เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #205 : Chap.22 It's Over 9000!!!!!!!!!!

Chap.22 It's Over 9000!!!!!!!!!!

....................................................................................

....................................................................................

........................................................

.........................

เวทศักราช 398/03/30

เวลา 09.18 น.

เปรี้ยงงงงงงงงงงง!!! เปรี้ยะ เปรี้ยะๆๆ !!!

ผมตกตะลึง .... กับภาพที่เห็นเบื้องหน้ามาก ....

แน่นอนว่าผมเดาได้ว่า .... ก้าวเดิน หนิง และตุ้มติ้มก็ต้องตกใจเช่นกัน

ใช่ ... ร่างกายของเมย์ ... ตอนนี้ ถูกห่อหุ้มไปด้วย วัสดุ สีขาวเงินคล้ายเหล็กทั่วทั้งตัว

ไม่สิ .... ไม่ใช่ ..... มันไม่ใช่ห่อหุ้ม แต่เหมือนเข้าไปขี่มากกว่า .....

มันเป็นชุดเกราะเหล็กที่ดูแข็งแกร่ง

และมี ปืนกลคล้ายทางวิทยาศาสตร์ ยื่นออกมาจากแขน .....

อ่า .... จริงๆแล้ว ทั้งหัว ช่วงไหล่ ช่วงล่างก็มีปืน ติดเอาไว้

แม้แต่..... ช่วงหลังก็มี .....

เรียกว่าเข้าไปโจมตีใกล้ๆ ก็ไม่ได้ ระยะไกลก็ไม่ได้ .....

..................................................

.............

ภายนอกสนาม

"โอ้โห!!!!"

"สุดยอด!!!!!!! "

"เท่โคตรเลย ไม่เคยเห็นมาก่อนในการแข่งทีมเลย"

"แจ่มโฮก!!!"

"การแข่งสายอัญเชิญก็ไม่ค่อยเห็นนะ!! เวทย์ช้ามันใช้ไม่ได้นี่"

"พลังทำลายสูงแน่ๆ อย่างกับ ป้อมปราการ!!!"

เสียงคนผู้ร่วมเชียร์โห่ร้องลุ้นระทึก

ณ โต๊ะกรรมการ

".... โอ้ ทีนี้ ได้เจอพลังเวทย์ ที่สูงๆตั้งแต่รอบแรกเลยนะเนี่ย"

กรรมการชายคนที่นั่งตรงกลางเอ่ยอย่างสนใจ

".... คุณนี่ชอบอะไรสูงๆ ทุกทีเลยนะ"

กรรมการชายริมซ้ายหันมาโวย

"หึ .... การแข่งกีฬาเวทย์มันก็ต้องแบบนี้สิ ถึงจะดี .... พวกเน้นลูกเล่นอย่างเดียว ถึงจะดีแค่ไหน ถ้าโดนเวทย์ไปทีเดียวก็จอดนะคุณ ....."

กรรมการตรงกลาง ตอบกลับไป

"คุณกำลังจะมองไปถึงระดับโลกหรือไง ..... การแข่งแบบนี้ มันไม่ใช่เรื่องของเงินภาษีนะ เอาสนุกและสรรค์สร้าง รวมถึงไอเดียดีกว่ามั้ง"

กรรมการริมซ้ายเอ่ยต่อ

"เอาเถอะน่า"

กรรมการตรงกลางเอ่ยปัดไป

".... "

กรรมการหญิงเหล่ๆตามองกรรมการคนกลางแล้วไม่พูดอะไร

"โอ้ .... ถึงจะนานไปหน่อย แต่ก็ดูดีไม่เบาเลยนะ .... กระสุนเวทย์นัดหนึ่งนี่ ตายจริงๆได้เลยนะเนี่ยถ้าไม่ใส่เครื่องบอกสถานะเวทย์"

อาจารย์ธิดาเอ่ยอย่างสนอกสนใจ

"ใช่ ..... นี่หละ เธอคงไม่เคยเห็นอะไรที่น่ากลัวขนาดนี้มาก่อนสินะ"

อาจารย์คุมทีม  เมเมย์เมล์เมม์เมก์ เอ่ยอย่างภาคภูมิใจในตัวนักศึกษาของตน

"... ฮะๆๆ ..... "

อาจารย์ธิดาหันไปหัวเราะยิ้มๆให้ ก่อนจะ หันกลับมาพึมพำคนเดียว

"จริงๆ .... ชั้นเคยเห็นอะไรน่ากลัวกว่านี้มาแล้ว ..... เอาเถอะ ทุกคน ..... สู้สุดใจเลยนะ"

"หา?"

