เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #156 : Chapter 82 ผม..... ...........................

Chapter 82 ผม..... ...........................

อะไร คือสิ่งที่เรียกว่าตัวตน ของมนุษย์คนนั้น

ภายนอกว่าด้วย

รูปร่าง ? เสียง ? กลิ่น ? รส ? การแสดงออก ?

ทุกๆสิ่งๆ ล้วนมีความเป็นตัวตน ของสิ่งนั้นๆแต่ก็ใช่ว่าจะแทนที่กันไม่ได้

แต่หากว่าด้วยสิ่งที่อยู่ภายในแล้ว

คงปฏิเสธไม่ได้ ว่ามีเพียง

วิญญาณ  ความทรงจำ  เจตจำนง

หากขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไป เราจะยังเป็นคนๆเดิมหรือไม่

ขาดซึ่งวิญญาณเดิมไป มนุษย์คนนั้นจะถือเป็นคนเดิมหรือไม่

ยังจะมีอารมณ์ ความสามารถ โชคชะตาเดิมติดตัวมาไหม

ขาดซึ่งความทรงจำเดิมไป มนุษย์คนนั้นจะถือเป็นคนเดิมหรือไม่

จะยังคง มีความรู้สึก ความเป็นไป สิ่งที่ควรจะรับรู้ และเรียนรู้เดิมไหม

ขาดซึ่งเจตจำนงไป มนุษย์คนนั้นจะถือเป็นคนเดิมหรือไม่

จะยังคงมีความทะเยอทะยาน ฝ่าฟัน และก้าวเดินไป ดังที่ตัวเองเคยต้องการอยู่ไหม

คำตอบอยู่ที่ตัวผู้พบเห็น และผู้ได้รับรู้เอง

ว่าจะเลือกสิ่งใด เป็นตัวตนของคนๆนั้น

ภายนอก หรือภายใน

และจำเป็นหรือไม่ ที่จะต้องครบทุกอย่างถึงจะเป็นคนๆนั้น

...................................................

- มนุษยชาติ -

....................................................

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

-------------------------------------------------------------------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------

--------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------

------------------------------------

--------------------------

-----------------

----------

-----

บนเกาะ ...... คุณพ่อพาชั้นมาเที่ยวที่เกาะ

แต่ .... พอมาถึง ทำไม ...

..............

"ลูกจะต้อง..... เป็นความหวังของอนาคตและมวลมนุษยชาติ อัลฟ่า"

พ่อของชั้นเอ่ย จนชั้นงง

ชั้นค่อยๆเอียงคอมองท่านไม่เข้าใจแล้วถามกลับไป

" ... ความหวัง ของอา นาคด ????? มนุด ฉะยะ ชาด?"

"พ่อ .... ขอโทษ .... อัลฟ่า ......"

พ่อพูดแล้ว ..... เอาเข็มฉีดยา ..... ขึ้นมาฉีดชั้น ....

ฉึก ......

ง่วง ...... ง่วงจัง

" ......... ง่วงจัง ..... ง่วง .... พ่อคะ ....หนูง่วง ....."

ชั้นเอ่ยไป .... พอไม่เอ่ยตอบ ...

แล้วชั้น .... ก็หลับไป ....

................................................

................................

................

สายระโยงระยาง ..... อยากจะออกไปเล่น ....

เรา .... อยากจะออกไปเล่นข้างนอก

......

อะไร ... แล่นเข้า มา ... ในหัวเรา ..... เยอะไปหมด ....

อะไรกัน ... เรารู้สึกเหมือนว่า ... เรากำลังได้เรียนรู้อะไร ..... มากมายไปหมด

ร่างกายของเรา กำลังมีอะไรไหลเข้ามา ... รู้สึกเหมือน .... ใช้พลังได้

พลังอะไรสักอย่าง .......

..............

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

-------------------------------------------------------------------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------

--------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------

------------------------------------

--------------------------

-----------------

----------

-----

วันนี้ วันเกิดครบ 7 ขวบของชั้น

อยากออกไปเล่น ..... ชั้น ..... อยากจะสัมผัสโลกภายนอก

อยากจะเห็น .... หมา ...... หมี ...... ลิง ..... สัตว์ทุกชนิด .... อยากจะเห็น

แต่คนพวกนั้น ..... คอยจับชั้นไว้ในหลอดทดลอง .....

ชั้น .... ไม่อยากจะอยู่ในนี้อีกแล้ว .......

ปล่อยชั้น ออกไป ..... ไม่ เขาไม่ปล่อย ...

วันนี้วันเกิดชั้นแล้ว ..... ชั้นมีพลังมากพอ

ชั้นจะออกไปเอง

เพล้ง!!!!

ชั้นหลุดออกมาจากหลอดทดลอง .... พวกเขาพยายามจะจัดการชั้น

ไม่ ... ชั้นไม่ให้พวกเขาจัดการชั้น ...

ชั้นฆ่าพวกเขา ....

ทำลายพวกเขา.... พวกเขาตายกันหมด ...

แต่ถ้าไม่ฆ่าพวกเขา .... จากสมอง และสิ่งที่ชั้นเรียนรู้มา

พวกเขาก็จะจับชั้นขังต่อไปไม่ก็ฆ่า .....ดังนั้นชั้น ..... ต้องฆ่า ....

อะ คนข้างหน้านั่น .....

คุณพ่อ ......

"อัลฟ่า .... ทำไม ... ไม่ฟังพ่อ .... ทำไม...."

ท่านเอ่ย ให้ชั้นฟัง

"เฮะๆๆ .... เฮะๆ.... เฮะๆๆ.... เฮะๆ.... "

ชั้นหัวเราะ ... ให้กับพ่อของชั้น

ถ้าเชื่อฟัง คุณพ่อก็จะจับหนูขังอีกสิ

ไม่เชื่อฟังหรอก

"อัลฟ่า!!!!!!!!!!!!!!!"

แกรก

ปั้ง!!!!

พ่อยิงชั้น ..... ด้วยอาวุธที่ใช้ฆ่าคน? พ่อจะฆ่าชั้นเหรอ?

แต่ .... พลังของชั้น ... ป้องกันมันได้

ไม่หรอก ... ความรักของพ่อแม่ลูกเป็นสิ่งสวยงาม

ชั้นเรียนรู้มันมาแล้ว .... ชั้นได้รับความรู้เหล่านั้น ....

"เฮะๆๆ .... เฮะๆๆ เฮะๆๆ ...."

พ่อคงจะสอนการใช้ปืนให้ชั้น .... เขาต้องรู้ว่าชั้นกันมันได้

มาค่ะ หนูจะใช้ให้เอง

ชั้นยืดมือออกไปข้างหน้า แล้วดึงปืนนั้นมา

ก่อนจะเดินออกไป .... ทดลองใช้มันยิงคนข้างนอก แทนพลังของชั้น.....

ปั้ง ... ปั้ง

คนทั้งสองที่โดนชั้นยิงหัวตายทันที

คิก .... ก็ไม่เลวนี่นา .....

.........................................

ชั้นเดินตรงไป .... ตามถนน หนทาง .....

ผู้คนเยอะแยะไปหมด

เขาจะวิ่งเข้ามาหาชั้น ..... จะมาห้ามชั้นอีกเหรอ ...

โผละ ....

อย่ามายุ่งกับชั้น ..... ชั้นจะไป สวนสัตว์ ..... จะไปสวนสัตว์ .....

จะไปดูสัตว์ ... ถ้าเข้ามาชั้นจะ ....

โผละ .... โผละ .... โผละ .... โผละ ....โผละ .... โผละ .... โผละ .... โผละ ....โผละ .... โผละ .... โผละ ....

โผละ .... โผละ .... โผละ .... โผละ ....โผละ .... โผละ .... โผละ .... โผละ ....

โผละ .... โผละ .... โผละ .... โผละ ....โผละ .... โผละ ....

โผละ .... โผละ .... โผละ .... โผละ ....

โผละ .... โผละ ....

...................

ชั้นถึงสวนสัตว์แล้ว ..... เป็นไปตามที่สมองชั้นบอก ....

รูปร่างของพวกเธอ น่ารักและดูสวยงามมากๆ...

แต่ .... ทำไมพวกเธอดู ...เศร้าจัง .....

พวกเธอ ... อยู่ในกรง ....

ไม่มีอิสระเลย .....

ชั้น .. มีความรักให้พวกเธอ ชั้นอยากจะมอบความรักแบบแม่ให้พวกเธอ

ชั้นอยาก ... จะช่วยพวกเธอ .....

ใช่แล้ว .... พลังของชั้นพลังของชั้น ......

ชั้น ... ร่างกายของชั้น มีสารเคมี อะไรสักอย่าง

Neurode ...... เอาไปสิ ... ชั้นแบ่งให้

ชั้นจะใช้จินตนาการของชั้น .... เพื่อพวกเธอ ....

อ่า ... สารเคมีในร่างกายชั้น .... มันออกมา ....

กระจายไปทั่วอย่างรวดเร็ว

จะเปลี่ยนพวกเธอ ..... ให้สามารถทำอะไรได้ดังใจ .....

จัดการพวกมนุษย์ ที่จับพวกเธอมา .....

จงกลายเป็น .... สัตว์ที่แข็งแกรง ... พัฒนาตนเอง .....

คุณช้างที่ช้าก็ใส่ขาม้าเข้าไปจะได้วิ่งเร็วๆ

คุณงู ไม่มีขาไม่มีแขน ... ใส่ตัวคุณตั๊กแตนเข้าไป ... เพิ่มขนาด

คุณตุ่นขุดดินได้แต่ว่ายน้ำไม่ได้ ใส่ร่างกายของเป็ดเข้าไป

คุณปลาไม่มีลำตัว ใส่ร่างกายของปลาหมึกเข้าไป

คุณมดตัวเล็ก จงตัวใหญ่ขึ้น .....

