เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #30 : Chapter 15.75 เพราะฉะนั้น มาพยายามด้วยกันเถอะ

Chapter 15.75 เพราะฉะนั้น มาพยายามด้วยกันเถอะ

5 พฤษภาคม เวทศักราช 205

"ทีเอชบีเคสองศูนย์ศูนย์หนึ่งหนึ่งห้า ทีเอชบีเคสองศูนย์ศูนย์หนึ่งแปดศูนย์ ทีเอชบีเคสองศูนย์ศูนย์สองแปดเจ็ด ก้าวออกมา ที่เบื้องหน้า"

"ค่ะ!"

เสียงของเด็กสาวสามคน

จากกลุ่มเด็กสาวร่วมร้อย

ที่สวมเพียงผ้าคลุมสีดำขนาดใหญ่คล้ายเสื้อกันฝนชิ้นเดียวปกปิดร่างกายและใบหน้า

ไร้ซึ่งเครื่องแต่งกายชิ้นอื่นใด

ที่ผ้าคลุมมีหมายเลขเขียนไว้

THBK200115

THBK200180

THBK200287

ตอบรับพร้อมกับมายืนข้างหน้า

"อืม ...ต่อไปนี้ ... พวกเธอจะต้องใช้ชีวิตร่วมกัน และทำงานร่วมกันเป็นทีม จะแยกกันหรือไม่ ก็จนกว่าจะได้รับหมายเลขถึงค่อยตัดสินใจ เข้าใจมั้ย"

"ค่ะ!"

พวกเธอตอบรับ

..............

หลังจากจบการแบ่งกลุ่มเล็ก

พวกเราก็ถูกแบ่งให้ไปรวมกันอยู่ภายในหอทรงกลมทำจากปูนที่มีลิฟต์เวทย์ตรงกลาง 2 ตัวและลิฟต์วิทย์ตรงกลางอีก 2 ตัว และมีบรรได วนเวียน จาก ชั้น 1 ไปถึง ชั้น6

มันไม่ได้สูงมากนัก เพราะมีแค่ 6 ชั้นจากด้านบน

แต่มันกลับมีชั้น G ด้วย และมีถึง 12 ชั้นเลยทีเดียว

ซึ่งทางเดินและลิฟท์ลงชั้นล่างนั้น ไม่ได้อยู่ร่วมกับชั้นบน

มันถูกแบ่งออกมาอีก โดยจำเป็นต้องเข้าไปในอีกห้องหนึ่ง

ชั้นบนดินนั้น ชั้น 1 เป็นห้องรับรอง ที่ดูสวยงาม มากๆ มีอุปกรณ์และชุดเกราะ น่าสนใจเต็มไปหมด

ชั้น 2 เป็นโรงอาหารรวมที่ถูกสุขลักษณะมากๆ ต่างจากตอนที่พวกเราต้องไปทรมานอยู่ที่นั่น......อย่าไปคิดถึงมันดีกว่า

อาหารที่นี่ จะเรียกว่าดีสุดๆเลยก็ว่าได้ แม้ว่า จะมีกับข้าวแค่ วันละ 2 อย่างตลอดทั้งวัน แต่ก็ตักทานได้ไม่อั้น รสชาติก็ดีสุดๆ แถมยังมีนมและขนมปังให้ทานทุกวันอีก ข้อห้ามคือ ตักมาแล้วต้องทานให้หมด ห้ามเหลือแม้แต่นิดเดียว ไม่งั้น จะโดนโทษที่ร้ายแรงมากๆ .... อดข้าวยังไงหละ...

ชั้นด้านบนต่อๆไป ก็คือ ห้องเรียนภาคทฤษฎีทั้งหมด ส่วนภาคปฏิบัติ เราจะเรียนกันบริเวณลานกว้างด้านหลังอาคารนี้ และ ภายในโรงยิมขนาดใหญ่พอจะให้คน 200 คนเข้าไปฝึกยิงปืน หรือฝึกใช้อาวุธ อื่นๆพร้อมๆกันได้สบายๆ อีกทั้งยังเก็บเสียงอีก

ภายในชั้นใต้ดินนี้เองเป็นที่อยู่ของพวกเรา เหล่าเด็กฝึกใหม่ จนกว่าจะได้หมายเลขจำเป็นต้องอยู่ที่นี่ไปเรื่อยๆ แต่ส่วนใหญ่ไม่เกิน 4 ปี ก็ได้ออก เพราะได้รับหมายเลข ไม่ก็ได้รับรหัสอะไรบางอย่าง..

