เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #167 : Chapter 83.9 ชีวิตของคนเรา มีพบก็ต้องมีจากกัน

Chapter 83.9 ชีวิตของคนเรา มีพบก็ต้องมีจากกัน

วันที่ 30 ธันวาคม เวทศักราช 213

ณ ย่านการค้าตลอดวัน .... แถวห้องแถวอาคารพาณิชห้องหนึ่ง

ภายในร้านขายอาหารตามสั่งขนาดใหญ่

ลูกค้าแน่นร้านถนัดตา คนเด่นเพ่นพ่านไปมายั้วเยี้ยไปหมด

บนชั้น 4 ของอาคาร

ภายในห้อง ที่มี รูปโปสเตอร์ ของหญิงสาวคนหนึ่ง ในท่าทางต่างๆแปะเต็มห้อง

บนจอคอมพิวเตอร์มีภาพพักหน้าจอ เป็นภาพของหญิงสาวในโปสเตอร์สวมชุดแมวกวักมือ

ยิ้มแบบเขินอายไม่เต็มใจอยู่

โทรศัพท์แบบทัชสกรีน รุ่นระดับกลาง มีรูปของสาวที่อยู่ในโปสเตอร์แปะด้านหลังเช่นกัน

....................

อยู่ๆ โทรศัพท์ก็เริ่มสั่น

และเสียงก็ตามมา

....................

- เนี้ยะ ... ทะ ทะ ... ทะ ท่านมะ ... แม็กซ์คะ ..... โทรศัพท์ค่ะ เนี้ยะ เนี้ยะ ไม่รับ...คะ คะ เค้าโกรธนะ เนี้ยะ! -

- เนี้ยะ ... ทะ ทะ ... ทะ ท่านมะ ... แม็กซ์คะ ..... โทรศัพท์ค่ะ เนี้ยะ เนี้ยะ ไม่รับ...คะ คะ เค้าโกรธนะ เนี้ยะ! -

......................

เสียงนี้ ... คนโทรมาเหรอ ..... เห้อ .... ไม่อยากลุกไปรับเลย อยากฟังนานๆ .... แต่ไม่ได้หละนะ

"มาแล้วจ้า ... มาแล้ว ...พยายามที่แสนน่ารัก ...."

ผม ..... ที่นอนบนเตียงเอ่ยเสียงหวาน แล้วดันตัวลุกขึ้นเดินไปยังโต๊ะคอม เพื่อรับโทรศัพท์

- เนี้ยะ ... ทะ ทะ ... ทะ ท่านมะ ... แม็กซ์คะ ..... โทรศัพท์ค่ะ เนี้ยะ เนี้ยะ ไม่รับ...คะ คะ เค้าโกรธนะ เนี้ยะ! -

บนหน้าจอเขียนว่า สายจากต่างประเทศ

".... เห .... เบอร์ใครเนี่ย .... จากต่างประเทศ .... หรือว่า .... จะเป็นพยายามฟระ!!.... "

ผมไม่รีรอเลยหละ ที่จะกดรับ

ใช่ ... หลังจากวันที่พยายามโดนเรียกตัวไปที่ห้อง เพราะมีญาติมาพบวันนั้น กับไปเจอเธอกับเจ้านิว...

ไม่กี่วันต่อมาผมก็ได้ พบกับเธอในช่วงเวลาสั้นๆ ในตอนเช้าวันเสาร์ ได้คุยกับเธอไปนิดหน่อยเอง

แล้ว ..... ตอนเที่ยง ผมก็ได้เห็นข่าว .... ว่าเธอเป็นอาชญากร .... ยังไงก็เป็นไปไม่ได้

- เนี้ยะ ... ทะ ทะ ... ทะ ท่านมะ ... แม็กซ์คะ................"

ติ๊ดดดด

"... ฮัลโหลครับ ......."

