เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #32 : Chapter 23 ชั้นก็ชอบกินกุ้งเผาเหมือนกัน ..... แต่ที่ชอบกินมากกว่า ก็คือ ........

Chapter 23 ชั้นก็ชอบกินกุ้งเผาเหมือนกัน ..... แต่ที่ชอบกินมากกว่า ก็คือ ..........

"เก็บอาวุธเวทย์ไว้ในร่างกาย?"

มะม่วงเอ่ยขึ้นมาทันที ที่เห็นสาวพยาบาลเบื้องหน้า นำเอาอาวุธเวทย์ของตนออกมา

จากวิธี ที่ไม่ธรรมดา

"ช่าย .... ช่าย ช่าย .. เกบว้ายนายตัวเลยหล่าจ้า"

แฟนต้าพยาบาลสาวตอบรับแล้วกำมือแน่นเดินตรงเยื่องย้ายกายเข้ามาหาพวกเรา

"มามะ .... มาซาหนูกกานดีกว่า"

สโรชาในร่างของมะม่วงนั้นย่อตัวลงกำมีดในมือขวาแน่น

แล้วดีดตัวพุ่งเข้าไปพร้อมๆกับเหวี่ยงข้อมือซ้ายซัดส้อมเข้าใส่พยาบาลสาวเบื้องหน้า

"โฮ่ ... โห"

พยาบาลสาวยิ้ม แล้วใช้มือข้างขวาที่ยังใส่ถุงมือขาวอยู่ปัดส้อมปลิว

สายตาเธอจ้องมองมาที่พวกเราอย่างไม่กระพริบตา

มีดในมือเรานั้นพุ่งเข้าไปหาเธอ เร็วมากตามแรงความเร็วของพวกเรา

แต่ตัวของเธอกลับเอี้ยวหลบอย่างง่ายดาย

พวกเราเลยผ่านเธอมาด้านข้าง

สโรชาใช้ไหวพริบ ตวัดตัวบิดเอวและข้อมือหันมีดไปฟัน

เคร้ง!

แฟนต้าใช้มือรับมีดที่พวกเราฟัน ด้วยถุงมือเหล็กของเธอ

ทำให้แรงตวัดของเราทั้งหมดที่ทุ่มลงไปสะเทือนจนร่างกายของเราเสียหลักล้มลง แต่มือยังกำมีดไว้แน่น

"ไม่เลวนี่นา ... สำหรับเด็ก ... มามะ มาสนุกกันมากกว่านี้ดีกว่า ... พี่สาวยังสอนร้องเพลงม่ายครบเลย"

เธอหันมา ไม่ได้เข้ามาซ้ำพวกเราที่ยังคงนั่งอยู่

ยัยนี่จะเอาไงกันแน่

เดี๋ยวพูดชัด เดี๋ยวพูดลากเสียงไม่ชัด ....

ผมคิดในใจด้วยความโมโห ก็ต้องโมโหสิเว้ยย ทำอะไรไม่ได้เลย

ช่วยสโรชาก็ไม่ได้

"เผา .... เผา .... เผา แล้วก็เผา เผา เผา"

ศัตรูเบื้องหน้าเราอยู่ๆ ก็ฮัมเพลงออกมาอย่างมีความสุข

มะม่วงมองหน้าของ ยันกระเถิบตัวลุกขึ้น ดันไปข้างหลัง

จ้องมองศัตรูของเธอ

"ร่างกายมันเคลื่อนไหวลำบากดีจริงๆ"

เหมือนสโรชาจะเอ่ยพูดกับผมเป็นนัยๆ

ว่าเธอไม่ถนัดร่างกายของมะม่วงเลย

"เผาเผาเผา ... แล้วก็เผา ... เผา ... เผา"

แฟนต้ายังคงไม่หยุดฮัมเพลง

เธอยังคงร้องอย่างมีความสุข

ขอโทษเถอะ แฟนต้า

คุณมึงมาอารมณ์ศิลปินอะไรตอนสู้กันวะ

สโรชาจ้องมองศัตรูอยู่พักหนึ่ง ก็เป็นฝ่ายเริ่มก่อน

"จะขอลุยต่อหละนะ!"

