เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #238 : Chap.38-2 ...ขอโทษ...

Chap.38-2 ...ขอโทษ...

............................................................................................

............................................................................................

..................................................

.............

ฝ่าฟัน ค่อยๆกดขยับกายของแม่ โดยยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าก้าวเดินอยู่ด้านหลัง แล้วเอ่ยช้าๆ

ด้วยคำพูดที่ต้องทำให้ก้าวเดินช็อค จนแทบจะกลั้นอารมณ์ตนเองไม่อยู่

ออกมาว่า

"แม่ ..... ผมรักแม่นะ .....แต่ถ้าแม่ขัดขืนแบบนี้ .....ผม............."

ก้าวเดินดวงตาเบิกโพลงไม่รอแล้ว ที่จะให้ฝ่าฟันได้ทำอะไรต่อ

"ฝ่าฟัน!! .... ทำอะไรแม่วะ!!"

เขาตะโกนออกไปเสียงดังลั่นบ้าน

และทันที ที่ก้าวเดินขึ้นมา...นั้น ....

ฝ่าฟันก็ชะงัก ... ราวกับไม่รู้ตัวเลย ...

ว่าก้าวเดินเข้ามาข้างหลัง....ของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่

"......."

ฝ่าฟันไม่ตอบอะไรก้าวเดินกลับไป ... พลางขยับตัวกดร่างกายของแม่บิดเบียดลงไปอีก

"อึก ..กะ ก้าวเดิน ... มะ ไม่มีอะไร ... ฮึก ... ไม่มีอะไรนะ....ฮึก .... อึก...มันเป็นความผิดของแม่เอง ... ฮึก"

แม่ของพวกเขาเอ่ย .... ด้วยเสียงร้องไห้ สะอื้น เพื่อปกป้องฝ่าฟัน.... ?

"... แม่ ...."

ฝ่าฟันเอ่ยออกมาสั้นๆ โดยยังไม่หันหรือไม่ลุกออกไปไหน

".... แม่? ... แม่ร้องไห้ ...."

ก้าวเดินกำมือแน่นเมื่อได้ยินเสียงนั้นของแม่ และท่าทีของฝ่าฟัน

... เขาเดินเข้าไปใกล้ๆทั้งสอง พร้อมเอ่ยถาม

"เห้ย!! ฝ่าฟัน ทำอะไรหน่ะ บอกสิเห้ย เงียบทำไมวะ!!!....."

ทันทีที่ก้าวเดินเข้ามาจนชิดกับทั้งสอง พร้อมเอ่ยเสียงดังนั้น

ฝ่าฟัน ก็ยื่น ใบหน้า .... และช่วงศีรษะ เข้าไปบด ... เบียด ... กับใบหน้าของคุณแม่

จนแม่ร้องครางออกมา

"อึก .... อื้อ ฝะ ฝ่าฟัน.... ฮึก มะ ... ไม่... กะ....ก้าวเดิน"

ทันใดนั้น ก้าวเดินก็อดไม่ไหวอีกต่อไป ที่จะ ...ตะโกนออกมาเสียงดังลั่นทันที

"เชี่ย!!!.... เมิงทำอะไรแม่วะฝ่าฟัน!!!!!!!"

ก่อนจะเข้าไปจับเสื้อของฝ่าฟันแล้วกระชากตัวของฝ่าฟันให้ออก จากการคร่อมร่างของแม่

แต่ฝ่าฟันกลับไม่ยอมออก เขายังพยายามยื้อแรง ....โน้มหน้าแนบชิด บิดเบียดกับแม่.... อยู่ ....

"ฮึก .... อืออ .. ขะ ขอโทษ ... แม่ขอโทษ .... คือแม่... อึก..."

แม่ของทั้งสอง พยายามจะบอกอะไรออกไปอีก

แต่ก็โดนฝ่าฟันย้ายมือมาปิดปากเอาไว้

"เห้ย!! มึงยังจะปิดปากแม่อีก...... เอาตัวออกมาจากแม่เดี๋ยวนี้เลยนะ ฝ่าฟัน!! แบบนี้คุยไม่รู้เรื่องนะเห้ย!"