คุณหมาที่ดมกลิ่นเก่ง วิ่งเร็วอยู่แล้ว ก็ทำให้กระโดดได้ไกล วิ่งได้เร็วขึ้นด้วยร่างของกระต่าย

คนอื่นๆ อีกมากมาย .... มายมายไปหมด

และทุกคน ... ก็สามารถสอนกัน และเรียนรู้กันเอง ...

เพื่อเติบโตและพัฒนาตนเอง จัดการกับมนุษย์

เพื่อความเท่าเทียมกัน ........

ใช่แล้วหละ พวกเธอ ..... กลายพันธุ์แล้ว!!

พวกเธอ ..... ชั้นให้พลังกับพวกเธอ ....

ทุกคนรู้สึกยังไงบ้าง ....

.....

พวกเขามองมาที่ชั้น ... สายตาราวลูกๆ มองแม่ ...

ชั้นเป็นแม่ของพวกเขา ..... ดีใจจัง ... ชั้นคือผู้ให้กำเนิด

-------------------------------------------------------------------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------

--------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------

------------------------------------

--------------------------

-----------------

----------

-----

...................

- เราคือกลุ่มตัวแทนของทางเวทยาศาสตร์ .... ที่กลุ่มวิทยาศาสตร์ได้ทอดทิ้งมาเป็นเวลากว่า ห้าร้อยปี .... พวกเราจะช่วยปกป้องโลกใบนี้ และทำให้ทุกคนยอมรับ ถึงตัวตนของเวทยาศาสตร์!!! -

......

ชั้น .... เข้าใจผิดมาโดยตลอด ....

ชั้น ... สร้างสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ขึ้นมา

พวกเขา ... เติบโตกันเร็วเกินไป

มนุษย์ ล้มตายเป็นจำนวนมาก มนุษย์ก็มีครอบครัว มีความรัก มีพ่อแม่ มีคนรักมีลูก

ไม่ต่างจากพวกเขา

..... ชั้น .... ชั้น .....

ควรจะ .... ควรจะ ..... ทำยังไงดี

พวกเขาโตไวกันมาก ...... แต่ชั้นฆ่าพวกเขาไม่ลง ....

ชั้นเจ็บปวด ..... และยิ่ง ....ถ้าตัวชั้นยังอยู่ต่อไป .....

พวกเขา ..... ก็ยังคงจะต้อง ....... แข็งแกร่งกว่าเดิม

เพราะสารเคมี .... พวกนี้

ที่กระจายออกมาจากตัวชั้น .......

ชั้นจะ

ให้พวกมนุษย์ ฆ่าชั้น

เพื่อจบเรื่องพวกนี้ .........

.......................................................

- พวกสัตว์ประหลาดถอยร่นไปแล้ว!!! พวกเรารอดแล้ว -

- เวทยาศาสตร์ จงเจริญ!!! -

- ก่อตั้งองค์กร เวทย์ อย่างสมบูรณ์ เพื่อปกป้องชาติจากเหล่าสัตว์ประหลาด -

- ร่างกายของเด็กนี่กลายเป็นผลึกแร่ที่ไม่มีสีครับ!!! จะทำยังไงต่อไปดี .... -

- .... เก็บผลึกแร่นั่นไว้ .... เพื่อทดลองต่อไป .... -

.......................................................

--------------------------------------------------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------

--------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------

------------------------------------

--------------------------

-----------------

----------

-----

เกิดสงครามขึ้นไปทั่วมากมาย ....

ชั้นรับรู้ผ่านคำพูดภายในห้องทดลอง

จากสายระโยงระยาง ....

ปัญหาของโลก ..... ความเป็นมนุษย์ของชั้นเริ่มมากขึ้น

จากการเรียนรู้ด้วยตัวของชั้นเอง .... Neural Network ของชั้น

กำลังรวบรวมพวกมันมา ...... Neurode กำลักเลือกวิธีที่จะมีชีวิตอยู่ให้ชั้น

ชั้นรู้สึกได้ ....

ชั้น ... เกลียดสงคราม ... ชั้นรู้แล้ว

ความตาย มันไม่ดีเลย มนุษย์ ... ควรจะมีชีวิตอยู่ต่อไป

มนุษย์ ทดลองชั้นต่อ .... ในขณะที่ชั้นยังเป็นผลึกแร่ ...

พวกเขา ..... ใช้ชั้นเพื่อการสงคราม

......................

และชั้น ....ก็ได้ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ... ในร่างของเซต้า มนุษย์เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ....

พวกเขาต้องการใช้ชั้นเป็นเครื่องมือ ......

พลังของชั้นยังคงอยู่

แต่ ... ชั้นตื่นมาในห้องทดลอง ...

ชั้นยังคงจำความทรงจำเดิมได้ ... แม้ความจำในร่างกายของเด็กผู้หญิงคนนี้

จะโดนแทรกซ้อน ... แค่ไหนก็ตามไม่นะ .... ชั้นกำลัง...

Neurode และ Neural ของชั้นกำลัง .... เรียนรู้วิญญาณของเธอ ....

........

พลังของชั้นมันเพิ่มขึ้น ... มากขึ้น ... และมากขึ้น

อึก .... ชั้น .... ใช่แล้วหละ....ไม่ว่าชั้น หรือเด็กคนนี้ ที่ถูกทำให้กลายเป็นชั้น

ก็รักครอบครัว

และเกลียด .... สงคราม ที่จะพรากทุกชีวิตไป!!

......................

ชั้นแกล้ง ...... เข้าร่วมแผนของพวกเขา ....

แต่กลับเปลี่ยนแปลงองค์กรของพวกเขา ... เปลี่ยนแปลงทุกอย่าง

ชั้น ... ยึดอำนาจ เสร็จสรรพ ....

ทุกอย่าง แก้ไขได้ ..... ชั้นจะหาอะไร .... มาทดแทนสิ่งที่เรียกว่าสงคราม

.......

การแข่งขัน ... ไม่ว่าเช่นไร มนุษย์ก็ต้องการการแข่งขัน ...

เก็บภาษี ... สร้างความสมดุล ...

ชั้นเรียนรู้ทั้งหมด .... ชั้น ควบคุมทุกอย่าง

ชั้น ... จะทำให้โลกใบนี้ ปราศจาก ...... สงคราม ระหว่างเผ่าพันธุ์ของตนเอง

และชั้นทำสำเร็จ

.......................................................

แต่ต่อมาไม่นาน ..... พวกสัตว์ประหลาด .... ก็กลับมา .....

ร่างกายของชั้น หมายถึงที่ชั้นอาศัยอยู่ ... ยิ่งเติบโต ... ก็จะยิ่งเรียกพวกเขาให้กลับเข้ามาทำร้ายมนุษย์

และทวีความรุนแรงขึ้น ..... เพียงพลังเวทย์และ พลังวิทย์ไม่เพียงพอ

ไม่มีชีวิตใดต้องการ ไปเสี่ยง ... ชีวิตที่มีครอบครัวจะเจ็บปวด

แต่หากสูญเสีย ..... เพียงกลุ่มน้อย ... เพื่อกลุ่มมาก ....

มันก็คุ้มค่ากว่าแล้ว .... เช่นเดียวกับสัตว์ประหลาดที่อยู่นอกเมือง

หากพวกเขาไม่เข้ามายุ่ง....มนุษย์ พวกเขาก็จะมีชีวิตอยู่กันต่อไปได้ ......

ชั้นคิดได้แบบนั้นแล้ว ....

ก่อนที่ชั้น .... จะกลับไปเป็นผลึกแร่อีกครั้ง

ชั้น ..... ได้สร้างองค์กรใหม่ขึ้นมา ....

พร้อมกับสารเคมี บางอย่างจากตัวชั้น .... ที่จะทำปฏิกิริยา .... กับโครโมโซมเอกซ์

ให้พวกเขามีพลังผู้ฝ่าฝืน ที่แตกต่างไปจาก เวทย์ และ วิทย์

พลังของชั้น .... ทำได้แค่นั้นจริงๆ ....

พวกเธอ ... จะเป็น องค์กร ... ที่คอยปราบปรามสัตว์ประหลาด

พวกเธอ ... จะไม่สามารถหนี .... ไม่สามารถขัดขืน ต่อองค์กรนี้ที่ชั้นสร้างขึ้นได้

พวกเราจะเอา ... เฉพาะกลุ่มเด็กที่มีอัตราความสิ้นหวัง จากความรักของครอบครัว

กลุ่มเด็กที่มีปัญหา รวมถึงกลุ่มเด็กที่เกิดขึ้นมาจากคนในองค์กรเอง

มาเป็นผู้เสียสละ ....

ขอโทษ ...พวกเธอด้วยนะ.. ขอโทษจริงๆ

....

ถึงเวลาที่ชั้น .... จะกลับไปเป็นผลึก ... และหลีกหนีไปจากความเป็นมนุษย์ทั้งปวง...

ชั้นจะหลีกหนีไป ......

...................................................

------------------------------------------------------------------------

--------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------

------------------------------------

--------------------------

-----------------

----------

-----

.............................................

- เทร่า -

- นา บี -

- วาซิลลิซซ่า -

- เป่าหลาน -

.............................................

"นี่ จิรุ .....เมื่อไหร่จะตื่นสักทีเนี่ย!"

เสียงของ ฮารุกะเอ่ยเรียกชั้น

"อื้อ .... แฮะๆ ....ไงฮารุกะ"

ชั้นลืมตายิ้มหวานตอบ .... โดยยังนอนขดภายในเตียง

"มัวแต่นอนอยู่ได้ .... รีบลุกๆขึ้นมาเถอะน่า เราจะพลาดอาหารช่วงเช้าไม่ได้นะ ... ก่อนจะไปซ้อมใช้อาวุธกัน พวกเราควรจะหม่ำอาหารให้เต็มที่ก่อน"

โทโมะพูดกับชั้นต่อ .....

