่นหน้าออกไปนอกหน้าต่างรถ ชวนคุยอะไรด้วยก็ครางตอบเพียงแค่อือ อืม

“โกรธพี่เรื่องอะไรเนี่ย” ชายหนุ่มกล่าวอย่างใจเย็น เสียงทุ้มราบเรียบฟังดูสุขุมอย่างเคย รถยนต์คันใหญ่ชะลอตัวช้าลงก่อนจะหยุดอยู่ตรงข้างทางเปลี่ยว ความเงียบทำให้ได้ยินทั้งเสียงคลื่นและเสียงลมที่พัดเข้ามา ชานยอลดับเครื่องยนต์ก่อนจะตัดสินใจกดปิดกระจกอีกฝั่งเป็นการบังคับให้อีกฝ่ายหันมาสนใจ ทว่าเจ้าตัวก็ยังคงเงียบ

คนตัวสูงได้แต่พ่นเสียงหัวเราะผ่านลมหายใจกับความดื้อด้าน มือหนาเอื้อมไปเกาปลายคางมนเหมือนกล่อมแมว

"ต้องให้เกาคางก่อนหรอ"

“ไม่ได้โกรธ” เด็กหนุ่มตอบออกไปเสียงหงอยแต่ก็รู้ดีว่าตัวเองเก็บอาการไม่มิด นัยน์ตาที่เจือด้วยความเศร้าเสมองทางอื่นเพื่อซ่อนความรู้สึก

“งั้นทำไมไม่คุยกัน รถพี่ก็พามาขับเล่นแล้ว”

“.............”

“งอนหรอ ข้ามมาหาพี่มา มานั่งฝั่งนี้” เจ้าของรถยื้อมือเด็กหนุ่มข้างกายให้อีกฝ่ายย้ายมานั่งด้วยกัน และถึงแม้ว่าแบคฮยอนจะยังหน้าซึมแต่เจ้าตัวก็ยอมขยับกาย ปีนข้ามเกียร์ย้ายตัวมานั่งลงบนเบาะตรงที่ว่างแคบๆ ระหว่างขาพี่เขย

“ไม่โกรธแล้วทำไมเงียบ”

ร่างเล็กๆ ถูกรวบกอดด้วยท่อนแขนแข็งแรงจนแผ่นหลังแนบชิดกับอกอุ่น ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ข้างใบหู ก่อนที่ปลายจมูกโด่งของคนตัวโตจะฝังลงบนแก้ม เพียงแค่การกระทำแสนล็กน้อยก็ทำให้หัวใจที่อมทุกข์ของเด็กหนุ่มสั่นไหวและละลายลง

“ก็... ไม่รู้จะพูดอะไร” คนถูกกล่าวหาตอบออกไปอย่างไม่เต็มแสงนัก สองมือยกจับพวงมาลัยรถเล่นแก้เก้อ แบคฮยอนแทบจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเพียงแค่ได้รับอ้อมกอดและคำพูดหวานหู เพียงแค่นี้จริงๆ ที่เขาต้องการเพื่อจัดการกับความตัดพ้อเล็กๆ ในใจ

“อือ...” คนตัวสูงไม่ได้ตอบอะไรนอกจากส่งเสียงครางในลำคอแม้จะรู้เหตุผลดีอยู่เต็มอก “ไว้พี่แอบพามาใหม่”

“อื้อ ไม่เป็นไรหรอก”

คำพูดที่แสดงถึงความเคยชินกับความผิดหวังทำชายหนุ่มอดรู้สึกผิดไม่ได้ ที่จริงถ้าชานยอลไม่มามันอาจจะดีกว่านี้ก็ได้

“ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมาที่บ้านเลย” ร่างเล็กในอ้อมกอดเงยหน้าขึ้นถาม สบดวงตาใสแจ๋วกับคนอายุมากกว่า นัยน์ตาคมที่จ้องมองว่าทำหัวใจแบคฮยอนแอบหวั่นเล็กๆ ด้วยความกังวลว่าเพราะเรื่องของตัวเองหรือเปล่าถึงทำให้พี่เขยไม่ค่อยมาที่บ้าน

“ที่ทำงานยุ่ง เวลานอนยังไม่มีเลย” เขากล่าวออกไปพร้อมกับพ่นเสียงหัวเราะผ่านลมหายใจ ช่วงนี้ชานยอลทำแต่งานจนแม้แต่บ้านตัวเองยังไม่ได้กลับ ไม่ใช่ว่าไม่อยากมาหาแต่แค่จะปลีกตัวไปรับยังแทบไม่ได้เลย “คิดถึงพี่หรือไง”

