เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #275 : Chap.39.66 ผมจะต้อง ... แก้แค้น

Chap.39.66 ผมจะต้อง ... แก้แค้น

...............................................................................

...............................................................................

...............................................

..............

- พวกเรา พยายามที่จะป้องกันแม่ไว้ ไม่ให้แม่ได้รับยาเลย เพื่อจะดูอาการของแม่ ว่าเป็นเช่นไร หรือมันอาจจะเลิกได้จริงๆก็ได้ ...เราเชื่อว่า ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจ ... -

 - พวกเราได้แต่หวังว่า แม่จะเลิกมันได้ หากยังห้ามไม่ให้แม่ใช้มัน และอดทนแกมบังคับแบบนี้ต่อไป -

..........

เช้าวันที่ 6 ของการอดยาของแม่

"วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอแม่....."

"นั่นหน่ะสิ .... คลุมโปงในผ้าห่มตั้งแต่ตื่นแล้วนะแม่"

"มะ .. ไม่ ไม่ไป .. .ไม่ไปไม่เอาไม่อยากไม่ทำงานไม่ ..... ไม่"

"...อาการแม่แย่ลงหรือป่าวหน่ะฝ่าฟัน เสียงติดๆขัดๆ ยังกับโดนแช่แข็งจนหนาว...."

"... ไม่รู้เหมือนกันว่าแกล้งทำหรือเป็นจริงๆ ... "

"..... ยะ ยะ ยา ... จะ .. จะเอายา ... ยา ไม่ ไม่เอาอันอื่น เอายา"

"นี่ แม่ .... ลุกขึ้นมาอาบน้ำทานข้าวเถอะ อย่าดื้อเลยน่า"

"ลุกออกมาเถอะนะครับ แม่...."

"ไม่ ...ไม่อาบ ไม่กินไม่ลุก ไม่ดื้อ ไม่อย่าไม่ ... มะ ไม่ เอา"

".... ถ้ายังดื้อแบบนี้ต่อไป มันไม่ดีนะครับ .... จะเอาแต่ยา ... ผมไม่เห็นแม่จะพยายามที่จะเลิกมันเลย"

"..... อย่าดื้อน่าแม่!! ออกมาจากผ้าห่มเดี๋ยวนี้เลย ไปอาบน้ำไปทำงานได้แล้ว!! แบบนี้ต้องใช้กำลังฉุดไปละ!"

หมับ!!

"ไม่ ม่ายยยยยยยยยยยยยยย"

ผลัก ตุบ ฟุบๆๆ ตุบ!!

"โอ้ย แม่อย่าดิ้นสิ .... บอกให้ออกมาจากผ้าห่มไงเล่า!!"

"อย่าอุ้มออก!!! ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา จะอยู่ในผ้าห่ม ไม่ออก!!! ไม่อ้าวว!!!"

"เห้ย พอเหอะฝ่าฟัน!! ... แบบนี้แม่จะแย่เอานะ!"

"....ม่ายยย ปล่อย ปล่อย ไม่ไปไม่เอา ไม่ออก จะอยู่ในผ้าห่ม จะเอายา ไม่เอาอย่างอื่น ไม่เอา!!! "

"ปล่อยแล้วครับแม่ ปล่อยแล้วๆ .... "

ฟุบๆๆ ....

"ผ้าห่ม ... ผ้าห่ม .... ยา"

"กลับไปมุดผ้าห่มต่อเหมือนเดิมซะงั้น .... "

"ยา .... ยะ ยา .... เอายา จะเอายา ฝ่าฟัน เอาสวัสดีให้แม่หน่อย ก้าวเดิน เอาสวัสดีให้แม่หน่อย นะ ... นะ ... จะเอายา .... จะเอา ...."

"วันนี้หยุดงานดูอาการของแม่สักวันมั้ยฝ่าฟัน ...."

"อ่า .... เอางั้นก็ได้ เดี๋ยวชั้นโทรไปลางานให้เอง"

..........

- พวกเราเห็นสภาพของแม่ ที่ไม่ยอมทำอะไรสักอย่าง นอกจากนั่งคลุมผ้าห่มอยู่บนเตียงนอนแบบนั้นไม่ลุกไปไหน แล้วก็รู้สึกแย่เหลือเกิน .... มันแย่จริงๆ -

- ผมหวังว่า มันจะไม่มีอะไรที่แย่ไปกว่านี้

............

ในวันเดียวกัน ช่วงหัวค่ำ

หลังจากที่ก้าวเดินนอนไปแล้วพร้อมๆกับแม่เพราะต้องตื่นมาผลัดเวร คอยดูอาการของแม่ต่อจากผม

หมับ.....

"อะไรเหรอแม่ ?..."