แต่ละชั้น มีห้องขนาดสูง 3 เมตร กว้าง 3 เมตร ยาว 4 เมตร โดยประมาณรวมห้องน้ำในตัว อยู่ 20 ห้อง

ห้องน้ำภายในนั้น ก็ดันใหญ่ซะจนเบียดยัดกันอาบ 3 คนได้ ถ้ารีบจริงๆ

เฟอร์นิเจอร์ภายใน มีโต้ะกลม 1 ตัว เก้าอี้ 3 ตัว และเตียงนอนแบบ 3 ชั้น 1 เตียง ซึ่งมันสามารถจับแยกเป็นเตียงเดี่ยว 3 เตียงได้ ดูสะดวกมาก แต่ .... ห้องขนาดแค่นี้ ใครจะไปแยกมันออกมาหละ

มาคิดดูดีๆ มันก็เหมือนรังหนูเลยแฮะ ....

เห็นเขาว่า ศูนย์ฝึกของจังหวัดอื่น ไม่เหมือนที่นี่ ... แต่ก็ไม่เคยเห็นเลย

แถมยังอยากรู้ด้วยว่า ใครเป็นคนอัดฉีดเงินพวกนี้ ให้กับองค์กรแบบนี้

ชั้น .... และเพื่อนๆ อีก 2 คนอยู่กันภายในห้องใหม่

พวกเรามีเสื้อผ้ากันอยู่แค่คนละ 6 ผืนและ 1 เซท เป็นผ้าสีดำสำหรับ นอนหรือใช้ระหว่างวัน 4 ผืน

และผ้าสำหรับใช้ลงฝึกปฏิบัติหรือทฤษฎี 2 ผืนและสุดท้ายชุดนักเวทย์ฝึกหัดที่ถูกให้มาตั้งแต่เมื่อปีก่อน ทำให้ไม่ยากเลย ในการเก็บข้าวของ น่ายินดีมากๆ ที่ร่างกายของพวกเราทนรับภาระจากสารบางอย่างที่กระตุ้นให้เรามีพลังมาได้จนถึงตรงนี้

ห้องของเรา อยู่ภายในชั้น G 10 ห้อง ที่ 10

"ชั้นชื่อ หนูนา ยินดีที่ได้รู้จัก ทั้งสองคน"

ในเมื่อเงียบกันนัก ก็ขอพูดก่อนเลยละกัน

"ชั้น .... มะม่วง"

ผู้หญิงที่ตัวเล็กโกรกผมสีแดงทั้งหัวบอกกับชั้น

เธอมีหน้าตาน่ารักมาก และก็น่าปกป้อง ... สงสัยจังว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่

ผิวขาวผ่องของเธอเหมือนกับลูกคนมีตระกูลเลย

น่าเสียดายที่น้ำเสียงเธอดูไม่เป็นมิตรเท่าไหร่

"ชั้นรุ้งหน่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

ผู้หญิงคนนี้ชื่อรุ้ง ผมเธอหยิกทั้งหัว แต่ก็มีใบหน้าน่ารัก ดูจะเข้ากันกับคนอื่นง่าย

ร่างกายเธอสูงกว่ามะม่วง แต่ก็ผอมแห้ง ดูไร้เรี่ยวแรง

"ยังไงต่อจากนี้ก็ฝากตัวด้วยนะ"

ชั้นเอ่ยบอกทั้งสอง

"อืม...."

มะม่วงตอบรับ

"จ้ะ เช่นกันนะ หนูนา มะม่วง"

รุ้งตอบพยักหน้า

---------------------------

6 พฤษภาคม เวทศักราช 205

พวกเรา ทั้งหมดรวมคนอื่นๆ โดนเรียกเข้าไป เพื่อสอนเรื่องทฤษฎีอาวุธ

พวกเราจำเป็นจะต้องเลือกในวันพรุ่งนี้

ดังนั้น ทฤษฎีอาวุธเวทย์ต่างๆนั้น เมื่อเรียนรู้แล้ว ก็จำเป็นจะต้องไปลง โดย 1 กลุ่มต้องเลือกร่วมกันแยกกันไม่ได้

เรื่องดาบ ก็น่าสน

เรื่องสนับ ก็ดี

เรื่องหอก ก็เข้าที

เรื่องโล่ติดใบมีด ก็สุดยอด

เรื่องมีด ก็อยากลอง

อาวุธระยะประชิดเนี่ย ความฝันของชั้นเลยหละ

ก็เพราะ ชั้นที่เป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่เกิด ไม่เคยได้มีโอกาสได้ออกไปเรียนโรงเรียน

ก็มีแต่นิยายจากประเทศมหาอำนาจแผ่นดินใหญ่ ให้อ่านในโรงเรียนสอนเด็กกำพร้า

สุดยอดเลยน้า ทั้งฟันๆ แทงๆ และกำลังภายในสนุกสุดๆไปเลย

............

