FIC [NARUTO] hischool of danger

ลำดับตอนที่ #67 : ความเปลี่ยนแปลง (100%)

ซากูระ Say:
     
     บ้านพักตากอากาศแสนสงบแถวชานเมืองทำให้ฉันสงบใจลงได้บ้าง ในหัวของฉันประมวลผลเรื่องเหล่า

นั้นอยู่เต็มไปหมด ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น ไม่ว่างพ่อกับแม่ต้องการจะทำอะไรก็ตาม ปกป้องเหรอ? ดูแลเหรอ?

ถามฉันสักคำมั้ยว่าชั้นต้องการแบบนี้หรือเปล่า ฉันอยากให้มันเป็นแบบนี้เหรอ ตลกสิ้นดี เฮ้อ ฉันถอน

หายใจออกมาอย่างอึดอัด แล้วมองไปรอบๆบ้านพัก ที่ตอนนี้ข้าวของกระจัดกระจายทั่วเต็มไปหมด ฉันไม่รู้

จะเอาความอึดอัดในใจตอนนี้ไปลงไว้ที่ไหนสุดท้ายมันก็มาอยู่ที่ข้าวของพวกนี้ ฉันเอนตัวพิงกับผนักโซฟา

ความเหนื่อยความหิวหายไปหมด ฉันไม่ต้องการขยับไปไหนทั้งนั้น แม้แต่จะลุกไปเอาน้ำมาดื่มฉันยังไม่

อยากเลย หลังจากอาละวาดไปเต็มที่ ฉันก็ไล่พวกลูกน้องออกไปจากบ้านพัก ไม่ให้ใครอยู่ดูแลฉันทั้งนั้น ถึง

จะดูก็ห้ามให้ฉันรู้ จานอาหารที่มีอาหารอยู่เต็มจาน ก็ถูกวางทิ้งไว้ตานแล้วจานเล่า ฉันไม่สนใจที่จะลุกขึ้นไป

หยิบมาแตะมันทั้งนั้น มดจะขึ้นก็ช่างมัน ใครจะเป็นยังไงก็ช่างมัน ความรู้สึกแคร์คนบนโลกได้หายไปจากตัว

ฉันเรียบร้อยแล้ว 

     หรือฉันควรกลับบ้าน? ไม่.. ไม่ดี ฉันยังไม่อยากเจอใคร ไม่ว่าจะพวกเท็นเท็น หรือ ซาสึเกะก็ตาม ฉันควร

จะทำยังไงต่อไปดี ฉันคิดไม่ออกเลยจริงๆ ความรู้สึกอึดอัดในตอนนี้ มันมีอยู่เต็มอก ระบายออกไปก็ไม่ได้

อยากร้องไห้แทบตายน้ำตาก็ไม่ไหล ฉันควรหายไปเลยดีมั้ย? ฉันควรทำอย่างนั้นหรือเปล่า ฉัน... หาคำตอบ

ให้ตัวเองไม่ได้เลยจริงๆ.....


@New York 09.25 am.

ซาสึเกะ Say:

     ตอนนี้ผมอยู่นิวยอร์ก ประเทศสหรัฐอเมริกา กว่าผมจะรู้ว่าซากูระอยู่ที่ไหนต้องตามสืบถึงสามวัน ผม

เป็นคุณชายก็จริงแต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะอ่อนด้อยกับเรื่องพวกนี้นะ -_- ผมให้คนไปตามสืบว่าพ่อของ

ซากูระบินไปที่ไหน จนได้ที่อยู่มา แต่ก็รู้แค่นั้นละ เพราะที่อยู่ของซากูระที่แท้จริงผมก็ยังไม่รู้ เพราะตามที่คน

ของผมสืบมาพ่อของซากูระก็กำลังตามหาซากูระอยู่เหมือนกัน ส่วนผมนะมาได้ยังไงนะเหรอ หลังจากที่โดน

ปล่อยตัวออกมาจากบ้านซากูระ พ่อของซากูระก็ฉลาดมากที่ให้คนมาเฝ้าตามบ้านทุกคน พี่ผมก็พอจะ

ฉลาดบ้าง(?) เลยช่วยให้ผมออกมาได้ มันเตรียมทุกอย่างให้ผมเป็นอย่างดี ทั้งเรื่องตั๋วเครื่องบิน ที่อยู่ เงินสด

