คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : ช็อปปิ้งหรรษา (ตอนจบ)
เทมาริ Say:
“ใครวะ” หลังจากที่มีคนเอยคำนี้ขึ้น ทุกคนก็รีบหันไปมองทันที ไอคำที่มี “วะ”
ตามหลังอย่างนี้ คงเป็นซากูระไม่ก็เท็นเท็น แต่เสียงเมื่อกี่ เสียงมันหวานจนแทบจะ
ละลายเลย คงไม่ใช่เสียงของยัยเท็นเท็นหรอก คงเป็นซากูระแน่นอน ฉันหันไปดู อ่ะ ใช่
ซากูระจริงๆด้วย หึหึ ฉันเก่งใช่มะ
“นายเป็นใคร” แต่คนที่ถามกลับเป็นซาสึเกะแหะ ต้นเหตุก็คงเป็นคนที่เข้ามาจับไหล่ยัย
ซากูระสินะ แต่สองคนนี้หน้าตาแบบว่า อือหือ หล่อมากกกกกกกก
คนที่จับไหลซากูระอยู่นั้น มีผมสีแดงแบบว่า สีเหมือนกาอาระเปี๊ยบเลย
ใบหน้าคมคาย หล่อเหลาเป็นอย่างมาก จมูกโด่งเป็นสัน ขาวมาก ริมฝีปากสีชมพู ตาสี
เขียวเหมือนยัยซากูระเลย คนที่สองที่ยืนอยู่ด้านหลังคนแรก มีผมสีดำออกแดง ใบหน้า
คมคาย หน้าตาเหมือนคนแรกเลยอ่ะ เป็นพี่น้องกันอ่ะเปล่า มีตาสีเขียวเหมือนของยัยซากู
ระแต่ว่าเข้มกว่า ขาวมากอ่ะ อิจฉาอ่ะ หน้าสวยกว่าฉันอีก เป็นผู้ชายแท้ๆ แถมผมสอย
รากไทรทั้งคู่เลย แต่ทำไมหน้าตาเหมือนซากูระจัง หรือว่าฉันตาฝาด
“เธอคือ ฮารูโนะ ซากูระใช่ไม” คนที่จับไหล่ซากูระถาม อ๊าก เสียงยังหล่ออ่ะ (บ้าไป
แล้ว) แต่ เอ๊ะ ทำไมถึงรู้จักชื่อซากูระได้ละ หน้าสงสัย
“ใช่ นายเป็นใคร”
“ฉันชื่อซาเอคิ”
“ฉันชื่อซาคุ”คนข้างบอกซากูระ
“ที่ฉันมาหาเธอวันนี้ เพราะ.........” คนแรกพูด
“พ่อเธอจับพี่เราไป” ทั้งสองคนพูดออกมาพร้อมกับ ทำให้ยัยซากูระถึงกับสะดุ้ง
“แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน” ยัยซากูระที่เปลี่ยนโหมดสีหน้าให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมทันที
“ฉันต้องการพี่ฉันคืน” ซาเอคิ
“ฉันต้องการให้เธอช่วย”ซาคุ
“จำเป็น” ยัยนี้ใจร้ายมากอ่ะ
“นายอ่ะ เอามือออกจากไหล่แฟนฉันได้แหละ” ซาสึเกะที่ยืนเงียบขึ้น เอยขึ้น หลังจาก
จ้องอยู่นาน หึงไปได้
“โทษที” มีมารยาทจัง
“นี่! เธอจะเลิกจ้องสองคนนั้นได้ยัง” ชิกามารุ ที่ยืนอยู่ข้างฉัน ขัดความคิดฉันขึ้น ทำให้
ฉันต้องเลิกจ้องหน้าสองคนนั้นไปชั่วขณะหนึ่ง
“แล้วนายยุ่งอะไรด้วยไม่ทราบ”
“เธอจ้องสองคนนั้น เหมือนจะทำให้มันท้องให้ได้ จะจ้องอะไรหนักหนา” อุ้ย ถ้าท้อง
ได้ก็ดี จะได้จับมาทำเป็นสามี (เอ่อ...มันต้องภารยาสิ)
“ฉันจะจ้องใคร จะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน นายไม่เกี่ยว”
“เออ ไม่ยุ่งก็ได้” แล้วหมอนั้นก็เดินไปอยู่ข้างๆ เนจิแทน เชอะ
“ชิ ฉันช่วยนายก็ได้ และอย่าฝันว่าฉันจะช่วยฟรีๆละ” แหม ยังมีข้อต่อรอง
“อือๆ ฉันยอม” ซาคุเป็นคนตอบ
ยัยซากูระจัดการ หยิบโทรศัพท์ ไอโฟนสี่ ขึ้นมา แล้วโทรออก
“ฮัลโหล นี้ฉันเองนะ พ่ออยู่ไม”
(อยู่ครับ)
“เอาโทรศัพท์ไปให้พ่อคุย”
(ครับ)
สักพักหนึ่ง
(ว่าไงลูกสาว)
“(-_-)” ทำไมยัยซากูระทำหน้าอย่างงั้นฟะ
“พ่อได้จับ......” ยัยนี้หยุดพูด แล้วหันไปทางสองคนนั้นแล้วถามว่า...