หลังจากฟังจนจบ

พวกเราก็เดินออกมาจากห้องกัน

"นี่ ทั้งสองคนอยากเลือกอะไรเหรอ? ของชั้นแล้วแต่พวกเธอเลยนะ ขอแค่เป็นอาวุธระยะประชิดพอ"

ชั้นเอ่ยถามกับทั้งสองคนระหว่างเดินกลับห้อง

มะม่วงนั้นหันมาเงยหน้าขึ้นมองชั้น ... แน่หละเธอตัวเตี้ยกว่าชั้นมาก

"แล้วแต่ละกัน"

ไม่คิดจะเป็นมิตรเลยแฮะ ตอบแบบปัดๆซะด้วยสิ

แต่ก็ดีนะ

"ชั้นอยากจะใช้ดาบยักษ์หน่ะ!"

รุ้งหันมาเอ่ยตอบใบหน้าเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยความใฝ่ฝันของเด็กสาว

เธอทนเรื่องทรมานและโหดร้ายมามาก แต่ก็ยังไม่ย่อท้อ ดีจริงๆเลย ชั้นรู้สึกได้ถึงแววตาของรุ้ง

ส่วนอาวุธที่เธออยากได้ก็ยอดเยี่ยมจริงๆ

ชั้นก็อยากจะลองฝึกมัน .... แต่บอกตรงๆเลยนะ

อาวุธชิ้นนั้นมันไม่เหมาะกับทั้งเธอ แล้วก็ทั้งมะม่วงด้วย

"ไหวแน่นะรุ้ง .... มะม่วงก็ด้วย ตัวเธอยิ่งเล็กๆเตี้ยๆอยู่"

ชั้นเอ่ยบอกไปตามตรง

"หุบปากไปเลยยัยตึกมืด!!! อย่ามาหาว่าชั้นเล็กหรือเตี้ยนะ!!! "

มะม่วงหยุดเดินหันมาด่าชั้นด้วยเสียงฉุนกึกทันที

ชั้นหยุดเดินแอบมาด้านข้างทางเดินแล้วคิดตาม

นั่นสินะ ชั้นมันตัวใหญ่แถมยังดำอีกตะหากนี่

"ฮ่ะๆๆ..."

"หัวเราะอะไรของหล่อน!"

"นี่ ทั้งสองคน ใจเย็นๆนะ"

รุ้งเดินเข้ามาไกล่เกลี่ย

"ฮ่ะๆๆ... ก็นึกว่าจะเป็นพวก ไม่คุยอะไรด้วยเลยซะอีก .... ดีแล้วหละ... ดีแล้วเท่านี้ก็สบายใจหน่อย"

ชั้นตอบยิ้มหวานไปแบบนั้น

".....ฮึ่ย!!! จะเลือกอะไรก็เชิญเหอะ!!"

มะม่วงโมโหแล้วเดินนำหน้าไป

พวกเราออกเดินต่อตามหลังมะม่วงไปติดๆ

"มะม่วงน่ารักนะ ... ชั้นว่า พวกเรานิสัยน่าจะเข้ากันได้"

ชั้นหันไปคุยกับรุ้ง

"....."

มะม่วงนั้นทำเป็นไม่ได้ยินเดินนำต่อเรื่อยๆ

"....เอ๋ ?"

รุ้งเอียงคอไม่เข้าใจ

"ก็มะม่วงถึงจะดื้อ แต่ก็ไม่ขัดคนอื่นนี่นา ชั้นก็เป็นคนง่ายๆ เอาอะไรก็ได้ ขอแค่เป็นของที่รับได้ก็พอ ส่วนรุ้งก็เป็นคนที่ตัดสินใจอะไรและมีเป้าหมายได้ .... พวกเราเข้ากันออกจะตาย"

"งั้นเอง .... ดีจังเลยนะ ทีมของเราเนี่ย..."

รุ้งพยักหน้าให้

"....."