ติดตัวที่สามารถอยู่รอดได้ในประเทศโดยที่ไม่ต้องใช้บัตรเครดิตเผื่อพ่อซากูระจะตามหาตัวผม ผมบอกเรื่อง

นี้ให้กับพวกเนจิรู้แล้วว่ากำลังจะไปไหนพวกมันจะได้ไม่เป็นห่วง เนจิเลยบอกว่าจะจัดการเรื่องที่นี้เอง เผื่อซา

กูระกลับมาก่อน ส่วนเรื่องที่ผมหายตัวไป พี่ชายผมอีกนั้นแหละที่ช่วยมันปลอมตัวเป็นผม เอาซะผมตกใจ

เลยไอรอยย่นที่หน้ามันก็ปกปิดด้วยรองพื้นอย่างดี ตอนนี้กลายเป็นผมมีฝาแฝดไปเลยละ แต่มีข้อแม้มันดัน

ไม่ได้ทำให้ผมฟรีนะสิ - - มันบอกว่ากลับมาค่อยว่ากัน ผมนี้ไม่อยากจะกลับเลย ถ้าเจอตัวซากูระผมอยาก

จะถามเธอเรื่องเกิน ยินดีที่จะตั้งรกรากที่นี้กับผมมั้ย ฮ่าๆ ว่าไปนั้น ทีนี้ผมจะทำยังไงดีละ ไม่เคยมาต่าง

ประเทศคนเดียวแบบนี้เลยแฮะ 

     ผมมองไปที่ผู้คนที่เดินผลุกผล่านเต็มไปหมดอย่างหน้ากลัว ผู้หญิงที่นี้ก็ตัวใหญ่ซะจนผมรู้สึกว่าตัวเอง

เป็นผู้ชายที่บอบบางไปเลยทีเดียว - -" ใช่สิ! ผมต้องโทรหาสายสืบของผม เขาบอกว่าจะพาไปด้ยเผื่อมีเรื่อง

คืบหน้า เอาละ คิดได้อย่างนั้นผมก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรทันที

ปึก!

"อ่ะ!"

"โอ๊ะ!!" ด้วยความรีบจัดผมเลยไม่ได้สนใจผู้คนรอบข้างที่เดินอยู่ ทำให้ผมเดินไปชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่ง ผม

รีบเดินเข้าไปช่วยเธอทันที ผมว่าผมก็ไม่ได้ชนแรงนะแต่เธอถึงกับล้มลงไปนั่งกับพื้นเลย

"Sorry are you o.. ซากูระ!!" พระเจ้า!!

     ผมที่เงยหน้ามาถามผู้หญิงที่ผมเดินชนว่าเธอโอเคมั้ย ในขณะที่ผมกำลังยืนมือไปให้เธอจับฮู้ดสีเทาที่เธอ

ใส่อยู่ก็เปิดออกเผยให้เห็นเส้นผมสีชมพูซากูระที่หาได้ยาก เธอชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้ามามองผม

ด้วยความตกใจ พระเจ้าๆ!! ไม่คิดว่าจะเจอกันเร็วขนาดนี้ พระเจ้าต้องเห็นใจผมแน่ๆ ผมดีใจจนหุบยิ้มไม่

อยู่ 

"เธอปลอดภัย!!" ผมดึงตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอดอย่างเต็มแรง โดยไม่ได้สนใจว่าคนตัวเล็กจะทำหน้ายังไง

ผมคิดถึงเธอ คิดถึง คิดถึงเธอ

"ซาสึเกะ" เสียงหวานๆแสนแผ่นเบาที่ดังอยู่ข้างหูทำให้ผมรู้ตัวว่าผมไม่ได้ฝันไป เธออยู่ตรงหน้าผม ผมกำลัง

กอดเธอ 

"ไปจากที่นี้..." หื้ม เธอพูดอะไรนะ ผมดันตัวเธอออกจากอ้อมกอดเผื่อฟังสิ่งที่เธอพูดให้ชัดๆ

"เธอพูดว่าอะไรนะ"

"ไปจากที่นี้ซะ" ใบหน้านิ่งๆเหมือนที่ครั้งแรกที่เราเจอกันนั้นกลับมาแสดงให้ผมเห็นอีกครั้ง นั้นทำให้ผมเพิ่ง

