คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #62 : มีนัดเหรอ!!
อิโนะ Say:
ผ่านมาได้สองอาทิตย์กว่าความหน้าเบือที่โรงเรียนก็กลับมาเหมือนเดิม ฉันเพิ่งสอบกลางภาค
เสร็จมาได้ครึ่งก็ต้องมานั่งเครียดกับการจัดกิจกรรมต่อไป กีฬาสีนะสิ เฮ้อ เหนื่อยชะมัดยิ่ง
พวกเราเป็นพวกมีอำนาจในโรงเรียนก็ต้องยิ่งมีส่วนร่วมมากขึ้น ประเด็นคือตอนนี้หัวสมองฉัน
ยังค้างอยู่กับพวกตัวหนังสือและตัวเลขที่เพิ่งใช้ไปกับการสอบ แม่เจ้า ฉันทำอะไรลงไปกับ
ข้อสอบพวกนั้น เกรดฉัน โอ้ว ไม่นะ เครียด ฮือออ
“เฮ้ อิโนะเลิกเครียดได้แล้วนา มันผ่านมาแล้วนะ เธอกลับไปแก้ไขมันไม่ได้แล้ว” เท็นเท็นที่
กำลังนั่งกินหนมอย่างสบายอารมณ์หลังจากเดินออกมาจากห้องสอบ ใช่เส้ ก็ดูคนที่เธอนั่งข้าง
ตอนสอบสิ ข้างๆเป็นเนจิกับซาสึเกะ ส่วนด้านหลังก็เป็นซากูระยัยสมองของชาติ แล้วดูฉันโดน
จับแยกกันไปคนละโยด
“เฮ้อ แต่สอบครั้งนี้เล่นเอาตันจริงๆ” เทมาริที่มีสภาพเดียวกับฉันบ่นออกมาเล็กน้อยหลังจาก
หนังเปิดหนังสือดูคำตอบ ที่ครึ่งนึงก็ตรงอีกครึ่งก็... ตามนั้น
“เอ่อ... ฉันคิดว่าหลังจากที่ผ่านการสอบที่เครียดแสนเครียดมา เรามากินเลี้ยงกันมั้ยค่ะ ที่บ้านของฉัน ฉันจะทำอย่างสุดฝีมือเลยค่ะ”ฮินาตะยื้นขอเสนอแสนวิเศษที่ทำให้ฉันหัวใจ
กระชุ่มกระชวยขึ้นมา
“อ่า สวรรค์ ฉันจะได้ไปคฤหาสน์ของตระกูลฮิวงะ ฉันไปครั้งล่าสุดเมื่อปีที่แล้ว ฉันยังจำสวน
สวยเหมือนสวนเอเดนได้เลย กับอาหารฝีมือระดับเชฟห้าดาวของบ้านฮิวงะ โอ้ย ฉันไปๆๆๆ” เท
มาริทำหน้าเหมือนล่องลอยอยู่ก่อนจะพล่ามสรรพคุณของบ้านฮินาตะ ใช่ ที่เทมาริพูดมานะถูก
ทั้งหมด ฉันรู้สึกติดใจบ้านฮินาตะจนแทบไม่อยากกลับเลยตอนนั้น
“ฉันไป งานนี้ฉันไม่พลาดแน่นอน ฉันจะแต่งตัวสวยๆไปต้อนรับบ้านเธอเลย” ฉันบอกฮินาตะ
อย่างตื่นเต้น ตอนนี้ภาพเสื้อผ้าชุดต่างๆมันเต็มหัวไปหมด จะใส่ชุดไรดีน้า
“ฉันไปด้วยสิฮินาตะจัง ตอนนั้นฉันพลาดไปบ้านเธอเพราะเป็นหวัด ฉันรู้สึกเสียดายเป็นอย่าง
มาก” ฮ่าๆ ฉันจำวันนั้นได้ ยัยเท็นเท็นเป็นหวัดอย่างหนักจนลุกแทบไม่ไหวเลยอด
