เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #247 : Chap.43 กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว

Chap.43 กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว

........................................................................

........................................................................

...................................

...........

วันหนึ่ง ... ในเวทศักราชที่ 374

-ตึ่ง... ตึ่ง.... ตึ๊ง...... ตึ๊ง... ตึ๊ง.... ตึ๊ง... ตึง-

ภายในสถานที่แห่งหนึ่ง

ที่ปิดไฟมืดมิด .... มี สาว คนหนึ่ง อายุท่าทางจะโตพอสมควร

กำลังยืน อยู่เบื้องหน้า ... ของกลุ่ม เด็กที่อายุอ่อนกว่าเธอมาก มากมาย

เธอเปิดภาพ ภายในคอมพิวเตอร์ ฉายออกทางโปรเจคเตอร์ ให้กับเด็กๆดูไปด้วย

พร้อมกับเล่าเรื่องขึ้น

"กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ... "

"..........."

เด็กๆนิ่งเงียบ สนใจจ้องมองจอ และฟังเรื่องราว

เธอค่อยๆ เปลี่ยนภาพ เป็นภาพของ เด็กชายและเด็กหญิง สองคนเดินจับมือกัน

"มีเด็กชายคนหนึ่งชื่อพะยาม ที่มีเพื่อนสนิทเป็นเด็กผู้หญิงชื่อมะอาย .... ในระหว่างที่พวกเขาเดินทางกลับบ้านกัน เด็กผู้หญิงก็ถูกทำร้ายจากใครก็ไม่รู้ จนบาดเจ็บแล้วยังถูกจับตัวไป!!!"

ก่อนจะเปลี่ยนภาพเป็น เด็กผู้หญิงคนนั้น โดนจับตัวไป

"เอ๋!! ... บะ แบบนั้นก็แย่สิครับ!"

"ใช่ๆ ทำไมเด็กผู้หญิงถึงถูกทำร้ายหละครับ"

"นั่นสิคะ!! ... ทำไมกันหละ"

"ไม่ถูกทำร้ายไม่ได้เหรอ!!!"

เสียงของเด็กๆที่นั่งฟังนิทานเอ่ยออกมาอย่างตกใจ และลุ้นระทึกไปกับจุดเริ่มต้นของนิทานนั้น

พร้อมกับจ้องภาพ โดยไม่วางสายตา

"คิกๆ"

"ฮะๆๆ"

"ก็เด็กๆนี่นะ"

เสียงของพวกสาวๆ 3 ถึง 4 คน จากในกลุ่มสาวๆ นับรวมได้ 30 กว่าคน ที่นั่งอยู่อีกด้าน หัวเราะขึ้นเบาๆ

อายุของพวกเธอ มีรุ่นราวคราวเดียวกับ สาว ที่ยืนเล่าเรื่องด้านหน้า

สาว ที่ยืนเล่าเรื่องด้านหน้า มองการตอบสนองของเด็กๆแล้วยิ้มหัวเราะอย่างชอบใจ ก่อนจะเริ่มอธิบาย

"คิก ... ก็เพราะว่าจริงๆ มีคนตามจะทำร้ายและจับ เด็กชาย แต่เพราะ เด็กหญิงช่วยเอาไว้และปลอมเป็นเด็กชายหน่ะสิจ๊ะ .... นับว่าเป็นการเสียสละตนเอง เพื่อคนอื่น เป็นเรื่องที่น่าชื่นชมใช่ไหมจ๊ะ...."

"ใช่ค่ะ ..."

