เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #115 : Chapter 66.66 .... ดูสิ ... เหมือนบนฝั่งจะสงบแล้วนะ....

Chapter 66.66 .... ดูสิ ... เหมือนบนฝั่งจะสงบแล้วนะ....

"จะบ้าเหรอ!!! พวกเธอรีบไปช่วย ยัยนั่นก่อน!!!! สโรชา มายด์!!! ไปเร็ว มะม่วงอยู่กับชั้นก็ได้!!! พวกเธอสองคนไปเร็ว!!!!!!!!!"

สิ้นเสียงของพยายาม ชั้นก็พร้อมที่จะปล่อยตัวพยายาม แล้วพุ่งลงน้ำไปกับสโรชาทันที

ตู้ม!!!!

ภายในน้ำ .... มันช่างดำมืดมากๆ .....

บุ๋ม!! ฟุบ!!!

อะไรบางอย่างพุ่งเข้ามาหาพวกเรา .....

ก่อนที่สิ่งนั้นจะค่อยๆแตกกระจายออก กลายเป็นสีแดงฉานเต็มไปหมด

ใช่แล้ว ... พวกสัตว์ประหลาดที่พุ่งเข้ามาหาชั้น .....

ก่อนที่อาณาเขตรอบกายของพวกเรา จะกลายเป็นสี ดำมืดไปหมด

"..... หายใจได้แล้ว ....."

สโรชาเอ่ยแล้วมองมันทางชั้นระหว่างว่ายน้ำลงไป

"อาณาเขตของสโรชา ... ไม่รู้เลยนะ .. ว่าใช้ในน้ำได้"

ชั้นเอ่ยตอบเธอไประหว่างเร่งว่ายไวขึ้น ....และ ไวขึ้น

".... แน่นอน ..... ความสามารถของชั้นมันเจ๋งอยู่แล้ว .... เธอซะอีก ที่เหมือนจะสนิมขึ้นนะ .... มายด์"

สโรชาเอ่ยบอกกับชั้นมา

".....อืม .... ไม่อยากจะใช้พลังอีกแล้ว .... หน่ะ ... เลยทำให้ตนเองลืมวิธีใช้พลังไป"

"หล่อนจะบ้าหรือไงนั่น ..... "

"..... ชั้นกำลังพยายามทำให้ความทรงในวิธีใช้พลังกลับมา ... ระหว่างนี้ป้องกันชั้นให้หน่อยนะ"

"อ่า ... เอาไงก็เอา .... ยังไงอาณาเขตมืดนี่ ก็ป้องกันพวกมันเข้ามาได้ระยะนึง .... สำคัญกว่าคือหาไอ้ปลาตัวนั้น ....."

สโรชาที่ได้ยินชั้นตอบ ก็ถึงกับปวดหัว

ขอโทษด้วยนะ .... ที่ชั้นอยากจะเป็น .... แค่คนธรรมดา....

ชั้นไม่อยากเป็นคนเก่งจริงๆ .... ....

แต่ตอนนี้มันจำเป็นสินะ ......

"นี่ก็ นาทีกว่าแล้วนะ!! ยังไม่ได้ความทรงจำกลับมาอีกเหรอไง!!"

สโรชาโวยใส่ชั้น

"ยังเลย!!!"

ชั้นเอ่ยตอบแล้วพยายามนึกวิธีทำให้จำพลังของตนเองได้

"บ้าจริง!! ยัยบ้าเอ้ย!! ฮึ้บบบบ !!!"

สโรชานั้นตะโกนก้องออกมา

ทำให้ ทั่วทั้งท้องทะเลสาบ ที่แสงส่องไม่ถึงเพราะเวทย์เจือปนอยู่แล้วนั้น

กลายเป็นสีดำอันมืดมิดเข้าไปอีก

เธอสั่นสะท้านไปหมด .... น่าจะใช้พลังมากในการสร้าง อาณาเขตสีดำครอบทั้งพื้นที่

".... เท่านี้ ยัยนั่นก็น่าจะมีอากาศหายใจแล้ว.... รีบหา!! ให้ไวเลย ...."

"อื้อ!"

ชั้นตอบรับ แล้วรีบว่ายหาทันที

พวกปีศาจที่อยู่ภายในอาณาเขตทั้งหมด นั้น

พยายามว่ายหนีออกมากกว่าที่จะเข้ามาโจมตีพวกเราแล้ว

น่าดีใจจริงๆ.....

แม้จะต้องสู้บ้าง แต่ก็ไม่มากมายนัก .....

