เกิดใหม่เป็นนางฟ้า...ในคราบนางร้าย

ลำดับตอนที่ #7 : 07

มีใครเคยบอกไหมว่าฉันก็ร้ายเป็นเหมือนกัน

ตอนนี้ฉันอายุ 7 ปีแล้วล่ะค่ะอีกแค่สามปีก็ต้องเข้าโรงเรียนแล้ว

แต่ตอนนี้ฉันเข้ามาเรียนเวทย์มนต์ร่วมกับเจ้าชายซึ่งมีพวกลูกสาวขุนนางมาเต็มเลยล่ะค่ะแต่ยังดีที่มีท่านพี่มาด้วย

"ท่านพี่เคอร์ตัน ท่านพี่เครเตียน เจ้าค่ะ"

"หืม?มีอะไรหรอเอลิน่า"

ท่านพี่เครเตียนหันมามอง

"น้องมีอะไรรึเปล่า"

ตามด้วยท่านพี่เคอร์ตันที่มองมาอย่างสงสัย

"เดือนหน้าพวกท่านพี่ก็ต้องไปโรงเรียนแล้วน้องกลัวจะโดนคนอื่นแกล้งเจ้าค่ะ"

ขออ้อนท่านพี่หน่อยละกันก็แหมท่านพี่ทั้งสองหล่อมากเลยนะ

"ไม่ต้องกลัวนะ"

ท่านพี่เคอร์ตันลูบหัวปลอบอร๊ายรู้สึกฟินมากเลย

"ใครกล้าแตะน้องสาวพี่พี่จะมอบของขวัญให้เลยล่ะ"

หว่าท่านพี่เครเตียนน่ากลัวชมัด

"นึกว่าใครที่แท้ก็ท่านหญิงเอลิน่าที่ต่ำต้อยนี่เอง"

'เปรี๊ย'

 ไม่ใช่เสียงเส้นความอดทนของฉันแน่นอนแต่น่าจะเป็นของท่านพี่ทั้งสอง

ฉันเอามือไปแตะท่านพี่ทั้งสองเพื่อบอกว่าใจเย็น

"งั้นคุณหนูวิเวียนคงเป็นตัวเงินตัวทองถ้าฉันเป็นคนต่ำต้อยใช่ไหมคะท่านพี่เครเตียน"

"อ่าใช่ตัวเหี้ยมันชอบหาเรื่องคน"

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด นี่แกกล้าด่าฉันว่าตัวเหี้ยหรอ"

"ส่วนเสียงแบบนี้เขาเรียกว่าชะนีหรือตัวแรดกันล่ะค่ะท่านพี่เคอร์ตัน"

"หืม?เสียงนี้หรออืม....ไม่ใช่ทั้งสองน่าจะเป็น....ตัวเงินตัวทองนั่นล่ะแต่ก็เข้าข่ายชะนีร้องหาผู้ชายนะ"

อุ๊ยท่านพี่เคอร์ตันแรงมากค่ะ

"เคอร์ตันเอาอะไรมาพูดอย่างคุณหนูวิเวียนไม่ใช่ชะนีหรอกแต่เป็นควายซะมากกว่า"

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"

ท่านพี่เคอร์ตันถึงขั้นหลุดขำเลยทีเดียว

ส่วนคนที่ได้ยินน่ะหรอนั่งขำตั้งแต่ที่ฉันบอกเป็นตัวเหี้ยแล้วค่ะ

"ฝากไว้ก่อนเถอะแก"

"ไม่รับฝากของจากตัวเหี้ยค่ะ"

ซะใจชมัดเลยอ่ะ

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด"

น่ารำคาญชมัดเลยเสียงกรี๊ดเนี่ยอ๊ะนั่นขนมปังนี่หน่า

"หุบปากแล้วกินไปเยอะๆนะค่ะ"

ฉันหยิบขนมปังยัดใส่ปากเธออย่างหมั่นไส้

คนที่เห็นเหตุการณ์ต่างพากันหัวเราะเยาะยัยคุณหนูนี่เลยล่ะ

'ซ่า'