มะม่วงไม่ตอบ มีแต่หันมาเหล่ๆนิดๆแล้วเดินไปต่อ

มะม่วงนี่น่ารักจริงๆ เธอยอมรับแต่ก็ไม่ยอมรับ

จะเรียกว่า อะไรดีนะ ปากไม่ตรงกับใจ?

-----------------------------------------

7 พฤษภาคม เวทศักราช 205

ช่วงเช้ามืด

แหมะ ... แหมะ.... แหมะ

"....น้ำอะไรหน่ะ .... ?"

ชั้นนั้นลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะน้ำบางอย่างไหลลงมาใส่ชั้น

ชั้นค่อยๆดันตัวลุกขึ้นมาเอามือรองน้ำ

"กลิ่นแบบนี้........ หือ!!"

ชั้นตื่นเต็มตาทันที แล้วรีบผละตัวออกมา

คนร้ายคือ .... รุ้ง....

"ตะ ตื่นเลยนะ รุ้ง...!!!!!!"

แย่สุดๆไปเลยหละ เพราะอยู่ใต้ดิน แถมระบบ รักษาความสะอาดด้วยเวทย์ก็มาแค่เดือนละ 2 ครั้ง คือวันที่ 16 และวันที่ 1 ทำให้ ถ้าไม่รีบทำอะไรสักอย่างมีหวังได้นอนดมกลิ่นพวกนี้ไปอีกหลายวันแน่ๆ

รุ้งตื่นมาตกใจขอโทษขอโพยใหญ่

มะม่วงนั้นรีบตื่นมา เหมือนเธอรู้หน้าที่เช่นกัน

พวกเราต้องรีบยกเตียงไปทำความสะอาดกันอย่างเร่งด่วนที่ชั้น 1 หลังอาคาร พร้อมกับหาผ้ามาเช็ดสารพัด

แล้วยังต้องซักผ้ากันอีก

พวกเราวิ่งวุ่นกว่าจะเสร็จ ก็กินเวลาไป หลายชั่วโมง เพราะต้องวิ่งขึ้นลงไกลมาก

หลังจากเสร็จ พวกเราก็รีบใส่ผ้าดำ วิ่งไปที่ห้องเลือกสายทันที

เมื่อมาถึง ทุกคนก็เลือกสายกันเสร็จไปหมดแล้ว

อาวุธระยะประชิดเต็มหมดเลยเพราะปีนี้ ความต้องการขององค์กรสำหรับอาวุธระยะประชิดน้อยมาก

น้อยกว่าปกติ 1 ใน 5

ที่เหลือว่าง ก็มี ปืนคาบศิลาติดดาบเวทย์พร้อมปืนพกคาบศิลาเวทย์

กับ ธนูเวทมนตร์และจักร

"เอาอะไรหละ .... รุ้ง"

ชั้นหันไปถาม

"ฮือ ... ขอโทษเพราะชั้นเอง หนูนากับมะม่วงเลือกเถอะ"

รุ้งร้องไห้นิดๆ ทำหน้าเสียใจ

"เลิกร้องไห้เป็นเด็กแล้วเลือกไปเหอะน่า"

มะม่วงเอ่ยโวยขึ้นมา

"ไม่เอาน่า.... รุ้งเลือกไปเถอะ อย่าคิดมากเลย"

ชั้นปลอบรุ้ง

.....

พวกเราปลอบรุ้งอยู่นาน จนในที่สุด

รุ้งก็เลือก ปืนคาบศิลามา

แล้วพวกเราก็ได้ฝึกซ้อมกันจริงๆสักที

-------------------------

------------------

----------

พวกเราเป็นทีมใช้ปืนคาบศิลาที่เก่งมากทีเดียว

การฝึกนั้น ไม่ว่าจะมารูปแบบไหน ชั้นก็สามารถที่จะผ่านได้หมด รวมถึงมะม่วงด้วย ส่วนรุ้งนั้น แม้จะไม่เก่งมาก แต่เธอมีเวทย์รักษาที่ดีมากๆเลยหละ ... มันช่วยให้พวกเรา หายเจ็บได้ในเวลาไม่ถึงวัน

คะแนนของพวกเรา เป็นอันดับ 4 จากทั้งหมด 17 กลุ่ม

จนวันเวลาร่วงเลยไป .... เกือบ 1 ปี

พวกเราหน่วยเด็กใหม่ทุกคนจากการเลือกทั้งหมด 5 จังหวัดที่เรียนปืนคาบศิลา โดนส่งไปที่หน่วยฝึก THUD ในช่วงวันที่ 12 กุมภาพันธ์ เวทศักราช 206 เพื่อร่วมกับหน่วยฝึก THUD ในการปราบ แมลงสัตว์ประหลาด สายพันธ์เดียวกับ มด