เธอยันตัวบุกเข้าไปหาแฟนต้าที่กำลังร้องเพลง

แต่แล้วเท้าเราก็รู้สึกว่ามันร้อนขึ้น และร้อนขึ้น แม้ว่าจะเป็นแบบนั้น สโรชาในร่างของมะม่วงก็พุ่งไปพร้อมมีด

พยาบาลสาวนั้น เอื้อมมือที่ใส่ถุงมือมาเตรียมรับ

เราสามารถเห็นภาพที่สโรชาจ้องมองได้เป็นฉากๆ

สุดยอด สโรชา .... เธอมีสายตาที่มั่นคงมาก

สโรชาหยุดเท้าไว้เพียงแค่นั้น ก่อนถึงตำแหน่งที่มือของ แฟนต้าจะรับได้

แล้วก้มตัวต่ำเพื่อพุ่งเข้าโจมตีบริเวณขาทันที

มันเร็วมากจริงๆ มีดของเราใกล้จะฟันเข้าที่ขาของเธอแล้ว ...

ซู่มมมมมมม!!!!!!!!!!!!!

ทันใดนั้น พื้นเบื้องล่างก็กลายเป็นเปลวเพลิง

พุ่งพรวดขึ้นมาต่อหน้าเรา ทำให้มีดในมือของเราชะงักลง

ผลั่ก!!

ร่างกายของเราโดนเตะ ปลิวออกไป เกือบ 3 เมตร จนติด มุมห้องฝั่งตรงข้ามกับตู้เสื้อผ้า

ตึ้ง!!!

"อั้ก ....!!"

หลังของเรากระแทกเข้ากำแพง ห้องนอน

"เก่งมาก... เก่งมาก เก่งมากๆ...สุดยอด สูดยอด สุดยอดเลยน้าเนี่ย ... พี่สาวเกือบพลาด .. โดนม้าม่วงฟันขาแล้วม้ายหล้า!!!"

พยาบาลสาวนั้นเอ่ยชมแล้ว นั่งยองๆลง

"แต่ว่าน้า .... เราก็กำลังจะเริ่มจากตรงนี้ต่างหาก ...... ความซาหนูก สนุก ซาหนูกที่แท้จริง คิกๆๆๆ"

อะไรของยัยนี่ ดูสนุก

มวยคนละชั้นแบบนี้ ยังจะมาสนุกได้อีก

มะม่วงนั้น เกร็งตัวลุกขึ้นอีกครั้ง ร่างกายเจ็บไปหมด

ฟู่ๆ ฟู่!!!!!!!

ไม่ทันที่พวกเราจะได้ลุกขึ้นต่อ ไฟก็เผาไหม้รอบห้อง จนกลายเป็นทะเลเพลิงทันที

อะไรฟระเนี่ย ห้องตรู!!! ไหม้หมดแล้ว

สาดดดดด

"ฮึๆ ... น่าสนุกใช่มั้ยหละ"

แฟนต้าเอ่ยถามแล้วค่อยๆเดินเข้ามาหาช้าๆ

"หยุดนะ !!! ห้องของพยายามจะไหม้หมดนะ!!"

มะม่วง เอ่ยขึ้นมา

"แหม ม่ายห่วงตัวเองก่อน มาห่วงอะไรห้องจ๊า หนูม้าม่วง"

หญิงสาวเอ่ยถามแล้วก้าวเข้าหาพวกเรา

สโรชาในคราบร่างกายของมะม่วงกัดฟันกรอด

เธอกำมีดแน่นกระเทิบดันตัวออกมาจากกำแพง

ไม่ไหว เรารู้ได้เลยว่า มะม่วงสู้ยัยผู้หญิงนี้ไม่ได้ ขีดจำกัดทางความสามารถมันต่างกันเกิดไป

อย่างน้อยๆก็ต้องรุม 3 แต่เรามีแค่คนเดียว

"อาวหละจ้า ..... ต่อปายก็สนุกห้ายมากขึ้น ให้ร้าวจายปายเลย!"

เธอเอ่ยแล้วพุ่งเข้าหาพวกเราพร้อมกับง้างหมัด

สโรชานั้นจ้องเขม็งไปที่หมัด แล้วบิดตัวผลักเบี่ยงซ้ายกลิ้งไปทางเตียงนอน

ตู้ม!!!! หมัดของเธอนั้นชกอัดเข้ากำแพงอย่างจังจนทะลุเป็นรูโบ๋ แล้วมีอันร้อนพ่นฟู่อัดเข้าใส่เศษคอนกรีตจนปลิวกระเด็น

"ถ้าโดนเข้าไปจังๆ ... ไม่น่ารอด....แต่ไม่ใช่กับชั้น"

มะม่วงเอ่ยออกมาทันที ระหว่างคลานดันตัวลุกขึ้น กำมีดวิ่งเข้าไปฟัน พยาบาลสาวที่เพิ่งโจมตีอัดกระแทกกำแพงมือยังคากำแพงอยู่

"ตายซะ!"

