คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #59 : where are you !?
.ในงานดำเนินไปอย่างสนุกสนาน หลังจากที่มีเพื่อนในงานสมหวังไปหนึ่งทำให้ใครในงาน
หลายๆคนกล้าที่จะเปิดใจมากขึ้น ทำให้งานปาร์ตี้สระว่ายน้ำกลายเป็นงานหาคู่ไปตั้งแต่เมื่อไร
ไม่รู้ และนั้นทำให้มีบุคคลกลุ่มนึงไม่พอใจเป็นอย่างยิ่งกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งๆที่ตัวเองไม่สมหวัง
ไปแล้วแต่คนพวกนี้ก็ยังทำให้เพื่อนของตัวเองไม่สมหวังไปอีกด้วย แผนการชั่วร้ายของสาวผม
แดงก็ได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง เจ้าของรอยยิ้มปริศนาที่ไม่ยอมเข้ามาร่วมงานได้แต่ยืนมองอย่างห่างๆ
แค้นอย่างห่วงได้เดินออกไปพร้อมความคิดที่จะทำลายความสุขของผู้อื่น
เท็นเท็น Say:
“แหม่ๆ แก้มปริละจ้า ยิ้มสักนิดเถิด” เทมาริพูดอย่างหมั่นไส้ก่อนจะผลักหัวฉันทีนึง อะไรเล่า
ฉันผิดอะไร ฮ่าๆ แต่มิโกรธ เพราะตอนนี้ มีความสุขเว้ย
“อี๋ มาทำคงทำเขิน เห็นละหมั่นไส้” ยัยอิโนะเบ้หน้าใส่ฉันก่อนจะสะบัดหน้าเชอะใส่ให้ อย่าให้
ถึงตาเธอบ้างนะ
“เท็นเท็น” หื้ม ฉันกำลังจะหันไปมองตามเสียง แต่ก็โดนสวมกอดจากข้างหลังซะก่อน “อยาก
นอนแล้ว” ยัยซากูระนั้นเอง ยัยนั้นถูหน้าไปกับไหล่ฉันและทำท่าจะหลับท่าเดียว เวลาง่วงนี้
อ้อนยังกะอะไรดี
“ฉันก็ว่างั้นนะค่ะ ดูท่าคุฯซากูระจะไม่ไหวแล้วละ” ฮินาตะพูดพร้อมกับมองไปที่ซากูระ
“งั้นกลับกันเถอะ ฉันก็เริ่มไม่ไหวแล้วเหมือนกัน” ฉันพูดก่อนจะหันไปประคองซากูระที่ไม่รู้
หลับไปรึยัง
“เฮ้ พวกเธอ” ฉันหันไปมองตามเสียงก่อนจะเห็นพวกชิการุกำลังเดินเข้ามาหา “พวกพี่ๆบอก ถ้า
อยากกลับก็กลับได้เลย”
“มา เดี๋ยวฉันอุ้มเอง” ซาสึเกะวิ่งเข้ามาหาฉัน แล้วรับตัวซากูระไปก่อนจะช้อนตัวอุ้มขึ้นไปไว้ใน
อ้อมแขน
“เดี๋ยวไปส่ง” หื้ม ฉันหันไปหาคนข้างๆที่เดินมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ เนจิ..
“อื้ม” ฉันส่งยิ้มให้แล้วส่งมือให้เนจิที่ยื้นมือมา
“โอ้ยย เบื่อจริงๆ พวกหวานแหวว” อิโนะทำเสียงดัดก่อนจะจิกกัดแบบเบาๆแล้วเดินลากพวกเท
มาริเดินนำไปก่อน ตามด้วยพวกผช.ที่เหลือ ที่พวกหล่อนมองไม่เห้นคู่ตัวเองกันหรือไง เห็นตาม
อยู่ตลอด -_-
“ไปกันเถอะ” เนจิบอก ก่อนจะกระชับมือที่กุมมือฉันไว้อยู่ ก่อนจะออกเดิน ฉันมองตามก่อนจะ
ยิ้มให้ ฉันมีความสุข ^_^
“-_-”
“ทำไมมองฉันอย่างนั้น” ฉันหันไปหายัยซากูระที่กำลังมองฉันอย่างกัดจิกเล็กน้อย (ดูออกด้วย
เหรอ)
“คนบ้าอะไรนั่งยิ้มคนเดียว” นั้นไงมันกัดจิกฉัน -_- ก่อนจะหันไปดูการ์ตูนแล้วกินขนมไปด้วย
“ก็คนมันมีความสุขนิย่ะ” ฉันพูดแล้วล้มตัวลงนอนกอดหมอนข้าง อ้าย ฉันยังเขินไม่หายกับเรื่อง
ที่เกิดขึ้นเลยนะ
“จ๊ะ แม่สาวแกร่งแต่โดยสยบเพราะชายหนุ่ม -_-” ปากมันกัดเจ็บมากบอกเลย
“ชิ ดูการ์ตูนของเธอไปเถอะ นอนละนะยะ” ฉันพูดแล้วเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวนอน
“เชิญ”
03.03 น.