“ฮ่าๆ ได้เลยค่ะคุณเท็นเท็น แล้วคุณซากูระละค่ะ” ฮินาตะหันไปถามซากูระที่เงียบอยู่นานจนฉัน
แทบลืมไปแล้วว่ายัยนี้นั่งอยู่ตรงนี้ด้วย
“......” เงียบ ซากูระนั่งเงียบไม่ปริปากใดๆทั้งสิ้นเหมือนคนเหม่อลอย
“คุณซากูระค่ะ” ฮินาตะเรียกซากูระอีกรอบก่อนจะยื้นมือไปสะกิดแขนเบาๆ
“หื้ม ว่าไงฮินาตะ” แล้วยัยนี้รู้สึกตัว เป็นอะไรเนี่ย เธอเครียดเรื่องข้อสอบเหรอ แต่ฉันว่าไม่น่านะ
“ฉันจะถามว่าคุณซากูระจะไปบ้านฉันเย็นนี้มั้ยค่ะ ฉันจะทำอาหารเลี้ยงหลังสอบ” ซากูระนิ่งไป
นิดหน่อยก่อนจะตอบว่า
“ขอโทษนะฮินาตะ วันนี้ฉันมีเลี้ยงนะ” รอยยิ้มนั้นมันอะไรนะ ทำไมดูเศร้าๆพิกล มันต้องมี
อะไรแน่ๆ เรื่องกินซากูระไม่น่าพลาด
“เอ่อ...แต่ว่า” ฉันกำลังจะถามว่าซากูระไปนานมั้ย แต่ดันโดนขัดซะก่อน
“เฮ้ ถึงเวลาพวกพี่ๆนัดแล้ว” เทมาริพูดก่อนจะเดินนำไปที่ห้องประชุม เป็นอะไรไปนะซากูระ
ห้องประชุม
“เอาละ เรื่องที่จะคุยวันนี้ก็คืองานกีฬาแต่อันที่จริงพวกพี่อยากเลื่อนประชุมออกไปก่อน เพราะ
ตอนนี้หัวสมองพวกพี่ตายกันไปแทบแล้ว” พี่เพนพูดก่อนจะฟุบตายไปกับโต๊ะประชุมไม่ใช่พี่
แกคนเดียว แต่ทบทุกคน โอเคทุกคนมีสภาพเดียวกันฉันเข้าใจ
“งะ..งั้นเรื่องกีฬาสีค่อยคุยพรุ่งนี้ก็ได้ครับ พวกผมก็ไม่ไหวกันเหมือนกัน” ขนาดชิกามารุที่มีไอ
คิวเกือบสองร้อยยังพูดขึ้นอย่างเหนื่อยอ่อน
“พี่ก็คิดงั้นจ๊ะ” พี่โคนันยิ้มแห้งๆให้เราก่อนจะนอนลงไปต่อ
“เอ่อ ... พี่เนจิค่ะ วันนี้ฉันคิดว่าจะพาเพื่อนๆไปกินเลี้ยงฉลองสอบเส็ดที่บ้านนะค่ะ พี่เนจิจะว่า
อะไรมั้ยค่ะ” ฮินาตะที่นั่งอยู่ข้างฉันหันไปถามเนจิที่กำลังงุ้งงิ้งอยู่เท็นเท็น
“เอาสิ งั้นพี่ชวนเพื่อนไปด้วยนะ ชวนรุ่นพี่ไปด้วยสิ เดี๋ยวพี่โทรไปสั่งให้ที่บ้านเตรียมของไว้ให้”
เนจิตายละฉันคิดว่านายหล่อก็วันนี้แหละ เห็นปกติดุๆแต่วันนี้ใจดี้ใจดี
“โอเคค่ะ เอ่อ รุ่นพี่ค่ะ” ฮินาตะหันกลับไปทางพวกรุ่นพี่ที่นอนหมอบอยู่ ทุกคนเงยหน้าขึ้นมา
ด้วยตาปรือๆพร้อมฟัง “วันนี้ฉันจะจัดงานเลี้ยงฉลองสอบเส็ด พวกรุ่นพี่อยากมาร่วมด้วยมั้ยค่ะ”
“ไป!” ตอบเป็นเสียงเดียวกันอย่างรวดเร็ว
“ฉันไปไหนนะ” หื้ม พี่เพน?