พยาบาลสาวหันมามองเล็งมาที่เราอีกครั้ง

ดวงตาของเราสบกัน

ก่อนที่เธอจะ เกร็งข้อมือ ไอควันพุ่งออกจากถุงมืออัดเข้ากำแพงจนตัวเธอโดนดันออกมา

แอ่นเอวหลบ ทำให้เราไถลไปข้างหน้า

"คิก ... สุดยอดๆ .... เก่งมาก ... เข้ามามะ ต่อให้ฟันก่อน 10 ครั้งเลย เร้ว เร็วๆ"

แทนที่ แฟนต้าจะตกใจ เธอกลับชอบใจแล้วชวนเราเข้ามาโจมตี

พวกเราไม่รอช้าหันมาพร้อมกำมีดไล่ฟันเธอทันที

ควับ! ควับ!! ควับๆ ควับ!

มีดของมะม่วง นั้นแทงพลาด ตวัดฟันพลาด ไม่โดนเลยแม้แต่น้อย

เราโจมตีเข้าใส่เธอไม่ยั้ง

แต่ ... มันไม่โดน

"เห้อ .... เอาหละ .... พอดีกว่า!.... "

เธอเอ่ยแล้วมองมาที่มือของเราที่ยังฟันไม่หยุด

หมับ!

มือของพวกเราโดนมือข้างขวา ที่ใส่ถุงมือผ้ากำเข้า อย่างง่ายดาย

"อ้ะ ฮ้ะ!!... ปะ ปล่อยนะ!!"

มะม่วงเอ่ยสะบัดตัวไปมา แต่ไม่สามารถดิ้นหลุดได้

"โฮ่ โห ..... เปนเดกดื้อแล้วยางจาร้องส่างอารายอีกหล่าจ้า"

ก่อนที่เธอจะยกตัวของพวกเราลอยขึ้นช้าๆ จ้องตาของพวกเราอีกระรอก

"อึก ..... "

มะม่วงสั่นไหวกลืนน้ำลาย

"เผา .... เผา เผา ... แล้วก็ เผา.... เผา เผา"

ยัยบ้านี่ ร้องเพลงออกมาอีกแล้ว ทำไม

ฟู่!!

ทันใดนั้น ไฟก็ไหมขึ้นที่ข้อมือขวาของพวกเรา

"อ้ากกกกกกก!! ไม่นะ อ้า!!! ร้อน ร้อน!!!!"

มะม่วงกรีดร้องขึ้นมาทันที ที่ไฟนั้นลุกท่วมมือ

ร้อนนนนน!!!!

โอ้ยยย ร้อนนน เจ็บ แสบ ไปหมด

ไฟ ... ไฟมัน ลุกโชนไปทั่วมือมือ

"ไงจ้ะ ไงจ้ะ ไงจ๊า ... รู้สึกดีม้าย"

เธอเอ่ยถามด้วยเสียงหวานหยดย้อย ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ

"ฮ้า อ้า!!! อ้า!! อ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

พวกเรากรีดร้อง ด้วยความเจ็บปวด มันร้อนมาก ร้อนจนแทบจะไม่ไหวแล้ว

น้ำตาของเราไหล อ้าปากข้า ดิ้นทุรนทุราย

"ไม่ ม่ายยย .. ยะ อย่า ร้อน ร้อน!!!!!"

ใช่ มันร้อน และเจ็บปวดที่สุด แทบจะทนไม่ได้

มือที่มอดไหม้ไม่หยุด มันแย่ยิงกว่าโดนดาบฟันซะอีก

"ใบหน้าตอนกรีดร้อง ร้องไห้ นี่น่าร้ากกก อยากจะตัดเฉพาะหน้าตอนนี้กลาบบ้าน"

เธอเอ่ยแล้วจ้องมองหน้าใกล้ๆ

"มามะ เดี๋ยวจาผาวส่วนอื่น ยกเว้นหน้าน่าร้ากน่าร้ากนี่ ก็ - แล้ว - กาน"

"อึก .... ฮื้อออออ!!!"