แอ๊ด..
เนื่องจากเพราะความเหนื่อยล้ามาทั้งวัน ทำให้ทั้งสองสาวที่นอนอยู่ในห้องนอนหลับสนิท
ไม่รู้สึกแม้กระทั่งเสียงเปิดประตูที่เวลาแบบนี้ไม่น่าจะมีใครตื่นมากันอย่างแน่นอน สาวปริศนา
เดินตรงเข้ามาในห้องอย่าเงียบเฉียบก่อนจะเดินไปที่เตียงแรกแล้วหันไปบอกคนข้างที่ตามมาให้
เดินไปหาที่เตียงนี้ ก่อนที่ตัวเองจะเดินตรงไปที่เตียงเป้าหมายที่ตอนนี้เจ้าของเตียงสลบไสลโดย
ไม่ได้ระวังตัว สาวปริศนาผมแดงคนที่คุณก็รู้ว่าใครมองสภาพของเป้าหมายตัวเองก่อนจะ
หัวเราะออกมาในใจ เธอก้มลงไปก่อนจะโป๊ะยาสลบที่จมูกไว้อย่างแน่น ค้างไว้อย่างนั้นก่อนจะ
แน่ใจแล้วว่าเป้าหมายคงไม่ตื่นมาตอนนี้แน่นอน ก่อนจะพยายามแบกคนตัวเล็กกว่าขึ้นหลังแล้ว
พาออกไปยังที่หมายที่พวกเธอเตรียมไว้
“เสร็จฉันแน่น หึหึ” นั้นคือเสียงสุดท้ายก่อนที่ประตูจะปิดลง...
ปวดหัว...
ทำไม... ปวดหัวแบบนี้...
ฉันลืมตาขึ้นเพราะรู้สึกปวดหัวอย่างแรง ก่อนจะกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับทรรศนียภาพให้เข้า
ที่ หมอนนุ่มเตียงนิ่มฉันไปไหน ทำไมฉันถึงมานอนอยู่ที่เปียกชื้นและแข็งแบบนี้ ฉันมองไป
รอบๆก่อนจะจำได้ว่า มันเป็นกระท่อมที่วันแรกฉันกับพวกรุ่นพี่เตรียมไว้ให้ซาสึเกะกับซากูระ
ซากูระ... ใช่!! ซากูระละ!!! ฉันรีบหันไปมองรอบ ชิ ไอผ้าปิดปากบ้านี้มันเกะกะชะมัด
“หึ ตื่นแล้วเหรอ” นี้มัน.. ซูซูกิ พวกคารินนิ ฉันเงยหน้าไปตามเสียงก่อนจะเห็นเจ้าของเสียงที่
กำลังมองฉันอย่างเหยียดๆ อะไรกัน ทำไมมองฉันแบบนั้น ฉันไม่เคยไปทำอะไรให้เธอนะ
“เธอคงกำลังคิดว่าทำไมพวกฉันถึงทำแบบนี้สินะ” เสียงที่ฉันคิดว่าคงเป็นเจ้าของความคิดที่พา
พวกฉันมาที่นี้ เดินเข้ามาพร้อมกับ ซากูระ!!
ตึง!
