คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : วุ่นเเล้วไง!!! (เรื่องไม่คาดคิด กำลังจะเกิด)
หาาาาาา!
อะไรนะ! ยัยนี้บอกว่าถึงแล้วงั้นเหรอ แล้วอยู่ไหนละ ฉันรีบหันไปมองที่กระจก
ทันที ไหน! อยู่ไหน
“นั้นไงค่ะ! คุณซากูระมาแล้ว” ฮินาตะที่เห็นรถ ร้องบอก ทำให้พวกเรามองไปที่กระจก
รถด้านหลังพร้อมกันทันที (พวกรุ่นพี่ก็ยังมาดู)
ยัยซากูระมาพร้อมกับรถเฟอรารี่สีแดงคู่ใจ ยัยนี้ขับรถมาด้วยความเร็วเกินร้อย
แปดสิบ กะเหยียบให้มิด ฮะ...เฮ้ย ยัยนั้นขับเลยรถของพวกเราไปเฉยเลย แถมเลยพวกรถ
บัสไปอีก ยัยนั้นจะไปไหนกัน ฉันรีบหันไปพูดทางโทรศัพท์ทันที เมื่อเห็นว่ายัยซากู
ระยังไม่วาง
“ซากูระ! เธอจะขับไปไหนนะ มันเลยรถพวกเราไปแล้วนะ”
(ฉันต้องรีบหากาแฟกินด่วน ไม่งั้นรถคว่ำแน่) ติ๊ด
แล้วยัยนี้ก็ตัดสายไป หา! เมื่อกี้ยัยนี้ว่าไงนะ
“เท็นเท็น ซากูระบอกว่าไงบ้าง” เทมาริรีบหันมาถามฉันทันที
“ยัยนั้นบอกว่า ถ้าไม่รีบหากาแฟกิน รถคว่ำแน่ๆ”
“หาาาาาาาาา!!!” ทุกคนร้องออกมาพร้อมกันทันที
“อิทาจิ เหยียบให้มิดเลย” พี่เพนหันไปสั่งพี่อิทาจิทันที
“รอคำนี้มาตั้งนาน” พอพี่อิทาจิพูดจบ ก็เหยียบคันเร่งทันที อ๊ากกก เร็วไปไม
ณ ปั้มน้ำมัน
ตอนนี้เราอยู่ที่ปั้มน้ำที่ยัยซากูระขับเข้ามาแล้ว ยัยนั้นหายไปไหนอ่ะ เมื่อกี้ยังเห็น
อยู่เลย นั้น! นั้นรถยัยซากูระนี้นา พวกเรารีบเดินที่รถของซากูระทันที อ้าว ไม่อยู่นี้นา
ไปไหนนะ แถมรถก็ไม้ล็อค เปิดประตูรถอ้าซ่าไว้ ไม่ยอมปิด กลัวไม่มีคนมาขโมยเหรอ
“อ้าว ตามมาทำไมกันเนี่ย” เสียงยัยซากูระ ที่ดังขึ้นจากข้างหลัง พวกเรามองซากูระ
ตั้งแต่หัวจรดเท้า ยัยบ้านี้แต่งตัวอะไร
“ซากูระ นี้เธอแต่งตัวอะไรนะ” อิโนะ เป็นคนเอยถามคนแรก
“ก็ชุดไปรเวทไง” แล้วยัยซากูระก็ก้มลงมองตัวเอง ใช่ ยัยซากูระใส่ชุดไปรเวท แต่
โรงเรียนเขากำหนดให้ใส่ชุดพละ ยัยนี้ดันโพล่มาในชุด ไปรเวท ยัยนี้ใส่เสื้อยืดสีดำเท่ๆ
กับเสื้อกันหนาวตัวนอก สีน้ำเงินเข้ม แล้วก็กางเกงทหารขาสามส่วน พร้อมรองเท้าผ้าใบ
หุ้มข้อ สีดำ
“เขาให้ใส่ชุดพละ” เทมาริเป็นเฉลยแทน
“ก็ฉันรีดไม่ทัน” พูดไปพร้อมกับกระดกกาแฟกระป๋องไปด้วย เฮ้อๆ ยัยบ้า
ซาสึเกะ Say:
ผมตกใจแทบแย่ ที่ซากูระบอกว่า “ถ้าไม่หากาแฟกิน รถคว่ำแน่ๆ” ดีนะที่ไม่
เป็นอะไร ถ้ายัยนี้เป็นอะไร หัวใจของผมคง.......