“อะ..อ้าว นายจะไปไหนนะ” พี่โคนันรีบหันไปถามทันที พี่เพนทำหน้านิ่งๆก่อนจะบอกว่า
“มีนัดแล้วนะ” หื้ม คำตอบมันคุ้นๆนะ
“อะไรกันเนี่ย ซากูระก็ไม่ไป พี่เพนก็ไม่ไปอีกคนเหรอ” เท็นเท็นพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดเมื่อคู่หูดู
โอ้ไม่ยอมไปด้วย
“ทำไมเธอไม่ไป” นั้นซาสึเกะนายชั่งรวดเร็วจริงๆ
“มีนัดแล้วนะ ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ย งั้นฉันกลับก่อนละ” พอพูดเส็ดซากูระก็คว้ากระเป๋าแล้วเดิน
ลุกขึ้นเดินออกไปทันที
“ซากูระ!” ฉันตะโกนเรียกยัยนั้นไว้ก่อน ซากูระหยุดเดินแล้วหมุนตัวกลับมาทางฉัน “พวกฉันรอ
มาให้ทันนะ”
“..... อืม ถ้าได้”แล้วซากูระก็เดินออกไป เฮ้อ เซ็งจังเพื่อนไม่ครบ
“ฉันก็ก่อนนะ” เฮ้ๆ พี่เพนอีกคนเหรอ ไรวะ รีบไปไหนกัน
ซากูระ Say:
น่าเบื่อเป็นบ้า -_- งานบ้าไรเนี่ย ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่ในห้องรับรองแขกที่พ่อเตรียมไว้ให้
พวกช่างแต่งหน้าทำผม เพราะพ่อรู้ว่าฉันไม่ชอบให้ใครเข้าไปยุ่งวุ่นวายในห้องตัวเอง ยัยผู้หญิง
สองเพศ (?) นี้น่ารำคาญเป็นบ้า จับหน้าฉันหมุนไปมาอยู่นั้นแหละ แล้วโอ้ย ผมฉันจะดึงอะไร
หนักหนา
“อ้าย คุณน้องหน้าใสจังเลยค่ะ พี่ไม่เคยแต่งหน้าใครที่มีโครงหน้าสวยเท่านี้มาก่อน”
“-_-” จับเชือดดีมั้ย
“เสร็จแล้วคะคุณน้อง เหลือติดดอกไม้ที่ผมนิดหน่อย” ว่าเสร็จ ก็จับดอกไม้สีขาวเสียบเข้าที่ผม
ฉันทันที ฉันมองตัวเองในกระจก..... สยองตัวเองเป็นบ้า
“เดี๋ยวเข้าไปเปลี่ยนชุดเลยนะค่ะ”
ฉันยืนมองตัวเองในกระจก ชุดเกาะอกสีขาวสะอาดบริเกาะอกเป็นลูกไม้สีครีมอ่อนสวยงาม
ตรงกระโปรงพ่องออกเล็กน้อยมีลูกไม้สีครีมสวยเหมือนตรงเกาะอก อ่า ชุดมันก็สวยดีนะ -_-
รองเท้าส้นสูงสีขาวเรียบๆสูงสี่นิ้วทำให้ฉันเริ่มเจ็บเล็กน้อย ผมสีชมพูของฉันถูกปล่อยยาวสยาย
ดัดเป็นลอนอ่อนถูกประดับด้วยดอกไม้สีขาว มัน...หวานจนน่ากลัว
ก็อกๆ