คารินเหวี่ยงซากูระลงกับพื้นก่อนจะยกเท้าขึ่นเหยียบที่หน้าอกซากูระ ไม่นะ!! อย่าทำแบบนี้
“...” ซากูระเงียบไม่ส่งเสียงอะไรออกมาทั้งสิ้น เธอเงยหน้ามองคารินด้วยสายตาเย็นชา
“ยังจะมองหน้าฉันอีกนะยัยบ้า” คารินกระทืบเท้าลงกับท้องซากูระอย่างแรง จนซากูระตัวงอเป็น
กุ้งเพราะความเจ็บ
“อื้อ! อื้อ” ฉันร้องออกมาไม่เป็นภาษาเพราะผ้าปิดปากนี้ ไม่นะ อย่าทำอะไรซากูระ
“หึ เปิดปากมันซะ” คารินหันไปสั่งซูซูกิให้เปิดปากฉัน ยัยนั้นก้มลงมากระชากผ้าปิดปากฉัน
ออกอย่างแรง โอ้ย! เจ็บนะ
“เธอ! อย่าทำอะไรซากูระนะ!” ฉันรีบหันไปบอกคารินทันทีที่ปากฉันเป็นอิสระ
“พูดมาก!!” ซูซูกิที่อยู่ใกล้ฉันเตะเข้าที่ท้องฉันอย่างแรง พระเจ้า.. ความเจ็บนี้มันอะไรกัน ฉันงอ
ตัวเข้าหากันเผื่อมันจะทำให้ความเจ็บทีท้องน้อยของฉันลดลงได้
“ฉันนะไม่ได้มีความแค้นอะไรกับเธอหรอกนะ” คารินเดินเข้ามาหาฉันก่อนจะจับหน้าฉันขึ้นมา
มองหน้าเธออย่างบีบค้างฉันเอาไว้ “แต่เพื่อนฉันมี” อ่ะ! คารินจับหน้าฉันบิดอย่างแรงให้หันไป
หาซูซูกิ ห๊ะ! ฉันไปทำอะไรให้
“ฉัน.. ปะ..ไปทำอะไรให้” ฉันพูดออกมาอย่างยากลำบากเพราะความจ็บที่ท้อง
“เธอทำอะไรนะเหรอ ง่ายมาก เธอแย่งเนจิของฉันไป!!!” ยัยนั้นพูดออกมาเสียงดังก่อนจะเตะที่
ท้องอีก อั๊ก! เจ็บ เจ็บจนแทบร้องไม่ออก “เธอรู้มั้ยฉันชอบเขามากี่ปี ฉันรู้จักเขามาตั้งแต่เด็กฉัน
แอบชอบเขามาตลอด เขาเรียนที่ไหน ฉันเรียนที่นั้น เขาอยู่ไหนฉันอยู่นั้น ฉันพยายาม พยาม
เปลี่ยนตัวเองเพื่อให้เขามองฉันบ้าง แต่กับเธอ!! รู้จักกันมาแค่ไม่กี่ปี แต่กลับได้เขาไปแค่ช่วง
ข้ามคืน แล้วสิ่งที่ฉันทำละ? สิ่งที่ฉันทำมาโดยตลอดมันคืออะไร!!” ยัยนี้พูดไปพร้อมกับเตะฉัน
ไปด้วย ฉันรู้สึกคาวเลือดในปากที่มันขึ้นมาเรื่อยๆ อ่า.. ไม่ไหว..แล้ว
“หยุด” นั้น.. เสียงซากูระ
“หื้ม เธอว่ายังไงนะ” คารินเดินไปหาซากูระก่อนจะกระชากซากูระขึ้นมาคุยกับตัวเอง
“ฉันบอกว่า หยุดทำเท็นเท็น” ซากูระหันมามองฉัน สายตายัยนั้น ไม่นะซากูระ อย่านะ
“แลกกับอะไรละ” คารินยิ้มออกมาอย่างรู้ทันว่าซากูระจะทำอะไร คนที่รักเพื่อนอย่างยัยนี้คงมี
ทางเลือกไม่มากนักหรอก
“ทำฉันแทน” คารินผลักซากูระลงกับพื้นก่อนจะพูดว่า...