"คุณพ่อคะ ....."

"ละเมอหรอกเหรอ...."

วิ้ง~~~~

ฟุบ!!

"เห้ย ... แม่ จู่ๆลุกมากดทับกันแบบนี้ทำไม!!"

"หนูจะรักพ่อ ... รัก .... และรัก ... มากขึ้น ... มากขึ้น ..."

"ตาแดง ? .... รักพ่อที่ไหนแม่ ... ผมเอง!! ฝ่าฟันไง"

"หนูรักคุณพ่อที่สุดเลย .... หนูรัก ... รักมากขึ้นทุกๆวัน ... ทุกๆวัน ... แฮ่ก ... พ่อคะ"

"แม่ .... ออกไปจากตัวผมก่อน ... "

หมับ ... กรึก

" ... โอ้ย .... ระ แรงทำไมเยอะแบบนี้หละ ... ยาก็ไม่ได้ให้กินสักหน่อย"

..........

- คุณแม่ มีท่าทีแปลกไป .... ท่านมองผม .... ในสายตา และความรู้สึกที่แปลกไป ... คนรักของคุณแม่เหรอ? .... หรือจะเป็น พ่อของแม่? ... แล้ว ... ทำไมต้อง เอาร่างกายมากดทับตัวของเราแบบนี้ ... แถม แรงของแม่ .... ยังเยอะ จนขยับไม่ได้เลย ... -

..........

"หนูรักพ่อนะคะ .... แต่ว่า ..... คุณพ่อ ..... คุณพ่อทำไมต้องไปรักลูกคนอื่นๆด้วย .... ทำไมไม่รักหนูคนเดียวคะ ? .... ทำไมคะ ..... ทำไมกันคะ"

"แม่ ... แม่!! ตั้งสติก่อนแม่ ...."

"ถ้าคุณพ่อ .... คิดจะไปมีคนอื่นแบบนี้ .... หนูคงจะปล่อยให้คนอื่นๆมีชีวิตรอดไม่ได้แล้วหละ .... เพราะหนูรักคุณพ่อ ... หนูเลยต้อง ..... ให้คุณพ่ออยู่กับหนูแค่สองคน ตลอดไป"

"แม่.... "

กึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

"อะไรกัน .... แผ่นดินไหว .... ไม่ใช่ .... โอ้ยย .... แม่ คิดจะทำอะไรหน่ะ"

"..... คุณพ่อคะ ..... งั้นเรามามีความสุขกันนะคะ .... เหมือนกับที่ .... ทำกันทุกครั้ง .... หนูจะอยู่ด้านบนเองนะ"

"แผ่นดินไหวเหรอ ? ...เห้ย ...ทั้งสองทำอะไรกันหน่ะ!!"

กึกๆๆๆๆๆๆ

"แม่!! ..... ได้สติสักทีสิแม่!! ..... ก้าวเดิน!!!! ตื่นก็ดีแล้ว ... แม่คลั่งไปแล้ว .... ห้องสั่น เพราะพลังของแม่นี่หละ .... "

"แฮ่ก .... คุณพ่อคะ .... คุณพ่อ ....."

"ไม่นะแม่!! เราแม่ลูกกันนะ!! หยุดทำแบบนี้นะครับ!!"

"แม่!! ออกมาก่อน!!"

ตุ้บ!!!!

"โอ้ย!!! ... ทำไมแม่แรงเยอะงี้ .... ขาดยาอยู่ไม่ใช่เหรอ? .... "

............

- ห้องทั้งห้อง สั่นสะเทือนไปหมด จนข้าวของหล่นล้ม .... ดวงตาของแม่เป็นสีแดงก่ำประกายแสง ... ใบหน้าของท่านในตอนนี้ ดูแล้วเหมือนคนไร้สติ กำลังบ้าคลั่ง .... -

- แม้ว่าก้าวเดิน ที่ลุกขึ้นมาเพื่อช่วยดึงร่างกายของแม่ออกจากผม ก็ยังโดนแม่สะบัดจนกระเด็น -

.............

วิ้ง~~~~~~

".... แกเป็นตัวขัดขวาง ชั้นกับคุณพ่อเหรอ ...."

".... แม่? ....."

"แม่ ... ?"

"แกจะมาพรากชั้นไปจากคุณพ่อสินะ .... แฮ่ก .... "

"ไม่ใช่นะแม่ ... ตั้งสติก่อน"

"แม่ !! ตั้งสติสิแม่!!"

"คุณพ่อหน่ะรักชั้นคนเดียว ...... คุณพ่อต้องรักชั้นคนเดียว!!!!!!!!!!!!!!!!!!! อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!"

วิ้ง~~~~~~!

"อั้กกกกก อ้ากกกกกกกกก!!! .... คะ ... อ้ากกกก!!"