ผมเอ่ยออกไปทันที หลังรับสาย

"ไง แม็กซ์ .... นี่ชั้นเองนะ... พยายามหน่ะ"

หืม .... เสียงของผู้หญิงที่พูดเข้ามาในโทรศัพท์นี่ ... ถึงจะพูดแบบพยายามก็เหอะ ไอ้อารมณ์ขี้อายแบบนี้ ...

แต่ระดับโทนเสียงต่างออกไปราวๆ 30 % ได้

".... ใช่จริงเหรอ .... พยายามจริงๆอะ .... ไหนบอกซิว่าชั้นขอให้เธอทำเสียงเพลงรอสายว่าอะไร"

".... เห้ยๆ ไอ้คุณมะรึงแม็กซ์ครับ ..... ขอหละ เวลาโทรมีจำกัด"

เออ ... ใช่จริงๆด้วยแฮะ แบบนี้สิถึงจะเป็นพยายาม

"..... อ่า โอเค เข้าใจแล้ว พยายามตัวจริงสินะ เธอเป็นยังไงบ้างหน่ะ หายไปไหน ... แล้วเกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้นกับที่นั่น ...แล้วทำไม .... เธอถึงไปเป็นผู้ก่อการร้ายได้ นั่นไม่จริงใช่มั้ย"

ผมถามเธอกลับไป ระรัวริก เร็วมาก หวังให้เธอตอบ

ในคำตอบที่ผมต้องการ

"....อ่า ... คือจริงๆแล้วคุณกะรูเนี่ยนะครับ.... เห้อ ... พูดสรรพนามแทนตนเองว่า ชั้น ละกัน"

โอเค ... พยายาม พูดอะไรก็น่ารักหมดแหละ

" .... มีปัญหานิดหน่อยหน่ะ ...... เอาเป็นว่า ชั้นใกล้เคียงกับการเป็นอาชญากรหรือผู้ก่อการร้าย แต่ไม่ได้ตั้งใจ .... เพราะพลังของชั้น ..... มันผิดพลาด .... เชื่อชั้นมั้ย?"

ไม่เชื่อได้ยังไงหละ

"เชื่อสิ ....."

"อ่า ... ขอบใจ ... คือยังงี้นะ ......ชั้นกำลังหนี ... พลังของชั้นมีมากพอ ที่จะทำให้นายเป็นอมตะ ..... ซึ่งมันก็จะแลกมากับนายต้องเสียครอบครัวเก่าของนาย.....สนใจมั้ย ..... "

เธอถามผมเสียงสั่นเครือ

เห้อ พยายาม ..... เธอมีพลังนี้จริงๆสินะ .... ผมไม่สามารถจะพูดแย้งอะไรได้หรอก

..... พลังที่สูงเกินไป จนทำให้เธอจะต้องหนีไปอยู่อย่างโดดเดี่ยว ...... แต่ว่านะ พยายาม .....

".... พยายาม เธอมีครอบครัว ที่อยู่กับเธอ ในที่ๆเธอหนีไปสินะ"

"..... อ่า ..... อืม"

พยายามตอบผมกลับมา

"...... อ่า .... ขอโทษด้วยนะพยายาม .... ถ้านายจะหนีมาอยู่กับชั้น ชั้นก็ยินดี .... แต่ถ้าจะให้ชั้นหนีไปกับเธอ .... เพื่อแลกกับพลังอมตะ ที่ทำให้ชีวิตชั้น .... ต้องเสียครอบครัวที่ชั้นรักไปหละก็ ..... ไม่เอาหรอก ...... ชั้นรักครอบครัวของชั้นนะ ........ ขอโทษด้วย พยายาม"

"..... ชั้นเข้าใจ......พอดีชั้นคิดว่านายจะเป็นคนคอยเสนอไอเดียดีๆ ให้ชั้นได้ ... ในบางเวลา ถ้าพานายไปด้วยคงจะดี ....."