จะสังเกตสิ่งที่เปลี่ยนไปในตัวเอง ใบหน้าซูบโทรม ใต้ตาดำคล้ำ ปากแห้งซีดเผือด ร่างกายซูบผอม เกิดอะไร

ขึ้นกับเธอ

"ไม่ ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันมาที่นี้เพื่อจะรับเธอกลับไปนะ" ซากูระก้มหน้าลงก่อนจะเอื้อมมือไปดึงฮู้ดขึ้นมา

สวมหัวอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วก้มลงมามองที่ผมที่นั่งคุกเข่ามองเธออยู่

"โรงแรมนายอยู่ที่ไหน ฉันจะพาไป" เธอพูดเสร็จก็ออกเดินนำไปทันทีโดยไม่รอคำตอบผม นี้มัน.. อะไรกัน


@Hotel Pennsylvania

     หลังจากที่บอกชื่อโรงแรมไปเธอก็พาผมขึ้นรถแท็กซี่แล้วพามาทันที เราสองคนนั่งเงียบไม่มีใครพูดอะไร

ออกมา เธอเอาแต่ออกไปที่หน้าต่างไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าผมเลยสักนิดเดียว ผมได้แต่ผมเธอด้านข้าง

โดยที่ไม่สามารถพูดหรือถามอะไรออกไปได้ คำถามที่ผมคิดมาตลอดทางที่มาว่าจะถามอะไรเธอดีเมื่อเจอ

หน้ากัน เธอเป็นยังไงบ้าง สบายดีมั้ย ทุกอย่างโอเคหรือเปล่า หรือแม้กระทั่งคิดถึงผมบ้างมั้ย ผมยังไม่มี

ความกล้าที่จะถามออกไปเลย

     ผมเดินไปเช็คอิน แต่สายตาของผมก็ยังมองไปที่เธอ เธอเอาแต่ก้มหน้ามองพื้นชุดที่เธอใส่ก็ดูมอมแมมไม่

สะอาดเหมือนซากูระที่ผมเคยเจอ กางเกงยีนส์สีเข้มที่ตอนนี้มีแต่ฝุ่นเครอะ เสื้อกันหนาวสีเทามีฮู้ดมีรอย

ดำๆเครอะเต็มไปหมด รองเท้าผ้าใบสีขาวที่ตอนนี้ดำคล้ำซะจนแทบไม่เห็นสีเก่าของมัน เกิดอะไรขึ้นกันแน่

ซากูระไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยเลย

"เธอจะขึ้นห้องฉันมั้ย" ผมเดินเข้าไปถามเธอหลังจากส่งกระเป๋าให้พนักงาน นั้นเป็นคำถามแรกหลังที่เรา

เงียบกันมานาน เธอมองมาที่ผมแล้วเดินนำไปที่ลิฟธ์ ในอกผมเจ็บแบบไม่เคยเป็นมาก่อน เจ็บเหมือนใกล้

จะฉีกเต็มที่

ห้อง 2020

     พอเข้ามาในห้องผมหันไปให้ทิปพนักงานก่อนจะรีบหันมาหาเธอเพราะกลัวว่าเธอจะหายไป ซากูระเดิน

ไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ ก่อนจะถอดฮู้ดออกเหมือนกับจะบอกว่าที่นี้ปลอดภัยแล้ว 

"เธอเป็น.."

"กลับไปซะ" ก่อนที่ผมจะได้พูดจบประโยคเธอก็พูดขึ้นมาก่อน แล้วเงยหน้ามามองที่ผมสายตาอ้อนวอนนี้มัน

อะไรกัน เมื่อกี้ก็เย็นชาตอนนี้ก็อ้อนวอนงั้นเหรอ ทำไมกัน...

"มันเกิดอะไรขึ้น!!" ผมกระชากเสียงถามเธออย่างทนไม่ไหว "เธอเป็นอะไร!! รู้มั้ยกว่าจะมาที่นี้ได้ต้องทำ

อะไรมากมายเพื่อที่จะมาหาเธอ แต่เธอกลับ.. กลับบอกให้ฉันกลับไปงั้นเหรอ!!!" ทั้งโมโห ทั้งเสียใจ ไม่

เข้าใจ ทุกอย่างมันกำลังถาโถมเข้ามาในหัวผม

"นายอยู่ที่นี้ไม่ได้"

