เกิดใหม่เป็นนางฟ้า...ในคราบนางร้าย

ลำดับตอนที่ #1 : 01 (แจ้งนิดหน่อย)

ใครอ่านตอนสุดท้ายไม่ทันลงในเพจนะจ้ะอีก1อาทิตย์ลบจ้าีบๆกันหน่อยนะระวังไม่ทันล่ะหุหุขอให้ทันอ่านกันทุกคน

'อุแว้ อุแว้ ออกมาแล้วค่ะ'

ทุกคนต่างตื่นเต้นที่ราชินีทรงให้กำเนิดพระธิดาคนแรก

'หืม?ฉันมาเกิดที่ไหนเนี่ยเฮ้อช่างเถอะ'

"พระนามของพระธิดาล่ะเพคะ"

สหายขององค์ราชินีถามขึ้น

"เจ้าหญิงแอนนา ดิออฟ สการ์เล็ต"

'เฮ้อทำไมต้องเกิดมาเป็นเจ้าหญิงด้วยล่ะแถมเป็นนางร้ายอีกด้วยจะเล่าคร่าวๆละกันเจ้าหญิงแอนนาเธอคือนางร้ายอันดับหนึ่งที่จะกันนางเอกไม่ให้มายุ่งกับคู่หมั้นและพี่ชายของตัวเองเจ้าหญิงแอนนามีนิสัยเอาแต่ใจโมโหร้ายอันตรายเธอเผลอไปทำนางเอกตกหน้าผาแต่เจ้าชายมาช่วยไว้ทันจึงถอนหมั้นและฆ่าเธอทิ้งหลังจากนั้นราชินีและราชาโกรธมากจึงตัดสัมพันธ์ระหว่างอาณาจักรและทำลายอาณาจักรนั้นทิ้ง'

"เจ้าหญิงช่างงดงามเหลือเกินนะเจ้าค่ะ"

'ทำไมสายตาของผู้หญิงคนนั้นดูไม่เป็นมิตรเลยฉันก็ลืมเนื้อหาของเกมไปแล้วด้วยสิจำได้คร่าวๆเอง'

"ทหารนำองค์หญิงไปทิ้ง"

"เจ้าจะทำอะไรน่ะเมลิซ่า"

"หม่อมฉันแค่จะส่งองค์หญิงไปที่สบายๆเท่านั้นแหละเพค่ะราชินี"

พูดจบเธอก็ใช้เวทย์โจมตีเสด็จแม่

'จะพาฉันไปไหน'

"นาเซียพาลูกข้าหนีไป"

เสด็จพ่อเข้ามาช่วยเสด็จแม่ฉันเห็นเพียงแค่นั้นก่อนที่พี่เลี้ยงของฉันจะพาฉันหนีไปโดยใช้ม้าบินหรือพีกาซัสนั่นล่ะ

"หม่อมฉันจะพาองค์หญิงหนีไปให้ไกลจากพวกก่อการร้ายนะเพค่ะเมื่อองค์หญิงมีพลังเมื่อไหร่หม่อมฉันจะพาองค์หญิงกลับคืนสู่แผ่นดินขององค์หญิงเองเพค่ะหม่อมฉันสัญญาอย่าทรงกังวลเลยนะเพค่ะ"

'จำได้แล้วนาเซียคือพี่เลี้ยงของเอลิน่าที่คอยช่วยเอลิน่าตลอดเวลาถ้าตามเรื่องนาเซียจะพาฉันไปไว้ที่บ้านของดยุค พันเซคอลตัน และ ดัสเชสมาเรีย คอลตัน'

"อุแว้ อุแว้"

มาเรียแอบดูอยู่หลังพุ่มไม้หลังจากเอาฉันมาวางไว้หน้าประตูแค่ผ้าที่ห่อตัวฉันมาก็น่าจะรู้ว่าเป็นเชื้อพระวงศ์

