เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #235 : Chap.37 เมื่อกี้ .... แม่คุยกับใครครับ

Chap.37 เมื่อกี้ .... แม่คุยกับใครครับ

.............................................................................

.............................................................................

.........................................

.....................

เวทศักราช 398 / 04 /26

เวลา 17.40 น.

".... คิทซึเนะคุงกลับไปแล้วหน่ะจ้ะ ฝ่าฟัน ......"

พี่พนักงานตอบออกมา หลังจากที่ผมและหนิงแวะมารับแม่ที่หลังร้าน

" คิทซึเนะคุงกลับไปแล้วเหรอครับ .....ขอบคุณมากครับผม"

ผมเอ่ยตอบออกไป แล้วก้มหัวให้ ก่อนจะเดินจากออกมา พร้อมกับหนิง

"จ้า"

พี่พนักงานยิ้มแล้วโบกมือ

"คุณแม่เลิกงานไวเหรอ ไหนเห็นบอกเลิกงานพร้อมกับแม่ตอนสามทุ่มนิ"

หนิงเอ่ยถามผมขึ้นมาทันทีระหว่างเดินออกมาจากจุดนั้นได้สักพัก

"ปกติ จะเลิกเร็วทุกวันแหละ เพราะรีบกลับมาอยู่กับพวกเรา ... แต่พอช่วงที่พวกเรา มาทำงานที่ร้าน ก็เลยทำเต็มเวลาเลย ..... เห็นบอก อยากจะซื้อรถยนต์ให้ ชั้นกับก้าวเดินขี่หละนะ..... ถ้ามองจาก ลำพังเงินเดือนหมื่นแปดพันนิดๆ ก็ยากอยู่ แต่พอมองทิปรวมและค่าบริการ ที่ได้เกือบ หมื่นห้าถึงสองหมื่น แล้ว รวมกับของชั้นไปด้วย ก็น่าจะพอไหวหละนะ"

ผมบอกหนิงออกไป ตามตรง กับเงินที่ได้

"หา!!!.... ทำไมได้เงินเดือนเยอะจัง แค่งานบริการไม่ใช่เหรอ!"

หนิงโวยออกมาทันที เมื่อเห็นว่าเงินเดือนของแม่รวมๆ มัน 3 หมื่นกว่าเลย

"ฮะๆๆ ... พนักงานหลักมีแค่ แปดคนเอง แถมเห็นว่า เจ้าของที่นี่ ทำธุรกิจอะไรสักอย่างเกี่ยวกับดาราด้วย ที่เปิดก็เปิดด้วยใจรัก เลยไม่ได้ต้องการขูดเลือดขูดเนื้อพนักงานมากนักแหละนะ ทำให้จ่ายเงินพนักงานได้เต็มที่เลย"

ผมเอ่ยตอบหนิง

"ออ ... เข้าใจหละ"

หนิงพยักหน้ารับก่อนจะนึกขึ้นมาได้

"จะว่าไป ... พี่ๆพนักงานที่ร้านก็สวยๆกันทั้งนั้นเลยนะ .... ทำให้ชั้นคิดว่า .... อืม จะว่าไงดีหละ .... ทำให้ชั้นนึกถึง ที่หอพัก กับที่ทำงานที่ชั้นอยู่ขึ้นมา"

"หืม? .... "

"ก็นะ .... นายจำไม่ได้เหรอไง ... ที่ชั้นเล่าหน่ะ"

หนิงเริ่มขุดประเด็นเก่ามา

ถ้าบอกจำไม่ได้คงจะยุ่งแน่

"จำได้สิ.... ที่บอกว่ามีแต่คนสวยๆเหมือนดาราใช่มะ"

ผมตอบเธออกไป

"ใช่ .... แถมไม่ได้ศัลยกรรม หรือใช้อุปกรณ์เสริมด้วยนะ .... พอถามก็บอกว่า ใช้สารบางอย่างตั้งแต่เด็ก แต่ขอเก็บเป็นความลับ แล้วก็หัวเราะคิกๆคักๆกัน ... จะเป็นแบบเดียวกับบ่องจู๊ หรือป่าว"