"ไม่! ถ้าเธอไม่กลับ ฉันก็ไม่กลับ" ผมเดินไปกระชากเธอขึ้นมามองสบตาผม และนั้นทำให้ผมรู้สึกผิดเต็ม

หัวใจ ดวงตาสีเขียวมรกตของเธอตอนนี้กำลังเอ่อล้นไม่ด้วยหยาดน้ำตา

"ฉันกำลังขอร้องนาย นายได้ยินมั้ย ฉันกำลังขอร้อง อุจิวะ ซาสึเกะให้กลับไป!! ได้โปรดอย่าอยู่ที่นี้ ได้โปรด

กลับไปญี่ปุ่นที่ที่ปลอดภัยสำหรับนาย นายเข้าใจฉันมั้ย!! ฮึก" ซากูระกระชากตอบผมอย่างไม่เคยเป็นมา

ก่อน จนผมรู้สึกได้ถึงความอัดอั้นของเธอที่เก็บกดมาโดยตลอด ซากูระทรุดตัวกับพื้น ไหล่เล็กๆทั้งสองข้าง

กำลังสั่นอย่างรุนแรง ผมทำอะไรลงไป...

"ฉันไม่อยากให้นายอยู่ที่นี้ ในที่ๆที่ฉันไม่สามารถปกป้องนายได้เต็มร้อย ในที่ๆที่ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลย

ฉันไม่อยากเสียนายไป นายเข้าใจฉันมั้ย ฮึก ฉันไม่สามารถจัดการอะไรได้ ไม่ว่าเรื่องแม่ ครอบครัว หรือ

แม้แต่ตัวเอง นายเห็นสภาพฉันตอนนี้มั้ย เห็นฉันมั้ย ซาสึเกะ เห็นมั้ย" เสียงสะอื้นที่ดังออกมาเป็นระลอก

ทำให้ผมถึงกับทรุดลงไปนั่งที่พื้นกับเธอ

"ไม่ ไม่ต้องปกป้องฉัน" ผมพูดออกอย่างทนไม่ได้ ก่อนจะดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด "ขอให้ฉันปกป้องเธอ

บ้าง เราจะอยู่ข้างกันไง ไม่ใช่เหรอ ปัญหาของเธอก็คือปัญหาของฉัน เราจะอยู่ช่วยกันแก้ปัญหาตลอดไปไง

จำไม่ได้เหรอ" 

".........." ความเงียบปกคลุมทุกอย่างตอนนี้มีแต่เสียงสะอื้นของเธอและของผมที่กำลังประสานเข้าหากัน ซา

กูระโอบกอดผมตอบกลับไว้อย่างแน่น เหมือนที่ผมกอดร่างเล็กเอาไว้แน่นเพราะคิดว่าเธออาจจะหายไปต่อ

ไปต่อหน้าผม ผมจะปกป้องเธอ ไม่ว่าเธอจะมีปัญหาอะไรผมจะดูแลเธอเอง เธอไม่ต้องมีอะไรเลยก็ได้ ขอแค่

มีเธอ เธอคนเดียวที่ผมต้องการ ผมจะไม่ขออะไรอีกเลย ผมสาบาน ขอแค่เธออยู่กับผมไม่ต้องมีอะไรเลย

ก็ได้


     หลังจากนั่งกอดกันร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนเสียงร้องไห้เงียบไปจนผมสงสัย ผมก้มลงไปมองซากูระที่ตอนนี้

หลับคาอกผมไปแล้วเธอคงเหนื่อยดูจากสภาพแล้วคงไม่นอนและกินอะไรเลย ผมอุ้มเธอว่างที่เตียงห่มผมให้

เธอและออกไปโทรสั่งอาหารขึ้นมา ดูจากตอนที่ซากูระพยายามไม่มองใครแล้วเธอคงกำลังพยายามหลบ

อะไรบางอย่างอยู่ เพราะงั้นการสั่งขึ้นมาคงเป็นการดีกว่า แถมตอนนี้ใครจะมาถามหาผมที่โรงแรมนี้ไม่มีซะ

ด้วย จะมีก็แต่ อุจิวะ อิทาจิที่เป็นคนจองห้องนี้ไว้ 

"ซาสึเกะ" เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากห้องนอนทำให้ผมรีบเดินเข้าไปทันที ซากูระลุกขึ้นมานั่งที่เตียงแล้วมองมา