“พี่นายชื่ออะไร”
“ซาคิ” สองคนนั้นพูดออกมาพร้อมกัน พร้อมเพียงดีจัง
“คนที่ชื่อซาคิ ไปหรือเปล่า” แล้วหันไปคุยโทรศัพท์ต่อ
(อือ กำลังคุยกันอยู่เลย แล้วลูกไปรู้มาได้ยังไง)
“รู้ก็แล้วกัน หนูอยากให้พ่อปล่อย”
(หา!!!)
ยัยซากูระรีบเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูทันที สงสัยจะตกจาย
“อะไร ก็แค่ให้ปล่อยตัวเฉยๆ ตะโกนทำไม” ยัยซากูระเปลี่ยนข้างฟังโทรศัพท์ แล้วเอา
มือลูบหูข้างเมื่อกี้
(ก็ได้ แต่มีขอแลกเปลี่ยน แล้วลูกก็ต้องมารับตัวเขาไปเอง แล้วลูกก็ต้องมาฟังข้อ
แลกเปลี่ยนของพ่อ)
ยัยซากูระย่นจมูกนิดหน่อย ชิ ทำซะน่ารักเลย
“ก็ได้”
แล้วก็ว่างหู เร็วจริงๆ
“ชิ ตามมา” แล้วยัยนั้นก็หันไปบอกสองคนนั้น
“เดี่ยวๆ เธอจะไปไหนนะ” แต่ซาสึเกะรั้งไว้ก่อน
“ฉันต้องไปรับพี่ชายของสองคนนี้ ที่บ้านอ่ะ”
“แล้ว.....”
“เดี่ยวฉันกลับมา ไปรอที่ร้านซูชินะ”
“อือ” ชิ ทำมาเป็นหน้าหงอ ทำไมก่อนหน้านี้ไม่เห็นเคยเป็น ตะก่อนอ่ะ เงี้ยบเงียบ แต่
ตอนนี้อ่ะสิ พูดปร๋อเลย
“เดี่ยวมานะ จุ๊บ” แล้วซากูระก็เขย่งเท้าขึ้นไปหอมแก้มซาสึเกะ แล้วเดินไป ว้าว ช็อต
เด็ด แบบว่า อือหือ
“หึหึ” พวกเราหันไปมองเสียงหัวเราะ ซาสึเกะนั้นเอง เมื่อกี้ยังหน้าหงออยู่เลย แหม
โดนซากูระหอมแก้วที ยิ้มแป้นเลย ชิ หมั่นไส้ ซากูระเป็นของฉันนะยะ
ซากูระ Say:
ตอนนี้ฉันกำลังขับรถ ด้วยความเร็ว เกินร้อยแปดสิบ ตอนนี้ฉันหิวมากๆเลยอ่ะ ต้องรีบ
“นะ...นี่ ขับช้าๆก็ได้ พวกเรายังไม่อยากตายนะ” ไอคนหัวแดง แบบแดงเลย พูดกับฉัน
“ฉันเป็นคนขับ นายเป็นคนนั่ง คิดว่าคนขับอย่างฉัน จะพาตัวเองไปตายเหรอ”
“............................”
แล้วมันก็เงียบไปถึงบ้านฉันเลย
คฤหาสน์ฮารูโนะ
ถึงซะที ฉันรีบตรงไปที่ๆพ่ออยู่ทันที
ครืน!
