เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #353 : Chap.81-9 ... ....ของผมเอง

Chap.81-9 คุณแม่ ....ของผมเอง

...............................................................................

..............................................................................

................................................

...........

..............................................................................

เวทศักราชที่ 399 / 02 / 14

09.54 น.

ณ เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

บริเวณ ลานกว้างขนาดใหญ่ ของเวทยาลัย

ที่บัดนี้มืดครึ้มไปหมด .... เพราะชุดฮู้ดดำ ที่นอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้น

ครึกๆๆๆ!!

ครื้น!!!!!!!!!!!!!!!!

เปรี้ยง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เสียงของสายฟ้า ที่ดังสนั่นหวั่นไหว หากแต่มันไม่ได้เกิดมาจากธรรมชาติ

แต่มาจาก เหล่าหญิงสาว 5 คน ที่ร่างกายมีเงาดำรูปร่างคล้ายหน้ากากจิ้งจอกสิงสู่อยู่

ที่ร่ายสายฟ้าอันทรงพลัง เป็นเวทย์ระดับสูงสุด ผ่าลงใส่เหล่าฮู้ดดำชุดสุดท้าย

"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!"

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!"

"อึก ... อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!"

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!"

ตุบ ตุบ ... ตึก ... ครึก .... ตุบ ....

เหล่าหญิงสาวฮู้ดดำ นั้น กรีดร้องและหมดสภาพสู้ต่อทันที .....

เป็นเวลาไม่ถึง 1 ชั่วโมงด้วยซ้ำ ที่หญิงสาวฝ่ายหน้ากากจิ้งจอก เพียง 7 คน

เอาชนะ เหล่าหญิงสาวฮู้ดดำ นับหมื่นคนลงได้ อย่างสบายๆ ระดับฝีมือนั้นช่างต่างกันชัดเจน

"ชุดสุดท้ายแล้วสินะเนี่ย ...."

".... เหมือนมดดำจริงๆด้วยแฮะ .... "

"นึกว่าจะเก่งกว่านี้ซะอีก"

เหล่าหญิงสาว ฝั่งหน้ากากจิ้งจอกเอ่ยระหว่างชายสายตามองซากฮู้ดดำ ที่หมดสติกันไปหมดแล้ว

ก่อนที่ตัวหน้ากากจิ้งจอกจริงๆ จะหันไปมองเหล่าประชาชนที่ยืนตากฝนกันมานาน

วิ้ง~~~~~~~

"กลับไปอาบน้ำสระผม แล้วจึงไปทำภารกิจประจำวันของทุกคนต่อซะ ...."

วิ้ง~~~~

แล้วประชาชนทุกคนก็ตอบรับ

ก่อนจะเดินแยกย้ายกลับกันทันที

"พวกเธอหกคนก็กลับไปทำภารกิจอย่างอื่นต่อได้แล้วหละ .... ต่อจากนี้ ชั้นจะไปเอง ...."

"รับทราบค่ะ!"

"ได้เลยค่า"

พวกเหล่าหญิงสาว 6 คนตอบรับก่อนจะเดินจากไปเช่นกัน

ซ่า~~~~~~~~~~~~~~~~~~

เสียงสายฝนยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก

หลังจากยืนรอจนคนเดินจากไปหมด

หน้ากากจิ้งจอกก็ค่อยๆนั่งยองตัวลงมาหาอาจารย์ธิดาที่ตอนนี้นอนนิ่ง ไร้แขนขาอยู่ที่พื้น

"..... อดทนอีกสักพักนะครับอาจารย์ ..... เดี๋ยวผมจะรีบจบเรื่องทั้งหมดให้เรียบร้อย......"

".......ฝ่าฟัน สิ่งที่เธอคิดจะทำหน่ะ .... มั่นใจแล้วเหรอว่า .... มันจะดีจริงๆ"

ในที่สุด ... อาจารย์ธิดาที่นิ่งเงียบมานานก็เอ่ยออกมา

"..... อาจจะมีดี มากกว่าเสียอยู่เยอะหละมั้งครับ ...."