"เปล่า .... ไม่มีอะไร"

ทางด้านที่นั่งตัวสำรอง

".... สะ สู้ๆนะ ฝ่าฟัน!!"

ฝ้ายเอ่ยเสียงดังขึ้นมาทันที ที่เห็นชุดเกราะนั้น

"หึ .... ไม่มีทางหรอก!.... ยังไงเมย์ก็ชนะ เพราะชุดนั่นหน่ะ .... แม้แต่เวทย์ระดับสูงยังเอาไม่ลงเลย ..... ขนาดเวทย์ลมที่แข็งแกร่ง .... ยังไม่สามารถจะพัดลูกกระสุนของเธอกลับได้ และถึงแม้ธาตุดินจะถึกแค่ไหน ก็ยังมีอาวุธ ที่พลังทำลาย รุนแรงขนาด ทำลายธาตุดินได้แบบสบายๆ"

เมม์ เอ่ยด้วยใบหน้ามั่นใจ

"..... ...... อึก ...... "

ฝ้ายนั้นสะอึกแล้ว เอากำมือแน่นทันที

"ฝ่าฟัน .... ทุกๆคนพยายามเข้านะ"

.............

..................................................

..................................................

.............

ภายในสนาม

"อะ ... อะไรกันเนี่ย!!"

ก้าวเดินตกใจทันที

"ปืนเหรอ?!!!"

ตุ้มติ้มที่ตกใจไม่แพ้กันเอ่ยถามเสียงดัง

"ยะ อย่ามัวแต่ตกใจสิ!!! โจมตีสวนเลย!! ถึงจะใส่เกราะ แต่ก็ไม่ถึกหรอก!!!"

หนิงเอ่ยเสียงดังทันที แล้วรีบหยิบดินที่แข็งจนเป็นหินซึ่งยัดแผ่นเวทย์ช่วยเหลือของเธอเอาไว้ขึ้นมา

ไม่ใช่แล้วมั้งหนิง! ไม่ถึกอะไรหละ นั่นมันเหล็กทั้งตัวเลยนะ

ไม่แน่ว่า อาจจะมีอะไรที่ทำให้กันไฟฟ้าด้วยก็ได้

"ได้!! ลม ลม ลม!!! รวม ทั้งหมด เท่าที่จะมี!!!"

ก้าวเดินรีบร่ายลมออกมา เตรียมพร้อม รอบกายตนเอง

"เวทย์รุนแรงแค่ไหนก็ทำอะไรชั้นไม่ได้หรอก .... ค่าพลังการป้องกันของชุดเกราะนี้หน่ะ มันมากกว่า เก้าพันนะจะบอกให้!!!!"

เมย์นั้นสะบัดร่างกายเล็กน้อยพูดอย่างรวดเร็ว แล้วมองตรงไปที่ทั้งสามคน ....

"ใช่นี่หละ ระดับมากกว่าเก้าพัน!!!!!!!! จัดการมันเลย เมย์!!!"

"จัดการเลยเมย์!!!!! ใช้สุดยอดแห่งสงครามโบราณจัดการซะ!!!!"

"จัดการพวกนั้นให้หมอบเลยเมย์ ด้วยพลังที่มากกว่าเก้าพัน!!!!!!"

เหล่าศพ เม เมก์ เมล์ เอ่ยเสียงดังบอก

"มะ มากกว่า เก้าพัน?"

"มากกว่าเก้าพัน?"

"มากกว่าเก้าพันงั้นเหรอ"

ก้างเดิน หนิง ตุ้มติ้ม เอ่ยอย่างตกใจ...

ผมก็ตกใจ....

มากกว่าเก้าพันเลยเหรอ ..... เก้าพันนี่มันขนาดไหนกัน ... แล้วพวกเรานี่เท่าไหร่

ไม่ใช่สิ!!!! ...... มันจะไปมีค่าพลังป้องกันได้ไงฟระ ของที่ร่ายออกมาแบบนั้น

มันตรวจสอบเป็นเลขได้ที่ไหนกันเล่า!!!!!

