ถึงตัวจะไป แต่ใจยังอยู่ด้วยกันนะ (KrisTao)
อะไรที่ทำให้ผมตัดสินใจไปจากเพื่อนๆ คนที่ผมรักและทุกๆคน ที่เปรียบเสมอครอบครัวของผมกันนะ :'C แต่อดีตมันไม่สามารถย้อนกลับไปได้แล้ว เราต้องทำปัจจุบันให้ดีที่สุดล่ะ....
ผู้เข้าชมรวม
267
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
267
หมวด : ซึ้งกินใจ
อัปเดตล่าสุด : 13 มี.ค. 58 / 20:26 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
บทความนี้เป็นเพียงเรื่องสมมุติ จากผู้แต่ง
มีเนื้อหาในส่วนที่เป็น ชาย+ชาย แฝงอยู่
จินตนาการ มโน ของผู้แต่งเองค่ะ
มีเนื้อหาในส่วนที่เป็น ชาย+ชาย แฝงอยู่
จินตนาการ มโน ของผู้แต่งเองค่ะ
ใครไม่ชอบกด X ออกได้เลยนะคะ
คำว่า"รักแม่" ทำให้ผู้ชายคนนี้ถูกตราหน้าว่าทรยศเพื่อน
" ไม่ไปได้มั้้ยฮะ พี่ อย่าจากพวกเราไปสิ ลืมแล้วหรอที่เราเคยสัญญาว่าเราจะอยู่ด้วยกัน "
"ผมขอโทษครับ"
" ทุกอย่างที่พี่ได้ตัดสินใจทำมันลงไปแล้ว นั่นคือความจริง แต่ในใจพี่ไม่เคยลืมเพื่อนๆเลย เธอด้วยนะ'จื่อเทา' "
{ บันทึกพิเศษ : จื่อเทา }
ถึงแม้ว่าวันนี้พี่คริสจะไม่ได้อยู่กับพวกเรา แต่ลึกๆ เราว่าพี่คริสไม่เคยมองข้ามพวกเรา พี่ยังคอยดูความเป็นไป พี่ยังคอยดูทุกอย่าง พี่ยังคอยเป็นห่วงพวกเรา อย่าว่าพี่ของผมสิ ผมรักพี่คริสนะ ไม่ว่าพี่จะอยู่ที่ไหน ทำอะไร ยังไงใจของผมก็ไม่เคยเปลี่ยน รักยังไงก็ยังเหมือนเดิมอย่างนั้นผมรู้ว่าพี่ไม่มีทางลืมอดีตที่พวกเราเคยทำด้วยกันหรอก เหมือนท่าเต้นแหละ อะไรที่เคยฝึกมาด้วยกันแล้ว มันลืมกันไม่ลงหรอก พวกเราก็เป็นเด็กฝึกมาด้วยกันตั้งนาน ทำไมจะรู้ใจของกันและกัน แล้วเทาก็รู้จิตใจของพี่คริสดีทุกอย่างด้วยย U_U:
{บันทึกพิเศษ : อี้ฝ่าน}
การตัดสินใจในเรื่องอนาคตเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่มากสำหรับผม และแม่ก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมรักมากตลอด ผมไม่สามารถทิ้งให้เธออยู่ตามลำพังได้ ผมรักเธอมาก กลัวว่าเธอจะไม่มีใครคอยอยู่ด้วยเวลาเหงา เวลาที่ฝนตก หรือเวลาที่ต้องการใครสักคนมาอยู่เป็นเพื่อน ผมรู้สึกได้ว่าการที่เราเป็นแบบนั้นเราต้องการใครสักคนอยู่เคียงข้างกาย ซึ่งแม่ไม่มี ดังนั้น ผมต้องกลับไปทำหน้าที่ของลูกที่ดี เพื่อตอบแทนท่านที่ได้ให้กำเนิดผมมา ซึ่งมันทำใจลำบากมากกับการที่ผมจากเพื่อนๆ ที่เปรียบเสมือนครอบครัวเดียวกัน และแม่ผู้ให้กำเนิด ซึ่งผมเลือกเธอ ผมคิดว่าผมทำดีที่สุดแล้ว การที่ผมจากไปโดยที่ไม่ได้บอกใครล่วงหน้า