อืม ... เธอเข้าใจผม ก็ดีแล้ว

".... ชั้นจะไม่ถามเธอหรอกนะ .... ว่ามันมีเหตุผลอะไรมากกว่านี้ .... ถ้าอยากเล่าก็เล่าได้ ..... ถ้าอยากจะหนีมาพึ่งก็ได้ทุกเมื่อเลยหละ ....."

"... อ่า ... ไม่บอกหรอก ..... แต่ก็ขอบใจนะ ... ที่หวังดี...."

เธอตอบผมมา ...

ผมรู้สึกว่าจะไม่ได้พบเธออีกแล้ว ..... แต่ .... มันช่วยไม่ได้นี่นะ ... ใช่....

"มันช่วยไม่ได้นี่นะ พยายาม ..... ชีวิตของคนเรา มีพบก็ต้องมีจากกัน ..... แม้แต่ครอบครัวก็ตาม ..... แต่ถ้าเลือกได้ .... ชั้น .... ก็อยากจะอยู่กับครอบครัวจนวินาทีสุดท้ายเหมือนกัน ....."

ผมตอบเธอออกไปตามตรง

"ตกลง ... จะไม่ไปด้วยกันจริงๆเหรอ"

เธอถามย้ำอีกครั้ง ....

มันเป็นช้อยตัวเลือกที่เจ็บปวด .... แต่ยังไง ผมก็จะเลือกสิ่งเดิม

"ไม่หละ .... ชั้นยังมีครอบครัวอยู่ .... เธอไปเถอะ ..... ขอบคุณนะ"

"....อืม .... ตัดสินใจได้ดีแล้วหละ... ชั้นเองนี่แหละ ที่หวังในสิ่งที่โลกใบนี้ไม่สามารถเป็นจริงได้ ... โชคดีนะ"

....

เธอบอกผม ... เสียงของเธอดูเสียดายเล็กน้อย

เอาเถอะ ... จะได้เจอกันอีกหรือไม่ไม่รู้นะ.... แต่คำตอบเดียวที่ผมจะต้องตอบออกไปคือ

"เธอก็เช่นกัน ..... แล้วเจอกันใหม่นะ ......"

"อืม ... ขอบคุณนะ ... สำหรับเรื่องที่ผ่านๆมา ...."

....

อ่า ... หมายถึงเรื่องที่แนะนำไปเมื่อเช้าวันนั้นสินะ

คงจะติดใจคำพูดบ้าๆของเราน่าดูเลย ..... โอเค .....

เราควรจะจากกันเพียงเท่านี้แหละ ... พยายาม

ขอให้เธอมีความสุขนะ...

ขอโทษด้วยที่ไปกับเธอไม่ได้

ติ๊ดดดดด....

เสียงของการวางโทรศัพท์ดังขึ้น ..... แล้ว...

จากฝั่งผมเอง .....

ก่อนที่ผมจะเดินกลับไปที่เตียง .... กดเปิดเสียง ในโทรศัพท์ ของเธอ .... ฟัง

.....

อ่า พยายาม ..... ขอโทษนะ ... ระหว่างคนที่ปลื้ม ... คนที่รัก

กับครอบครัว ....

ชั้นเป็นคนที่จะเลือกครอบครัวก่อนหน่ะ ..... ขอโทษด้วย ....

ขอให้เธอโชคดีกับครอบครัวของเธอเช่นกันนะ ... พยายาม

...........

วะ ... คิดไปแล้วทำไมเหมือนน้ำตาจะไหลฟระ .... บ้าเอ้ย ตรู....

เออ ... สาวมาชวนเองเลยนี่หว่า มันก็ต้องเสียดายสิเว้ย!!!....

....

หวังว่าจะได้เจอกันอีกนะ .... พยายาม ที่น่ารักของผม

End Chapter 83.9 ชีวิตของคนเรา มีพบก็ต้องมีจากกัน

Comment : ตอนนี้ก็จะเฉลย 83 ช่วงท้ายนั่นเองฮะ