"ท่านพ่อท่านแม่มีเด็กอยู่ที่หน้าประตูครับ"

'อ่าเขาคือเคอร์ตันซาน คอลตัน' 

"เคอร์ตันบ้านเรามีสมาชิกใหม่มาแล้วแถมเป็นผู้หญิงด้วยอืมชื่อเอลิน่า คอลตัน ละกันไปตามเครเตียน มาทำความรู้จักกับน้องสาวสิจ้ะ"

เคอร์ตันรีบวิ่งขึ้นไปเคาะห้องพี่ชายตนเอง

'ก๊อก ก๊อก เครเตียนท่านแม่ให้มาตามไปพบน้องสาว'

"หืม?น้องสาวหรอ" เครเตียนที่เปิดประตูออกมายังไม่เข้าใจจึงเดินตามน้องชายตนลงมาพบกับเอลิน่า

"ต่อไปเธอจะเป็นน้องสาวของลูกๆนะจ้ะน้องชื่อเอลิน่านะดูแลน้องด้วยนะ"

"ว้าวน้องน่ารักจังเลยครับท่านพ่อท่านแม่"

"อย่าเผลอจีบน้องเข้าล่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ"

"โธ่ท่านพ่อถ้ามีน้องสาวสวยขนาดนี้ผมไม่ยอมให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้แน่นอน"

เครเตียนพูดขึ้น

"ผมก็ไม่ยอมนะ"

เคอร์ตันพูดติดเสียงร่าเริง

วันต่อมานาเซียก็เข้ามาทำงานเป็นเมทส่วนตัวของฉันท่านพ่อท่านแมาเห็นฉันยื่นมือไปจับหน้านาเซียจึงคิดว่าฉันชอบนาเซียจึงรับนาเซียเข้าทำงาน

4ปีต่อมา.....

"ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่ ไปปิคนิคกันนะเจ้าค่ะ"

"วันนี้พ่อกับแม่ต้องเข้าวังไปร่วมงานเลี้ยงนี่สิเอาแบบนี้ไหมเอลิน่าลูกไปงานเลี้ยงกับพ่อแทนไหม"

"งานเลี้ยงหรอเจ้าค่ะน่าสนใจดีนะเจ้าค่ะท่านพี่เครเตียน ท่านพี่เคอร์ตันไปกับน้องนะเจ้าค่ะ" พูดจบฉันก็ส่งสายตาอ้อนไป

'อึก..'พวกท่านพี่กลืนน้ำลายพร้อมหันหน้าหนี

"ถ้าเอลิน่าอยากไปพวกพี่ก็จะไปด้วย"

"นาเซียพาเอลิน่าไปแต่งตัวให้หน่อยนะ"

"เจ้าค่ะดัสเชสมาเรีย"

"ท่านหญิงเอลิน่าค่ะไปแต่งตัวกันเถอะค่ะ"

ฉันเดินจับมือนาเซียขึ้นไปบนห้อง

"ท่านหญิงชอบชุดนี้ไหมคะ"

ชุดที่นาเซียเอาให้ดูเป็นชุดเดรสเกาะอกสีขาวปักลวดลายด้วยด้ายสีทองมันสวยมากเลยล่ะ

"สวยมากเลยค่ะนาเซีย"

"งั้นสร้อยเส้นนี้ล่ะเจ้าค่ะ"

มาเรียชูสร้อยสีทองที่มีจี้เล็กๆสีแดงประดับด้วยเพชรล้อมรอบ

"ชอบค่ะนาเซีย"

จากนั้นนาเซียก็แต่งตัวให้ฉันพร้อมกับรองเท้าสีขาวคู่กับเดรสเกาะอกที่ยาวจนปิดไม่เห็นเท้าเลยแต่สวยมากเลยล่ะ

"ท่านหญิงเอลิน่าสวยมากเจ้าค่ะ"

"นาเซียค่ะเกล้าผมขึ้นให้หน่อยได้ไหมคะ"