“พ่อ” พอเปิดประตูเข้าไป ก็เจอกับพ่อของตัวเองและไอบ้าที่ไหนก็ไม่รู้ ผมสีแดงเลือด
หมู หน้าตาคล้ายไอสองตัวนี้เลย ตาสีเขียวน้ำทะเล ขาวถึงขาวมาก แต่ถ้าฉันมองไม่ผิด
ทำไมหน้ามันคล้ายฉัน ฉันคง...ตาบอดแล้วละ
“อ้าว มาแล้วเหรอ ถึงเร็วดีนิ”
“พี่” แล้วไอสองตัวนี้ก็พูดออกมาพร้อมกัน แล้วรีบเดินเข้าหา
“อ่า ในเมื่อเขาก็ได้รับการปล่อยตัวแล้ว งั้นมาทำตามข้อสัญญากันดีกว่า”
“อะไรละ”
“ลูกต้องเลี้ยงซูชิพ่อ วันนี้” แค่เนี่ย
“แต่วันนี้ลูกมีนัด”
“งั้นก็ไปกินกับเพื่อนลูกเลยไง
“-*-“
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ไปเฮฮากันดีกว่า”
“ก็ได้”
“งั้นไปเลยเถอะ อ่ะ เดี่ยวๆ แล้วเธอสามคน จะไปที่ไหนละ เดี่ยวพวกฉันจะไปส่ง”
“ไปที่เดิมก็ได้ครับ”
“งั้นไปกันเลย ลูกไปกับพ่อหรือเปล่า”
“ไม่อ่ะ เดี่ยวลูกขับรถไปเอง พ่อก็เอาสามคนนี้ไปด้วยก็แล้วกัน”
“เอางั้นก็ได้”
สามสิบนาทีต่อมา
ฮา ฮา ฮา ฉันมาถึงที่นี้ในสามสิบนาที โดยการเหยียบสองร้อยห้าสิบ ไม่งั้นคงไม่
ถึงเร็วขนาดนี้
“แล้วเพื่อนลูกรออยู่ที่ไหนละ”
“ร้านซูชิ”
“งั้นไปกันเลยเถอะ” ทำไมพ่อฉันพูดคำนี้บ่อยจัง
“งั้นพวกผมแยกตรงนี้นะฮะ” คนเป็นพี่พูด
“อ่ะ เดี่ยว ไปกินด้วยกันก่อน เลี้ยงขอโทษไง” เฮ้ยๆ เดี่ยว ฉันเป็นคนจ่ายตังค์นะ
“พ่อ ฉันเป็นคนจ่ายตังค์นะ”
“นา ครั้งเดียวเอง”
“หึย”
อิโนะ Say:
เมื่อไรยัยซากูระจะมาสักทีอ่ะ ฉันกินน้ำส้มมาสามแก้วแล้วนะ ฉันมองออกไป
ข้างนอกร้าน แล้วก็เจอ!!! ซากูระ แต่ยัยซากูระไม่ได้มาคนเดียว มาทั้งพ่อ ร่วมทั้งหนุ่ม
สุดหล่อสองคนนั้นด้วย แต่มาเพิ่มอีกคนหนึ่งหล่อมาก ลากดินเลย สงสัยจะเป็นพี่ชายที่
พูดกัน
“ไง”ยัยซากูระทักพวกเรา แต่สายของฉันไปหยุดอยู่ที่พ่อของยัยซากูระ วันนี้พ่อของซา
กูระไม่ได้ใส่ชุดยูคาตะมา แต่เป็นเสื้อเชิ้ตสีดำเท่ๆกับกางเกง ยีน อ๊าก หล่อละลาย
จายยยยยยยยย
ซากูระที่ยืนมองอยู่นานก็จับสังเกตได้ว่า เพื่อนของเธอไม่ได้มองมาที่เธอแต่กับ
เป็นพ่อของเธอ ซากูระมองพ่อกับเพื่อนสลับกันไปมา จนเธอเริ่มทนไม่ไว้ เธอจึงดีด
นิ้ว ดัง “เปาะ” ทำให้เพื่อนตื่นขึ้นจากภวังค์ แล้วันมามองหน้าเธอ