"ก้าวเดิน!!!! .... แม่!! หยุดนะ !!! นั่นก้าวเดินนะแม่!!!!"

กึ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!

"ตาย ... แกต้องตาย ... ใครที่มาแย่งคุณพ่อไปจากชั้น จะต้องตาย ... ตายให้หมด ..."

"อ้อก ... อ้าก ... อะ ... คึก ... อึก...."

"ตาย ....แฮ่ก ... ตายซะ .... แฮ่ก ..."

............

- ทันทีที่แม่ผลักก้าวเดินจนกระเด็นได้สำเร็จ .... แม่ก็เปลี่ยนท่าที .... แม่จำก้าวเดินไม่ได้ด้วยซ้ำ .... ก่อนจะใช้พลังอะไรบางอย่าง ยกตัวของก้าวเดินให้ลอยขึ้นมาจากพื้น ....พร้อมกับคอของก้าวเดินที่มีรอยบุ๋มลงไปคล้ายโดนบีบ -

- ก้าวเดินดิ้นทุรนทุรายอย่างทรมาน ดวงตาเริ่มลอยแล้ว... -

............

"ก้าวเดิน ...แม่!!! หยุดนะ!! แม่!! นั่นก้าวเดินนะ"

เปรี้ยง!!!

"อั้ก...."

"คุณพ่อไม่ต้องเข้ามายุ่งค่ะ .... หนูกำลังจัดการคนที่ทำให้คุณพ่อรักหนูน้อยลง ... หนูไม่รู้ทำไม พลังของหนูน้อยละนะคะ .... แต่ว่า มันมีแค่ตัวเดียว ... หนูจะฆ่ามัน .... ไม่นานหรอกค่ะ ... มันกำลังทรมานใหญ่เลย ... "

"อ้ากกกก .... มะ แม่ ... ฝะ ฝ่าฟัน .... อึก .... "

"....... ก้าวเดิน.. แม่ โถ่โว้ย!!..............พลังของเดลต้าลดลงสินะ .... อยากจัดการให้มันตายไวๆมั้ยเดลต้า ? .. พ่อมีวิธีนะ .....แต่ต้องปล่อย มันลงก่อน .... เดี๋ยววิธีนี้จะไม่ได้ผล"

"เดลต้า? ....... อะ คุณพ่อเรียกชื่อหนูด้วย มีความสุขจัง ....หนูปล่อยแล้วค่ะ..."

ตุ้บ ...

"อั้ก ... แค่ก ... แค่กๆ .... แค่ก ...."

ฟุบ ....

" .... มีวิธีเหรอคะ คุณพ่อ ... เมื่อกี้หนูก็เป็นกังวลจังเลย .... ว่าพลังจะไม่มากพอ ทำยังไงเหรอคะคุณพ่อ ?"

"..... นี่ไง ...ยะ ยานี่ .... ใช้ประจุเวทย์ใส่มัน แล้วทานเข้าไปนะ .... แล้วมาให้พ่อกอดนะ เดลต้า"

".....ค่ะ .... คุณพ่อ"

...........

- สุดท้าย .... ผมก็ไม่วาย ที่จะหลอก แม่ของผม แม้ว่าจะไม่ใช่ตัวตนของแม่ที่ผมรู้จักก็ตาม .... -

- แม่ยอมปล่อยก้าวเดินลง แล้วใช้ยานั่นอย่างง่ายดาย ด้วยวิธีการของผม และมันก็ได้ผล ..... -

- ท่านใช้ประจุใส่ลงไปในยานั่น แล้วทานทันที พลางเข้ามาในอ้อมกอดของผม อย่างว่าง่าย -

ไม่รู้จะมีใครเข้าใจความรู้สึกผมในตอนนี้ไหม ...

..........

"เก่งมาก .... เดลต้า .... เก่งมาก"

"คุณพ่อคะ ...หนูรักคุณพ่อมากๆเลยค่ะ .... ทำแบบนั้นกับหนูอีกนะคะ .... "

".... เดลต้า .... วันนี้หนูไม่น่าจะพร้อมนะ .... เอาแค่หอมแก้มไปก่อน ..... แล้วหลับตานอนพักผ่อนนะ .... พ่อจะกอดหนูจนกว่าหนูจะตื่นเลย .... แล้วค่อยว่ากันใหม่นะ ...."

"ค่ะ ... ต้องรอให้พลังกลับมาสินะคะ คุณพ่อ .... แฮะๆ .... "

"เก่งมาก เดลต้าคนเก่งของพ่อ.... งั้นพ่อหอมแก้มลูกนะ"

"ค่ะ .... คุณพ่อ"

"จุ้บ .... ฝันดีนะ .... เดลต้า"

"..... ฝันดีค่ะ .... คุณพ่อ กา ... โอ ......... ฟรี้ ..... ฟรี้...."