-----------------------------

---------------

พวกเราได้นอนกันอย่างเบียดเสียดในห้องรับรอง ของที่นี่

อยากจะบอกเลยว่า ที่นี่สภาพมันแย่กว่า ห้องพักที่จังหวัดพวกเราอีก

ถึงจะกว้างกว่า และอยู่บนดิน มีลมโกรก จากหน้าต่างก็เหอะ .... แต่ห้องน้ำก็ห้องน้ำรวม

อาหารก็ไม่อร่อย รสชาติแย่สุดๆ เลย ยังดี ที่เรื่องระบบอื่นๆก็เหมือนกัน ต่างกันที่แม่ครัวสินะ

ระหว่างที่นอนเบียดกัน ระหว่างเรา 3 คน

"นี่ พรุ่งนี้ ก็ของจริงแล้วนะ .... คิดว่ายังไงมั่ง"

"ยืนห่างๆ ไม่ต้องหวังแต้มหรือชื่อมากนัก เอาชีวิตรอดพอ สำคัญคือ ... ต้องมีชีวิตรอดต่อไป"

มะม่วงตอบ

"เอางั้นเหรอ"

ชั้นถามย้ำ

"อื้ม ... ชั้นเห็นด้วย"

รุ้งบอก

"ยังไง นี่ก็ครั้งแรก เราต้อง ... ระวังตัวมากๆหน่อย"

"อืม .... นั่นสินะ ผ่านหลายสมรภูมิ ค่อยๆเก็บประสบการณ์ ดีกว่าเสียงหละนะ"

ชั้นตอบรับ

-------------------------------------

------------

13 กุมภาพันธ์ เวทศักราช 206

พวกเราก็โดนเรียกไปยืนร่วมฟังกับกลุ่มที่มาจากจังหวัดอื่นๆรวมถึงเจ้าของจังหวัดเองด้วย

เมื่อมองเห็นจำนวนคนที่มากขนาดนี้ชั้นก็ได้แต่คิด

จากจังหวัดเรา ก็ 51 คน ไปแล้ว นี่เฉพาะกลุ่มใช้ปืนคาบศิลานะ

จังหวัดอื่นๆอีกหลายคน รวมๆก็ 200 เกือบ 300 ได้

ปีปีนึงเด็กใหม่เยอะมากๆเลย ทำไมกันนะ .... ถึงได้ ....

"ภารกิจแรกของพวกเธอก็คือ จงไปร่วมมือกับ เหล่า สมาชิกใหม่กลุ่มอื่น เพื่อช่วยระดมยิง เปิดทางให้กับพวกหัวกะทิบุกเข้าไปฆ่า ตัวแม่ของพวกแมลงสัตว์ประหลาดซะ"

"ค่ะ!!"

ทุกๆคนตอบรับเสียงแข็งขัน

------------

--------------------

14 กุมภาพันธ์ เวทศักราช 206

พวกเรา ร่วมกับกลุ่มเด็กใหม่ เดินทางไปที่บริเวณชายแดนของประเทศ

ในระหว่างที่พวกแมลงสัตว์ประหลาด ที่มีหน้าตาคล้ายมด แต่ตัวใหญ่เกือบจะเท่าท่อนแขนของคนกำลังลำเลียงอาหาร ที่เหมือนมันจะปล้นมาจากรถส่งสินค้า

พวกเรานั้นยืนในตำแหน่งเกือบจะหลังสุด

เตรียมพร้อมเล็งยิงพวกมัน

".... เตรียมตัว....."

เสียงสัญญาณ เอ่ยมาจาก ด้านหลัง ผ่านทางหูฟังขนาดเล็ก ที่ได้รับการแจกจ่าย

แกรก... แกรกๆ.... แกรก

พวกกลุ่มคนอื่นๆต่างเตรียมปืนเล็ง

"ยิง!"

ปั้ง!!!! ปั้งๆๆๆ

ปั้งๆๆ !!! ปั้ง!!!!! ปั้ง!!!!!