"ใช่ครับ น่าชื่นชมครับ"

"เห็นด้วยค่ะ"

"น่าชื่นชมครับ"

เด็กๆตอบรับอย่างว่าง่าย แม้ว่าเหตุผลมันจะฟังดูแปร่งๆ ยังไงชอบกลก็ตาม

สาวด้านหน้า เริ่มเปลี่ยนภาพใหม่ซึ่งเป็นภาพของ เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เข้ามาเรียนใหม่ในชั้น

แล้วเล่าเรื่องต่อโดยทันที

"พะยามเศร้ามากเลย ...... ที่เพื่อนของเขาโดนทำร้ายและเขาช่วยอะไรไม่ได้ เขาจึงพยายามจะเรียนหนังสือเยอะๆ เพื่อที่จะช่วยเหลือเพื่อน .....  แต่แล้วต่อมา ... ก็มีเพื่อนใหม่เข้ามาเรียนร่วมด้วยกับเขา ... "

"เพื่อนใหม่? ....."

เด็กๆเอียงคอสงสัย

เธอยิ้มหวาน ที่เด็กเริ่มสงสัย ก่อนจะสาธยาย ด้วยสายตาเปร่งประกาย ภาคภูมิใจสุดๆ

"เป็นเด็กผู้หญิงน่ารัก ฉลาด สวย รวย ผมสลวย เรียบร้อย หุ่นดี มีเสน่ห์ งดงามยิ่งกว่า......."

"อะแฮ่มๆ ...."

"แฮ่มๆๆ...."

เสียงของสาวๆ หลายคน จาก กลุ่มเพื่อนของเธอ แกล้งไอ ขัดจังหวะ

ราวกับว่า ต้องการให้หยุด เรื่องชื่นชมตัวละครตัวนี้สักที

สาวที่ยืนเล่าเรื่องด้านหน้า หยุดสาธยาย ต่อ แต่ก็ยังไม่เลิก ที่จะถามความเห็นกับเด็กๆ

".... เธอมีชื่อว่า สโลมา ....ชื่อน่ารักมั้ยจ๊ะ?"

"น่ารักค่ะ"

"น่ารักครับ"

"เหมือนปลาโลมาเลยครับ"

เด็กๆตอบรับเสียงเจื้อยแจ้ว สนใจ ที่ชื่อเหมือนปลาโลมา

สาวด้านหน้ายิ้มหวาน แล้วเริ่มอธิบายเรื่องราวต่อ พลางเปลี่ยนภาพ เป็นภาพของ ...

กลุ่มคน ที่ใส่ผ้าคลุมฮู้ด สีขาว ......

"เธอเข้ามา แล้วทำตัวแปลกๆ .... ทำให้เด็กชายเข้าใจผิดว่า เธอจะมาทำร้าย แต่จริงๆแล้ว เธอตั้งใจที่จะมาช่วยเด็กชาย จากการถูกทำร้ายและโดนจับจากกลุ่มองค์กรกลุ่มหนึ่ง นั่นก็คือ แก๊งลักเด็กดื้อ!"

"เอ๋!! ... แก๊งลักเด็กดื้อ?"

"คืออะไรเหรอคะ ... แก๊งลักเด็กดื้อ"

"นั่นสิครับ ไม่เข้าใจเลย"

"อะไรคือแก๊งลักเด็กดื้อครับ?"

แน่หละ ที่เด็กๆ จะไม่เข้าใจและไม่รู้จัก แต่กลับเหมือนจะกลัวๆกัน

"คิกๆๆๆๆ"

เหล่าสาวๆที่นั่งฟังข้างๆ ต่างก็หัวเราะในความน่ารักของเด็กๆกัน

สาวด้านหน้าสูดลมหายใจ เล็กน้อย แล้วเริ่มอธิบาย

"แก๊งลักเด็กดื้อ ก็คือ กลุ่ม ที่จะมาทำร้ายและจับเด็กๆ ที่นิสัยไม่ดี และก่อความเดือดร้อนให้กับคนอื่น หรือเรียกง่ายๆว่า เด็กดื้อ ยังไงหละ!! ดังนั้น เด็กๆต้องระวัง ไม่ทำตัวเป็นเด็กดื้อเข้าใจมั้ย ... ไม่อย่างนั้น จะโดนแก๊งลักเด็กดื้อมาทำร้าย และจับตัวไปได้"

"... บะ แบบนี้ เอง ...แก๊งลักเด็กเป็นคนดี ? หรือพะยามเป็นเด็กดื้อครับ?"