“อื้อ” เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก พิงศีรษะทุยซบลงกับแผ่นอก แค่ได้รับคำตอบจากปากแค่นี้ก็ดีใจแล้ว

แบคฮยอนนึกมาตลอดว่ากำลังถูกตีตัวออกห่างและมันก็เหมือนจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะพี่ชานยอลไม่เคยส่งข้อความมาหาเลยนอกจากอยู่ด้วยกันที่บ้าน หรือตอนเวลาไปรับส่งโรงเรียนก็ไม่มีการติดต่อนอกเหนือจากนั้นอีก

เหมือนรู้จักกันแค่เฉพาะตอนเจอหน้า หลายครั้งที่ได้แต่คิดไปเองคนเดียวด้วยความสับสน แต่พอได้สัมผัสความอ่อนโยนของเขาต่อหน้าก็ลืมทุกเรื่องไปหมด

“พี่ก็คิดถึงเราเหมือนกัน...” ริมฝีปากอุ่นทาบจูบลงผิวแก้ม เสียงทุ้มดังกระชิดใบหูทำคนตัวเล็กอดขนลุกไม่ได้ มือบางวางทับลงบนท่อนแขนหนาที่โอบรัดรอบเอว

“คิดถึงแต่ไม่เห็นมาเจอกัน...” เอียงคอหลบสัมผัสวาบหวิวก่อนจะหันหน้าไปถาม แต่ไม่ทันไรก็ถูกริมฝีปากอิ่มตามเข้ามาประกบแบบไม่ทันตั้งตัว ความร้อนจากกลีบปากที่บดคลึงลงมาละลายคำพูดลงคอไปหมด

คนตัวสูงยกมือขึ้นประคองใบหน้าเรียวเล็ก ขณะที่ริมฝีปากกดลงเคล้าคลึงอย่างหนักหน่วง ส่งผ่านคิดถึงที่กักเก็บไว้ในใจโดยไม่ต้องอาศัยคำพูด ท่อนแขนแกร่งกอดกระชับแน่นขึ้น ความใกล้ชิดระหว่างกายทำให้รับรู้ได้ถึงจังหวะการเต้นหัวใจของอีกฝ่ายที่ถูกปลุกเร้าขึ้น

“อื้อ...”

“ตอนนี้ก็อยู่ด้วยกันแล้วไง”

ชานยอลละใบหน้าออกสบสายตาจ้องลึกเข้าไปในแววตาวูบไหว ก่อนที่ริมฝีปากจะเคลื่นเข้าดูดงับกลีบปากบางบดคลึงอย่างเชื่องช้า ป้อนจูบแสนหวานหลอกล่อให้คนอ่อนประสบการณ์ตายใจ และก็ดั่งเช่นเคยเด็กชายตัวอ่อนลงในอ้อมกอดพี่เขยราวกับสัตว์โดนพิษ

รู้ตัวอีกทีเรียวลิ้นหนาก็ถูกป้อนเข้ามาในปาก เพิ่มระดับความร้อนรุ่มจนตั้งรับไม่ไหว หัวใจดวงเล็กเต้นรัวเมื่อสถานการณ์เริ่มบอกถึงบางอย่าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งลมหายใจร้อนที่เป่ารดใบหู ไม่รู้ว่าคิดถึงหรือคิดอะไรกันแน่

“เดี๋ยวคนมาเห็นนะ”

“ไม่ทำตอนนี้เดี๋ยวพี่ไม่ว่างได้เจอกันแล้วนะ” มือหนายกขึ้นเกลี่ยปอยผมทัดใบหู มอบสายตาอ่อนโยนพร้อมกับจูบนุ่มนวลลงที่ปลายคาง คำว่า ‘เดี๋ยวไม่ได้เจอกัน’ ทำเด็กหนุ่มใจร่วงหล่นไปถึงตาตุ่ม ถึงจะกล้าๆ กลัวๆ แต่ความคิดถึงที่มีต่อคนตรงหน้าก็มากกว่า กว่าจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันสองคนอีก กลัวว่าถ้าไม่ได้ทำคราวนี้ก็อาจจะไม่ได้เจอกันอีกนาน หรืออีกฝ่ายอาจจะไม่มาเจออีก