กระสุนนับร้อยนั้น พุ่งตรงไปยังเหล่าแมลงสัตว์ประหลาดเหล่านั้น

พวกมันตายกันหมด

"โห... ยอดเลยแฮะ ... ตายกันง่ายๆงี้เลย"

ชั้นเอ่ยขึ้นมา พลางสะบัดผม

"สุดยอดเลยเนอะ"

รุ้งยิ้มตอบ

"..... เอาไงต่อหละ.... รอพวกนั้นบุกเข้าไปในรังมันหรือถอยไปเลย"

มะม่วงถามชั้นกลับ

ระหว่างมองกลุ่มเด็กสาวคนอื่นๆ วิ่งไปยืนล้อมปากถ้ำ

"นั่งรอแถวๆนี้แหละ เดี๋ยวจบค่อย...."

"กรี๊ดดดดดดด!!!"

อยู่ๆเสียงร้องประสานดังลั่น ทำให้พวกเราต้องหันมอง

เหล่าเด็กสาวต่างโดนโจมตีด้วยการกัด รุมทึ้งฉีกเนื้อ

พวกที่พลาดเข้าไปใกล้ๆนั้นล้มตายกันอย่างรวดเร็ว

"ยิง!!"

อยู่ๆเสียงสัญญาณให้ยิงก็ดังมาอีก

".... จะบ้าหรือไงหน่ะ .... ยิงไปก็โดนคนอื่นๆสิ"

ชั้นเอ่ยขึ้นมา

"มันช่วยไม่ได้นี่ ... เล็งให้แม่นแล้วยิงพวกมัน จะดีที่สุด ยัยพวกนั้น ตอนนี้ยังไงถ้าไม่ยิงเข้าไปก็ตายอยู่แล้ว .... ยิงๆไปเถอะ"

มะม่วงเอ่ย แล้วจับปืนคาบศิลาของเธอมาเล็งยิง อย่างตั้งใจเพื่อไม่ให้พลาดเป้า

ปั้ง!!!

"อะ เอางั้นก็เอา...."

รุ้งเอ่ยตอบ แล้วช่วยกันยิงต่อไป ร่วมกับเด็กสาวคนอื่นๆ ที่หนีออกมา หรืออยู่กองหลัง

เหล่าเด็กสาวที่อยู่ในกองหน้ากว่า 50 คนนั้น หนีตายกันอย่างสุดชีวิต

ปั้งๆๆ... .ปัง...

ผ่านไปร่วม 10 นาที

ประจุเวทย์ของพวกเราก็แทบจะหมดแล้ว

พวกเราหอบเหนื่อยกันหมด..... ยังดี ที่พวกมันตายเกือบหมด เพราะหน่วยหัวกะทิเข้ามากัน

และจัดการพวกมดไปได้หมด

พวกเรายืนพักกันหอบเหนื่อย

ตึ้ง.... ตึ้ง......

"เสียง?"

รุ้งนั้นเอ่ยขึ้นมา

ครืด .....

"..... เสียงอะไรกัน"

ชั้นเอ่ยออกมาอย่างงุนงง

"..... มะ มันมาจากข้างล่าง!! วิ่งเร็ว!!!"

มะม่วงเอ่ยตะโกนออกมา

"หา!!"

พวกเราหันไปหามะม่วงแต่ไม่ทันได้ทำอะไร

ตู้ม!!!!!!!!!!!

ไอน้ำควันบางอย่างก็โพยพุ่งออกมาจากใต้ดิน พร้อมกับ....

ตัวแม่ของพวกแมลงสัตว์ประหลาด .... ชั้นพูดไม่ได้ว่ามันใหญ่ประมาณเท่าไหร่ แต่มัน ใหญ่มาก

พวกเรากระเด็นกันไปคนละทาง

ฟู่!!!

ควันนั้นโพยพุ่งสู่พวกเรา

ชั้นสามารถกันได้จากผ้าคลุม

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!! ตะ ตา ตา!!!! อ้า!!!"

เสียงของรุ้งตะโกนร้องอย่างเจ็บปวด

เธอสะบัดไอควันหนีไม่ทันทำให้มันพุ่งเข้าไปในตาเธออย่างจัง

"รุ้ง!!!!"

ชั้นตะโกนร้องออกมา เมื่อเห็นตัวแม่นั้น พ่นเข็มบางอย่างขนาด2นิ้วกลางออกมา

ชั้นวิ่งไปไม่ทันแล้ว

แกร้ง!!

"หนูนา อย่ามัวแต่อึ้งสิ!!! รีบเข้ามาช่วยอุ้มมะม่วงไป ชั้นจะกันมันไว้เอง"

มะม่วงเอ่ย เธอใช้ปืน ตบเอาเข็มออกไปได้อย่างเฉียดฉิว

ชั้นไม่ตอบอะไร ได้สติวิ่งเข้ามาอุ้มรุ้งเตรียมหนี

แต่ .... เข็มนั้น มันดัน ปักผ้าคลุมของรุ้งอยู่....