หนิงชูประเด็นแบบนี้ให้ผมอีกละ ..... อ่า... สงสัย แต่ผมมีที่ถามแล้ว ... ก็โอเคไป

".... อ่า ไม่เคยได้ยินว่าบ่องจู๊ทำให้คนสวยขึ้นได้นะ.... "

ผมตอบออกไปตามที่ผมรู้ และไม่ขัด กับการบอกข้อมูลความลับของอลิซ

.... ผมคิดแบบนั้นหน่ะนะ

"ก็คงงั้น .... งั้นจะบอกว่าพี่เขาเล่นมุขเหรอไง"

หนิงพยักหน้าเชื่อผม

"ก็คงใช่ .... .....ถ้าสวยกันหมด มันและบอกว่าได้รับสารตั้งแต่เด็กจนหมด คงจะมุขจริงๆ ... น่าจะศัลยกรรมละมั้ง .... "

"อืม........"

หนิงลากเสียงยาวกับคำตอบของผม พร้อมใบหน้าครุ่นคิด แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น

..............................

จนในที่สุดก็มาถึงหอพักคุณลูกสาวเสียที

"อ้าว ... หนิงกลับมาแล้วเหรอ มาเร็วๆ ... พวกพี่กำลังเตรียมจะทำผัดไท กินกันเลย"

"หนิงมาเลยๆ ผัดไทยฝีมือพี่ๆ อร่อยนะบอกให้"

กลุ่มพี่สาวในหอพักคุณลูกสาว บริเวณสนามหญ้าหน้าตึก

ที่บ้างก็สวมผ้าคลุมดำคล้ายๆของที่หนิงเคยใส่

บ้างก็ไม่สวมเอ่ยโบกมือเรียกหนิงที่ยืนอยู่หน้าหอกับผม

"ค่า ขอคุยกับฝ่าฟันแปบหนึ่งค่ะ"

หนิงตะโกนตอบกลับไปทันทีไม่มีปฏิเสธ

"ไม่ปฏิเสธซะด้วย ....เพิ่งอิ่มมาเมื่อบ่ายไม่ใช่เหรอ"

ผมเอ่ยถามหนิงทันที ที่เห็นเธอสนใจในผัดไท

"ช่วยไม่ได้ .... นั่นมันก็ส่วนบ่าย นี่เย็นแล้ว ... อ่อแล้วก็ไม่ต้องห่วง ชั้นกินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วนหรอก"

หนิงทำท่าทางไม่แยแสกับคำถามของผม แถมประกาศตัวชัดเจน

ว่าเป็นหญิงสาวผู้มีกระเพาะ ที่เป็นศัตรูกับหญิงทั้งโลก ....

"ฮ่ะๆๆ.... เหรอ... "

ผมหัวเราะยิ้มขำๆ ... พวกสาวกินไม่อ้วนนี่น่าอิจฉาจริงๆนั่นแหละ

"อ้ะ .... ฝ่าฟันมาด้วยเหรอ!!"

เสียงของฝ้ายดังมาแต่ไกลก่อนจะวิ่งออกมา

"งะ ไงฝ่าฟัน...  ไปเที่ยวกับหนิงมาสนุกมั้ย หนิงด้วย สนุกมั้ยไปเที่ยวกันมา"

ฝ้ายมองผมแล้วยิ้มๆ .... เหมือนกับว่า ... เธอคิดอะไรบางอย่างอยู่

จะพูดยังไงดีหละ .... เดี๋ยวก็ต้องหาเวลาไปเที่ยวกับเธออีก.... การจะแบ่งเวลามันพูดยากจริงๆแฮะ

แถมผมก็ไม่ได้ สลับรางหรืออะไรด้วย ก็บอกไปตรงๆ ว่าจะไปเที่ยวกับใคร ....

