คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : หมา: หมา: หมา:
ซากูระ Say;
ฉันที่กำลังเบื่อ เซ็ง ขี้เกียจ อยากเล่นเกมส์ (อยู่ในห้อง) อยากกิน เฮ้อ ตอนนี้ฉันมาถึงหน้า
โรงเรียนแล้ว แต่ฉันไม่ได้ให้เข้าไปส่งในโรงเรียน เครียดแหะ ฉันไม่อยากหมั้น หมั้นไปก็เท่านั้น ก็
ฉันไม่ได้ฉันพี่เพนนี้หน้า ถึงแม่จะพูดว่าแต่งๆกันไปแล้วเดี่ยวก็รักกัน แต่ฉันว่ามันไม่มีวันเป็นความ
จริงหรอกนะ ถ้าคนมันไม่รักกัน มันก็ไม่มีวันรักกันหรอก แล้วคนที่ฉันก็คือ.......... แล้วฉันจะทำ
ยังไง ถ้าสมสุติฉันโปะยาสลบพี่เขาในวันหมั้นเนี่ย แล้วเอาเขาไปซ่อน เขาจะยกเลิกงานหมั้นมั้ยน้า
ความคิดฉันนี้มันชั่วจริงๆ
กึก!
เท้าของฉันที่กำลังเดินอยู่ดีๆ ก็ต้องหยุดลงเมื่อมีเท้าประหลาดมาขวาง ฉันเงยหน้าขึ้นไป
อ๋อ ยัยคารินนี้เอง หน้ายัยนี้ตลกดีแหะ หน้าของยัยคารินแดงเถือกเหมือนโดนน้ำร้อนลวก เป็นเพราะ
แกงกระหรี่ของฉันงั้นเหรอ
“มาขวางฉันทำไม”
“หึย เป็นเพราะแก หน้าสวยของฉัน ถึงไดเสียโฉม”
“อ้าว หน้าของเธอมันไม่ได้เสียตั้งแต่แรกแล้วเหรอ”
“หนอย คารินสั่งสอนมันเลย”ใครหว่า ผมสีน้ำเงิน
“จัดการให้เลย ซูซูกิ พวกเธอไปลากกรงมา”แล้วยัยลูกจ๊อกอีกสามคนก็เดินไปลากกรงใหญ่มา ว้าว
มันมีหมาตั้งสิบกว่าตัวในนั้นอ่ะ
“เธอเสร็จฉันแน่”แล้วคารินก็เดินไปเปิดกรง
“อ๋อ นั้นมันหมาในปากเธอใช่ไม เธอเอามันออกมาได้แล้วเหรอ ฉันยินดีด้วยนะ ถึงว่าทำไมเธอ
สงบเสงี่ยมจัง”
“อ้าย ฉันทนไม่ไว้แล้ว ออกมา”แล้วยัยคารินก็หันไปบอกหมาพวกนั้น โอ้ว มันออกมาด้วย สงสัย
ฝึกมาดี
“จัดการมันเลยลูก”หมาที่หน้าตาไม่ค่อยพิสมัยเท่าไร หันมามองฉัน น้ำลายมันยืดๆด้วย เห็นแล้ว
นึกถึงเลือด แต่ฉันว่ามันหน้าแหยะมากกว่าเลือดเสียอีก แล้วมันก็กำลังวิ่งมาหาฉัน ทั้งฝูง แม่เจ้า ฉัน
ยังไม่ได้ฉีดอย่าเลยนะ งานนี้มีแต่วิ่ง!
อิโนะ Say;
ตอนนี้พวกฉันมานั่งพักอยู่ที่สวนหน้าโรงเรียน มันก็ไม่เชิงพักหรอก พวกเรามารอซากูระ
ด้วย แต่ฉันก็ไม่ยักกะเห็นยัยซากูระมาสักกะที ตอนนี้พวกเพื่อนฉันอีกสองคนก็อารมณ์ไม่จอยแล้ว
ด้วย ก็เทมาริกับเท็นเท็นนะสิ พอเห็นว่าพวกชิกามารุมานั่งแถวๆนี้ก็อารมณ์บ่จอย แม้ฉันจะกระดี้
กระด้าก็ตาม
ตึกๆ ตึกๆ
เสียงเหมือนคนเป็นสิบกำลังวิ่ง ฉันหันไปมอง O_o เฮ้ย นั้นมันซากูระนี้หว่า ยัยนั้นวิ่ง
หน้าตั้งแบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วยัยนั้นวิ่งหนีอะไร อ่า ฉันรู้และ ข้างหลังของยัยซากูระมี
หมาเป็นสิบกำลังวิ่งไล่ เป็นสิบจริงนะ เฮ้ยๆๆ ยัยนั้นวิ่งมาทางพวกเราด้วย จะวิ่งมาทามม่าย เห็นไม
พวกมันจ้องมาที่พวกเราแล้ว มะ...มันมาแล้ว แล้วพวกฉันก็ต้องออกตัววิ่ง เพราะหมาพวกนั้นมัน
แยกออกมาจากฝูง เพื่อมาหาพวกฉัน
“ซากูระ เกิดอะไรขึ้นมาพวกนี้มาจากไหน”เทมาริถามพร้อมกับวิ่ง เอ่อ คงไม่ได้ออกมาจากปากเธอ
