เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 14 แน่นอนอยู่แล้ว........ พวกเรา........จะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันตลอดไป...

Chapter 14 แน่นอนอยู่แล้ว........ พวกเรา........จะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันตลอดไป.......

22.52 น.

หมอกไอเย็นเริ่มปกคลุมไปทั่วทั้งห้องแคบๆ ขนาดสี่เหลี่ยมผืนผ้า

ความเย็นทำให้ผมเริ่มชาไปหมด

มือของผมเริ่มกำมือสโรชาแน่นขึ้น แล้วดึงเธอเข้ามาใกล้ชิดแนบกับผม

บ้าชะมัด

ไม่รู้ว่าใครคือศัตรูอีก

ใครอีก 2 คน ในนี้

ถ้าจะเดาแบบโง่ๆ ก็ต้องเป็น ป๋อม กับ แป๋ม

คนที่ตัดออกได้เลย คือ เจิน พลอย และ หน่อย เพราะอยู่ในเหตุการณ์นั้นกับเรา

แต่ ... อีก 3 คนตรงนั้นหละ

"แหม แหม แหม... "

บัวที่ยืนอยู่เบื้องหน้าผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก ต่างจากความใจดีปกติที่เคยเจอ

เสียงของเธอทำลายความสมาธิผมทิ้งได้เป็นอย่างดี

"เป็นอะไรไป พยายาม .... ก้าวไม่ออกเลยเหรอ? ไม่อยากจะให้สโรชาเข้ามาเดือดร้อนด้วยสินะ .... แต่ว่านะ มันก็คงแย่หน่อยหละ คนที่รู้เรื่องของชั้นแล้ว ... ชั้นคงจะปล่อยให้มีชีวิตรอดไม่ได้หรอก!"

บัวเอ่ยแล้วค่อยๆ ล้วงเข้าไปภายในกระเป๋าสะพายของตน

ผมและสโรชาเริ่มตั้งท่ากันทันที

เธอนั้นหยิบชุดฮู้ดดำออกมาใส่สวมคลุมทั้งตัว

"เอาหละ ...... พยายาม เธอคงจะไม่อยากให้ เพื่อนๆใหม่ของเธอตายหรอก ใช่มั้ย"

หญิงสาวเอ่ยแล้วหันไปมอง เหล่า 8 สาว ที่ยืนอยู่อีกมุมห้อง

แม้ว่ามันไม่ได้ไกลกันเลย แต่กลับมีม่านบางๆ ใสๆ ล้อมรอบพวกเธอไว้

พวกเธอพูดอะไรกัน ผมไม่ได้ยินเลย ... ให้ตายเธอ

ที่แน่ๆพวกเธอออกมาไม่ได้

และรู้แต่เพียงว่าพวกเธอตัวสั่น

"นังพวกนั้นก็คือตัวประกัน.....ถ้านายฆ่าชั้นอุณหภูมิของห้องก็จะ เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และแผ่นน้ำแข็งหนามหนักๆที่อยู่บนหลังคาฝั่งด้านในนั้นก็จะ...เสียบ .....ตายทุกคน..... เป็นยังไงหละ แผนโง่ๆของชั้น ง่ายชะมัดเลยใช่มั้ย"

บัวยังย้ำเรื่องที่โดนเย้ยว่าโง่

"ต่อไป ชั้นจะอธิบายเกมของชั้นให้พยายามฟังแล้วกันนะ"

เพราะคำพูดของเธอนั้นทำให้ผมหันไปมอง

จริงๆด้วย มันมีแท่งน้ำแข็งอยู่ด้านบนหัวของพวกผู้หญิงข้างใน

อันตรายแล้วแฮะ

จะเจ็บแค้นอะไรนักหนา

ทีอย่างนี้หละไม่รู้ ว่าตรูพูดเพื่อทำให้โมโห

ผู้หญิงนี่ หลงกลในตอนผิดเวลาแบบนี้ทุกคนหรือเปล่าฟระ

*พยายาม.... ชั้นจะใช้วิธีของชั้น*

สโรชาเอ่ยกระตุกมือผม

ผมได้ยินเสียงของเธอ แม้ไม่ขยับปาก

วิธีอะไรของหล่อนกันฟระ

"วิธี?"