ผมรีบเดินไปหาซากูระทันที เมื่อเธอเดินเข้าไปนั่งบนรถแล้ว
“ไง” ซากูระทักผม เมื่อเห็นผมเดินมาหา ผมนั่งย่องๆตรงข้างๆเธอ
“เป็นไงมั่ง”
“ค่อยลืมตาขึ้นหน่อย อึก” แล้วก็กระดกกาแฟต่อ
“เฮ้อ”
“เป็นอะไร” ซากูระหันมาถามผม เมื่อเห็นผมถอนหายใจ
“เธอทำให้ฉันเป็นห่วงมากรู้ไม” ผมพูดเสร็จ ก็เอื่ยมมือไปขยี้หัวสีชมพูของซากูระ ซากู
ระหลับตาลงข้างหนึ่ง พร้อมกับบู่ปากแก้มป่องมาให้ผม ฮ่าๆ น่ารักจริงๆ
“นายก็ทำให้หัวฉันยุ่ง” ซากูระพูด พร้อมกับจัดผมของตัวเอง
“เฮ้ เราจะไปกันแล้วนะ” เนจิเดินมาหาผมสองคน ที่รถของซากูระ
“พวกนั้นจะถึงแล้วเหรอ” ผมถาม พร้อมกับอ้าปากรับขนมที่ซากูระป้อน ฮ่าๆ ดูไอ้เนจิ
ทำหน้าสิ
“อืม พวกพี่เพนเลยให้มาตาม” เนจิพูด พร้อมกับยื้นมือไปรับขนมที่ซากูระแบ่งมาให้
“ซากูระ ไปกันเถอะ” เท็นเท็น ที่วิ่งมาแต่ไกล ตะโกนบอกซากูระ แต่......
“พวกเธอไปกันก่อนเถอะ เดี่ยวฉันตามไป” แล้วซากูระก็กินขนมต่อ
“เฮ้ ทำไมเธอไมไปด้วยกันละ” เท็นเท็นถาม นั้นสิ
“ฉันจะนอน” เอ่อ...
“ไม่เอา เธอต้องไปพร้อมกับฉัน” ผมพูด พร้อมกับจับมือซากูระ เท็นเท็นกับเนจิ คงเห็น
ว่าผมจะเป็นคนพูดเอง ก็เลยไปก่อน ปล่อยให้ผมอยู่กันสองคน
“ฉันง่วง เดี่ยวรถก็คว่ำหรอก”
“เดี่ยวฉันขับให้ก็ได้”
“ฉันอยากนอนที่เงียบๆนะ ไม่อยากเจอหน้าใคร”
“แล้วเธอจะปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวเหรอ”
“ไปก่อนนา เดี่ยวฉันตามไปนะ จุ๊บ” แล้วซากูระก็ยื้นหน้า มาหอมแก้มผม อีกแหละ
“เฮ้อ งั้นขอรางวัลก่อนนะ” ผมพูดจบ ไม่รอคำตอบจากเธอ ผมก็ยื้นหน้าไปประทับริม
ฝีปากของเธอทันที อืม......... รักเธอจัง ยัยตัวเล็กของฉัน
เท็นเท็น Say:
พวกเรายืนรออยู่ได้สักพัก เพื่อรอซาสึเกะกับซากูระ แต่กลับเป็นว่า มาแค่คน
เดียว คนๆนั้นก็คือ ซาสึเกะ แล้วยัยซากูระละ แต่หมอนี้กลับมาพร้อมกับรอยยิ้มแห่ง
ความสุข เฮ่อๆ อย่างนี้ แปลว่ายัยซากูระชนะแหง่ๆ
“ซากูระจังละ ซาสึเกะ” นารูโตะตะโกนถามซาสึเกะ หมอนี้หันมาทางนารูโตะแล้วยิ้ม
ให้พร้อมกับตอบว่า
“เดี่ยวตามมา”
เหอะ ไอเราก็หวังพึ่ง
“งั้นไปกันเถอะ”
ณ ป่า
ฮา ฮา ฮา ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ป่า ไอตอนที่มีคนโทรมาบอกพี่เพนว่า พวกนักเรียน
กำลังจะถึงนะ มันโกหกชัดๆ ไอรถบัสสามคันนั้นนะ กว่าจะมาถึงก็หลังจากที่พวกเรา
มาถึงแล้วสามชั่วโมง แล้วอีกสองชั่วโมงต่อมา พวกมันถึงจะมาถึง ไอพวกบ้าาาาาาาา หึย
กว่าจะมาถึงก็ปาไปหกโมงแล้ว แถมนี้มันก็จะมืดแล้วด้วย พวกฉันรอรากแถบงอกเลยรู้
ไม
“เอ่อ ยังไงมันก็จะมืดแล้วนะ เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า บลาๆๆๆๆๆๆ” พี่เพนก็อธิบาย
กันป่าย ส่วนพวกเรากำลังคิดกันอยู่ว่าลืมอะไรกัน
“ฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันลืมอะไรไปวะ” ฉันพูด