ฉันยืนมองคนที่เปิดประตูเข้ามาผ่านกระจกที่ฉันกำลังยืนมองตัวเองอยู่ พ่อ นั้นเอง
“ว้าว ลูกพ่อทำไมสวยอย่างนี้นะ” พ่อเดินเข้ามาหาฉันก่อนจะก้มลงมาจูบขมับฉันเบาๆ วันนี้พ่อ
ฉันแต่งเต็มยศเลยแฮะ ใส่สูทผูกไท
“สยองจะตาย”
“ฮ่าๆ ลูกสาวพ่อสวยที่สุดแล้ว ป่ะ ได้เวลาแล้ว” พ่อฉันพูดก่อนจะยกแขนขึ้นมาเพื่อให้ฉันคล้อง
แขน เฮ้อ อึดอัดชะมัด
ภัตรคารอาหารจีน
ไอนัดที่ฉันบอกคือ นัดทานข้าวกับบ้านพี่เพนนั้นแหละ พวกเขาอยากทำความรู้จักฉันอยาก
คุยกันเรื่องหมั้นหมายให้เรียบ อืม นั้นสิ วันเกิดครบสิบเจ็ดปีของฉันมันใกล้เข้ามาแล้ว
“อ้าว คุณฮารูโนะสวัสดีครับๆ เชิญนั่งเลย” พ่อของพี่เพนยืมนต้อนรับเราเมื่อเห็นเราเดินเข้าไป
หา ฉันไปที่พี่เพนที่ตอนนี้นั่งหน้าหล่อใส่สูทอย่างเท่ มันก็ดีที่ได้พี่เขามาเป็นคู่หมั้น เขาเพอเฟค
หล่อรวย ชาติตระกูลดี ฉลาดมีความเป็นผู้นำ แต่ติดตรง.. ฉันไม่ได้รัก
“หนูซากูระสวัสดีจ๊ะ มาๆ นั่งเลย นั่งข้างลูกป้าเลย” แล้วก็โดนลากมานั่งข้างพี่เพนที่ตอนนี้ทำ
หน้าพะอืดพะอมเต็มที่
“ไงเรา” พี่เพนทักทายฉันอย่างเป็นกันเอง คิดดูสยองมั้ยละ หมั้นกับรุ่นพี่ที่ตัวเองเห็นหน้ากันอยู่
ทุกวัน
“ไงพี่” ฉันทักพี่เขากลับไปนิ่งๆ เราเพิ่งจากกันมาเมื่อไปกี่ชม.ที่แล้วเองนะ
“กินเลยสิลูก เดี๋ยวป้ากับพ่อเราจะคุยงานกัน กินเลยๆ” แม่พี่เพนพูดอย่างเอนดูก่อนจะหมุนจาน
เป็ดมาไว้ตรงหน้าฉัน อู้ว เป็ด...
“ไม่กินละเรา ปกติเห็นกินตลอดเวลา” พี่แอบกัดอะไรฉันรึเปล่าเนี่ย -_-
“แล้วไมพี่ไม่กินละ” ฉันถามออกไปเมื่อเห็นว่าพี่เขาก็ไม่แตะอะไรเหมือนกัน
“กินไม่ลงนะ”
“พอกัน”
ฉันนั่งเอื่อยกับพี่เพนมาสักพัก ให้พวกฉันมาทำไมกันเนี่ยเรื่องที่คุยกันมันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน
สองคนเลยนะ มีแต่ธุรกิจๆ
“กี่โมงแล้วนะ” พี่เพนหันมาถามฉันหลังจากเงียบกันอยู่นาน
“ไม่รู้สิ พ่อฉันยึดโทรศัพท์ไป” แผนสูงมากบอกเลย
“พี่ก็ด้วย”
“......”