ก้าวเดินตะโกนดังอีกรอบ ก่อนจะจับคอเสื้อของฝ่าฟัน

แล้วกระชากดึงขึ้นสุดแรง ...จน ฝ่าฟันล้ม ทิ่มไปด้านหลัง

ตุบ!...

"อึก!!"

เขาร้องออกมาจากแรงกระแทก ที่เจ็บพอสมควร

"แม่ ... ไม่เป็นไรนะแม่!!"

ก้าวเดินที่กระชากฝ่าฟันออกมาได้ ก็รีบเข้าไปโอบกอดแม่ของเขาเอาไว้แล้วพยุงขึ้นมา

"แม่ครับ .... แม่!... อย่าร้องไห้นะแม่ ..... "

"ฮึก.... อึก.... ก้าวเดิน .... คือแม่ ..... มะ แม่ไม่ดีเอง .... แม่หน่ะ....อึก... ฮึก"

แม่ของทั้งสอง เอ่ยร้องไห้สั่นไหวไปหมด ....

"เงียบไปเลยแม่! ... ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น .... ไม่งั้นผมจะโกรธแม่จริงๆด้วย!"

ฝ่าฟันเอ่ยเสียงดังลั่นสั่งแม่ของเขาทันที

"อึก ... ฝะ .. ฝ่าฟัน"

แม่ของทั้งสองชะงักทันที ที่จะพูดอะไรออกไป .... เมื่อโดนฝ่าฟันพูดออกมาแบบนั้น

ก้าวเดินโอบกอดแม่เอาไว้ พลางหันหน้าไปมองฝ่าฟัน

"เห้ย! ฝ่าฟัน ไหงมึงทำตัวงี้วะ!!... กูไม่คิดเลยนะ ว่ามึงจะขึ้นเสียงแล้วสั่งแม่แบบนี้หน่ะเห้ย"

"ทะ ทั้งสองคน อย่ะ .. อย่าทะเลาะกันนะ...."

แม่ของทั้งสองเอ่ยอย่างสั่นไหว

แต่ก็ไม่ทันได้พูดจบ ก็โดนฝ่าฟันพูดขัดออกมาอีก

"ผมจะคุยกับก้าวเดินมันเองแม่!.... ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น .... "

".....แม่.... เดี๋ยวผมคุยกับมันแปบนะครับ"

ก้าวเดินกัดฟันกรอด แล้วค่อยๆ ปล่อยตัวของแม่ออก พลางลุกขึ้น ....

เดินเข้าไปจ้องหน้าของฝ่าฟัน

"มึงมีอะไรจะพูด .... พูดมา"

"..... ขอโทษหวะ ..... พอดี..... เมื่อกี้.... เสพยามา ..... "

ฝ่าฟันเอ่ยตอบแล้วก้มหน้าลง

คำพูดนั้นทำให้ก้าวเดินอึ้งไปครู่หนึ่ง

".... ว่าไงนะ! เสพยา? ..... พูดจริงเหรอวะ?.... แล้วจะมาทำแม่ทำไม!! ... เสพแล้วเกี่ยวอะไรกับแม่"

"..... เออ ....พอเสพ แล้วมันก็อยากไง .... มันคุมตัวเองไม่ได้ .... ก็เลยเผลอทำอะไรลงไปหน่ะสิ ดีนะที่เอ็งมาก่อน ไม่งั้นแย่แน่ๆ หวะ..."

ฝ่าฟันตอบก้าวเดินออกไป แล้วจ้องมองใบหน้าของก้าวเดินเชิงสำนึกผิด

"โทษด้วยแล้วกัน ...."

"โทษด้วยแล้วกัน?เหรอวะ? .... แล้วเมิงจะทำยังไงต่อ กับไอ้สิ่งที่เกิด ?... แล้วไปติดยาได้ไงวะ!!! แล้วต่อไปจะทำไง บอกสิเห้ย!!"