ดูการ์ตูนมากไปแล้ว ทุกคน

ไม่เป็นไร แค่กระสุน .....ใช้ดินหนาราวๆ 15 เซน ซัก 2 ชั้นน่าจะอยู่

 แต่....

จะวิ่งกลับไปทางนั้นเพื่อป้องกันทุกคนคงไม่ทันแล้ว

ผมคงต้องร่ายเวทย์โดยเอ่ยเสียงเบาๆ ป้องกันตนเองเอาไว้ก่อน .... ขอโทษด้วยนะทุกคน

ระยะเวทย์ของชั้นมันแค่ เมตรเดียว .... ไปไม่ทันแน่ .... ต่อให้ใช้ ทริคนั้นของชั้นก็เถอะ ....

"กำแพงดิน กว้าง ห้าสิบเซน หนาสิบห้าเซน สูง หนึ่งเมตร ออกมา ออกมา"

และก่อนที่ทุกคนจะได้ทำอะไร

เมย์ก็เอ่ยสั้นๆ แต่ดังสนั่น

".....ยิง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

ทันใดนั้น ....

กระสุนเวทย์ก็ถูกปลดปล่อยออกมาจากปลายปากกระบอกปืน ทั่วทั้งร่างราวกับห่าฝน

ปั้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!

มันพุ่งมาเร็วและเยอะมากจนไม่สามารถหลบได้

"ปัดออก!!!!!!!!!!!"

ก้าวเดินร่ายลม ที่เตรียมไว้พุ่งไปตรงกลาง

แต่มันก็ผ่าลมของเขามาได้ แม้จะชะลอความเร็วกระสุนได้แวบหนึ่งก็ตาม

"ละ ..... ยะ แย่แล้ว!!!! "

ตุ้มติ้ม ตกใจมากที่สุด เธอทำอะไรไม่ถูก

"ตุ้มติ้ม!!!"

ก้าวเดินเอ่ยแล้วเอาตัวเข้ามาบังตุ้มติ้มไว้

ปึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!

เหล่ากระสุนนั้นพุ่งเข้าหลังของก้าวเดิน ทุกนัดจน ก้าวเดินหมดสภาพสู้ต่อทันที ก่อนจะค่อยๆนั่งคุกเข่าลง

คล้ายกับการตาย ในท่านั่ง ....

"ตุ้มติ้ม .... มะ หมอบลง ...."

ก้าวเดินเอ่ยบอก ด้วยใบหน้าอดทนกับความเจ็บปวด....

"กะ ก้าวเดิน!..."

ตุ้มติ้มที่เห็นก้าวเดินโดนโจมตีเพราะเอาตัวเข้ามาบังเธอ

ก็ถึงกับอึ้ง และปลื้มก้าวเดินไปพร้อมๆกัน

เธอนั่งลง และจ้องมองหน้าของก้าวเดินด้วยแก้มอันแดงระเรื่อขึ้น

ราวฉากรัก ท่ามกลางสงคราม

ปึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงกระสุนที่พุ่งเข้าหลังก้าวเดินยังดังระรัว ไม่หยุด

ก้าวเดินเอ่ยอย่างพระเอกหนังก็มิปาน กลับไป

"อึก ....ใช้ร่างชั้นเป็นที่กำบังกระสุนก่อนแล้วกัน.... ฝากที่เหลือ ....ด้วยนะ"

ตุ้มติ้มหน้าแดงสุดๆ ..... เธอจ้องมองหน้าของก้าวเดิน ยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ

"ก้าวเดิน ...... ชั้น ...."

เธอกำลังจะเอ่ยอะไรบางอย่าง

"นายจะไม่ตายเปล่า ..... ก้าวเดิน เดี๋ยวจะเผาเงินปลอมไปให้"

หนิงก็เอ่ยแทรกขัดคำพูดของตุ้มติ้มขึ้นมา

ตอนนี้เธอนั่งยองๆเอามือกุมหัวไว้

แน่นอนว่าเธอใช้ตัวของก้าวเดินเป็นที่กำบังกระสุนเช่นกัน

คำพูดนั้นมันเป็นการตัดฉากโรแมนติกซ์ ได้เป็นอย่างดี

....... ผมที่มองแบบนั้นก็พูดอะไรไม่ออกแหละ .....