“อยากไปบ้านฮินาตะเนอะ”
“เหมือนกัน” อยากกินข้าวฝีมือฮินาตะ
“อืม... หนีมะ” พี่เพนหันมากระซิบฉันเบาๆ
“รู้มั้ยพี่ เราไม่เหมาะจะแต่งงานกันเหรอ เพราะเราคิดเหมือนกันมากเกินไป” ฉันพูดจริงนะ -_-
“พี่ก็คิดงั้น”
“เอางี้นะพี่ ฉันจะบอกว่าขอตัวไปเข้าห้องน้ำ แล้วแม่พี่คงจะบอกให้พี่ไปเป็นเพื่อนฉัน พี่ก็ตอบตกลงแล้วตามฉันมา ลูกน้องฉันมาด้วย เขาเตรียมรถไว้ให้ พี่จะไปกับฉันรึเปล่า” ฉันพูดเบาๆพอ
ให้ได้ยินกันสองคน
“เอาตามนั้น แต่พี่จะแยกไปอีกทาง เพราะลูกน้องพี่ก็เตรียมรถไว้เหมือนกัน” เอ่อ น่ากลัว
เหมือนกันนะ
“บอกแล้ว อย่าแต่งกันเลย -_-”
“ฮ่าๆ”
ฉันหันกลับไปมองพ่อก่อนจะจ้องไปที่พ่อพอให้รู้ตัว นั้นรู้สึกตัวเร็วดีจัง พ่อหันมายิ้มแฉ่งให้
ฉันก่อนจะถามว่า
“มีไรรึเปล่าลูก”
“เอ่อ.. หนูขอตัวเข้าห้องน้ำนะค่ะ” ฉันพูดเสร็จก็ลุกขึ้นทันที และก็ตามที่คาดไว้
“เพน ไปเป็นเพื่อนน้องสิลูก” เยส!
“ได้ครับ” พี่เพนลุกตามฉันมาก่อนจะดันหลังฉันเบาๆให้เดินนำไป
“โอเค เราแยกกันตรงนี้นะ” พี่เพนหันมาบอกฉันเมื่อเราถึงหน้าห้องน้ำ
“อืม แล้วเจอกันที่บ้านฮินาตะ” ฉันโบกมือให้พี่เพนก่อนจะเดินแยกออกมาแล้วตรงไปที่ลาน
จอดรถวิไอพีที่ลูกน้องฉันเตรียมรถเฟอรารี่สีดำคันโปรดไว้ให้
“นี้ครับคุณหนู” ลูกน้องฉันเปิดประตูรถให้ก่อนจะยื้นโทรศัพท์คืน ทำไมมาอยู่ที่หมอนี้ได้
“?”
“พ่อคุณหนูฝากไว้ให้ครับ” หื้ม หึ พ่อนะพ่อ ไม่มีใครร้ายเท่า
กลับมาที่ฝั่งภัตรคาร
“ลูกเราทั้งสองของเราหนีกลับไปแล้วละครับ” เจ้าบ้านตระกูลฮารูโนะหันไปบอกแขกคนสำคัญ
หลังจากรับโทรศัพท์จากลูกน้องที่บอกว่าลูกสาวของเขาได้ขับรถออกไปแล้ว
“ตายจริง ตาลูกตัวแสบนิ”
“ฮ่าๆ ปล่อยเขาเถอะครับ ดูท่าอึดอัดกันจะตายอยู่แล้ว” ยัยลูกตัวดี คิดเหรอว่าจะเก่งกว่าพ่อตัวเอง
นะ
เท็นเท็น Say:
งานก็สนุกดี บ้านฮินาตะก็สวย สวนสวยจริงๆนะมีน้ำตกด้วย แต่มันกร่อยๆยังไงไม่รู้ อาหาร
อร่อยดี แต่กินแล้วไม่มีความสุข ฉันคิดถึงผู้หญิงผมสีชมพูหน้านิ่งที่กินทุกอย่างที่ขวางหน้าแม้จะ
กินแล้วอ้วนก็ตามแต่ตืดตรงที่มันกินแล้วดันไม่อ้วน เฮ้อ ยัยตะกละนั้นเมื่อไรจะมาน้า
“เฮ้อ” ฉันถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ง
“นี้ เป็นอะไรไม่สนุกรึไงหื้ม” เนจิที่นั่งอยู่ข้างฉันถามขึ้นหลังจากได้ยินเสียงถอนหายใจของฉัน
อยู่นาน
“มันก็ดีนะ แต่คิดถึงซากูระนะ ยัยตะกละนั้นไม่เห็นยัยนั้นกินแล้วเจริญอาหารไม่ลง” ฉันพูด
เสร็จก็เขี่ยอาหารในจานต่อ
“เชื่อสิ เดี๋ยวซากูระก็มา ไม่งั้นเพื่อนฉันคงขาดใจตายไปอีกคน”เนจิพูดพร้อมกับมองที่เพื่อนที่นั่ง
หน้าซึมกะทือตั้งแต่เข้างานมา จะมีใครซะอีกละ ก็ซาสึเกะไง
“ฉันก็หวังให้มันเป็นอย่างนั้น” เนจิยื้นมือมาลูบผมฉันเบาๆ เมื่อฉันยังทำหน้างอไม่หาย
เอี๊ยด!เอี๊ยด!