".......แม่น่าจะหลับแล้วหละ... ก้าวเดิน เป็นไงมั่ง......... "

".... แค่ก ... ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ... แต่เมื่อกี้ .... มันพลังธาตุอะไรกันหน่ะ ..... "

"ชั้นไม่รู้ ...."

"แล้วแม่จะกลับมาเหมือนเดิมไหม..."

"หวังว่า ...."

.........

- แม่เชื่อฟังผม .... และหลับไปอย่างว่าง่าย .... -

- ผมไม่มั่นใจเลย .... ว่าแม่จะกลับมาเหมือนเดิมไหม .... -

แต่ความรู้สึก ... ที่มันอัดอั้น อยู่ภายในอกนี่ .... มันคืออะไรกัน ...

ทั้งเจ็บปวดหัวใจที่สุด .... ทั้งทรมานหัวใจ .... ราวกับจะระเบิดออกมา

อย่างบ้าคลั่ง

อยากกรีดร้อง .... ทั้งๆที่มันไม่ได้มีอะไร

ผมอยาก .... ที่จะ

.........

รุ่งเช้า ...

ผมไม่ได้นอนเลย ตลอดทั้งคืนเพราะเป็นห่วงแม่ ... เหมือนกับก้าวเดิน

เพียงแต่ก้าวเดินต้องนั่งห่างๆ ก่อน เพื่อความปลอดภัย

"ห้าววววว ..... งืมมมม ... กา ... โอ"

".... เดลต้า ตื่นแล้วเหรอ...."

"อื๋อ กาโอ? ? .... ฝ่าฟัน ? .... ทำไมมานอนกอดแม่งี้หละ ... แล้วเรียกชื่อแม่ห้วนๆได้ไง! ... อ้ะ .... นี่มันกี่โมงแล้ว กาโอ.. .... เอะ ... ทำไมเหมือนร่างกายหายเป็นปกติแล้ว .... ฝ่าฟันยอมให้ยาแม่แล้วเหรอ?"

"...... ครับยอมแล้วแม่... ......"

"แม่ครับ!!!"

หมับ!!

"หวา!! ...ก้าวเดิน จู่ๆ มากอดแม่แบบนี้ มีอะไรเหรอ .... "

"ฮึก ... ป่าวครับแม่ ..."

"...."

".... งะ ไหงร้องไห้หละ ก้าวเดิน .... หวา ... แม่ทำอะไรผิดเนี่ย ก้าโอ้!! ละ ... แล้วเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นหรอ แม่จำไม่ค่อยได้เลย ... มะ เหมือนจะฝันว่าทำเรื่องไม่ดีลงไป.... งือ"

"ป่าวครับ ... ไม่ได้ทำอะไรผิดครับ .... "

"ป่าวหรอกแม่ ... สบายใจเถอะ .... แค่ฝันร้ายหน่ะครับ .... คงเพราะขาดยามากไป .... ต่อไปผมไม่ให้แม่ได้ขาดยาแล้วหละ .... "

"เอ๋ ... อะ อื้อ ก้าโอ ....อะ ... เพิ่ง จะตีสี่เอง ... นอนกอดกันนะ ทั้งสองคน ...แล้วค่อยตื่นไปอาบน้ำกัน"

"...ครับแม่..."

"ครับแม่"

..........

- แม่ตื่นขึ้นมา ... โดยจำอะไรเรื่องราวเมื่อคืนไม่ได้เลย .... และอาการของแม่ ก็หายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อได้รับยานั่นเข้าไป .... อย่างที่อาจารย์ธิดาเคยเตือนพวกเราเอาไว้ เกี่ยวกับเรื่องของแม่ -

- ถึงจะรู้ก็เถอะ ว่ายา ... มันจะช่วยได้ .... แต่ก็เพราะมันนี่หละ ... ที่ .... -

ตอนนี้ ผมคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว ....

นอกจากจะต้อง ... ตอบสนองความรู้สึกนี้ ...

ไม่ว่ามันจะเป็นใครหน้าไหนก็ตาม ...

ผมจะต้อง ... แก้แค้น คนที่อยู่เบื้องบนทั้งหมด ของยาเสพติดเวทย์พวกนี้ ....

โดยจะไม่สน ... วิธีการใดๆทั้งนั้น

ด้วยพลัง ... ที่ผมได้รับมา ....

ไม่ได้เพื่อแม่เพียงอย่างเดียว .... แต่ ... เพื่อตัวผมเอง

..............

...............................................

...............................................................................

...............................................................................

End Chap.39.66 ผมจะต้อง ... แก้แค้น