ผมคิดว่ามันดีนะ เพราะพวกเขาจะได้ปรับตัวได้ทัน และถ้าผมเองเห็นน้ำตาพวกเขาผมก็ลำบากใจครับ ผมเป็นพวกแพ้น้ำตาคนอื่น ใจอ่อนง่ายมาก ผมเลยต้องตัดสินใจอย่างเด็ดขาด การทำงานของพวกเขาเป็นไปอย่างยุ่งยาก แต่ผมก็ยังคงติดตามตารางงานของพวกเขาตลอด มีบางครั้งที่ผมโทษตัวเอง ว่าทำอะไรลงไป แต่อีกแง่หนึ่ง ผมก็คิดว่า การที่พวกเขาทำงานโดยที่ไม่มีผมในคอนเสิร์ตแรก มันออกจะยุ่งยากไปสักนิด แต่ในคอนเสิร์ต อีกหลายๆประเทศคงจะเซตฉาก เซตที่ ที่ผมเคยยืนแล้วตัดมันออก ผมว่าทุกคนก็ทำมันได้เป็นอย่างดี แต่ก็มีบางทีที่ผมแอบน้อยใจอยู่เหมือนกัน เพราะที่ตรงนั้นมันเคยเป็นของผม ผมฝันว่าอยากจะมีคอนเสิร์ตเดี่ยวครั้งแรกในชีวิตกับเพื่อนๆของผมครับ แต่ผมก็ได้ตัดสินใจทำมันพังในคอนเสิร์ตแรกเลย รู้สึกไม่ค่อยดีเลย เหมือนผมหักหลังพวกเขาเลย คุณก็คิดอย่างนั้นใช่มั้ยย แต่ยังมีอีกคนหนึ่งที่ผมรักเขามากเลย จื่อเทาเป็นน้องที่ผมรักมาก ไม่ว่าเขาจะอ้อน ทำท่าอะไร ผมก็จะแพ้ให้เขาตลอด ผมรักเขามาก แต่ผมก็ได้ทำให้คนที่ผมรักร้องไห้ ผมเสียใจครับ อยากจะเจอพวกเขาอีกครั้ง อยากจะขอโทษ
" เวลาไม่เคยรอใคร แล้วผมก็ไม่เคยรอใครด้วยเช่นกัน
ในเมื่อไม่เจอ เบอร์โทรศัพท์ก็มีนี่ครับ "
.
.
.
Rrrrrr " พี่คริสส!! โทรมาได้ไง แล้วเป็นไง ปิดโทรศัพท์ทำไม เทาคิดถึงพี่นะ พี่กลับมาหาเทาได้มั้ย T-T "
.
.
.
" เทาย่า อย่าให้ใครรู้นะ ว่าพี่โทรมา... วันมะรืนนี้พี่จะไปเกาหลี เทารอพี่อยู่ที่เดิมนะ รอพี่ก่อนนะ "
.
.
.
" ได้ๆๆ พี่คริส เทาจะรอนะ พี่คริสต้องมาจริงๆนะ สัญญานะ เทารักพี่นะ T-T "
.
.
.
" ครับ สัญญาครับ พี่จะไปหาเทาให้เร็วที่สุด พี่รักเทานะครับ "
เราเขียนไป น้ำตาก็จะไหลตาม
ความรู้สึกของพี่คริสเป็นยังไงเราไม่รู้
แต่ถ้าเป็นแบบนี้...
เราจะร้อง
พอจะเรียกน้ำตา (เราป่ะ) ได้ป่ะ
เราสงสารพี่คริสกะนุ้งเทามาก
ความจริงเราอยากเขียนให้เยอะกว่านี้
แต่แรงกดดันตอนนี้
เราไม่ไหวแล้ว
พักก่อนล่ะกันค่ะ
รักคนอ่านนะคะ
เม้นให้กำลังใจเราได้นะ
เราแต่งเรื่องแรก
ติชมได้ ผิดทวงได้จ้า
.
.
.
..
รักนะ จุ้ฟฟฟฟ 
KEMO
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
แม่น้ำฮัน
ื่อเทาำลัรอใรบานที่ไ้ให้สัาว่าะมาหาเ้าในวันนี้ ึ่เาเอ็ไม่รู้ว่าใรนนั้นะมาริๆหรือเปล่า............รอ รอ รอ แล้ว ็ รอ .............
เารู้ี ว่าอีฝ่ายไม่น่าะผิสัาแน่ๆ อาะิธุระนิหน่อย เพราะารที่เาลับมาเาหลีในรั้นี้็มาเพื่อาน...........