ผมเอ่ยออกไปโดย พยายามไม่ให้ฝั่งนั้นรู้ตัว

*ชั้นจะฆ่าให้หมดทุกคน*

มันวิธีตรงไหนกันโว้ยยยย นังคุณสโรชา

แล้วถ้าหล่อนฆ่าคนบริสุทธิ์ไปด้วยจะทำยังไงฟระ!

ผมส่ายหัวช้าๆ

แผนของเธอมันโหดร้ายไปหน่อยมั้ง สโรชา

บัวนั้น ฟังที่ผมพูดออกมาแล้วก็ตอบเหมือนไม่รู้ว่าจริงๆผมคุยกับสโรชา

"วิธีก็ง่ายนิดเดียว ป๊อกเด้งยังไงหละ ....."

ไม่อยากจะว่านะ แต่บัว .... วิธีของเธอมันไม่ได้ฉลาดเท่าไหร่เลยนะเห้ย

"หา.... เธอจะเอาชีวิตคนมา .... เล่นกับป๊อกเด้งเนี่ยนะ"

ผมโวยขึ้นมาทันที

"แหม แหม แหม....ก็ช่วยไม่ได้นี่ ... ชั้นว่า มันคงจะยุติธรรมกว่าละมั้ง ..... คิกๆๆ ก็ชั้นเป็นพวกชอบยุติธรรม แบบได้เปรียบหน่อยๆอยู่แล้วนี่นะ"

บัวในคราบนักฆ่าฮู้ดดำเอ่ยขึ้น พร้อมรอยยิ้ม

"ซึด.... ฟู่ววว ...แล้ว ไอ้ที่ว่ายุติธรรม กฎมันเป็นยังไง"

ผมถามทันที เพื่อไม่ให้เสียเวลา

เพราะตอนนี้มันหนาวจนผมปากสั่นไปหมดแล้ว

บัวนั้นหยิบปืนพกคาบศิลาออกมาจากในกระเป๋าสะพายของเธอ 2 กระบอก

น่าเสียดายที่ผมมองไม่เห็นว่ามันเป็นเลขอะไร

แต่ก็อย่างว่า มันไม่ได้จำเป็นในตอนนี้ ที่จะรู้เลข

" ถ้าพยายามชนะ ชั้นก็จะปล่อยคนออกมาทีละคน แต่ถ้าชั้นชนะ... ชั้นก็จะยิง ทีละคน.... ง่ายมั้ย?"

ไม่โว้ย นี่มันเกมลงทันชัดๆ หล่อนมันอัมหิต ไม่ยุติธรรมสักนิด

"มันไม่เห็นจะยุติธรรมเลยเห้ย"

"น่าๆ ชั้นให้คนของพยายามสับไพ่ละกัน ... ชั้นจะให้สโรชาเป็นคนสับ... แล้วแจก นั่นหละ ยุติธรรมที่สุดแล้ว"

ให้ยัยสโรชาสับไพ่เนี่ยนะ โคตรยุติธรรมเลย!!!

ยัยนั่นมันเล่นกากสุดๆไปเลยไม่ใช่เหรอฟระ!

ที่ให้สโรชาสับไพ่ ในตอนนั้นก็เพราะอย่างนั้นเรอะ .... ไม่ใช่สิ ตอนนั้นมันเจินนี่

ผมหันไปมองคนในม่านน้ำแข็งอีกฟาก ที่พยายามทุบม่านน้ำแข็งบางๆออกมา

แต่ก็ได้แค่ทุบ พวกเธอไม่มีเวทย์กันเลยสินะ

ชิบ.... ทำไมต้องเป็นยังงี้ด้วยฟระ

*ไม่ต้องห่วงนะ พยายาม*

สโรชาส่งเสียงโดยไม่ขยับปากมาอีกรอบ

แล้วปล่อยมือผมเดินไปหาบัว

"ชั้นจะทำเอง"

"แหม แหม ตัดสินใจได้ดีนี่จ้ะ สโรชา"

บัวเอ่ยแล้วยื่นสำรับไพ่ ชุดใหม่ที่เคยเตรียมไว้เล่นกันเผื่อไพ่ชุดเก่าเสียหรือมีตำหนิ ให้กับสโรชา

สโรชารับมาแล้วเปิดซอง เริ่มสับไพ่ทันที

"เอ้านั่งก่อนนั่งก่อน"