เสียงล้อบดกับถนนนั้นทำให้ฉันตกใจจนต้องยกมือขึ้นมาปิดหูทั้งสองข้าง โอ้ย แก้วหูฉันจะ
แตกแล้วเนี่ย ใครกันวะ
“ซากูระ/เพน!!” ชะ..ใช่ ซากูระกับพี่เพน ทั้งสองคนที่ขับรถสีดำเข้ามาพร้อมกัน เปิดประตูลงมา
ด้วยท่าทางสง่างาม 0_0 ซะ..ซากูระ สวยเป็นบ้า ยัยนี้ไปไหนมาเนี่ย ส่วนพี่เพนโอ้ยหล่อละลาย
เอ๊ะ ทำไมใส่เต็มยศกันแบบนี้ละ หรือ... ไปงานเดียวกันมา
พวกเรามองไปที่ซากูระกับพี่เพนอย่างอึ้งจนยัยซากูระขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดก่อนจะเดิน
กะเพกไปหลังรถแล้วเปิดกระโปรงรถขึ้นเอารองเท้าแตะมาเปลี่ยนใส่ ฉันเพิ่งเห็นว่ายัยนั้นใส่ส้น
สูงปรี๊ด ท่าจะเจ็บหน้าดู ส่วนพี่เพนก็ทำหน้าอึดอัดเต็มทนก่อนจะกระชากเนกไทออกอย่างแรง
แล้วโยกเสื้อสูทเข้าไปในรถดึงเสื้อออกมานอกกางเกง เอ่อ สภาพหล่อๆเมื่อกี้ไปไหนแล้วละ
“ล้างหน้าให้หน่อย -_-” หลังจการเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะเรียบร้อยก็เดินมาหาพวกเราพร้อมกับ
ดึงดอกไม้ที่อยู่บนหัวออกไปด้วย อ่า แต่ดูท่ามันจะยิ่งเละนะ
“บ้าเอ้ย ไมไม่ออกวะ”
“เฮ้ๆ ใจเย็นๆเดี๋ยวฉันเอาออกให้” หลังจากทนไม่ไหวอิโนะรีบวิ่งเข้าไปจับมือซากูระเอาไว้ทันที
หลังจากยัยนี้พยายามจะกระชากมันออกอย่างแรง
“ซากูระ” หื้ม ฉันหันไปมองตามเสียงเห็นซาสึเกะที่ทำหน้าดี้ด้าขึ้นมาหลังจากเห็นแฟนตัวเองมา
“ซาสึเกะมานี้หน่อย” ซากูระกวักมือเรียกแฟนตัวเองก่อนจะยื้นโทรศัพท์ให้
“ฝากหน่อย” ซาสึเกะรับโดยดีก่อนจะถอดเสื้อคลุมตัวเองออกมาแล้วคลุมไหล่ซากูระไว้
“หนาวจะตาย ทำไมลงมาทั้งๆแบบนี้ -_-” นั้น เริ่มบ่นกันแล้วจ้า
“ใจเย็น ฉันหนีมา ไม่ได้เตรียมไรเลย -_-”
“หื้ม หนี? อย่าบอกนะว่าเธอมากับพี่...”