“ฉันรอคำนี้ตั้งนาน” คารินเตะที่ท้องซากูระก่อนจะกระชากซากูระขึ้นมาแล้วตบไม่ยั้ง พวกเพื่อน
คารินเดินเข้าไปสมทบก่อนจะรุมซากูระไม่ยั้ง ไม่นะ ไม่!! อย่าทำนะ
“หึ ทำเธอไป มันก็คงไม่สะใจเท่าไร ทนให้เธอดูเพื่อนเธอตายคาเท้าเพื่อนฉันคงสนุกกว่า หึหึ”
ซูซูกิพูดก่อนจะเดินเข้าไปร่วมด้วย ไม่! อย่านะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
ไม่..นะ น้ำตาฉันไหลออกมากับภาพตรงหน้า ซากูระนอนนิ่งอยู่กับพร้อมกับบาดแผลเต็มตัว
เลือดบริเวณหัวไหลลงมาอย่างไม่หยุด หนึ่งชม.เต็มที่เธอโดนรุม ซากูระไม่ร้องออกมาสักแอะ
ทำให้ฉันกลัว กลัวว่าจะเสียเธอไป ซากูระ... ถ้าเธอยังอยู่กับฉัน ได้โปรด ได้โปรดส่งเสียงหาฉัน
ที
“ชิ ซ้อมขนาดนี้แล้วยังไม่ร้องออกมาสักแอะ ยัยบ้าเอ้ย” คารินถีบซากูระอย่างแรงก่อนจะนั่งลง
เพราะความเหนื่อย ยัยสารเลว เธอทำอย่างนี้ได้ยังไง
“นี้ก็เช้าแล้ว ต่อไปคงเป็นตาเธอแล้วละเท็นเท็น” ฉันไม่พูดอะไร พูดไม่ออก ฉันควรโดนเรื่องนี้
ควรเป็นเรื่องของฉัน ซากูระไม่ควรมาเกี่ยวด้วย
“หึหึ”
นั้นคือเสียงสุดท้ายที่ฉัน.. ได้ยิน
เทมาริ Say:
ก๊อกๆ
-_- เอิ่ม ฉันเคาะประตูห้องเท็นเท็นมาได้สักพักละ ทำไมไม่มีคนเปิดละ นอนตายกันหรือ
งายยยยยย
“โทรศัพท์ก็ไม่รับค่ะ” ฮินาตะหันมาบอกหลังจากพยายามโทรหาสองคนนั้นอยู่หลายรอบ
“หรือ.. จะตื่นกันไปกินข้าวแล้ว” ยัยอิโนะยืนเกาคางก่อนจะพยายามหาเหตุผล
“ไม่มีทางๆ ยัยพวกนั้นจะไม่มีทางตื่นจนกว่าพวกเราจะมาปลุก” ฉันพูดขัดความคิดอิโนะ ยัย
พวกนี้จึงพยักหน้าตามความจริงที่ฉันพูด
“แล้วมันจะหลับลึกกันขนาดนี้เลยเหรอ ซากูระนะไม่แน่ ถ้าที่แน่ๆ ยัยนั้นน่าจะรำคาญจนตะโกน
ด่า ส่วนยัยเท็นเท็นปกติจะเป้นคนมาเดินเปิดประตูนี่น่า”
“อืมม” พวกเราสามคนยืนคิดกันอยู่หน้าห้องอย่าขมักเขม่น
“เฮ้ ทำไมยังไม่ลงไปกินข้าวกันอีก เหลือแต่พวกเราแล้วนะ” พวกเราหันไปมองพี่โคนันที่กำลัง
เดินมาหาพวกเรา
“คือว่า ยัยสองคนนี้ยังไม่ตื่นเลยค่ะ” ฉันชี้ไปที่ประตูห้องก่อนจะบอกพี่โคนัน
“เอ๋ ปกติก็ไม่เคยสายขนาดนี้นิ งั้นเดี่ยวมา พี่จะลงไปขอกุญแจสำรองจากเพ็นก่อน” พี่โคนันพูด
ก่อนจะรีบวิ่งลงไป
หื้ม? อาการเสียวหวาบนี้มันอะไรกัน...
แอ็ด..
“เฮ่ลโหลวว ตื่นกันได้แล้วที่รัก” อิโนะเดินตรงเข้าไปคนแรกก่อนจะตะโกนเรียกหา
“หื้ม หายไปไหนกันหมดนะ” ฉันพูดก่อนจะมองไปรอบๆห้องที่ไม่มีใครอยู่ โทรทัศน์ช่อง
การ์ตูนของซากูระ ขนมยังคาที่นอน ผ้าห่มที่ถูกเลิกขึ้นบนเตียงเท็นเท็น หายไปไหนกัน
“พี่ว่า ยัยพวกนั้นไม่ได้หายไปเองแล้วละ” พี่โคนันที่นั่งยองๆลงตรงข้างเตียงของซากูระ หยิบ
บางอย่างขึ้นมา
“นี้มันอะไรกัน” ฉันเดินตรงไปหยิบผ้าผืนเล็กในมือพี่โคนันขึ้นมา
“เฮ้ อย่าดมมันนะ” หื้ม ว่าไงนะ
“คุณเท....” ฉันหันไปกะทันหันเพื่อจะฟังให้แน่ชัดอีกรอบ แต่มือที่ถือผ้าอยู่ของชั้นดันไปโดน
จมูกฮินาตะเข้า
ตึง!