มะม่วงนั้นกัดฟันกรอด ก่อนที่มือซ้ายจะล้วงเข้าไปใต้เสื้อคว้าส้อมอีกอันที่ยังไม่ได้ปาขึ้นมา

แทงเข้าที่ตาขวาของพยาบาลสาวเบื้องหน้าทันที

"อึก!!!"

แฟนต้านั้นสะดุ้งสะอึก โดนแทงเข้าไปจังๆที่ตา แต่เธอกลับไม่กรีดร้องใดๆ

เพียงแต่สะบัดมือเราออกเขวี้ยงทำให้ตัวของพวกเรากระเด็นไปอีกทาง

"ฮื้อออ อือออ!!!.... แฮ่ก แฮ่ก..ฮือออ. แฮ่ก...."

สโรชาในคราบมะม่วงรีบหยิบเอาผ้าห่มมาตบคลุมทับมือ เพื่อไล่ออกซิเจนออกให้ไฟที่ติดมือดับลง

ฉ่า .....

เมื่อเอามือออกมาดูนั้น มันก็ดำไหม้เกรียมไปหมด

เจ็บ ...แสบ ไปหมด ร้อน และสั่นน้ำตาไหลไม่หยุด เจ็บ .... เจ็บ ...

แต่เราทำอะไรไม่ได้ สโรชา จะรู้สึกยังไงบ้าง

ห้องนั้นไฟลุกท่วมโหมกระหน่ำ

"..... แฮ่ก ... อึก"

เราค่อยๆคลานขึ้นเตียงช้าๆ ไปที่หมอนแล้วล้วงมือซ้ายที่ยังใช้งานได้เข้าไปใต้หมอน

อีกฝั่งนั้นยังนิ่งเอามือกุมตาขวาแล้วเอ่ยออกมาเสียงยังปกติ

"ม่ายเลวเลย ... ม่ายเลว .... เน่ เน่ เน่ ... หนูม้าม่วง .... เก่งมากมากเลย...."

ยัยบ้านี่มันตัวบ้าอะไรอีกวะ

โดนแทงตาจนเสียตาขวาไปแล้วยังพูดเหมือนไม่เป็นไรได้อีก

เป็นตรูคงได้คลั่งวิ่งไล่ฆ่าคนที่ทำแบบนี้ไปแล้ว .... ยัยนี่ มันบ้าอะไรกัน

"อ่า ... ไม่ได้บาดเจ็บแบบนี้มานานแล้ว!.... สุดยอด ... หนูม้าม่วงเก่งมากๆเลย"

"หยุดชมได้แล้ว ตายซะ!!!"

พวกเราคว้าปืนพกคาบศิลา หมายเลข 96645 ที่อยู่ใต้หมอนมาได้สำเร็จ

พร้อมกับหันหลังมา แล้วกดยิงทันที

แฉะ..... แฉะๆๆ ....

.....

เป็นไปไม่ได้.....ทำไมยิงไม่ออกฟระ

"ระ ร่างกาย ระ ระ เรา ... ชะ ใช้ปืน นะ นะ ....นี้ไม่ได้ ทะ ...ทำไมกัน?"

สโรชาในร่างมะม่วงเอ่ยด้วยท่าทางตกใจ

ปากยังสั่นเพราะอาการทนพิษบาดแผลไฟไหม้ในมือขวาอยู่

"แย่จังเลยน้า ....... อุตส่า ยืนนิ่งให้ยิงแล้วแท้ๆ.... อึก ... อึกกก ..... อ้า!!!"

แฟนต้าหันหน้ามาเอ่ยแล้วค่อยๆดึงส้อม ที่แทงเข้าลูกตาเธอเอาไว้ออกอย่างยากลำบาก แต่มันก็หลุดออกมาแล้ว ... พร้อม เลือดที่สาดกระเซ็น และลูกตา ที่ถูกส้อมจิ้มเอาไว้

ราวกับมันเป็นลูกชิ้น

"ช้าน เคยอ่าน ... นายนิยายน้า ... ว่ามีตัวลาคอน จากนายเรื่องสามก๊ก ทานลูกตาตนเองกานด้วย"

เธอบอกแล้ว เอาส้อมนั้นเลื่อนเข้าปาก งับแล้วดึง

กรุบ ... กรุบ... ... อึก

เธอเคี้ยว ... เคี้ยวแล้วกลืนลูกตาของตนเอง

"อืม ... รสชาติแย่ ... สุดๆเลย ...."