"รุ้ง ยกแขนขึ้นเร็ว ชั้นจะ ถอดเสื้อให้"

ชั้นตะโกนบอกกับรุ้ง

"อื้อออ .... อือออ"

รุ้งนั้น ร้องบอกหลับตาน้ำตาไหลพรากออกมา

เธอคงจะเจ็บน่าดู

ตึ้ง .... ตึ้ง ตึ้งตึ้งๆๆ

"ไม่ทันแล้ว... มะ มันมาแล้ว หนูนา หนีไป!!!"

มะม่วงเอ่ยแล้วเตรียมยิงปืน

"ไม่!!! ชั้นจะปกป้องรุ้ง!!"

ชั้นตะโกนเอ่ยแล้ววิ่งเข้ามาด้านข้างมะม่วง

แกรกๆๆ...

บ้าจริง กระสุน.... กระสุนหมดแล้ว.....

มันวิ่งเข้ามาเร็วมาก จะถึงตัวเราแล้ว

ชั้นและมะม่วง ยิงไม่ออกเหมือนๆกัน

พวกเราได้แต่ยืนมองมัน .... ความตายใกล้เข้ามาช้าๆ... ช้า

พวกเราจะต้องโดนมัน....

ฟิ้วววว ตู้มมมมม!!!!

เพียงชั่วอึดใจลูกตุ้มยักษ์พุ่งเข้ามาชนใส่ตัวแมลงสัตว์ประหลาดยักษ์ ล้มเซไป

พวกเรานั้นตกใจทันที ก่อนจะหันไปมอง

กลุ่มหัวกะทิ 5 คน ปรากฏตัวขึ้น เรามองไม่เห็นหน้าพวกเธอชัดเจน รู้แต่ว่าพวกเธอก็ยังเด็กเหมือนๆเรา

"หนีไปซะ!!!"

 แต่ 1 ในนั้นไล่พวกเราไป

"ค่ะ..."

พวกเราเอ่ยตอบรับ ก่อนที่ชั้นจะแบกรุ้งหนีมา มะม่วงก็วิ่งตามมาติดๆ

พวกเราถอยมายืนมองจากอีกจุดหนึ่ง

แม้พวกเธอจะเก่ง แต่พวกเธอก็ต่อสู้กับมันอย่างยากลำบาก บางคนก็โดนตบกระเด็นปลิวถึงแม้จะกันส่วนสำคัญได้ก็ตาม

ระดับหัวกะทิ แม้จะไม่ตาย แต่ก็ บาดเจ็บ ... 1คน 2คน 3 คน ... 5 คน

ไม่นะ บาดเจ็บกันหมดแล้ว พวกเธอพากันหนี

พวกเรานิ่งเงียบ ตกใจ แม้แต่หัวกะทิยังเอาไม่อยู่

"หนี.... หนีไปให้ไกลกว่านี้"

มะม่วงเอ่ยบอก

ชั้นพยักหน้า แล้วอุ้มรุ้งขึ้นหนี

วึ่ง .... วึ่ง วึ่งวึ่ง...

เสียงอะไร .....

พวกเราหันไป ที่ต้นเสียง

มัน... กำลังบิน ...

"ไม่นะ... มันบินตามเรามา!!!!"

ชั้นตะโกนร้อง

"บ้าจริง ป่าทึบ ก็ต้องวิ่งกลับไปหามัน ... ฆ่าตัวตายอีก"

มะม่วงเอ่ยหันไปมอง

"โอ้ย!!"

เธอพลาด สะดุดหกล้ม

"มะม่วง...."

ชั้นอุ้มรุ้งวิ่งกลับมา

"เกิดอะไรขึ้น"

รุ้งที่ยังมองไม่เห็นพยายามลืมตาขึ้นมอง แต่ก็มองไม่เห็นอยู่

"....เป็นยังไงมั่งมะม่วง"

"ไม่เป็นไร... วิ่ง... อึก..."

มะม่วงนั้น ขาแพลง... เธอวิ่งต่อไม่ได้

"หนีไปซะ!! ชั้นจะเป็นตัวล่อเอง!"

"อึกอืออ.... "

รุ้งนั้นค่อยๆลืมตาขึ้นเหมือนจะหายแล้ว ...