"อะ ... อืม ... ก็สนุกดีหน่ะ .. "

หนิงเอามือขึ้นมาลูบผมตัวเองเล่น ....

"อ่า .... ถ้าไม่รวมว่าหมดตังไป เยอะ ก็นับว่าสนุกหน่ะ"

ผมตอบด้วยรอยยิ้ม

"จะหาว่าชั้นใช้เงินนายเปลืองเหรอไง ฝ่าฟัน!"

หนิงโวยใส่ผมออกมา ....

"ชั้นใช้เงินเปลืองของชั้นเองน่า .... ถ้าชั้นจ่ายให้ก็คือจ่าย นับเป็นการใช้เงินของชั้น โทษเธอไม่ได้หรอก ... นี่พูดตรงๆกันเลยนะ"

ผมเอ่ยตอบหนิงออกไปแบบตรงๆ

"ฮะๆๆ ... ขวานผ่าซากจังเลยนะ ฝ่าฟัน"

ฝ้ายหัวเราะกับผมด้วยรอยยิ้มหวานๆ แล้วมองหน้าผม ......

เหมือนจะสื่ออะไรบางอย่าง ....

"อืม ... ก็เพราะฝ่าฟันเป็นแบบนี้ไงหละ ... ถึงได้เป็นแบบนี้"

หนิงกอดอกทำท่าทางไม่พอใจผม

พวกเธอสองคนจะสื่ออะไรฟระ

"จะสื่ออะไรกันแน่หน่ะ พูดตรงๆเลยได้มะ"

"อย่าทำเป็นบื้อน่า"

"นั่นสิ .... ฝ่าฟัน"

ทั้งสองรุมจวกผมใหญ่ ...

มันไม่รู้จริงๆนี่ฟร่า .....

จู่ๆพวกพี่ๆ 3 คนที่มีหน้าตาสวยราวดาราก็เดินออกมาหน้าหอเพื่อมองผมด้วย

"คุยอะไรกันอยู่หน่ะ ... หืม ร่วมแจมได้ไหม"

"เพื่อนของฝ้ายกับหนิงที่มาช่วยแบกของตอนมาใหม่ๆไงเธอ"

"อ๋อ เพื่อนของฝ้ายกับหนิง ที่มาช่วยแบกของเมื่อคราวที่แล้วนี่เอง สวัสดีจ้ะ"

"แฟนใครเหรอ แฟนใคร?"

ไม่ใช่แล้วครับพี่ๆ

"มะ ไม่ใช่แล้วครับ ไม่ใช่แฟนใครทั้งนั้นนั่นแหละ!"

ผมรีบปฏิเสธออกไปทันที ไม่รีรอ

"หัวโบราณแบบนี้ ยังไม่มีแฟนหรอกค่ะ"

ฝ้ายและหนิงตอบพวกพี่เขาพร้อมกัน

ขอบใจ... หนิง ... ฝ้าย

"อ้าว .... เหรอ เสียดายใจ"

"น่านสิ นึกว่าจะได้แซวซะแล้ว"

"อดแซวเลย"

พวกพี่ๆเอ่ยบ่นๆ แล้วเดินเข้าไป ... ราวกับว่า ที่เดินออกมา จะมาหาเรื่องแซวน้องๆในหอเฉยๆ

"... เห้อ ...."

ฝ้ายกับหนิงถอนหายใจพร้อมๆกันอีกต่างหาก

ไอ้เรื่องแบบนี้สามัคคีจังเลยเห้ย

".... นี่ ทั้งสองคน .... งั้นชั้น ... กลับก่อนนะ.. เย็นมากแล้ว ที่แม่กลับเร็ว คงจะไปรออยู่บ้านหละมั้ง...."

ผมรีบเปลี่ยนเรื่องทันที เพื่อให้หาโอกาสหนีได้

ทั้งสองมองหน้ากันเอง

"อะ อืม .... ไว้คุยกันนะฝ่าฟัน

"ชะ ... โชคดีนะ ฝ่าฟัน...."

