เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #119 : Chapter 31.5 ....อืม .... ใช้...ชั้น.......ก็แล้วกันนะ ... ...

Chapter 31.5 ....อืม .... ใช้...ชั้น.......ก็แล้วกันนะ ... ...

วันที่ 29 พฤศจิกายน เวทศักราช 212

เวลา 19.20 น.

ครืนนนนนนน .... ซ่า!!!!!!

... ครึก ครึก ........ เปรี้ยงงง!!!!!!

เสียงโหมกระหน่ำของสายฝนและฟ้าร้อง ดังไปทั่วพื้นที่

"งั้นแค่นี้นะ"

ชั้นเอ่ยตัดบทของ M10TH แล้วเอนตัวเอามือค้ำหน้าผากไว้

ไม่ ... ชั้นไม่เป็นไร ... ชั้นไม่เป็นไร......

"แล้วเจอกันนังหนู"

ไลท์นิ่งเอ่ยแล้วค่อยๆเดินไปกดตัดการเชื่อมต่อลง

".... ขอโทษนะ ..... ฮึก ..... ฮึกอึก ...... ฮื้ออ.... ฮื้ออออออ ฮือออ เบลลิก้า .... เบลลิก้า........ ขอโทษ ... ฮื้ออ เจสสิก้า .... ชั้น ... ชั้น"

ไม่ไหวแล้ว .... ชั้น ... ชั้นร้อง ... ชั้นหยุดร้องไห้ไม่ได้

.... นอกจาก เธอแล้ว .... ฮึก ... ชั้นยัง ... ยังทำให้ .....

เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงง!!!

เสียงฟ้าผ่าที่ยังคงดังระงม ....

มันสะท้อนจิตใจของชั้น ... ที่กำลังแหลกเป็นเสี่ยงๆของชั้นได้ดี

กึก....

"ใจเย็นๆ แคทริคเซีย... อย่าร้องไห้นะ ..... อย่าร้อง ...."

ไลท์นิ่งพยายามปลอมประโลมชั้น เขาค่อยๆไซร้ร่างกายชั้นไปมา

"อืม .... ชั้น ฮึก ... ชั้นไม่เป็นไร ... ฮือ..... อึก.... "

".... อย่าร้องนะ ..... ชั้นเข้าใจ ... ชั้นเข้าใจเธอ ..... ไปอาบน้ำ ... แล้วนอนกันเถอะ"

ไลท์นิ่งพยายามอ่อนโยนกับชั้น ...

ขอบคุณนะ .... ขอบคุณ

ไลท์นิ่ง

จากอดีตจนถึงปัจจุบัน ....คนใกล้ตัวของชั้น

ก็เหลือแค่นายแล้วไม่เหลือใครแล้ว

แม้แต่เด็ก ... ที่ชั้นมองว่าเขา

เป็นลูก ... ของชั้น

แต่ว่า ตอนนี้ชั้น ...

"ไม่นานหรอก ฮึก .... ขอเวลา .... ให้ชั้นได้ ... ร้องไห้ .... สักสามสิบ ... นาที ... เถอะ ฮื้อออ ... อึก ... ฮือออ ..... "

ไลท์นิ่งมองชั้นแม้ว่าเขาจะไม่ได้ยิ้มออกมา

แต่ชั้นก็รู้สึกได้ ... ว่าเขายิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้ชั้น

"....อืม .... ใช้หลังชั้นซับน้ำตาของเธอก็แล้วกันนะ ... ที่รัก"

ชั้นได้แต่กัดฟัน ... แล้วซบลงไปบนหลังของเขา....

ขอบใจนะ ... ไลท์นิ่ง..... ขอบใจ

ขอบคุณมากๆ... ที่ยังมีชีวิตอยู่กับชั้นต่อไป

"อื้อ..... ฮื้ออออออ เบลลิก้า!!! เบลลิก้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

ครืนนนนนน เปรี้ยงงงงงงงงงงงงง!!!!

ซ่า ..........

แม้จะเจ็บปวด ... ชั้นก็จะเผชิญกับมัน ...

จนกว่าชีวิตของชั้น ... หรือไลท์นิ่งจะดับลง

เพราะวิญญาณของเรา เชื่อมกันและกันไว้

...........

ไม่เคยเสีย ... สิ่งที่สำคัญที่สุดไป คงจะไม่เข้าใจ

ไม่เคยเสีย ... สิ่งที่มีค่ามากที่สุดไป คงจะไม่รู้

ไม่เคยเสีย ... ความเป็นมนุษย์ไป คงจะทำไม่ได้

ความผิดชั้น ที่ยอมส่งเธอไป

ชั้นเสีย ... เสียไปทุกๆอย่าง

แต่เพราะชั้น ... ขายความเป็นมนุษย์ไปแล้ว

ชั้นจึงยังตายตามพวกเขาไปไม่ได้

ชั้น... ต้องการมีชีวิตอยู่ต่อไป

End Chapter 31.5 ....อืม .... ใช้หลังชั้นซับน้ำตาของเธอก็แล้วกันนะ ... ที่รัก