หน้ากากจิ้งจอกยิ้มแล้วเอ่ยตอบอาจารย์ธิดากลับไป

อาจารย์ธิดาได้ยินแบบนั้นก็ส่ายหัวเบาๆ

"..... มนุษย์เราหน่ะ ..... ไม่มีคำว่าพอหรอกนะ .....เธอก็รู้ใช่ไหม ฝ่าฟัน ......"

"ก็ยังดีกว่า ... ไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ อาจารย์"

หน้ากากจิ้งจอกยิ้มหวานตอบกลับไปทันที

แล้วค่อยๆดันตัวลุกขึ้น พร้อมทั้งหันไปมองโรงฝึกเวทย์เก่า

"ผมขอตัวก่อนนะครับ .... "

"......"

อาจารย์ธิดานิ่งเงียบไม่ตอบอะไรหน้ากากจิ้งจอกกลับมาอีก

เมื่อเป็นแบบนั้นแล้ว

"เอาหละ ... ชั้นจับไม่ได้ถึงประจุเวทย์ธรรมดาๆแล้ว .... ตอนนี้ก็คงเหลือแต่ ..... ข้างล่างนี่เท่านั้นสินะ พวกมดดำนี่ก็ช่างถ่วงเวลานานดีจริงๆเลยนะ ....."

หน้ากากจิ้งจอกก็เอ่ยออกมาอย่างภาคภูมิใจ ?

ระหว่างเดินส่ายหางกระดิกหูสบายอารมณ์เข้าไปทางโรงฝึกเวทย์เก่า

ลงไปทางประตูเวทย์ ที่เธอทำลายเพื่อจะบุกลงไปตั้งแต่ต้น

แต่มีพวกฮู้ดดำโผล่ออกมา ทำให้เสียเวลาในการจะลงไปอยู่นานเลยทีเดียว ....

"..... ชั้นรู้สึกถึงแกแล้วหละ ..... อยู่ห่างจากชั้นไม่ถึง ห้าร้อยเมตรเลย .... คึ้ก คึก คื่อ"

..............................................................................

...............................................................................

เวทศักราชที่ 399 / 02 / 14

09.54 น.

ณ มหาเวทยาลัย ปัญจมหามนตรา

ภายในสนามแข่งขันกีฬาเวทย์ ย่อยที่ 3

ซ่า~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*

*"จบไปแล้วนะคะ! สำหรับการแข่งขันของรอบนี้ ... ผู้ชนะได้แก่ทีม ไอบีโฟร์อี ค่า!!" *

*

*

* เฮ!!! เฮ!!!!!!!!!!!!!! เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ!!!!!!!!!!!!!!!!! *

* เฮฮฮฮฮฮฮฮ!!!!!!!!!!!!!!*

*

เสียงประกาศกีฬาเวทย์ และเสียงตะโกนโฮ่ร้องเชียร์การแข่งขันของคู่อื่นดังสนั่นหวั่นไหวไปหมด

แต่ภายในม่านฉากหลังของการแข่งขัน

บริเวณห้องพักนักกีฬาเวทย์ของทีม ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ฝ่าฟันในสภาพที่ยังไม่ได้สวมใส่อุปกรณ์ปลอมเป็นชายนั้น

นั่งนิ่งเงียบอยู่ด้านหลังม่านเวทีกับ หนิง ฝ้าย ตุ้มติ้มและ เมย์ ที่ขอมาร่วมด้วย

ส่วนก้าวเดินนั้นไม่ได้อยู่ด้วย เขาขอแยกตัวไปคุยกับคุณแม่ยังเด็ก

หนิง ฝ้าย และ เมย์ ก็นั่งจ้องมองฝ่าฟันเงียบๆเช่นกัน

ส่วนตุ้มติ้มนั้น นั่งอ่านหนังสือนิยายอยู่

ใบหน้าของพวกเธอไม่ได้ตื่นเต้นหรือลุ้นระทึกไปกับการแข่งขันเท่าไหร่เลย

มันเหมือนจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ...มากไปกว่านั้น ... แต่อยู่ๆฝ่าฟันก็เอ่ยออกมา

"นี่ ... ทั้งสามคน ....ขอถามอะไรหน่อยสิ .... "

"...?"

หนิง ฝ้าย และเมย์ทำหน้าสงสัยทันที ที่ฝ่าฟันเอ่ยถามขึ้นมาแบบนั้น

ส่วนตุ้มติ้มก็หันมามองฝ่าฟันนิ่งๆ ... ก่อนจะหันกลับไปอ่านหนังสือต่อ

"... พวกเธอคงรู้ตัวอยู่บ้างแล้วสินะ .... ว่าที่พวกเธอหลงชอบชั้นหน่ะ .... ก็เพราะโดนพลังเวทย์ของชั้นอยู่ ... และที่พวกเธอเหงาเศร้าสร้อยแบบนี้ ก็เพราะโดนชั้นสั่งไม่ให้พวกเธอแสดงอาการออกมา...."

ฝ่าฟันเอ่ยอธิบายกับทั้งสามคนออกมา

"..... ชั้นไม่ได้ .... โดนฝ่าฟันสะกดจิตอยู่สักหน่อย"

หนิงเอ่ยบอกออกมาก่อนจะกำมือแน่น .... เหมือนอยากจะพูดอะไรไปมากกว่านี้

แต่ก็พูดออกไปไม่ได้

"อืม"

ฝ้ายพยักหน้าเห็นด้วยกับหนิง

ดึ๋ง

"....ชั้น ...ก็คิดแบบนั้น .... แต่ว่าชั้นพูดอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้ ..."

เมย์บอกกลับไปพลางกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง

ฝ่าฟันได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย

"ที่พวกเธอพูดได้ไม่เต็มปากเต็มคำแบบนี้... นั่นก็เพราะ ... พวกเธอโดนพลังของชั้นควบคุมอยู่ไงหละ"

และคำพูดนั้น ก็ทำให้พวกหญิงสาวก้มหน้าไม่อาจจะพูดอะไรต่อได้

บรรยากาศที่มองแล้ว เหมือนไม่มีอะไร

แต่กลับเศร้าขึ้นมาจับใจของคนทุกคนในห้องนี้มันคืออะไรกันนะ ....

เมื่อบรรยากาศกลับมาเงียบอีกครั้ง ... ฝ่าฟันก็เอ่ยโพล่งขึ้นมา

"จริงๆแล้ว .... ชั้นตั้งใจที่จะ ... จบชีวิตของปีศาจที่ชั่วร้ายที่สุดของโลกลง ... ด้วยตัวของชั้นเอง ... เพื่อที่จะได้ช่วยเหลือทุกๆคน .... ให้กลับคืนมาเป็นคนปกติแบบเดิม ..."

คำพูดนั้น ... ทำให้ทุกคนเงยหน้าขึ้นมามองฝ่าฟันอย่างตกใจ

"ไม่ได้นะ!!! ทำไม .... ทำไม ถึงจะต้อง .... ทำแบบนั้น .... ถ้าเกิดทำลงไปแล้วหละก็...."

ฝ้ายเอ่ยเสียงดังลั่น .... ก่อนจะ หยุดคำพูดลง ... เพราะไม่กล้าพูดต่อ

ดึ๋ง ...

"......"

เมย์เอามือมากุมที่อกไว้เหมือนจะอยากห้ามเช่นกัน

".... มันมีความสำคัญขนาดที่จะต้องทำเลยสินะ ... ฝ่าฟัน"

หนิงเอ่ยถามกลับไป ....

ส่วนตุ้มติ้มก็ได้แต่กลืนน้ำลายแล้วอ่านนิยายต่อไปเงียบๆ โดยไม่ได้พูดอะไรขึ้นมา

ฝ่าฟันได้ยินความเป็นห่วง ที่ไม่รู้ว่ามาจากใจจริง หรือความจอมปลอมก็ได้แต่หันไปมองหน้าของหนิง

แล้วเอ่ยตอบออกไป

"ก็เพราะว่าชั้นหน่ะ...... จำเป็นจะต้องทำหน่ะสิ......"

"จะมาทำบ้าอะไร เพื่อชั้นคนเดียวกัน!..."

หนิงโพล่งขึ้นมาทันที หลังจากฝ่าฟันพูดจบ

"อะ ... ฮะๆๆ"

มันทำให้ฝ่าฟันขำทันที

ในเวลาแบบนี้ ฝ้ายหรือเมย์น่าจะตบมุข ... แต่พวกเธอกลับไปได้ตบมุขด้วยเลย ...

"มะ ... มันไม่ได้น่าขำสักหน่อยนะ!"

หนิงโวยหน้าแดงเขินออกมา

"หลงตัวเองมากไปแล้วหนิง .... ทุกๆอย่างไม่ได้เพื่อหนิงคนเดียวนะ .... แต่ ... เพื่อพวกเราต่างหาก ทั้งหนิง ฝ้าย เมย์ ตุ้มติ้ม อลิซ ก้าวเดิน ..... แล้วก็ .... เพื่อทุกๆคนบนโลกใบนี้ด้วย ...... ใช่มั้ยหละ ?"

ฝ่าฟันพูดต่อด้วยรอยยิ้ม

"อึก ...... บ้า ..... บ้าไปแล้ว"

หนิงโวยออกมาสั่นไหว .... เหมือนเธอจะไม่อยากให้ฝ่าฟันทำเรื่องที่เขาตั้งใจอยู่

แต่หนิงก็ไม่อาจจะห้ามฝ่าฟันได้เลย ....

".....ชั้นก็ไม่รู้จะพูดยังไง ... แต่ก็คงจะห้ามฝ่าฟันไม่ได้จริงๆสินะ"

ฝ้ายเอ่ยออกมา แล้วลุกขึ้นเดินไปกดน้ำเพื่อดื่มทันทีเพื่อทำให้จิตใจของเธอสงบลง

"ไม่เอาน่า ......สิ่งที่ทำได้ก็มีแค่นี้ไม่ใช่หรือไงกัน ......ไม่มีวิธี .... ที่ดีกว่านี้แล้วหละ .... "

ฝ่าฟันเอ่ยพูดไป ด้วยสายตาเศร้าหมอง แม้จะยิ้มอยู่

เขารู้ตัวดี ว่าเขากำลังทำอะไร .... และกำลังจะก้าวข้ามไปเผชิญกับอะไร

แม้ว่าการคุยนี้ จะไม่ได้มีผลอะไรมาก ...

เพราะเขารู้ดีว่าพวกเธอทุกคน ติดเชื้อจากพลังของเขาอยู่

ไม่ต่างจากการคุยกับตุ๊กตา ที่โต้ตอบด้วยจินตนาการที่เขาคิดขึ้นมาเอง

แต่เขาก็อยากจะคุย .... เพราะตอนนี้ อีกด้านหนึ่งของเขา .... กำลังจะทำสิ่งที่เขาตั้งใจไว้สำเร็จแล้ว

............................................................................................................................................................

...............................................................................

..............................................................................

................................................

...........

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<< 

ครื้นนนนนนนนนนนนนนนน!!!

เปรี้ยง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ซ่า~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

เวลา 10.15 น.

มหาเวทยาลัย ปัญจมหามนตรา

ภายในสนามแข่งขันกีฬาเวทย์ ย่อยที่ 3 ที่มีเหล่ากองเชียร์มากมาย

*

* เฮ!!!!!!!!!!!!!!!!!! *

* เฮ!!!!!!!!!!!!!!!!!! *

*

พร้อมทั้งเสียงกองเชียร์อันแสนดังสนั่นกลบเสียงสายฝนภายนอกจนหมดสิ้น

เวทยาลัยศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ชั้นใต้ดินของโรงฝึกเวทย์เก่า ที่มีระบบควบคุมความปลอดภัยแน่นหนา

โคร้มมมมม!! บรึ้ม!! ครึก ... ตึ้ง .....แคร้ง ......

กึก .... กึก ....กึก .... กึก ....