"อื้อ ....!!!"

ชั้นตอบรับและผลักตัวขึ้นมา ....

"รีบไปกินข้าวกันเถอะ"

..........................................................

"ชั้นอยากจะไปที่เกาะนั่น .... "

ชั้นเอ่ยขึ้น ... เมื่อเห็นเรื่องโครงการ อุตสาหกรรม ที่เกราะแห่งหนึ่ง .....

เกาะนั่น .....

"ไม่รู้ทำไม ... แต่เหมือนมีบางอย่างบอกให้ชั้นต้องไป ...."

ใช่ชั้น พูดกับตนเอง ..... ทำไมชั้นอยากไปกันนะ

"ไปที่เกาะนั้น"

ชั้นขอทางองค์กร ... และเดินทางไปที่นั่น

............................................................................

 ชั้นลืมตาตื่นอีกครั้ง ......

ไม่นะ ..... ทำไมกัน ..... ชั้นก็ .... ชั้นก็ ?

ก็ชั้น ...... ฆ่าตัวตายไปแล้ว ..... ทำไมกัน

ชั้นถึงมาอยู่ในร่างผู้หญิงที่ชื่อ จิรุ คนนี้ ....

ชั้นอุตส่าห์ .... หลีกหนีได้แล้ว ... ชั้น .... จะต้องหนีไป .....

จากที่นี่ ......

จากความทรงจำนี้ ..... พลังของชั้นจะสร้างหายนะ .....

ชั้นต้องตาย ในที่ๆไม่มีใครอยู่หรือเห็น .....

--------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------

------------------------------------

--------------------------

-----------------

----------

-----

..........

ชั้นวนเวียนว่ายตายเกิด ... มาไม่รู้เท่าไหร่ ....

ทุกครั้ง ที่ชั้นฆ่าตัวตาย และเกิดใหม่ ..... ชั้นก็ไม่สามารถจะ ... หลีกหนีมันได้

และความทรงจำของชั้น .... ก็หายไปทุกครั้ง

กว่าชั้นจะรู้ว่าชั้นไม่จำเป็นต้องพึ่ง ผลึกแร่ ที่เป็นเสมือนร่างจริงของชั้นในการอาศัยร่างมนุษย์

เพียงชั้นตาย ชั้นก็จะย้ายไปยังร่างกายของคนอื่นได้ทันที ก็นานมาก ....

พลังของชั้น ..... จะเริ่มพัฒนาขึ้น ... กลายพันธุ์ เปลี่ยนแปลง แข็งแกร่ง ขึ้น

และจะยิ่ง เรียกหายนะ ... มาสู่เมืองที่ชั้นไปอยู่มากขึ้น

เพราะ พวกสัตว์ประหลาด ... ต้องการชั้น ... .... ผู้ที่เป็นดั่ง แม่ของพวกเขา....

.................

แม้กระทั่ง .... ตอนนี้

ชั้นคือใคร ......

ชั้นคือ ..... เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยมากๆ

ใช่แล้วหละ .... ชั้นชื่อ แพทริคเซีย ....

ในเบื้องหน้าของกลุ่มคนทั่วไป ... ชั้นแสดงตัวตนเป็นนางแบบ

ในสำหรับในองค์กร ชั้น อยู่หมายเลข 76

ชั้น เป็นคนที่เก่ง ... และมีความสามารถ ....

ทุกคนในองค์กรของชั้น ....... ชื่นชมชั้น

จน M4USA .... ให้ชั้นเป็น SM4USA .......

ไม่รู้ทำไม ... ชั้นถึงสนใจ อุตสาหกรรม เหมือง ที่เกาะแห่งนั้น .....

ชั้นเริ่มส่งคนไป ทำงานที่นั่นเพื่อขุดค้นหาอะไรบางอย่าง ...แร่... ........ ชั้น .... ไม่เข้าใจเลย

ทำไม ... ชั้นถึง .... ได้ต้องการจะไปที่นั่นด้วยเสียอีก ...

แต่รู้สึกเหมือน ชั้นจะต้องเสียอะไรไป.... ถ้าชั้นไปที่นั่น....

ไม่นาน ... ชั้นก็ได้กลายเป็น M5USA ....ด้วยวัยเพียง 17 ปี

และต่อมาเมื่อชั้นอายุได้ 23 ปี ... เพราะงานบางอย่าง ชั้นพลาด.... ... ทำให้ชั้นท้อง .....

และมีลูกออกมา .... ชั้นไม่ได้รังเกียจเธอเลย .... แม้จะไม่ได้ตั้งใจให้ท้อง ....

ชั้นรักเธอมาก .... ชั้นตั้งชื่อให้เธอว่า .... แคทริคเซีย .......

ให้ชื่อคล้ายๆชั้น ....

เธอ.... น่ารักมากๆ .... แต่ถ้าถึงวัย 4 ขวบ เธอก็ต้องเป็น ..... ผู้ฝ่าฝืน ....

..........

อึก ... ทำไมกัน .... ชั้นรู้สึกว่า .... จะมีเรื่องไม่ดีจะเกิดขึ้น ....

ถ้าชั้นยัง ..... ยังเป็นแบบนี้ต่อไป จะเกิดเรื่องไม่ดี ....

................

ชั้นจะต้อง ..... จะต้องไป ..... ไปที่แห่งนั้น

เพื่อให้ชั้น ... สามารถ ...... แก้ไขอะไรได้!!!

มันจะต้องดีต่อตัวของ แคทริคเซียแน่ๆ .... ชั้นรักเธอ....

ชั้นไม่อยากให้ อะไรสักอย่าง ที่ชั้นไม่รู้ว่าคืออะไรมาทำร้ายเธอ แคทริคเซีย

ชั้นเริ่มฟื้นโครงการที่เกาะแห่งนั้น ... อุตสาหกรรม เหมืองแร่ที่นั่นมีอะไรอยู่ ....

......................................

วันที่ 17 ธันวาคม เวทศักราช 174

ชั้นอยากจะจัดงานวันเกิดให้กับ แคทริคเซีย ด้วยตัวเอง

เพราะปีนี้เป็นปีสุดท้าย .....  แต่ชั้นจำเป็นจะต้องไปที่เกาะแห่งนั้น...

ต้องรีบไป .. และจะรีบกลับมาให้ทันวันเกิดของลูกนะ

....... แคทริคเซีย ..............

......................................

แต่เมื่อชั้นมาที่เกาะแห่งนี้ ในวันที่ 22 ธันวาคม เวทศักราช 174

 ...... และได้พบกับ แร่ที่ขุดได้ที่นี่ .... ชั้นก็ตื่นขึ้นอีกครั้ง...

ชั้นจำได้หมดแล้ว ...... ชั้น .... คือ ... อัลฟ่า ..... ที่กลืนกินแพทริคเซียไปจนหมดสิ้น .....

กลืนกิน ..... ความเป็นเธอไป ..... โชคยังดี ... ที่ชั้นกลืนกินเธอไปตอนที่เธอตายแล้ว....ตั้งแต่ยังเล็กๆ ตอนเธอได้รับสารเคมีและทนไม่ไหวจนตาย ....

ที่ชั้น ... ยังคงฝังมันไว้ที่นี่ .... ก็เพราะ ... ถ้าชั้นจำความจำเดิมไม่ได้ ....

แล้วเกิดร่างกายชั้น ไปเรียกพวกสัตว์ประหลาดเข้าหละก็ .... คงจะแย่แน่ๆ

.........

ชั้นได้รับรู้พลังของตนเอง .....

ตอนนี้ .... ชั้นเริ่มพัฒนาไปอีกขั้นแล้ว .......... ชั้นสามารถที่จะคุมให้ตนเอง

กลายเป็นปีศาจ ..... แล้วย้ายไปยังร่างกายอื่นได้ ...... ไม่จำเป็นต้องฆ่าตัวตาย

และสุ่มไปยังร่างกาย ของผู้ฝ่าฝืนที่ใกล้จะตายคนอื่นอีกต่อไป ....

และบนเกาะแห่งนี้ ....

ชั้นก็ได้เจอกับเด็กผู้หญิงวัย 2 ขวบคนหนึ่งที่นอนป่วยใกล้ตายอยู่ภายในบ้านหลังหนึ่ง

 ........ ชั้นรู้สึกว่า ..... เธอจะสามารถให้กำเนิด เพศชายได้สูงมากแม้ว่าจะกลายเป็นผู้ฝ่าฝืน ที่มีโอกาสให้กำเนิดเพศชายต่ำก็ตาม ..... ชั้น .... ต้องการร่างกายของเธอ .... เพื่อให้กำเนิดเด็กเพศชาย .....

เพื่อจะก้าวต่อไป .... ชั้นต้องการจะก้าวต่อไป ........ ชั้นจะต้องทำสิ่งชั่วร้าย

เสียสละเพียงเล็กน้อย เพื่อสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่า .... เพื่อจะได้ ปิดกั้นพลังของชั้น

ให้สมบูรณ์ ...... ชั้นจะต้องปิดกั้นพลังของชั้น!!!

เพื่อไม่ให้เหล่าสัตว์ประหลาด รวมตัวกันบุกเข้าเมืองต่างๆ เพื่อตามหาชั้นอีก

ถ้าชั้นอยู่ใกล้พวกเขา ..... พวกเขาก็จะเก่งขึ้น!!!

ตัวตนของชั้น คือสิ่งที่ทำให้ พวกเขาแข็งแกร่ง ... ไม่ใช่ผลึกแร่ ที่เป็นดังร่างกายของชั้น....