“เออ ฉันก็เหมือนกัน” ยัยอิโนะก็เอาด้วย
“อืม มันตงิดๆ อยู่” เทมาริต่อ
“ค่ะ มันติดอยู่ที่ปลายจมูก”
อะไรหว่า อะไรวะ...หว่า
“ซากูระ” พวกเราตะโกนออกมาพร้อมกัน เฮ้ย พวกเราลืมยัยซากูระอ่ะ ป่านนี้ยัยนี้จะตื่น
ยังก็ไม่รู้
“โทรๆ”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ติ๊ด
“ซากูระ” คราวนี้ฉันเป็นคนโทร
(ฮาโหล) ยังไม่ตื่นชัวร์
“เธอทำไม ยังไม่มาที่ค่ายอีก”
(อ้าว ดึกแล้วเหรอ เดี่ยวเจอกัน) ติ๊ด
“เฮ้ ซากูระว่าไงบ้าง”
“เดี่ยวเจอกัน”
“หวังว่านะ”
สิบนาทีต่อมา
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด
เสียงล้อรถบดกับถนน ทำให้พวกเราต้องรีบเอามือขึ้นมาปิดหูทันที ไอคนที่ขับรถ
แบบนี้ในโรงเรียนเราก็มีอยู่คนเดียวแหละ ยัยซากูระไง
“มาได้ซะทีนะ ยัยบ้า” ยัยอิโนะบ่น พร้อมกับเดินไปหายัยซากูระคนแรก ยัยซากูระเดิน
ลงมาจากรถ ด้วยท่าทีงัวเงียแบบสุดๆ มันจะง่วงอะไรขนาดนั้น
“แล้วเสื้อผ้าละ” เทมาริถาม พร้อมกับดึงหน้ายัยซากูระเล่น เพื่อให้ยัยนั้นตื่น
“อยู่ หลังรถ” แล้วยัยนั้นก็หันไปจัดการเปิดหลังรถ
“เอ่อ......” พวกเราสามคน ฉัน อิโนะ ฮินาตะ มองสภาพ หลังรถยัยซากูระแล้วอยากจะ
ร้องกรี๊ด ก็หลังรถมันมีแต่เสื้อผ้าที่กระจัดกระจายไปหมดเลยนะสิ ยัยนี้ไม่ได้จัดของเลย
ใช่ไมเนี่ย
“ฉันไม่รู้ว่าต้องอยู่กี่วัน ก็เลยโยนๆมันเข้าไป”
“ดีนะ ที่มันไม่มีของข้างในกระจายไปด้วย” เทมาริบอก พร้อมกับมองไปที่ ซากเสื้อผ้า
ของยัยซากูระ
“อันนั้นฉันใส่กระเป๋าไว้” ยังพอมีสำนึก
“งั้นเดี่ยวพวกเราช่วยจัดของให้นะค่ะ” ฮินาตะบอก พร้อมกับเก็บของพวกนี้
สิบนาที ผ่านไป
แล้วซากเสื้อผ้าเมื่อกี้ ที่มันกระจัดกระจายอยู่ ก็ถูกจัดเก็บเข้าไปในกระเป๋า
เรียบร้อย เพราะฝีมือของฮินาตะผู้แสนดี พวกพี่เพน ยัยอธิบายไม่เสร็จอีกเหรอ
“เฮ้ พวกพี่ๆให้ไปรวมตัว” พวกเนจิมาตามพวกเรา ยัยซากูระก็เลยจัดการนำกระเป๋าของ
คุณเธอขึ้นแบก แต่ว่า...
“หนักอ่ะ” หึหึ กระเป๋าใบเท่า นี้ก็ตัวเล็กเหลือเกิน คงจะแบกไหวหรอกนะ
“มานี่” ซาสึเกะจึงต้องเป็นแบกให้เอง พร้อมกับเดินจูงมือยัยซากูระไปด้วย
“มากันครบแล้วใช่ไม” พี่โคนันถามพวกเรา เมื่อพวกเราเดินมาถึง
“งั้นมาเข้าเรื่องเลยแล้วกัน พวกเด็กปีสองทั้งสามห้อง จะขึ้นรถบัสกันไปที่พัก แต่ที่พักที่
พวกเราจะไปนั้น ไกลจากที่นี้มาก กว่าจะถึงก็คง พรุ่งนี้เช้า พวกเราที่เป็นรุ่นพี่จึงต้องไป
คุมรถบัส ทั้งหมด ส่วนพวกเธอสิบคนต้องมาทำภารกิจ ที่พวกพี่ให้” พี่เพน อธิบาย
ยาวววววววววเลย แต่ไอภารกิจที่พี่เพนว่านี้มันอะไรกัน มันรู้สึกสังหรณ์ แปลกๆ
“ภารกิจ อะไรเหรอค่ะ” เทมาริถามพวกพี่ๆ พวกพี่มองหน้ากันแล้วยิ้มออกมา ก่อนจะ
หันมาหาพวกเรา แล้วบอกว่า...
“เดินป่าจ๊ะ”
“หาาาาาาาาาาา!”
ความคิดเห็น