"..... จะโดนจับไหมเนี่ย งั้น แก๊งลักเด็กดื้อเป็นคนไม่ดีเหรอคะ?"

"แล้ว พะยาม เป็นเด็กไม่ดีเหรอคะ ทำไมถึงต้องโดนจับหละ?"

"นั่นสิครับ แบบนี้ ก็แปลว่า พะยามเป็นเด็กดื้อหรอ?"

เด็กๆสนใจในเนื้อเรื่องกันใหญ่ทีเดียว พวกเขา เข้าใจในสิ่งที่ สาวด้านหน้าอธิบายอย่างรวดเร็ว

เธอส่ายหน้าตอบเด็กๆ พร้อมกับเปลี่ยนภาพ เป็นปีศาจ ตัวหนึ่ง ที่ใส่เกราะเหล็กสีดำ ดูน่ากลัว

"ป่าวหรอกจ๊ะ ... แต่เป็นเพราะ หัวหน้ากลุ่มของแก๊งลักเด็กดื้อ โดนปีศาจร้ายควบคุมอยู่หน่ะสิ .... เพราะพวกปีศาจร้าย เห็นว่า พะยาม มีพลังในการรวบรวมเพื่อนพ้องเด็กๆได้หลายคน จึงได้เข้าควบคุมแก๊งลักเด็กดื้อเพื่อจะได้ส่งคนไปจับพะยามมา เพื่อเรียกเด็กๆคนอื่นด้วย"

"ปีศาจน่ากลัวจัง .... จะทำยังไงดีครับ"

"แบบนี้ แย่เลย ปีศาจน่ากลัวมาก"

"แล้วจะทำยังไงกันคะ?"

เหล่าเด็กๆจ้องมองภาพ เกราะเหล็กปีศาจแล้ว กลัวๆกัน

พร้อมทั้งสงสัย ว่าจะทำยังไงต่อไป

แต่ก่อนที่จะได้เล่าอะไรต่อนั้นเอง ...ก็มีเสียงดังขึ้นมาข้างๆ เบาๆ

"พี่ๆ ป.หก จ้ะ... เวลาจะหมดแล้วนะจ๊ะ ... เดี๋ยวมีกิจกรรมให้น้องอนุบาล เขาร้องเพลงอีกนะ"

อาจารย์หญิงแก่ๆคนหนึ่งโผล่หน้ามาเอ่ย บอกกลุ่ม สาวๆ ? ที่เป็นเพื่อนกับ เด็กที่เล่าเรื่องด้านหน้า

แน่นอนว่าพวกเธอ ที่มาร่วมกิจกรรมในวันนี้ เพื่อเล่านิทานให้เด็กๆและอื่นๆ

อยู่ในวัย ป.6 เท่านั้นเองหละนะ

"อ้ะ ค่ะ!!!"

"ข้าวจายแล้วค่าอาจารย์"

".... มาโลชา ...เวลาจะหมดแล้ว ...."

"รีบเล่าเลย ไวๆ"

เสียงของสาวๆ ป.6 ตอบรับอาจารย์หญิงคนนั้นแล้วรีบหันมาเอ่ยบอก สาว ป.6 ที่ยืนเล่าเรื่องอยู่ด้านหน้าห้อง

สาว ป.6 ที่โดนเรียกว่า มาโลชา หันไปพยักหน้าให้กับ เพื่อนๆ แล้วรีบหันมาเล่า พลางเปลี่ยนภาพในจอ ที่ฉายให้เด็กๆดู อย่างรวดเร็ว เป็นภาพของ ตัวละครหลากหลายแบบมากมาย เต็มไปหมด ชวนน่าสนใจ