แล้วก็หันมาบอกผมพลางโบกมือลา

"อ่า ... โชคดี ทั้งสองคน โทษด้วยนะ ที่มีเวลาอยู่ด้วยกันไม่มาก"

ผมยิ้มเอ่ยตอบออกไป

"ไม่เป็นไร .... มีเวลาเดี๋ยวไปหาอิจิกะ...."

"ตามนั้นเลย ชั้นไปด้วยนะหนิง..... หึๆๆ"

ฝ้ายกับหนิงเข้าขากันเป็นตลกคาเฟ่....

คิดสินะว่าชั้นจะกลัวพวกเธอ

"อ่า .... ยินดีต้อนรับเต็มที่เลย...."

ผมตอบออกไปด้วยรอยยิ้ม ที่พร้อมจะต้อนรับสาวๆ....

และเดินจากพวกเธอมา

......................................................

โอเค ....

กว่าจะเคลียกับหนิงเสร็จก็ล่อซะเย็น

โชคดีนะ ที่หนิงอารมณ์ไม่ได้บูดเบี้ยวอะไรนักหนา เลยรอดไปได้

ซึ่งผมก็เดินไปส่งเธอที่หอพัก คุณลูกสาว เป็นที่เรียบร้อย ถึงมือฝ้ายโดยไม่มีอะไรบุบสลาย

เสร็จภารกิจ ที่ต้องทำเป็นที่เรียบร้อย สำหรับด้านหนิง

แม่ก็คงอยู่บ้านแล้ว .....

ส่วนอลิซนี่ .... ไม่ได้ติดต่อไปเลยแฮะ...

คงไม่แคล้ว ..... ส่งข้อความมาแน่ๆ ... ขออ่านหน่อยละกัน

:-------------------------:

จาก อลิซ เวลา 13.57 น.

วันนี้ จะแบ่งให้หนิงไปก่อนแล้วกัน อภัยให้

ถือว่าโทรมาขออนุญาต และบอกความจริงหมดแล้ว

ถ้าวันหลัง จะไปไหนกับใคร มีอะไรกับใคร

ก็ขอให้บอกแล้วกัน ห้ามโกหกเด็ดขาด ชั้นไม่ว่า

เพราะชั้นใจกว้าง โอเคนะจ้ะ อิจิกะที่น่ารัก .... ของชั้น

ของชั้น ของชั้น ของชั้น ของชั้น ของชั้น

ของชั้น ของชั้น ของชั้น ของชั้น ของชั้น ของชั้น ของชั้น

ของชั้น ของชั้น ของชั้น ของชั้น ของชั้น ของชั้น ของชั้น ของชั้น

ของชั้น ของชั้น ของชั้น ของชั้น ของชั้น ของชั้น

ของชั้น ของชั้น ของชั้น ของชั้น

ของชั้น ของชั้น

ของชั้น

:-------------------------:

.....................

"นี่มันอะไรฟระ ......"

ผมบ่นออกมาทันทีอย่างชวนหลอนหัวใจชอบกล

ทำไมผมอ่านแล้วรู้สึกน่ากลัวแปลกๆ ... .แต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไง

เหมือนโดนกักขังทางจิตใจ .... เพราะ ถ้าผมคิดจะขัดคำสั่งเธอขึ้นมา ก็จบ....

..... แต่ผมไม่คิดจะยอมแพ้หรอก .... มันจะต้องมีช่องว่างบ้างหละ ......

ช่องว่างอะไรบางอย่าง ที่จะทำให้ผม .... สามารถนำเอายาเสพติดพวกนั้นมาใช้ประโยชน์กับตัวเอง

เพื่อให้เกิดประโยชน์สูงสุดได้ ...

คิดๆไปแล้ว ... ไอ้ยาพวกนั้นมันก็ดีเหมือนกันนะ ...