ฉันหันไปมองหน้ายัยซากูระอย่างเอาเรื่อง ชิ ดีดนิ้วทำไมก็ไม่รู้ ฉันกำลังเคลิ้มเลย
ยัยนี้ก็เลยหันมามองหน้าอย่างกวน...แทน
“นั้น...พ่อฉัน” อุ้ย แฮ่ๆ พวกเราเลยยิ้มให้ยัยซากูระแบบแห้งแทน แล้วยัยซากูระก็เดิน
ไปนั่งข้างซาสึเกะ ที่รอยัยซากูระอยู่นาน
“วันนี้พ่อขอมาแจมด้วยก็แล้วกัน วันนี้มีเพื่อนใหม่มาแนะนำด้วย” แล้วพ่อของยัยซากู
ระก็เปิดทางให้สามหนุ่มหล่อเดินขึ้นมาข้างหน้า อ๊าก ยิ่งมองใกล้ๆก็ยิ่งหล่อ ละลายแล้ว
“ผมซาคิ ครับ” อ๊าก อย่างเท่ >///<
“ผมซาเอคิ” ชื่อเท่มากกกกกกก
“ผมซาคุฮะ” น่าร้ากกกกกกกกก
“ฉันอิโนะ” เปิดตัวก่อนเลยเพื่อได้สักคน
“ฉันเทมาริ” แหม ทำเสียงหวานเลยนะ
“ฉันเท็นเท็น” หืม ยัยทอมก็เป็นไปกับเขาด้วย
“ฉันฮินาตะ” แหม ฮินาตะก็เอากับเขาด้วย
“ฉันเนจิ” เรียบ ง่าย
“ฉันชิกามารุ” พูดไป หาวไปด้วยเนี่ยนะ
“ผมนารูโตะฮะ” ต้าย น่ารัก
“ผมซาอิครับ” เสียงแบบ ละลาย
“ฉันซาสึเกะ” เรียบ เรียบมาก
“แนะนำตัวกันเสร็จแล้ว ก็มาสั่งอาหารกันเลยเถอะ” พ่อของซากูระพูดขึ้น
ตอนนี้พวกเรากินอาหารกันไปได้สักพักแล้ว แบบว่าอาหารเต็มโต๊ะเลย ดีนะ
ที่ซูชิกินแล้วไม่ค่อยอ้วน ฉันเลยได้กินอย่างอิ่มนั่มสำราญ อร่อยมากเลยค่าาาาา
ฉันหันไปมองยัยซากูระ ก็เห็นยัยนั้นหยิบกระเป๋าตังค์ของตัวเองขึ้นมาก ฉัน
เห็นแบงก์พัน เป็นปึกเลย ยัยบ้านรวย รวยเกินไปแล้ว แล้วก็มีบัตรเครดิตเต็มไปหมด
ฉันเห็นยัยซากูระถอนหายใจออกมาเบาๆ เหมือนโล่งอก แล้วก็เก็บกระเป๋าตังค์ใส่
กระเป๋า แล้วเงยหน้าขึ้นมากินซูชิต่อ
“เอ่อ ซากูระ” อยู่ดีๆ พ่อของซากูระก็เอยชื่อซากูระขึ้น ทำให้พวกเราทั้งโต๊ะ เงยหน้า
ขึ้นมามอง
“หืม”
“ลูกห้ามให้บัตรเครดิตนะ”
“หาาา”
“ก็อย่างที่พ่อพูดนั้นแหละ” แล้วยัยซากูระก็หน้าหงิกทันที สองคนนี้ตกลงอะไรกันไว้
เนี่ย
“อ่า อิ่มชะมัด” นารูโตะพูดขึ้น พร้อมกับลูบท้องตัวเองไปมา ชิ ไม่มีมารยาท
“อย่าเรอออกมานะ” ซาสึเกะพูดขัดขึ้น นารูโตะก็รีบเอามืออุดปากทันที พร้อมกับทำ
หน้าเขินๆ
“ฮาๆ ฮาๆ ฮาๆ”พวกเราหัวเราะออกมาพร้อมกัน ซากูระก็ด้วย แต่ยัยนี้แอบหัวเราะอ่ะ
“เดี่ยวฉันมานะ” แล้วยัยซากูระก็พูดขึ้น พวกเราจึงได้แต่พยักหน้า จะไปไหนของเขานะ