แต่ก็ถูกทำลายทิ้งจนหมดสิ้น .... ไม่เหลือสิ่งให้กวนใจอีกต่อไป

และในที่สุด ... ผม .... ก็ได้มายืนอยู่เบื้องหน้าของสนามแข่งขัน

ในระดับที่สูงจนไม่อาจจะเดาได้เลยว่า .... ถ้าผมไม่ได้มีพลังบ้าๆพวกนี้

ผมจะก้าวมาถึงระดับนี้ได้หรือไม่

และในที่สุด ... ผม .... ก็ได้มายืนอยู่เบื้องหน้าห้องเหล็กลึกลับ

ที่ไร้ซึ่งทางเข้าออกโดยสิ้นเชิง แต่ก็มองออกได้ ว่ามันไม่ใช่กำแพงเปล่าๆ เพราะมีสายระโยงระยาง ต่อเข้าไปภายใน

*

* และทีม ที่ปีนี้มาเป็นม้ามืด อย่างไม่น่าเชื่อ จากความเก่งอันหลากหลายรูปแบบ พร้อมแผนที่แยบยล ของผู้นำทีม ที่ทำให้ผู้ชมได้อึ้งไปตามๆกัน จะเป็นทีมไหนไปไม่ได้เลยนอกจากทีม ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา จากเวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา นั่นเองครับ *

*

และเมื่อเสียงประกาศดังขึ้น .....

ผมก็เดินนำหน้าทีมของผมขึ้นสู่เวที

พร้อมๆกับก้าวเดิน หนิง และ ตุ้มติ้ม

โดยที่มีแม่คอยเชียร์จากที่นั่งผู้ชม และมีเมย์กับฝ้าย นั่งเชียร์อยู่ข้างล่าง

"...ตลกเป็นบ้าเลยแฮะ"

ใช่ ... ตลกเป็นบ้าเลย ... ผมเอ่ยออกมากับตัวเอง ... ด้วยเสียงหญิงสาว ... ในร่างของหน้ากากจิ้งจอก

ถ้าเรื่องราวทั้งหมด ... ไม่มีเหตุการณ์ในวัยเด็ก ... ไม่มีความฝันบ้าๆนั่น

ไม่มีวิญญาณมาคอยหลอกหลอน .... ไม่มีอลิซ ... ไม่รู้ว่าแม่ติดยาเสพติด ...

ไม่ได้ไปเจอเหตุการณ์เหล่านั้น .... และพลังไม่รั่วไหล

ผมก็อาจจะไม่ได้ทำแบบนี้ ...

*

* เฮ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! *

* เฮ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! *

*

กึกๆๆ

พวกเราเดินขึ้นสู่เวทีเรียบร้อย

เปรี้ยง!!!

ครื้นนนนนนนน

ซ่า~~~~~~~

กึกๆ ...

ผมทดลองทุบเหล็กของห้องนั้นดูก็รู้สึกได้เลยว่ามันหนาใช้ได้

*

* ขอให้ทั้งสองทีม ยืนในตำแหน่งของตนเองให้เรียบร้อย *

*

สิ้นเสียงนั้น พวกเราก็แยกย้ายไปยืนตามตำแหน่งที่ได้วางแผนเอาไว้

ครึ้ง!! แอ๊ดดดดดดด แง๊ก!! ครึ้ง!!

ผมใช้พลังปีศาจของผม ระเบิด และง้างกำแพงเหล็กหนาออก

จนในที่สุด ..... มันก็เปิดถ่างออกให้เห็นภายใน

ตำแหน่งของผม ที่วางเอาไว้ .... ได้เจอกับเธอแบบต่อหน้าต่อตากัน โดยไม่ได้ตั้งใจ

ใช่แล้ว

เบื้องหน้าของผม คืออลิซ ....

และเบื้องหน้าของผมที่ได้พบเห็นก็คือ ....

ภายในของห้องเหล็กนั้น .... ที่มีแค็ปซูลขนาดพอดีร่างกายคนตั้งอยู่กลางห้อง

โดยมีสายเชื่อมต่อข้อมูลต่างๆ เชื่อมเข้าสู่แค็ปซูลนั้น

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา .... พวกเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย

ตั้งแต่วันที่ชั้นตามหามันเป็นต้นมา .... ไม่คิดเลยว่าจะใกล้กันแค่นี้

"......."