ใช่ไมซากูระ
“คาริน” แค่พูดชื่อ ฉันก็เก็ทแล้ว หนอย หมาที่ยัยนั้นเลี้ยงไว้ในปากใช่ไม มันถึงได้เยอะขนาดนี้
“มะ...มันใกล้เข้ามาแล้ว”เท็นเท็น ที่วิ่งเร็วสุดพูดขึ้น ก็เธอมันนักกีฬากรีฑานี้ เธอถึงได้วิ่งเร็ว เท
มาริที่ขายาวและวิ่งเร็ว หันไปจับมือฮินาตะที่ช้าอย่างกับเต่า เฮ้อ ฉันเข้าใจนะ ว่าเธอเป็นลูกคุณหนู
“อิโนะ วิ่งเร็วๆหน่อยสิ”เท็นเท็น เธอก็พูดได้นิ แล้วยัยนั้นก็วิ่งมาจับมือฉันแล้วลากไปทันที
“งั้นแยกกันนะ”ซากูระ เธอจะแยกไปไหน แล้วพวกเราสองคู่หนึ่งคน ก็แยกกันไปคนละทิศคนละ
ทาง อาเมน
ซาสึเกะ Say;
ตอนนี้พวกผมมานั่งพักยก ตรงแถวๆสวนหน้าโรงเรียน และมันก็ใกล้กับพวกซากูระด้วย
อันที่จริงพวกผมก็ไม่ได้อยากมานั่งที่สวนหน้าโรงเรียนหรอก แต่เป็นเพราะผมได้ยินว่าซากูระกำลัง
จะกลับมาที่โรงเรียน พวกเธอเลยมานั่งรอ ผมก็เลยขอแจมด้วย แล้วไปๆมาๆพวกผมก็ดันมาเห็น
พวกเธอวิ่งไล่ฟัดกับหมา แล้วรู้สึกว่าพวกเธอจะแยกกันแล้ว เท็นเท็นกับอิโนะแยกกันไปอีกทาง เท
มาริกับฮินาตะแยกกันไปอีกทาง ส่วนซากูระ...เธอวิ่งมาทางที่พวกผมกำลังนั่งอยู่ หมาที่วิ่งไล่ตาม
เธอ ดูจะเยอะกว่าเพื่อน กี่ตัวว่ะนั้น สอง...สี่...หก...แปด โฮ้ แปดตัว อ่า นั้นไงมันมาแล้วครับ มัน
แยกตัวออกมาแล้วครับ พวกผมก็ต้องวิ่งสิครับ เวร ไม่มีใครมากับผมเลย ไอชิกามารุก็ไปกับเจ้านารู
โตะ ส่วนเนจิก็ไปเจ้าซาอิ เวร ไม่มีใครรักผมเลย T_T
“นายขึ้นมาทำไม”เสียงหวานๆ แอบเย็น ถามผม ซากูระนั้นเอง
“ก็มันไม่มีต้นไหนใหญ่ไปกว่านี้แล้ว” ใช่ ตอนนี้ผมขึ้นมาอยู่บนต้นไม้กับซากูระ ตอนที่ผมเห็นยัย
นี้ปีนต้นไม้ ผมคิดว่ายัยนี้เป็นลิงเหรอ ปีกไวโครต
“นายมา มันก็เพิ่มหมาให้ฉันอ่ะดิ”
“เอ้า ก็ปีนขึ้นมาแล้วอ่ะ เธอจะให้ฉันลงไปเหรอ”
“อย่าพูดอะไร ที่ทำให้ฉันดูเป็นคนใจร้ายได้ไม”
“งั้นมาสนใจเรื่องหมาดีกว่า จะทำยังไง”
“นายก็ไปถามยาหยี่นายดิ”
“ใคร?”
“คารินไง”
“ช่างมันเหอะ”
10 นาทีผ่านไป
“เฮ้ย นายจะทำอะไร” ซากูระร้องออกมา แฮ่ๆ ก็ตอนนี้ผมย้ายมานั่งบนกิ่งไม้ฝังซากูระแล้วนี้
“เธอไม่เห็นหรือไง ว่ากิ่งไม้ฝังนู้นมันจะหักแล้ว”
“เห็น แล้วไง”
“เธอโครตใจร้ายเลยว่ะ”
“แล้วไง”
“เฮ้อ”
“นายมีขนมไม”อะไรของยัยนี้ว่ะ
“ทำไม”
“เออ มีไมล่ะ”
“มีช็อกโกแลตอันนึง”
“เอามา”
“หืม”
“เอามา” แล้วผมก็ต้องจำยอมเอามาให้เธอ เธอคงจะคิดจะกินมันตอนหน้าสิ่วหน้าขวานยังงี้หรอก
นะ
“เฮ้ย” ผมร้องออกมา เมื่อยัยบ้านี้แกะช็อกโกแลตแล้วก็โยนมันออกไป
“เธอทำบ้าอะไร”
“ดูนั้นดิ”แล้วซากูระก็ชี้ออกไป พวกหมาที่รุมล้อมพวกเราอยู่ ก็วิ่งออกไปทางที่ยัยบ้านี้โยน
ช็อกโกแลตไป
“ลงไปได้แล้ว”
“เออๆ รู้แล้วน้า”สั่งเป็นแม่เชียว แล้วผมก็ต้องลงมาจากต้นไม้นั้น
“เฮ้ย เวรแล้ว”ซากูระร้องออกมา มันจะเวรอะไรอีก พอผมมองไป มันเวรจริงๆด้วย
มันเกิดอะไรขึ้น ลองทายดูนะค่ะ
ความคิดเห็น