ผ่านไป 1 ั่วโม
“พี่ไปไหนนะ พี่ริส พี่ิะผิสัาับเทาเลยั้นหรอ” อบาผมเริ่มรู้สึร้อนๆยัไ
อบล
ผมไม่รู้หรอว่าผมมารอพี่ริสนานเท่าไหร่ แ่ผมเริ่มรู้สึว่าพี่เ้าะหลอผมหรือป่าว ผมอยาเอหน้าพี่ริส ผมอยาอ อยาถามอะไรหลายอย่า ลอเวลาว่ารึ่ปีว่าที่เราไม่ไุ้ยัน อยาใ้ีวิเหมือนเิม ผมอยาไปเที่ยวับพี่ริส อยาไปสถานที่ที่เยไปัน
มันรู้สึีนะเวลาผมรำลึวามหลัในสถานที่่าๆที่ผมเยไปับพี่ แ่ในเวลาเียวันมัน็รู้สึแย่เหมือนันที่เวลามาสถานที่นี้ที่เยมาับพี่ แล้วมันไม่มีพี่มา้วยเหมือน่อน พี่ะรู้สึเหมือนผมมั้ย .......ว่าผมเหามาและผมิถึพี่มาๆ
แฮ่ๆๆ นี่มันี่ั่วโมแล้วนะ! ผมปล่อยให้ื่อเทารอผมนานมา มานผมิว่าเ้าอาะไม่รอผมเลย็ไ้ แ่เา...็รอผมนึื่นแบบนี้ เฮ้ออ ผมรีบวิ่มาเพื่อเาเลยรับ ผมอยาเ้าไปอเ้าั :D
เหุเนื่อา ผมบินผิไฟล์ทรับ! ือี้... ผมื่นเ้นที่ะไ้มาเาหลีอีรั้ ื่นเ้นที่ารมารั้นี้ทำให้ผมไ้เอนที่ผมรั เพื่อน...ผมอาะไม่ไ้เอ ผมลัวพวเาะไม่ยอมรับำอโทษอผม ผมทำให้พวเาเสียใ ผมเลยไม่ล้าสู้หน้าพวเา :’D
“ะ....ื่อ...เทา” เสียผมสั่นไปหมแล้ว วหน้าที่ผมไม่ไ้เอมาว่ารึ่ๆปี ผมไ้เอแล้ว
“พี่ริส!! ........ฮึ ฮึ” ผมทำให้เาร้อไห้อีแล้วสินะ
“เทาย่า เป็นอะไรรับ พี่มาแล้วนะ” ผมเ้าไปลูบหัวเา แล้วอเาไว้แน่นๆ ราวับว่าลัวนรหน้าะหายไป ็นมันิถึนี่
“เทา ิว่าพี่ะไม่มาแล้ว ิว่าพี่ะหลอ ิว่าพี่ะทะ.......อุ๊บบบ”
ผมไม่รอให้นรหน้าไ้พูบ ผมยื่นหน้าเ้าไปใล้ๆแล้วประทับริมฝีปาลไป ผมิถึเ้านอะไร็ไม่สามารถห้ามผมไ้อีแล้ว ผมรอารที่เราะไ้เอันอีรั้ รอให้เรื่อมันเียบ รอให้ทุอย่ามันเ้าทีเ้าทา่อน ผมึลาานเพื่อมาหาเา แ่เานเียว็พอ......
นี่มันนานแ่ไหนแล้วนะ ที่ผมับพี่ไม่ไ้ทำอะไรแบบนี้้วยัน นานนอนนี้ผมิว่าพี่เพิ่มาีบผมใหม่ๆะอี ใผมมันเ้นแรมา แรมาริๆนะ ทันทีที่ปาเรานันผมแทบะล้มทั้ยืน ทำให้พี่ริสประอผมเอาไว้ มันน่าอายนะ....