"เมื่อได้รู้ความจริงแล้วทั้งสองคน ก็เลยออกเดินทาง ตามหา มะอาย ไปด้วยกัน ใช้พลังต่างๆช่วยเหลือกันและกัน และเพราะพลังของพะยาม ที่สามารถ เรียกเพื่อนๆได้มากมาย ทำให้พวกเขาได้เจอ เพื่อนเข้ากลุ่มใหม่มากมาย เช่น แคทแมวนักเวทย์ ไลท์หมานักสู้ แฟนซีนักเวทย์สายรุ้ง พิงคุนักสู้คงกระพัน ..... รวมถึง เพื่อนๆอีก มากมาย นับสิบๆคน รวมถึง ธิดาแม่มดร้อยปีที่คอยช่วยเหลืออยู่ห่างๆ หรือตัวประกอบอย่าง แมงโก้นักสู้ยอดตัวประกอบ ที่ทะเยอะทะยานฝันอยากได้หน้าอกเป็นของตนเอง ด้วย"

"ว้าวววววววววววววววว!!!"

"เพื่อนๆเยอะแยะเลย ... แบบนี้ก็สู้กับปีศาจไหวไหมครับ"

"เพื่อนเยอะไปหมดเลย ต้องสู้พวกปีศาจไหวแน่ๆใช่มั้ยคะ"

"จัดการปีศาจ ที่ควบคุมแก๊งลักเด็กเลย!"

เสียงของเด็กๆรู้สึก สนใจมาก แม้เนื้อเรื่องจะลัดขนาดไหน แต่เพราะ เวลามีชื่อตัวละครเยอะๆ ให้ชวนจินตนาการ เด็กๆ ก็จะเผลอ จินตนาการ และโลดแล่นไปกับมันโดยไม่รู้ตัว

แต่ ... ก็เหมือนจะมีคนไม่พอใจอยู่บ้าง ....

"ไหงให้ชั้นเป็นตัวประกอบยะ!!!!! แล้วก็ไม่ต้องมาแซวชั้นเรื่องหน้าอกเลยนะ!!!!"

สาว ป.6 ตัวสูงหุ่นดี มีหน้าอกหน้าใจ ใหญ่ตั้งแต่ประถมคนหนึ่ง

ลุกขึ้นมาโวยอย่างไม่พอใจทันที เช่นกัน

เด็กๆบางคนหันมอง บางคนก็ไม่ได้สนใจเธอ

"อกร่อง ใจเย็นก่อน"

"จายเยนจายเยน"

เพื่อนๆ สาว ป.6 ด้วยกันดึงๆ แมงโก้ลงนั่ง ให้ใจเย็นลง

"ฮึ่ม...."

สาว ป.6 ที่โดนเรียกว่าอกร่อง ยอมนั่งลงดีๆ ... แม้จะดูยังโมโหอยู่บ้าง

"จ๊ะ .... "

มาโลชาตอบรับเด็กๆ แล้วเปลี่ยนภาพไป จนถึง ฉาก การต่อสู้ที่ทุกๆคนพยายามสู้กันสุดๆ

แต่พวกเขากลับกำลังจะพ่ายแพ้

"สุดท้าย ทุกๆคน ก็แทบจะไม่สามารถสู้กับปีศาจที่ควบคุมแก๊งลักเด็กดื้อได้เลย"

"เอ๋! .. ไม่จริงหน่ะ .... แบบนี้ก็แย่สิคะ ..."

"พวกเขาจะแพ้ไหมครับ"

"แย่แน่ๆเลย ... แบบนี้จะทำยังไงดีคะ"

"แบบนี้แย่แน่เลย"

พวกเด็กๆเอ่ยพลางจ้องมองภาพอย่างลุ้นระทึกสุดๆ

"แต่ .... ในตอนที่ พวกเขาจะพ่ายแพ้นั้นเอง .... พลังหนึ่ง ก็ได้ช่วยพวกเขาเอาไว้!! ... มันเป็นพลังอันยิ่งใหญ่และทรงพลังมากๆ ...."