ยัยบ้านี่มันตัวเหี้ยอะไรอีกวะเนี่ย ...... โคตรน่ากลัวเลย

กินศพคนอื่นก็ว่า น่ากลัวแล้ว

ยัยนี่มันกินลูกตาตัวเองด้วย

แฉะๆๆ ... แฉะ

สโรชายังพยายามยิงอยู่

เธอใช้ร่างของมะม่วง กดปืน ยิงซ้ำแล้วซ้ำอีก

"บะ บ้าที่สุด ... ทำไมกัน อาณาเขตของ เจ็ดสี่หกแปด มันทำให้ยิงปืนไม่ได้เหรอ"

สโรชาในร่างของมะม่วงเอ่ยด้วยเสียงอันแสนตกใจ

คำพูดของสโรชาเรียกให้ พยาบาลสาวที่มีเลือดอาบเต็มแก้มขวาหันหน้ามา

ดวงตาเธอโบ๋ลึกลงไปเลย .....

"รู้ด้วยเหรอเนี่ย ... ว่านี่คืออาณาเขต ... แล้วยังรู้อีกด้วย ว่าเจ้าเลขที่เขียนติดมือ อ่านว่า เจ็ดสี่หกแปด ไม่ได้อ่าน เจ็ดพันสี่ร้อยหกสิบแปด โฮ่ โห... โห .... น่าสนใจ"

แฟนต้านั้นกลับมาเอ่ยเสียงนิ่งเรียบ ไม่แสดงภาษาวิบัติ

เสียงนิ่งเรียบของเธอฟังดูน่ากลัวน้อยกว่าเสียงหวานๆนั่นก็จริง แต่มันบ่งบอกว่า

อารมณ์ของเธอเปลี่ยนไปจากเดิม

"หนูมะม่วงนี่ ... รู้จักองค์กร ผู้ฝ่าฝืนด้วยเหรอเนี่ย น่าสนใจ"

เธอพูดแล้วไฟภายในห้องก็ค่อยๆดับลง ดับลง

สิ่งของทุกอย่างที่เคยพัก นั้น กลับมามีระเบียบเรียบร้อยเหมือนเดิม

แม้แต่ .... แผลที่มือของพวกเรา หรือ ดวงตาของแฟนต้าก็กลับมาเหมือนเดิม

ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่สิ่งของที่พวกเรายังสัมผัส หรือถืออยู่ ก็ยังอยู่ภายในมือของเราเหมือนเดิม

อะไรกันวะ ....

พอไฟดับ ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม

บ้าไปแล้ว ... แบบนี้ก็เหมือนทำอะไรมันไม่ได้เลยสิ

"เธอคือ ผู้ฝ่าฝืนความร้อนระดับสาม และ ผู้ฝ่าฝืนมิติคู่ขนานระดับ หก.....หมายเลข เจ็ดสี่หกแปด"

แฉะๆๆ ....

สโรชานั้นลองทดสอบกดยิงปืนอีกครั้งแต่มันก็ยิงไม่ได้

"เธอเป็นเป็นนักฆ่า ที่มีผลงานในการฆ่ามนุษย์ด้วยกันมาเยอะที่สุดสำหรับประเทศของเรา และไม่เคยใส่ผ้าคลุมดำปกปิดหน้า เพราะโอกาสในการสังหารสำเร็จ คือ หนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่จากที่ผ่านมา จะจัดการเป้าหมายเต็มที่โดยที่ไม่เคยออมมือมาก่อน"

สโรชาในร่างมะม่วงนั้นเอ่ยขึ้นมาจ้องมองอีกฝั่ง ราวกับจะคุยกับแฟนต้า

แต่ความจริง น่าจะกำลังบอกข้อมูลให้ผมฟังอยู่เสียมากกว่าที่จะบอกเจ้าตัว

"โห... โฮ่ ... ไม่ธรรมดา ... รู้หมดเลยแฮะ .... ว่าชั้นเป็นใคร มีผลงานอะไร ใช้พลังผู้ฝ่าฝืนอะไรบ้าง ... หนูมะม่วง ยอดเยี่ยมมากๆเลย พี่ก็เห็นว่าเป็นเด็กไง .... ตั้งแต่เด็กมานะ ... พี่ไม่เคย ไม่เค้ย ไม่เคย ... ได้ฆ่าเด็กมาก่อนเลย เพราะมันไม่ดี ไม่ดี้ ไม่ดี ....และเด็ก ก็ไร้เดียงสากันทั้งนั้นด้วยซิ เด็กของคุณพยายามเนี่ย ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ"

แฟนต้าในชุดพยาบาลสาวสีขาวสวยเดินเข้ามาหาเราอีกครั้ง

"แต่สำหรับเด็ก ที่หมดเดียงสาแล้วเนี่ย จะออมมือไปทำไมหละ"

ฟู่!!!!

อยู่ๆ ไฟก็โหมกระหน่ำบริเวณ รอบห้องอีกครั้ง

"ไม่คิดจะออมมือให้หนูต่อแล้วเหรอคะเนี่ย แย่จัง...."

มะม่วงเอ่ยแล้วขว้างปืนไปทางหญิงสาวอีกระรอก ก่อนจะกระโจน ลงจากเตียงเพื่อไปเอามีด

กรึก...

แฟนต้ารับปืนที่โดนขว้างมาเอาไว้ได้ ก่อนจะมองหมายเลข

"หืม ....เก้าหกหกสี่ห้า ...หมายเลขของพวกที่หายไป .... โดนพวกคุณพยายามปล้นมา?"

สโรชาไม่สนใจคำพูดของแฟนต้า

เมื่อเธอคว้ามีดได้ ก็หันกลับมาจ้องมองศัตรูทันที

"แบบนี้เอง หนูมะม่วง .... ไม่รู้เหรอจ้ะ ... ว่าอาวุธของผู้ฝ่าฝืนเนี่ย ถ้าไม่ใช่เจ้าของ หรือไม่ทำพิธีเปลี่ยนมือเจ้าของ มันจะถ่ายพลังเวทย์ลงไปไม่ได้นะจ้ะ น้าจ๊า"

แฟนต้าหันกลับมาอธิบายแนะนำ

ดูยัยบ้านี่อารมณ์ดีกลับมาพูดภาษาวิบัติอีกแล้ว รู้สึก ... หลอนชิบหาย

ว่าแต่ .... สโรชาจะไม่รู้เลยเชียวเหรอ ว่าอาวุธที่ไม่ใช่เจ้าของ มันจะถ่ายทอดพลังไม่ได้

ไม่สิ .... เธอรู้ว่าหมายเลขของมะม่วง คือ 96645 แน่ๆ และเราก็ใช้ร่างของมะม่วงยิงแน่ๆ

แม้แต่เราเองยังรู้เลยว่า หมายเลขของมะม่วงคือ 96645 มันมาจากความทรงจำ

แต่ว่า ... ทำไมหละ ทำไมถึงใช้ไม่ได้

บ้าจริงๆ ทำไมกันฟระ

เดี๋ยวนะ .... ประจุเวทย์หมดงั้นเหรอ ถึงใช้ไม่ได้

ไม่จริงหน่ะ ... เรารู้สึกได้เลย ว่าในร่างนี้ยังพอมีประจุเวทย์เหลืออยู่ ถึงจะไม่เยอะ

หรือว่าจริงๆแล้ว ..... ร่างกายนี้.....

จริงๆแล้วไม่ใช่มะม่วง .... แค่โดนสร้างขึ้นมาให้เหมือนมะม่วง

.....

ชัดเลย .... นี่ไม่ใช่ร่างกายของมะม่วง แต่เป็นอะไรสักอย่าง ที่เจ้าเกราะเหล็กดำนั่น สร้างขึ้นมาให้พวกเราใช้

โดยแค่เอาความเป็นมะม่วง มาเท่านั้น

จึงยังใช้พลังผู้ฝ่าฝืนได้ ความทรงจำของมะม่วงได้

แต่ใช้อาวุธของตนเองไม่ได้

ชั้นพอเข้าใจแล้ว...

"เข้าใจหละ...."

สโรชาใช้ร่างของมะม่วงเอ่ยขึ้นมา

ผมนั้นนิ่งเล็กน้อย เหมือนสโรชาก็จะเข้าใจแบบเดียวกับผม

"หืม? ข้าว จาย อารายจ้า .... หนู ม้า ม่วง"

เสียงของแฟนต้าเอ่ยมองการกระทำของเรา

เหมือนเธอกลับมาอ่อนข้อให้อีกครั้ง

"เธอทรมาณชั้นไม่ได้อีกแล้ว เจ็ดสี่หกแปด ..... "

มะม่วงเอ่ยแล้วหยิบมีดขึ้นมา

"คิก .... มาซี่จ๊า ข้าวมาเลย....."

สโรชามีแผนแล้วเยี่ยมมาก

เธอจะจัดการมันแบบไหน

ผมละอยากรู้จริงๆ .... มันจะต้องยอดเยี่ยมสุดๆแน่

เห้ยๆ เดี๋ยวนะ ทำอะไรหน่ะ

ใช่ ผมเห็นมือของตนเอง .... มือของมะม่วงนั่นแหละ ค่อยๆเอามีดมาจ่อคอหายตัวเอง

เธอจะทำอะไรหน่ะ สโรชา ..... หยุดนะเห้ย ....

อย่าบอกนะว่า

ใช่ สโรชาคุมร่างของมะม่วง เอามีดปาดคอตัวเอง

ฉวก.......

.......

ไม่ทันได้คิดอะไรต่อ ....

ภาพของผม ก็ดำมืด

.................................

...................

แฟนต้านั้นยืนมองเด็กสาวเบื้องหน้าตายไป จากการฆ่าตัวตายก็ถอนหายใจ

"เห้อ.... ฆ่าตัวตายหนี แบบนี้ ม่ายดี หมายดีจริงๆ.... ยางม่ายด้ายเล่น เผา เผา เผาเลยน้า ยางม่ายด้ายถามหนูมะม่วง ว่าอยากจากินกุ้งเผาหรือป่าวเลยน้า........"

เธอเอ่ยด้วยเสียงเสียดาย ค่อยๆลดอาณาเขตของตนลง จนไฟทั้งห้องดับหมด ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งยองๆมองศพของเด็กสาว

แกร๊งงงง .....

เสียวเหมือนเหล็กบางอย่างเปิด ดังมาจากภายในตู้เสื้อผ้า

"หืม?"

แฟนต้านั้นทำเสียงสงสัยเงยหน้าขึ้นมองตู้เสื้อผ้า

ปึ้ง!!!!

ประตูตู้เสื้อผ้านั้นเปิดออกอย่างรุนแรงกระแทกกับขอบด้านข้าง

พร้อมกับควันสีดำที่พวยพุ่งออกมา มหาศาล

ฟู่ ..... ฟู่ ..... ฟู่ .......

เผละ .... แผละ

เสียงเหมือนเนื้ออะไรสักอย่าง ฉีกออกจากกัน

"อุ้บ ... กลิ่นอะไรเนี่ย ....."

แฟนต้าค่อยๆถอยหลัง ไปตั้งหลักช้าๆ ใช้มือปิดจมูก แล้วสังเกตมองกลุ่มควันจากตู้ที่บดบังวิศัยทัศน์

มีเงาเงาหนึ่ง โผล่หัวพ้นออกมาจากกลุ่มควันดำ .....

มันใส่ฮู้ดสีดำ ปกปิดใบหน้า เห็นเพียงช่วงปากที่ยิ้มแสยะ

มันใช้แขนข้างหนึ่งจับปากประตูตู้ดันตัวออกมา แขนที่ไร้ซึ่งหนังกำพร้า มองเห็นเส้นเลือดได้สดๆจากชั้นหนังแท้

ก่อนที่แขนอีกข้างจะสะบัดกลุ่มควัน เผยให้เห็นว่าในมือถือดาบสลักหมายเลข อะไรอยู่

"หน่ะ ... หนึ่งเจ็ดสี่ ..... ทำไมถึง ..."

แฟนต้านั้นตกใจทันทีที่เห็นหมายเลขอันดับต่ำกว่า 1000 โผล่ออกมา

เจ้าของฮู้ดดำ ผู้ถูกเรียกว่า 174 ไม่เงยหน้าขึ้นมองแฟนต้า แต่ตอบด้วยเสียงแปร่งๆ

เหมือนคนคอแห้ง .... หรือคนเป็นไข้หวัดว่า

"ชั้นก็ชอบกินกุ้งเผาเหมือนกัน ..... แต่ที่ชอบกินมากกว่า ก็คือ .... เนื้อสดๆของคู่ต่อสู้ที่เพิ่งตาย"

End Chapter 23 ชั้นก็ชอบกินกุ้งเผาเหมือนกัน ..... แต่ที่ชอบกินมากกว่า ก็คือ .... เนื้อสดๆของคู่ต่อสู้ที่เพิ่งตาย