ูบพี่ริสยัเหมือนเิม ไม่เปลี่ยนเลย ูบที่แสนอ่อนหวาน นุ่มนวล ล้ายับว่าพี่ริสำลัทะนุถนอมผมเวลาที่เราูบัน พี่ริส็ะเป็นแบบนี้เสมอ ผมอยาหยุเวลาไ้ั ...ผม็มีพลันะ แ่มันน่าะใ้ไ้ริๆ ฮ่าๆ
“พี่ อโทษ” เฮ้อ เมื่อี้ผมทำอะไรลไปเนี้ย
“มะ...ไม่เป็นอะไรรับ” เินั -o-
“ือพี่ / ือเทา” เราใรัน ผมทำอะไรไม่ถูริๆนะ ไม่เอันนานนี่ ไ้แุ่ยทาโทรศัพท์เอ เอหน้ามัน็้อเอะเินันบ้าิ โถ่ววว
“พี่พู่อนเลยย”
“อะ....ือว่าพี่อโทษสำหรับเรื่อที่พี่มาหาเทา้าแล้ว็เรื่อเมื่อี้นะ \^^//”
“อ่า........ือเทาะถามพี่ว่า ืนนี้พี่ะนอนที่ไหน” แอบเินำถามนี้แฮะ
“ับเทาไ^^”
“บ้าเหรอ!!!!!! เี๋ยวนอื่นๆ เ้าะเห็นพี่นะ” เออว่ะ ลืมไปว่าเราไม่ไ้มาให้พวเาเห็นนิ
“ั้น็้อเป็นโรแรมที่พี่อแล้วล่ะ แล้วเทาะไปับพี่มั้ย”
“เทา......ไม่ไ้บอพวพี่ๆไว้เลยว่าเทาออมาทำอะไร ป่านนี้ามหาันะวุ่น”
“ั้น.....มะ” ผมยัไม่ทันพูบ อีน็พูออมาเร็วๆ
“ไม่เป็นไร เี๋ยวผมบอว่าผมไป...ไป....ไปนอนับพี่เมเนเอร์ที่บ้านล่ะันฮ่ะ”
“ ^ ^ ” ผมนี่ล่ะยิ้มแ้มแทบปริ เมื่ออีนออัวโหว่าะไปนอนบ้านพี่เมเนเอร์ ผมรัเ้าั
“พะ..พี่ริสยิ้มอะไร” แล้วูสิ รอยยิ้มนั่น ผมไม่ไ้เห็นมันมานานแล้วนะ
“ีใน่ะ .....อบุนะ สำหรับทุๆเรื่อ ที่อยอยู่้าๆ และเื่อใันมาลอ”
“อ่า พี่ริสพูี้ไม่ไ้นะ เพราะเทาเป็นแบบนี้ไ้เพราะพี่ริสอ้ะแหละ”
“รับ”
“ออพี่ริสทั้ืนเลยไ้มั้ย”
“ห้ามปล่อยล่ะัน^^”
วันนี้ผมีใหลายรอบเลยรับ ั้แ่รู้ว่าเทานั่รอผมแล้ว็เทาะออผมไว้ทั้ืน อันนี้ถ้าเทาไม่อ ผม็ออยู่แล้ว ะอให้แน่นเลยยย
“เอ้ออ แล้วพรุ่นี้....”
“พรุ่นี้ไม่มีานรับ” รู้ใริๆๆ อย่านี้แหละรับผมถึไ้หลหัวปรัหัวปรำ > <
“พี่ริส อยู่ไ้ี่วันฮะ” เาถามผมึ่อนนี้เราทัู้่อยู่บนเียรับ อย่าิอะไรๆ เราแ่นอนอันเยๆ ไม่มีอะไร ^ ^
“เทาอยาให้พี่อยู่ี่วันล่ะ” อืมม....ลอไปไ้มั้ย
“เทาบอไม่ไ้หรอ พี่อาะมีานที่โน่น ึ่เทาไม่รู้”
“ลาไม่มีำหนอ่ะ ว่าไ” ผมลา้วยเหุผล ‘อไปอยู่บ้านสัพั’ พวเาเลยอนุา ึ่มันไม่ยาเลย ถ้าบอะลับบ้านไปพัผ่อน
“แ่เทาน่ะสิ ะว่าอยู่ับพี่หรือเปล่า”
“นั่นสิ ลืมิไปริๆเลย” ่วนี้าน็ูยุ่ๆนะ เพราะำลัอยู่ใน่วัมแบ็พอีน่ะสิ
“่าเถอะ ยัไ็้อมีวันว่าๆแหละหน่า”
“ัมแบ็นะ ว่าแหละ พี่็รู้นิ”
“พี่ปวหัวแล้ว พี่ว่าเราวรหยุุยันเรื่อนี้นะ มันะพาให้บรรยาาศเสียเปล่าๆ” นั่นสิ หยุๆๆๆ
“รับๆ นอนันเถอะ ......พี่ริสินยามั้ย??”