ที่ผม ผมรีบเดินเข้าไปหาเธอทันที

"เป็นอะไร ทำไมไม่นอนต่อ" ผมลูบหน้าเธอเบาๆเพราะกลัวว่าเธอจะไม่สบาย เธอยิ้มออกมาบางๆตอบผม

แล้วส่ายหน้าเบาๆ

"หิวแล้ว" ฮ่าๆ ในที่สุดซากูระคนเดิมของผมก็กลับมา

"รอก่อนนะ ฉันโทรสั่งอาหารให้แล้ว" ผมบอกเธอแล้วโน้มเข้าไปจูบเบาๆที่หน้าผากของเธอ "อาบน้ำมั้ย เอา

เสื้อผ้าฉันไปใส่ก่อน ไปทำอะไรมามอมแมมเลย -_-" ผมถามสิ่งที่ผมสงสัยมาโดยตลอด ก่อนจะมองสำรวจ

เธอ ซากูระก้มมองตัวเอง ก่อนจะผลักผมเบาๆเมื่อสายตาผมดันไปหยุดที่ตรงหน้าอกเธอพอดี

"ทะลึ่ง -_- อืมม ฉันหงุดหงิดนะ  อึดอัดด้วยไม่รู้จะเอาไประบายที่ไหนก็อาละวาดข้าวของที่บ้านพังหมดเลย

แถมไม่มีกะจิตกะใจจะรักษาความสะอาดแล้วด้วยเลยช่างมันซะเลย - -"

"ต่อไปเอามาระบายที่ฉันเข้าใจมั้ย ถ้าเกิดเธออาละวาดแล้วบาดเจ็บขึ้นมาฉันจะทำยังไง ฉันไม่ขาดใจเลย

หรือไง เพราะฉะนั้นต่อไปเป็นอะไรเอามาลงที่ฉันเข้าใจมั้ย"

"งั้นต่อไปก็ตืบซาสึเกะได้แล้วใช่มั้ย (' '   ) "

"เอ่อ.. อย่าให้ถึงตายแล้วกันเดี๋ยวในอนาคตเธอจะเป็นหม่ายเอา ฮ่าๆ"

"ไม่หรอก ฉันยังมีพี่เพน ฮ่าๆ"

"-_-"

"เคยได้ยินป่ะ หัวเราะที่หลังดังกว่า ฮ่าๆ" ซากูระหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างร่าเริงซึ่งแตกต่างกับตอนแรก

อย่างชัดเจนจนพบใจหาย 

"ได้ๆ ซากูระทำงี้ใช่มั้ย" พูดจบผมก็ผลักเธอลงกับเตียงทันทีก่อนจะขึ้นคล่อมเธอพร้อมกับแกล้งทำสีหน้าหื่น

กระหาย ส่วนซากูระนะเหรอตกใจจนทำตาโตเงียบไปแล้ว

"ฉันตัวเหม็นนะ"

"ไม่เป็นไร เธอตัวหอมที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้กลิ่นมา"

"ฉันไม่ได้แปรงฟันเลยนะ"

"ปากเธอหวานอยู่แล้ว"

"ฉะ..ฉัน ไม่ได้อาบน้ำมาสามวันแล้วนะ"

"ไม่เป็นไร เธอสะอาดที่สุดแล้ว"

"ฉันขี้แล้วได้ล้างก้นนะ"

"ไม่เป็นไร ฉัน.. ห๊ะ!"

"ฮ่าๆ" 

"หลอกกันเหรอ -_-"

"แล้วถ้าจริงอะ"

"เอ่อ ไม่เป็นไร"

"เพราะ?"

"ฉันรักเธอ"

"โหว" คำตอบของผมเล่นทำเธอแก้มสีเลย ผมหัวเราะก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มเธอแรงๆทั้งสองข้างแล้วฝัง

จมูกแช่อยู่อย่างนั้นให้หายคิดถึง

"คิดถึงเธอจัง" ความคิดถึงที่มีต่อเธอมันมากมายจนผมรู้สึกว่าแค่กอดเธอแน่นๆมันอาจจะไม่เพียงพอต่อการ

หายคิดถึงเลยก็ได้ "คิดถึง คิดถึงๆ"

"ฉันก็คิดถึงนาย... มากๆเลย" ผมกอดเธอแน่นขึ้นจนตอนนี้ผมกับเธอแทบจะสิงเข้ามารวมเป็นร่างเดียวกัน