“ฉันไปเป็นเพื่อนไม”ซาสึเกะบอกซากูระ
“ไม่เป็นไร ไปแค่นี้เอง” แล้วยัยนั้นก็เดินออกไป
ซากูระ Say:
เพราะความกลัวว่าเงินจะไม่พ่อจ่ายค่าอาหาร ฉันจึงต้องออกมาทำอย่างนี้ ชิ อย่า
นึกว่าฉันไปทำเรื่องไม่ดีนะ ฉันแค่ออกมากดตังค์เท่านั้นละ ในกระเป๋าตังค์ฉัน มีเงินอยู่
แค่หมื่นกว่าบาทเอง แล้วดูแต่ละคนกิน สามคนพี่น้องที่พ่อเชิญมานะ ฉันไม่ว่า เพราะ
พวกนั้นไม่ค่อยได้กินสักเท่าไร แต่ยัยเท็นเท็นกับนารูโตะนะสิ กินอย่างกับคนตายอดตาย
อยาก ทั้งๆที่บ้านก็มีตังค์ทั้งนั้น แถมพ่อฉันก็ด้วยกินไม่เลือก แถมไม่ให้ฉันใช่บัตรเครดิต
อีก หึย แค้น ฉันกดตังค์ในธนาคารที่มีมากเหลือเกินออกมา สักสองหมื่น คงพ่ออ่ะนะ
(ยิ่งกว่าพอมั้ยเธอ)
“หึหึ ลูกฉัน” ชายที่แอบตามผู้ที่เป็นลูกสาวสุดที่รักออกมา หัวเราะออกมาเบาๆ กับสิ่งที่
เห็นตรงหน้า แล้วกลับที่ร้านอาหารก่อนที่ลูกสาวของตัวจะเห็น
กลับมาที่ร้านอาหาร
ทั้งยัยซากูระและพ่อของซากูระหายไปนานพอควร หายไปทำอะไรกันวะนาน
เป็นชาติ ตอนนี้พวกเรากินอิ่มกันหมดแล้ว ก็เหลือแต่ยัยเท็นเท็น เทมาริ และเจ้านารูโตะ
กำลังรับประทานของหวานกันอยู่ ไอพวกนี้มันเป็นลูกคุณหนูหรือไงวะ ต้องกินขนม
หวานล้างปากด้วย
“กลับมาแล้วจ้า” นี้มันพ่อยัยซากูระนี้นา ไม่ได้ตามซากูระไปเหรอ
“แล้วซากูระละครับ”ซาสึเกะรับเอยถามทันที แหม มันจะห่วงอะไรกันนักกันหนา
“อ้าวยังไม่กลับมาเหรอ เดี่ยวก็คงมาแหละ” เฮ้อ รอยยิ้มช่างบาดใจ ไม่หน้าเป็นพ่อยัยซา
กูระได้เลย
“กินอิ่มกันแล้วใช่ไม”
“ค่า/ครับ”
“งั้นเก็บตังค์กันเลยแล้วกัน” อะ...อ้าวไม่รอยัยซากูระก่อนหรอ
ทางด้านซากูระ
ฉันเดินกลับมาที่ร้าน ก็พบว่า!! ทั้งโต๊ะว่างเปล่า ไม่เหลืออาหารสักจาน มันเกิด
อะไรขึ้น ฉันแค่หายไปแป๊บเดียวเอง (แป๊บเดียว = นานโครต) ทั้งโต๊ะ หันมายิ้มให้ฉัน
พ่อก็ด้วย
“เก็บตังค์กันแล้วเหรอ” ฉันถามขึ้น
“อือ” พร้อมเพรียง
“ใครจ่าย” ฉันถามออกไป ทุกคนก็รีบหันไปมองที่พ่อของฉัน พ่อ? เป็นคนจ่ายเหรอ
“แฮ่ๆ พ่อเอง”
“พ่อ แกล้งฉันเหรอ”
“ฮาๆ พ่อขอโทษ ยังไงเงินที่ลูกจะจ่าย มันก็เป็นเงินของพ่ออยู่แล้ว ลูกจ่ายหรือพ่อจ่าย
มันก็เหมือนกันนั้นแหละ”
“เชอะ!”
ความคิดเห็น