"แค่นั้นหน่ะ ..... ไม่ช่วยอะไรหรอกนะ!!! ชั้นยังมีพลังที่รุนแรงระดับ มากกว่าสองหมื่นเจ็ดพันอยู่อีก!!!!!!"

เมย์เอ่ยเสียงดัง ระหว่างเกิดฉากรักกลางสงครามนั้น

"พลังนั้นสินะเมย์!!"

"ใช้มันเลยเมย์!!"

"จัดการเลย"

เหล่าศพ เม เมก์ เมล์ เอ่ยเชียต่อเนื่อง

"แน่นอนทุกคน!!"

เมย์ตอบรับ

หา!!! วะ ว่าไงนะ มากกว่า 27000

นี่มันสามเท่าของเลขเมื่อกี้หรือป่าว!!! .... ไม่ๆ .... พอเลย

ไม่ทันที่ ฝั่ง ก้าวเดินจะได้ทำอะไร

เมย์ก็พูดคำว่ายิงซ้ำขึ้นมาอีกรอบ ......

"ยิง!!!!!!!!!!!!!!!!!"

พร้อมกับเสียงอะไรบางอย่างที่แปลกไป ซ้อนออกมากับเสียงปืนที่ยังดังสนั่นไม่หยุด

ปั้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!ฟุบๆๆๆๆๆ!!! ปั้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

"จะ จรวด!!!! ทุกคน!!"

ผมที่นอนหมอบอยู่ และใช้กำแพงดิน กั้นร่างกายเอาไว้มองเห็นจรวด....

ใช่ .... มันคือ....

จรวดติดตาม 6 อัน ที่พุ่งออกมาจาก ช่องยิงจรวดบนไหล่ของเธอ

ผมรีบตะโกนบอกออกไป ....

บ้าจริง .... จะทำยังไงดี .... จะวิ่งเข้าไปช่วยพวกนั้นก็ไม่ได้....

เราพลาดเองที่แยกตัววิ่งออกมาคนเดียว.... หรือจริงๆ .... โชคดีแล้ว ที่เธอเล็ง 3 คนนั้นก่อน .....

แต่ ... นี่ก็แปลว่า เธอคุมจรวดให้โจมตีได้ทีละหนึ่งเป้าหมาย .....แม้ว่าจะยิงออกมาเยอะแค่ไหนก็ตาม ....

"วะ ว่าไงนะ!!!"

"จรวด? ... อะไรเหรอ?"

 หนิงและตุ้มติ้มที่หลบอยู่ด้านหลังก้าวเดินเอ่ยเสียงดังตกใจ ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นไป....

"จรวด!!! ทะ ทั้งสองคนวิ่ง!"

ก้าวเดินที่ตอนนี้ตายเรียบร้อยเอ่ยบอก ....

แต่ .... จะวิ่งยังไง ... วิ่งออกไปก็เจอกระสุน หลบอยู่ด้านหลังก็โดนระเบิด ....

ไม่ทันจะได้คิดแล้ว ...

จรวดทั้ง 6 ลูกนั้นพุ่ง ตกลงใจกลางของทั้ง 3 คน

ฟุมๆ!!!

บรึ้ม!!!!!!!!!บรึ้ม!!!!!!!!!!!

แรงระเบิดรุนแรง และดังสนั่นหวั่นไหว

พร้อมกับแรงสั่นสะเทือน ราวกับตึกถล่มก็มิปาน

มันกินอาณาเขตกว้างเป็นวงกลม รัศมี 4 เมตร ถึงแม้ว่าจะไม่กว้างมาก

แต่จากระดับสายตาแล้ว มันเป็น 4 เมตร ที่ทำลายล้างได้แบบ 100% เรียกได้ว่าโดนคือตาย ....

..................................................

.............

ภายนอกสนาม

"แหล่มเป็ด!!!"

"สุดยอดไปเลย!!!!"

"โว้ววววววว!!"