สาว ป.6 ที่โดนเรียกว่า มาโลชา เปลี่ยนภาพ ต่อไป เป็นภาพของแสงสว่างที่กระจายออกมา จากกลางภาพ

"พลัง .... ?"

เด็กๆจ้องภาพ พร้อมกับฟังและลุ้นตามกันใหญ่ ใกล้จบแล้ว

มาโลชา ยิ้มหวาน และเปิดภาพสุดท้าย พร้อมกับเล่าไปด้วย

"ด้วยพลังแห่งความดี ความรักและความสามัคคี .... ได้โผล่ออกมา จากการร่วมมือของพวกเขา และด้วยพลังนั้นเอง ทำให้ ปีศาจ ที่โดนได้ เข้าใจ ว่า ความดี ความรัก ความสามัคคีเป็นเช่นไร .... และกลับตัวกลับใจเป็นคนดี ยอมปล่อยตัวมะอาย กลับมา ก่อนที่ ทุกๆคน จะใช้ชีวิตอยู่กันอย่างมีความสุข สามัคคีกัน เป็นคนดี และรักกันแบบครอบครัว.....ตลอดไป ..... จบแล้วจ้า"

แปะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

พวกสาวๆ ป.6 ปรบมือขึ้นก่อน เพื่อนำให้เด็กๆปรบมือตาม

"เย้!!... "

แปะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เด็กๆปรบมือชอบใจกับเนื้อหา นิทานอันแสนสนุก

"ชอบมากเลยค่ะ"

"สนุกมากๆเลยค่ะ"

"พวกเราชอบมากๆเลยครับ"

"ชอบที่สุดเลยครับ"

 "จ้า .... ขอบคุณมากนะจ๊ะ...."

มาโลชาเอ่ยยิ้มหวานให้เด็กๆ

ไฟเริ่มถูกเปิดออก ก่อนจะ ย้ายกลุ่มเด็กๆ ไปยังอีกกิจกรรมหนึ่ง ...

กลุ่ม สาวๆ ป.6 ทุกๆคน เริ่มลุกขึ้นมา เก็บข้าวของอุปกรณ์ กัน

เพื่อเตรียมพื้นที่ให้กับกิจกรรมต่อไป .... ซึ่ง จะเชิญเหล่าผู้ปกครอง ของเด็กๆอนุบาล

มาดูการแสดง ที่พวกเด็กๆเตรียมแสดงเอาไว้ ให้กับพวกผู้ปกครองดู ....

"รอด้วย ......."

"ฮะๆๆ ไม่รอๆ"

พวกเด็กๆต่างเดินกันออกไป ด้านนอก คุยหยอกเล่นกัน ...

สายตา คน สาว ป.6 คนหนึ่ง ที่อุ้มข้าวของอยู่ หันไปจ้องมองกลุ่มเด็กเหล่านั้น พร้อมรอยยิ้มหวานที่มุมปากเล็กๆ ....

"มาซาบซึ้งถึงอดีต อะไรตอนนี้เหรอจ๊ะ ทราย"

เสียงของ สาว ป.6 อีกคน เดินมายิ้มหวานให้ ....กับ คนที่โดนเรียกว่า ทราย

"... ป่าวหรอกพิงค์ .... ชั้นแค่ ... เป็นห่วงเด็กๆหน่ะ ...."

สาว ป.6 ที่โดนเรียกว่า ทราย หันมาเอ่ยตอบ ... พลาง อุ้มของเดินไปเก็บต่อ

"อืม .... "

สาวป.6 ที่โดนเรียกว่าพิงค์ พยักหน้ารับ แล้วเดินไปช่วยกันจัดโต๊ะ เก้าอี้เตรียมห้อง ช่วยเพื่อนๆ และอาจารย์ต่อไป

-ตึ๊ง... ตึ๊ง.... ตึง...... ตึง... ตึง.... ตึง... ตึ๊ง-

...........

...................................

........................................................................

........................................................................

End Chap.43 กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว