ทำ ไม่ ได้ จริง ๆ

"เลิกกันดีกว่าไหม"
หลังจากที่ตอบรับกับเธอแล้วถึงเวลาที่ต้องแยกกัน
วินาทีแรกที่สตาร์ทรถฯ น้ำตาที่กลั้นไว้ด้วยการแสร้งยิ้ม
ให้เธอก็เริ่มไหลออกมา ควบคุมมันไม่ได้อีกแล้ว
ต้องหยุดรถข้างถนน เอามือขึ้นปิดหน้า "ร้องไห้"
ไม่มีเสียงร้องทั้งที่ภายในนั้นกรีดร้องจนแทบคลั่ง
มีเพียงน้ำตาที่มันไหลไม่หยุด ทรุดตัวเองอยู่ที่ข้างรถ
ไม่สนแล้วว่าใครที่ผ่านไป ผ่านมาจะมองยังไง
จนน้ำตาที่มันไหลอยู่ภายนอกหยุดไหล ยังคงเหลือ
แต่ที่มันยังไหลอยู่ข้างใน ยังฝืนตัวเองไม่ได้....

แสร้งยิ้ม ทำตัวปกติ เมื่อเจอใครๆ Fake ทำเก่ง
สวมหน้ากาก ตีสีหน้า แต่ยิ่งทำมากเท่าไร ยิ่งเจ็บปวด
ดื่ม ดื่ม แล้วก็ดื่ม จนคุมตัวเองไม่ได้ เมา

กลับมาบ้าน ทุกสิ่งที่อดทนกลั้นมันไว้มาทั้งวัน เอ่อล้นออกมา
เหมือนแก้วที่เต็มไปด้วยน้ำแล้วยังใส่มันอีกจนล้น
ไฟในห้องถูกเปิดให้สว่างทั้งคืน เพลงถูกเลือกแค่ไม่กี่เพลง
เพื่อเปิดฟัง ซ้ำมา....ซ้ำไป เหมือนให้คอยตอกย้ำ
ข่มตาให้หลับ ทำไม่ได้ น้ำตามันไหลเมื่อไหร่ไม่รู้
"นอนไม่หลับ"

ใช้ยานอนหลับเพื่อช่วยให้ไม่ต้องคิดอะไร
บังคับให้ร่างกายหลับ แต่เธอรู้ไหม ถึงร่างกายหลับ
ไม่รู้สึกอะไร แต่จิตใจมันกลับไม่ได้ยอมหลับ ไปด้วย
ตื่นมาก็แค่ร่างกายได้พัก ใจ ยังคงไม่พร้อมเหมือนเดิม
พร้อมกับรอยเปื้อน น้ำตา บนหมอน

2 วันแล้วที่ไม่ได้ไปทำงาน โทรไปลา แต่ไม่ได้ให้เหตุผล
รู้แค่ว่าไม่อยากทำอะไร ปิดตัวเอง ขังตัวเองอยู่ที่บ้าน
ปิดการสื่อสารทั้งหมด เหลือก็แค่เน็ตที่เดี๋ยวติด ไม่ติด
กับโน้ตบุ๊คที่เปิดไว้ยังไม่พักมันเลย

....วันนี้คงเหมือนเดิม ฝันร้ายในเรื่องจริงยังคงให้ผม ทรมานต่อไป....