"พลังทำลายสุดยอด"

เหล่ากองเชียเอ่ยเสียงดังดีใจใหญ่

โต๊ะกรรมการ

"ถ้าเอาไปไว้ทำอาชีพรับเหมาทุบบ้านคงดีนะเนี่ย"

กรรมการริมซ้ายเอ่ยชม

"...ถ้าการต่อสู้ระดับโลกทำได้ขนาดนี้หละก็นะ....คงจะไม่ใช่เรื่องยากที่จะชนะเลยหละ"

กรรมการคนกลางเอ่ยบอก

"...... หวังพึ่งทีมมากไป ...... ไม่ไหวหรอกค่ะ ยิ่งการแข่งที่กำหนดภาษีที่ใหญ่ที่สุด มันเป็นการแข่งแบบเดี่ยวด้วย"

กรรมการหญิงเอ่ยแทรก เหมือนจะไม่พอใจกรรมการคนกลางหละนะ

"..... หึ..... "

อาจารย์ผู้คุมทีม เมเมย์เมล์เมม์เมก์ หัวเราะออกมาอย่างผู้กำชัย

"หึ....."

อาจารย์ธิดาหัวเราะออกมาเช่นกัน

"หัวเราะอะไรของเธอหน่ะ...."

".... ชั้นแค่ขำหน่ะ ..... คงเพราะ ลุ้นไปกับเจ้าตัวปัญหาที่เหลืออยู่คนเดียวของทีมหละมั้ง....."

อาจารย์ธิดาตอบกลับไป แล้วเพ่งเล็งไปที่ ฝ่าฟัน

ที่นั่งตัวสำรองข้างสนาม

"...................."

ฝ้ายนั้นอึ้งถึงกับพูดไม่ออก

"..... หึ จบสิ้นกันหละ!!! เป็นยังไง ไม้ตายของทีมชั้นหน่ะ!"

เมม์หันมาโม้กับฝ้ายทันที

".... อึก อืม .... เก่ง"

ฝ้ายพูดได้แค่นั้นจริงๆ ....

ก่อนจะคิดในใจว่า

'ฝ่าฟัน .... พยายามเข้านะ ชั้นจะ .... เป็นกำลังใจให้ .... แพ้ก็ไม่เป็นไร .... ทำให้เต็มที่นะ!'

.............

..................................................

..................................................

.............

ภายในสนาม

"กรี๊ดดดดดดดดดด!!"

"โอ้ยยยยยย!!"

ทั้งสอง ร้องเสียงดัง อย่างเจ็บปวด และหมดสภาพสู้ต่อทันที ....

"หนิง!!! ตุ้มติ้ม"

ก้าวเดินที่ตอนนี้ขยับไม่ได้ ... ได้แต่มองเห็นทั้งสองโดนระเบิดอัดจนลมลงนอนกับพื้น

"ขะ ขอโทษนะ ..... ก้าวเดิน"

ตุ้มติ้มลืมตาขึ้นมาเอ่ยขอโทษ

"ขอโทษนะฝ่าฟัน !! ฝากที่เหลือด้วย!!!"

หนิงที่นอนหมดสภาพเช่นกันตะโกนบอกผม ....

"สำเร็จ!!!!!"

เมก์ที่มองเห็นเหตุการณ์เอ่ยอย่างดีใจ

"จัดการได้เหรอ!!!"

"จัดการได้ หมดเลยมั้ย"

เมกับเมล์ ที่นอนตายแต่มองไม่เห็นเหตุการณ์ รีบถามทันที

"จัดไปแล้วสาม!!!"

เมย์ตอบแทนเมก์

"เยี่ยมเลย!!!"

เมกับเมล์ เอ่ยอย่างดีใจ

บ้าเอ้ย!!!

เหลือเรากับ เมย์ หนึ่งต่อหนึ่งแล้ว ....

พลังโจมตี รุนแรงแถมยังควบคุมทิศทางได้แบบนี้.....

จะเข้าไปโจมตียังไงดี.......

ทั้งๆที่ห่างกันแค่ราวๆ 12 ถึง 15 เมตรแท้ๆ ..... 

แต่....

ต่อให้เข้าไปโจมตี .... จะโจมตีเข้าได้ยังไงกัน....