อยู่แล้ว

"อย่าหายไปไหนอีกนะ อย่าไปไหนโดยที่ไม่บอก อย่าไล่ฉันไปจากเธออีกเข้าใจมั้ย" ผมพูดพร้อมกับดันเธอ

อกจากอ้อมกอดเพื่อจะมองสบตาเข้ากับดวงตาสีเขียวมรกตของเธอ

"แต่.." ความลังเลในดวงตาของเธอปรากฏออกมาอย่างชัดเจน

"ไม่มีแต่! ได้โปรด ฉันขอร้อง อย่าไล่ฉัน อย่าให้ฉันออกไปจากชีวิตเธอ ฉันอยู่ไม่ได้ ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ"

ได้ยินมั้ยซากูระ ฉันกำลังขอร้องเธอ อุจิวะ ซาสึเกะ ที่ไม่เคยขอร้องใครกำลังขอร้องอ้อนวอนเธอ ได้โปรด

ได้ยินเสียงคำขอร้องของฉันด้วย

"..."

"....."

"ฉันก็อยู่ไม่ได้...ถ้าไม่มีนาย"


     หลังจากเคลียปัญหาชีวิตกันเสร็จผมก็ไล่เธอไปอาบน้ำทันที ก่อนที่ความเก็บกดของผมจะสะกดไม่อยู่ ไอ

ความน่ารักที่หาได้ยากเวลาอยู่กับคนอื่น แต่มีแค่ผมคนเดียวที่สามารถเห็นมันได้นี้แหละช่างน่ากลัว มัน

สามารถปลุกสัตว์ร้ายในตัวของผมออกมาได้เลย 

     ผมนั่งอยู่บนเตียง เงยหน้ามองตรงไปที่ห้องน้ำที่มีเสียงน้ำไหลจากคนที่อยู่ในห้องน้ำ ผมทั้งมีความสุข

ทุกข์ เศร้า ผมมีความสุขที่ได้เธอคืนมา ผมทุกข์ที่ไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้ ผมเศร้าที่ใบหน้าของเธอ

แสดงออกถึงความลังเลตอนที่ผมขอร้องเธอ ผมรู้ว่าเธอเป็นห่วงผม เธอไม่อยากให้ผมมาเจออันตราย แต่..

ผู้หญิงคนหนึ่งที่เกิดมาในครอบครัวอันตราย ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งต้องแบกปัญหามากมายที่คนอย่างผม

ไม่เคยเจอ เธอจะรับมันไว้ต่อไปได้ยังไงกัน ผมอยากอยู่เคียงข้างเธอ ผู้ชายคนหนึ่งที่อยากปกป้องผู้หญิงที่

ตัวเองรัก ผมอยากทำให้ได้ แต่ผมกลับรู้สึกอ่อนแอชะมัด! ผู้ชายอย่างผมไม่สามารถทำอะไรได้เลย นอกจาก

ขอร้องและบังคับจิตใจเธอให้ทำตามความต้องการของผม ผมอยากเข้มแข็ง เข้มแข็งให้ได้ครึ่งหนึ่งของเธอก็

ยังดี ผู้ชายอย่างผมจะสามารถทำอะไรเพื่อคนที่ตัวเองรักได้บ้างนะ...

แอ็ด..

     ผมตื่นจากความคิดทันทีเมื่อมีเสียงเปิดประตูห้องน้ำ ซากูระที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่..มากของ

ผมเดินออกมาพร้อมกับเช็ดผมสีชมพูยาวสลวยของเธอแล้วเดินตรงมาหาผม 

"กางเกงหลวมมากเลยซาสึเกะ นายพอจะมีหนังยางสักเส้นสองเส้นมะ -_-" โอ๊ะ ผมเพิ่งจะสังเกตเห็นมืออีก

ข้างที่ไม่ได้เช็ดผม เธอกำลังกำกางเกงขาสั้นของผมที่หลวมโพรกไว้อยู่ ฮ่าๆ

"ฮ่าๆ รอแปบนะ เดี๋ยวฉันทำให้" ผมพูดเสร็จก็ดึงเธอเข้ามาใกล้แล้วมัดกางเกงให้เธอ จะตัวเล็กไปไหน