บัวเอ่ยระหว่างที่เธอนั่งลง

ผมไม่มีอะไรจะโต้เถียง

ได้แต่ต้องนั่งลงตามที่เธอบอก

สโรชาเองก็นั่งลงด้วย

ผมหละเย็นไปทั่วทั้งตัวเลย

แต่ยัยสโรชาไม่สั่นสักกะนิด จะถึกเกินไปแล้วนะ

สโรชานั้นยังคงสับไพ่แบบมือใหม่

เมื่อสับไพ่เสร็จ เธอก็แจกไพ่ให้กับผมและบัว

ผมค่อยๆ .... เปิดไพ่ออกมาดู

2 โพดำ A โพแดง

บ้าชิบ น้อยมาก

"ขอเรียก"

สโรชานั้นหยิบให้ผมเพิ่มอีกใบ

A โพดำ..... บ้าไปแล้วเรอะ!!

แต้มน้อยชิบ...

"ขอเรียก...."

บัวก็เรียกเช่นกัน

..............

เมื่อเธอได้ไพ่ เธอก็วางลง

2 ข้าวหลาม 3 ดอกจิก 5 โพแดง

"รอดแฮะ...."

ผมเอ่ยอย่างโล่งใจในรอบแรก

ถ้าเธอไม่เรียกหล่ะก็....

ผมวางไพ่ลงแสดงแต้มให้เธอดู

"ไม่น่าเรียกเลยเนอะ"

บัวเอ่ยกับผมด้วยรอยยิ้ม ไม่มีอารมณ์โกรธ

ยังมาทำหน้าระรื่นอยู่อีก ยัยนี่ ....

"จะเอาใครออกไปหละ"

"มะม่วง"

ผมตอบเธอเสร็จ บัวก็เหมือนใช้พลังบางอย่าง ก่อนที่มะม่วง จะโดนอะไรบางอย่างจากด้านในผลักให้หลุดออกมาจาก ม่านน้ำแข็งนั่นได้ โดยที่เมื่อคนอื่นเห็น ก็พยายามจะออกตาม แต่ทำไม่ได้

"วะ หวา... ฝะ ฝั่งนี้ หนาวก็ฝั่งนั้นเป็นบ้า..... วะ ว่าแต่ นี่มันเรื่องอะไรกันหน่ะ ทำไมถึง... นี่ พูดอะไรหน่อยสิ สโรชา บัว .... นายด้วย เจ้าพวกผู้ชาย"

มะม่วงหลุดออกมาก็ปากมากเหมือนเดิม

"มันพูดยากหน่ะ ... แต่ที่แน่ๆ ปืนนั่นของจริงนะ มะม่วง.... ถอยมาเหอะ"

ผมเอ่ยบอกมะม่วง

"ไม่เอาอะ ชั้นจะออกจากห้องนี้แล้ว หนาว!"

เธอโวยแล้วเดินไม่สนใจไปเปิดประตู

ปั้ง!

เสียงปืนนั้น ดังขึ้น ทำให้ทั้งผม สโรชา และคนในม่านน้ำแข็งหันไปมองทางเดียวกัน

ลูกกระสุนนั้น พุ่งทะลุไปที่พื้น ผ่าหน้ามะม่วงแค่นิดเดียว

"มะม่วง ... ชั้นยิงแม่นนะ .... กลับไปยืนด้านหลังของพยายามซะ ไม่ยังงั้น ชั้นจะยิงเธอจริงๆด้วย"

บัวเอ่ยแล้ว วางกระบอกปืนพกคาบศิลาลงเหมือนเดิม

"...... อะ อะ มะ มันไม่ตลกนะ บัว จะยิงกันจริงๆเหรอ!"

มะม่วงหันไปเอ่ย สั่นๆทั้งหนาวทั้งกลัว

"มะ-ม่วง ...ไป-ยืน-ด้าน-หลัง-พะ-ยา-ยาม-ซะ"

บัวหยิบปืนอีกกระบอกมาจ่อ แล้วสั่งด้วยเสียงทีละพยางค์ฟังแล้วน่ากลัวสุดๆ

"อะ อืม.... อืม.... "

สาวน้อยตัวเตี้ยเดินมายืนด้านหลังผม อย่างว่าง่าย

ยัยม้าดีดกะโหลก ตอนกลัวนี่ อยากจะหัวเราะใส่จริงๆ

แต่ไม่ใช่เวลานี้

"เอาหละ ..... พยายาม มาต่อกันดีกว่า....."