ปั้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงของการระดมยิงปืนจากร่างกายเธอก็ยังดังไม่หยุด ...... ไม่มีจุดบอดเลยสักมุม ...

จุดบอดเลยสักมุมงั้นเหรอ .....

.....นอกจาก.....

ใช่!!!

จุดบอด!!!!

"ฝ่าฟัน!! เหลือนายคนเดียวแล้ว!!!! จบสิ้นกันหละ ชั้นชนะ!!!!!"

เมย์ตะโกนบอกผม

"ไม่มีวันซะหละเมย์!!! ดินทั้งหมด รวมที่เท้า และที่มือ!!! .... แข็งขึ้น แข็งขึ้น แข็งขึ้น!!! หนาสิบเซน"

ผมเอ่ยดังขึ้น .... และรวบรวมดินเข้าไว้ ที่ขาเกาะรวมจนแข็ง หนักจนแทบขยับไม่ได้

และที่แขนรวมออกมาก่อนดินจะกางออกเป็นแผ่น ขนาดใหญ่ หนักจนแทบยกแขนไม่ขึ้นเช่นกัน....

ปั้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

"ดินรวมกันเยอะขนาดไหน หินแข็งแค่ไหน ก็โจมตีชั้นไม่เข้าหรอก!! ทำแค่นั้นแล้วจะทำอะไรได้ฝ่าฟัน!!! แถมมันยังทำให้ตัวนายหนักขึ้นอีกนะ!!! จรวดทั้งหมด!!!! ยิง!!!!!!!!!!!!!"

เมย์เอ่ยเสียงดังสนั่น

ปั้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!ฟุ่บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!ปั้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงจรวดดังแทรกขึ้นมาจากเสียงกระสุนปืน ....

นั่นแหละ ที่ผมต้องการ....

ตัดสินกันหละ!

"จบหละฝ่าฟัน!! ชั้นชนะ!!!"

เมย์เอ่ยเสียงดังลั่นต่อเนื่อง

ผมไม่ตอบเธอ ... แต่ ตะโกนร่ายเวทย์แทน

"พุ่งไป พุ่งไป พุ่งไป!!!!!!!!!!!!!!!!!"

ใช่!!

ผมคุมดินที่เกาะที่เท้า ให้พุ่งไปข้างหน้า เหมือนที่คุมหินให้ปาใส่หัวคนอื่น

แล้วใช้มือก้นช่วงหน้าของตนเองไว้

...... วิธี ของคนบ้าขนานแท้ .....

..................................................

.............

ภายนอกสนาม

"..........................."

กองเชียร์ต่างเงียบ อึ้งอ้าปากค้าง

"..... อะ"

กรรมการทั้งสามก็มองตาค้างเช่นกัน

".......ยะ อย่าบอกนะว่า"

อาจารย์ผู้คุมทีม เมเมย์เมล์เมม์เมก์ ตกใจท่าทีนั้น

"เห้อ จริงๆเลยน้า ...."

อาจารย์ธิดาได้แต่ถอนหายใจ

"ไม่จริงหน่ะ"

เมม์ตกใจมาก ที่ฝ่าฟันกำลังจะทำ

"ฝ่าฟัน!!!

ฝ้ายเอ่ยด้วยท่าทางลุ้นระทึก.... ไปกับไม้สุดท้าย

.....ของฝ่าฟัน

.............

..................................................

..................................................

.............

ภายในสนาม

"วะ ว่าไงนะ!!!"

เมย์เอ่ยด้วยเสียงตกใจ

ไม่ต้องตกใจหรอก .......

จรวดนั่น พุ่งขึ้นข้างบนก่อนจะเริ่มพุ่ง .... มาหาผมสินะ ....

ผมก็เป็นดั่งจรวดนั่นหน่ะแหละ .... แต่ขอโทษผมออกตัวเร็วกว่าเพราะไม่ต้องพุ่งขึ้นข้างบน

ใช่.... ร่างกายของผม กำลังพุ่งออกมาจากที่กำบัง

... และกำลังพุ่งไปหาเธอ ....

"จะพลีชีพเหรอ!!"

เธอถามกลับมา

"ใช่!!! ตัดสินกันที่คะแนนพิเศษไปเลย!!!!!!!"