“ฮินาตะ!” พวกเรารีบวิ่งเข้าไปหาฮินาตะที่ตอนนี้ล้มตึงลงไปกับพื้น
“บอกแล้วว่าอย่าดม มันคือยาสลบ” พี่โคนันดึงผ้ากลับไปก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ แล้วหยิบ
ถุงในห้องน้ำที่ใช้สำหรับห่อสิ่งสำคัญของผญ.แล้วเอาผ้าใส่ลงในถุง
“ซวยแล้ว”
ห้องอาหาร
“เพ็นๆ” พี่โคนันวิ่งตรงไปหาพวกรุ่นพี่ที่นั่งทานอาหารกันอยู่
“ว่าไงโคนัน ทำไมวิ่งกันมาอย่างนี้” พี่เพ็นมองมาที่พวกเราที่กำลังเหนื่อยหอบเพราะต้องแบกฮิ
นาตะลงมาด้วย
“แล้วนั้นฮินาตะเป็นอะไรนะ”
“หนูทดลองโดยบังเอิญนะค่ะ แฮ่”
“เพ็นฟังฉันก่อน เท็นเท็นกับซากูระหายไป แล้วสิ่งที่พวกฉันเจอในห้องคือนี้” พี่โคนันยื้นผ้านั้น
ให้เพ็น “ยาสลบอย่างแรงที่ฮินาตะเพิ่งโดนไป พวกนั้นไม่ได้หายไปเองแน่”
“ซวยละ เฮ้ย เลิกๆ อิทาจิพวกนายไปขออนุญาตดูกล้องวงจรปิด แล้วดูระยะเวลาระหว่างตีหนึ่ง
ถึงเช้านี้ ถ้ามีคนน่าสงสัยรีบบอกทันที”
“โอเค” พวกรุ่นพี่รีบลุกกันออกไป พี่เพ็นหันมาหาพวกเราแล้วพูดว่า
“พวกเธอพาฮินาตะไปนอนที่ห้อง อีกไม่นานเดี๋ยวก็ฟื้น แล้วตามไปเจอที่ห้องพวกเท็นเท็น พี่จะ
ไปตรวจดูที่เหลือ”
“โอเคค่ะ” พี่โคนันกับพี่เพ็นเดินออกไป พวกเราจึงรีบพาฮินาตะไปนอนที่ห้อง แต่..
“เฮ้ พวกเธอทำไมลงมาช้าจัง” แย่ละ
“แล้วนั้นฮินาตะเป็นไรนะ” เนจิได้โปรดอย่าสายตาดีเกินไป ฉันหันไปมองหน้ากับอิโนะอย่า
เหงื่อตก พอพวกเราไม่หันไปตอบพวกนั้นเลยเดินไปอยู่ข้างหน้าพวกเราแทน
“ฮินาตะ! น้องฉันเป็นอะไร” เนจิรีบปร่เข้ามาดูฮินาตะก่อนจะรับตัวฮินาตะไปดู
“เป็นหนูทดลองยาสลบโดยบังเอิญ” ฉันพูดไปพร้อมกับก้มหน้าไปด้วย
“ห๊ะ ยาสลบ? ยาสลบอะไร แล้วนี้เท็นเท็นกับซากูระไปไหน” ถามจังเลยถามจังเลย
“คือว่า...”
“โอเค พวกนายอย่าเพิ่งตกใจและกรุณาทำใจรมณ์กันเอาไว้” อิโนะสูดหายใจเข้าลึกๆ
“เท็นเท็นกับซากูระหายตัวไปจากห้อง พวกเราเจอผ้าใส่ยาสลบอย่างแรงตกอยู่ข้างเตียงของซากู
ระ ตอนนี้พวกรุ่นพี่กำลังพยายามตามหาอยู่” ยัยอิโนะรัวจนพูดแทบไม่ได้ศัพท์
“เฮ้ พวกนายจะไปไหน” ชิการุตะโกนเรียกเนจิกับซาสึเกะที่ตอนนี้วิ่งออกไปแล้ว เนจิฝากฮินา
ตะไว้กับนารูโตะแล้วรีบวิ่งออกไป เอ่อ ความรักน้องเมื่อกี้นี้มันอะไร -_-
ความคิดเห็น