บัวเอ่ยแล้วหันไปมองสโรชา

"สับต่อสิ...."

สโรชาพยักหน้า

เธอสับช้าๆ ช้าๆ

แล้วแจกไพ่ให้กับผมก่อนอีก

A โพดำ ..... A โพแดง

"ขอเรียก....."

ผมเอ่ย สโรชาก็ยื่นไพ่ให้กับผม

ผมรับมาแนบไว้กับไพ่ใบอื่นเพราะกลัวว่าในห้องนี้จะมีลูกเล่นตุกติกอะไร

พยายามไม่เห็นมาก แง้มดูแค่นิดๆมันคือ

.......

 A ดอกจิก

..........

สาดดดดดด!!!! แต้มแบบนี้ ไม่ใช่แล้วโว้ย

สายตาของบัวนั้นจ้องเขม็งมาที่เราทั้งคู่

"นี่ บัวเอาจริงเหรอ"

มะม่วงเอ่ยถามมาจากด้านหลัง

"อืม... ชั้นคิดว่านะ"

ผมตอบมะม่วงกลับไปง่ายๆ ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะเล่นด้วยกับเธอ

"บัวไม่ใช่คนธรรมดา .... เธอต้องการจะมาเอาชีวิตชั้น ขอโทษนะ ที่ลากพวกเธอมาเกี่ยวด้วย"

"ขอเรียกด้วย"

บัวเอ่ยแล้วรับไพ่มาจากมือของสโรชา

"ชิ..."

เธอนั้น ทำเสียงไม่พอใจแล้ววางไพ่ลง

2 ข้าวหลาม 2 โพแดง และ 9 โพดำ

ผมวางตอบเธอ ....

สามแต้มเท่า แต่เรา เด้งสูงกว่า

รอดอีกแล้ว .... ถ้าเราไม่เรียกเมื่อกี้ ....

บัวจะได้ 5 แต้ม และเราก็จะเสียคนในนั้นไป อีก ....

โชคดีที่เรียกจริงๆ....

"จะเลือกใครหละ ..... "

"เจิน"

ผมตอบเธอ

"ได้....."

บัวตอบรับแล้วใช้พลังแบบเดิม เจินก็หลุดออกมา

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ บัว!! เธอทำอะไรของเธอกันแน่หน่ะ!!"

เจินเอ่ยด้วยใบหน้าจริงจัง

"ไปยืนตรงนั้น หรือจะยอมโดนชั้นยิง"

"เธอไม่กล้ายิงชั้นหรอก เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน"

ปั้ง!

กระสุนนั้นพุ่งผ่าแหวกใบหูของเจินไปเพียงเสี้ยวนิ้ว

"เจิน!!!"

มะม่วงตกใจไม่แพ้กัน

"....อะ ...."

เจินถึงกับพูดไม่ออก

"ชั้นเอาจริงนะเจิน ไปยืนตรงนั้น"

เจินนั้นพยักหน้าแล้วเดินไปยืนหลังผมเช่นกัน

ผมจ้องมองอยู่สักครู่ ก็นึกขึ้นได้

ปืนคาบศิลา หรือปืนพกคาบศิลา ที่ใช้กันในสงคราม

มันจำเป็นจะต้อง คอยกระทุ้งกระสุนทีละนัด ทีละนัด เข้าไปในปากกระบอกปืน เพื่อยิง

ผมยังไม่เห็นเธอกระทุ้งกระสุนเข้าไปเลย

เพราะฉนั้นแล้ว

เธอยิงไปครบสองนัด

ตอนนี้ก็

ปั้ง!!

"อึก...."

ผมต้องสะดุด เมื่อเห็นว่าเธอยิงผ่าหน้าสโรชา ที่เหมือนจะลุกขึ้นมา

ด้วยปืนกระบอกเดิม

บ้าน่า .... ปืนคาบศิลาไม่น่าจะยิงได้ หลายนัดนี่

"ฮึๆ คิกๆๆ... ฮะๆๆ... สุดยอดๆ สโรชา ฮะๆๆ แหม แหม... ฮะๆ"

บัวหัวเราะสะใจขึ้นมา

"คิดว่าปืนพกคาบศิลาของชั้นมันจะยิงได้ทีละนัดเหรอ? สโรชา เธอก็มีความรู้ด้านสงครามยุคเก่าดีนี่ ... แถมยังใจกล้าอีกด้วย ... แต่เสียใจนะ .... ปืนของชั้นมันเป็นปืนเวทย์ และมันก็ประจุเวทย์ได้ด้วยการใช้พลังธาตุดิน ฮะๆๆ คิกๆๆ ตลกจริงๆ หน้าของนายหน่ะ พยายาม ฮิกๆ"