ชั้น .... จำเป็นจะต้อง..... ทำ

.............................................

ชั้นตัดสินใจ ไม่กลับไปหา ... แคทริคเซีย แม้ว่าฉัน จะรักเธอมากแค่ไหนก็ตาม

ชั้น ... ได้แต่เพียง ..... อัดคลิปวีดีโอหนึ่ง ..... ส่งให้เธอ ....

ที่มีใจความ .... สุขสันต์วันเกิดให้เธอ .... ให้ลูกน้องของชั้นเล่นละครตบตาเธอ

ว่าชั้น .... กำลังพูดอยู่จริงๆ .....

................................................................................

"ขอให้มีความสุขนะจ้ะ แคทริคเซีย .... ยังไง .... แม่ก็รักหนูที่สุดในโลกนะจ้ะ .... ขอให้หนูมี ความสุข ... ตลอดไปนะจ๊ะ แคทริคเซีย"

................................................................................

........................................................

26 ธันวาคม เวทศักราช 174

ในที่สุดชั้น ... ก็เริ่มแผนการของชั้น .... ที่มีเพียงชั้นคนเดียวเท่านั้น ... ที่รู้ .....

ชั้น .... ค่อยๆ ถอดร่างกายของชั้นออกมา ... ร่างกายปีศาจที่ไร้ซึ่งสีสันใดๆ คล้ายผลึกแก้วใส

ร่างกายของแพทริคเซีย ที่ไร้ซึ่งตัวตนจริงของชั้นในตอนนี้ .....

ยังคงทำงานต่อ ... ตามที่ชั้นสั่งไว้ ..... ชั้นไม่รู้ว่า ....

ร่างกายที่โอบอุ้มเพียงความทรงจำนี้ ... จะยังคงทำงานให้ชั้นได้แค่ไหน

จะยังคงรัก แคทริคเซียต่อไปมั้ย ... แต่ชั้นจำเป็น ....

ขอโทษนะ แคทริคเซียลูกรักของแม่ .....

เพื่อแก้ไขสิ่งที่แม่ก่อ ... แม่จำเป็น ต้องสละ ...... ลูกไป.....

.........

ร่างกายของชั้น .... ปีศาจที่ไร้ซึ่งสีสันอย่างชั้น กำลังเดินไปยัง ....

บ้านของเด็กสาวคนนั้น... เธอนอนป่วยอยู่ที่เตียง ..... ลมหายใจโรยริน

ใกล้จะตายแล้ว ..... เพราะโรคร้ายที่ไม่อาจรักษาได้ ไม่เกิน 2 วัน

พ่อและแม่ของเธอ โอบกอดร่างกายของเธอไว้

ชั้นเดินเข้าไป .... พ่อและแม่ของเด็กคนนั้นตกใจมาก ......

พวกเขาบุกเข้ามาโจมตีชั้น .... แต่ชั้นก็ตบสะบัดพวกเขาออกกระเด็น ...

แล้วตรงเข้าหาเด็กคนนั้น ..... แล้วรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเธอ .....ต่อหน้าต่อตาพ่อและแม่ ...

ของชั้น .... ไม่สิ ... ของเธอ

.....

ดีจริงๆ .... ร่างกายนี้ของชั้น ....

ชั้นยังพอหลงเหลือสติ .... ชั้นค่อยๆลุกขึ้นมานั่งมอง ...

ดวงตาที่สั่นเครือ ...... พวกเขาตะโกนด่าชั้น

บอกให้ออกมาจากร่างกายของลูกสาวของพวกเขา ..... พวกเขาโกรธแค้นและอยากจะฆ่าชั้น

ชั้นทำได้ .... แค่ลบความทรงจำ ... ทั้งหมดเท่านั้น.....

ลบความทรงจำที่ชั้นมาสิงในร่างของลูกสาวของพวกเขา .....

ชั้นไม่รู้ว่า ... เจตจำนงของพวกเขาจะเป็นเช่นไร ........

แต่ในระหว่างที่ชั้นยังเหลือ ความทรงจำอยู่ ... ชั้นจำเป็นจะต้อง ....

หาทาง ..... ทำอะไรบางอย่าง .... อย่างน้อยๆ ก็จะต้องฝึกฝน ....

-----------------------------------------------

------------------------------------

--------------------------

-----------------

----------

-----

ผ่านมา 3 ปี ...

ชั้นเริ่มท้อแท้ กับการฝึกฝนและเพิ่มพูน...... ทุกๆอย่าง ...

ด้วยร่างกายนี้ ... ชั้นไม่สามารถทำอะไรได้เลย ....

เพราะความทรงจำชั้นมันขาดๆหายๆทุกครั้ง ....

ชั้นคิดว่า มันเป็นผลข้างเคียงจาก พลังใหม่ของชั้น...

ที่ไม่ได้ไปอยู่ในร่างกายของกลุ่มผู้ฝ่าฝืน ที่มีสารเคมี ที่เกิดจากตัวชั้น

แต่ก็ไม่ได้มีอะไรรับประกัน ว่าย้ายไปร่างกายของกลุ่มผู้ฝ่าฝืนเหล่านั้น ... แล้วความทรงจะชั้นจะไม่หายไป

อาจจะหายไปโดยไม่ทันได้จำอะไรเลยแบบที่ผ่านๆมาก็ได้ .....

..........

คืนวันหนึ่ง .... ที่ฝนพรำเสียงซัดสาดดังสนั่น ฟ้าที่ผ่าเสียงดังเปรี้ยงๆ

 .... ในระหว่างที่ความทรงจำของชั้นใกล้จะหมดลง ....

ชั้นส่องมองกระจก ......

และได้เห็น ..... เรือบรรทุกสินค้าลำหนึ่ง ....กำลังสั่นโครงเครง เพราะเรืออีกลำ

ใช่ ... เรือลำนั้นกำลังโดนพวกโจรสลัดปล้นสะดม ....

ชั้น ... ควรจะถอดร่างเข้าไปช่วย ..... ด้วยร่างกายปีศาจของชั้น

แต่ชั้นไม่มั่นใจเลยว่า ... กลับร่างมาแล้ว .... ชั้นจะเป็นเช่นไร ....

ไม่ได้ .... ชั้นต้องไปช่วยพวกเขา .....

คิดไป ก็มีแต่จะช้า ..... ถึงจะจำไม่ได้ .. แต่สักวันชั้นก็จะโดนผลึกที่เป็นตัวตนของชั้นที่อยู่ที่ไหนสักแห่งเรียกไป

เพื่อให้ชั้นจำความจำของชั้นได้เอง ......

ชั้นถอดร่างกายชั้นทันที

แล้วจึง รีบเข้าไปช่วยเรือลำนั้น ...... ร่างกายของชั้นสามารถลอยน้ำได้ก็จริง...

แต่ก็ทำได้แค่ลอย ... และว่าย ... ไม่ได้วิเศษอะไรเลย

เพราะ ... ชั้นเริ่มลืมวิธีใช้พลังไปแล้วหน่ะสิ ...

เมื่อไปถึง ..... ทุกคนก็โดนฆ่าตายหมดแล้ว ......

ชั้น ... มาช้าไป ..... ขอโทษด้วยนะ .....

แต่แล้ว .... ชั้นก็ได้ยินเสียงร้องไห้ ...... ของเด็กคนหนึ่ง .....

เธอกำลังจะโดนจับไป .....

ชั้นจัดการใช้พลังในการจัดการโจรพวกนั้น ...... ให้พวกเขาลืมไปว่าจะจับเด็กคนนี้

ลืมไปว่าจะปล้นคนอื่น ...... ลืมวิธีปล้น ... ลืมว่าตนเองจะปล้น ลืมว่าตนเองจะไม่หางานทำ

ลืมว่าตนเองจะทำความชั่ว

เมื่อช่วยได้ ...

ชั้นค่อยๆเดินเข้าไปหาเด็กสาววัย 5 ขวบพอๆกับร่างที่ชั้นอาศัย

เธอมองมาที่ชั้น และกรีดร้องตะโกนด้วยความกลัวราวกับจะเป็นบ้า

....

เธอกลัวชั้น ......... ชั้นควรจะลบความทรงจำของเธอที่เกี่ยวกับชั้น ... แล้วนำเธอกลับเข้าฝั่ง .....

แต่พลังของชั้นเหลือน้อยเต็มทีแล้ว เหมือนเมื่อชั้นออกมาจากร่างกายมนุษย์ของชั้นในตอนนี้

แล้วร่างกายมนุษย์ของชั้นจะเริ่มมีปัญหา ..... เพราะอะไรชั้นก็ไม่รู้ ... ชั้นไม่สามารถรู้หรือแน่ใจกับพลังตนเองได้

แต่ตอนนี้ .... ชั้น ...... ต้องรีบช่วยเธอ

เด็กสาวเบื้องหน้า ..... เธอขัดขืน กรีดร้องไม่หยุด และวิ่งหนี ....

ชั้นจะต้องใช้พลังลบความทรงจำให้เธอลืมว่ากลัวชั้น .....

ฝนยังคงซัดสาด เสียงดัง ...... ก่อนที่ชั้นจะได้ใช้พลังลบความทรงจำ เพียงเสี้ยววินาที ....

สายฟ้าก็ผ่าลงใส่ร่างกายของชั้น ..... ..... มันดังมาก .....

แม้ชั้นและเธอจะไม่เป็นไร ... แต่ชั้น .... ก็เผลอลบความทรงจำ ของเด็กคนนั้นออกไปจนเกือบหมด

เป็นความผิดของชั้นอีกแล้ว ....... งั้นเหรอ ....

ชั้นได้แต่พาเธอมา .... วางไว้ที่ริมหาดทราย .... ยืนบังฝนให้เธอ ... จนกระทั่งฝนหยุด .....