เพิ่มพลังให้เราได้ มากโข ... แถมไม่โดนตรวจสอบด้วย

ยิ่งไอ้แบบของเราเป็นแบบพิเศษอีก ... อะไรมันจะดูเลิศแบบนี้กันเนี่ย ...

..................

18.20 น.

ในระหว่างที่สมองผมคิดอะไรเรื่อยเปื่อย....

ผมก็กลับมาถึงบ้านแล้ว ..... เห็นว่า บ้านชั้นบนปิดไฟ

แต่ชั้นล่างเปิดไฟเอาไว้ .... แสดงว่า แม่น่าจะอยู่ชั้นล่าง ....

ไปเซอไพรส์ แม่สักหน่อยดีกว่า

ตัดสินใจได้แบบนั้นแล้ว ผมก็ม้วนถุงของขวัญให้แน่น แล้วค่อยๆปีนกำแพงบ้าน

เข้าไปช้าๆ ..... อย่างเงียบๆ และเปิดประตูเบาๆ .......

สำเร็จ ... แทบไม่ได้ยินเสียงเลยด้วย .....

ผมค่อยๆ .... แอบกาย หลบช้าๆ ..... แนบตัวติดกำแพงหน้าห้องนั่งเล่นร่วมกับห้องครัว

ก่อนจะได้ยินเสียงคนพูดคุยกัน ....อยู่ ..... ทำให้ผมยังไม่โผล่พรวดเข้าไปเพื่อทำให้แม่ตกใจ

"ก็ชั้นรักพวกเขานี่นา กาโอ!!... รักที่สุดเลย .... ก็ฝ่าฟันกับก้าวเดินเป็นเด็กดีจะตาย กาโอ้"

"...... งั้นเหรอ ... จะว่าไป พวกเขาก็ ยี่สิบปีกันแล้วนี่นะ...."

"ยี่สิบปีแล้วนะเนี่ย .... เธอเองก็ดูมีความสุขดีด้วยหละนะ .... "

"ก็นะ ทำงานร้านสาวในฝันบุฟเฟ่ กับพวกนั้นนี่....."

"อยู่มานานเลยน้า ..... ลามบากแย่เลยจีงจีง แต่ก้อโคงซาหนูกซีน้า"

....

"ฮะๆ .... ก็แหม จะให้พูดยังไงดีหละ... ทั้งสองคนก็ออกจะน่ารักจะตายไป ก้าโอ้"

"ท้างสองโคนน่าร้ากคานาดน้านเลยเหรอ อืมมมม .... ช้านก้อคีดว่าน่าจาซาหนูกแหล่"

"ชั้นก็คิดว่าสองคนน่ารักอยู่หรอกนะ.... แต่ไม่คิดว่า จะน่ารักขนาดต้องห่วงพวกเขาตลอดหรอก"

"ไม่ห่วงได้ไงกาโอ้!! ทั้งสองยังเด็กอยู่เลยนา!!"

"ยังเด็กอะไรหละคะคุณ......... อายุน้องๆเขา ก็จะยี่สิบแล้วนะ"

"นั่นสิ ไม่เด็กแล้วนะ สำหรับชั้นหน่ะ ..... ยิ่งเทียบกับขนาดของเธอแล้วด้วย"

"แม่เด็กกว่าลูกอีก!!! ขำมั้ยหละ!!"

"ฮะๆๆ ..."

"ฮะๆๆๆๆ"

"ฮ่าๆๆๆ"

"ฮะๆๆๆๆๆๆ"

"ฮ่าๆๆๆๆ....."

"อย่าหัวเราะน้า!!.. ก้าโอ้!! ไม่เด็กซะหน่อย ... ฝ่าฟันก็ยังไม่โตพร้อมจะมีลูกนะ ก้าวเดินก็ยัง ... ยังไม่มีแฟนสักหน่อย ....ตะ ตุ้มติ้มก็แค่เพื่อนสนิทเท่านั้นเอง"

"แนะ หัวเราะก็ผิดอีก"

"หวงลูกเหรอ .... "

"หวงลูกแน่ๆ ฮะๆๆ..."