“แต่ถ้าไม่อยากทำก็ไม่เป็นไร--”

ไม่ทันต้องพูดจบคนตัวเล็กก็เป็นฝ่ายเคลื่อนใบหน้าเข้าจูบเอง แบคฮยอนไม่อยากรอโอกาสหน้าที่ไม่รู้ว่าจะมาเมื่อไหร่ ไม่อยากได้แต่นอนจินตนาการถึงเขาผ่านกำแพง

เสียงจูบคลึงดังเบาๆ เมื่อสองริมฝีปากบดเข้าหากัน ชานยอลดูดดึงกลีบปากบางสลับกับส่งลิ้นเข้าไปหยอกเอินภายใน ฝ่ามือหนาของคนตัวโตเริ่มอยู่ไม่สุก ลูบเค้นไปมาตามลำตัวจนเสื้อสีอ่อนถลกขึ้น แบคฮยอนได้แต่นั่งหน้านิ่วกลั้นลมหายใจกับความรู้สึกมวนท้องยามฝ่ามือหยาบกร้านลูบไล้ไปตามเอวขอด หน้าท้องแขม่วจนเห็นซี่โครง

cut

“ออกมานานขนาดนี้พี่ไม่ว่าหรอ”

เสียงเด็กหนุ่มเอ่ยถามขึ้นในความเงียบขณะที่สายตามองออกไปยังวิวทะเลยามค่ำคืน หลังจากที่สวมเสื้อผ้าจัดการตัวเองเรียบร้อยแบคฮยอนก็พบว่านาฬิกาบนรถตอนนี้บอกเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว แต่ตัวเขากับพี่ชานยอลยังไม่กลับถึงที่พัก แถมยังนั่งคุยกันเอื่อยเฉื่อยจนลืมเวลา

“ไม่ว่าหรอก” คนตัวสูงเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงราบราบพร้อมกับวางคางเกยศีรษะเจ้าตัวน้อย ป่านนี้แพยอนคงหลับไปแล้วเพราะกินยาแก้ปวดหัวไปตั้งแต่หัวค่ำ

“อื้อ...ช่วงนี้ทำแต่งานหรอ แล้ววันประกาศผลสอบพี่จะมาไหม”

“ถ้าว่างเดี๋ยวพี่ไป” ชานยอลถอนลมหายใจยาวเหยียด ช่วงนี้เขามีแต่งานเต็มตะกร้าถ้าพอปลีกเวลาได้ก็คงไป ไหนจะเรื่องที่อยากสะสางให้เสร็จก่อนงานแต่งอีก ยิ่งคิดก็ยิ่งเหนื่อย

“ไหนบอกว่าให้ขออะไรก็ได้อย่างนึง” นัยน์ตาใส่แจ๋วเหลือบขึ้นทวงสัญญากับพี่ชายตัวโต ถ้าแบคฮยอนไม่อยากได้ของแต่อยากให้พี่ชานยอลอยู่กับเขาวันสอบล่ะ จะได้ไหม

“ทำอย่างงี้พี่ก็ทำบากใจสิ” นายตำรวจหนุ่มพ่นเสียงหัวเราะผ่านลมหายก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักฝั่งผู้โดยสารแล้วหยิบเอาของบางสิ่งออกมา มันเป็นเพียงปากกาลายการ์ตูนสีฟ้าที่ดูไม่เหมาะกับคนซื้อเท่าไหร่ “ชอบไหม”

“ซื้อให้หรอ?!”

น้ำเสียงกระตือรือร้นกับแววตาสุกใสและใบหน้าที่ฉาบเคลือบด้วยรอยยิ้มของคนอายุน้อยทำชายหนุ่มเห็นแล้วอดยิ้มตามไม่ได้

“อือ ตั้งใจเรียนนะ...” เจ้าของเสียงทุ้มเอ่ยออกไปพร้อมกับวางมือลงบนศีรษะทุยด้วยความเอ็น ชานยอลได้แต่มองใบหน้าเปื้อนเปื้อนยิ้มด้วยความรู้สึกมากมายที่ซ่อนอยู่ภายในใจ ดวงตากลมโตหลับลง ชานยอลเอนศีรษะลงพิงพนักเบาะฟังคนอายุน้อยบ่นเสียงเจื้อยแจ้วไป

อย่างน้อยตอนนี้แค่มีความสุขก็ดีแล้ว...

#ficbtl

2/?

B
E
R
L
I
N
❀