บัวเผยความลับของเธอออกมา ระหว่างหัวเราะมีความสุข

คุยกับสโรชาดีๆแล้วมาโบ้ยหาตรูอีก

แล้ว ... หน้าของตรูมันตกใจจนออกนอกหน้าขนาดนั้นเลยหรือไงวะ

บ้าน่า บัวมีพลังเวทย์ทั้งดิน ทั้งน้ำเลยเหรอ ....

ไม่สิ .... ความเย็นแบบนี้ ต้องไม่ใช่พลังของธาตุ

พลังของธาตุทั้งห้า ที่จะคุมอุณหภูมิทั้งห้องเย็นจนหนาว โดยไม่ใช้อุปกรณ์วิทยาศาสตร์เข้าช่วย

ไม่น่าจะเป็นไปได้

........

พลังของผู้ฝ่าฝืนของแท้เลยหละ

"หนึ่งคน ชั้นจะยิงเตือนหนึ่งครั้งเท่านั้นนะ ถ้ามีรอบต่อไป .... ตาย"

บัวหันมาเอ่ยย้ำหลังหัวเราะจนพอใจแล้ว

"เอาหละ เริ่มกันต่อดีกว่า"

...........................................................................

........................................................

หลังจากผ่านไปอีก 3 รอบ ผมก็ชนะเธอได้ตลอด

ผมคิดว่านี่ไม่น่าจะใช่ดวงของผมแล้วหละ

สโรชาแน่ๆ....

แม้แต่รอบที่ 6 นี่ก็ด้วย

"ป๊อก.....เก้า"

เมื่อผมหยิบไพ่มา ผมก็ได้แต้มสูงทันที ในรอบนี้

"เห้อ"

บัวนั้นถอนหายใจ ก่อนจะวางไพ่ ที่ได้ 7 แต้ม 2 เด้งลง

"...จะเอาใครหละ..."

"ฟู่ .... หนูนา....."

ผมตอบเธอไป

ตอนนี้ ผมช่วย คนที่ผมคิดว่า ไม่ใช่พวกเดียวกับเธอออกมาหมดแล้ว

เหลือแค่ ป๋อม กับ แป๋ม เท่านั้น

และ .... เมื่อชนะอีกสองรอบได้

ผมก็จะ

ตอนนี้

ผมหายใจอย่างยากลำบาก

อากาศในห้องนี้ น่าจะราวๆ 0 องศาได้

มันหนาว จนมือผมเริ่มจะล้าแล้วสิ

พวกผู้หญิงข้างหลังก็น่าจะเหมือนกัน แม้จะไม่หันไปมอง

แต่ใครที่พยายามจะพูดหรือช่วยผม

บัวก็จะเอาปืนยิงใส่ด้านหน้าของผม และบอกว่า

ถ้าไม่อยากให้ผมตาย ก็อย่าช่วย

แต่ยังไงตอนนี้ก็ต้องบอกเรื่องความเย็นของห้อง

"ลดความเย็นลงหน่อยได้มั้ย..... ไม่ก็ขอผ้าห่มให้พวกข้างหลัง แล้วค่อยเล่นต่อ"

"หืม นั่นสินะ .......เอางั้นก็ได้ แต่ไม่มีของพยายามกับของสโรชาหรอกนะ"

เธอเอ่ยแล้วหันไปหยิบกระเป๋าใบหนึ่งก่อนจะโยนให้กับผม

"ในนั้นมีชุดอยู่ เอาให้พวกนั้นใส่ซะ"

"อืม.... แค่นั้นก็พอแล้ว"

ผมตอบรับ แล้วหยิบกระเป๋าจากบัว ไปให้กับพวกผู้หญิง

สโรชาคงจะไม่เป็นอะไร

"ขอบคุณจริงๆนะ พยายาม"

"ใช่ ขอบคุณจริงๆนะ"

"ขอบคุณมากๆพยายาม"

พวกเธอเอ่ยขอบคุณผม

นั่นสินะ

อย่างน้อยบัวก็ไม่ได้เลวร้าย .... น่าจะเพราะงาน...ใช่แล้วหละ เพราะขัดขืนต่องานไม่ได้