ผมตะโกนเสียงดังบอกเธอ ระหว่างร่างกาย ... ที่พุ่งลอยแหวก กระสุน

ปุๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงของกระสุนที่พุ่งกระแทกใส่ดินช่วงแขนผมดังไม่หยุด

มันเริ่มปริ แตกออก ทนรับสภาพไม่ไหว .... เพราะความแรงของกระสุนที่ยิงใกล้

ก็ยิ่งมีแรงอัดมากขึ้น ....แต่ มันก็อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น!!!

จรวดที่เลือกเป้าได้สำเร็จ .... ก็ม้วนตัวพุ่ง ตกลงมาหาผมทันที...

ใช่ ... ผม และเธอ ที่ห่างกันไม่ถึง 6 เมตร ..... 4 เมตร 3 เมตร!!!

รัศมีการทำลาย 4 เมตร โดยประมาณ

และพลังทำลายมากกว่า 27000 กะอีแค่ ป้องกัน 9000 เธอโม้ไว้เองไม่ใช่เหรอไง!!!

ปั้งๆๆๆๆ..... กึ้งงง ... ครึ้งงงง

"มะ ไม่นะ!!!"

เมย์หยุดยิงปลดชุดเกราะทั้งหมดทิ้ง เพื่อจะวิ่งหนี

"เมย์!!!"

"เมย์!!!"

"เมย์!!!"

เสียงของเมก์ เม เมล์ เอ่ยดังขึ้นอย่างลุ้นระทึก

"ฝ่าฟัน พยายามเข้า!!!!!!!"

"ฝ่าฟัน อดทนไว้!!!!!!!!!!!"

"ลุยเลย!!!!!! ฝ่าฟัน!!!!!!!!!!!!"

เสียงของก้าวเดิน ตุ้มติ้ม หนิงเอ่ยตะโกนเชียร์ผมเช่นกัน

...........................................................

..........................

"ฝ่าฟัน!"

ฝ้ายเอ่ยลุ้นระทึก ยืนขึ้นจากเก้าอี้ ...

"เมย์!!!"

"เมย์!!!"

อาจารย์ผู้คุมทีมของเมย์ และ เมม์ ลุกขึ้นยืนเอ่ยพร้อมกัน

"!!!!!!!!!!!!!!!"

เหล่ากองเชียร์พากันยืนขึ้นทั้งหมด.... เสียงอื้ออึงฟังไม่เป็นภาษา

แม้แต่เหล่ากรรมการก็ยืนขึ้นเช่นกัน ......

ขนาดแค่รอบแรก .... พวกเขายังได้ลุ้นระทึกขนาดนี้ .... ราวกับแข่งระดับประเทศ

..........................

...........................................................

"ไม่ทันแล้ว เมย์!!!!!!!!!!!!!"

ใช่ไม่ทันแล้ว!!!

ผมเอ่ยระหว่างพุ่งเข้าหาเธอที่ปลดชุดเสร็จอย่างรวดเร็ว ....

สลัดดินที่แขนออกเมื่อเห็นเธอหยุดยิง เพื่อเพิ่มความเร็วขึ้นขีดสุด

ฟู่วววว ... จรวดกำลังตกลงมาหาผม.....

และ .......

หมับ!!!! ... หนุบ ... หนับ ดึ๋ง....

ร่างกายของผม กอดเข้าที่ร่างกายของเธอ ..... ตรงไหน ผมไม่รู้หละ ....

"อะ ....."

เสียงของหนิงที่ตกใจอะไรบางอย่างดังขึ้นมา

"อึก ...."

เมย์ ร้องออกมา อย่างตกใจ ....หน้าแดงก่ำ ..... .... ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น ....

ไม่รู้จริงๆ ..... มันเกิดขึ้นเร็วมาก แทบไม่ถึง 3 วินาที

และ ...

ระเบิด ทั้ง 12 ลูก .... ก็พุ่งเข้าหาพวกเราทั้งสองคน

บรึ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!

.....................................................

......................

ทั้งสองคนหมดสภาพสู้ต่อ .....

แต้ม ทั้งสองทีม ตอนนี้คือ 0 ต่อ 0

รอผลการตัดสินแต้มพิเศษ

......

End Chap.22 It's Over 9000!!!!!!!!!!