เนี่ยหื้ม

"ขอบคุณ นายไปอาบน้ำไป เดินทางมาเหนื่อยๆ เดี๋ยวฉันหลับรอ" พูดเสร็จเธอก็เดินลงไปล้มตัวลงนอนทันที

นี้ไอที่บอกว่าจะหลับรอนี้คือจริงๆใช่มะ - -

"เฮ้ๆ ผมยังไม่แห้งเลย ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้" ผมรีบตามขึ้นไปบนเตียงแล้วดึงตัวเธอขึ้นมาเพื่อให้เธอเช็ดผมที่ยัง

ไม่แห้งดีของเธอ 

"ฉันง่วง -_-" นั้นๆ ยัยตัวร้ายของผมสะบัดมือผมออกทันทีแล้วทำท่าจะล้มตัวลงนอนไปอีก

"ไม่ได้ มานี้ฉันเช็ดให้" ผมจับตัวเธอให้นอนหนุนตักผมแทนแล้วดึงผ้าเช็ดตัวมาเช็ดผมให้เธอ 

"ดีๆทำดี" พูดเสร็จไม่พอยังยิ้มออกมาอีก ยันนี้นิ - - เห็นผมเป็นอะไรไม่ทราบครับ แฟนหรือคนใช้ แต่ผมก็

ยอมทำให้เธออยู่ดี - -"

"ครับๆ นอนเลยครับคุณนาย" ผมพูดเสร็จก็ก้มลงไปหอมแก้มเธอแล้วเช็ดผมให้เธอต่อ 


 ก็อกๆ

ใครวะ?

ก็อกๆ 

โอ้ย -_-

     ผมลุกขึ้นมานั่งอย่างหัวเสีย หลังจากเช็ดผมให้ซากูระเสร็จผมก็แบกสังขารตัวเองไปอาบน้ำแล้วขึ้นเตียง

นอนทันที นี้ผมเพิ่งจะหลับสนิทไปได้ไม่กี่นาทีเองนะ ไอบ้าเอ้ย! ผมขยี้หัวอย่างหัวเสีย แล้วหันไปดึงผ้าห่มมา

คลุมตัวซากูระแล้วเดินไปที่ประตู ก่อนมองส่องส่องแมวดูว่าใครมาเคาะประตู

ไม่มี?

     ใครมาหลอกผมป่ะเนี่ย -_- ผมปลดล็อคประตูทั้งหมดเตรียมเปิดประตูออกไปด่าคนที่มาเคาะประตูห้อง

ของคนอื่นมั่วซั่วทันที คนจะหลับจะนอนความเกรงใจมีบ้างมั้ยฟะ!

"เดี๋ยวซาสึเกะ!!" เอ๊ะ ผมหันกลับไปมองซากูระที่ตะโกนมาจากทางด้านหลังทันที ซากูระลุกขึ้นจากเตียงแล้ว

เดินมาดันประตูที่กำลังจะถูกผมเปิดออกปิดลงทันทีแล้วล็อคทุกอย่างกลับเข้าที่เดิม

"เป็นอะไรนะซากูระ" ผมถามออกไปอย่างสงสัย

"เมื่อกี้ที่มองตาแมวออกไปเห็นใครบ้างมั้ย?" แต่ซากูระกลับหันมาถามผมกลับแทน

"ไม่นะ กะว่าจะเปิดประตูไปด่าคนที่มาเคาะเล่นซะหน่อย" พอผมพูดจบเธอก็เดินตรงไปที่หัวเตียงตรงที่มี

โทรศัพท์ของโรงแรมวางอยู่แล้วยกหูขึ้นต่อสายทันที

"ขอโทษนะค่ะ ช่วยส่งคนขึ้นมาดูที่ห้อง 2020 ทีนะค่ะ ไม่ทราบว่าใครมาเคาะประตูเล่นตอนนี้ คะ คะ รีบขึ้น

มาด่วนเลยนะคะ มันค่อนข้างรบกวนการนอนอย่างมากค่ะ" พูดเสร็จก็วางาสายลงทันที ก่อนจะหันมาหา

ผม

"ซาสึเกะ เข้าไปหลบในห้องน้ำก่อนไป อยู่ให้เงียบที่สุดนะ อย่าเปิดไฟด้วย" พูดจบซากูระก็ดันผมเข้าห้องน้ำ

ทันทีโดยที่ผมยังไม่ได้เปิดปากถามอะไรเลย

"ซากูระ ซากูระ!"