"โถ่เอ้ย จำไม่ได้อีกเหรอ!!"

สโรชาโวยวาย

"ยัง.... อะ .. นั่น ... นั่นหรือป่าว!!"

ชั้นที่กำลังจะตอบ ก็ได้สังเกตเห็น

เจ้าสัตว์ประหลาด ตัวนั้น ....

ผ่านทางอาณาเขตของสโรชา ...

สะดวกดีจริงๆ ... ที่พลังของสโรชาทำให้มองเห็นที่มืดด้วย ....

ทั้งๆที่เป็นอาณาเขตสีดำแท้ๆ

แม้ว่าจะมองไม่เห็นสี แต่ก็มองเห็นเป็นรูปร่าง คล้ายการ์ตูนที่ถมดำ มีเส้นตัดสีขาว อย่างชัดเจน

"ใช่ น่าจะนั่นแหละ .... ไอ้สัตว์ประหลาด ตัวเป็นปลาหมึก หัวเป็นปลา นั่น...."

สโรชาเอ่ยตอบรับชั้น แล้วพุ่งเธอจึง โถมตัวเข้าไป.....

ปิดม่านอาณาเขต ... แล้วใช้อีกรอบ เพื่อครอบตัวของปลาตัวนั้น

มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ... ที่จะพยายามตามมัน .....

ยิ่งว่ายลึกระยะกางอาณาเขตของสโรชาก็ยิ่งน้อยลง

เธอต้องปิดแล้วกางใหม่ตลอด

พวกสัตว์ประหลาดที่โดนกักเอาไว้เหนือน้ำ ก็หลุดขึ้นไป

.....

ช่วยไม่ได้ที่ต้องเป็นแบบนั้น ....

มันว่ายหนี .... และพวกเราก็ต้องว่ายตาม .....

มันไม่คิดจะสู้กับพวกเรา .... แปลกมากๆ....

พวกเราเร่งว่ายตาม.....

"ยังไม่ได้อีกหรือไง นานแล้วนะ!!!"

สโรชาโวยวาย ....

แน่นอนว่าเธอที่กักมันเอาไว้ในอาณาเขต ทำยังไงก็ว่ายตามมันไม่ทัน

"อื้อ.... ชั้น ... กำลังพยายามอยู่!!! ทนอีกหน่อยนะ!!!"

".....ไม่ไหว ... จะใช้พลังเพื่อพุ่งตามมันก็ไม่ทันเลย..... มันไวเกินไป... ในน้ำ เราเสียเปรียบ"

....

กว่า 40 นาที ที่พวกเราว่ายตามมัน.....

ในที่สุด ....

"จะ จำได้แล้ว!!!"

ชั้นจำได้แล้ว!! แม้ว่ามันจะนานมากก็ตาม

"ยัยบ้า!! ตั้งเป็นชั่วโมง!!! ถ้าพลังชั้นมันไม่ทำให้หายใจในน้ำได้ ไม่ตายไปหมดทั้ง ชั้นทั้งเธอ ทั้งยัยนั่นแล้วเหรอ!!!"

สโรชาตะโกนด่าชั้นกลับมาเสียงดังลั่น

"...ขอโทษ ... แต่ ... จะใช้หละนะ!"

ชั้นเอ่ยแล้วเริ่มกระจายอาณาเขตของชั้นออกไป

ใช่!! อาณาเขตสีเทานี้แหละ ของชั้น!

ฟึบ!!

มันกินอาณาเขตวงกว้าง ....

ความทรงจำ .... ชั้นจะขอเผา ความทรงจำของเธอทิ้งซะ

เจ้าปลา ตัวปลาหมึก

จงลืม.... วิธีการว่ายเปลี่ยนทิศทางไปซะ!!!!!!

ซู่มมมมมมมมม!!!

เสียงของพลังชั้นดังขึ้นส่งตรงไปยังปลาตัวนั้น

ทันใดนั้น เจ้าปลาก็ไม่สามารถที่จะว่ายเลี้ยวไปไหนมาไหนได้อีก

มันตกใจมาก ก่อนจะรีบดำดิ่งลึกไปข้างหน้า.....

ปึก!! ปึก!!!

แต่ก็ได้แค่ชน เข้ากับอาณาเขตของสโรชาเท่านั้น ....

"ตายซะเถอะ!!!!"

สโรชาเอ่ยตะโกนแล้วง้างดาบ ก่อนใช้พลังในการเคลื่อนย้ายของเธอ

ในการส่งแรงดาบเต็มแรงและร่างกายให้ถาโถมเข้าไป

"เดี๋ยวสิ!!! จะไม่โดนคนข้างไหนเหรอ!"