ไม่อย่างนั้นสารในร่างกายเธอก็จะฆ่าเธอตาย

"ขอบใจนะ บัว"

ผมเอ่ยแล้วหันไปมองม่านน้ำแข็ง ที่ตอนนี้ มีไอเย็นเกาะจนมองอะไรด้านในไม่เห็นแล้ว

"ต่อไป ชั้นขอเปลี่ยนกฎนิดหน่อยนะ"

บัวเอ่ย แล้วเดินมาเอาสำรับไพ่จากสโรชาไป

สโรชามองตามบัวช้าๆ

"สโรชา ... เธอเดินไปยืนข้างๆ พยายามซะ"

"... อืม"

สโรชาตอบรับแล้วเดินมายืนข้างๆผม พลางกุมมือผมเอาไว้

มือของเธอเย็นมากๆ ..... และสั่น

เธอไม่ใช่มนุษย์ หรือเป็นมนุษย์กันแน่

ตอนนี้ผมตอบไม่ได้

ที่ผมพอจะตอบได้ในตอนนี้คือ

"ขอโทษนะสโรชา ชั้นทำให้เธอลำบาก"

"ไม่เป็นไรหรอก"

สโรชาตอบกับผม

บัวเริ่มจะระวังตัวแล้ว เธอต้องการยืนอีกมุมหนึ่งชัดเจน

เพื่อจะได้ทำอะไรสักอย่างแน่ๆ แต่ถ้าขยับตอนนี้อันตรายมาก

หลังจากพวกเราช่วยป๋อมกับแป๋มเสร็จ

เราจะสามารถจัดการกับบัวได้

จากนั้น ต้องให้ เจิน หน่อย พลอย ร่วมมือกับเรา เพื่อจับอีก 5 คนที่เหลือมาเค้นความจริง

ต้องมีใครสักคน ที่มีพลังฝ่าฝืน และ สโรชาน่าจะตรวจสอบได้ไม่ยากแล้ว

เมื่อบัวเห็นพวกผมหันมามองจ้องที่เธอแล้ว ก็เริ่มอธิบาย

"ชั้นจะสับไพ่ แล้วเอาไพ่ 4 ใบ วางคว่ำลงบนพื้น สลับกันเลือกเปิดโดยเริ่มจากพยายามก่อน ... ใครได้แต้มเยอะกว่าก็ชนะไปเลย โดยไม่มีการเรียกเพิ่ม ถ้าแต้มเท่ากัน ก็ถือว่า พยายามชนะ ข้อเสนอนี้ดีไหม"

"อืม .... ดีที่สุดแล้วหละ ... สำหรับฝั่งนี้นะ"

ผมตอบรับ ฟังยังไง เราก็ได้เปรียบกว่าเห็นๆ

งี้ดดดด .... งี้ดดดด...

.... เสียงจิ้งหรีด อยู่ๆมาดังอะไรตอนนี้กันนะ ดังแค่สองทีก็เบาลง

ไม่ได้ช่วยเรียกสมาธิให้ตรูได้เลย

บัวนั้นยิ้มให้กับผมระหว่างสับไพ่

แล้วจึงวางไพ่ ออกมา 4 ใบ

สโรชาปล่อยมือผมออก

ผมหยิบใบแรกออกมาแล้ว เปิดทันที ... 2 โพแดง

บัวนั้น หยิบอีกใบ เปิดขึ้นมา .... K โพดำ

ผมค่อยๆเลื่อนมือไปจับอีกใบแล้วเงยหน้าขึ้นมาหาบัว

"ขอถามตรงๆสักข้อได้มั้ย ก่อนที่จะมีอะไรต่อไปจากนี้"

"อะไรหละ พยายาม"

เธอตอบรับผม

"ถ้าเธอไม่ต้องมาเป็นผู้ฝ่าฝืน ..... "

ผมค่อยๆหงายไพ่ใบนั้นขึ้นมา แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

"เธอจะเป็นเพื่อนกับผมได้สินะ"

ไพ่ใบนั้นของผมคือ

7 โพแดง

ส่วนอีกใบที่เธอจับหงายพร้อมผมคือ 8 ข้าวหลามตัด

ผมชนะ

.

"แน่นอนอยู่แล้วพยายาม พวกเราทุกๆคนจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันตลอดไป...."