และปล่อยเธอนอนทิ้งไว้ตรงนั้น ในช่วงเช้ามืด ก่อนที่คนจะมา

.......................................................

กลับเข้าไปในร่างกายของชั้น ......

.......................................................

ชั้น ..... ? ....

อ๋อ ... ชั้นคือ วารี นี่เอง .....

ชั้นก็ฝันแปลกๆ ว่าเป็นตัวอะไร ..... ที่แท้ชั้นก็คือวารี

ทั้งหมดเมื่อกี้ ชั้นฝันไป

...................................................

ใช่ ชั้นฝันไป ....

ชั้น .... ก็แค่เด็กอายุ 5 ขวบ ที่ชื่อ ... วารี

------------------------------------

--------------------------

-----------------

----------

-----

"นี่ เพื่อน เพื่อน .... เพื่อนกัน... เพื่อนกัน"

"ไม่เป็น"

.......................

"วารี วารี .... เปนเพื่อนกาน"

"ปัง อะหร่อย นะ... อะ ... หร่อย นะ"

"ไม่เอา!"

.......................

เพียะ!!

"บอกแล้วใช่มั้ย!!! ว่าให้ขัดพื้นบ้านให้เรียบร้อย!!!"

"วารีขัดแล้ว...."

เพียะ!!!!

"เถียงเหรอ!! แล้วทำไมทำของแตก!!! แล้วมันไม่สะอาดเห็นมั้ย!!!"

"อย่าตี วารีเลยนะคะ .... ชมพู จะช่วยขัดพื้นเอง!!"

.......................

"อย่ามาช่วยได้มั้ย! ชั้นผิดก็คือชั้นผิด ชั้นจะพยายามด้วยตัวเอง เรื่องแค่นี้ชั้นอดทนได้!!"

.......................

"สุดยอดเลยนะ เธอป้องกันเพื่อนไว้ อีกทั้งยังจัดการมันได้"

".... วะ วารีปกป้องชั้นเหรอ?"

.......................

"...กระจอกก็คือกระจอก .... มันไม่ได้มีค่าไปมากกว่านั้น ..."

"ชมพู ชั้นบอกไว้เลยนะ! ถ้าหล่อนยังจะทำตัวเป็นตัวถ่วงแบบนี้หน่ะ เลิกมีชีวิตซะ!!"

"แง้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! แง.. แง ... ฮื้อออ แง!!! แง้!!!!!!!!!!!!!! แง้!!! ฮื้อออออ อื้อออออแง้!!!!"

.........................

"ฮึก .. ฮื้อออ .....ชั้น .. ชั้น.. ไม่เป็นไร .... วะ วารีแค่ .. เผลอปัด ไม่ได้ตั้งใจ อึก .. อื้อ"

"...... หุบปาก......."

.....................

"..... ไม่ ไม่!! ทุกคน.... เด็กนี่คือเด็กที่เกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์!!! สำหรับประเทศเรา!!! หกสี่เจ็ดสอง!! จริงๆ!!!"

"ดีแต่ปาก ไม่ช่วยอะไร .... พยายามทำให้ได้เท่าชั้นก่อน แล้วถึงพูดเถอะ ...."

.............................

"ฟังชั้น ... ได้โปรดเถอะ ฟังชั้นก่อน!!!!!!!!!!!!!! ชั้นไม่เหลือใครแล้ว .... ชั้นไม่มีใคร ชั้นเป็นเด็กหลง และชั้นไม่ต้องการเสียเพื่อนไป ..... วารีก็ไม่เข้าร่วมกับพวกเราแล้ว!!! ชั้น .... ชั้นไม่ต้องการจะให้พวกเธอทิ้งชั้นไปอีก!!! ได้โปรด .... "

ชั้นทำให้ชมพู เดือดร้อนเหรอ ?

ชั้นขอโทษ ... ชั้นขอโทษ ... ชั้นขอโทษ ...

............................

"เฮะๆ ... ขอโทษนะ .... วารี เรื่องฉี่..... แต่วารีหน่ะ.... พูดไม่เก่งเลย ..คิกๆๆ ..... ชมพูจะสอนวิธีพูดกับคนอื่นเองนะ ... วารี .... ต่อจากนี้ ... และตลอดไป ... ชมพูจะสอนวารีเรื่องการพูดกับคนอื่น .... และ .... วารี ... ก็คอยสอนชั้น .... และเตือนสติชั้น .... ได้โปรด ... เคียงข้างชั้นตลอดไปนะ ..... วารี"

"นี่วารี .... ได้โปรด ... เป็นเพื่อนชั้น ... อยู่กับชั้น ตลอดไปเลยนะ....."

"อืม ชมพู .... ตลอดไป"

..............................

"ใช่ๆ นิสัยเหมือนกันเลย"

"ไม่เหมือน!!!"

"ไม่เหมือน!!!"

..............................

--------------------------

-----------------

----------

-----

วันที่ 10 เดือน มิถุนายน เวทศักราชที่ 188

- เธอต้องมาวารี .. มาทางนี้... เธอไม่อยากจะเป็นกว้างขวางคอชมพูไม่ใช่เหรอ? -

.... มันอ่านความคิดเราได้? .....

เป็นไปได้ยังไง ... มันแอบ ..... อ่านความคิดเรามาตลอดเลยเหรอ!.....

- คนอื่นๆกำลังตามเข้ามาที่นี่ ..... เธอจะต้องรีบมาทางนี้ .... ก่อนที่พวกกลุ่มนั้น ... จะตามเธอทันวารี -

ไม่มีทาง ... ไม่มีทาง ชั้น ไม่ไปกับมัน ...

แซ่ก ... แซ่ก ... แซ่ก

เท้าของชั้น ?... ตัดสินใจออกวิ่งไปตามเสียงเรียกนั้น .....

บ้าไปแล้วเหรอ ... ทำไมชั้น .... ถึงได้วิ่งตามมันไป ตามมันไปเอง...

ไปไหน ... ชั้นกำลังจะไปไหน

ชั้น วารี ผู้ที่พยายาม และอดทน จนก้าวข้ามขีดจำกัด ... จนได้หมายเลข 947

ทำไม ..... ชั้นกำลังโดนอะไรชักจูงไป!!

แซ่ก! แซ่ก! แซ่ก! แซ่ก! แซ่ก! แซ่ก! แซ่ก! แซ่ก! แซ่ก! แซ่ก! แซ่ก! แซ่ก!

ไม่นะ .... ชั้น .... รู้สึกว่ากำลังจะวิ่งตาม ไปที่ๆชั้นไม่ควรจะไป..... หยุดนะ ตัวชั้น ...

ชั้นวิ่งลึกลงไป .... ที่กลางนิคมอุตสาหกรรมนั่น ....

ไม่....ชั้นกำลังตามขาของชั้นไปแล้ว .......

เราคิดอะไร เรากำลังตามขาของเรา ... ไม่เข้าใจ ....

ชั้น .... เดินไปเอง .....

นั่นมัน ...... อะไรกัน

....

เจ้า .... ผลึกแร่ ...... นั่น .... ที่ส่องสว่าง .... อยู่ในนั้น ....

.......

อึก ... อะไรกัน ... ความรู้สึก ... ของสิ่งนี้ ...

ความรู้สึก ... ที่เหมือนว่าชั้นขาดหายไปนาน

เอะ .... เรา ... ความทรงจำอะไร ....

อะ ...

"รู้สึกดีจัง .... อืม... รู้สึกดีที่สุดเลย"

........

รู้สึก .... ว่าชั้นจะ .... จำได้หมดแล้ว .....

ชั้นคือใคร .....

ร่างกายนี้ของชั้น ..... รู้สึกจะเพิ่มพลังได้มากขึ้นกว่าเดิมมาก ......

ชั้นจำเป็น .... จะต้องพัฒนาตนเองให้มากกว่านี้ ... แล้วรับตำแหน่งผู้นำ

อย่างน้อยๆ ... ตอนนี้ .... ชั้นจำเป็นจะต้อง หาสิ่งที่ช่วยประเทศนี้ให้ได้ก่อน

ชั้นยังไม่อยากจะเสียร่างกายนี้ไป .....

ชั้นต้องลอง ..... หาวิธีอะไรบางอย่าง ....

....

แต่ยังไม่ทันไร ..... พวกสัตว์ประหลาดก็บุกขึ้นเกาะมา!

ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ ...... พลังของชั้นงั้นเหรอ จะเรียกสัตว์ประหลาดออกมาในตอนนี้

เกิดอะไรขึ้น .... ทำไมกัน ..... พลังเรารั่วงั้นเหรอ .......

พลังเราเริ่มมีมาก...เกินไป ...... เราต้องใช้พลัง ....

อะไรสักอย่าง เพื่อให้กลิ่นอายพลังของเราลดลงและหายไป .......

ชั้น ....จำเป็นจะต้อง ...... ใช้พลังด้วยการ เปิดม่านพลางสายตา ถอดร่างออกมา

และกลืนกินร่างของตนเองเข้าไป .... ก่อนจะ .....

ใช้พลังที่ชั้นได้มาใหม่ ..... ในการสร้างร่างกายของชั้นขึ้นมา .....

แล้วกลับเข้าร่างไป ....... มันช่างตลกจริงๆ ... ที่ชั้นทำได้ ....

และมัน ... ก็ยังคงสภาพเหมือนร่างต้นทุกประการ ..... อีกทั้งประจุเวทย์ยังกลายเป็นแบบไร้ธาตุอีกด้วย .... ชั้นสามารถ ... จะเปลี่ยนธาตุประจุเวทย์ใหม่ ... ให้เท่าๆกันได้ ....ดั่งใจ.....

สารในร่างกายของชั้นยังอยู่ครบ ... ยกเว้นสารที่ไม่ดีเท่านั้นที่โดนกำจัดออก ...

ใช่ .... ชั้นไม่ต้องทำตามองค์กรแล้ว ..... ชั้นจะวางแผนอย่างไรก็ได้ทั้งนั้น

เมื่อชั้นกลับเข้าร่าง ... ชั้นก็ลืมอีกครั้ง ... แต่เพราะชั้นจับร่างให้นั่งจ้องมองแร่ ชั้นก็จำได้ต่อ...

รู้สึกมันไร้สาระ และตลกดีจริงๆ .....

ชั้นรู้สึกว่า ร่างกายของชั้น ไม่เรียกพวกสัตว์ประหลาดแล้ว ......

แต่สัตว์ประหลาด ก็เข้ามาในเกาะเยอะไปหมด .... ไม่รู้ว่าจะมีคนเสียชีวิตมากน้อยเท่าไหร่

ยังไงก็ขอโทษด้วยแล้วกันนะ ..... ที่ต้องมาเสียชีวิตกันหมด เพราะชั้น .....

....

"วารี!!! มาอยู่นี่เอง!!! รีบหนีกันเถอะวารี!!!"

เสียงนี้

"ชมพู ...."

"ที่นี่อันตรายนะ วารี!! พวกสัตว์ประหลาดบุกมากันเยอะเลย!! เร็วเข้า ... รีบหนีเร็วเข้า!!"

เธอจับมือด้วยความเป็นห่วงแล้วพาชั้นหนีกลับไปที่เรือ

"...... ชมพู .... ขอบใจนะ"

ชั้นเอ่ยบอกออกไป .... ด้วยรอยยิ้ม

"ไม่เป็นไรหรอก ..ภารกิจถูกยกเลิกแล้ว...รีบกลับบ้านกันเถอะ!!!"

เธอตอบชั้นด้วยรอยยิ้มหวานๆ

........................

และจากเหตุการณ์นั้น .... พวกเราก็เสีย

ฟ้อน เมี้ยน สกาว และ นฤมลไป .....

ถึงจะไม่ได้คบเป็นเพื่อนกันแล้วก็เถอะ ....

แต่ชั้นก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี..... ที่ทำให้พวกเขาต้องตาย...

ชมพูก็เช่นกัน .... เธอเสียใจมากๆ ที่ไม่ได้ไปช่วยพวกเธอ....

........................

-----------------

----------

-----

เพราะเหตุระเบิดที่ไม่คาดฝัน จากการทดลองผลึกเวทย์อย่างลับๆ

ที่ชั้นเสนอทาง M8TH และ SM8TH ไปเอง

พวกเธอตาย รวมถึง คนในห้องทดลองทั้งหมด ....

และทุกคน ก็ให้ชั้น ขึ้นมาเป็น M9TH แทน

ไม่มีใครรู้ ... ว่าชั้นนี่แหละ คือ ฆาตกร แบบไม่ได้ตั้งใจ .....

ในเมื่อไม่มีใครรู้ ชั้นก็จะไม่บอก .....

แต่อย่างไรก็ตาม .... ชั้นจะทุ่มเงินพัฒนาต่อ ในเมื่ออำนาจอยู่ในกำมือชั้นแล้ว

ชั้นก็จะใช้มัน .....

ชั้นได้ค้นพบแร่ ที่จะช่วยให้มนุษย์สามารถไหวตัวกับเหล่าสัตว์ประหลาดได้

แต่มันจะหาได้มาก ถ้าไปในจุด ใกล้ๆกับเขต ที่พวก M3LAO อยู่

ดังนั้น ..... ถ้าจะให้ทางนั้นร่วมมือสักหน่อย ... ก็คงจะดี ....

แล้วชั้น .... ก็ขอให้พวกเขาร่วมมือ ..... โดยเซ็นสัญญา ให้กับ M3LAO เก็บเอาไว้

ว่าเมื่อผลงานสำเร็จ ... เราจะแบ่งงบที่เพิ่งคนละครึ่ง ....

แล้วเริ่ม ค้นหาแร่ แล้วส่งทุกอย่างเข้าให้ฝั่งเราทำการวิจัย

เพราะฝั่ง M3LAO เก็บสัญญาเอาไว้แล้ว.......

แต่ในระหว่างที่ชั้นเริ่มทดลองการวิจัย จนใกล้จะสำเร็จ ... M3LAO ก็เสียชีวิตไปก่อน

เมื่อทางชั้น .... ส่งผลงานวิจัยไป .... ในตอนที่ M4LAO ขึ้นมาแทน.......

ปรากฏว่า เธอหาสัญญาไม่เจอ ... เพราะเผาไปพร้อมกับสมบัติทุกชิ้นของ M3LAO

....

และ ... เนื่องจากผลงานทั้งหมด พวกเราเป็นคนวิจัย

ทำให้ งบที่เพิ่มนั้น จะไม่ส่งไปทางแม่สังกัด ของประเทศของ M4LAO อยู่

แต่จะส่งมาให้ กับแม่สังกัดคือ M7USA ที่เพิ่งขึ้นมาทำหน้าที่

แล้วส่งเงินมาให้ชั้นต่อแทน ......

ขอโทษด้วยแล้วกันนะ ...

ชั้น ... จะรับบทคนไม่ดีเอง ..... เสียใจด้วยนะ M4LAO....

..................

จากผลวิจัย

พวกเราสามารถสร้างเครื่องตรวจสัตว์ประหลาดได้

ทำให้เงินทองไหลมาเทมา ... อีกทั้งยังนำไปผลิตอย่างอื่นได้อีกมาก

จนพวกเราได้งบเพิ่มมากกว่าเดิมอีก .....

ชั้น ... สามารถทำให้องค์กรในประเทศนี้พัฒนาได้ ...

เหมือนกับตอนที่ชั้นเป็น M5USA ไม่มีผิด ...

ชมพูชื่นชมในตัวชั้นมากเลยหละ ....

----------

-----

ต่อจากนั้น .... ชั้น ... ก็รู้สึกว่าพลังของชั้นรั่วไหลออกมาอีกครั้ง ....

เพราะพลังชั้นมันเยอะขึ้นอีก ......

แต่ ... คราวนี้ ... ชั้นคงต้องเป็นคนหาทางจัดการบ้าง .....

.....

จุดที่พวกสัตว์ประหลาดจะเข้ามาได้ถ้าชั้นยังอยู่ในส่วนกลางของประเทศนี้

ก็มีแค่ ทะเลสาบ โพลง ทางเดียว ... เพราะทำการปิดล้อมไว้ดีแล้ว

แต่เพราะเวทย์เจือปนเป็นพิษจากการวิจัยสกัดแร่นั้นครั้งแรก

ทำให้มันไม่สามารถใช้เวทย์ ในการปิดกั้นได้อีกต่อไป

....

ความผิดชั้นอีกสินะ ......

แต่ ..... คราวนี้หละ ..... ชั้น ..... เตรียมการรับมือไว้แล้ว

ชั้น ... จะเป็นคน ฆ่าลูกหลาน ที่ตัวเองสร้างขึ้นมาเอง ....

ขอโทษนะ .... ชั้น .... จำเป็นจะต้องลดจำนวนของพวกเธอ

ให้น้อยลงที่สุดเท่าที่จะทำได้ ......

ชั้นจะระดมคนทั้งประเทศ ไปที่นั่น

พร้อมขอกำลังเสริมจากรัฐบาล .... มาช่วยด้วย

คนไม่ต่ำกว่าแสนคน .... สำเร็จแน่ๆ

....................................

แต่มันไม่เป็นไป ... อย่างที่ชั้นคิด

พวกสัตว์ประหลาด มากันเยอะเกินไป

มากันเยอะ ราวกับห่าฝน ... ชั้นไม่คิดว่าพลังของชั้นจะรั่วไหลมากขนาดนี้ .....

ชั้นยืนมอง ... เหล่ารหัสเดนตายทางหลายล้มตาย .... อย่างนิ่งดูดายกว่า 3 เดือน

จากร้อยเป็นพัน พันเป็นหมื่น หมื่นเป็นแสน ...

ไม่ไหวแล้ว ... ชั้นทำอะไรลงไป ...

ชั้น ... มันฆาตกรเลือดเย็น ...

ตั้งแต่ อัลฟ่า ... จนมาถึงตอนนี้ .....

ชั้นคง .... ต้อง .... ทิ้งชีวิตทั้งหมด ...ไป

ทิ้งชีวิตของวารีไป ..... อย่างที่ชั้นคิดไว้ ตอนจะย้ายเข้ามาในร่างนี้ครั้งแรก

..........................

13 มีนาคม เวทศักราช 193

ชั้นค่อยๆออกเดินไป ... เข้าไปภายในป่า

"......หยุดนะ!!! วารี เธอจะไปไหน ....."

ชมพูเอ่ยขัดชั้น

"..... ชั้นจะ .... ไปรับผิดชอบสิ่งที่ชั้นทำลงไป ชมพู ขอโทษนะ...."

ชั้นบอกกับชมพูไป

"จะบ้าเหรอ เธอจะเข้าไปลุยหรือไง ไม่เห็นเหรอ ว่ามันมาเยอะกันขนาดนั้น!!!"

ชมพูเตือนสติชั้น แล้วจับมือชั้นไว้

"ชั้นจะไปด้วย!"

ไม่ได้ ... เธอจะไปด้วยไม่ได้ชมพู

".... ชมพู ... ชั้นขอสั่ง .... คำสั่งของ เอ็มเก้าทีเอช แก่เธอ ... จงอยู่รักษาการที่นี่ จนกว่าจะครบ สองวัน หากชั้นไม่กลับมา เธอจงปกครองเหล่าสมาชิก ของเราทุกคนด้วย"

ชั้นสั่นเธอไป

"วารี ทำไมเธอ......."

ชั้นไม่ปล่อยให้เธอพูดจบ .....

รีบสวนทันที

" ชั้นคือ เอ็มเก้าทีเอช ถ้าคิดจะขัดคำสั่งหละก็ ..... ชั้นจะสั่งให้คนอื่นๆ ที่อยู่ในสังกัดของเธอ ตายด้วย! ฐานหัวหน้า ไม่ยอมฟัง"

"...... อึก .... "

ชมพูสั่นสะท้านโกรธชั้นมาก

"ทำตามซะ!!!"

ชั้นตะโกนกลับไป

ชมพูหลับตากัดฟันกรอดแล้วนั่งลงตอบรับชั้นเสียงดังลั่น

"..... ค่ะ!!! ท่านเอ็มเก้าทีเอช!!!!!!!!!!!"

ดีมาก ... ชมพู ...... ดีจริงๆเลย .... ขอบใจนะ ที่ฟังชั้น .... ถ้า ... บุญวาสนามีจริง

หรือโลกมันกลม ... เราคงได้พบกันอีก ..... ที่ไหนสักแห่ง .....

ชั้น ... รักเธอนะชมพู .... แบบที่ไม่ใช่เพื่อน ...

แบบที่ไม่ใช่แม่ลูกกันหรือพ่อลูกกัน ........

เป็นครั้งแรก ... ตั้งแต่ชั้นเป็นอัลฟ่ามาจนถึงตอนนี้ ..... ที่ชั้น

ได้รู้จักคำว่า รัก...แบบคนๆหนึ่งจะรักคนอีกคนหนึ่งจริงๆ

รักแบบกามอารมณ์

รัก........... จากหัวใจ

-----

ชั้นเดินเข้าไปในป่า ....

สัตว์ประหลาด .... ที่วิ่งเข้ามาหาชั้น ...... ชั้นยืนนิ่งมองพวกเขา .....

....

พวกเขาเดินเข้ามา .... แล้วดอมดมชั้น .....

บ้างก็ไซร้ชั้น .... บ้างก็ ร้องด้วยเสียงแห่งความดีใจ .....

ราวกับ ... พวกมันได้เจอแม่ของมัน .....

ก็ใช่หน่ะสิ ... ชั้น ... คือแม่ของพวกมัน

อึก .....

"ฮึก ..... นี่ชั้นทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย ...... ทุกๆคน ... ต่างก็มีจิตใจกันทั้งนั้น ... ไม่ว่าจะใคร ... ไม่ว่าจะมนุษย์ หรือสัตว์ที่ไหน ... พวกมันก็มีจิตใจของมันทั้งนั้น ... ฮึก ... อึก .... ชั้น ... ชั้นทำอะไร ... ลงไปเนี่ย!!! ฮื้อออ ..... ได้โปรดเถอะ ... ชมพู ช่วย .... ภาวนาให้ชั้นด้วย .... ชั้นต้องการความหวังสุดท้าย ...... ชั้นจะลองหนทาง .... ที่ชั้นไม่เคยลอง .... ยกโทษ ... ให้ปีศาจตนนี้ ... ที่มันดันหลอกลวงเธอด้วยเถอะนะ .... ชมพู ..... พวกเธอก็ด้วย .... ยกโทษ .... ให้แม่ของพวกเธอด้วย ....... มนุษย์ทุกคน ..... ชั้นขอโทษ ...... "

ใช่ ชั้นไม่ใช่ ทั้งมนุษย์ ไม่ใช่ทั้งสัตว์ประหลาด...

ชั้นคือปีศาจ ... ที่คร่า ชีวิตคนมากมาย

ProjectAlpha

ชื่อของชั้น อัลฟ่า .....ชั้นคือปีศาจ ....

"พวกเธอจงไปซะ ....... ไม่อย่างนั้นชั้นจะฆ่าพวกเธอให้หมด!"

ชั้นเอ่ยสั่ง ...... เหล่าสัตว์ประหลาดทั้งหลายที่อยู่รอบตัวชั้น

ก็ถอยออกจากชั้นจนหมด .... แต่มันก็ไม่ได้หนีออกไปทาง โพลง

พวกมันบุกเข้าไปโจมตีเหล่ามนุษย์ต่ออย่างฮึกเหิม .... มากขึ้น และหนักขึ้น .....

ชั้น .... ค่อยๆเดินเข้าไปในป่าพร้อมลากศพมาด้วยศพหนึ่ง .....สร้างม่านกำบัง......เอาไว้

แล้วปลดชุด ก่อนจะถอดร่างกายของชั้น ...... ออกมา

ใช่ ร่างกาย .... ที่แท้จริงของชั้นในตอนนี้

ร่างกายปีศาจที่เป็นเกราะเหล็กไร้ซึ่งสีสันของชั้น .....

ชั้นจับร่างกายของชั้นและร่างกายของอีกศพขึ้นมากินเข้าไป

ก่อนจะสร้าง ร่างกายของชั้นอีก 2 คนออกมา ......

 ร่างแรกที่เหมือนกับร่างกายของชั้นทุกประการ

และร่างกาย ... ที่เอาสารทุกอย่างออกจากร่างกาย ....

ร่างกายของหญิงสาว อันบริสุทธิ์ ..... ไร้ซึ่งการดัดแปลงใดๆ ....

พลังของชั้นนี่ สะดวกดีจริงๆ .......

ชั้นสวมชุดที่ถอดออกเมื่อกี้กลับเข้าร่างกายที่เหมือนเดิมทุกประการนั้น ..... แล้วจัดฉากด้วยการฆ่าทิ้ง

ด้วยการตวัดมือ จนร่างกายส่วนตัวขาดกระเด็น ..... เมื่อเสร็จ

แล้วชั้นก็ค่อยๆกลับเข้าร่างกายที่ชั้นสร้างขึ้นมาให้ไร้ซึ่งสารหรือพลังใดๆของชั้น.....

แล้วเดินโซซัดโซเซไป .....

........

จริงๆด้วย .... พอไม่มี .... สารเคมีขององค์กรแล้ว

ชั้นพอจะคงความทรงจำได้ ...... สักพักหนึ่ง ......

.....

แล้วชั้นเดินเข้ามาถึงที่ไหนกันนะ ....... ชั้น .... อยู่ลึกแค่ไหนแล้ว ...

แถวนี้ไม่มีพวกสัตว์ประหลาดนี่ .....

"เห้ย ... เธอ ... ไม่เป็นอะไรนะ...."

เสียง ... ของใคร .... ผู้ชายนี่

".... เธอเป็นพวกผู้หญิงฮู้ดดำเหรอ ... ทำไมไม่ใส่ชุดหละ ..... เอ้านี่ ...."

ชายคนนั้นเอ่ยแล้วถอดเสื้อของเขาคลุมให้ชั้น

"นี่ .... เป็นอะไรไหมหน่ะ ... ทำไมทำหน้าแบบนั้น .... เห้!... อึก ... นี่ก็ใกล้มืดแล้ว .... รีบ

เขาหน้าแดง เมื่อเห็นชั้นซบไปที่อกของเขาด้วยอาการสั่นเทา

ก่อนจะโอบกอดชั้นเดินไปแอบ ...... ภายในถ้ำแห่งหนึ่ง

ชั้นยังเงียบไม่พูดไม่จา

มองเขา .... ที่กำลังก่อกองไฟ .......

"เดี๋ยวรุ่งเช้าพวกเรา ค่อยกลับกันนะ ......"

เขาเอ่ยบอกชั้นแล้วค่อยๆ หยิบเป้สะพายของเขามากางเป็นที่นอน ....

ซึ่งความใหญ่ของมันนอนได้คนเดียว แต่ถ้าเบียดกันหละก็ ....

ชั้นตัวสั่นเทามากขึ้น

ความทรงจำชั้นเริ่มเลือนลางแล้ว .... ไม่ได้ ... ชั้นยังลืม.....ไม่ได้ ....

ชั้นต้องเริ่มสร้างความทรงจำหลอก ของชั้นขึ้นมา ....

ความตั้งใจหลอกของชั้นขึ้นมา และปล่อย ... ให้...

วิญญาณของวารี ตัวจริง ..... อยู่ในร่างชั้น .... ด้วยความทรงจำอันหลอกลวงนี้

ขอโทษด้วยนะ วารี ..... ขอโทษนายที่อยู่ข้างๆชั้นด้วย ..... ที่ชั้น

จะใช้นายเป็นเครื่องมือ ....

".... นี่ ... เธอนอนในนี้ก่อนนะ .....เดี๋ยวพรุ่งนี้ชั้นจะพาเธอไปส่ง ..."

"ไม่ .... ชะ ชั้นไม่กลับ ....!!! ไม่อยากกลับไปที่นรกนั่น ....."

ชั้นเอ่ยออกไปแล้วโผเข้ากอดตัวของเขา ......

"เหอะ .... เห้ .... "

เขาหน้าแดงแล้วล้มลง ....

"คุณมี .... แฟนหรือยังคะ"

ชั้นถามเขาต่อ .....

"กะ ก็ยังไม่มีหรอก"

เขาเอ่ยตอบชั้นด้วยใบหน้าแดงกร่ำ เราหายใจรดกันและกัน

"ได้โปรด .... ชั้น ... โดนสารพิษของสัตว์ประหลาด ... และกำลังจะความจำเสื่อม .... ได้โปรดเถอะ ... ชีวิตชั้นไม่เหลือใครอีกแล้ว ......"

"เธอ ..... ไม่เอาน่า .... ชั้นไม่ใช่คนดีอะไรหรอกนะ ....."

"ไม่ไหว ... ไม่ทันแล้วค่ะ ...... ได้โปรด ..... รับรักของชั้นไปด้วย .... ได้โปรดรักชั้นด้วย ชั้นก็จะรักคุณ ..... รักคุณจนหมดหัวใจ ต่อให้ชั้นความจำเสื่อมและกลับคืนมาก็ยินดีจะรักคุณตลอดไป .... ได้โปรดรักชั้นด้วยเถอะ ..... ขอแค่ ... ไม่พูดถึงเรื่องดินแดนนรกนั่นอีก ... ก็พอ ......"

ชั้นเอ่ยบอกเขาแล้วเริ่มโน้มกาย .... กดเขาเอาไว้.....

ยื่นริมฝีปากเข้าไปใกล้ๆเขา .......

"เธอ ..... เห้ย .........แต่เราเพิ่งเจอกันนะ ..... ยัยบ้า .... "

เขาเอ่ยสั่นไหวไปหมด ไม่ทั้งรุกชั้นและไม่ขัดขืนชั้น .....

เขาเป็นผู้ชายซื่อจริงๆ ....

ต่อจากนี้ ฝากตัวด้วยนะ ........ ได้โปรดให้กำเนิด ........ ชั้นขึ้นมาด้วย......

"ชั้นชื่อ .... น้ำ .....ถ้าเรามีลูกด้วยกัน ..... อย่าลืมตั้งชื่อว่าพยายามนะ ....... ถ้ามีน้องก็ชื่ออดทน ...."

"ถะ เธอ ......"

นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของเขา......ที่ชั้นได้ยิน

ชั้นปลดตัวเองออกมาเป็นพลังงานภายในร่างกายของชั้นเอง .... ที่ตอนนี้ชั้นได้คืนให้วารีแล้ว....

ก่อนที่ชั้น ... จะลบล้าง ... ความทรงจำทุกอย่างของชั้นออกทั้งหมด ตั้งแต่ตอนชั้นเริ่มใช้ร่างกายของเธอและยึดเหนี่ยวเอาวิญญาณเธอไว้ ไม่ให้ไปผุดไปเกิด ..... ...ถึงปัจจุบันไปหมดสิ้น

เหลือไว้เพียงความจำ .... ตั้งแต่ตอนเขาช่วยชั้น ..... จนมาถึงในถ้ำ

และคำพูดกับความคิดความต้องการของชั้นเมื่อกี้เท่านั้น .....

แล้วชั้น ......

ก็ ....

ไม่สิ .... เราลืมเรื่องให้เขา ... เอาแร่ ... ให้ลูกดู ........

ไม่นะ ..... ไม่ทัน ... แล้ว

........................

...........................................

-----

----------

-----------------

--------------------------

------------------------------------

-----------------------------------------------

--------------------------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------------------

-------------------------------------------------------------------------------------------------

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

............................

สายตาของผม ที่มองหน้าอกของเธอ .... ซิลิโคนที่ขาดวิ่นออก ...

เผยให้เห็น ..... ผลึกแร่บางอย่างที่เธอพกมาด้วย ......

แร่นั่น ... ทำให้ผมจำได้หมดทุกอย่าง

ผม ....จำได้หมดแล้ว ....

มือของผม ... ที่แทงทะลุเข้าไปที่ช่วงไหล่จนมาถึงชายโครงอกด้านขวาของเธอ ....

จนเห็นเนื้อเยื่อสีแดงฉาน ......

ดวงตาของเธอสั่นเครือ ...... หอบสั่นไหว ร่างกายกระตุกกระเส่า

"ชะ ชมพู!!!!!!!!!!"

ผมตะโกนออกมาแล้วรีบเปลี่ยนมือของตนเองให้กลายเป็นมือคนตามเดิม

ก่อนจะโผเข้าไปโอบกอดเธอเอาไว้

"ชมพูเหรอ? ..... นาย .... รู้ชื่อชั้นด้วยเหรอ.... ไม่เคยบอกเลยสักครั้งนะ..... แค่กๆ..."

ชมพูเอ่ยสั่นเสียงเครือ

"อึก .... ยัยบ้า .... เธอเล่นพกเจ้าแร่นี่มา ไม่ใช่ว่าเธอรู้อยู่แล้วหรือไงว่าถ้าชั้นเห็นแร่แล้วจะเป็นยังไงหน่ะ ....."

ผมเอ่ยเสียงดัง ด้วยอาการสั่นไหวไปหมด .....

" .... ก็แค่ ... สมมุติฐานว่า เอ็มเก้าทีเอช มีนิสัยและท่าทางแปลกๆไป หลังจากได้มาพบผลึกแร่โบราณนี่ ... ที่เกาะอุตสาหกรรมแห่งนี้ .... ชั้นก็เลย เตรียมมันเอาไว้ .... เผื่อนายเห็นแล้วจะเปลี่ยนไป ... อย่าง ........ แค่กๆๆๆ .... อะกะ ... เก่งขึ้น .... แล้วฆ่าชั้นได้ อะไรแบบนี้ ......"

เธอเกร็งร่างกายเอ่ยยิ้มหวานให้ผม ....

"พอเถอะ อย่าพูดเลย ..... ชั้นจะ .... ช่วยเธอเองนะ ... ชมพู ... ไว้หลังจากนี้ค่อยคุยกัน.... หลับให้สบายเถอะ"

ผมเอ่ยออกไประหว่างโอบร่างกายเธอเอาไว้

แล้วยืนขึ้นมา เธอหยุดโจมตีแล้ว ..... ทางองค์กรไม่ได้บอกว่า ถึงตายก็จะฆ่าผมให้ได้จริงๆด้วย

อย่างมากก็แค่สั่งให้มาฆ่าผม ... ดังนั้นถ้าร่างกายไม่พร้อม ก็พักก่อนได้

..... ผมเดาไว้ไม่มีผิด ....

เธอยิ้มให้ผม ..... แล้วค่อยๆหลับไป .....

ผมหวังว่าเธอจะไม่ตายซะก่อนที่แฟนต้า จะตื่นขึ้นมาเพื่อรักษาเธอ .....

ผมต้องรีบอุ้ม ....พาชมพูไปหาแฟนต้า ที่ยังคงหลับอยู่

เพื่อใช้วิธีการที่ไวและเร่งด่วนที่สุด .... เพื่อปลุกแฟนต้าขึ้นมา

..........................................................................

.............................................................................

- วิญญาณ  ความทรงจำ  เจตจำนง  หรือ รูปร่างที่มองเห็น

อะไร .... คือสิ่งที่นับว่าเป็น ตัวตนของบุคคลคนนั้น ....

คำตอบอยู่ที่ตัวผู้พบเห็น และผู้ได้รับรู้เอง

ว่าจะเลือกสิ่งใด เป็นตัวตนของคนๆนั้น

ภายนอก หรือภายใน

และจำเป็นหรือไม่ ที่จะต้องครบทุกอย่างถึงจะเป็นคนๆนั้น -

- ทุกๆอย่างที่มีเหตุผลบนโลกใบนี้ ....

อาจจะไม่จำเป็น ... จะต้องมีเรื่องราวที่ลึกลับหรือซับซ้อน

ไม่จำเป็นจะต้องมีเรื่องเล่า ของเหล่าฮีโร่ในตำนาน

ไม่ใช่เรื่องราว ของเหล่าผู้กล้าที่ปราบปีศาจ โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน

ไม่มีคำตอบ หรือความอัจฉริยะ ลึกล้ำของผู้ประสพความสำเร็จ

ไม่มีเหตุผล ของคำว่า ซับซ้อนเกินไป

มีเพียงคน .... ที่ยืนอยู่ที่ส่วนนอกเท่านั้น .... ที่มองเข้ามาในส่วนใน

แล้วรู้สึก ... ว่ามันซับซ้อน และยากเกินเข้าใจ -

..........................................................................

.............................................................................

พลังของผม ..... มันรุนแรงเกินไป .... ไม่ใช่สิ

ไม่ใช่พลังของผม ... แต่เป็นพลังบ้าๆ ..

ของยัยอัลฟ่า ... ที่ดันเป็นผมเองนี่!!!

บ้าที่สุด ...... ไม่อยากจะเชื่อเลย .....

........

Neural กับ Neurode ในตัวชั้น .... หมายถึงในตัวผม .... ตอนนี้

สามารถเปลี่ยนได้ ... แม้กระทั่งวิญญาณ.....ใช่ .... เปลี่ยนให้ ... วิญญาณกลายพันธุ์ ......

ให้คล้ายกับร่างที่แท้จริงของผม

ผมคือพยายาม ..... ผู้ชายธรรมดาๆ ที่ไร้สาระ ไร้ค่า ไร้ความสามารถและเห็นแก่ตัว

ผมคืออัลฟ่า สิ่งทดลองที่สร้างหายนะต่อโลก ผู้ที่เป็นแม่ ผู้ให้กำเนิดสัตว์ประหลาดทั้งปวงขึ้นมา

ผมคือเซต้า หญิงสาว ... ผู้ให้กำเนิดองค์กรผู้ฝ่าฝืนขึ้น ผู้กำหนดกฏบ้าๆทั้งปวงและผลิตสารเคมีบ้าๆนั่นขึ้นมาเอง

ผมคือ เทร่า

ผมคือ นา บี

ผมคือ วาซิลลิซซ่า

ผมคือ เป่าหลาน

ผมคือ จิรุ

ผมคือ แพทริคเซีย ... M5USA ที่เป็นแม่ของคุณแคทริคเซีย

..

.......

และสุดท้าย

ผมคือ วารี เพื่อนของ M10TH หรือ 9 ... หรือชมพู

ผม .... ก็คือ แม่ .... ที่ให้กำเนิดตัวผมขึ้นมาเอง ....

..........

ผม..... เป็นแม่..... ของตัวผมเอง

..........

End Chapter 82 ผม..... เป็นแม่..... ของตัวผมเอง