เธอจ้องมองมาที่ผม ไม่พูดอะไรออกมา มันควรจะเป็นสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเกลียดชังต่อตัวผม...

"ไง เซต้า ซิสเต็ม ..... หรือควรจะเรียกว่า .... ปีศาจอีกตัวดีหละ? หืม?"

ผมเอ่ยทักทายมันออกไปด้วยรอยยิ้มแสยะ

แม้จะไม่สามารถมองเห็นใบหน้ามันได้ เพราะถูกหมวกเหล็กบางอย่างครอบเอาไว้ก็ตาม

แต่... ไม่ใช่

เธอกลับมองผม ....  ด้วยสายตาที่ดูโศกเศร้าเสียใจ

ไม่ใช่สายตาที่โกรธแค้น หรือเหิมเกริมอย่างที่ผมคิด

แต่ Zeta System หรือ เซต้า กลับไม่ตอบผมกลับมาเลย

บุ๋ม~~~~~~~~

ติ๊ด ... ครื้ดดด ติ๊ดๆๆ ... ตริ๊ด

มีเพียงเสียงการเคลื่อนย้ายข้อมูล และเสียงฟองอากาศจากการหายใจที่ดังตอบออกมาจากเครื่องนั่น

เท่านั้น ที่ตอบผมกลับมา

"....."

ผมก็ ... ไม่รู้จะพูดอะไรกับเธอออกไป

ได้แต่มองอลิซ .... ที่อยู่เบื้องหน้าแบบนั้น

สภาพร่างกายเธอดูอ่อนแอลงไปมาก ..... ขอบตาที่คล้ำ ดวงตาแดงก่ำ

ท่าทางการยืนที่ดูไม่ค่อยจะมีแรงนัก ต่างจากคนอื่นในทีมที่ดูสดชื่นดี ....

พวกเธอคงผ่านการแข่งขันกันมาอย่างยากลำบากพอดู

และแน่นอนว่า....ที่ทีมพวกเธอผ่านมาได้อย่างยากลำบากแบบนี้

ก็เป็นเพราะ ... พวกเธอไม่ได้ใช้ยาเสพติดเวทย์ เพื่อลงแข่งขัน

พ่อแม่ของเธอ เลิกขายมันแล้ว ..... เลิกเสพมันแล้ว .....

ผมเป็นคนทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นเอง

จากการมองเบื้องต้นแล้ว ....

สภาพร่างกายของเซต้า ก็ไม่ต่างอะไรเลยกับมนุษย์ปกติ ... ไม่สิ ... มันดูเด็กเกินไปด้วยซ้ำ

เล็กราวกับเป็น ..... ร่างกายของเด็ก .... และผมซีดๆสีขาว ที่ยาวจนแทบจะเบียดบดบังร่างกาย

ใช่ ... มันเหมือนแค่เด็กผู้หญิงธรรมดาๆจริงๆ

แต่มันก็หลีกหนีไม่ได้ .... กับคลื่นที่กระจายออกมาจากตัวมัน

และกลิ่นพลังอันมหาศาลที่ผมได้กลิ่นนี้ ....

บ่งบอกได้ชัดว่า .... ผมจะได้รับพลังอันยิ่งใหญ่แน่

หากสามารถ .... กลืนกินมัน .... และเปลี่ยนมันให้เป็นหนึ่งเดียวกับผมได้

"เอาหละ ..... ได้เวลาเป็นหนึ่งเดียวแล้วสินะ .... เหมือนที่แกคอยตามหลอกหลอน ... และพูดกับชั้นว่า ... Make us whole หน่ะ"

*

* เอาหละ เมื่อพร้อมแล้ว เราจะเริ่มนับเวลาถอยหลังเข้าสู่การแข่งขัน ณ บัดนี้!!"