ชั้นเอ่ยตะโกน

"ไม่สนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !! ถ้าโดนยัยนั่นตายขึ้นมา ก็บอกพยายามไปสิ!! ว่ายัยนั่น โดนปลากัดตาย!!!!!"

สโรชาตะโกนเสียงดังลั่น ภายในอาณาเขตสีดำ

ฟุบๆๆ!!

หนวดปลาหมึกนั้นพุ่งเข้ามาเพื่อมัดสโรชาไว้

แม้ว่ามันจะไม่สามารถหันมามองได้ก็ตาม

ฉับ!!!!!

ดาบอันคมกริบ ที่ไม่มีการเลี้ยวตัวหลบ

เธอพุ่งเข้าโดยไม่สนใจมัน ... และดาบนั้น ก็สามารถหั่นหนวดของมัน

ออกได้หมด .....

ฉวบบบบบบบบบบบบบ!!!

ดาบของสโรชาปาดเข้าท้องของมันได้สำเร็จ

น้ำข้นๆ ที่ตอนนี้เราไม่สามารถมองเห็นสีได้ทะลักออก

พร้อมกับทั้งของมัน ที่แหวกออก....

และคนที่อยู่ภายในนั้น!

ใช่จริงๆ ..... M10TH ....

...... พวกเราเข้าไปช่วยเธอเอาไว้ ........

แต่ดูเหมือนเธอจะยังไม่ได้สติ ... แม้ว่าจะยังหายใจ

"..... ต้องผายปอด!!!"

สโรชานั้น เมื่อเห็นก็รีบประกบปากถ่ายลมเข้าปากทันที.......

.........

....................................

ซ่า!!!

พวกเราโผล่พ้นน้ำขึ้นมาได้สำเร็จ

ทุกอย่างไม่ได้สวยหรูเลย ...

มันน่าเกลียดสิ้นดี ... โดยเฉพาะชั้น....

"... แฮ่ก ... แฮ่ก... แค่กๆ.... "

M10TH นั้นได้สติ เธอไอสำลักน้ำที่ดื่มเข้าไปมาก

".... เห้อ ... รอดสักที..... เพราะหล่อนนั่นแหละ มายด์!!! ไม่งั้นเสร็จนานแล้ว!!!"

สโรชาโวยใส่ชั้น

ชั้นมองกลับขึ้นไปบนฝั่ง....

"..... ขอโทษนะ ... สโรชา ..... แต่มันจำเป็นจริงๆ...."

"... จำเป็นเหรอ .... เหอะ ... ชั้นไม่เข้าใจหล่อนหรอกนะ"

สโรชาโวยระหว่างเรายังลอยคอบนน้ำไปเรื่อยๆ

ชั้นไม่ตอบเธอแล้วตัดบทไป

".... ดูสิ ... เหมือนบนฝั่งจะสงบแล้วนะ...."

"เห้อ ... อืมๆ ..."

สโรชาที่เห็นชั้นตัดบทไปก็ได้แต่ถอนหายใจ แล้วกอดตัว M10TH ที่เริ่มได้สติมากขึ้น

พาว่ายเข้าฝั่งไป.....

ขอโทษด้วยนะ .... ที่ชั้นอยากจะเป็น .... แค่คนธรรมดา....

ชั้นไม่อยากเป็นคนเก่งจริงๆ ....

เพราะถ้าชั้นจำได้ ว่าชั้นเก่งยังไง ....

เวลาพยายาม ทรมานชั้นด้วยคำพูด หรือร่างกาย

....

ชั้นจะไม่รู้สึกเสียวซ่านไปทั้งตัวหน่ะสิ....

.............

ชั้นค่อยๆมองหน้า M10TH แล้วกลืนน้ำลาย

................................

แต่ตอนนี้คิดอีกที

ขอแค่พยายามเมินชั้น ... ไปรักคนอื่น

ไม่ใยดีหัวใจของชั้นที่มีให้

แค่นี้ชั้น ....

ก็เสียวซ่านไปทั้งร่างกายแล้วหละ....

พยายาม... ทรมานชั้นทั้งร่างกาย คำพูด และจิตใจได้ดีที่สุดเลย..

เอาอีก... มากกว่านี้อีก....

.........................................................................

End Chapter 66.66 .... ดูสิ ... เหมือนบนฝั่งจะสงบแล้วนะ....