ก้าวเดินโมโหใหญ่แล้วเอามือ เลื่อนเข้าไปบีบไหล่ของฝ่าฟันเอาไว้

"บอกไม่ได้วะ.... มันมีเหตุจำเป็น"

"เหตุจำเป็น? .... จำเป็นอะไรวะ!!"

คุณแม่ของทั้งสอง ลุกขึ้นวิ่งมาขั้นกลางแล้วรีบเอ่ย ....

"พะ พอแล้วทั้งสองคน .....แม่หน่ะ!... "

แต่ไม่ทันไร ที่แม่ของทั้งสองจะพูดเธอก็โดนฝ่าฟัน ดันออกก่อนที่จะได้ทำอะไร

"ผมบอกว่าอย่าพูดไงแม่!!!..."

ฝ่าฟันบอกเสียงดังลั่น

"โอ้ย!..."

แม่นั้นล้มลงกับพื้นเพราะเซ จากการโดนดันจนสะดุด

"แม่!..."

ก้าวเดินรีบก้มลงไปดูอาการของแม่ทันที

"แม่!... ขะ ขอโทษครับ"

ฝ่าฟันตกใจรีบก้มลงมาเช่นกัน

"มะ แม่ไม่เป็นไร....คะ คือ .... ทั้งสองคน.... ฟังแม่ก่อนนะ...."

แม่เอ่ยออกมา ต่อ เพื่อจะพูด

"...."

ทั้งสองถอนหายใจออกมาพร้อมกัน...

แต่ก้าวเดินที่เห็นแม่ปลอดภัยแล้ว ... กลับไม่ฟังแม่แล้ว

 เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป

"ฝ่าฟัน!!!! มึง!"

เขาตะโกนออกมา พร้อมกับปล่อยหมัด

ต่อยอัดเข้าที่ใบหน้าของฝ่าฟันที่นั่งอยู่ข้างๆทันที

ตุบ!!

"อึก ..... "

ฝ่าฟันถึงกับหน้าหันทรงตัวไม่อยู่แล้วล้มลง

ก่อนที่ก้าวเดินจะดันตัวเข้าไปหากระชากคอเสื้อขึ้นมา

"มึงกล้าดียังไง ผลักแม่วะ!!!"

"... เออ ... ขอโทษ ..... มันคิดไม่ออกจริงๆ .... ว่าจะทำยังไงนี่หว่า .... มันกระทันหันไป"

ฝ่าฟันตอบก้าวเดินออกมา .... หลับตาเพราะแก้มอีกข้างเพราะความเจ็บปวด....

"คิดไม่ออกเหรอวะ!! คิดไม่ออกถึงกับผลักแม่ล้มเลยเหรอวะ!!!"

ก้าวเดินเอ่ยโวยเสียงดังขึ้นอีกแล้วง้างหมัดจะชก...

หมับ....

แขนของเขา .... ก็โดนกอดเอาไว้ ....

"ฮึก .... พอแล้ว ทั้งสองคน... ได้โปรดเถอะ แม่ ... ... แม่ขอโทษ... อึก ฮึก แม่ผิดเอง .... ฮึก ... แม่ ...ไม่อยากให้ทั้งสองทะเลาะกัน .....ฮื้อออ .... อึก พี่น้องทะเลาะกัน ... ครอบครัวทะเลาะกันไม่ดีนะ ... ฮื้อออ... แม่ขอโทษ .... แง!!!!!...."

คุณแม่ของทั้งสอง ร้องไห้โฮดังลั่นออกมา ....... พร้อมกับความเสียใจ

"แม่"

และ น้ำตาที่พรั่งพรู ออกมา อย่างหยุดไม่ได้ .....

ก็หยุดอารมณ์ ของทั้งสองลง

.....

........................

..............................................................................

..............................................................................

End Chap.38-2 แม่ขอโทษ...