*

ผมคิดได้แบบนั้นแล้วก็เอนกายตั้งท่าเตรียมพร้อม

อลิซก็ตั้งท่าขึ้นมาเช่นกัน ... แม้มันจะไม่ได้ดูเท่แบบในทีวีเมื่อปีที่แล้วที่ผมเห็นเธอทำก็ตาม

*

* สิบ ..... เก้า ...... แปด ...... เจ็ด ....... *

*

เพล้ง!!!!!!!!

ผมทุบกระจกแค็ปซูลออก

ซ่า~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

น้ำภายในแค็ปซูลนั้นไหลทะลักออกมามากมายเต็มไปหมด ....

รวมทั้งร่างกายเล็กๆของเซต้า ที่ค่อยๆตกลงมาสู่พื้นของแค็ปซูล

อลิซ ..... มาจบเรื่องนี้กันดีกว่า .....

ถึงคำสัญญาที่ได้ให้เธอไป ..... ถ้าเธอชนะชั้นได้หละก็ ....

ชั้นยินดีจะหยุดแต่เพียงเท่านี้เลย .....

เซต้า ..... มาจบเรื่องนี้กันดีกว่า ....

ทุกสิ่งที่แกเคยตามหลอกหลอนชั้นมาตลอด .... ชั้นชนะ

ฟู่ววววววววว~~~~~

ผมค่อยๆปล่อยไอควันสีแดงและสีดำเข้าไปคลุมตัวของเซต้าเอาไว้

พลางยกเธอออกมา

*

* หก ....... ห้า .......... สี่ .......... สาม *

*

.... ถ้าเธอชนะชั้นได้ หน่ะนะ .....

อลิซ

ผมค่อยๆ คุมควันสีดำและแดงของผม ให้ถอดหมวกของเซต้าออก ....

"ขอดูหน้าของเธอหน่อยก็แล้วกันนะ เซต้า"

แต่ในระหว่างนั้นเอง

กึกๆๆๆๆ!!!

เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง มันคือเหล่าฮู้ดดำราวๆ 10 คนที่ยังเหลือแรงอยู่

พวกเธอโผล่มา พร้อมกับร่ายพลัง

เปรี้ยะ!!! ซ่า!!! ... ฟูววว!!! ปั้งๆๆๆๆๆ!!!!

สายฟ้า ... น้ำ ... ไฟ และยิงปืนจากการใช้พลังอัญเชิญ

อัดใส่ผม

แก้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ผมสามารถป้องกันไว้ได้หมด ....

"พวกแมงเม่าเอ้ย!!"

แล้วหันไปซัดพลังจากควันดำ ที่ไม่ได้ใช้ด้านนอก เพื่อระเบิดโจมตีอัดใส่พวกฮู้ดดำที่เหลือนั้นทันที

บรึ้ม!!!!!!!!!!

ทำให้ชุด เสื้อผ้าของพวกเธอขาดวิ่น ....

และ ... หน้ากากสีดำ ที่พวกเธอสวมใส่ปกปิดใบหน้ามาโดยตลอด ... ก็แตกออก .....

และเบื้องหน้า .... ใบหน้าที่ผม ได้เห็น

ไม่จริง...

"ไม่จริง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

*

* สอง ........ หนึ่ง ......... เริ่มได้!!!!!!!!!!!!! *

*

"ไม่จริง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

ผมเอ่ยออกมาทันทีพร้อมกับหันหน้าไปมอง หนิง ตุ้มติ้ม ที่ยืนอยู่ในทีมผม ...

หันไปมองกระจกม่านเวทย์ ที่กำลังจะปิด กำบังการมองเห็นด้านนอกไว้ ....

เพื่อมอง ... ฝ้ายกับเมย์

เบื้องหน้าของผม .... ที่อยู่ด้านหน้า ....

เหล่าฮู้ดดำ ที่นอนล้ม จากระเบิดพลังของผม ....

ทั้งๆที่ด้านนอกไม่ได้ใส่ใจจะมองใบหน้าแท้ๆ

แต่พอได้เห็น ... มันกลับเป็น .....

ฮู้ดดำทั้ง 10 คนนั้นเป็น ...