ผู้หญิงในกลุ่มยัยคุณหนูนั่นเอาน้ำมาจะสาดใส่ฉันแต่พวกท่านพี่เข้ามาบังให้ทัน

"หึเห็นทีต้องสั่งสอนซะบ้างแล้วที่มาทำท่านพี่เปียกแบบนี้"

ฉันใช้เวทย์ลมซัดพวกเธอกระเด็นไปโดนกำแพงอย่างแรงประมาณหกรอบได้มั้ง

"มีใครจะลองดีอีกไหมคะ"

ทุกคนต่างหันหน้าหนี

"ได้โปรดจำใส่สมองโง่ๆของพวกเธอด้วยนะค่ะว่าพวกเรามันคนละชั้นกัน"

สภาพคนกลุ่มนั้นเรียกได้ว่าไม่ถึงตายแต่ก็สาหัส

"เอ่อ....คือท่านหญิงช่วยรับฉันเป็นศิษย์ได้ไหมคะ"

"ได้สิค่ะฟลอร่าจัง"

อย่างน้อยฟลอร่าจังก็ขึ้นชื่อว่ารักอาจารย์มาก

"กลับบ้านกันเถอะเอลิน่า"

ท่านพี่ทั้งสองจับมือฉันเดินออกจากห้อง

ครอบครัวฟลอร่าจังน่าสงสารตรงที่โดนน้องสาวต่างแม่คอยรังแกอยู่เสมอเธอไม่สามารถสู้ได้เพราะถ้าเธอสู้จะทำให้น้องสาวต่างแม่ของเธอไปลงที่คนใกล้ชิดของเธอ

"ฟลอร่าจังไม่ต้องเรียกฉันว่าท่านหญิงหรอกนะค่ะเรียกเอลิน่าเฉยๆก็ได้ค่ะ"

"อ...เอ๋มันจะดีหรอคะ"

"ดีสิค่ะฟลอร่าจัง"

"ก็ได้ค่ะเอลิน่าจัง"

"งั้นต่อไปฟลอร่าจังมาฝึกเวทย์มนต์ที่บ้านของฉันนะค่ะ"

"ได้ค่ะเอลิน่าจัง"

ฟลอร่าจังเป็นคนที่น่ารักมากเลยล่ะถ้าตามเกมล่ะก็เธอคือ1ในกลุ่มของเอลิน่านางร้ายอันดับ4ของเกม

"เอลิน่าจัง~"

เสียงนี่มันคุ้นๆนะพอหันไปดูเท่านั้นล่ะอีตาเจ้าชายนี่ก็วิ่งมากอดฉันเลย

"ผมได้ข่าวว่าเธอโดนแกล้งเลยรีบมาหา"

"ฉันไม่ได้เป็นอะไรค่ะ"

"เอลิน่าจังอย่าทำเย็นชากับผมสิ"

"คิก คิก นี่ใช่เจ้าชายจริงๆหรอคะเอลิน่าจัง"

นี่แหละคู่หมั้นฉันยิ่งกว่าเด็กอีก

"โธ่ฟลอร่าจังก็"

"ยิ่งกว่าเด็กอีกนะค่ะเจ้าชายน่ะ"

"ฮ่าฮ่า ก็เอลิน่าจังชอบแบบนี้นี่หน่า"

วอท!!!

"ใครชอบคะฉันไม่เคยบอกสักครั้ง"

ฟลอร่าจังขำไม่หยุดเลยค่ะ

"เจ้าชายหน้าแตก"

แอบขำเหมือนกันนะเนี่ย

"ฟลอร่าจังอย่ารุมผมสิ"

ติดตามตอนต่อไป

________________________________________

มาฉลองกันหน่อยค่ะนิยายติดท็อป100ในหมวดรักแฟนตาซีคร้าาาาาอันดับที่46ค่ะเย้ฉลองกันหน่อย