นาเซียเริ่มรวบผมฉันเกล้าขึ้นให้สวยงามแล้วยื่นหน้ากากสีทองมาให้ฉัน

"เราลงไปข้างล่างกันเถอะค่ะนาเซีย"

"ว้าวเอลิน่าของพี่สวยมากเลยมาให้พี่กอดหน่อยสิ"

ท่านพี่เครเตียนอ้าแขนออก

"หยุดเลยท่านพี่เอลิน่าแต่งตัวเสร็จแล้วเดี๋ยวชุดเอลิน่าก็ยับหรอก" ท่านพี่เคอร์ตันพูดขัด

"ไปกันเถอะจ้ะ"

"ชุดนี้เป็นชุดประจำพระราชวงศ์ขององค์หญิงแต่คงไม่มีใครจำได้" นาเซียพูดขึ้นเบาๆ

พวกเรานั่งรถม้ามาจนถึงพระราชวังเฮอร์เคนรถม้าจอดให้ที่หน้าประตูจากนั้นพวกเราก็เดินเข้าไปในงานสายตาของทุกคนมองมาที่ฉันเป็นจุดเดียว

'ท่านหญิงเอลิน่ายังคงสวยงามเหมือนเดิมเลยนะ'

เสียงผู้คนที่ซุบซิบกันดังขึ้น

"เอลิน่าพวกเราไปโซนขนมกันเถอะนะ"

ท่านพี่ทั้งสองจับมือฉันเดินมาที่โซนขนม

'ท่านชายเครเตียน ท่านชายคอร์ตัน ได้โปรดหันมามองพวกเราด้วยนะเจ้าค่ะ'

เสียงผู้หญิงต่างเรียกท่านพี่ทั้งสอง

"เฮ้อท่านพี่จะเสน่ห์แรงไปแล้วนะเจ้าค่ะ"

"ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ" ท่านพี่เครเตียนหัวเราะอย่างชอบใจ

"ท่านหญิงเอลิน่าได้โปรดให้เกียรติ์เต้นรำกับผมด้วยครับ"

น...นี่มันเจ้าชายคริสต์โตเฟอร์นี่น่าชิบหายแล้ว

"ด้วยความยินดีเพค่ะเจ้าชาย"

ธงหายนะชัดๆ

พวกเราเต้นรำกันจนจบเพลง

"หม่อมฉันขอทูลลาไปหาพี่ชายของหม่อมฉันนะเพค่ะ"

"เดี๋ยวสิท่านหญิง"

ฉันเดินออกมาอย่างไม่สนใจเจ้าชายอีก

"เอลิน่าพระราชากับพระราชินีต้องการพบตัวลูก"

"ลูกจะไปเดี๋ยวนี้แหละเจ้าค่ะท่านพ่อ"

เมื่อมาถึงฉันถอนสายบัวอย่างสวยงามแล้วจึงเปิดคำถามไป

"พระองค์เรียกหม่อมฉันมามีอะไรหรอเพค่ะ"

"เราจะขอหมั้นเจ้ากับลูกชายของเราคริสต์โตเฟอร์ในอีกสองวัน"

"แต่หม่อมฉันไม่คู่ควรกับเจ้าชายนะเพค่ะ"

"อีกสองวันเราจะจัดงานหมั้นให้เจ้าสองคน"

"เพค่ะถ้าอย่างนั้นหม่อมฉันขอทูลลาเพค่ะ"

เฮ้อหมั้นกันจนได้แต่จะทำให้ถอนหมั้นเองละกันหึฉันไม่ยอมตายหรอก

ติดตามตอนต่อไป......

เป็นยังไงบ้างเอ่ยไรท์พึ่งเคยแต่งแนวนี้ก็ไม่รู้จะถูกใจกันรึเปล่านะยังไงก็คอมเม้นต์บอกไรท์ได้น๊าว่าตรงไหนไม่โอเค