ไม่ผิดแน่

ไม่ผิดแน่

ใบหน้าของพวกเธอ 10 คน เหมือนกับ หนิง ฝ้าย เมย์และตุ้มติ้ม ไม่มีผิด ....

หนิง 3 คน .... ฝ้าย 3 คน ... ตุ้มติ้ม 2 คน เมย์ 2 คน

มีใบหน้าซ้ำๆกัน .... เหมือนๆกัน .... ราวกับ .... ถูกโคลนนิ่งกันออกมา

"เป็นไปไม่ได้!!!"

"เป็นไปไม่ได้!!!"

ผมตะโกนออกมาท่ามกลางสนามแข่งอย่างตกตะลึง

"ฝ่าฟัน...."

"คงรู้แล้วสินะ...."

หนิงและตุ้มติ้ม มีท่าทางชะงักทันที ที่ผมมีอาการแบบนั้น

พวกเธอรู้ ..... จริงๆด้วย ......

พวกเธอ เป็นใครกันแน่!!

"เป็นไรหน่ะ ฝ่าฟัน นี่มันเริ่มแข่งแล้วนะเห้ย! พวกนั้นเขาร่ายเวทย์กันแล้ว!"

ก้าวเดินก็ตกใจไม่น้อย ....แต่ไม่ใช่เรื่องที่ผม กับพวกหนิงและตุ้มติ้มรู้

แต่เป็นเรื่องที่ผมเสียสมาธิระหว่างแข่ง

... การโจมตีฝั่งตรงข้ามก็เริ่มขึ้นแล้ว ....

ไม่มีเวลาคิด ... ฝั่งนี้ ต้องเตรียมการต่อสู้ก่อน ....

"ไม่ ... ไม่มีอะไร!!! ทำตามแผนเดิมซะ!!"

ผมตะโกนบอกก้าวเดินออกไป

"อ่า..."

ก้าวเดินตอบรับด้วยรอยยิ้ม แล้วหันไปเตรียมพร้อมต่อ

บ้าเอ้ย!! นี่มันบ้าอะไรกันวะ!!!

แก....

แก!! เซต้า!!!

แกวางแผนอะไรเอาไว้สินะ!!!!

ผมหันกลับมามองเซต้า .... ด้วยสายตาอันโกรธเกรี้ยว

ทำไมกัน .... พวกฮู้ดดำ ถึงได้มีหน้าตาคล้ายกับพวก หนิงฝ้ายเมย์ตุ้มติ้มได้ ....

บอกออกมาเดี๋ยวนี้ .... เซต้า .... ทุกๆอย่าง .... แกจะให้ชีวิตของชั้น เป็นเรื่องโกหก

ที่แกหลอกลวงทุกอย่างเลยอย่างงั้นเหรอวะ!!!

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<< 

.....................................

"แก!!!เซต้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

ผมตะโกนด้วยความโมโหอย่างที่สุด!! ทั้งหมดนี่ .... แกต้องการอะไรกันแน่

นี่มันบ้าอะไร

นี่มันเกิดอะไรขึ้น ....

ผมควบคุมควันสีดำแดง ขึงร่างกายของมันที่หายใจโรยรินไว้กลางอากาศอย่างเกรี้ยวโกรธ

ก่อนจะ .... กระชากหน้ากากของมันออกมา!!!

กรึก!!

ครืด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เสียงหน้ากากและเส้นควบคุมข้อมูล ที่ขาดออก

ผมสีขาวสลวย ที่ถูกปล่อยโปรย กระจายออกมาจากหมวก

พร้อมทั้งร่างกาย .... อันเรียวเล็ก ที่กระตุก ....

"คะ .... คะ.... !!!!!!!!!!....."

และ .... ผมก็ได้เห็น ....

ใบหน้าอันน่ารัก สวยงาม ..... ของมัน? ...

ใบหน้า .... ของ ...

"คุณ ......แม่....... "

คุณแม่ ....ของผมเอง

...........

................................................

...............................................................................

..............................................................................

End Chap.81-9 คุณแม่ ....ของผมเอง