“ถูก” จริงๆด้วย พี่เพนกับซากูระคงไปคุยเรื่องงานหมั้นมา
“เฮ้ เดี๋ยวค่อยคุยกันได้มั้ย ผมซากูระพันกันอย่างรุนแรง” อิโนะพูดขึ้นหหลังจากใช้ความพยายาม
อย่างนาน
“งั้นเชิญที่ห้องฉันเลยค่ะ” และแล้วก็หายไปทั้งสามคน ฉันหันไปมองหน้าเทมาริอย่างสงสัย
“ถามพี่ก็ได้นะ ถ้าอยากรู้” ฉันหันไปมองแขกใหม่หน้าเก่าที่เดินเข้ามาหาพวกเรา พี่เพน
“อ่ออออออออ” หลังจากที่ได้ฟังเรื่องทุกอย่างจากพี่เพนก็เข้าใจแจ่มแจ้ง นั้นไง ซากูระไม่มีทาง
ยอมไปง่ายๆหรอก ซากูระรักซาสึเกะจะตาย
“พี่ไม่ได้ชอบแฟนผมแน่นะ”
“ก็เออนะสิ ถ้าแต่งงานกับยัยนั้นนะ คงรู้ไต๋กันหมด จะไปไหนมาไหนวางแผนอะไร ยัยแสบนั้น
นะน่ากลัวบอกไว้เลยซาสึเกะ ถ้าคิดจะมีชู้ ได้ตายก่อนบอกเลิกแน่”
“โห พี่ไม่มีทางน่า ผมรักเดียวใจเดียว”
“เออดี เพราะพี่ห่วงสวัสดีภาพนายมาก” พี่เพนพูดติดตลกแล้วกระดกเบียร์ในมือต่อ โล่งละ
เสือกเรื่องยัยซากูระเส็ด อุ้ย ไม่ใช่สิ ฮ่าๆๆ
“มาแล้วจ้า”
“อ้าวอิโนะ ซากูระละ” ฉันหันไปถามอิโนะที่กำลงใช้มือเอื้อมมาหยิบบาบีคิวไปกิน
“อ่อ นอนอยู่ที่โซฟาในบ้านนะ ยัยนั้นบอกเหนื่อยขอนอนสักพักเดี๋ยวตื่นมากิน” ฉันพยักหน้ารับ
ก่อนจะร้องทักซาสึเกะที่กำลังเดินออกไป
“นายจะไปไหนนะ”
“หาซากูระ” โอเค เก็ทค่ะ
ซาสึเกะ Say:
ผมเดินเข้าไปในบ้านเนจอก่อนจะเห็นร่างเล็กในเสื้อยืดสีดำกางเกงยีนขาสั้นจุ๊ด...จู๋ เฮ้ นั้นมัน
กางเกงบ้าอะไรกันนะทำไมสั้นแบบนั้น
“หื้ม เข้ามาทำไมนะ ไม่กินอะไรเหรอ” ซากูระที่ลืมตามาเพราะผมเอาเสื้อมาคลุมขาเธอให้
“ฉันกินก่อนเธอมาแล้วละ” ผมยกหัวเธอขึ้นก่อนจะนั่งเป็นหมอนให้เธอแทน ซากูระเปลี่ยนมา
นอนหงายมองหน้าผมก่อนจะพูดมา
“คิดมากอะไรอยู่รึเปล่า”
“ทำไมถามแบบนั้นละ”
“เพราะนี้ไง” ซากูระยื้นมือมาจิ้มหว่างคิ้วผมที่ตอนนี้ขมวดผูกจนเป็นปม
“นิดหน่อยนะ”ผมยิ้มให้เธอแล้วยื้นมือไปลูบผมเธอเบาๆ ซากูระเงียบไปสักพักก่อนจะพูดว่า
“ฉันรักนาย”
“...!?”
“เชื่อใจฉันนะ” คำพูดของเธอทำให้ผมอึ้งไปสามวิพร้อมกับอาการใจเต้นแรงที่เกิดขึ้นเพราะ
รอยยิ้มของเธอ
“ฉันก็รักเธอ รักที่สุด” ผมพูดเสร็ก็ก้มลงไปประทับริมฝีปากลงเบาๆที่ริมฝีปากบางของเธอ รัก
รัก รัก ผมรักเธอ
ความคิดเห็น