“ไม่ล่ะ เี๋ยวหลับ่อนเทา ^^”
“ั้นพี่้อเล่าให้เทาฟันะ ทั้หมอนที่พี่อยู่ที่นั่น”
“อ่า เริ่มยัไีล่ะ”
“เริ่มา........อนที่พีู่บับนัแสหินนั้นพี่รู้สึยัไเหรอ L ” ใ่! นัแสหินนั้น ผมเยูไเิ้ลอภาพยนร์เรื่อนั้น ผมยอมรับ อนเห็นแรๆผมไม่พอใมา
“ะ........็ รู้สึวะ......อื้มม (O_o)”
ผมไม่รอให้พี่พูบหรอ เี๋ยวพี่บอูบอนๆนั้นีว่าผมทำไล่ะ ใระยอม แ่เห็นแรผม็ไม่พอใล่ะ น่วๆนั้นผมวีนพวพี่ๆไปหลายนเลย
นที่ผมวีนใส่มาที่สุ็เห็นะเป็นพี่เลย์ รุ่นพี่าวีนเหมือนผมนี่แหละ ็ผมไม่อยาให้ใรรู้นิว่าผมพูอะไรประวบับอนที่พี่เลย์เ้ามาพอี เฮ้ออ ผมโน่าไปยให่เลย พี่เ้าบอว่าผมไม่วรพูถึพี่ริสอี ผมอพี่เ้าไปพันึเลยแหละ o^^o
“แบบนั้นับแบบนี้ แบบไหนีว่าัน -o-”
หลัาที่ผมถอนูบาพี่ริส ผม็ถามพี่เาทันทีเลย นาทีนั้นผมไม่เินไม่อายอะไรทั้นั้น อารม์หึรอบำผมมั้ ทำให้ผมไ้ล้าบ้าบิ่นทำแบบนั้นลไปพี่ริสออะูอึ้ๆในารระทำอผม แ่็ยอมอ่าปาพู
“็้อ บะ....แบบนี้สิ” พี่ริสพูเินๆ พลาี้นิ้วมือมาทาผม ถ้าาผมไม่ฝานะ มือนั่นมันสั่นละ ฮ่าๆๆ ำั พี่เ้าโนผมรุไม่ทันั้ัว อ่อนไหวะมั ^ ^
“ฮ่าๆๆๆๆๆ พี่ริสส พี่ลมาอ่ะ ฮ่าๆๆ”
“ำอะไรเทาย่า! พี่ในิหน่อยเอนะ” แล้วผม็ับเาลไปบนเีย เ็นี่นะ เอาแ่ใัวเอริๆเลย ผู้หินนั้นน่ะ ที่ผมูบเ้าผม็แอบใอยู่เหมือนัน ไม่ิมา่อนว่ามีาแบบนี้้วย ผมอ่อนไหวนะ
“พี่ริส”
“หืม”
“เทารัพี่ริสนะ” ผมแทบบ้าแล้วนะเ็นนี้ บอรัผมบ่อบไปแล้วมั้ \^ ^//
“พี่ริส็รัเทานะรับ” ั๊ี้แฮ่ะ พี่ริสอ่า มาพูอะไรรหูเนี่ยย -O-
“ห้ามทิ้เทานะ ไม่ว่าะเิอะไรึ้น”
“รับ สัา ้วยใทั้หมเลย”
ผมประทับริมฝีปาอผมลไปบนริมฝีบาบาๆอเทา เาอบรับูบผม ูบที่ผมโหยหามาลอเวลาที่ผมาเาไป เราทั้สอนไม่มีิรรมรัระหว่าันในืนนี้ เพราะผมอใ้เวลาทั้หม เวลาที่ผมเฝ้ารออยมานานแสนนาน ออนรหน้าเอาไว้นานๆ แล้ว็ไ้เล่าเรื่อราวระหว่าที่ผมอยู่ีนให้เาฟั Zzz..(u_u)
่ำืนนี้มันแสนสั้นเหลือเินสำหรับเราทั้สอน ผมไม่เยิเลยว่าวันนึผมะมีโอาสแบบนี้ โอาสที่ะไ้อยู่ับ‘ฮวาื่อเทา’ นที่ผมเฝ้ารอว่าเมื่อไหร่เราะไ้ลับไปเอันอี ผมอนอนมอร่าบานี้เอาไว้นานๆ ร่าที่หลับาพริ้ม หลับาสนิท และเสียหายใเบาๆ อำภาพอนรหน้าเอาไว้นานๆ นว่าะถึวันพรุ่นี้ และเรา็้อสู้่อไป ไม่ว่าอะไระเิึ้น พี่ะอยอยู่้าๆนายลอไปนะเทาย่า พี่รัเทานะรับ ?
อยาให้ทัู้่มีโมเม้น้วยันแบบนี้อีั แม้ะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ไ้
แ่ลึๆ อยาให้พี่ริสลับมาหาน้อๆเพื่อนๆ ทุๆนอีรั้
ยัไ็อให้รั 'ริสเทา' ไปเรื่อยๆนะะ พวเาน่ารัมาๆ 
สุท้ายนี้ อยาะบอว่าเ็บ ริสเทา ไว้เป็นวามทรำ้วยนะะ
อบุนะะที่เ้ามาอ่าน รันอ่านทุน่ะ
KEMO
ผลงานอื่นๆ ของ tayii-kk ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ tayii-kk
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น