ทุกๆคน?

สิ้นเสียงของบัว ม่านน้ำแข็งก็เปิดออก

ข้างในนั้น มี ป๋อม ... กับ แป๋ม .... ในชุดฮู้ดสีดำ กำลังร่ายเวทย์

ดวงตาผมเบิกโพลงทันที

เปรี้ยะ ... เปรี้ยะ..... เปรี้ยะ ... เปรี้ยะ เปรี้ยะ!!!

เสียงนี้ ... กระสุนที่ยิงไว้ตั้งแต่ตอนแรกจะระเบิด

"ทุกๆคน ... หนี....ระ..."

ผมรีบหันไปด้านหลังเพื่อเรียกพวกสาวชาวนาที่บริสุทธิ์หนี

 แต่ ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ

ผมพบกับ ม่านสีเหลือง ที่โผล่ขึ้นมาล้อมรอบระหว่างผมกับสโรชา และกระสุนระเบิดเอาไว้

วางอาณาเขตซ้อนไว้แต่แรก ?

อะไรกัน หมายความว่ายังไงกัน มือของผมที่สะบัดไปโดนม่านนั้น ต้องชะงัก

เพราะมันแข็งราวกับเหล็ก ออกไม่ได้ ... ม่านพวกนี้ สร้างมาจากไหน ?

"อย่างที่นายว่านั่นแหละพยายาม ..... "

"ถ้าพวกเรา...."

"....ไม่ได้เป็นผู้ฝ่าฝืน"

"หรือเป้าหมายครั้งนี้ไม่ใช่นาย"

"พวกเราคงจะได้เป็นเพื่อนกับนายแน่ๆ"

"ขอโทษนะ....."

........................

ทุกๆคนใส่ฮู้ดดำ และถืออาวุธเตรียมพร้อมไว้อยู่แล้ว

ทุกๆคน .... เจิน พลอย หน่อย รุ้ง หนูนา มะม่วง .... ทุกคนเลย

แบบนี้เองสินะ ถึงให้สโรชา มายืนข้างๆเรา ..... เพื่อจะได้มองไม่เห็น

สมาธิของเรากับสโรชา ยังไงก็ต้องจ้องไปที่ไพ่อยู่แล้ว

แม่งเอ้ย บ้าชิบ ..... นี่มันเหี้ยอะไรกันวะ หนี.... ต้องหนี

จะหนีได้ไงวะ..... โถ่เว้ย ....

"พยายาม!!"

สโรชานั้นโผเข้ากอดผมเอาไว้แน่น

"อย่าลืมว่าชีวิตของพยายามหน่ะ สำคัญที่สุดเข้าใจมั้ย"

ไม่นะ หยุดพูดนะ ยัยบ้าประโยคนี้อีกแล้ว

เหมือนตอนนั้นไม่มีผิด .... มายด์ .....

หยุดนะ

ไม่ ถ้าเสียเธอไปอีก ..... ไม่ไหวแล้ว ..... ขอตายเถอะ ถ้าต้องเสียยัยซอมบี้บ้าๆแบบเธอไปอีกคน

ชั้นไม่เหลือใครแล้ว!!

"เธอต้องมีชีวิตรอดต่อไปนะ พยายาม ชั้นจะ ... ปกป้องพยายามเอง"

..............................................

.............................

.............

"ยิง!!!"

เสียงของบัวนั้นตะโกนดังลั่น

กระสุนทั้งหมดนั้นก็ทำงาน

ตู้มมมมมมมมมมมมม!!!!

ปั้ง ปั้งๆๆๆๆ ปั้งๆ!!! ปั้ง!!!!

ตู้มมมมมมม!

เหล่าฮู้ดดำ ทั้ง 9 คน

ต่างยิงปืนคาบศิลาอัดเข้าไปสู่ภายในม่านอาณาเขตนั้นทันที หลังจากที่ระเบิดทำงาน

และกระสุนก็ระเบิดซ้ำซ้อนอยู่อย่างนั้น

พวกเขานั้นจนมุม

ทั้งพยายามและสโรชา

ไม่มีทางหนี ... ไม่มีทางไป

ไม่สามารถ......ไปไหนได้อีก

หนทางที่รออยู่ด้านหน้า

คือความตาย

..............

.................................

........................................................

End Chapter 14 แน่นอนอยู่แล้วพยายาม ... พวกเราทุกๆคนจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันตลอดไป