เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #158 : Chapter 83 ... ตื่นแล้ว ... เธอก็ตื่นแล้วใช่ไหม & อืม ... ชั้นตื่นแล้วเหมือนกัน

Chapter 83 อ่า .... ตื่นแล้ว .... เธอก็ตื่นแล้วใช่ไหม & อืม ... ชั้นตื่นแล้วเหมือนกัน

ไม่ว่าจะทางใด ก็ทางหนึ่ง .... มนุษย์ ต้องการมีชีวิตรอดต่อไป

ทุกๆคน หาหนทาง ไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง เพื่อจะดำรงชีวิตต่อไป

ไม่ว่าจะเป็นการหางาน การพูดคุย การทำตนเองเพื่อให้มีสิ่งมาจุนเจือความเป็นอยู่ต่อไปของชีวิต

ในความสิ้นหวัง

แม้ว่าสมองจะอยากไปตายมากแค่ไหน....ร่างกายของมนุษย์เอง ไม่ต้องการที่จะตาย

แม้ว่าจะพยายามกลั้นหายใจ ... สุดท้าย ร่างกายก็จะหายใจด้วยตัวเอง

แม้ว่าจะพยายามผูกคอตาย ... เมื่อวินาทีที่ คอโดนรัด ร่างกายที่ห้อยอยู่จะดิ้นรน มือจะพยายามดึงเชือกออก

ไม่มีเหตุผลใดๆ....

มีเพียงแค่คำว่า ... "มนุษย์ทุกคน .... ต่างดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด"

.........................................................................................

..................................................................................

มืดจัง ...... รู้สึกงงไปหมด

มืด ...... มองอะไรไม่เห็น

ชั้น ... เป็นใครกัน .....

ชั้น .... อยู่ที่ไหน ....

แล้วนี่มัน ..... เกิดอะไรขึ้น ........

เกิดอะไรขึ้นกันแน่หน่ะ ..... มืดไปหมด

จำได้ว่าชั้นควรจะต้อง ...... .....ทำอะไรสักอย่าง ? ......

ชั้นจำได้ว่า .... จะไปทำอะไรสักอย่าง .......

ชั้น .... กับใครอีกสักคน ..... เจอใครอีกสักคน .....

ชั้น .... กับ .... อีกคน ...... เจอกับ .... เขา ...

อะ ..... ชั้นจำได้หละ ..... ลืมไปได้ยังไงกัน ชั้นคือ

ชั้น .... จำได้แล้ว ..... ลืมตัวเองไปได้ยังไง

....USA212D13327

USA212D13327... คือชั้น

ความทรงจำสับสนไปหมดเลย

รู้สึกเหมือนจำอะไรไม่ค่อยได้ ......

ชั้น ... จำได้ว่า ..... ถูกส่งให้มาที่ประเทศหนึ่ง ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

ชั้นถูกสั่งไปที่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้นี่ .... แล้วเกิดอะไรขึ้น

เพียงแค่หลังลงจากเครื่องบินลำนั้น....

เมื่อเครื่องบินลำเลียงบินมาส่งชั้น กับเหล่าเพื่อนสมาชิก....

ชั้นเจอกับเหล่าสัตว์ประหลาด ..... เยอะมากกว่า 1000 ตัว

ชั้นต้องสู้กับห่าฝน .... เยอะแยะไปหมด

แล้วพวกมัน ...... ก็ถาโถมบุกเข้ามา .......

ชั้น ... ได้เห็น การต่อสู้ของเหล่าเพื่อน .....

พวกข้างหน้าถูกโจมตีก่อน ....

เพื่อนผอง สมาชิกองค์กรผู้ฝ่าฝืน รหัสเดนตาย...

พวกเขากรีดร้อง น่าสงสาร ...... ชั้น สงสารพวกเขา

ทั้งฝั่งประเทศเรา ทั้งฝั่งที่เรามาช่วย

ชั้นจะทำยังไงดีหละ ..... อาวุธของชั้น มันก็แค่ปืน .......

จำนวนการตายของพวกเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

ชั้นที่อยู่ในแถวหน้า กับเพื่อนๆ จำเป็นจะต้องสู้กับพวกมัน ....

เพื่อนของชั้นที่อยู่ข้างๆ ... ไม่นะ .....

เพื่อนด้านข้างของชั้น โดนฆ่า ..... ด้วยการทุบ ..... ของสัตว์ประหลาด จนร่างกายของเธอแหลกเหลว....

โดนสัตว์ประหลาด ฆ่า ....... เธอไม่ทันแม้จะได้กรีดร้องด้วยซ้ำ ....

........

............

แล้วชั้นจะทำยังไงต่อ

ชั้นต้องรีบทำอะไรสักอย่าง

ฆ่า .... สัตว์ประหลาดข้างหน้า

แก้แค้นให้เพื่อนของชั้น

แก้แค้นให้เพื่อนของชั้นที่โดนมันทุบไป

ฆ่ามัน!! ชั้นจะฆ่ามัน....

แล้วชั้นก็หันไปยิงใส่มันอย่างไม่ยั้ง

ชั้นยิงมันอย่างไม่คิดว่าประจุเวทย์ของชั้นจะเหลือเท่าไหร่

ยิงมันเข้าไป!! ยิง และยิง!! ชั้น .... จะต้อง ....

ชั้นยิงมันเพื่อแก้แค้นให้เพื่อนของชั้น

.......

........

แล้วจู่ๆ .... ชั้นก็รู้สึกเหมือน ......

ยังไม่ทันจะได้ยิงครบทุกนัด

ตัวชั้น .... มันหล่นลงมา ?

ร่างกายของชั้นก็ แปลกๆ ....

ชั้นมองเห็นขาของตนเองที่ค่อยๆ ล้มลง .....

ร่างกายท่อนบนกับท่อนล่างของชั้น.... ชั้นควบคุมท่อนล่างไม่ได้ ...

ไม่นะ .... ชั้น ..... โดนสัตว์ประหลาดตัดร่างกาย

ชั้น .... ชั้น ..... โดนสัตว์ประหลาดตัดร่างกาย!!

ไม่ ชั้นไม่อยากตาย ... ไม่อยากตาย!!

ชั้นไม่ต้องการที่จะตาย ชั้นไม่อยากตาย!!!!

ชั้นอยากจะมีชีวิตต่อไป!!!!!!

ชั้นอยากจะมี .... ชีวิตต่อไป ... ชั้นต้องการมีชีวิตต่อไป!!!

ใครก็ได้ ....

ใครก็ได้ ....

ช่วย .... ชั้นที .....

ช่วยชั้นที...

เท้า ....

เท้า .....

ชั้นมองเห็นเท้าของสัตว์ประหลาด .... ก้าวเข้ามา

เท้าของมัน อยู่บนหน้าของชั้น ..... กำลัง จะ...

ทุกอย่างมันเหมือนช้าไปหมด

ช้าไปหมด .... แต่ก็รวดเร็ว...

ไม่นะ .... ชั้นเพิ่งจะอายุ 16 ปีเองนะ ....

ชั้นยังไม่ทันจะได้ มีแฟนเลย ... อย่านะ ... ไม่ ชั้นเพิ่งอายุ 16 เอง

ชั้นยังไม่มีแฟนกับเขาเลย ... ชั้นยังไม่ได้ทำอะไรเพื่อชีวิตของชั้นเลย

ได้โปรด ... ชั้น ยังไม่ได้ทำอะไรเลย

ชั้น ... ชั้นต้องการจะมีชีวิตต่อไป นานกว่านี้!!!

ชั้นอยากจะมีชีวิตรอด นานกว่านี้!!!!

อยากจะ .... เป็นคนทำขนม .... เปิดร้านขนม

ชั้นอยากจะเปิดร้านขนม เป็นของตนเอง

ทำขนมให้เหล่าเด็กๆมากมาย กิน....

ขนมของชั้น จะทำออกมามากมายเพื่อให้เด็กๆกิน ....

ถ้าชั้นรวยหละก็ .... ชั้นจะเอาเงินไปคอยช่วยเด็ก ... ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ชั้นจะทำขนมขาย จนรวย .... และเอาเงินให้กำสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ชั้นจากมา

เด็กๆจะต้องมีความสุขแน่ๆ....

ชีวิตของพวกเขาจะต้องมีความสุข ...

แม้เพียง ..

แม้เพียง ..

ช่วงเวลาสั้นๆ

ช่วงเวลาสั้นๆ

ก็ยังดี

ก็ยังดี

......

.....

ไม่ ชั้นยัง ... ยังไม่ทัน จะได้ทำเลย

ชั้นฝันไว้แบบนั้น ได้โปรดให้ชั้น...

อย่า .. อย่าเหยียบชั้น!!

อย่าเหยียบชั้น!!!!!!!!!!

ไม่!!!!!

ไม่!!!!!

- นี่ .... ตื่นได้แล้ว...... ตื่นได้แล้ว.... -

อึก

อึก...

- ตื่นได้แล้วนะ ..... นอนมากๆ ฝันร้าย -

ใครหน่ะ ....

ใครกัน ......

เราฝันอยู่เหรอ .....

เราฝัน? .....

- ตื่นขึ้นมาเลย นอนขี้เซาเกินคาดนะ -

- นั่นสิ นอนขี้เซาจนน่าตกใจเลย -

- ลุกขึ้นมาได้แล้วน่า .... -

- ให้รอนานๆไม่ดีต่อสุขภาพใครบางคนนะ -

- อืม -

- ก็เป็นซะแบบนี้แหละ มองข้างนอกอย่าง ข้างในอีกอย่าง -

อะ .... อืม ...

อืม ....

ได้เวลาตื่นแล้ว .....

ได้เวลาตื่นแล้วสินะ ......

...................................................................

...........................................................................................................

"เฮือก .....!!!"

ชั้นมองเห็น ...... คนหลายคนเบื้องหน้าของชั้น ที่นั่งมองชั้น ....และ ....

ชั้นเห็น ..... ผู้หญิงที่เคยเห็น ..... ที่ร่วมอยู่ในสงครามเดียวกับชั้น ..... นั่งมองชั้นอยู่ และ ....

"ตื่นสักที .....นี่...ดูซะสิ ...."

"ตื่นแล้วๆ"

"ตื่นมาได้ก็ดีหละ ....."

"ตื่นแล้วหล่าน้า"

"เห้อ ..... ลำบากใจจริง พวกเธอสองคนนี่ขี้เซาเกินไปแล้วมั้ง...."

"อืม ...."

ชั้น ... มองมัน ... มองบางอย่างเบื้องหน้า .... และยิ้มออกมา....

ชั้นมองบางอย่างเบื้องหน้า .... ก่อนจะยิ้มหวานออกมา

".... อ่า .... ตื่นแล้ว .... เธอก็ตื่นแล้วใช่ไหม"

"อืม ... ชั้นตื่นแล้วเหมือนกัน"

แล้วตัวชั้น ... ก็พูดเองตอบเอง

.........................................................................

..............................................................................

----------------------------------

"ตกลง ... จะไม่ไปด้วยกันจริงๆเหรอ"

"ไม่หละ .... ชั้นยังมีครอบครัวอยู่ .... เธอไปเถอะ ..... ขอบคุณนะ"

"....อืม .... ตัดสินใจได้ดีแล้วหละ ... โชคดีนะ"

"เธอก็เช่นกัน ..... แล้วเจอกันใหม่นะ ......"

"อืม ... ขอบคุณนะ ... สำหรับเรื่องที่ผ่านๆมา ...."

ติ๊ดดดดด....

เสียงของการวางโทรศัพท์ดังขึ้น .....

----------------------------------

.........................................................................

..............................................................................

End Chapter 83 อ่า .... ตื่นแล้ว .... เธอก็ตื่นแล้วใช่ไหม & อืม ... ชั้นตื่นแล้วเหมือนกัน