"น่าๆ ทั้งสองโตๆแล้ว อย่าไปคิดมากขนาดนั้นสิ "

"ฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"

.......................................

เสียง ... จากที่ฟังแล้ว เหมือนจะมีคนคุยกันอยู่..... หกถึงเจ็ดคน....

แปลกแฮะ ... แม่พาเพื่อนที่ไหนมาคุยกันที่บ้านหละเนี่ย ....

พวกเพื่อนที่ร้านเหรอ ... หรือเพื่อนรุ่นเดียวกับอาจารย์ธิดาที่เคยเห็น ...

ดาราดังๆเหรอ ..... อืม .... ก็นะ เคยเจอกันบ้างเมื่อก่อน ...

แถมดูจากการคุย เหมือนแม่จะยังมองพวกเราอายุ สิบขวบอยู่เลยแฮะ

แปลกดี .... ปกติ ก็เห็นแม่มองเราเป็นผู้ใหญ่แล้วนี่นะ ถึงจะยังอยากอาบน้ำกับพวกเราอยู่ก็เถอะ....

เอาเถอะคิดมากไปก็เท่านั้น เข้าไปทักทายหน่อยแล้วกัน ....

ผมตัดสินใจได้แบบนั้นแล้ว ....

ก็เดินเข้าไปทันที.....พร้อมเอ่ยว่า

"สวัสดีครับ ทุกๆ .... คะ .... คน"

ผม.... ไม่ทันพูดจบก็ต้องชะงักไปทันที

ชะ ....อะ... เอ้ย ... เห้ยๆ ....

แม่.... ค่อยๆหันมาระหว่างหลับตายิ้มหวานให้กับผม.....

"อะ.... ฝ่าฟัน กลับมาแล้วเหรอ .....เป็นยังไงบ้างจ้ะ....วันนี้สนุกไหมเอ่ย กาโอ้!!....."

แม่เอ่ยทักทายผมออกมา ....เสียงหวานๆ

ใช่ ...... มันควรจะ มีคนอื่น.... ที่น่าจะทักผมกลับมาด้วย ....

แต่ ... ในห้องนั้นไม่มีใคร... คอมพิวเตอร์ก็ไม่ได้เปิดเอาไว้

โทรศัพท์ของแม่ ก็ไม่ได้อยู่ในมือของแม่ .... บนโต๊ะก็ไม่มีโทรศัพท์ .....

ไม่ เสียงที่คุยกันเมื่อกี้ มันเหมือนคุยอยู่ในห้องชัดๆ .....

แม่ของผมที่ยืนอยู่คนเดียว .... ภายในห้องนั่งเล่นที่ไม่มีใคร ......

เมื่อกี้ท่าน..... คุยอยู่กับใคร?.....

ในมือของแม่ ...... กำอะไรบางอย่างเอาไว้อยู่.... แน่นมาก ....

เหมือนไม่อยากให้ผมเห็นมัน.....

"เมื่อกี้ .... แม่คุยกับใครครับ"

ผม.... กำมือแน่น ดวงตาจ้องมองใบหน้า ใสๆ ของแม่ผม

แล้วถามออกไปทันที ....

......

แม่ควรจะลืมตา และตอบผมออกมา ได้แล้ว .....

แต่แม่ก็นิ่งอยู่แบบนั้น .... โดยไม่ยอมตอบผมเลย .... เหมือนท่าน....

กำลังปิดบัง ... บางอย่างทั้งดวงตา .... และในมือ

....

อะไร .... ที่ท่านปิดบัง ... มันเหมือนจะเป็นสิ่งที่ผมเดาได้ ... ว่าคืออะไร

.......................

.....................................................

.............................................................................

.............................................................................

End Chap.37 เมื่อกี้ .... แม่คุยกับใครครับ