"ทั้งสองคนเกิดอะไรขึ้น

"หนีไปเซ่!!"

มะม่วงนั้นเอ่ยร้อง รุ้งก็เพิ่งลืมตา มันมาไวขนาดนั้น ยังไงก็หนีไม่ทันแน่

ชั้นส่ายหัว ค่อยๆวางรุ้งลงข้างๆมะม่วง

แล้ววิ่งไปด้านหน้า

ปั้ง!!!

ชั้นยิงปืนไปทางมันแต่ .... มันไม่สนใจ กระสุนนั้นยิงมันไม่เข้า กระสุนนัดสุดท้ายของชั้น

แย่แล้ว...

มันใกล้เข้ามาแล้ว

มันไม่มีท่าทางจะเปลี่ยนทิศทาง

พวกเราจะต้องตายกันหมด

"หลบ ... ไป"

เสียงบางอย่างดังออกมาจากด้านหลังของพวกเรา

มันเป็นเสียงนิ่งเรียบ ราวกับเสียงของน้ำไหลไปตามลำธาร แต่กลับเย็นชาจับใจ

ก่อนที่จะมีเด็กผู้หญิงผมยาวสลวยคนหนึ่งที่เรามองไม่เห็นหน้า

ในชุดคลุมสีดำอย่างเป็นทางการไม่มีแถบรหัสเด็กใหม่ปัก

กระโดดลอยข้ามหัวพวกเราไป ใกล้กับแมลงสัตว์ประหลาดยักษ์ ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น ภาพนั้นไม่ได้ช้าลง แต่ชั้นสามารถมองเห็นมันได้เป็นฉากๆ

เธอค่อยๆยกอาวุธที่อยู่ในมือขึ้นด้วยมือทั้งสองต้องแสงตะวันยามเช้าเจิดจรัส

ชั้น รุ้ง และมะม่วงยังคงจ้องมันตาค้าง แม้มันจะแสบตา

สิ่งนั้นมันคือเคียวขนาดยักษ์ ราวกับยมทูตในหนังสือนิยายสยองขวัญ ที่ชั้นเคยอ่าน

เคียวของเธอสลักหมายเลข ที่ชั้นยังจำได้ติดตา

"หนึ่งสาม...."

ชั้นเผลอเอ่ยออกมาโดยไม่ทันรู้ตัว

ก่อนที่เธอ .... จะตวัดมันลงเพียงฉับเดียว ....

เจ้าแมลงยักษ์ตัวนั้น ก็ขาดครึ่ง เลือดสาดกระเซ็นพร้อมควันทันที

เธอหล่นร่วงลงมายืนหน้าพวกเราพร้อมกับเอาปลายเคียวทุบพื้น

อาณาเขตก็โผล่ขึ้นมา กลุ่มหมอกควันเลือดและร่างของมัน โดนขันภายในนั้นไม่สามารถกระเซ็นออกมาได้

ก่อนที่อาณาเขตนั้นจะค่อยๆหดเล็กลงเล็กลง และแตกสลายหายไป

พวกเราอ้าปากมองค้าง....

สุดยอด .... พวกหมายเลข อันดับต่ำกว่า 100 ลงมา เก่งขนาดนี้เลยเหรอ

กางอาณาเขตโดยไม่ต้องเขียนเลย

เธอนั้น หันมามองพวกเรา โดยไม่ยอมเปิดหน้า

ก่อนจะเดินจากไป

พวกเรานิ่งไปหลายสิบวิ

"สักวัน.... ชั้น จะต้องเก่งแบบนั้นให้ได้"

มะม่วงเอ่ยออกมา

"ชะ ชั้นก็เหมือนกัน"

รุ้งพูดออกมา

"อืม... ชั้นก็.. จะต้องเก่งแบบนั้นให้จงได้!!!"

ชั้นเอ่ยบอกกับทั้งสองคน

"เพราะฉะนั้น มาพยายามด้วยกันเถอะ"

"อืม!"

ทั้งสองพยักหน้า

มิตรภาพของพวกเราบังเกิดขึ้นมา พร้อมกับเป้าหมายที่แน่วแน่มากยิ่งขึ้น

สุดยอดจริงๆ แค่เธอโผล่มา ก็ทำให้จิตใจของพวกเราแข็งแกร่งขึ้นได้ขนาดนี้เชียวเหรอ

หมายเลข 13

End Chapter 15.75 เพราะฉะนั้น มาพยายามด้วยกันเถอะ